Met veel onrust vloog de shuttle van puffoon door het luchtledige gedeelte, dat men ‘ruimte noemde’. Het stuwde zich voort door de juiste luchtdruk uit te duwen en zo een weg te banen richting het kleine neutrale planeetje waar StarShine was gevestigd. Mijn ogen waren gesloten, ik lag vredig te slapen. Het was al een lange rit die ik had moeten maken, gezien deze shuttle nog stoptte langs andere planeten. Op het bagagerek boven me stond een gitzwarte gitaartas. In deze tas zat echter vele malen meer gestopt dan menig mens kon bedenken. Het was als die kleine minitentjes, met jip en janneke er op. En dan kwam je er binnen en was het een heuse stacaravan. De cliché in de tovenaarswereld, maar het werd vaak vergeten door veel mensen. Uren lang met de koffers die bagageruimte openen, er in duwen als het niet past en weer sluiten met moeite. Nee, Kath had dat niet nodig gehad. Ik hou van snel naar mijn doel, efficiëntie. Ik hoefde het maar bovenop te leggen en ik kon gaan en staan waar ik wilde. Dat de volwassen generatie hun eigen bedachtte spreuken eens ging gebruiken voor hun eigen gemak. Je rug werd er in iedergeval stuk vrolijker van, al dat gesjouw dat je niet hoefde te doen. Mijn rug in ieder geval wel. Mijn linkeroog opende ik loom, we hadden weer een stop. Tot nu toe was de plek langs me verdacht leeg gebleven. Ik sloot mijn ogen voor een tijd, deed net alsof ik sliep. Ik had mijn gebruikelijke korte minibroekje aan en een tanktop die de nodige ruimte had. Mijn lichaam was verder nog bedekt door een zwarte jas, maar zo dun, dat het voor zomerjas kon doorgaan. Ik had verder geen onzekerheden over mijn benen, dus uit de gympen kwamen enkel wat witte lijntjes van de enkelsokjes. Panty? Het liefst zo min mogelijk, maar ze waren soms noodzakelijk. Mijn lichaam was dus op nodige plaatsen onbedekt. Mijn oog opende bij een licht briesje dat me vertelde dat er iemand naast me was komen zitten. Een oude vrouw, met een aparte parfum. Ze keek afkeurend naar mijn kledingdracht en ik sloot mijn oog alsof ik weinig interesse had in haar opmerkingen. Op Puffoon was het zomer, dan liepen ze er altijd zo rond. Wen er aan mevrouw. Het duurde nog minstens twee uur voor mijn stop naderde. Ik was inmiddels ingedut en had niets meegekregen van het landschap dat zich had verspreid. Toen de shuttle inmiddels op het platform landde met luid kabaal, opende ik loom een oog. Ik bestudeerde het platform snel en aandachtig, maar stond daarna gelijk op. Ik pakte mijn gitaartas en wierp die over mijn schouder, zodat hij recht omhoog stak, net rechts van me. Ik geeuwde even en rekte me uit. De vrouw bleef koppig zitten, dus ik wurmde me weg langs haar heen. Ze mompelde nog wat over een onbeschofde jeugd. Mijn ogen rolde zich. Ja, mevrouw. U bent ook jong geweest. Ik liep de shuttle uit en het eerste wat me opviel was het feit dat ik weer eens heerlijk impulsief ben geweest. De kou sloeg me tegen de benen, nek en de onbedekte delen van mijn torso. Ik voelde kippenvel gelijk opspelen. ‘Het is hier winter,’ sprak ik tegen mezelf. ‘F-f-fucking winter,’ en daar was het klappertanden. Doordat shuttles landde op deze plek was het een open gat, en was het dezelfde temperatuur als binnen. Ik zag enkele locaties die afgezonderd waren voor deze plekken. Trillend pakte ik mijn pakje met sigaretten. Ik besloot hem terug te duwen in mijn jaszak. Vergeet het. Ik ga me hier niet laten veranderen in een heel verleidelijke ijspegel. Dat hadden de meeste dus even verkeerd. Die sigaret wachtte maar even. Met een stevige pas liep ik naar de afgesloten ruimtes, en voelde de warmte al iets meer beet van me nemen. Ik ging rustig zitten op een van de lege stoelen en liet me iets onderuit zakken. Pff, de warmte hier was minstens aangenamer. Verdraaid, dit was een miscalculatie. Echter had ik nog voldoende warmere kleding in mijn tas zitten. Niet dat ik me hier in het open zicht er voor voelde om me om te kleden. Mijn non-caring impulsief karakter had ook zijn grenzen. Ik keek even op de hangende klok, ik had genoeg tijd voor dat ik moest gaan denken aan wat avond eten. Even bijkomen van de lange rit. Op het moment dat mijn ogen echter half wegzakte van uitgeputheid en de aangename warmte, werdt ik ineens geroepen. Mijn ogen schoten open en ik duwde me gelijk overeind in de stoel om de persoon die me leek aan te spreken recht aan te kijken.