Drake voelde hoe Hayden hem vast had. Haar geur, lichaam warmte en zoveel meer, wat had hij haar gemist en hoe voelde het vanuit de grond van zijn gebroken hart. Het was zwaar geweest om te denken dat ze hem nooit meer had willen zien en alles waar hij ooit om had gegeven, hij had het moeten achterlaten. De herinneringen waren zo warm en gelukkig, de tijden dat hij dacht aan hun drietjes. De dagen vol lachen en plagerijen. Het vol kalken van het bord bij een les van Laxus, het kantoor van Vyndi roze schilderen. Alle herinneringen kwamen in zijn hoofd tot leven doordat hij haar nu vast had. De dagen van dronken dansen op de bar, Hayden die tegen hem aan schuurde met een biertje in zijn hand terwijl iedereen er joelend omheen stond, terwijl Drake en Hayden dan wel beter wisten. Hoe Gilbert er bij was gesprongen was, het prussia volkslied zingen, Drake en Hayden die luidkeels met hem mee zongen. Lachend en zwalkend over de tafels springen. Natuurlijk de volgende ochtend naar het kantoor van Vyndi gestuurd, een preek gekregen en het vervolgens de volgende week overdoen. Die keer dat Drake in de nesten had gezeten doordat hij per ongeluk het meisjes toilet binnen was gelopen, stilletjes Hayden gebeld in een WC hokje. Hay had een vest met grote capuchon voor hem mee genomen en ze hadden twee rollen toilet papier tussen zijn borst en vest gedaan waardoor het leek dat hij een boezem had gehad, daardoor veilig de meiden WC uit gekomen zonder zijn ego te beschadigen. Vervolgens hadden de drie op hun kamer gezeten en had Drake een perfecte demonstratie na gedaan van een Hayden dansje, waar de andere twee hard om hadden moeten lachen. Of die keer dat Hayden een stalker had gehad, maar er dit keer niet blij mee was geweest en hulp nodig had. Natuurlijk was die hulp er geweest en op de des betreffende dag toen de stalker Hayden in de stad volgde, waren Drake en Gilbert boven op de stalker gesprongen en zijn hele gezicht onder getekend met een viltstift. Ze hadden nooit meer de jongen bij Hayden in de buurt gezien. Een van de leukste was nog dat hij een keer Gilbert luidkeels in de douche had horen zingen over hoe awsome hij wel niet was. Drake had met buikpijn voor de deur liggen lachen, waarna Hayden was gekomen en ook heel erg had moeten lachen toen ze het in de gaten had. Toen Gilbert de deur had open gedaan, met handdoekje voor zijn regions, had Drake de handdoek weg getrokken. De gezichten van Gilbert en Hayden waren goud waard geweest. Al die herinneringen die hem altijd zo hadden kunnen laten lachen... het zou nooit meer zo zijn. Gilbert was dood, weg en zou nooit meer terug komen. Ze snikte allebei onophoudelijk. Hij huilde om alles wat er het afgelopen jaar was gebeurd, dat hij weg was gegaan en hun had achtergelaten, Gilbert.. hij, Drake schokte nog meer en wilde gewoon dat hij nooit weg gegaan was. Hij zag de jongen met witte haren en rode ogen nog zo voor zich. Bijna kon hij hem grijpen met zijn ogen dicht, bijna zou hij de jongen kunnen aanspreken. Maar dat was niet meer dan enkel zijn verbeelding, de dagen dat hij dacht dat alles goed zou komen waren al snel weg gevlogen. Hij voelde de steen in zijn maag zo zwaar en het deed hem verschrikkelijk veel pijn. Een pijn die de buitenwereld nooit zag omdat hij geen softie was. Hij wilde niet huilen, wilde niet zwak lijken. Toch, nu... hij voelde Hayden zo dichtbij en haar zien huilen na alles wat er was gebeurt. Er was iets in hem genapt wat allen zij had kunnen doen. Ze was een van de beste vriendinnen die hij ooit had gehad, hij had van haar gehouden alsof ze zijn alterego in een ander persoon was. Iemand waarmee hij oud had willen worden en zijn hele even mee had willen delen. Hij had meer van haar gehouden dan dat hij van zichzelf had gedaan, want zelfliefde was iets waar Drake niet erg veel over beschikte. Daarom was het voor hem moeilijk om van andere te houden en het duurde lang voordat je met hem een band kon opbouwen.'You're right we should think of our friend, which means eachother. I have nobody else here. And i miss you too, i love you even.' Drake knikte, wat ze waarscheinlijk voelde. Hij snikte door, liet alles gaan. 'I love you, not like i want you back as my boyfriend, just as the friends we we're you saved me so many times its unfair how i treated you. I have no idea where my letters went but the last one was unneseccery' Drake maakte zijn grip strakker en sloot zijn ogen. ''I know. We have to start our friendship again, but it's..'' Drake slikte en beet even op zijn lip. ''It will be different, so different without him.'' sprak Drake en hij voelde de tranen uit zijn ogen rollen. 'you can call me what ever you want, we will be friends again okey' Drake voelde een soort last van zijn schouders gaan en langzaam leek die steen in zijn maag beetje bij beetje op te lossen. Elke traan leek de steen kleiner te maken en door te huilen, hoe voelde zich er eigelijk beter door. Drake bleef tegen Hayden aan staan. ''I will never lose you again.''

Drake stond met schokkende schouders in de armen van Hayden en hij snikte zacht. Alles was teveel geweest, hij voelde alles zo zwaar aan zijn voeten trekken. Alsof iets hem naar beneden trok, steeds dieper en dieper naar beneden met pijnlijke ketens. Zijn armen hielden haar vast en Drake wilde haar niet meer los laten ook, hij kon het niet aan.. niet alleen. Er waren zoveel dingen gezegd en verweten, hij had haar pijn gedaan en zij hem. Alleen op dit moment voelde het alsof al die dingen niets meer uitmaakte. Dat was omdat ze sinds zo lang, al die tijd nu eindelijk eerlijk tegenover elkaar waren. Eindelijk was hun masker gevallen en hoefde beide personen zich niet meer groot te houden. Drake was letterlijk en figuurlijk een wolf. Een draak lag meer voor de hand, door de naam en alles wat hij impulsief deed. Toch was door de tijd heen zijn spiritual side veranderd naar een wolf. Hij was als een jonge pup rennend voor de jager die hem zijn hele leven achterna zou zitten, wie de vorm van de jager aannam was zijn vijand. Een wolf leefde in groepen en zal kosten wat het kost zijn familie en vrienden beschermen, hij is een echte vriend die je bij alles zal helpen en echte loyaliteit kent. Een wezen dat er altijd zal zijn op de momenten dat je in de nesten zit. Toch weet de wolf hoe hij zich alleen moet redden en hoe hij overleefd, weet de paden in het bos te vinden op zijn eigen manier. Wanneer je een wolf de rug toekeert zul je er spijt van krijgen en hij zal je tot op het bot haten en in een aanval zonder moeite je nek doorklieven met zijn kaken. Maar ook heeft hij een klein hartje en blaft of bluft hij harder dan dat hij uiteindelijk zal bijten. Hij verstevigde zijn greep om Hayden heen, de persoon die altijd in hem had geloofd wat er ook gebeurde. Alle dingen die hij had meegemaakt op hun vorige school. De wespensteken.. hoe zijn onderbroek, Drake wilde niet aan die tijd terug denken. Op een dag hadden zij hem gered en was alles veranderd. Zonder zijn vrienden had hij het opgegeven en was hij er niet meer geweest. Hij wist niet of Hayden daar enig idee van had, ze had hem zijn leven gered. ''I wish all of this never happend.. and that we were still kids..'' sprak hij fluisterend. Hij voelde zich zo zwak en klein in haar armen, als een kind huilend bij zijn moeder. Een moeder die hij nooit écht had gehad, hij kende Vyndi maar had nooit een band met haar gehad. Ze was de enige die hij kende die hem zo mocht zien, zo gebroken en mentaal in stukken geslagen. Ze was de enige die met enkel een blik genoeg tegen hem kon zeggen, zij was de gene die zijn hart voor lange tijd had laten vlammen. De nachten dat hij had liggen snikken in zijn bed met niemand om hem heen, zijn bed koud van het zweet na gevolg van een nachtmerrie. Hij had zich zo alleen gevoeld en meer dan ooit had hij haar dan nodig gehad, maar ze was er niet geweest. 'Im scared that if i let you go now, we'll go back to hating eachother again. I dont want that, i want this friendship back, I want to laugh again, with friends, with you.' Drake snoof en ging met zijn mauw langs zijn neus heen. De rode ogen keken in die van Hayden, er stond een moment zoveel liefde in toen hij die woorden hoorde. Hij keek haar sinds tijden weer écht aan, écht. Een blik die hun vriendschap kracht had gegeven en het was iets speciaals van hun twee. De zilveren band van vriendschap tussen hen in. Hoe lang was het terug dat hij haar zo had aangekeken? Zonder de haat, angst of razernij. Het was iets wat Drake niet vaak liet doorschijnen omdat hij zo vaak zoveel pijn was gedaan.. liefde. Niet de liefde in van een relatie maar puur het geven om iemand. Het moment dat je iemand vast pakt en je het gevoel hebt dat een leegte in jezelf niet langer als duisternis aanvoelt. Op het moment dat een kleine glimlach op zijn -knappe- betraande gezicht kwam, voelde hoe de leegte werd opgevuld door aar lieve en vertrouwde ogen. Ze liet haar duim langs zijn wang glijden zodat ze een traan weg haalde. Drake pakte haar hand vast, zette een kusje op haar handpalm en legde het samen met zijn eigen hand op zijn wang. Alleen al om weer haar huid te voelen, in haar ogen te kijken, wat had hij haar gemist. ''From now on, I will always be there. I will always save you, no matter what.'' Hij slaakte een zucht en sloot en moment zijn ogen. Toen hij ze open deed viel hem iets op aan haar pols wat hij nog niet eerder had gezien, Drake fronste zijn wenkbrauwen even terwijl hij er naar keek. ''Heb je je pijn gedaan?''

Drake voelde alle pijn, het verdriet, de eenzaamheid van al die tijd dat hij allen was geweest. Eindelijk kon hij loslaten wat zo lang vastgehouden was en wel bij de persoon waar hij het meeste om gaf van de hele wereld. Niet meer als een verliefdheid, geen relatie maar hij gaf met heel zijn hart zoveel om Hayden. Een toekomst dat hij niet langer boos op haar hoefde te zijn of dat het pijn deed wanneer hij aan haar dacht. Hoe hadden ze dit ooit elkaar aan kunnen doen? Er was gewoon te veel gebeurd om in die kamer op dat moment te kunnen uitleggen, er was teveel miscommunicatie geweest en misschien zelfs een duistere graai van een een schaduw. Een factor waardoor dit allemaal nog erger was geworden dan dat het had moeten zijn. Hij hield haar vast en genoot van de warme zoete geur die haar lichaam had, zo herkenbaar vertrouwd en liefdevol. Zijn tranen bleven komen totdat hij uiteindelijk weer rustiger was en haar door zijn roodbetraande ogen kon aankijken. 'I dont want to be a kid again. I like being able to make choices for my own now. I like being able to decide about my own life and body.' Drake knikte en snapte wat ze bedoelde. Hij hoefde niks te vragen, omdat deze twee álles van elkaar wisten. Een vriendschap die deze heftige ruzie had doorstaan. Het was zo heftig geweest, misschien juist doordat ze zoveel om elkaar gaven. Juist omdat ze zo belangrijk voor elkaar waren hadden ze op deze manier gereageerd, ze zeggen wel dat de mensen waarvan je het meeste houd je het meest pijn kunnen doen. ''I get that.'' sprak Drake zacht. Nu zag hij de pols van Hayden, vroeg of ze zich had bezeerd. Gelijk aan de reactie van Hayden zag Drake dat er iets fout zat. 'No, i cant talk about it.' ze wendde haar hoofd af en keek naar de grond terwijl ze haar pols stevig bleef vasthouden. 'I was told not to tell.' Drake fronste en keek haar niet begrijpend aan. Ze zag er zo kwetsbaar en angstig uit wanneer ze hier over sprak. Wat was er aan de hand waar hij niks van wist? Drake liet zijn hand op haar wang rusten en keek haar aan, maar Hayden wendde haar blik af. 'Especially not to tell you.' nu werd het alleen maar nog vager voor hem. Drake streek zijn hand in haar nek en kwam dichter naar haar toe.  ''Waarom? Wat er is wat ik niet mag weten? Ik begrijp je niet. Je kunt me vertrouwen, ik geef zoveel om je.'' fluisterde de jongen lief. zijn ogen stonden bezorgd en hij wist geen raad met wat er nu gebeurde. Waarom, nu ze eindelijk weer eerlijk tegen elkaar konden zijn.. deed ze alsof hij niets voor haar kon doen? 'Laat het maar gewoon Drake. You cant save me from this.' Drake slikte en zijn gezicht stond meer vastberaden. Opeens draaide ze zich om en liep van hem weg, Drake had zijn arm naar haar geheven, keek met een verward gezicht nu ze opeens weg liep. Hij schudde zijn hoofd en liep naar achterna, pakte haar schouder. ''Hayden, I will always help, protect, save and fight for you. But if you don't want to tell me this, if that feels better for you.. than I am okey with that. You can come to me whenever you are ready.'' Drake snoof de gesmorde geluiden in zijn keel waren er nog steeds door het huilen van net. ''But promise me, that you will trust me and never let me go. I will be there when you need me.''