Dit was de derde nacht op rij dat hij niet in slaap had kunnen komen. Hij lag maar naar zijn plafon te staren. Soms pakte hij een boek en ging een uurtje lezen totdat zijn ogen pijn deden omdat het licht van de kaars eigenlijk niet sterk genoeg was. Maar zelfs lezen leek Aloiysius nu niet af te kunnen leiden. Hij slaakte een korte, diepe zucht en trapte de dekens van zich af. Hij hees zichzelf overeind en slingerde zijn benen over de rand van het bed. De grond voelde koud aan zijn blote voeten en de wind streek langs zijn blote rug. Een rilling ging door zijn lijf. Waarom had hij het raam ook op een kier gezet? Hij stond op om er naartoe te lopen en duwde het zachtjes dicht. Hij schoof meteen de hendel ervoor zodat hij niet weer open zou waaien door eventuele harde windstoten. Eigenlijk zou hij met zijn slaap probleem eens naar de schoolarts moeten. Maar, net als veel mensen, trok het idee hem niet echt dat een wildvreemde kerel hem straks ging onderzoeken om te zien waarom hij dan zo slecht of soms niet sliep. Nee, daar zat hij niet echt op te wachten.

Aloiysius greep in het donker van de kamer in de richting van de stoel waar hij de avond ervoor zijn trui achteloos overheen had gegooid. Hij trok het ding snel aan in de hoop dat het kippenvel op zijn lijf snel zou verdwijnen. Koude voeten had hij vreemd genoeg dan weer niet zoveel last van. Hij kon uren op blote voeten lopen zonder zelfs maar last te krijgen. Ook zijn handen werden niet zo snel koud. Misschien een voordeel van het watermagiër zijn. Met een zacht snappend geluid streek hij een lucifer af en hield het kleine, tere vlammetje bij de al zwarte lont van een dikke kaars. Al snel vatte de lont vlam. Aloyisius wapperde de lucifer gauw uit voor hij zijn vingers zou branden en pakte de kaars op. Het licht was misschien niet veel, maar genoeg om voor zich uit te zien. Zo ging hij de gang op.

De school was doodstil en verlaten, zoals het om dit uur van de nacht ook zou moeten zijn. Soms hoorde je het gekraak van een bed of geritsel van de lakens als je langs de etages van de leerlingen of de leraren liep. Maar verder was het stil. Het duurde dan ook niet lang voordat Aloiysius de bibliotheek had bereikt. Uit de zak van zijn broek viste hij een kleine koperkleurige sleutel. Als stagiair literatuur had hij zijn eigen kopie gekregen zodat hij ongehinderd de bibliotheek in kon als hij iets nodig had of moest pakken voor Nannete. Hij had haar trouwens al een tijdje niet meer door de gangen zien lopen. Vreemd vond hij. Hij hoopte maar dat er niks met haar was. Misschien zou hij morgen langsgaan om te checken hoe ze zich voelde. Met die gedachten bevestigend in zij hoofd draaide Aloiysius de sleutel om en stak hem terug in zijn zak. De bieb leek nagenoeg verlaten. Maar vluchtige voetstappen verried dat er iemand anders was. Dat was raar. Hij wist zeker dat de deur op slot zat, vooral nadat hij hem net zelf nog open had gedraaid. Met de kaars voor zich uit liep hij verder de zaal in. 'Kom tevoorschijn. Ik weet dat je er bent. Het hoort allang stil te zijn op de gangen. Ga direct terug naar je etage,' riep hij op normale stem. Harder praten was niet nodig met de stilte om hem heen. Aloiysius ging ervan uit dat het een leerling betrof. Wie anders zou nu nog in een afgesloten bibliotheek zijn dan om herrie te schoppen?

- Open voor iedereen.

Liam lag al een geruime tijd in bed proberend in slaap te vallen, maar te vergeefs. Zijn narcolepsy had er geen zin in om hem in slaap te laten vallen zo vroeg in de nacht al. Een diepe frons kwam er daardoor op Liam zijn gezicht. Hij opende zijn ogen en keek met een boze blik naar het niets. Al snel kwam en de vlammen op zijn schouders die de kamer een stuk verlichten. Sinds er geen gezeur van zijn kamergenoten kwam wist hij dat die al vredig in dromenland lagen.
Met een geïrriteerde zucht ging hij rechtop zitten en ging met zijn hand door zijn haar heen. Wat was het nut om in bed te blijven liggen als hij nog een berg werk had? Zowel hier op school als het werk wat Alba hem gegeven had bleef hem op zijn gedachten drukken.

Met wat licht gekraak stond Liam op uit bed en checkte vanuit zijn plaats of de anderen daadwerkelijk sliepen. Snel kleden hij zich om in zijn normale kleding zodat hij zeker wist dat de anderen zijn littekens niet zouden zien. Voorzichtig deed hij daarna zijn kast deur open en haalde er een klein leren tasje uit. Ook pakte hij zijn trui en trok die aan. Al was hij een raziaan, ook hij had zijn luie momenten dat hij geen zin had constant zijn magie te gebruiken om het niet koud te hebben.
Hij stopte daarna het kleine leren tasje in zijn broekzak en deed wat perkament en schrijf gerij in de buidel van zijn trui.

Met zijn laarzen in zijn hand sloop hij daarna de slaapzaal uit en vervolgens van de etage af. Pas op de trappen deed hij de laarzen aan en liep op een rustig tempo naar beneden toe. Zijn vlammen branden nog steeds om de duisternis van hem af te houden. Het was niet zijn favoriete ding om door de donkere hallen nachts te lopen, maar hij wist dat het maar voor even was.

Eenmaal bij de bibliotheek aangekomen te zijn probeerde hij de deur, maar zoals verwacht zat die gewoon op slot. Een hand zakte in zijn broekzak en haalde het zwarte tasje er uit. Voor de zekerheid checkte hij om zich heen om er toch zeker van te zijn dat hij alleen was.
Hij haalde zijn lock pick's uit het tasje en ging op een knie zitten en begon de deur te openen. Na een klein tijdje gefrut te hebben had hij het open en sneakte naar binnen. Daar deed hij de deur weer dicht en voor de zekerheid terug op slot. Hij had er geen zin in als er iemand nog kwam controleren of een leerling die veel te vroeg naar binnen probeerde te komen dat hij dan gesnapt werd.

Eenmaal binnen lied hij zijn vlammen feller branden en liep de afdelingen langs. Eenmaal dat hij de paar boeken had gevonden die hij nodig had ging hij bij een tafel achter aan zitten. Het licht van zijn eigen magie was genoeg voor hem om geen extra kaarsen of zo nog aan te hoeven hebben.

Zittend bij een raam weer dezelfde stof door nemen lied hem al snel zijn concentratie verliezen. Starend uit het raam en met de ring om zijn vinger heen spelend werd hij uit zijn gedachten gehaald toen hij de deur ineens open hoorde gaan. "Shit!" Vloekte hij zacht en keek om hem heen om te zien of hij misschien ergens nog weg kon gaan zonder dat hij gemerkt werd, maar het moment dat hij op stond om die te gaan zoeken bleef hij op zijn veter staan en struikelde hij half. De sukkel had zijn laarzen niet gestrikt waardoor zijn veters gewoon vrolijk op de grond lagen.

Door het gestruikel maakte hij een paar horende voetstappen, die hij duidelijk niet alleen had gehoord. Hij hoorde de persoon zijn woorden. Duidelijk een leraar of stagiaire, of een schijnheilige brave leerling. "Tsk.."  Klonk hij geïrriteerd door zijn eigen fout en ging fatsoenlijk recht staan. De vlammen op zijn schouders lied hij branden terwijl hij besloot maar naar voren te lopen om te zien wie het was. "Het is toch ook gewoon stil op de gangen?  Ik heb geen herrie gehoord." Zei hij droogjes. Al was hij tevoorschijn gekomen hij had echter alleen niet de intentie om daadwerkelijk terug te gaan naar zijn etage en keek de man met rustige ogen aan. Hij stopte zijn handen in de buidel van zijn trui en stopte toen ze elkaar beide gewoon konden zien.
Ondanks dat zijn kleding wel netjes en normaal waren, sinds hij zich uit zijn pyjama had omgekleed, stonden zijn haren wel alle kanten op. Zijn haar was sowieso een ramp, maar als hij er niks aan gedaan had was het bijna de ergste bed hair die je kon zien.

~x~  als ik mag~ ^-^ volgende post word waarschijnlijk niet zo lang though o3o' ~x~

Met zijn wenkbrauwen iets naar benden, voor een strenge blik bleef Aloiysius wachten tot de persoon die zich daar tussen de boekenkasten had verscholen tevoorschijn kwam. En er kwam een leerling tevoorschijn. Eentje met overduidelijk vuurmagie. Aloiysius zette de kaars, die hij nu niet meer nodig had, opzij op een tafeltje en bekeek de leerling tegenover hem eens goed. Hij maakte zo'n typische slimmeriken opmerking die je meestal alleen van leerlingen kon verwachten. Maar Aloiysius liet zich daardoor niet uit het veld slaan. Hij had echter wel een punt. Het was stil op de gangen. Het was niet stil in de bibliotheek. 'Misschien, maar dat rechtvaardigt niet je aanwezigheid hier,' ging hij verder. Hoe was hij eigenlijk binnen gekomen? En wat deed hij hier eigenlijk midden in de nacht. Aloiysius zuchtte even. Zacht en onhoorbaar. Hij was hier binnen komen lopen met het idee de leerling die hij hoorde terug naar bed te sturen. Maar ergens leek hem dat geen goed plan. Hij was hier met een reden, dat kon niet anders. Aloiysius kon in elk geval proberen om te kijken wat er mis was.

Na deze gedachte liep hij naar het raam dat hij van de haak haalde en open duwde. Uit de zak van zijn broek kwam een stevig leren doosje tevoorschijn met sigaretten waar hij er een uit haalde. Ook een aansteker werd tevoorschijn getoverd. Even lichtte er een vlammetje op en begon het uiteinde van de sigaret rood te gloeien. Witte rook ontsnapte uit zijn mondhoek terwijl hij tegen de vensterbank van het openstaande raam leunde. 'Ik krijg ergens zo het gevoel dat als ik je terug stuur naar je etage, je een uur later weer ergens rond zwerft,' begon hij kalm. 'Dus, als ik het vragen mag, waarom ben je eigenlijk op?' ging hij vervolgens verder terwijl hij opnieuw de rook van zijn sigaret uitblies, de nachtelijke hemel tegemoet.

(Geeft niet, de mijne is nu ook niet zo lang)

Liam ging zichtbaar staan en keek de persoon rustig aan. Met een wat lichte zucht keek hij wat opzei. "Alsof dat die van jou doet." mompelde hij terug op zijn woorden. Toen de man weer begon te bewegen volgde hij hem met zijn ogen. Hij lied hem zijn ding doen en vroeg zich af wat hij ging doen. Hij leek nu niet zo boos te zijn dat hij hier was, maar dat kon ook alleen maar de buitenkant zijn.

"Dat heb je inderdaad goed door." Zei hij met een wat trotse grijns. "En ik ben op omdat ik niet kan slapen tot een uur of 5 of zo." zei hij rustig en vrij specifiek terug. "Ik ben nu eenmaal niet een bed hanger, dus ik besloot iets nuttigs te gaan doen." Legde hij neutraal uit.

In de buidel van zijn trui begon hij weer met zijn ring te spelen en voelde aan de diamantjes die er op zaten. Het hielp hem rustig te blijven, maar ook om zijn drang in te houden. Dat de man voor hem aan het roken was, was best verleidelijk voor hem. Hij had met Shou afgesproken dat hij niet meer zou roken vanaf het moment dat ze Aoi hadden. Tot nu toe had hij het vol kunnen houden, maar op momenten zoals deze werd het toch wel moeilijk en heel aantrekkelijk voor hem om er ook eentje op te steken. "Is het werkelijk nodig om hier nu te roken?" Klonk hij wat geïrriteerd. Al had hij het proberen te verbergen, het kwam er alsnog door. Ook zijn vlammen gingen wat feller branden tijdens dat hij zijn zin zei en gingen bleven op die manier branden.

Aloiysius ging niet in op de gemompelde woorden van de student. Hij hoefde hem geen verantwoording af te leggen waarom hij zelf hier was. En als een van hen meer recht had om hier midden in de nacht te zijn, dan was het eerder een stagiair dan een leerling. Maar nu de eerste schok van het plotseling tegenkomen van een leerling in een afgesloten bibliotheek midden in de nacht een beetje weggeëbd was, kon Aloiysius beter nadenken. En als hij eerlijk was wilde hij liever weten waarom de jongen nu nog uit bed was dan hem onmiddellijk terug te sturen. Daarbij kwam zijn koppige zin in een sigaret weer eens om de hoek kijken. Achterlijke verslaving ook. Hij maakte niet uit hoe vaak hij probeerde te stoppen. Ze wisten hem altijd weer te vinden en te verleiden. Dus hij was naar het raam gelopen en had dat open gezet om de rook naar buiten te kunnen laten ontsnappen. In de tussentijd vroeg hij de jongen wat de reden was van zijn nachtelijke activiteit.

Hij leek er zelfs trots op te zijn dat hij bij willens en wetens de regels van de school brak. Aloiysius knikte zachtjes. 'En onder nuttig versta jij inbreken in de bibliotheek van de school 's nachts en zonder toezicht of toestemming van enige autoriteit hier op school?' vatte hij in het kort de acties van de jongen samen. 'Ik begrijp best dat er nachten zijn waarin slapen niet of moeizaam gaat. Maar de bieb zit niet voor niets op slot 's nachts. Eigenlijk zou ik je morgen moeten rapporteren bij een van de leraren, of zelfs misschien de hoofdmeester,' ging hij verder. Niet dat Aloiysius dacht dat die consequenties enig effect op de jongen zouden hebben. Hij leek er niet zo mee te zitten dat hij regels overtrad, dus waarom zou een tripje naar Savador en de eventuele belofte op strafwerk daar wel iets aan veranderen? Aloiysius trok zijn wenkbrauw op toen de student hem ineens geïrriteerd wees op het feit dat hij rookte. Vreemd, dat juist dit hem wel wat kon schelen. Of was er meer. 'Gestopt?' was het enige was Aloiysius vroeg. Maar hij drukte wel de sigaret uit.

Liam bleef met een wat chagrijnige blik naar de sigaret van de ander kijken terwijl hij sprak. Toen hij over slapeloze nachten rolde hij een keer met zijn ogen en huffte een keer. "Like you know anything about that." zuchte hij er mompelend uit.
Toen hij over het raporteren van hem tegen een leraar of het schoolhoofd begon moest hij bijna lachen. Hij grinnikte vermaakt en keek hem vrolijk aan. "Sure, sure~ Go a head~. Als je toch bezig bent kun je me beter melden aan Savador. Hij is men mentor en is maar al te blij met ieder bezoekje die ik daar breng." Zijn ogen fonkelde van plezier. Met of zonder de marteling die hij van Savador had gehad, die man uit zijn doen laten raken was gewoon leuk. En hij had nu eenmaal het geluk dat hij dat nog al snel voor elkaar bleek te krijgen bij hem.

Liam zijn plezier dropte iets toen hij vroeg of hij gestopt was. Kort stopte hij met aan zijn ring frutten. "Helaas wel." zei hij eerlijk. Het was niet zo zeer dat hij longkanker of zo wilde creëren, maar het was iets dat hem rustig hield en zijn gedachten weer wat op een rijtje lied krijgen. In zijn ogen deed het meer goed dan slecht.
Ondanks dat de man niet erg blij was met hem hier luisterde hij wel en deed de sigaret uit. "Dank je." Zei hij rustig. Hij was wel blij dat hij naar hem luisterde.

"Dus? wat gaat het worden? Een ritje naar Savador? Terug naar de slaapzaal of wat?" Vroeg hij niet echt geïnteresseerd over wat het ging worden, en dat was hij ook niet. In zijn ogen kon de school hem niks maken. Niks wat hij daadwerkelijk erg vond. Natuurlijk wilde hij wel leren en beter worden met zijn magie, maar dat was alles. Als hij leerde en er sterker op werd maar slechte cijfers haalde boeide dat hem niet. Het ging er om dat hij sterker werd.

Aloiysius trok een wenkbrauw op toen de leerling tegenover hem opnieuw begon te mompelen. Er was voor hem ook een reden om 's nachts uit bed te zijn. En het was zeker niet de eerste keer, en hij durfde er zijn baantje naast zijn stage om te verwedden dat het ook niet de laatste keer zou zijn voorlopig. Maar goed dat hij tot 's avonds laat werkte, dan kon hij zijn tijd tenminste nog nuttig gebruiken in plaats van enkel dom liggen staren naar het donkere plafond van de kamer waar hij gedurende stageperiode mocht verblijven. Even voelde Aloiysius de neiging om tegen de jongen te zeggen dat hij heus niet de enige was. Maar hij schudde het van zich af en ging verder over de consequenties van het 's nachts inbreken in de schoolbibliotheek. Het scheen de jonger eerder te amuseren dan dat het hem nerveus maakte. Het was een voorspelbare reactie, gezien het gedrag dat hij tot nog toe vertoond had.

Toen kwam de geïrriteerde reactie om de sigaret. Een sterk vermoeden van Aloiysius' kant was dat de jongen gestopt was, en toen hij hiernaar informeerde liet deze hem inderdaad weten dat dat het geval was. Dus Aloiysius drukte zijn sigaret uit. Hij zou straks wel naar buiten gaan. En met het uitgaan van de sigaret was de irritatie ook gedoofd. Aloiysius haalde zijn schouders op. 'Waarom zou ik wat doen? Savador maakt je overduidelijk niet bang en wij weten allebei dat het geen zin heeft om je naar bed te sturen als je over een uur toch weer rondzwerft door de gangen,' sprak hij simpel. 'Waarom eigenlijk de bibliotheek?' vroeg hij vervolgens. Er moest toch een reden zijn geweest om juist deze plek te kiezen om te nachtbraken? Waarom uitgerekend hier? De plek voor ,,nerds'' om hun huiswerk te maken.

Liam bleef de stagiaire aankijken terwijl hij de sigaret uitdrukte. Eenmaal uit begon Liam weer aan zijn ring te frutten en het rond zijn ringvinger rond te later draaiden.

Met een rustige en plezierige blik bleef hij Aloiysius aankijken. "Wise words for a new one." Zei hij wat plagerig. "Ik ga inderdaad niet terug naar bed. Al stuurde je me er heen of bracht je me zelfs. Binnen het uur ben ik weer terug rond aan het zwerven." Gaf hij toe met een uitdagende glimlach.

"Waarom de bibliotheek?" vroeg hij met een klein lachje. "Waarom niet?" Zei hij en leunde met zijn schouder tegen een boekenkast aan. Rustig keek hij de bibliotheek rond en naar alle boeken die er stonden. "Al deze boeken hebben wijsheid in hun die ik niet ken. Sommige verhalen, sommige praktische dingen. Waarom doelloos naar een plafond of een kaars gaan lopen staren in bed terwijl je iets kan doen, iets kan leren." Zei hij rustig en keek op het einde van zijn zin weer de stagiaire aan.
"Ik ken mijn tijden wanneer ik wel en niet kan slapen. Ik train of ik lees in de tijd dat ik niet kan slapen. En waar beter te gaan lezen dan een bibliotheek? Ik ben al vaak zat te laat geweest en uit men bed getrapt, letterlijk, omdat ik met een kater in bed lag. No thank you to that for now. Met boeken herinner je je nog wat je gedaan hebt." Liam was vrij open tegen de ander, al klink hij meer alsof hij een geintje aan het maken was of de ander voor de gek aan het houden.

"Dus... Waarom ben jij hier? Vast niet omdat je toevallig 1 leeg bed in 1 radom kamer die je gecheckt had had gezien." Vroeg hij nieuwsgierig terug