Hij rolde met zijn ogen en stond op waarna hij het boek dichtdeed en zijn hoofd schudde. "Als jullie niets doen dan doe ik zeker niets", zei hij geïrriteerd en trok zijn dunne jas over zijn schouders. De leerlingen aan zijn tafel keken hem aan en de glimlach verdween van hun gezicht. Kai haatte opdrachten met andere maar als ze iets moesten doen ging hij het echt niet alleen doen. Hij nam zijn rugzak van de grond en draaide zich om waarna hij de trappen van de etage afliep om halverwege halt te houden en dan terug te draaien om naar zijn kamer te gaan. Hij liep naast de tafel door waar hij net zat alsof hij hen helemaal niet kende en stak de sleutel van zijn kamer in het slot waarna hij die openduwde en binnen liep. Hij gooide zijn rugzak op zijn bed, zette zijn raam open en nam een glas van de kast af. Hij vulde het met water van de kraan en nam er een slok van. Kai trok zijn jas en shirt uit en gooide het shirt naast zijn bed zodat hij straks zou zien dat hij het nog moest wassen. Zijn broeksriem duwde nu wel vervelend in zijn buik als hij zat maar hij was te lui om door de kamer heen te lopen om een ander shirt te nemen voor zijn glas leeg was. Hij besefte dat hij dat boek nog nodig had en met een zucht stond hij op en liep zijn kamer uit naar de tafel. Hij nam het van de tafel en wou het onder zijn jas in steken maar besefte dat hij vergeten was een shirt en zijn jas terug aan te doen voor hij zijn kamer verliet. Kailee haalde een schouder op en slenterde terug naar zijn kamer. Hij legde het boek neer op zijn bureau, nam de laatste slok van zijn glas en zette dat naast het boek. Nu greep hij wel een shirt uit zijn kast en deed zijn jas terug aan. Lente of niet, hij had geen zin om kou te lijden. De kerel sloot de kamer achter zich en liep naar beneden waar hij de deur van het gebouw open deed en de school verliet. Hij liep met zijn hoofd naar de grond gericht naar het oud gebouw van de school dat nu en ruïne was. Hij neuriede zacht een liedje dat al de hele dag in zijn hoofd hing en keek op toen hij de grote, oude ruïnes zag. Kai liep verder en baande zich een weg door hoog gras voor hij zich een meter omhoog trok en onder een boog ging zitten. Hij wreef over zijn ogen en bedacht zich dat hij vakantie nodig had. Hij neuriede nu verder en probeerde niet te denken aan de leerlingen die nu zonder hem verder zaten te werken en goede punten gingen halen op hun taak terwijl hij niets deed. Het was oneerlijk. Als hij meewerkte deden zij niets en haalde hij punten voor hen maar als zij het deden en hij niets dan krijg hij er geen punten voor. Hij zuchtte nogmaals maar besloot er verder niet meer aan te denken. het leven was gewoon niet eerlijk.

+Ziva

_{Gefrustreerd haalde ze een van haar hand door haar haren heen, terwijl ze met haar rug tegen een nog staande muur had neergezet. Haar helderblauwe ogen waren gesloten en een diepe frons stond op haar gezicht. Ze moest nadenken over hoe ze dit ging aanpakken. Haar vuurmagie was nu alweer een hele tijd weg, waarschijnlijk was het nu weer iets over een maand terug dat ze erachter was gekomen en dat was niet goed. Met de dag verloor ze dan ook een klein beetje hoop dat ze haar dierbare magie terug zou krijgen. Wat nou als ze opgescheept zat met die licht magie? Ze slikte zachtjes en schudde met haar hoofd, haar rechterhand gleed over haar nek heen, alsof ze probeerde haarzelf gerust te stellen op het moment. Ze opende haar ogen weer en keek strak voor zich uit. Een oplossing, dat had ze nodig. Echter was ze veel te koppig om naar een sterke vuurmagiër toe te stappen, iemand die haar hiermee zou kunnen helpen. Die zou haar vast gewoon uitlachen, of het door vertellen aan iemand die er helemaal niks vanaf mocht weten. Ze klemde haar kaken opeen en duwde zich met een simpel gebaar van haar handen omhoog. Met een snelle beweging hief ze haar hand weer op, om deze te openen en met een geconcentreerde blik naar een bepaald punt te staren. Er gebeurde niks, alhoewel ze voelde hoe haar energie uit haar lichaam sijpelde, maar er verscheen niks. Niet eens een stomme vonk. Uit frustratie haalde ze met haar voet uit naar de eerste de beste losse steen die in haar buurt lag, om het met een rottempo door de lucht heen te laten vliegen en tegen een muur aan te laten knallen. Een diepe ademteug werd vervolgens ingeademd en ze sloot haar ogen weer, om ze vervolgens even verbaasd te openen toen ze besefte dat ze iemand had zien zitten. Vlak naast de plek waar ze haar steen tegen de muur had laten aankomen, zat een of andere jongen. Ze kende hem niet en staarde hem strak aan, haar lippen strak op elkaar geperst. Een excuus ging niet volgen, want het enige waar ze zich op kon focussen was het feit dat hij haar uiting van frustratie misschien had kunnen zien en dat haatte ze. Ze haatte het als zoiets weer voor de zoveelste keer gebeurde. Ze probeerde altijd zo gecontroleerd en rustig over te komen, maar diep van binnen woekerde er een wilde vlam vol frustratie die eens in de zoveel tijd geuit moest worden.}

_{Het liefst wou ze doen waar ze zo goed in was, zich omdraaien en weglopen van haar problemen. De problemen die zo diep in haar zaten dat ze zich tot zo'n gefrustreerde acties kon zetten zoals het wegtrappen van die verdomde steen. Die haar nu een pijnlijke voet had geschonken, want het ding was veel zwaarder geweest dan ze gedacht had op het moment dat ze ertegen aan was geknald met haar voet. De pijn werd naarmate de tijd verstreek minder en het zou eventueel wel overgaan, maar het maakte haar wel even pijnlijk bewust van het feit dat ze zojuist haar frustratie had geuit. Al was dat niet het ergste, dat gebeurde wel eens vaker, maar nu had iemand het gezien. Een jongen die ze helemaal niet kende, iemand die ze misschien niet eens als vriend wilde hebben. Ze had haar blik dan ook voor geen moment van hem afgescheurd toen ze hem had gezien. Hij deed precies hetzelfde en zo begon het zelfs te lijken op een heuse staarwedstrijd. De vraag of alles oké was kwam dan ook helemaal onverwachts voor haar en bijna verbijsterd bleef ze daar kort stil staan. Hem vragend aanstarend. Ze wist die verbaasde blik en haar opgetrokken wenkbrauwen echter na een paar seconden weer van haar gezicht af te krijgen en besloot gewoon te antwoorden alsof er niks aan de hand was. "Ja, alles is helemaal prima. Kan niet beter." Hoe erg ze het ook probeerde, haar stem klonk nog steeds gefrustreerd en sarcasme droop over haar woorden heen. De gevoelens om zich gewoon om te draaien en weg te stampen werden steeds groter en het liefst deed ze het ook. Maar ze wilde niet meer weglopen voor haar problemen, dat zorgde immers juist voor meer problemen dan ze wilde.
Ze haalde haar hand door haar haren heen, een gewoonte die ze had overgenomen wanneer ze zich ongemakkelijk voelde of gewoon nadacht. Haar blauwe kijkers gleden van de jongen weg, naar de muur waar ze de steen tegenaan had geschopt. Die was gelukkig nog heel, ze had zo'n gevoel dat als ze hier iets af had gebroken ze daar ook nog eens problemen mee zou krijgen. Niet dat deze ruïne heel heilig was voor de school, het was immers gewoon maar een stom ingestort gebouw dat ooit had gediend als een tweede gebouw voor de school. Zachtjes haalde ze diep adem en ademde ze weer uit, haar borstkas rees hierbij op om vervolgens in een seconde weer naar beneden te vallen. Ze liet haar blik weer op de jongen vallen, maar was alles behalve van plan om hem te zeggen waarom ze die steen zijn kant op had getrapt. Dat ging hem op het moment vrijwel niks aan.}

<sub>Ze sloeg haar handen over elkaar heen, wat haar een vrij gesloten houding gaf. Het gaf haar zelfvertrouwen en zorgde ervoor dat ze zich minder ongemakkelijk voelde, want de jongen had haar de hele tijd zitten aanstaren alsof hij iedere beweging die ze had gemaakt had geobserveerd en in zich op had genomen. Een vinger op haar probleem probeerde te leggen, in een onnozele poging om achter haar frustratie te komen. Nee, hij zou het helemaal niet kunnen raden aan haar houding, de manier waarop ze de steen tegen de muur aan had geschopt. Het zat nog steeds heel diep binnenin haar, het feit dat haar vuurmagie niet meer wilde werken. Voor zover zij wist, was het ook niet voelbaar voor mensen die konden voelen welke magie ze bezat. De vuurmagie was altijd nog aanwezig, het zoog zelfs haar energie op als ze het probeerde te gebruiken, maar leek daarnaast gewoon een eigen leven te leven en niks te willen doen. Het leek haar te haten, maar ze wist dat het er nog was. Of hoopte ze dat alleen maar? Was ze zo wanhopig het terug te krijgen dat ze wel nog het gevoel had dat het in haar lichaam nog aanwezig was? Zachtjes slikte ze, terwijl ze de blauwharige jongen de tijd gaf om nog iets terug te zeggen. Het was vrij duidelijk dat ze niks meer ging zeggen totdat hij iets had gezegd, door haar gesloten houding en op elkaar geperste lippen. Al sprak haar blik boekdelen, het liefst wilde ze hier gewoon weg. Frustratie en woede gierde nog steeds door haar lichaam heen en ze voelde zich zwak. Ze wilde die zwakte weg hebben, maar het lukte niet. Het was een constante teistering van haar lichaam dat niet over wilde gaan. Nuchter reageerde de jongen dat hij haar niet geloofde en een geërgerde zucht verliet meteen, spontaan, haar mond. Ze was er zelf even verrast van dat ze dat had gedaan, maar liet het niet merken aan de blauwharige gast die ongeveer drie meter van haar verwijderd was. Haar blauwe kijkers bleven hem strak aanstaren, voordat ze de staarwedstrijd verbrak en haar blik van hem afgooide om zich stug om te draaien. Hier had ze geen zin in, geen behoefte aan.
Met stevige passen maakte ze dat ze wegging van hem, om aan het einde van de gang – die toevallig ook nog eens dood liep tot haar grootste ergernis – tegen de muur op de grond te gaan zitten, met de hoop dat hij haar nu gewoon weer met rust liet en gewoon wegging. Ze had geen zin om te praten, al helemaal niet over de dingen waarmee ze zat. Zonder haar blik nog een keer op de jongen te werpen, sloeg ze haar armen over haar knieën heen en liet ze haar hoofd erop zakken. Een kwetsbare houding die ze het liefst niet wilde laten zien, maar ze kon niet meer. Ze was moe van alles dat haar teisterde, gefrustreerd en woest. Het was dat haar vuurmagie de oorzaak hiervan was, anders had ze vast al iets verbrand of verwoest ermee. Je zou je bijna afvragen waarom ze niet blij was dat ze nog een tweede magie was, maar die magie deed haar alleen maar terugdenken aan de verschrikkelijke periode van haar jeugd. Het liet haar niet alleen denken aan haar geliefde vader, maar ook aan het weeshuis waar ze een groot deel van haar leven in had gezeten voordat ze terecht kwam in een soort jeugdgevangenis. Ze had veel mensen ontmoet, veel novanen en als iemand haar ooit durfde te vertellen dat Novanen altijd aardig en lief en vrolijk waren, dan zou ze hen het tegengestelde bewijzen. Want dat was weer een van de zovelen vooroordelen die mensen klaar hadden liggen voor dat soort mensen. Nee, ze waren niet allemaal lief en aardig. Sommigen waren monsters en haar lichtmagie gaf haar alleen het gevoel dat zij er ook een was. Nee, ze was geen Novaan. Ze was een Raziaan en dat zou ze altijd ook blijven. Zachtjes zuchtte ze, haar ogen sluitend. Haar hoofd bonkte van alle inspanning en het liefst ging ze terug naar het kasteel, naar haar kamer, naar haar bed om haar daar op te rollen en in slaap te vallen. Maar ze wist dat dat te gevaarlijk was, ze wilde geen leraar tegenkomen vandaag.  

God, ik hoop dat je er iets mee kan!</sub>

_{Nadat ze zich tegen de muur aan had gezet en haar armen over haar knieën had geworpen om haar hoofd erop te rusten, bleef het voor een lange tijd doodstil. De brunette had haar ogen gesloten en hoopte dat de jongen het voor gezien zou houden, haar met rust zou laten. Diep van binnen wenste ze dat, zodat ze even alleen kon zijn. Even haar gedachten op een rijtje kon zetten en kon voorkomen dat ze tegen hem uit zou vallen, hoe onbekend hij ook voor haar mocht zijn, ze wilde niet nog meer vijanden erbij maken en zo gebeurde dat wel. Haar botte reacties maakten het ernaar dat ze niet de meest geliefde persoon was en het was voor Ziva al heel moeilijk om vrienden te maken, laat staan als ze met zoiets zat. Door haar ogen te sluiten probeerde ze zichzelf af te sluiten van de wereld en dat lukte voor een deel ook. Ze hoorde niks meer om haar heen, niet eens de doffe plof die indiceerde dat de jongen van zijn plek was afgesprongen. Niet eens de voetstappen die haar naderden en niet van haar wegliepen. De aanwezigheid van de jongen alweer vergetende bleef ze daar zo zitten. In alle macht vocht ze tegen de emoties die door haar lichaam borrelden, het kwellende gevoel in haar keel, alsof haar lichaam zijn emoties wilde uiten door te huilen. Ze hield het allemaal binnen, maar ook maar net. Haar gedachten gleden weer terug naar de enige vraag die door haar hoofd had gespookt voor de afgelopen maand, wie weet zelfs langer dan dat. Waarom kon ze haar vuurmagie niet meer besturen?
Pas toen de jongen iets zei en direct voor haar stond, kwam ze met een schok tot de realiteit. Ze was nog steeds in een openbare plek en niet in haar rustige kamer waar ze alleen was. Ze was nog steeds bij de blauw harige jongen die haar had gevraagd of alles oké was. En nu zei hij dat het hem speet. Hij had het met zo’n eerlijkheid uitgesproken dat Ziva even verbijsterd voor zich uitstaarde. Naar de grond, want ze zat nog steeds in zo’n houding dat haar gezicht niet zichtbaar was voor de jongen die ze vandaag pas had leren kennen, een totale vreemdeling. Hij zei nog veel meer en de woorden werden in haar hoofd enkele keren herhaald. Alsof ze het niet durfde te geloven dat de jongeman die ze zojuist had leren kennen zoiets zou kunnen hebben gezegd. Het spijt me, ik maakte me zorgen. Ze fronste diep en besloot om een tijdje te zwijgen. Het werd doodstil en voor een moment dacht ze dat hij weg was, maar toen ze een vage plof hoorde een paar meter aan haar zijkant, wist ze dat hij er nog steeds was. Langzamerhand brak ze haarzelf uit de kwetsbare positie die ze had aangenomen. Haar helderblauwe ogen werden op hem gericht en even staarde ze hem aan, om vervolgens weer naar de grond te kijken. ”Het is niks..” Zei ze, waterig glimlachend. ”Ik.. bedoel, niks om je zorgen over te maken.” Ze keek weer omhoog naar hem. ”Ik red me er wel uit,” Ze hield haar armen op haar knieën en had haar hoofd lichtjes naar de jongen toe gedraaid om hem aan te kunnen kijken, een glimlach op haar gezicht toverend om het allemaal nog wat geloofwaardiger over te komen. Nee, het klopte helemaal niet wat ze zei. Ze wist niet hoe ze zich hieruit zou redden, noch wist ze of er ook wel een manier was om haarzelf hieruit te redden. Ze had al zoveel lessen gemist en alhoewel ze deze lessen het liefst voor altijd wilde ontwijken, wist ze dat het op een moment over zou zijn.}

_{Ze had het zo over haar lippen heen gekregen alsof het allemaal niks was en waar ze het liefst in huilen wilde uitbarsten en alleen wilde zijn om haar frustraties op wat dan ook te kunnen uiten, bleef ze vanbuiten enorm kalm. Alles aan haar was veranderd, haar houding, de glimlach op haar gezicht en de bijna kalme en vriendelijke glinstering in haar ogen. Haar blauwe kijkers waren nu op de jongeman gericht, die zich ergens naast haar tegen de muur aan had gezet. Hij was naar haar toegelopen, desondanks dat ze gewenst had dat hij weg was gegaan, was ze alles behalve boos op hem. Toch was het een masker die ze voor de jongeman ophield, want diep van binnen was ze te bang om een echte relatie met iemand aan te gaan, echte vrienden met iemand worden. De jongen reageerde al snel op haar woorden en ze kon het niet laten om even van hem weg te kijken. Iemand die naar haar luisterde zou fijn zijn, maar alles in haar schreeuwde dat ze niemand kon vertrouwen. Zelfs hem niet, hij was namelijk nog maar een vreemdeling en voor wat zij wist kon hij net zo goed beste vrienden zijn met die Shadranen, dan was hij namelijk net zo erg als hen. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar hem en leek hem even te bestuderen. ”Ik euhm,” Ze glimlachte een beetje onzeker en wikkelde haar vingers in elkaar, even twijfelend naar haar handen kijkend om vervolgens weer naar hem op te kijken. Ze had besloten dat ze hem misschien toch wat in vertrouwen kon nemen, maar niet met haar echte verhaal. Misschien was het wel fijn om haar hartje over iets te luchten, al was het maar een verhaal. Het zou haar alleen maar nog geloofwaardiger maken tegenover de buitenwereld, zou hij het doorvertellen.
Nog voordat er geluid uit haar geopende mond kwam, had ze deze weer gesloten en keek ze ietwat afwezig voor zich uit. Ze bleef een hele moment stil, terwijl ze wat ongemakkelijk met haar handen friemelde alsof ze aan het denken was of ze het aan de blauw harige jongen kon vertellen. ”Mijn ouders..” Begon ze zachtjes, haar stem brak al bij het woord ouders dat ze uitsprak. ”Ze zijn vandaag een tijdje terug overleden, ik .. ik vind het nog steeds moeilijk om te begrijpen.” Een diepe frons ontstond op haar gezicht en zachtjes schudde ze met haar hoofd, even licht glimlachend. ”Sorry, wat denk ik wel. Ik zou je hier niet lastig mee moeten vallen,” Ze maakte alweer bijna aanstalten om op te staan, maar wachtte op zijn reactie voordat ze zich van de muur zou afduwen en omhoog zou komen.}

Spoiler:

Hij wist niet of ze het eigenlijk zelfs wel wou horen maar de jongeman zei dat er genoeg mensen waren die naar het meisje zouden willen luisteren als er wat was waarover ze haar hart wou luchten. Zodra hij klaar was met zijn 'uitleg', wat niet echt het juiste woord was voor wat hij haar net verteld had, keek hij een beetje weg en liet haar aan het woord. Het werd even stil tussen hen maar toen sprak ze. ”Ik euhm,” Hij keek opzij en zag dat ze glimlachend haar vingers in elkaar wikkelde. Ze bekeek haar handen even maar richtte zich toen toch naar hem op. Hij bleef afwachtend naar haar kijken maar terwijl schoten door zijn hoofd allerlei situaties waarin zij kon zitten. Ze opende haar mond maar zei niets. De jongeman wendde zijn blik af terwijl ze haar mond weer sloot en hij schraapte zijn keel even waarna hij zijn ogen sloot om ze te laten rusten. Ze deden pijn. De laatste tijd had hij zo vaak last van zijn ogen. Als hij ze sloot leek het alsof ze zich moesten 'repareren', alsof ze alle droge plekjes op zijn oogbal moesten bevochtigen voor hij weer helder kon zien. Het bleef nog een poos stil maar hij opende zijn vermoeide ogen toen hij de stem van de jongedame weer hoorde. ”Mijn ouders..” Het klonk alsof ze het er erg moeilijk mee had om erover te praten. ”Ze zijn vandaag een tijdje terug overleden, ik .. ik vind het nog steeds moeilijk om te begrijpen.” Hij knikte even en het verbaasde hem oprecht dat het meisje fronste en een beetje met haar hoofd schudde terwijl hij een glimp van een glimlach op leek te vangen. ”Sorry, wat denk ik wel. Ik zou je hier niet lastig mee moeten vallen.” Het leek alsof ze zich gereed maakte om op te staan en hij legde even een hand op haar arm en haar te doen blijven zitten en haalde die toen licht geschrokken terug waarna hij zijn hand onder zijn andere verstopte. "Het maakt niet uit, echt niet", zei hij net niet mompelend. Hij schraapte zijn keel weer een keer en werd nu zelf even stil. "Ik weet hoe het is om je ouders te verliezen. Al verloor ik in mijn geval mijn vader en broer." Hij schokschouderde even, al was hij niet zeker waarom hij dat deed. het leek hem gewoon passend. Nu was het zijn beurt om zijn knieën tegen elkaar te zetten en zijn armen eromheen te slaan, maar in tegenstelling tot haar hield hij zijn hoofd omhoog en keek hij haar aan. "Als je me niet wilt vertrouwen, dan snap ik dat helemaal. En als je me niets wilt vertellen, dan snap ik dat ook." Hij trok zijn blik los van het naamloze meisje en keek even naar zijn arm, naar het getatoeëerd lijntje dat rondom zijn pols liep en onder de mouw van zijn dunne lentejas uitkwam. Na een minuut of wat keek hij toch weer op, maar niet naar de persoon naast hem. "Je kan alleen iemand lastig vallen door hem of haar te stalken. Je hart luchten is heus niet iemand lastig vallen", zei hij er ten slotte over. Het was haar keuze of ze hem wat wou vertellen of niet. Daar had hij niets over te zeggen en om heel eerlijk te zijn maakte het hem ook niet uit of ze hem zou vertellen wat er was. Kailee vond het wel erg dat ze zo gefrustreerd was door iets of iemand maar het was nog steeds haar probleem hoe ze ermee omging.

<sub>Voor een klein moment had ze haarzelf geopend en iets gezegd waar ze misschien ook werkelijk mee zat. Het waren geen feiten, maar er lag wel iets in dat waar kon zijn. Het feit dat ze haar ouders kwijt was geraakt, haar echte ouders. Die van het meisje dat Amanda Clarke heette, het meisje dat ze zo wanhopig probeerde te verdringen. Ze staarde voor zich uit, haar lichaam maakte zich alweer gereed om omhoog te komen en weg te lopen van deze jongen. Maar hij stopte haar, en de plotselinge aanraking liet haar even schrikken. Ze was de laatste tijd zo geprikkeld dat hij veel geluk had dat ze niet meteen na hem had uitgehaald, het was een feit dat ze aanrakingen niet erg wenselijk vond de laatste tijd. Alsof iemand bij iedere aanraking meer zou weten over het feit dat ze haar vuurmagie kwijt was, alsof iemand het daarmee zou kunnen voelen. Zachtjes slikte ze, haar lichaam ontspande weer toen hij zijn hand net zo geschrokken terughaalde en deze onder zijn andere arm legde. Ze luisterde naar zijn woorden, zwijgend. Hij had misschien wel gelijk, maar het was iets persoonlijks dat ze niet aan hem wilde vertellen. De jongen was zo aardig, maar al die aardigheid kon ook schijn zijn. Weer iets waar Ziva over nadacht, haar vooroordelen over maakte. En dit keer ging het niet om zijn element, nee, hij was gewoon een mens. Iemand die ze ook buiten op straat had kunnen tegenkomen, maar toch kon ze hem niet vertrouwen met haar diepste geheimen. Dat wist ze zelf ook, door de jaren heen was er maar één iemand die ze had kunnen vertrouwen en ze had het contact met die persoon verloren. Haar beste vriendin. De vriendin waarmee ze haar naam had geruild. Een persoon die ze misschien wel gedwongen had moeten leren kennen, want eerlijk waar konden ze het in het begin niet met elkaar vinden. Ze waren meer vijanden dan vrienden en Ziva kon zich nog goed herinneren dat ze ooit zelfs gevochten hadden om iets. Maar toch hadden ze elkaar leren kennen in de cel die ze hadden moeten delen en ze was blij dat dat gebeurd was.

Nadat hij klaar was met praten, zweeg ze voor een poos. Ze had geen idee wat ze tegen de jongeman nog moest zeggen, wat ze had kunnen zeggen was er al uitgefloept en ergens wilde ze voorkomen dat er nog meer uit haar mond zou komen. Dingen die ze niet door wilde vertellen, dingen die alleen maar bestemd waren voor haar om te weten. Rustig bleef ze voor zich uit staren, een uitweg zoekende om hiervandaan te kunnen komen. Zachtjes slaakte ze uiteindelijk een zucht. "Het wordt tijd dat ik ga," zei ze, dit keer sneller opstaande dan eerder, zodat hij niet meer op haar kon reageren. "Ik heb nog een afspraak staan voor vandaag, euhm, het was leuk je te ontmoeten!" Helemaal vergeten dat ze de jongen niet eens haar naam had verteld, draaide ze zich uiteindelijk om en begon ze weg te lopen. Ze had helemaal geen afspraak, maar dat hoefde hij niet te weten.</sub>