Roselle was sloffend naar het ruisende geluid gelopen. Eigenlijk hoorde ze in de klas te zitten, maar haar benen hadden heel andere plannen gehad. Rillingen schoten over haar rug heen, waardoor haar schouders lichtjes schokten. Haar grijzige ogen zochten de plek waar het kalmerende geluid vandaan kwam. Terwijl ze langzaam haar prachtige rode capuchon van haar hoofd trok, normaal ging haar gezicht onder de schaduw van de capuchon verloren. Haar ogen schoten weer heen en weer terwijl ze een trillende zucht uit slaakt. Langzaam richtte ze nu haar lichaam naar het water en de waterval die ze nu pas kon zien. Ze had ooit wel eens verhalen over deze plek gehoord, enkel was dat nu zo lang geleden, dat ze, ze nauwelijks herinnerde.

Haar zachte stem galmde een beetje, door de redelijk grote ruimte, terwijl ze langzaam rond keek. Het water spetterde en kletterde met enorme vaart naar beneden, waardoor ze snel een stap achteruit zette. Ze wist niet zeker of haar draakje, die de naam Cynder droeg haar gevolgd was. Meestal deed hij het wel, aangezien hij leek te weten hoe snel ze zichzelf in de problemen bracht, daarbij was het draakje ondeugend genoeg om zijn bazinnetje zo vaak mogelijk te achtervolgen. Zelfs als het niet uit kwam, maar gelukkig wist ze zich altijd uit dat soort situaties te redden.

Haar gedachten gingen weer naar haar thuisland, Razen. Haar moeder was enkel wel een Shadraanse geweest waardoor ze buiten de boot was gevallen in haar gemeenschap. Haar vader was een belangrijk man, enkel had hij er nooit aan gedacht zijn enige dochter te ondersteunen en te helpen. In plaats daarvan leek hij de regel te hebben die luidde "Het volk gaat altijd voor familie." Nee aan hem had ze bijzonder weinig gehad, en haar onderontwikkelde innerlijke vlam te danken. Ze herinnerde zich maar al te goed hoe de hoofdmeester Master Savador haar had geholpen toen het ernstig uit de hand dreigde te lopen. Hij was best streng geweest, enkel was zijn goede hart ook naar boven gekomen. Ergens had hij als een van de enige, haar volle respect verdiend. Ze ging langzaam zitten. Haar schooltas waar nog enkele boeken in zaten zette ze naast haar neer, terwijl ze haar armen mismoedig om haar knieën sloeg. Haar draakje landde, tot haar niet zo grote verbazing naast haar. En sloeg zijn staartje om zijn eigen lichaam heen. Het jonge dier keek haar met zijn priemende ogen aan waardoor een klein glimlachje op haar lippen zetelde. Voordat ze haar ogen sloot en zichzelf voorzichtig heen en weer wiegde. Hopend dat niemand haar in deze staat aan zou treffen, liet ze de tranen gewoon over haar wangen stromen.

De zoute druppels vielen met het ritme van de waterval op haar arm, ze negeerde het, terwijl haar verdriet en angsten er gewoon uit stroomden. Denderend als de waterval waar ze bij zat. Haar draakje was inmiddels zo goed en kwaad als het kon op haar schoot gekropen en probeerde haar met zijn gekraai op te vrolijken. Toen dat niet werkte, begon hij aan haar haren te trekken met zijn tanden. Waardoor ze geërgerd met haar hand naar haar draakje uithaalde. Meteen vloog hij dan ook op en bleef boven haar even in de lucht hangen. Normaal zou zijn bazinnetje namelijk om zijn streken gelachen hebben, maar nu, nu wou ze enkel alleen zijn. Ze veegde met de achterkant van haar hand, voorzichtig de tranen weg, en keek met rooddoorlopen ogen naar haar draakje, die langzaam en onzeker weer op de grond naast haar landde. 'Cynder,' Fluisterde ze enkel met gebroken stem, voordat haar ogen langs de plek gleden.

Het ergste in Razen was, als je betrapt werd tijdens het huilen. Nu werd Roselle natuurlijk niet betrapt door haar draakje, want ze was zich bewust van het feit dat hij naast haar zat. Hierdoor zou haar trots ook niet geschaad worden, het draakje sprak niet. Het zou haar niet kunnen verraden, het dier zou enkel troost kunnen bieden. De tranen, die met het zout van de waterval vermengden, drupten rustig op haar hand. De hand die ze gebruikte om de vochtigheid van haar gezicht af te halen. De zachte snikken die uit haar borst resen waren overstemd met het geluid van de denderende waterval. Het was een prachtig uitzicht, eentje die niet te zien was in Razen. Het meisje had dan ook zeker niet opgemerkt -doordat ze zo erg in gedachten verzonken was- dat een paar voetstappen dichterbij kwamen. En het waren geen voetstappen van een te nieuwsgierig dier. Pas toen ze een stem hoorde, schrok ze op. De Raziaanse trots rees weer op, terwijl ze snel haar laatste tranen wegslikte. 'Mejuffrouw, bent u in orde?' Vroeg de man netjes en misschien zelfs een beetje zorgzaam. Het meisje keek hem verward aan, voordat ze haar grijze, vochtige ogen naar de man oprichtte. Ze probeerde zijn blik te begrijpen. Ze kende hem niet, daar was ze zeker van. Een aantal vragen resen omhoog, verschillende soorten vragen, enkel sprak ze geen van hen uit. Waarom leken hier verscheidene leraren en volwassenen zich zorgen te maken om hun leerlingen? Waarom sprak de oudere man haar aan met u? Ze had zijn respect toch nog niet verdiend? Ze beet heel even onbewust op haar lip, voordat ze naar een antwoord trachtte te zoeken. 'Wie bent u?' Vroeg ze, op het randje van onbeleefdheid zijnde. Ze kende de man niet eens, en waarom zou hij dan beleefd om haar gesteldheid vragen? Het meisje deed geen moeite om zichzelf eens aan hem voor te stellen. Wel stond ze voorzichtig op, hiermee haar draakje opschrikkend.

Meteen stond Cynder, het kleine draakje op volle alert. Hij vloog op de man af, en cirkelde om hem heen. Zijn pientere oogjes verlieten zijn bijzijn geen enkel moment. Roselle was dit wel gewend, het diertje was ongelofelijk nieuwsgierig ingesteld. Daarbij was hij redelijk beschermend over haar, waardoor ze het dier zijn gang maar liet gaan. Cynder zou niemand zomaar kwaad doen, dat wist ze zelf ook wel. Hij was over het algemeen erg vriendelijk tegen iedereen die haar geen kwaad wou doen. Tegen haar ouders was hij wat minder vriendelijk geweest. Die had hij dan wel eens flink in hun neus gebeten. Zeker als ze onrespectvol waren, en haar pijn deden. Haar huilen triggerde die dingen zo nu en dan wel, enkel had het slimme dier door dat het niet door de onbekende man kwam. Zijn klauwtjes streken nieuwsgierig langs de handschoenen van de man, waardoor Roselle hem eindelijk te orde riep. 'Cynder!' Haar stem klonk vriendelijk maar ook een klein beetje streng. Het dier draaide zich meteen om in zijn as, en vloog op haar af. Ze reikte uit naar het jonge dier, voordat hij tegen haar aan kroop, en ze hem voorzichtig in haar armen hield. Dit was het zorgzaamst dat iemand haar ooit had gezien. Maar haar normale gedrag kwam langzaam weer boven, want die onbekende man had haar gezien. Hij had haar op het zwakst gezien. Toch herinnerde ze het gesprek met een van de stagairs maar al te goed. Ze kon beter op haar woorden passen. Niet elke mens was zoals haar ouders gebleken. 'Het gaat wel,' zei ze uiteindelijk, misschien zelfs een beetje kortaf. Haar grijze ogen knipperden verwoed tegen het aantal tranen dat er eigenlijk nog aan zaten te komen.