Om zichzelf voor te bereiden, op het gebruik van binnenshuis magie, was hij langs zijn kamer geweest. Hij had zich in een strak zwart shiert en een blauwe trainingsbroek gestoken. Het viel losjes langs zijn benen en was afgewerkt met twee witte lijnen op de zijkant van de broekspijp. Norwood was al aanwezig voor Lea er kon zijn en deed wat rek oefeningen voor zijn stramme spieren in zijn schouders. De kou trok daar het snelste in en makate ze stijver dan dat ze normaal waren. De deuren die open gingen waren de oorzaak dat hij zijn handelingen staakte en omkeek. Lea’s haar aanwezigheid deed hem vermoeden dat de vboegeltjes het briefje hadden afgegeven. Norwood keek haar kort aan. Als leerling van Jareth en als mentor van haar had hij zo zijn vermoedens wat er tussen die twe afspeelde. Het was nagenoeg geen bebruik dat leerlingen, die niet in de leer waren als opvolger, zich bevonden in de grote toren van de legendarische orde. Daarnaast had Jareth, bewust of onbewust, de naam van Lea meerdre keren in de mond genoemen. Als zijn vermoedens klopte had ook Lea de onverwachte verdwijning van Jareth door en zaten ze in een vergelijkbaar schuitje. Al betrof het voor Norwood meer een vriendschap. Uitgesproken waren deze vermoedens nooit, het bleven speculaties en hij kon zijn speculaties nergens mee hard maken. En nodig vond hij het ook niet, want wat had hij er aan om te weten dat zijn leermeester een goede band had met een van zijn mentorleerlingen. Hij had altijd zich als een vaderlijk figuur voor Lea gevoeld, maar echt zorgen maakte hij zich niet als ze met Jareth op zou trekken. Het bleef een vriendelijk figuur die nagenoeg geen vlieg kwaad deed.

De reactie omtrent het koude weer deed Norwood glimlachen. ‘de vorige was ee non-caring Raziaan met nuchtere aanpak,’ sprak Norwood kalmpjes tegen haar. ‘Voor een grense jongedame als jezelf vind ik het prima om het naar binnen te verplaatsen,’ vervolgde hij zijn uitleg. Norwood besloot de standaard introducties over te slaan, ze kende elkaar immers al. Hij ging gelijk door naar de orde van de les en vroeg wat ze al wist van Yume Leaf. Norwood verbaasde zich over de reactie van Lea, die zo onvoorbereid als maar zijn kon reageerde. Het bevestigde zijn vermoedens wel, dat ze ook wist van de verdwijning van Jareth en ze niet gefocust had kunnen hebben. Hij voelde met haar mee en zijn glimlach verdween om plaats te maken voor een wat neutrale uitdrukking. ‘Geen excuses nodig, Lea,’ sprak hij toen. ‘Voor een ijverige leerling als jou vind ik dat het door de vingers gezien kan worden,’ was zijn toon kalm en vriendelijk om haar het gevoel te geven dat hij ook echt niet boos er over kon worden. Haar belofte deed hem glimlachen. Ze bleef een van zijn meest gemotiveerde leerlingen. Norwood hoorde haar reactie en glimlachte kalmpjes. ‘Ik kan je daar wel bij helpen,’ sprak hij. Hij duwde zijn wijs en middelvinger tegen elkaar en duwde de twee, die waren gaan opgloeien in een groen vlammetje, tegen haar voorhoofd. ‘Er bestaat een oude orde op Gren die krachtig waren in het gebruik van material arts,’ sprak hij. ‘Ik geef je tijdelijk wat van hun kennis en kunnen,’ sprak hij glimlachend. Het zou voor Lea misschien vreemd voelen dat ze ineens wist hoe ze zich moest staande houden in een vuist tot vuist gevecht, maar hij kon haar middels deze weg een goede spreuk leren. Ze was gemotiveerd, had een controle als weinig leerlingen hadden en was boven al kwetsbaarder dan de gemiddelde leerling. Als ze deze spreuk kon beheersen was ze een stap boven de rest van haar leerlingen en kon ze zich makkelijker redden op zichzelf. Norwood had er vertrouwen in dat het haar ging lukken, nu enkel haar te overtuigen er van.