Met een kleine aanloop sprong hij op een paar stenen en nam vanaf daar een sprong richting een boom. Vervolgens schoten zijn handen naar de takken en volgde hij een heel spoor tussen de bomen door. Het was heerlijk om de adrenaline zo door zijn lijf te voelen gieren en het was weer heerlijk om telkens dezelfde route te volgen. Springen van boom tot boom, soms hoger, soms lager. Soms op de grond komend, halve koprol om vervolgens door te rennen. Het was een heerlijk, vrij gevoel. Hij vergat even dat hij hier op een school zat, dat hij lessen moest volgen en goede cijfers moest halen. Hij vergat de druk van zijn moeder die hem zover pushte omdat hij de enige was in de familie die nog een beetje hun eer op kon houden en het geld kon verdienen. Zijn zus zou alleen kunnen trouwen en daarmee zou een bruidsschat mee moeten, en die bruidsschat zou hij moeten verdienen. Maar zijn moeder vergat vaak dat zijn hoofd niet altijd naar leren stond. Vaker niet dan wel. Zijn hoofd stond naar vrijheid en gewoon doen wat hij kon doen. Zoiets als nu. Gewoon door het bos rennen en klimmen waar je klimmen kon. Het hield zijn conditie in stand en hij vond het leuk. Even stond hij stil op een tak. Hij kon twee richtingen in gaan. Zijn oude route volgen of gewoon iets nieuws ontdekken. Ezio koos voor het laatste. Terwijl hij, voorzichtiger, van tak tot tak sprong merkte hij dat het bos begon uit te dunnen. En er waren een stuk meer brokstukken. Hij bedacht zich dat hij dichtbij de ruïnes kon zijn. En dat was ook zo. Hij belandde op een hoge pilaar en na wat balanceren sprong hij ervan af om met een plof op de grond te komen.
Lichtelijk buiten adem klopte hij het stof van zijn kleding af, een donkere broek en een wit vest met daaronder een grijs t-shirt, zijn dagelijkse outfit bijna. Vervolgens keek hij in het rond. Om tot de conclusie te komen dat hij niet alleen was. Ergens verderop zat een meisje te lezen. Ezio had niet veel zin om verder te gaan rennen, hij was warm genoeg, en liep wat meer in haar richting. 'Hi.' Zei hij vriendelijk. 'Wat lees je?' Hij stroopte zijn mouwen op, zo dadelijk zou hij ze wel naar beneden doen vanwege de kou, maar voor nu had hij het erg warm.

Het meisje leek verschrikkelijk te schrikken van hem. Zo zachtjes had hij haar toch niet genaderd? Daarnaast was hij ook vrij hard op de grond aangekomen toen hij van de pilaar was afgesprongen. Misschien was ze zo verdiept geweest in haar boek dat ze hem niet had opgemerkt. Dat had een goede reden kunnen zijn. Ezio zou dat nooit kunnen. Soms las hij wel maar vaak werd hij dan afgeleid of verveelde het hem. Daarnaast was hij altijd alert. Niets kon hem ontsnappen en alles wat opviel of een verdachte beweging maakte had hij dan ook meteen in de smiezen. Lezen was dus nooit een goede optie voor hem geweest. Zijn moeder had het ooit geprobeerd om het hem aan te leren op jonge leeftijd om je op de letters te concentreren maar het lukte hem nooit. Ezio had het gewoonweg opgegeven. Zelfs schoolboeken konden een hel voor hem zijn. Ondertussen had het meisje zijn vraag beantwoord. 'E-een b-boek over mijn t-thuis.' De harde wind maakte haar onverstaanbaar maar hij ving de woorden 'boek' en 'thuis' op. Dus het was of een boek over haar woonplaats of een boek ván haar woonplaats. Hij wist het niet zeker, het meisje zag er nogal uit alsof ze van ergens kwam waar moderniteit nog niet zo sterk was uitgevonden. Ezio keek van het boek naar het meisje en kwam tot de conclusie dat ze hem al die tijd al had aan lopen staren. Hij trok een wenkbrauw op en stak zijn handen in de zakken van zijn vest. Vervolgens leunde hij tegen de boom die achter haar zitplek stond. Nonchalant staarde hij terug. 'Is het interessant? Het ziet eruit alsof het al vaker gelezen is.' Ezio kon niet veel van haar gezicht zien aangezien het half verborgen zat achter haar sjaal. Haar bruine ogen waren de enige kenmerken die echt opvielen. Hij daarentegen was op bijna alle fronten duidelijk zichtbaar. Zijn gezicht vertoonde wat baardgroei maar dat was voornamelijk omdat hij niet altijd zin had om te scheren. Een dunne, lichte streep liep langs zijn linker mondhoek, een litteken van vroeger. Stenen waren nooit aardig tegen hem geweest. Daarnaast was zijn kleding niet opvallend, misschien wel de tribal op zijn linker onderarm maar daar bleef het bij. Ezio was niet iemand die graag opviel. Dit meisje duidelijk ook niet. 'Hey, ik doe je niets oke? Als ik dat wel deed had ik het allang gedaan.' Hij grijnsde. Hij wilde haar niet bang maken, maar het was zo makkelijk. Zeker met dit fragiele poppetje voor zich.