Er heerste een serene stilte in het bos. Een kort voorjaars buitje had alles in het woud opgefrist en de oranje zon, die nu langzaamaan onderging, liet alles glinsteren. Het grote mythische wezen zoog een diepe teug van de vochtige, mossige lucht op en brieste zacht. Hij begon zich al steeds meer thuis te voelen in dit woud. En dat was niet goed. Hij was hier immers als adviseur. Maar als er niemand was om te adviseren.. Het knaagde aan hem. Eindelijk had hij zijn doel bereikt. Waarom was het dan toch zo’n teleurstelling. Hij schudde het van zich af. Hij was hier. Als belangrijke mensenwezens hem nodig hadden kwamen ze hem maar zoeken.
Met een kalme tred liep hij tussen de bomen door, dichter richting het kasteel. Een verscheidenheid aan vreemde en prikkelende geuren dreven zijn neus in. Voor de mensenwezens was het etenstijd en de faun kon de heerlijke mondwaterende geuren al van mijlenver reuken. Misschien was het eens tijd voor hemzelf om zijn voedsel te vinden. Zijn grote gehoornde kop schudde zacht toen hij zich loom omdraaide, terug het dichte bos in.

Niet veel later liep de grote faun een donkerder stuk in. De sfeer was er wat luguber, zelfs de vogels hielden zich stil in dit gedeelte van het bos. De pas van de faun werd langzamer en behoedzamer. Alsof hij niet gespot wilde worden. Als een hert dat oplettend met grote ogen en oren tussen de bomen door sloop. Zijn oor schoot opzij bij het horen van een luide echoënde knak en gestommel in de bladeren. Iemand naderde hem. De faun bleef stokstijf staan en als je niet opletten zou je haast denken dat hij een boom was. De persoon die hem naderde had dat blijkbaar ook gedacht. Het mensenwezen knalde namelijk frontaal tegen hem aan toen het achter een boom langs stapte. De grote faun uitte een dreigend, krakend, gromachtig geluid en staarde het mensen wezen vel aan. Hij had gehoopt dat dat laag onderkruipsel hem voorbij zo lopen, maar natuurlijk niet! Want mensenwezens waren dom en blind. “Kijk.. uit..” kraste hij laag en dreigend met een zwaar Grenaans accent. “Wat doe jij hier,” vroeg hij duister terwijl hij zijn lange lijf en immens brede kop dichter naar het mensenwezen toeboog.


open~

"Hmn.." Saturi had zijn ogen dicht, en zat in kleermakerszit op zijn bed wat voor het raam van zijn slaapzaal was. Er heerste een diepe stilte op zijn slaapzaal..voor de verandering. Normaal was het zo rumoerig als het maar kon hier. Echter, was nu iedereen in de les of in de leerlingen kamer. Hij zuchtte, en deed zijn ogen open. Vandaag had hij voor de verandering eens binnen geprobeerd te mediteren. Echter ging dit niet. Het was..anders. Hij hield niet van binnen zitten. Het maakte hem benauwd, en hij werd er moe van ook. Hij stond op, en liep richting de uitgang van zijn slaapzaal, naar buiten.

Eenmaal buiten, ging hij naar de plek waar de wapens van de leerlinge waren opgeborgen. Een klein gebouwtje bij de uitgang van het schoolterrein. Niet veel later deed hij zijn Katana's achter op zijn rug goed, en ging door de hoofdingang naar buiten. Eenmaal buiten, wist hij eigenlijk al gelijk war hij heen ging. Het duistere bos. Daar zou niemand hem storen, en kon hij wellicht nog eens ongestoord oefenen ook.

Eenmaal in het bos, ging hij gelijk van het pad af. Hij wou immers zo diep mogelijk gaan om de kans dat hij iemand tegen het lijf zou lopen zeer klein te maken.
Na een tijdje merkte hij dat hij wel diep genoeg was. Het was een stuk donkerder geworden. Goed. Nu enkel nog een geschikte plek zoeken om te mediteren en eventueel te oefenen.
Hij voelde plots een zekere druk op de omgeving. Alsof er iets zwaars was. Gelijk ging Saturi in paraatmodus. Saturi keek om zich heen. Klaar om naar zijn katana's te grijpen. Eventjes liep hij achteruit, om te kijken of er iets achter hem was. Dit was echter niet zo. Toen hij echter verder wou lopen botste hij frontaal tegen een boom op. Wacht eens...deze boom was er eerst niet. Het geluid wat Saturi hoorde, maakte gelijk dat hij naar zijn katana's greep. Wat er daarna gebeurde helemaal. De boom draaide zich om. "Nani..." fluisterde Saturi. Echter was het geen boom Het leek op een grote..geit? Saturi meende hoorns te zien. Echter waren geiten niet zo groot...en liep niet op twee poten...en konden niet praten.. Zijn gezicht bleef kalm, maar er was een zekere vorm van druk op te zien. Zoiets had Saturi nog nooit gezien.. Zijn hand bleef op 1 van zijn Katana's, terwijl het wezen hem een vraag stelde. Saturi besloot gewoon kalm te antwoorden. "Ik ben opzoek naar een plek waar het rustig is." Hij bleef het wezen strak aankijken terwijl het dichterbij kwam. "And who or what the hell are you...Goatman?"

(Nani= What the..)