De ruimte was gevuld met zachte muziek afkomstig van de oude grammofoon die in de hoek van het lokaal stond. Het klonk een beetje krakerig en verstoft, maar Oriël hield haar ogen gesloten bij het luisteren naar elke noot. Ondertussen gingen haar handen door, alsof ze op automatische piloot stonden. Ze legde op elk tafeltje een stapeltje blanco tarot kaarten. Zowel de voor als achterkant was leeg. Op het bureau achter haar lag haar eigen stapel weer. Ze lagen met de achterkant naar boven. De afbeelding van een vlinder op een donkergrijze achtergrond was zichtbaar en op elke kaart hetzelfde. Pas zodra je ze zou omdraaien zouden ze elk een andere afbeelding tonen. Een nieuwe les magisch tarot. Hopelijk een die beter zou gaan dan de laatste die ze had gegeven. De negativiteit die toen van de leerlingen had afgestraald had haar zin om les te geven eigenlijk helemaal doen verdwijnen. Dus hopelijk waren de leerlingen die zich deze keer voor de les hadden ingeschreven wat enthousiaster om de les ook daadwerkelijk te volgen en er echt iets van te leren. Waarzeggerij was een keuze vak. Als het lesaanbod je niet interesseerde dan hoefde je de les ook niet verplicht te volgen toch?
Oriël opende haar ogen weer en keek even het lokaal rond. Alle tafels hadden een stapeltje blanco kaarten die bestonden uit tien kaarten per stapeltje. Ze gingen deze les maar met drie kaarten aan de slag, misschien een vierde als de leerlingen het snel op zouden pakken. Maar aangezien de kaarten zelf gemaakt moesten worden en niet iedereen altijd blij was met de eerste poging had ze extra kaarten neergelegd voor het geval dat iemand het toch liever een tweede keer wilde proberen. Dit waren immers de kaarten waar ze zelf mee aan de slag moesten later. Oriël kon zich voorstellen dat je dan graag iets wilde waar je zelf ook tevreden over was.
Ze draaide zich om en liep naar de grammofoon in de hoek. De plaat was ondertussen afgelopen en de tilde de naald van de plaat af om daarmee het ding stop te zetten. Ze kon de leerlingen elk moment verwachten.

Ze zat in haar bed, ademde rustig terwijl de muziek door haar oren klonk. Een warme glimlach stond op haar gezicht terwijl ze er naar luisterde. I'l find a friend, someone who helps me understand. Ze streek haar gekleurde haren uit haar ogen, de haren vielen losjes in een slag over haar schouders. Veel langer dan haar schouders was het ook niet dit keer, ze had zichzelf een knipbeurt gegeven en er opnieuw kleur in gedaan. Ze keek naar het papier waar ze een kleine schets op had staan, het was Storm die ze had nagetekend. De grote grijze maine coon die op haar bed lag te knorren. Zijn kin rustte op haar knie terwijl ze in de zo geheten 'kleermakers zit' zat. Op haar andere knie lag het schets blok. De tekening van een grote slapende katten kop stelde haar tevreden. Skyler glimlachte en keek toen even naar de tijd op haar klokje, ze had nog wel even. Ze aaide Storm over zijn kop die hij sloom ophief, al lag er een liefdevolle blik in zijn ogen. Sky legde haar schetsblok op het nachtkastje en snoof even met haar neus. Ze keek tussen haar spulletjes die ze nog had liggen en rommelde wat. Ondertussen zwierde en drentelde ze op het ritme van de muziek waar ze van hield. I just live my life. Forever playing with my toys. I'm not like other girls and boys Ze lachte en zag Storm die naar haar keek. Ze had een elf achtig, groene sweater met punten aan de onderkant aan met punt muts. Daar onder een normale groene broek en bruine schoenen, de losse stukken stof zwierde mee terwijl ze bewoog en eigenlijk erg veel plezier had. Forever children we will play ze glimlachte en liep naar de stereo die de muziek had afgespeeld. Ze drukte het uit, zodat hij niet verder ging naar het volgende nummer, al had ze dat natuurlijk wel graag gehoord. Ze keek nu op haar klokje en tot haar schrik zag ze nu dat ze toch wel moest gaan opschieten. Skyler pakte haar kleurrijke tas van haar bedleuning en gaf Storm een kus op zijn kopje. ''Totzo lieverd.'' Half huppelend liep ze met de tas richting het lokaal waar ze naar toe moest voor deze les. Ze zag mensen kijken door haar vreemde uiterlijk, maar zolangzamer hand was ze er aan gewend. Daarbij werd het minder omdat mensen van haar wisten. Skyler was persoonlijk ontzettend nieuwsgierig naar de les die ze nu volgen ging. Ze was altijd al heel erg geïnteresseerd geweest de spirituele kant van magie en voelde ook dat dit anders was dan de normale magie die hier werd gegeven. Dit was meer voelen, meer van de ziel en het hart. Daarom voelde ze er meer voor, omdat het 'dromerige' iets was wat bij haar hoorde. Ze liep de trappen op en keek naar de muur structuren en andere decoratieve elementen die zich altijd in de school lieten zien.

Uiteindelijk kwam ze bij het lokaal na even gezocht te hebben. Ze opende de deur en popte letterlijk als een duvel uit een doosje achter de kier vandaan. Eerst haar hoofd, met stralende glimlach en daarna haar hele lichaam. ''Hallo, dit is het juiste lokaal toch voor waarzeggerij?'' vroeg ze met open blik terwijl ze met haar ogen ondertussen razendsnel alles in zich opnam. Overal mooie doeken en kaarsen en tapijten en de ramen met mooie gordijnen, de grammofoon, tafeltjes met mooie stoelen, hier en daar een poef, er lagen kaarten op de tafeltjes,witte kaartjes, een heerlijke warme geur die ze niet helemaal kon thuis brengen, oude houten vloer die was versleten, een jongen met grappig haar en sjaggiie-face, meer kaarsjes, een vrouw die waarscheinlijk haar lerares was. Jup, dit moest wel het juiste lokaal zijn. Voordat Skyler ging zitten keek ze de vrouw even glimlachend aan met lieve ogen in turkooise kleur. Dromerige ogen die uitstraalde dat ze nog erg naïef kon wezen en kinderlijk wilde zijn en toch ook wist wat het leven soms betekende. Ze vond de vrouw er vriendelijk uit zien en had ook iets geheimzinnigs over zich, iets wat Skyler niet kon thuis brengen maar wel een soortvan vertrouwen gaf. Skyler knikte naar de vrouw, haar naam was blijven hangen doordat ze het formulier had ingevuld. Oriël. ''Ik ben Skyler mevrouw.'' zei ze even vriendelijk waarna ze plaats nam aan een tafeltje naast de jongen. ''Hai.''

Vest: https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/78/4d/17/784d174d0abb831ede291476d1b05875.jpg

De eerste leerling die binnenkwam was Ryan Burned. Dat was de naam waaronder hij zichzelf later zou gaan voorstellen. Hij had dezelfde arrogante blik in zijn ogen als Drake en Zean. Echt familie van elkaar. Ze had hem in stilzwijgen toegeknikt en keek hem een tijdlang slechts observerend aan. Pas toen de tweede leerlinge binnenkwam haalde Oriël haar blauwe kijkers van Ryan af om ze op Skyler te richten. Voor twee millimeter kropen haar mondhoeken lichtjes omhoog. Wat direct opviel aan het meisje was haar felgekleurde haar in verschillende tinten. Op haar eigen manier dus ook iemand die van haarkleur kon wisselen. Bijna geen enkele leerling op de school wist dat Oriëls haarkleur met haar emoties mee kleurde. Dit was omdat ze heel goed haar kalmte wist te bewaren en ze dus altijd een soort paars/blauw haar had met vaak een rode gloed eroverheen. Het was daarom wel grappig om te zien dat er nog iemand op de school rond liep met verschillend gekleurd haar, ook al was het niet helemaal hetzelfde. De derde leerling was Liam. Deze jongen kende ze al van een andere les waar ze hem bij had gehad. Oriëls ogen gleden langs de leerlingen om hen een voor een te bekijken. Ze kwam los van de plek waar ze al die tijd had staan wachten. Met een simpel gebaar van haar hand en een kleine dosis luchtmagie, vloog de deur dicht. Ze miste nog een leerling. Hopelijk zou deze later nog op komen dagen. Ondertussen zou ze maar met de rest beginnen. Ze gaf geen introductie van zichzelf of een praatje vooraf zoals ze bij de meeste lessen deed. Deze les vroeg om een andere aanpak. Van Skyler was het duidelijk dat ze wilde leren. Maar ze was te snel afgeleid. Ryan en Liam waren het soort studenten dat ''overtuigd'' moesten worden. Dus misschien was het beter om daar maar mee te beginnen. 'Meneer Burned. Zou u zo vriendelijk willen zijn te gaan staan,' vroeg Oriël kalm terwijl ze naar het bureau liep en haar eigen stapel tarotkaarten van het tafelblad pakte. Ze schudde ze even losjes in haar handen als een pokerdealer terwijl ze wachtte tot Ryan haar verzoek had ingewilligd. Daarna ging ze zelf voor het bureau staan. Haar houding was relaxt en ontspannen, maar haar blik was strak gericht op Ryan. 'Oké. Meneer Burned. Val mij maar aan,' sprak ze simpel. Ze spreidde zelfs haar armen nog om haar woorden kracht bij te zetten. Eens zien wat hij ging doen.

De leerlingen begonnen blijkbaar het lokaal binnen te stromen, de eentje had haar in allerlei tinten en die kwam dan nog eens naast hem zitten. Zijn amberkleurige ogen gingen voor een paar luttele seconden over het haar van de meid, zich afvragend welke kleuren het allemaal had, hij wilde het vragen, maar dan nog kon hij er niets aan koppelen, dus wat had het eigenlijk voor nut dat hij hiervoor zijn mond open deed. ''Hai,” waren de woorden die uit de mond van het meisje en hij zette een van zijn meest charmantste glimlachjes op die hij het makkelijkste kon forceren zodat het er niet fake uitzag en hij knikte. “Yo,” met een losse toon in zijn stem wendde hij zijn blik naar de leerkracht die vooraan het lokaal stond, de verdere leerlingen die binnenkwamen negerend, het interesseerde hem weinig wie dat nog waren, net zoals de meid naast hem hem weinig boeide, ookal had ze verschillende soorten tinten in haar haren.

De deur vloog dicht, als teken dat de les van start ging gaan en Ryans amberkleurige ogen keken naar de vrouw, die meteen hem toesprak: 'Meneer Burned. Zou u zo vriendelijk willen zijn te gaan staan.’ Het liefste had hij gewoon willen blijven zitten, kijkende hoe de andere leerlingen hier gingen falen, maar blijkbaar moest hij per sé het proefkonijn zijn hier. Met een enigszins verveelde uitdrukking op zijn gezicht stond hij op, de stoel een centimeter verplaatsend zodat hij genoeg plek had. Het had sowieso wat met die kaarten te maken en met een lichte frons keek hij statig voor zich uit, de meid die langs hem liep had hij opgemerkt, maar niet begroet, maar dat was typisch Ryan Burned, zeker als hij met zijn 1m91 moest rechtstaan en dan nog eens zichzelf voor de klas belachelijk moest maken. 'Oké. Meneer Burned. Val mij maar aan,' of hij had het verkeerd gehoord of zei ze nou net dat hij haar moest aanvallen? Zijn mond viel vol verbazing open terwijl hij zijn ogen richtte op haar armen die zich spreidde, duidelijk kenmerkend dat ze dit meende. Zijn ogen gleden naar het stapeltje kaarten op zijn bureau om dan ze weer te richtten naar Miss Oriël. Het had wat te maken met die kaarten, er was geen twijfel aan. “You might want to clean up the mess after...” mompelde hij terwijl hij met zijn aardemagie een vlijmscherpe piek maakte en die op Miss Oriël afstuurde, natuurlijk wetende dat die niet zou raken, maar toch deze op volle snelheid en kracht op haar af liet gaan. Ryan bleef in de tussentijd gewoon staan, kijkend naar wat er ging gebeuren.