Madeline liep met kleine, onzekere passen door de gangen. Na het drank incident had ze Savador niet meer gezien of gesproken. Ze moest gewoon naar hem toe. Ze moest even met hem praten. Madeline hoopte maar dat hij niet al te kwaad was. Voor de deur van Savadors lokaal bleef ze even stilstaan. Stel dat hij wel boos was. Ze kon nu nog terug. Stel dat hij niet eens in zijn kantoor was. Madeline klopte even op de deur en wachtte op antwoord. Na een par minuten had ze nog niks gehoord dus ze klopte nog eens, iets harder dit keer. Toen ze nog steeds geen reactie kreeg duwde ze de deur zachtjes open. ''Savador?'' vroeg ze zacht. Maar het kantoor was donker, kil maar bovenal leeg. Misschien gaf hij les nu. Madeline liep iets verder de donkere kamer in en bleef staan bij het bureau. Haar ogen moesten even wennen aan het duister want het enige licht kwam van de deur die op een kier stond en het kleine streepje licht dat stiekem door de gordijnen scheen.

Snelle, haastige voetstappen klonken door de lege gangen. Savador was met zijn blik op de doos in zijn handen gericht terug op weg naar zijn kantoor. Niet in de benende pas die anderen vertelden dat hij als een paal boven water stond en dat zou laten blijken, waarin hij normaal gesproken liep. Ze waren nu niet zo fors. Haast wat terughoudend. Hij had inderdaad zijn kantoor verlaten omdat hij les moest geven. Nu had hij eigenlijk pauze, die hij in plaats van met zijn collega's in de lerarenkamer zou doorbrengen alleen in zijn kantoor zou houden. Soms baalde hij er wel van dat vrijwel niemand hem mocht. Het voelde zo alleen. Met een wat hardere blik in zijn ogen richtte hij zijn gezicht en lichaam op in de gebruikelijke fiere houding, alsof hij gezien mocht en moest worden, en klemde de doos tegen zijn borst. Er zaten foto's in van Diva en zijn kinderen. Omdat hij niet wilde dat leerlingen zich gingen bemoeien met zijn persoonlijke zaken of zich er ongewenst in gingen mengen, zette hij geen fotolijstjes met foto's van haar of zijn kinderen erin op zijn bureau neer maar bewaarde hij ze in het afsluitbare doosje die hij verborg in de lege lade onder het bureaublad. Savador voelde een ongeremde ergernis in zijn borst broeien toen hij zag dat de deur van zijn kantoor op een kier stond. Hij merkte dat hij iets zwaarder en sneller door zijn neus ging ademen om de nieuwsgierige leerling die zich zonder toestemming in zijn kantoor waagde een flinke opdonder te geven. Zijn pas versnelde wat en hij gooide met een klap de deur open. 'Wat denk je dat je aan het doen bent!' kondigde hij zijn aanwezigheid in een sissend gesnauw aan. Hij knipte met zijn vrije hand in zijn vingers om de kaarsen te ontsteken en het kantoor te doen verlichten. Hij schrok lichtelijk en bleef verbaasd in de deuropening staan toen hij zag dat het Madeline was. Savador liet zijn verbazing niet in woorden blijken en liep met de doos in zijn handen zwijgend langs haar heen naar zijn bureau. Ze hadden zich weer hysterisch tegenover elkaar gedragen. Vooral hijzelf. Met zijn stomdronken kop had hij haar iets verteld dat ze niet eens te weten mocht komen. Met een zachte tik zette hij de doos neer op zijn bureau. 'Ik dacht even dat het een leerling was die in alle brutaliteit rondsnuffelde in mijn kantoor,' zei Savador uiteindelijk toch zacht tegen haar terwijl hij deed alsof hij druk bezig was de foto's snel te ordenen en de doos opnieuw af te sluiten.

Madeline stond op het punt om zich om te draaien en weg te lopen toen de deur van het kantoor met een klap open vloog en de eerst kleine streep licht zich verbreedde. Met een ruk draaide ze zich om en botste tegen het bureau achter zich. Met haar handen hield ze zichzelf tegen. Door het plotselinge licht kneep Madeline even haar ogen dicht. Even later opende ze ze weer. Ze bleef met haar ogen naar de grond gericht staan toen Savador langs haar heen liep. ''Ik had ook niet zomaar binnen moeten komen'' zei ze zachtjes op zijn woorden. Ze zweeg even een tijdje. Daarna draaide ze zich half om naar Savador. ''Ik wou graag even met je praten'' zei ze nog steeds zacht. Hoe moest je een gesprek beginnen na het incident wat zij hadden meegemaakt. ''Allereerst hoop ik dat je niet boos bent op me'' zei ze en keek hem even aan.

Savador sloot snel de doos weer af en schoof het in de lade onder zijn bureaublad, alsof hij wilde voorkomen dat Madeline er vragen over ging stellen. 'Wat is dat nu voor onzin?' zei hij zacht op haar woorden dat ze niet zomaar binnen had mogen komen. 'Je bent altijd welkom in dit kantoor. Het is immers van jou geweest.' Hij keek haar even in haar groene ogen aan voor hij zich omdraaide en in de vensterbank van het raam ging zitten. Savador richtte zijn blik nadenkend op het schoolterrein, al was dat meer om Madeline's blik te kunnen ontwijken. Het was geen verassing te horen dat ze even met hem wilde praten. De laatste keer dat ze elkaar gezien hadden was tijdens zijn ondoorbreekbare spraakwaterval in haar gezicht die ruw door Norwood werd afgekapt. Toen hij daarna weer wakker was geworden, was hij weer terug in zijn kantoor en was alles weer voor niets geweest. Hij scheurde zijn blik nog steeds niet van buiten af toen Madeline hoopte dat hij niet boos op haar was. 'Boos?' herhaalde Savador zacht. 'Ik was niet helder. Maar ik kan niet boos op je zijn.' Hij draaide zijn hoofd naar Madeline toe om zijn blikken de hare te ontmoeten en schonk haar een kleine geforceerde glimlach.

Madeline staarde naar haar hand met de trouwring die op het bureau lag toen Savador zich omdraaide. ''Maar toch'' mompelde ze zachtjes op zijn woorden dat het onzin was wat zij eerder zei. Ze keek hem pas weer aan toen ze hem hoorde praten. Het was een hele opluchting om te horen dat hij niet boos was. Daar had ze nog het meeste mee gezeten, als hij wel boos was geweest. ''Ik was ook niet al te helder meer. Maar die gevoelens die waren er wel Savador. En dat is wat mij nu beangstigd'' zei ze tegen hem. Ze wou Norwood niet kwijt aan haar verlangens naar Savador. Dat was fout. Maar juist omdat het zo fout was voelde het nog beter. Madeline hield ook zielsveel van Norwood. Ze was zelfs na dit alles alleen nog maar meer van hem gaan houden. Maar haar gevoelens voor Savador kon ze niet zomaar uitschakelen. Het zat inmiddels te diep. En dat zat het al sinds ze wist wat ze samen gedaan hadden.

Savador bleef Madeline nog een kleine tijd aanstaren, maar zijn mondhoeken zakten al snel weer naar beneden. Er was immers niet veel om te kunnen glimlachen. Ze hadden zich opnieuw misdragen en beide hun eigen relaties in gevaar gebracht, maar voornamelijk gaf hij zichzelf de schuld. Hij wendde zijn gezicht weer van Madeline af toen ze over aanwezige gevoelens begon te praten. Hij dacht wel te weten over welke gevoelens ze het nu had. Zijn blik was nu weer zwijgend op het buitenterrein gevestigd. Het was zonnig, haast broeierig, een typische doorsnee zomerdag. Des te meer redenen voor hem om binnen in de koelte en de schaduw te blijven. 'Het spijt me dat ik het je altijd zo moeilijk maak, schat,' sprak Savador zacht. 'Madeline,' verving hij de liefkozing nog zachter door haar naam. 'En dat je te weten moest komen wat ik met je heb uitgehaald. Dat had niet mogen gebeuren. Het was beter geweest als je van niets wist. Nu je dat feit wijzer bent kan het je enkel nog meer gaan verwarren, niet?' Savador keek haar niet aan terwijl hij sprak, maar bleef met zijn rug half naar haar toegedraaid in het raamkozijn zitten.

Madeline zag niet dat Savadors glimlach alweer verdwenen was. Haar blik had ze van hem afgewend. Ze hoorde zijn woorden maar reageerde er niet op. Ze wist niet veel meer te zeggen. Onderweg naar het kantoor toe had ze zoveel zinnen in haar hoofd. Ze had honderd keer afgespeeld in haar gedachte wat ze hem wou zeggen. Maar nu ze hier stond bleef ze stomweg zwijgen. Ze beet zachtjes op haar onderlip. Ze luisterde naar het zachte tikken van de klok die steeds langzamer leek te tikken. Uiteindelijk keek ze vanonder haar blonde lokken Savador weer even aan. ''Zou je misschien aan Deshas willen vragen of hij mijn geheugen terug kan geven. Nu ik het toch weet maakt het verder niet veel uit, en er zijn wel meer dingen uit mijn geheugen gewist die ik graag weer terug wil hebben. Ik durf het hem zelf niet te vragen. Deshas jaagt me nog steeds een beetje angst aan'' zei ze. Madeline had zelf niet eens door dat ze bij elke zin zachter begon te praten. Het bleef daarna weer even stil, maar daarna doorbrak het geluid van hakken op de grond de stilte. Madeline was naar de deur gelopen en legde haar hand al op de kruk maar wachtte nog even op Savadors antwoord.

Savador bleef zwijgend door het raam naar buiten staren, Madeline alle tijd gunnend om terug te reageren. Hij keek intussen naar het pas kortgemaaide gras dat zacht heen en weer bewoog op een bries, vogels die achtergelaten broodkruimels oppikten en leerlingen die hun vrije tijd besteedden aan zonnebaden of schoolwerk. Toen er een korte stilte viel en hij het wat lang vond duren voor ze terugreageerde, keek Savador haar even vragend vanover zijn schouder aan. Hij blikte direct terug in Madeline's ogen, alsof ze hem de hele tijd al onopgemerkt zat aan te staren. Zijn vragende blik verdween en maakte plaats voor een geamuseerde glans in zijn gouden ogen toen Madeline's woorden daarna tot hem doordrongen. Met een zachte lach wendde Savador zijn gezicht weer van haar af. 'Nieuwsgierigheid neemt de overhand, neem ik aan?' zei hij zacht met een grinnik door zijn stem heen nadat hij uitgelachen was. 'Ben je zo curieus naar hoe het was dat je je herinneringen terug wilt? Ik kan je zeggen dat je het hoogst waarschijnlijk alles behalve erg had gevonden. Je stribbelde immers nauwelijks tegen. Wellicht vond je het zelfs waardig genoeg om het een keer over te doen,' voegde hij er geamuseerd aan toe alsof dat incident het enige belangrijke punt in Madeline's gewiste geheugen was. Savador draaide zijn hoofd met een kleine grijns weer naar Madeline toe toen hij het tikkende geluid van haar hakken op vloer van zich hoorde verwijderen. 'Maar goed, ik vraag het wel,' gaf Savador uiteindelijk zijn antwoord op haar vraag, zijn gouden ogen op haar rug gevestigd.

Madeline voelde, na Savadors woorden te hebben gehoord, haar wangen vuurrood worden. Ze keek met een ruk naar hem om. Haar blik werd even cynisch en ze leunde met over elkaar geslagen armen tegen de deur. ''Daar denk jij weer aan hé'' begon ze waarna ze haar hoofd schudde en iets mompelde dat leek op 'mannen, ze zijn hetzelfde maar dan ook echt allemaal'. Het was half in het Novaans dus moeizamer om te kunnen verstaan. Daarbij mompelde ze het ook nog eens. ''Als je het per se weten wil. Mijn geheugen is wel vaker gewist dan alleen die ene keer. Ook nog eens door die schat van een vrouw van je mocht je het vergeten zijn'' zei ze geschrokken om de felheid van haar stem. Ze zuchtte even en liet haar armen slap naast haar lichaam vallen. ''Sorry, ik bedoelde het niet op zo'n felle toon. Bedankt dat het wil vragen'' zei ze zachtjes tegen hem daarna. Alleen hadden zijn woorden geklonken in haar oren alsof ze iets smerigs had gedaan terwijl het eigenlijk iets normaals was. Ze kon er gewoon niet goed tegen dat hij had moeten lachen.

Savadors grijns verdween toen Madeline zich met een ruk omdraaide en met een wat onhartelijke blik tegen de deur leunde. Hij bleef haar nog een tijd aankijken maar reageerde niet op haar woorden, die vervolgd werden door gemompel waar hij toch geen woorden uit kon opmaken. De uitdrukking op zijn gelaat die als gladjes en onverschillig kon worden beschouwd, maakte plaats voor verbazing toen hij haar woorden daarna hoorde. Hij was het niet gewend van haar dat ze zo hatelijk tegen hem sprak. Savador kon, nadat ze uitgesproken was, in het eerste geval niets anders doen dan haar alleen maar aanstaren. Maar hij haalde lichtelijk zijn schouders op alsof haar woorden er niet toe deden. 'He, Madeline,' verzuchtte hij op een verveelde toon, waarna hij zacht met zijn tong klakte. 'Vat het toch niet zo serieus op. Daar is toch geen lol aan?' Savador veegde zacht zuchtend een lok achter zijn oor terwijl hij een blik op de hemel wierp. 'Zover ik weet heeft Deshas alleen je geheugen gewist van die ene nacht. Verder heeft hij niet aan dat leuke koppie van je gezeten. Maar ik denk dat hij vast en zeker ook in staat is om je volledige geheugen terug te geven.' Hij keek Madeline over zijn schouder scherp aan. 'Wat Diva in het verleden heeft gedaan kan ik niet terugdraaien. Spreek niet over haar alsof ze een pest is,' siste hij zacht. Maar de harde uitdrukking op zijn gezicht verzachtte toen Madeline zich verontschuldigde. Zijn mondhoeken krulden om tot een beminnelijke glimlach. Eéntje die hij altijd wel op zijn gezicht had staan in Madeline's bijzijn. 'Het is al goed,' wuifde Savador haar woorden met diezelfde glimlach weg.

Madeline zette zich met een kleine zucht af van de muur zodar ze nu weer recht op haar beide voeten stond. ''Ik spreek ook niet over haar alsof ze de pest is Savador. Ik liet me wat meeslepen. Trouwens, Kale en ik waren ook geen engelen in die tijd'' zei ze zachtjes toen Savador nogal kwaad werd vanwege haar woorden over Diva. Gelukkig liet hij al gauw merken dat, na haar verontschuldiging, hij het zich niet veel aantrok. Madeline knikte even rustig naar hem en legde opnieuw haar hand op de deurkruk toen ze zich nog iets bedacht. ''Weet je, ik hoor de laatste tijd geluiden van een fluit uit de kerkers vandaan komen. Heb jij iemand vastgezet die fluit kan spelen?'' vroeg ze zachtjes. Ze vreesde eigenlijk al voor Meadraid. Zij was de enige die Madeline kende die fluit speelde. Ze bleef Savador vragend aankijken. Als daar iemand zat, dan moest hij weten wie.

'Dat geloof ik graag,' gaf Savador als loom antwoord toen Madeline beweerde dat zij en Kale ook geen engelen waren, zonder zich naar haar toe te keren. Hij had zich weer half omgedraaid en zich op het buitenterrein gericht. Hij werd log van de brandende zon wiens goudgele stralen door het glas van het raam over zijn gezicht vielen. Maar hij werd weer wakker geschud toen hij een opmerkelijk nieuwtje van Madeline daarna hoorde. 'Fluit?' herhaalde hij zacht, waarna hij zich weer naar haar omdraaide. Hij kende nauwelijks iemand hier op de school die fluit kon spelen, van de leerlingen niet en van de leraren niet. Of hij wist het gewoon nog niet van een aantal personen. 'Niet dat ik weet. Ik heb al een lange tijd niemand meer vastgezet in de kerkers,' zei Savador eerlijk. En iemand die zich vrijwillig in die donkere, vochtige plaats opsloot, moest niet helemaal lekker zijn. Het kon ook het geval zijn dat iemand anders een ander persoon opgesloten had, gewoon voor de lol of als het echt noodzakelijk was. Een opsluiting waar hij niet van op de hoogte was gebracht, terwijl hij het, net als de hele school, nu wel als zijn terrein aanzag. Savador merkte nauwelijks dat hij Madeline tijdens zijn overpeinzingen met een afwezige blik een lange tijd bleef aanstaren.

Madeline knikte kalm. ''Inderdaad, een fluit. De speler ervan is best goed, betoverend goed zelfs. Hij of zij speelt zuiver. Over het algemeen droevig maar zuiver'' zei ze zachtjes. Haar blik leek even wazig en af te dwalen. Ze schrok daaruit wakker toen ze Savadors stem weer hoorde. ''Misschien heeft iemand anders iemand opgesloten'' opperde ze zonder het te weten Savadors gedachte. Maar ze vroeg zich dan af wie, en waarom het niet aan Savador gemeld was. Je zou toch denken dat ze dat wel zouden doen als je iemand opsloot. Madeline keek Savador aan toen ze merkte dat hij haar nu al de hele tijd zat aan te staren. ''Ik denk dat ik maar weer ga'' sprak ze zachtjes tegen hem terwijl ze hem even voorzichtig vanonder haar wimpers aankeek.

Hij werd langzaam weer naar de werkelijkheid gebracht toen hij met zijn starende blik onbewust opnam dat Madeline met haar hoofd knikte. Savador deed zijn mond open om iets te zeggen op haar woorden, maar kon niets bedenken. Met een zachte uitademing door zijn neus sloot hij zijn mond weer en richtte zijn blik nadenkend op de vloer. 'Je haalt me de woorden uit de mond,' reageerde hij zacht toen Madeline zijn gedachte haast hardop leek uit te spreken. Zijn blik was nog steeds gericht op de vloer, alsof daar iets heel interessants te zien was. Hij kon er moeilijk tegen als zijn gedachten hem tegenspraken. Meestal kon hij alles tot in het kleinste detail uitpluizen in zijn hoofd, snel en onopmerkbaar. Hij was intelligent genoeg om met de kleinste aantoning al achter een heel geheim te komen, dat was ook aan te tonen aan de hoogste punten die hij vroeger altijd op school behaalde. Maar in dit geval kreeg hij nog geen hint. Savador keek weer op toen Madeline besloot dat ze weer ging. 'Wees voorzichtig, Madeline,' sprak hij haar wat bezorgd toe. 'Ik wil het niet hebben dat je je te dicht bij die persoon waagt, wie het dan ook mocht zijn.' Na zijn woorden bleef Savador roerloos in zijn positie zitten en scheurde zijn blik niet van haar af tot ze zijn kantoor verlaten had.