De frisse wind deed zijn gedachten altijd opklaren. Zijn hoofd zat vaak te vol en hij maakte zich altijd zorgen over hoe het ging thuis. Hoe het ging met zijn zus en of ze haar hoofd nog wel boven water hield met hun bedrijf, of het wel goed ging met zijn moeder of de duiven in de duiventil goed verzorgd werden, van alles ging er door zijn hoofd heen. Hij had soms moeite met opletten bij de lessen gewoonweg vanwege al de zorgen. Hij moest eigenlijk de familie staande houden, hij was de enige man nog na de dood van zijn jongere broertje, zijn vader en oom en had als enige nog een hoop op goede educatie.
Maar nu hij buiten langzaam over een wandelpad liep, met zijn boekentas over zijn schouder leken die gedachtes eindelijk weg. Zijn hoofd was kalm en de wind woei door zijn half-lange, bruine haren, die gewoonlijk in een staart zaten. Zijn pijpen van zijn zwarte broek waren een beetje bemodderd na een renpartij met vrienden in het bos zo-even geleden en op hand zat een schram van een tak. Het was een normale dag voor hem, voor Ezio. De wandeling tussen de bomen door deed hem goed, het gaf hem rust en leidde zijn aandacht af. Het was bijna compleet verlaten, hier en daar een enkeling die een tussenuur had maar onderweg was naar de volgende les, de bel zou immers snel gaan. Ezio had echter twee lessen ingeroosterd die hij niet volgde, dus hij was opgescheept met verveling. Huiswerk had hij niet, ijverig als hij was had hij dit al zo snel mogelijk gemaakt en leerwerk boeide hem op dit moment niet. Hij kon buiten zijn. Snel zwaaide hij zijn vrienden gedag, die wel naar de les moesten, en liep toen met een versneld tempo langs de bomen heen. Na een klein stukje leunde hij tegen een van de stammen aan, genietend van de frisse wind en de schaduw, al moest hij toegeven dat het vrij fris was, en sloot zijn ogen.
Zijn oren namen al het geluid op. Late vogels, het water van het meer in de verte dat rustig het zand leverde en weer meenam aan de oever, het ruisen van de laatste bladeren van de bomen, een aankondiging van de winter, en een plotse evenwichtsverplaatsing. Ezio wist zich nog net te redden en met lichte schrik keek hij naar zijn aanvaller. Of aanvalster. Het was een meisje, nog erger geschrokken dan hem. Ze bood haar excuses aan, al was het zacht. Of hij zich pijn had gedaan? Zijn ribben konden wel tegen een stootje. Hij glimlachte naar haar. 'Nee hoor, geen schrammetje. Maar jij daarentegen, heb je je bezeerd?' vroeg hij op zijn beurt. 'Oh, mijn naam is Ezio, met wie heb ik het genoegen?' Vroeg hij na haar antwoord. Ze zag er schattig uit met haar korte haar en haar zachte stem.

[No problemo I hope?]

Het meisje leek ietwat verlegen, teruggetrokken zelfs. Echter had Ezio daar geen problemen mee, zolang ze niet een vervelende stem had of hem ging irriteren met teveel vragen was alles goed. Hij was naar buiten gegaan om even de drukte te ontsnappen, niet om nog meer drukte te creëren. Het meisje beantwoorde zijn vraag. “Ik.. uhm.. Ben denk ik wel oké..” Het was zachtjes en het was alsof ze hem niet durfde aan te kijken. Uiteindelijk deed ze dit wel. “Ezio? Dat is een apparte naam! Je hoort die zeker niet vaak. “ Hij glimlachte. Nee, inderdaad. Het kwam uit het Italiaans en betekende adelaar. Vroeger had zijn familie een adelaar gehad, maar die hadden ze uiteindelijk vrij gelaten aangezien het beest nogal gevaarlijk was. Er was een korte stilte. het meisje maakte een korte buiging voor hem. “Ik ben Shinon, leuk je te ontmoeten Ezio.” Stelde ze zichzelf voor met een zachte glimlach dat haar gezicht sierde. Ezio pakte haar hand en gaf er een klein kus op, beleefdheden die hij thuis had geleerd. 'Leuk je te ontmoeten Shinon.' Sprak hij daarna.
Het was een beetje ongemakkelijk tussen hen “Het is uhm… Koud of niet?” Zei Shinon zo zacht dat ze het moest herhalen. Hij vond het wel schattig en was blij dat ze van wal stak met een onderwerp. Hij haalde lichtjes zijn schouders op. 'Ik heb net een stuk gerend dus de kou moet er denk ik nog intrekken. Heb je het koud dan?' het laatste klonk wat bezorgd. Als ze het koud had kon hij zijn vest aan haar lenen, misschien zou hij dan ook bij haar kunnen scoren. 'De dagen worden echter wel kouder, winter komt eraan. vind je de winter fijn?' vroeg hij na een kleine stilte. Nog een korte blik met zijn ogen en het viel hem op dat haar haren niet grijs waren maar meer richting blauw. Ook haar ogen waren prachtig blauw. Als ze misschien niet zo verlegen was kon hij haar beter leren kennen.

Ze had rode wangen gekregen toen ze het kusje op haar hand had gekregen. Eenmaal dat haar hand weer los was van Ezio deed ze deze als een vuistje voor haar hart en had haar sjaal wat meer omhog getrokken. Kort was haar blik weer afgedwaald en probeerde toch haarzelf weer te hervatten.
Ze was een gesprek met die persoon begonnen in de hoop dat het de ijs wat zou gaan breken of dit geheel lukte met dit gekozen onderwerp wist ze nog niet geheel zeker. “Ren jij altijd een flink stuk?” Vroeg ze verder om echt in dat onderwerp te komen. Het was iets wat hij redelijk wat deed.
Ezio vroeg of ze het koud had en ergens had ze dit toch wel, ze had een shirt met een zomerjack aan. Niet geheel de beste oplossing van de eeuw met enkel een sjaal als extra warmte. “Heb het inderdaad een beetje koud. “ Had ze met rust geantwoord en had kort met haar hoofd geknikt waardoor haar staartjes kort vrolijk mee deden. Het was een extra bevestiging. “Het is inderdaad prachtig, maar dat is ijs ook. Je kan er mooie kunstwerken mee maken zelfs. Je moet het alleen allemaal leren hoe je ijs maakt. “ Ze sprak nog steeds zacht en had haar sjaal voor haar neus, maar je kon haar alsnog horen praten. Kleine dampwolkjes hadden zich toch een weg gevonden tussen de stof. “Vind jij winters fijn?” Het was een wedervraag, maar nu was ze zelf erg nieuwsgierig geworden.

Het gesprek tussen hem en Shinon zette zich gelukkig voort, het was vrij duidelijk dat ze allebei niet wilde dat er een stilte zou vallen. Ezio leunde een beetje tegen de boom aan, geïnteresseerd in het meisje dat voor hem stond met haar blauw-achtige haren en prachtig groen-blauwe ogen. “Ren jij altijd een flink stuk?” Was haar antwoord op zijn verhaal. 'Niet altijd, wel vaak. Soms met vrienden, soms alleen. Het is fijn om even in de buitenlucht te zijn en al je energie los te laten. Ik ben niet zo van het braaf in de bankjes zitten.' Zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Hij vond het leuk dat ze erover vroeg, mensen deden het niet vaak en schamperde hem dan maar weg met de woorden 'sport-fanaat'. Ze leek het koud te hebben, dus het was niet vreemd dat Ezio vroeg of ze het koud had. “Heb het inderdaad een beetje koud. “ Had ze met rust geantwoord en had kort met haar hoofd geknikt waardoor haar staartjes kort vrolijk mee deden. Het was een extra bevestiging. Als antwoord daarop ritste hij zijn jack open en deed het uit. Vervolgens overhandigde hij het haar. hij had nu alleen nog een t-shirt aan met half lange mouwen en op zijn linkerpols sierde een tattoo. 'Hier, het duurt nog wel even voordat ik het koud krijg dus je mag hem wel even lenen.' Het vest was te groot voor haar, dat kon je sowieso al zien maar dat maakte het er niet oncomfortabel op. “Het is inderdaad prachtig, maar dat is ijs ook. Je kan er mooie kunstwerken mee maken zelfs. Je moet het alleen allemaal leren hoe je ijs maakt. “ Ze sprak nog steeds zacht en had haar sjaal voor haar neus, maar je kon haar alsnog horen praten. Kleine dampwolkjes hadden zich toch een weg gevonden tussen de stof. “Vind jij winters fijn?” Ze vroeg precies hetzelfde aan hem. 'Ligt eraan. Met sneeuw is alles zo heerlijk stil en mooi, maar als het eenmaal gaat smelten is het ineens niet meer zo mooi. Maar ja, elk voordeel heeft zijn nadeel, mia Cara.' De laatste woorden waren uitgesproken in het Italiaans, het was een beetje fliterig bedoeld en Ezio hoopte maar dat ze zich niet beledigd voelde. 'Zou je het erg vinden om een stukje te lopen?' vroeg hij vrijwel direct daarna om geen vervelende stilte te laten vallen die Shinon de tijd gaf om over zijn woorden na te denken. Hoe vaak hij ook probeerde te flirten, het was nog steeds moeilijk om geen kop te krijgen als een boei.

[Sorry voor de laatheid.]
[Mia Cara = mijn lieve]

Ze was toch onder de indruk dat de jonge (man) altijd een flink stuk aan het rennen was, misschien niet elke keer. Maar het leek haar een stuk leuker dan andere keren. “Dus…. Je rent dan of doe je ook nog andere dingen?” vroeg ze verder in de hoop toch wat meer te weten te krijgen.
Ze was zacht aan het rillen, ze wist niet goed hoe of wat te reageren op de ander. Het was voor het eerst dat ze iets aangeboden kreeg. Ze keek er even wat verbaasd aan, maar trok het wel graag aan. De mouwen kwamen tot over haar handen en toen ze het dicht geritst had, leek het net een nachtjapon qua lengte. “Hartstikke bedankt!” ze gaf hem een kleine glimlach toe. Ze vroeg hem wat over de winter, ze was het er wel mee eens over het smelten. “Dat is soms erg zonde ja, maar dan heb ik altijd nog liever dat het flink vriest, een dikke pak sneeuw ligt voor een week of twee en dat het dan in een keer wegsmelt. Dan zal ook niemand vallen over het ijs wat er kan komen als het dooit en vriest. “ Waren haar woorden die ze zachtjes knikkend gebruikte. Ergens was ze toch nieuwsgierig geworden naar wat de woorden ‘Mia Cara’ hadden betekend. Ook wist ze niet goed welke taal het was geweest.
Ze had op Cassia heel wat winters mee gemaakt en was ook heilig van overtuiging dat ijs mooi was, als je lekker binnen zat met een kop warme chocolade! Net op het moment dat zij het wilde voorstellen deed Ezio al een voorstel. “Uhm… okay.. Waarheen?” vroeg ze rustig op zijn vraag en had eigenlijk wel zin in wat beweging.

“Dus…. Je rent dan of doe je ook nog andere dingen?” vroeg ze verder in de hoop toch wat meer te weten te krijgen. Ezio voelde zich een beetje ongemakkelijk als ze er zo over praatte. Het klopte wel, hij rende, maar het klonk zo stom. Alsof je op een slakkengangetje rondjes om de school ging lopen. Nee, hij deed meer dan dat. Als hij eenmaal opgewarmd was dan klom hij in bomen, ging van de ene tak naar de andere of genoot van het uitzicht als hij boven de boomtoppen uitkeek. Je kon van alles zien. De daken van Oaks Field, of het meer, de hoge torens van de academie zelf. Het was een prachtig iets. 'Nou, als ik eenmaal opgewarmd ben vind ik het wel leuk om het wat spannender te maken, freerunnen, ken je dat?' vroeg hij om al zijn gedachten samen te vatten.
Ezio zag dat ze het koud had, ze was aan het rillen in ieder geval. Dus, om eens aardig te zijn, overhandigde hij zijn vest aan haar. Het was veel te groot en hij moest grinniken toen hij zag dat de mouwen over haar handen heen vielen. “Hartstikke bedankt!” ze gaf hem een kleine glimlach toe, hij gaf een glimlach terug.
Winter was het volgende onderwerp, hij had er geen problemen mee. Sneeuw vond hij wel leuk, je kon er lol mee hebben, maar als er eenmaal veel over was gelopen, of het ging smelten werd het een drab die iedereen verschrikkelijk vond. “Dat is soms erg zonde ja, maar dan heb ik altijd nog liever dat het flink vriest, een dikke pak sneeuw ligt voor een week of twee en dat het dan in een keer wegsmelt. Dan zal ook niemand vallen over het ijs wat er kan komen als het dooit en vriest. “ Zei Shinon als weerwoord. Ezio was het met haar eens, dat zou geweldig zijn. En omdat hij nu zijn vest aan haar had gegeven en niet meer zo warm had was hij op het idee gekomen om en stuk te lopen. “Uhm… okay.. Waarheen?” vroeg ze. Zelf had hij geen idee. Het bos was geen optie, straks zou ze denken dat hij iets met haar wilde doen. 'Misschien een wandeling langs het meer?' Opperde hij. Het zou daar misschien kouder zijn door het water maar het zou prachtig zijn met de zon die scheen op het oppervlak. Ezio had al een paar stappen in die richting gezet en hij draaide zich om. 'Tenminste, als je het leuk vind om daar heen te gaan. Ik luister ook graag naar jou idee.' Hij schonk haar een vriendelijke glimlach. Het zou heel goed kunnen dat ze zelf een idee had, ze was al een beetje stil en vaak hadden stille mensen meer gedachten dan dat ze spraken.

'Nou, als ik eenmaal opgewarmd ben vind ik het wel leuk om het wat spannender te maken, freerunnen, ken je dat?' Bij die woorden met namen het woord free runner moest zij zelf toch even goed nadenken.
Free runnen was parcours afleggen en doen, in haar hoofd althans. Ze begon na te denken met wat ze deden en kwam al snel tot een conclusie. Ze knikte een paar keer. Jumpen, rennen, salto’s, handenspringen, hangen… Phoe wat deden ze nog meer. Een paar van die dingen had ze zachtjes gemompeld en beet zachtjes op de puntje van haar duim. Ze dacht na en wist het verder niet zo goed en gaf het maar op. Wel bleef ze glimlachen en keek hem aan, ze zouden dus een ommetje maken rond het meer en zo doende begon zij ook te lopen. “Tuurlijk, dat lijkt me leuk zelfs!” Ze had wat weg van een cassiaans accent maar daar kon ze niets aan doen. Ze liep rustig langs het meer en keek naar de zon die zich op het water spiegelde. Het was altijd nog vlink vel, maar het was een stuk beter te doen dan dat ze recht in de zon keek. De wind was gelukkig gaan liggen waardoor het nu een stuk warmer was geworden. Nadat ze eenmaal weer wat doorwarmd was opperde ze of hij zijn vest eigenlijk nog terug moest. Ze vond het ook voor hem een stukje zielig, zij had nu immers iets van hem.

~Negeer maar als ik niet mocht posten (a)

Snel als de wind rende ze over het grasveld. Ze hield van rennen, het was de enige sport die ze graag deed. ze hield van het gevoel van de wind dor haar lange blauwe haren, ze hield ervan als ze haar felblauwe ogen moest toeknijpen omdat de wind erin blies. Misschien hield ze gewoon va de wind, punt. Buiten adem stopte ze uiteindelijk, en ze voelde dat de wind nu was gaan liggen. Daarstraks had het hevig gewaaid. ze keek om zich heen, tot ze een tweetal zag dat er best vriendelijk uitzag. Nou ja, vooral het meisje dan. ze had blauw haar, zoals Bunny zelf, maar het was meer appelblauwzeegroen. Verlegen liep ze op hen af. Ze wou af en toe ook eens sociaal doen, en niet altijd alleen zijn. Bunny richtte zich naar het blauwharige meisje. "Euhm, hallo, ik ben Bunny.. En jij?", zei ze zachtjes, maar verstaanbaar. Een kleine, voorzichtige glimlach was zichtbaar op haar gezicht als haar blauwe ogen opkeken naar het meisje.

Godzijdank vond Shinon het een leuk idee om naar het meer te gaan. Hij had gehoord dat ze een Casiaans accent had, hij had dus met een watermagican te maken, of in ieder geval iemand die was opgegroeid op Cassia. Zelf had hij andere planeten nooit bezocht, Erd was zijn thuisplaneet en ondanks dat zijn ouders rijk waren geweest hadden ze nooit grote vakanties naar andere planeten genomen. Het waren altijd kleine uitjes op de aardse planeet zelf. Hij had er nooit problemen mee gehad, maar zijn jongere zus was altijd wat meer avontuurlijker geweest en ze had het geweldig gevonden als Ezio haar meenam naar het bos achte hun huis waar ze samen dan op avontuur gingen. Zijn moeder was er nooit blij mee als ze dan beiden met kleerscheuren en vuil op hun gezicht lachend weer tevoorschijn kwamen. Ach, dat waren goede tijden geweest. Helaas was zijn zus de uitverkorene om thuis te zitten en daar maar iets van haar leven te brouwen, het liefst zocht hij zijn familie eens in een week op, maar dat zou nooit echt kunnen, zijn studie zou er onder lijden en dan zou zijn moeder niet blij zijn. Dilemma's.
Ze waren ondertussen al langs het meer aan het wandelen en de stilte tussen hen was hem nog nauwelijks door zijn gedachten op gevallen. Ze vroeg of hij zijn vest terug wilde. Had ze het te warm dan, of had ze medelijden met hem? Ezio zelf had het wel fris, zelfs al koud. 'Als je het warm hebt mag je hem gerust teruggeven, maar anders hoeft het niet hoor. Het duurt wel even voordat ik in een blok ijs verander. Maar volgens mij kan je mij daar wel uithalen.' Grapte hij. Hij krabde aan zijn litteken en hoorde toen een onbekende stem.
"Euhm, hallo, ik ben Bunny.. En jij?" Hij draaide zich om en zag een jong meisje met, alweer, blauw haar staan. Ezio trok zijn wenkbrauw op en had toen door dat het meisje hem niet bedoelde maar zich op Shinon had gericht. Was dit een meidending? Moest hij weg? 'Euhm, hi.' Begroette hij Bunny kort en keek toen naar Shinon. 'Is dit een meidending, moet ik weg ofzo?' vroeg hij aan haar. Zelf had hij geen idee wat hij nu moest doen. Het liep net lekker tussen hem en Shinon en nu kwam dit vage meisje er tussen. Hij vond het niet fijn, maar alas, ze leek onzeker dus liet hij het even aan Shinon over terwijl hij zelf over het meer uitkeek dat bijna zijn ogen verblindde doordat het wateroppervlak zo glinsterde.

[Kom gerust binnen]

Ze liep met Ezio rustig langs het meer, in haar gedachten begon ze van alles te sorteren, hoe was hij, wat dacht ze nu precies van hem. Al snel kwam ze op de conclusie uit dat ze hem wel mocht, maar vond het aan de ene kant ook raar hoe close hij gelijk deed, ze kende elkaar misschien maar 5 misschien 10 minuten. Bij de nieuwe flirt poging moest zij toch even flink grinniken en keek kort even weg. “Funny” Had ze erop gereageerd en trok zijn vest weer uit. Ze overhandigde deze en merkte wel dat het frisser was zonder deze trui.
De sfeer werd al snel anders toen een nieuw persoon tussen hun voegde. Al snel had ze door dat het meer naar haarzelf was gericht dan naar de metgezel naast hem. Ze had zich omgedraaid naar de stem toe en glimlachte toch al snel vriendelijk. “Heya!” Sprak ze warm terug en keek kort via haar ooghoeken naar haar metgezel. Het andere meisje had, net zoals haarzelf blauw haar en blauwe ogen, alleen waren die van haar meer diep blauw. Het aparte vond zij zelf dat zij konijnen oren had, eigelijk wilde ze deze aanraken en kijken wat voor iets het deed. Ezio merkte wat op, waarvan Shinon eerder het idee had dat er iets niet klopte. Ze fronste hierdoor heel kort en keek al snel met een glimlach.

Ze dacht even kort na wat ze het beste in een situatie als dit konden doen. “Eszio” Sprak ze zijn naam uit, bijna compleet vergeten hoe je het moest zeggen. “Ik heb jullie beide vandaag pas gezien, dus. Ik weet niet of dit een ‘meidending’ is. “ Merkte ze op en hield haar hand on haar kin en keek van beide. “Waarom doen we niet iets gezellig met elkaar? Dan kunnen we elkaar beter leren kennen! “ Zei ze met een glimlach. Daarna richtte ze zichzelf naar het meisje dat zich voorgesteld had als Bunny. "Ik ben Shinon, leuk je te ontmoeten." Een hand ging iets omhoog met als bedoeling handen te schudden met haar. "Leuke oortjes, zijn ze echt?" Ze kon haar nieuwsgierigheid niet in bedwang houden meer.

Het eerste meisje leek behoorlijk vrolijk te zijn, en Bunny kon niet anders dan met haar meelachen. "Heya!", antwoordde ze warm. De andere, de jongen, leek zich niet helemaal op zijn gemak te voelen. Hij vroeg of dit een meidending was. Nee, het was niet haar bedoeling om iemand weg te jagen? Gelukkig had het meisje een oplossing. ze sprak hem aan met "Eszio" en zei dat ze hen beiden vandaag pas ontmoet had. "Waarom doen we niet iets gezellig met elkaar? Dan kunnen we elkaar beter leren kennen!", stelde ze voor, een lach om haar lippen. Haar vrolijkheid was aanstekelijk en Bunny lachte vrolijk mee. "Ik ben Shinon, leuk je te ontmoeten." Even aarzelde ze toen ze de uitgestoken hand zag, maar ze nam hem toch aan. "Aangenaam", antwoordde het blauwharige meisje. "Leuke oortjes, zijn ze echt?" Ietwat verlegen begon ze te blozen als één hand omhoog ging om even aan haar oortjes te voelen. Ze schudde haar hoofd in ontkenning. "Nee, het is een diadeem..", antwoordde ze zachtjes. Aangezien het buiten schooltijd was had ze hem opgezet, aangezien ze zich toch altijd beter voelde met de oortjes op haar hoofd dan zonder.

~Redelijk flut xD