Elyon liep met rustige passen door de gangen langs de lokalen. Haar hand gleed langs de muur. Bijna alsof ze elke vezel van die muur wou voelen. De muur was glad maar stevig. Even gingen Elyons gedachte terug naar het schoolhoofd Master Savador, die haar bijna stevig in elk geranseld had toen hij nog niet wist dat ze doof was. Elyon hoopte dat ze hem maar niet al te vaak hoefde tegen te komen. Al zou dat onvermijdelijk zijn aangezien ze lessen in vuur magie had van hem. Elyon was niet zo gecharmeerd van vuur. Het was warm, dat wel, maar het was vaak ook vernietigend. Het was de schuld van vuur dat zij doof was. Het vuur had de ketel te warm laten worden en laten exploderen. Elyon stopte even met lopen. Nee, dat was niet eerlijk van haar. Het vuur had er niks aan kunnen doen. De ketel was oud geweest en onbetrouwbaar. Hij had elk moment door van alles kunnen exploderen. Dat Elyon nou net de pech had dat ze er vlak naast had gestaan, daar kon het vuur toch niets aan doen? Het was het risico dat ze gelopen had toen ze haar vader wou helpen met zijn experimenten. Het deed pijn dat hij het met zijn leven had moeten bekopen. Maar ja, dat was zijn risico geweest. Elyon voelde tranen opzwellen en vocht er uit alle macht tegen om ze in te houden. Ze wreef even ruw met de rug van haar hand langs haar ogen zodat de zilveren ringen in haar vlechten tegen elkaar aan tikte. Ze zette zichzelf weer in beweging en liep verder. Ze wierp bij elk lokaal waar ze voorbij kwam een vlugge blik naar binnen. Ze prentte de beelden goed in haar hoofd zodat ze de lokalen terug kon vinden als ze er les zou hebben. Ze was net voorbij het leslokaal voor water magie gelopen toen haar aandacht getrokken werd door een prachtig blauw licht. Ze liep een paar passen terug en ontdekte dat het blauwe licht afkomstig was van het gigantische aquarium dat de hele achterwand van het lokaal bedekte. Over het algemeen was Elyon ook niet echt een water mens. Maar voor de groei van planten was water nodig. Maar verder had ze er weinig mee. Toch was haar aandacht en interesse nu gewekt. Langzaam liep ze dichterbij tot ze vlak voor het aquarium stond. Ze keek naar alle vissen die voorbij zwommen. Kleurrijk of juist grijs. Exotisch en bekend voor Elyon. De halve oceaan van alle zeven planeten leek aanwezig te zijn in dit aquarium. Elyon keek niet om toen ze iets op haar schouder voelde neerstrijken. Ze kon aan het gewicht alleen al voelen dat het Caleb moest zijn. Als haar beschermer volgde Caleb haar werkelijk overal. Dat moest ook wel. Net zoals een blindengeleidehond iemand hielp die blind was, hielp Caleb Elyon met haar doofheid. Hij was haar oren. Elyon legde haar hand even zachtjes tegen het aquarium aan. Het glas voelde koud als ijs maar dat deerde nu niet. Elyon schrok zich dood toen er ineens een sidderaal aan kwam zwemmen en haar met zijn plotselinge verschijning de stuipen op het lijf joeg. Caleb vloog op toen Elyon van schrik achterover viel en zichzelf gelukkig nog tegen kon houden van een pijnlijke klap op haar hoofd door op haar ellebogen te landen. Door de klap was haar blauwe diadeem die geheel rondom haar hoofd liep gevallen. Met een luide tik kwam hij terecht op de grond en rolde door naar de deur waar hij tegen iemands schoen tot stilstand kwam en plat op de grond viel.

(Om even een beeld te geven van haar uiterlijk met die diadeem en de zilveren ringen (Let niet op de tekst. Het karakter van Elyon komt oorspronkelijk uit een stripboek): https://2img.net/r/ihimizer/img808/9836/elyonarrabbiata.jpg)

Dromerig staarde Camilla voor zich uit naar het mega aquarium.
Zoveel vissen die ze nog nooit had gezien of zelfs van had gehoord.
En het water, het water was zo helder blauw.
Een streepje zonlicht kwam door de ramen door en zorgde voor een mooie schittering in het water.
Het was gewoon verslavend om er naar te kijken, vond Camilla.
Water had haar altijd al geboeid ook al wist ze niet waarom.
En het was niet omdat het toevallig haar gave was, nee zeker niet.
Nog voordat ze dat wist trok water haar al aan.
Camilla schrok op uit haar gedachte toen ze iets bij haar voet voelde.
Ze knipperde een paar keer met haar ogen en keek even om zich heen.
Hoelang had ze hier al gestaan?
Was de les niet al begonnen?
Door al die vragen was Camilla bijna het getik bij haar voet vergeten.
Langzaam keek Camilla naar beneden en zag een diadeem liggen bij haar voet.
Voorzichtig hurkte Camilla neer bij het zilveren ding, pakte het op en keek even rond om te kijken of ze de eigenaar kon vinden.
En op nog geen 3 meter afstand zag ze een meisje zitten.
Camilla liet haar blik even hangen op het meisje maar zei niets.