---

Belachelijk. Het was ronduit belachelijk. Vermoeiend, ook. De onvrede viel van zijn bleke gelaat af te lezen terwijl hij in een snelle, haast woedende pas door de gangen beende. Zijn lippen hadden zich zuurtjes op elkaar geperst en zijn mantel welde als een gigantische vleermuisvleugel op bij iedere hoek die hij in zijn onvoldaanheid met rukken omsloeg. Serieus, waarom bevond er zich geen toilet pal naast het hoofdkantoor? Gewoon een privé-hokje alleen toegankelijk voor hem. Met een propere grote ruimte met diamanten kraanknoppen, een gouden wc-bril en een bordeaux-gekleurde, royale wc-plumeau - zoals hij dat waardig genoeg voor zichzelf zou vinden. In ieder geval zou het een heel stuk beter zijn dan dit gebeuren. Geen onnozel gedoe en tientallen trappen die hij als een manke bok af moest dalen vooraleer hij slome collega's met een pisnijdig gezicht wegdrong en zich zo'n krap stinkhokje voor zichzelf kon winnen. Om vervolgens een halfuur gefrustreerd boven de pot te blijven hangen en te wachten tot zijn blaas zich volledig geleegd had, want god: verduivelde mannenkwaaltjes ook. De druk op de klier veroorzaakte ook de pijn in zijn onderrug. Dan vonden ze het gek als hij met een niet al te vrolijk gezicht terugkwam wanneer hij een sollicitatiegesprek had moeten onderbreken. Hij had er de tijd voor nodig, bij Medusa, en er viel alles behalve mee te spotten. Ook al mocht hij er wat uiterlijk betreft alles behalve oud en afgeleefd uitzien: hij was en bleef in de vijftig, en zo ook kwamen daar de nodige lichamelijke probleempjes bij kijken. Pfft. Wacht maar tot die grofgebekte snotters met hetzelfde te kampen kregen. Had hij ook wat te lachen. Maar goed: weinigen wisten ervan, en dat hield hij liever zo. Eigenlijk helemaal niemand behalve hij en de dokter die hij onder dreigingen had laten zweren om het niet in zijn medisch dossier te vermelden. Stel je voor.
Abrupt hield Savador zijn pas in en drukte zich met zijn rug tegen de muur, alsof een onzichtbare hand hem terugtrok. Goed, nu even wat minder zuur kijken. Because Kathy. Hij loerde even langs het hoekje, liet zijn blik langs het raam van het lokaal Duistere Magie glijden. Maar geen Kathy te bekennen. Dat was ook wat, zeg. Deed hij de moeite om zich uit zijn luie fauteuil omhoog te werken, een deur te openen en maar liefst twee trappen af te dalen - viel er weer niets interessants te zien. Alleen de mopshondgezichten van verdwaalde leerlingen die hij gauw voorbij liep met een absolutely-no-time-uitdrukking voor ze hem iets konden vragen, maar of je dat nu zo interessant kon noemen..
To hell with it, hij moest nu echt nodig. Zijn anders zo elegante, gezagsuitstralende gentleman-pasje ging geleidelijk over in overhaast snellopen terwijl hij Katherine's lege lokaal voorbij ging en de lerarentoiletten naderde. In een vlaag van gejaagdheid zwaaide hij de deur open, vloekte zacht toen hij twee pogingen moest nemen om op het lichtknopje te meppen en dook een vrij toilethokje in. Eindelijk. Gehaast maakte hij zijn gesp los en ritste zijn gulp naar beneden. Zijn gezicht betrok even in de wetenschap dat de vorige toiletbezoeker niet zinderlijk moest zijn geweest, want de bril stond ook nog omhoog. Netjes hoor, om geen rekening te houden met dames. Vast één of andere achteloze stagiaire. Maar goed - altijd nog beter dan niets. Druppelen maar.
Savador was echter teveel met zijn eigen handelingen bezig om te kunnen weten dat hij in zijn haast het schuifslot van het toilethokje niet volledig opzij geschoven had, - waardoor het niet op 'bezet' stond - en ook de naderende voetstappen ontgingen hem.

- Lang beloofde toilet-topic. Surry dat het zo lang duurde.

N o r w o o d

---

Oké, nieuw detrimentje: het wilde er niet uit komen. Mooie boel weer. Je moest nodig, maar het kwam maar niet. Dat was hetzelfde als iets willen snacken, maar niet de zin hebben om overeind te komen. <- dat ken ik. Al was dit nu typisch iets dat zijn lichaam besliste, en niet hijzelf. Moest hij een bepaalde regendans doen ofzo? Een ritueel uitvoeren of iets dergelijks. Ermee schudden? Met zijn ding in zijn handen bonkte Savador een aantal keer jammerend met zijn hoofd tegen de betegelde muur. Het was ook altijd hetzelfde. Althans, altijd - niet altijd. Maar wel vaak. Te vaak voor zijn gevoel. Misschien moest hij de toilettenruimte maar tot zijn tweede kantoor benoemen, gezien de tijd die hij hier door dat ene kleine kwaaltje doorbracht. Bureau bij de wastafels, fauteuil erachter, zijn kasten vol dossiers tegen de muur. Zou de jeugd leuk vinden. Dan werd 'good day good day, vind ik hier het mannetje van de plee' de nieuwe slogan om naar die norse zak van het Schoolhoofd te verwijzen. Hij zag het al gebeuren, bij Medusa. Bloody hell, hij had gewoonweg de tijd niet om hier zolang nutteloos te blijven staan. Op de meerderheid van de uurtjes per dag na dat hij lui achter zijn bureau zat te dommelen, wijn te sippen of fantaseerde over Kathy, was hij een bezige bij. Dat moest ook wel, met twee banen. Goud was tijd, en tijd was geld. Hij kon hier niet uren blijven, moest weer aan de slag.
Glazig bleef Savador een momentje naar de groeven in de muur staren bij het horen van plotselinge voetstappen. Er was iemand binnengekomen. Met de neiging om zich op te trekken aan de deur en minachtend over de rand naar de binnengekomen persoon te staren, klemde hij zijn kaken op elkaar. Die kon wel gewoon wateren, wie het ook mocht zijn. En hij niet. Hij was zielig. Hup, laat maar kletteren. Er is toch geen persoon in de ruimte aanwezig die plasproblemen heeft en die zich zwaar les miserables voelde als hij ook maar het geluid van stromend water hoorde. Gefrustreerd als het hem maakte moest hij zichzelf inhouden om de halve wc-rol aan het houdertje af te rukken, zodat hij zijn onvrede tenminste op iets kon afreageren. Toch maar niet doen. Liever maakte hij zichzelf nu eventjes onzichtbaar. Onzichtbaar als in op de bril balanceren zodat Meneer Stroommaardoor geen glanzende herenschoentjes onder de deur kon zien. Daar kon je hem meteen aan herkennen, en dat hoefde voor hem in dit geval nu even niet. Niemand hoefde te weten dat hij hier soms uren spendeerde als zijn blaas zin had om te protesteren. Nijdig deed hij een poging zijn tampeloeres maar weer terug te proppen, want het kwam er vanmiddag toch niet van. Terwijl hij dat deed en er half in faalde doordat hij zich op iets anders focuste, liet hij de bril netjes naar beneden zakken die vervolgens uit zijn handen glipte en met een kletsend geluid tegen de marmeren rand klapte. Godsamme. Hij schuifelde in het hokje stilletjes heen en weer, en zo ver mogelijk naar achteren, bleef daar als versteend staan. Bijna met ingehouden adem. Zijn leven hing hier van af. Zijn imago, eigenlijk, maar zijn imago was voor hem zijn hele leven. De stilte die heerste stond hem niet aan, allerminst. Zijn hart sloeg een slag over toen de deur plotseling werd opengerukt en hij in een schrikreactie zijn armen om het hoofd van zijn belager slingerde.
'FOR GOD'S SAKE-'
Na een hoop kabaal lag Savador het volgende moment in een verwrongen pose half over het kleine afvalbakje naast de pot heen, op de vloer. De hand die naar de wc-rolhouder had gegrepen in een poging zijn val te breken, was eraf gegleden waardoor hij een vrolijke witte lint aan toiletpapier over zijn eigen buik heen getrokken had. Pas toen besefte hij met volle afgunst in zijn slangachtige ogen dat de peeping tom niemand minder dan Norwood was. Freaking Norwood. En de deur was dicht. Na enige moeite wipte hij in een rechtzittende positie, vloog overeind en ritste met een ruw gebaar en een rood hoofd zijn gulp dicht.
'Wel verdomme, Norwood!' blafte Savador op een al niet veel zachtere toon in het gezicht van zijn rivaal. 'Is de ruimte niet groot genoeg voor je?!' Dit was toch te asociaal voor woorden. Nee, hij zat voor nu eens niet plannetjes te beramen om hem het leven zo zuur mogelijk te maken. In een wc-hokje, notabene. Hij was ook een menselijk individu en moest zich zo nu en dan ook eens ontlasten. Maar kennelijk wilde die dwaas van een Norwood dat niet geloven en het bewijs zelf met eigen ogen zien. Wat een vies kereltje was het toch.

- Yush. Ik vind dit topic nu al genius XD

---

Bij Medusa, hij had de deur toch op het slot gedaan? Dat was een automatisme bij het binnendrommen van zo'n krap hokje: nagaan of het toilet schoon genoeg was, kijken of er genoeg toilet-papier aanwezig was voor het geval van de andere ontlasting, binnenkomen, deur dicht en broek los. Van alle personen moest het Norwood weer zijn. Waarom hij en niet Kathy? Ondanks de schaamte zou hij het absoluut niet erg vinden om met haar samen een klein momentje in een klein hokje door te brengen. Dicht op elkaar, ongemakkelijke vingerfriemeltjes, blozende blikken. Het in een goddelijk licht omgeven waanbeeld van Kathy maakte weer plaats voor Norwood, vooral toen de sukkelaar tijdens de val bijna bovenop hem kwakte. No, thank you. Hij was niet in voor een manhug, en al helemaal niet van Norwood. Alsjeblieft zeg. Waarom moest hij ook zonodig dit toilet bezoeken? Er waren tientallen openbare en gescheiden toiletruimtes in het kasteel, voor zijn part deed hij zijn ding maar op een leerlingentoilet. Dat bespaarde hem weer een vuile blik en een ophalende neus bij het idee dat het toilet waar hij normaal kwam nu bevuild was met Norwood-bacillen. 'Sinds wanneer "sluiten!" wij de hokjes niet meer?' schalde Norwoods stem al net zo luid door de holle ruimte. Vloekend griste Savador het toiletpapier van zijn buik, frommelde het tot een prop en smeet het in een kwaadaardig gebaar richting Norwood, alsof hij hem ermee dood kon gooien. In een falend boogje en een dof geluidje kwam het ding neer, stuiterde nog een aantal keer op de tegels om daar uiteindelijk onschuldig op een paar centimeter afstand voor de schoenen van zijn rivaal te blijven liggen. 'Ik HAD het gesloten!' sneerde Savador terug om die fout te herstellen, waarbij het eigenlijk de bedoeling was geweest dat de prop in Norwoods gezicht terecht had moeten komen om zijn woede nog eens extra te benadrukken. Serieus, hij had het gesloten. Toch? Met een van pijn betrokken gezicht en een onderdrukt ge-'au', greep hij met een hand naar zijn bonkende hoofd. Fijn, kon er ook nog wel bij. Hij had zich in de val flink gestoten. Aan de wc-pot. En die was hard. Goed, even kijken hoe hij dit ging doen. Overeind komen, that is. Hij keek even kort om zich heen, greep zich met één hand beet aan een ijzeren stang aan de muur, de ander zette hij tegen de wand en waagde een poging zichzelf omhoog te werken. Loompjes zakte hij tegen de wand weer naar beneden op de grond, waar hij in een like-a-boss-pose languit kwam te liggen alsof hij lag te zonnen op een Hawaiiaans strand. 'Au, mijn rug.'
Tweede poging. Norwood stond ondertussen met de deur te vrijen en woorden tegen het levenloze ding te mompelen - of het was naar hem gericht, kon ook - , maar dat vond hij op het moment net iets te onbelangrijk om er acht op te slaan. Ah. Nog voorzichtig had hij zijn beide handen iets opgeheven om zichzelf op te vangen, mocht hij door een nieuwe pijnscheut dubbelklappen en opnieuw onderuit gaan. Maar hij stond. Hij stond als een standbeeld op zijn sokkel. Hij was net bezig om gewrichten terug op de juiste plaats te laten schieten, toen Norwood zich tot hem richtte. 'Ik ben bang dat we een probleem hebben. Het slot zit vast..' Even bleef Savador hem verbluft aanstaren. 'Hoezo: 'het slot zit vast'?!' schoot hij een tel later uit zijn slof. Wat zat hij nu weer te wauwelen. 'Ga eens aan de kant!' Ondanks dat Norwood al een stapje opzij had gezet, beukte hij hem tegen de muur - al leek het meer een gaytikje tegen zijn schouder - om er zeker van te zijn dat hij hem niet in de weg kon zitten, en richtte zijn aandacht tot het slot. Om er vervolgens even nors naar te staren. Natuurlijk zat het slot vast, met zijn twijgjeskracht. Hij zou het wel weer openen. Dat was mannenwerk. Eventjes zien. Met een geconcentreerde blik pakte Savador met beide handen het grendeltje vast om er even aan te staan rammelen. Bij Medusa, wat een stroef ding. Bij de tweede poging spande hij zijn armen aan, ging zelfs iets wijdbeens staan om meer kracht te zetten. Gefrusteerder als hij erdoor werd, begon hij er steeds harder aan te rammelen. Tot hij er als een gek aan stond te shaken alsof hij een blender had doorgeslikt. Zo ging het dus niet werken. Het moest op een andere manier. Hij bleef even roerloos staan om uit te hijgen, pakte het ding toen weer vast en plaatste met een tikken geluid zijn herenschoen tegen de muur om er met alle kracht zijwaarts aan te gaan hangen. Godsamme. Dat ding zat gewoon muur- en muurvast. Met een bezweet gezicht en zijn zwarte lokken die verwilderd in zijn gezicht hingen, keek hij Norwood hijgend aan.
'Het slot zit vast,' concludeerde hij met alle tegenzin grimmig. Captain Obvious much.

- Laat je Nor toch nog doodoo doen tsk tsk
Ze kunnen gewoon niet zonder elkaar c;

---

Het kon hem eigenlijk vrij weinig schelen dat zijn poging om Norwoods hersenpan in te slaan met een propje toiletpapier geen succes had gehad. Het punt was dat hij al spastische trekjes van die simpele ziel kreeg als hij zich binnen een straal van twee meter in zijn buurt bevond. Trek hem een jurk aan, wat hakken en duw hem het vrouwentoilet in. Niemand die het verschil zou zien. Een poederklopje hier en daar en wat geknoei met make-up kon wonderen doen. Dan had hij het rijk hier voor zichzelf gehad. Maar nee, dat wonder had niet waar mogen zijn. Uiteraard niet. Pech was hij inmiddels al wel gewend dat hij van weinig dingen nog echt opkeek. Dit was dan even een kleine uitzondering geweest, but still. Ga weg. Savador vloekte zacht en binnensmonds in zichzelf - kon hij toch niet verstaan - en negeerde Norwoods gemiep straal. You don't say. Hij stond niet buiten, nee, ergerlijk als de hele situatie was. Het enige wat hij toegeworpen kreeg was een blik zoals in Mitch zijn Me Gusta onderschrift. Sjongejonge Mitch, die arme kerel heeft het in zijn rug. Snap dat dan D:
Derp. 'Net hoe ik het zeg!!' ging Norwood fel tegen hem in. Het was net een verwaand vrouwmens dat krijsend in zijn oor stond te tetteren. En ergens deed het hem met alle opgezwollen aders van dien aan Uda denken. Madam was nog geen twee weken met hem getrouwd geweest of stond toen al het hele boeltje uit te maken. En hij maar strijken, wassen, opruimen terwijl zij lui op de sofa lag. Van etiquette had ze nog nooit gehoord. 'Hoezo, mijn kinderen voelen zich aangetrokken tot je ondergoedla?'
'Net hoe ik het zeg!' - Dagelijks dialoog in Huize Sathandiai, met Elwin die op de achtergrond dan met een XXXL string over zijn hoofd getrokken heen en weer rende. Het had er een keer van moeten komen. Karma was een bitch, nog erger dan Uda. Wat moest hij doen? Het enige materiaal wat ze konden gebruiken om de deur open te rammen was Norwoods hoofd en de toiletpot. Hij kon ook via de leidingen boven het plafond een ontsnappingsoperatie wagen, maar hij had er niet veel zin in om uiteindelijk vast te komen te zitten in een veel te smalle buis. 'Ironisch, van alle personen waarmee ik opgescheept zit in een hokje is het wel het 'schoolhoofd.'' Kon hij niet voor even zijn mond houden?
'Alsof ik het zo gezellig vind!' snauwde hij terug. Bij Medusa. Hij was het brein hier, dus had hij alle concentratie nodig. Het slot gaf geen millimeter mee, dus dat konden ze sowieso al vergeten. Totaal niet in zijn sas draaide Savador zich om en slaakte een zucht. Juist op het moment dat Norwood acrobatische capriolen aan het uitvoeren was op de toiletrolhouder. Hij sloeg in een langzame beweging zijn armen voor zijn borst over elkaar en trok zijn beide wenkbrauwen minachtend op terwijl hij toe bleef kijken. 'O ja, dat gaat ons zeker verder helpen,' leverde hij sarcastisch commentaar. Het ding kwam uit zijn schroeven los van de muur, natuurlijk deed het dat. Het was er niet voor gemaakt om op te staan. Hij stootte voor een tweede keer zijn hoofd op het moment dat Norwood naar beneden donderde, hij struikelde en hij zijn rivaal per ongeluk pootje haakte. Het licht van de lampen aan het plafond begon spontaan te knipperen, zwakte af en vielen uiteindelijk één voor één uit zodat de hele ruimte nu gehuld werd in de schemering. Brilliant. Just brilliant.
'Ga van me AF!' siste Savador in Norwoods oor terwijl hij hem een duw gaf in een poging zijn lijf dat ook niet niks woog van zich af te werpen. Bah. Blijkbaar was de dwaas bovenop hem gevallen, en dat veronderstelde hij als fout in alle mogelijke definities. Vooral als je je bedacht dat ze er nogal knus bij hadden gelegen. Terwijl er in het krappe wc-hokje nogal moeilijk een worstelpartij in het donker werd gehouden, waarbij hij Norwood zo ver mogelijk tegen de muur wilde duwen, trok een zacht klingelend geluid opeens zijn aandacht en lag hij abrupt stil. 'Stil eens,' beval hij half fluisterend. Met de schoen van Norwood tegen zijn wang gedrukt draaide hij zijn hoofd richting de deur, zijn mond halfopen en zijn blik alert. Zijn oren waren gespitst, want er was daar iemand, buiten op de gang. Hij wist het zeker. Het volgende moment weerklonk er een klap van een dichtslaande deur waarbij hij even geschrokken opveerde, gevolgd door datzelfde klingelende geluid. Nee. Bij Medusa, nee. Dat ging je bij Holy Christ toch niet menen he. Als een wilde waas schoot Savador overeind en begon luid tegen de deur van het hokje te roffelen. 'HALLO? IS DAAR IEMAND?' galmde zijn luide stem door de holle ruimte. 'HE!' Welke leeghoofdige idioot deed de deur van een openbare toilettenruimte op slot? Waarschijnlijk lag er wel een reden achter en deed de conciërge het niet voor niets, misschien had het te maken met schoonmaakwerkzaamheden of iets dergelijks. Maar toch: hoe stom was het om de deur op slot te draaien? Alsof mensen in de avond ook niet naar het toilet moesten? En alsof het nog niet een tikkeltje erger kon: als het ware zat hij nu dubbel opgesloten met die imbeciel. Aaa.

- Trolol.

---

Moeilijk fronsend legde hij zijn hoofd in zijn nek, bestudeerde de deur en de opening erboven. Links, voor, achter, rechts was de muur - maar alle openingen boven de deur en de twee wanden waren of te krap, of gewoon te dun bij de rand om er soepel over te kunnen klimmen. Bovendien oogden die wanden ook niet behoorlijk stabiel, al wist hij dat ze stevig genoeg moesten zijn. In ieder geval stevig genoeg om het gewicht van een volwassen man te kunnen houden. Then, next option? Magie? Alles vernielende vuurmagie, welteverstaan, want met Norwoods mogelijkheden konden ze hier alleen een eigen persoonlijke heuse toilet-jungle maken. Savador en Norwood in luipaardprint-Tarzan-kostuumpjes, amazing. Nee, zijn eigen vuurmagie was ook uitgesloten, konden ze minstens een kampvuurtje hier midden in het hokje mee maken. Inclusief gitaars en forever alone country-muziek en zeikliedjes rond het kampvuur als Kumbaya My Lord tot ze er les miserables jankend bij neervielen. of strontbezopen bier en tits, maar dat zou in zijn geval dan wijn en vrouwelijke boezems zijn want Savador is netjes. Zijn eigen eigendommen vernielen ging hij dus ook mooi niet doen; hallo, weet je wel hoeveel een wc-pot kost? Norwood had het eerste al gesloopt, applausje voor hem. Ging hij dus wel mooi terugbetalen. Het geld groeide hem niet op zijn rug, bij Medusa. Nou ja. Oké. Eigenlijk wel, figuurlijk gesproken, stinkend rijke bastard dat hij was. Maar was het letterlijk zo geweest, had hij een plekje in zijn overdrukke agenda vrijgehouden voor een maandelijkse scheerbeurt voor zijn rug. Geen knisperend briefje was teveel.
DERPY MITCH.
'Als je niets zinnigs hebt te zeggen, zeg dan niks!' Ja, tuurlijk. Gooi er nog maar een sarcastische opmerking bovenop. Dwaas ging niet snel genoeg van hem af, al mocht hij nog zo lekker zitten en hugable zijn. Alleen Japanners maken stoelen of kussens of banken die ze dan menselijke namen geven of iets dergelijks. Hij plaatste een hand tegen de zijkant van zijn gezicht terwijl hij zich omdraaide en de kleine ruimte nog eens nauwkeurig bekeek, nu al had hij last van bonkende hoofdpijn door die zure lucht van Norwood. Als een pasteitje dat al jaren over de datum was, maar je in een vitrinekast had gezet omdat dat toch best wel mooi stond en je de deur opende en de walm in je gezicht sloeg. En iedereen je dan beschuldigen dat jij het was maar je was het niet. De wc-pot; hij kon Norwood doorspoelen en hem op een bevrijdingsmissie sturen in het riool. De wc-rolhouder; hij kon Norwood een gat in zijn hoofd slaan en dan op de een of andere manier in het volgende hokje proppen en dan wachten tot de ratten hem interessant genoeg vonden en dan kwam er een rattenplaag en bestrijdingsdienst die hem dan nog - heel jammer maar helaas - als enige overlevende zou vinden, kleumend van de kou en met versleten kleren en grijs haar en een baard. Want dat is zo realistisch als fck. Terugkomend op de wanden; was de opening nu groter geweest, kon hij Norwoods kleding aan elkaar knopen en over de rand gooien als een klimtouw. Ja, Norwood moest bij alles gebruikt worden, want hij was dus niet van plan om zich te bezeren of zijn kleding te bevuilen. Maar God, alle objecten.. Alles staarde je aan en leek 'kom in mij vast te zitten!' en 'nee ga niet weg!' te willen schreeuwen. Om bang van te worden. Of om van het in je broek te doen, maar dat werkte voor hem alleen in zijn voordeel, dan kwam het er tenminste uit. Wat een onzin is dit eigenlijk tot nu toe o3o
Norwood gebruikte zijn woorden tegen hem, slim hoor. Bewees dat hij zelf niet op iets beters kon komen, en eigenlijk gaf hij daarmee lof aan hem, want dat betekende dat ze kennelijk goed genoeg waren om te worden overgenomen. Hij negeerde er nauwelijks op, slaakte alleen een geërgerde zucht en liet zich met zijn vingers knedend over zijn slaap met zijn rug tegen de wand naar beneden zakken. Daar zaten ze dan. Jut en jul. Tussen zijn zwarte lokken door gluurde Savador hatelijk naar zijn rivaal, om vervolgens zijn ogen weer peinzend te sluiten. Koortsachtig dacht hij na, eerder aan het kunnen bereiken van Saethion of bepaalde andere personen die hen konden helpen - of het van een afstand laten verstoppen van alle andere toiletten. Zoveel mogelijk wc-papier in een willekeurige pot stoppen, dan doorspoelen. Dan moesten ze wel naar deze toilettenruimte komen. De wc's overstromen had hij al doorgestreept; hij had nu eenmaal een erge waterfobie en was behalve dat dus ook écht niet van plan om door andermans uitwerpselen te klossen. Zijn tot perfectie opgepoetste herenschoenen zouden nog vier schooljaren lang een uur in de wind stinken.
'Hmm-'
'Verdomme, STIL eens!'
Een wc-rol kwam boos voor Norwoods voeten terecht, Savadors werp-arm nog opgeheven in het nijdige gebaar. Hij ging er direct snauwend bovenop, was verdomme bijna op een oplossing gekomen die best wel eens zou kunnen gaan werken. 't Was toch niet nodig om zoiets onnozels te zeggen. Now was it? WAS IT?! Nee.

De frons tussen zijn donkere wenkbrauwen leek alsmaar dieper te worden. Norwood was beslist geen hulp in deze.. awkward situatie. Wat had hij dan ook kunnen verwachten? Hij bewees maar weer eens dat hij over een laag IQ beschikte door nutteloos over de pot te gaan hangen. En hij greep de bril vast, iel. En toch zaten er meer bacteriën op toetsen van pinautomaten en stuff dan op de wc-bril, dat was zelfs nog relatief schoon <- is echt zo. Maar gewoon; het was vies. Standaard. Gewoonte voor mensen om dat te vinden, omdat het een wc was enzo. Ergens zou het hem niet verbazen als hij stiekem nog niet zindelijk was.
Woah. Norwood die bovenop hem zat. FOOUUUUT. Zo fout. Hij wilde boven omg.
Dat nieuw geboren standje van Norwood werd in de houding hoe ze kwamen te liggen na de val spontaan op hem toegepast, kennelijk. Dafuq ben je mee bezig Norwood. Savador is een MAN, just like you. Hij heeft daar niet hetzelfde als bij vrouwen zitten. Viespeuk. Yaoi-addict. LATEXHEID., Tssch. Nee serieus Mitch, stahp. Das gay.
Langzaam trok Savador zijn wenkbrauwen op bij de woorden die hem werden toegeworpen. Minachtend, want hij vond het niet bepaald volwassen wat Norwood nu tegen hem stond te kirren. Hij had geen.. luchtjes gelaten of iets anders gedaan. Hij had gewoon erboven gestaan tot meneer met alle geweld binnen was komen vallen. Er was nog niet eens iets uit gekomen, stupid. Bovendien was hij een decent gentleman, dus liet hij alles na gebruik netjes en schoon en bloemetjesfris achter. Ja, het was waar dat hij een beetje bekakt was in zijn doen en laten en eigenlijk gewoon in alles, vooral sinds hij dag na dag rijker en rijker was geworden. Alleen zijn accent al. Zwervers; ooit had hij deel uitgemaakt van die stinkende dwazen, hopeloos bungelend aan de onderste draadjes van de voedselketen. Tegenwoordig ging hij ze voorbij met hoed en wandelstok en hooghartig opgeheven kin, ze nog geen blik of stuiver waardig gunnend - en was dat wel zo het geval, dan ging dat gepaard met een bespottend lachje. En zo nu en dan zijn eigen geworden gemene trucje om ze een muntje voor te houden - om dat vervolgens net zo snel weer voor hun neus weg te snaaien als ze er naar reikten met die geschaafde roetzwarte vingers, allen met vies aarde onder de afgebroken nagels en sommige verbonden waar een koetsenwiel overheen was gedenderd. Daar kon hij zijn plezier in vinden. Gewoon, omdat het heerlijk was te weten dat hij alles had wat zijn hartje begeerde - goed, bijna alles - en zij misschien hun hele leven lang nog in de aarde klauwden; een fase waar hij al lang geleden uit was gekomen. Daar mocht hij wel een beetje trots op zijn, vond hij. Hoever hij het had geschopt.
'Een brulaap, am I?' Het langzame herhalen van Norwoods woorden op een griezelig kalme toon gebeurde op hetzelfde moment dat hij met een dreigende fonkeling in zijn goudkleurige ogen op zijn rivaal afstapte. 'IK ZAL JE EENS LATEN BRULLEN!'
Kabam bam bam~ Norwoods hoofd dat hij tussen de rand van de wc-pot en de wc-bril had geworpen, om de bril een aantal keer keihard tegen zijn schedel neer te laten komen en het zo flink te pletten.        
RAAAH. RAGE., TOILETFLIP. HSGDJD; Zuchtend zeeg Savador vervolgens in classy houding toen maar op de toilet-pot neer. Omdat het kan en het zat eigenlijk best wel comfortabel. Like a SIR. ಠ_O;  Daarom heet dit topic ook zo. JE HEBT ME DOOR. Dit is een beetje opvulling enzo. SORRY. *gaat weer braafjes verder met le post*
Een beetje zoals in de houding van Auguste Rodin's Le Pensuer/De Denker, want hij nam eventjes een momentje om diep na te denken en dat beeld ziet er ook uit alsof ie op het toilet zit dus okai. Al zat hij er wel depri bij - maar dat kwam ook niet helemaal tot z'n recht, aangezien zijn stemmingswisselingen vrij eng waren zo nu en dan, zo snel ze overraasden. Haast als krachtige stormwolken die voor de zwaarste storm uitvluchtten. Norwood was ondertussen weer obvious aan het doen, kwam tot de conclusie dat de houten deur van echt hout was. En once again, daar was zijn eigen getrokken conclusie dat hij met een ware imbeciel opgescheept zat. 'Waarom zou ik dat nu weer moeten weten?' snauwde hij lichtgeraakt terug op alle verwijten. Serieus - Starshine Academy was al eeuwenoud, gezien het feit dat hier, in de omgeving van de school en de grond waar de school zelf stond, de eerste generatie Legendarische Magiërs tot stand was gekomen. Hij had niet voor het interieur gekozen. En was dat wel zo geweest, dan had vrijwel alles hier zwart gezien met overduidelijke slangensymbolen in alles en nog wat. Domzinnige Norwood ook. Malluuurd *gayhand*
Nee serieus - waarom zat er ook ijzer in de deur, als het echt zo was? Waar slaat dat op. Iemand wilde wel heel graag dat ze niet aan de andere kant van de deur geraakten.
Als door een wesp gestoken veerde Savador het volgende moment plotseling met een   -face uit zijn overpeinzingen op en staarde een klein momentje roerloos voor zich uit. Vuist nog onder zijn kin, arm nog over zijn bovenbenen geplaatst. Heel Denker-like allemaal, maar wel met een veel te ernstig gezicht. Alsof hem zojuist iets verschrikkelijks te binnen was geschoten. 'Ik.. -'
In plaats van zijn zin af te maken, vloog hij overeind en draaide Norwood in een ruk aan zijn schouders richting de muur. 'Zo blijven staan! En haal het niet in je hoofd je om te draaien!' De barse woorden die ergens ook paniekerend klonken terwijl hij in alle haast en met alle bevende vingers van dien zijn broek weer probeerde los te peuteren. Half in paniek, maar bovenal tegen zijn wil in. Ja. Hij moest. Nodig. Dit keer echt. En Norwood stopte zijn oren maar dicht of begroef zich maar in de muur als hij er niets van mee wilde krijgen - hij gunde hem hoe dan ook niet het lolletje dat hij, enkel door zijn ongewenste aanwezigheid, het in zijn broek zou doen. Hij was hier eerst. Zijn territorium.