Het was Kerst en dat vierde hij normaal gesproken thuis, maar dit jaar was een ticket peperduur geweest, aangezien ze te laat waren geweest met reserveren. Stom natuurlijk, maar stiekem vond Allen het niet héél erg. Hij zou een paar dagen later toch richting Nova vertrekken met een budget shuttle, waar de hele familie een oergezellig ietwat uitgesteld kerstmaal zou genieten. Maar vandaag kon hij plezier maken met zijn vrienden op Starshine. Aan vrienden had hij nooit een gebrek gehad, zo'n zielig sociaal misbaksel was hij niet en hij had altijd Charlie nog. Maar afgelopen schooljaar had hij een aantal mensen stukken beter leren kennen en daar was hij onwijs blij mee. Ze waren gezellig, allemaal hartstikke uniek en daarbij hadden ze ook nog eens genoeg humor om van het schoonmaken een pretje te maken - yeah, ik heb het over jullie, amazing dorks. De groep was flexibel, iedereen die zin had om plezier te maken werd met open armen ontvangen en types als Aubree, die wat meer aanmoediging nodig hadden voor ze los gingen, werden overal bij betrokken, of ze nou wilden of niet.

Ze hadden, zo bedacht Allen peinzend, bijna genoeg mensen voor een Army. Een gevecht tegen saaiheid zouden ze voeren, tegen huiswerk ook als het aan hem lag. Strijdend voor confetti en keihard lachen in de gang, ook al is het al na tienen. Feestjes, papieren vliegtuigjes en glitter-make-overs. Dat waren de kernvoorwaardes, de dingen waarvoor hij stond. Allen for president. Het was hem al gelukt in Oaks Field om de andere kandidaten te verslaan voor leiderschap en toen had hij zich niet eens nadrukkelijk verkiesbaar gesteld. Ja, hij zou een geweldige wereldleider kunnen zijn, met zijn mini dictator aan zijn zijde. Het enige waar hij voor uit moest kijken was dat Wren dan wel het gevoel zou hebben dat zij dingen bepaalde, anders zou de blauwharige flippen. Ach, dat moest wel lukken~

Zijn groene trui was met toegevoegde rode versieringen tot een echte kersttrui opgevoerd, waardoor hij helemaal paste in het landschap waarin hij zich nu bevond: De gangen van Starshine, versierd met maretakken en dennebomen, kerstslingers langs de trapleuningen en ballen aan iedere mogelijke balk. Het was een glinsterende, gezellige overdaad. Allen begaf zich vandaag naar de lerarenetage, dit maal niet om het een en ander te ontregelen en op te blazen. Nee, nee, om Kerst te vieren. Onder zijn arm had hij een pakje geklemd waarop met uitgeknipte krantenletters de naam Savador gespeld stond. Zo zou de man nooit kunnen achterhalen van wie dit cadeau kwam. Dat zou zijn hele reputatie naar de grond afbreken. Of de man zou denken dat het een val was, vergiftigd of over datum, voor zover wijn over datum kon.. Erin zat namelijk een fles bordeaux, met een bijgevoegd briefje: ‘Tegen de stress, we proosten op een nieuw jaar vol plezier.’ Die zou hij afleveren bij de grote kerstboom die op de lerarenetage gedumpt was en tegelijkertijd had hij met Wrennie afgesproken om onder die kerstboom hun cadeautjes vandaan te halen. Hopelijk had de Kerstman hun gedachten kunnen lezen en waren hun presentjes op de juiste plek afgeleverd.

Allen kwam al vroeg aan, stal onopvallend een koekje weg van de stapel die vast voor de Kerstman bedoeld was, van gemene mensen die de arme man met diabetes op wilde zadelen. Nee, hij hielp de roodwitte man wel een handje, door zijn ontbijt met wat heerlijke zoetigheden aan te vullen. De peperkoek mannetjes werden minutieus ontdaan van hun ledematen, voordat het hoofdje ook in zijn mond verdween. Nomnomnom. In de korte momenten van rust die hij nog had voordat Wren aankwam mijmerde de altijd zo drukke jongen even weg, een klein momentje van rust waarin hij het afgelopen jaar na ging en bedacht hoe leuk het allemaal eigenlijk wel niet geweest was. Van voetbaltrainingen tot lessen op z’n kop zetten, docenten stangen of een adviseur zo ver krijgen dat ze een pingpong tafel tevoorschijn toverden. Ja, dit was een geweldig jaar en het was nog niet eens voorbij! Vorig jaar hadden Charlie en hij een poging gedaan om aan het schoolse regime te ontsnappen door eigen baas te worden, oh de ironie, als schoolhoofden op Nova. Een enorme faal natuurlijk en hoewel het leuk was geweest voor zo lang het duurde was Allen dolblij om weer terug te zijn. Hij hield van deze academie en alles wat erin zat, van al zijn rare leerlingen, van de gangen en de bezemkasten, van de docenten en de stotterende stagiairs en zelfs een beetje van het schoolhoofd dat alles in goede banen probeerde te leiden. Want wat was een magneet zonder zijn tegenpool, wat was een Anarchist zonder een hiërarchie, een rebel zonder een regering om tegen te vechten. Ze hadden elkaar nodig, als de twee schalen van de weegschaal. En zoals Allen had gemerkt toen hij het zelf had moeten doen, een school leiden was vet veel werk. Maar ach, misschien was het gewoon de eindejaars realisatie die hem zo week en weemoedig maakte, zo vol waardering voor alles en iedereen die zijn steentje bijdroeg aan wat in zijn totaal Starshine Academy vormde. Ja, dat zou het vast zijn. Volgend jaar zouden de docenten er weer even hard aan moeten geloven, hij zou weer even vaak of zelfs nog vaker naar het schoolhoofd gestuurd worden. Dat was ok. Dat was hoe het hoorde.

Hij hoorde voetstappen en handelde instinctief. Voordat Wren hem in deze nadenkende staat zou zien -kom op, domme filosoof, nadenken was niet cool- boog hij zich voorover en trok een pakket onder de kerstboom vandaan. ‘Ik kies jou!’ schalde zijn vrolijke stemgeluid door de ruimte. Ohohoh, wat zou hij dit jaar krijgen? ‘Hoi Wren, fijne kwanza, kerst en eh feestdagen.’

[Yay, kerst topic met Fate cadeautjes. Eerste post is gereserveerd voor Wren, daarna mag je je er best bij voegen als je dat durft c;]

Dit jaar zou ze kerst gewoon op de Academy vieren. Normaal ging ze gewoon naar huis, naar haar ouders die zo blij waren dat hun meisje weer op school zat en het zó goed deed - prestatie was relatief, niet? Ze zouden haar knuffelen en overladen met vragen over haar jaar van huis. Ze zou zuchten en wat dingen vertellen, maar een glimlach kon ze op dat soort moment niet inhouden. Hoe erg ze ook tegen de opperste machten van de samenleving was, voor haar ouders kon ze waardering opbrengen. Hoe vervelend ze soms ook waren, ze lieten haar zowat alles doen en gaven haar altijd de aandacht die ze nodig had. Misschien was het hun schuld ook wel dat ze zo graag aandacht wilde, maar dat was niet echt een kerstgedachte.
De reden dat ze dit jaar niet naar huis ging? Nou, haar vader - stiefvader, om precies te zijn - was overleden. Nu kwam die zak van een échte vader langs. Haha, ik heb je je genen gegeven dus ik zie dat als een recht om in je leven te infiltreren. Hij kon alles proberen, maar dit zag ze toch echt niet meer zitten. Rotvent. Wrens gezicht was wat chagrijniger gaan staan bij die gedachte, maar haar blik werd alweer blijer toen ze eraan dacht wat ze nu wél kon doen. Ze zou gewoon een paar dagen later naar haar moeder gaan; ze had gezegd dat ze een ticket zou kopen voor deze dagen, maar oeps vergeten en niets meer aan te doen. Als hij weg was ging ze wel weer naar huis.

De plannen voor vandaag? Ze had met Allen afgesproken bij de kerstboom om daar nog wat cadeau's neer te leggen en zelf een cadeautje uit te zoeken. Ze hadden een fles wijn voor Saf - vijanden moest je af en toe ook te vriend houden - die Allen mee zou nemen. Wren zelf klemde nog een doos met kleurige kerstpantoffels erin onder haar arm, waar in een handschrift dat stiekem niet het hare was, heel netjes 'Nannete' op geschreven stond. Zelf kon ze het niet zo mooi en ze had het idee dat of Nannete of Saf anders haar handschrift wel zou herkennen. Alhoewel, Saf was meer een bloedhond; die zou wel ruiken dat ze daar geweest was, of een lange blauwe haar in de kerstboom spotten. Ach, ze konden haar wat. Zij ging kerst vieren op de lerarenetage!
Ze keek wat om zich heen, naar de hele versierde school. Het was wel leuk. Hoe zoetsappig het ook kon zijn, het kerstgevoel kreeg zelfs haar wel een beetje te pakken. Overal slingers, kerstballen, nepsneeuwvlokjes. Sommige standbeelden had ze eigenhandig van een kerstmuts gezien; gewoon voor het idee. Leuk toch? Zelf was ze ook minimaal in de kerstsferen. Ze had gewoon een blauwe jurk aan, omdat ze dat gewoon leuk vond; maar ook zijzelf had een kerstmuts op haar hoofd gedaan. Rode accenten kon je vergeten, daar deed ze niet aan. Een jurk was toch ook al net genoeg?

Ze had er in ieder geval zin in haar kerst te beginnen met Allen! De jongen was hartstikke gezellig en ze kon zich eigen niet voorstellen dat ze nooit met hem rondgehangen had. Maar goed, dat kon ze nu wel wat inhalen, toch? Ah, daar was de lerarenetage! De jongen stond al rond een pakje te springen, wat hij overduidelijk uitgekozen had. Wren keek hem lachend aan, waarna ze hem begroette. 'Heey! Ja, ook een fijne kerst voor jou! Kon je niet even wachten?' Het meisje legde haar hand op de kerstmuts, zodat die niet van haar hoofd af zou glijden terwijl ze een sprintje trok, naar de kerstboom toe. De kamer was nog best groot. Ze had wel de deur netjes gesloten achter zich; je moest het allemaal niet te duidelijk maken.
Zodra ze er was schoof ze eerst haar eigen cadeau onder de boom. Zelfs al wist Nannete niet dat die van haar was, er zou misschien een moment komen dat ze het wel wist; en dan scoren! Je moest alles doen als je wilde slijmen bij iemand en Wren was zelfs bereid aan de toekomst te werken hiervoor. Daarna plofte ze op haar knieën bij de kerstboom neer en begon een beetje door de pakjes te wroeten. Het moest niet een supergrote zijn, maar er mocht wel een beetje gewicht aan zitten. Zorgvuldig bekeek ze de pakjes. Tja, als je toch kieskeurig bent, moet je het ook goed doen. Na een tijdje had ze er uiteindelijk toch één uitgekozen, die ze naar zich toeschoof. 'Wat zal erin zitten!' Ze keek enthousiast naar het pakje, oprecht nieuwsgierig. Ze moest zich echter nog even inhouden met openmaken, dus plofte ze maar naast Allen neer. 'Eerst de pakjes doen en dan kijken of hier wat te drinken staat ofzo?' Dat moest vast wel te vinden zijn op de lerarenetage. 'Okay, ik kan niet meer wachten,' besloot Wren ongeduldig, na een minuut. 'Op het leuke jaar, op een mooi volgend jaar en blabla dat zeg ik wel met oud en nieuw,' zei het meisje, waarna ze het pakje op schoot trok. Ze wilde weten wat erin zat-!

Wauw, de boom van de docenten was veel groter dan die op de lichtmagie etage. Dat was echt niet eerlijk, er waren veel minder leraren en toch was hun boom zo gigantisch dat zijn topje haast het plafond raakte en maar net een piek kon dragen. Pff, een paar cadeautjes zouden ze vast ook niet missen, de schurften. Hadden ze hun boom maar moeten verdedigen, hadden ze die koekjes maar niet zo openlijk neer moeten zetten voor iedereen bereikbaar.

Daar kwam de Wrennewren, ze was gekleed in een jurk, wat een wonder. Had iemand haar daarin gedwongen of was ze zelf opeens in een meisjesachtige mood geweest? In ieder geval zag ze er best leuk uit, eh ha ha, gewoon leuk, normaal leuk ja, dat was alles. Moving on. ''Ik zweer dat er een geweldige-mensen-magneet in dit pakje zit, mijn hand werd er letterlijk door aangetrokken,'' grapte hij, de verpakte doos lichtelijk schuddend. Geen geluid. Zwaar was het wel, een goed teken. Dat betekende meer inhoud, yay! Ook Wren koos iets uit, Allen spiekte naar wat ze gekozen had, het was een redelijk langwerpige vorm, maar dat zei nog niet zo veel. Een paraplu ofzo? Misschien een zwaard! Ohgod, nee, dat zou niet goed zijn. Hopelijk was de Kerstman niet zo seniel dat hij deze aggresieve meid een steekwapen gaf.
''Okay, daar gaan we dan, 3, 2 en go!'' Helemaal aftellen was voor lozers. Ratsj, daar verdween het papier, de jongen had het geduld niet om de linten totaal af te pellen. En onder het papier zat donkerrood gelakt hout, was dit wat hij dacht dat het was? Hij haalde de kist uit het papieren nest en zette het voor zich op de grond, enthousiast als een klein kind. Allen klikte de deksel open en onthulde een prachtige verzameling aan kunststof pruiken, de ultieme verkleedspullen.

''Awwwwwwyehhhhhh,'' klonk het dolgelukkig. Hij trok een hoedje tevoorschijn, het was een grijze fedora met daaraan sliertige nepharen. Daar hoorde natuurlijk een snor bij, die hij vakkundig boven zijn lip positioneerde. ''Nou, hoe zie ik eruit?'' vroeg hij. ''Verbetering of toch maar een andere make-over?'' Dit zou nog voor vanalles van pas gaan komen, danku kerstmannetje! ''Oh en wat heb jij gekregen, een zakje zout?''

Daar was Allen! Hij zat al klaar bij de kerstboom - de enorme kerstboom, jeez, waarom was die er niet voor leerlingen? Het was niet alsof er .. ehm.. 'iets' mee zou gebeuren, echt niet! Nee, zo'n lullig klein kerstboompje, dat liep pas risico's. Ze snapte sommige mensen echt niet. Gun leerlingen het nou ook gewoon. Ach ja, het maakte haar op dit moment niet zoveel uit. Zij had er immers voor gezorgd dat ze niet bij zo'n kleine rotboom moest zitten! Niets te klagen, dus.
Het meisje groette Allen en plofte bij hem neer, enthousiast. Wat zou er in het cadeau zitten? Allen had de zijne ook al gepakt, waar volgens hem een mensenmagneet in zat. Dat kon in sommige opzichten een handig cadeau zijn, maar de nadelen. Hmm, laat maar. 'Ik neem deze, ziet er goed uit,' besloot Wren. Het hare was langwerpig; dat van Allen leek vierkant en meer solide. Het pakpapier om het cadeau dat zij had zat er ook niet zo strak omheen gespannen, wat meestal op een afwijkende vorm duidde. 'Het is in ieder geval geen boek,' concludeerde het meisje opgelucht. Want wie wilde er nu een nerd zijn met kerstmis?

Allen maakte het pakje als eerste open. Wren zag dat als een startschot: ze had het geduld er niet voor te wachten tot Allen zijn pakje éindelijk uitgepakt had. Nee, joh! Wachten was voor de brave mensen. Met een paar flinke halen scheurde ze het pakpapier weg om een houten stok te onthullen. Wat? Ze kon er wel mensen mee slaan, maar het miste.. OH! Haar ogen begonnen te glimmen van blijdschap toen ze het laatste restje pakpapier wegtrok. Er zat een hand aan! De wijsvinger stak uit. 'Het is perfect!' riep ze blij uit. Het ding werd getest, ze zwiepte het wat rond en wees naar verschillende dingen. Heerlijk. Nu hoefde ze nooit meer haar eigen hand uit te steken als ze mensen bevelen gaf! Haar leven was zojuist honderd procent comfortabeler geworden.
Allens even enthousiaste geluiden leidden haar nu pas van haar eigen speeltje af. 'Ohh!' Het meisje keek naar Allen, die er doodseng uitzag, en toen naar de kist. 'Wat cool! Een doos voor eeuwige vermommingen,' zei ze, met grote ogen. Dat was een goed cadeau voor Allen. De kerstman was goed. 'Moet je de kerstman bedanken?' vroeg ze, toen Allen dat deed. Een diepe zucht volgde. 'Okay dan. Bedankt, kerstman. Cool idee.' Het meisje was niet zo goed in het uiten van positieve emoties, maar zo kwam ze toch wel ergens.

Nu stak ze de hand uit en wipte ze Allens hoedje met de vinger van zijn hoofd. 'Maar zo ga je er niet op vooruit, probeer eens wat anders?' zei ze. Wren kwam wat overeind en schoof naar Allen toe, tot ze naast hem zat en ook in de kist kon kijken. Met de hand wroette ze er wat in rond. 'AWE-SOME,' zei ze, waarna ze er zonder lang te wachten een partybril uit pakte. Zo eentje met halve sterretjes als glazen en teveel glitter. 'Zo gaan we kerst vieren,' besloot ze, terwijl ze het ding op haar hoofd schoof. 'We gaan fancy, Allen. Dress up for the party!' Wren keek nog even in de kist, was benieuwd of er nog dingen in zaten die erbij pasten. Als Allen wat zag, mocht hij het ook op haar hoofd gooien.
Oh! Ze viste met de hand een nieuw hoedje uit de doos. Dit keer was het meer een hoge hoed, als van een goochelaar. Fancyy. Ze pakte het ding vast en zette het wat scheef op Allens hoofd. Als hij nu niet meer serieus genomen zou worden, dan wist zij het ook niet meer. Ze zwaaide nog wat rond met de stok, was helemaal blij met haar cadeau. Wat voor een mogelijkheden er geopend werden!

Hoe de Kerstman er in godsnaam bij gekomen was dat hij, van alle mensen, zo’n mooi cadeau verdiende wist hij niet. Het was geen suf pakje, hoewel het wel kledingstukken bevatte. Maar dan geen nutteloze voetenwarmende sokken, rood van kleur en gesierd door domme witte randjes. Nee, dit was de doos van Epic. Hoedjes, petten en prachtige lange pruiken, om een gozer binnen no time om te toveren tot een sexy lady. Of andersom, met haarnetjes en oh wauw, hij zag hier een flubberig roze ding liggen wat zonder enige twijfel het hoogtepunt van zijn collectie zou worden. Het was lastig te beschrijven, maar dit was de ultieme vermomming, waardoor een warrige haardos met enige moeite omgetoverd werd tot een kale kop. Die legde hij even apart, waarna hij zich tot zijn partner in crime richtte.

Die was voor haar liefdevolle gedrag en geweldige verbeteringen bij lessen (hij had gehoord dat ze zelfs een quiz gewonnen had?!) beloond met een prikstok. In de vorm van een vinger. Doom will come upon us all, now that Wren has an extra hand…

Zo waren de twee even net kleine kinderen die in moeders kledingkast gedoken waren. Vanalles werd tevoorschijn gehaald en bewonderd. Wren een mooie bril, NERD, Allen een hoge hoed, want zo deftig was ‘ie wel. ‘Als je nou zo naar de les gaat krijg je meteen al 10 extra punten voor slimheid.’ Dat was zeker. Allen trok een leren dameshandschoen tevoorschijn, die hij richting Wren gooide. ‘Om je hand warm te houden?’ Verlangend keek de roodharige naar het plastic hoopje, en dan weer naar het meisje, en terug. Alsof hij een intense tenniswedstrijd aan het volgen was. ‘Dus, Wren, heb je er wel eens over nagedacht om jezelf of eh, iemand kaal te scheren?’ vroeg hij met pretlichtjes in zijn ogen. Stel je voor, als je dit ding bij een slapend persoon opdeed en diegene wakker werd. Zonder haar! Dat zou golden zijn. Maar het allerliefste wilde hij het nu uitproberen op de dichtstbijzijnde proefpersoon, kuch, Wren.

Mijn god, wanneer was ze voor het laatst zo gelukkig geweest? Ze had een geweldig ding, ze kon nu mensen rond commanderen en prikken en ze hoefde er minder moeite voor te doen! Dit was werkelijk de uitvinding van de eeuw. Allen leek ook helemaal in de wolken met zijn cadeau en Wren besloot er ook bij te komen kijken. Zij moest het wel goedkeuren, toch? Allen kon niet met gevaarlijke dingen spelen! Dat kon ze niet toelaten, zij was immers de verantwoordelijke volwassene hier. Kuch.
'Ja!' antwoordde ze enthousiast op Allens opmerking over de bril. Dat was helemaal hoe het zou gaan! Zij kwam binnen, met die epische bril, en niemand die nog aan haar opmerkingen zou twijfelen. Ze zou niet eens meer vragen hoeven te beantwoorden, omdat ze 'het toch al wist'. Ja. Dat werd haar lot.

Oh, de handschoen? Prima. 'Ja, waarom niet,' beredeneerde Wren, probeerde het ding over de wijzende hand te trekken. 'Aaah, het past niet!' Ze gooide de handschoen teleurgesteld weer terug, begon toen verder in de kist te graven. Of ja, meer porren. 'Jouw cadeau is ook echt leuk,' vond ze. Hoewel niets aan haar hand kon tippen. Ze had nog helemaal niet door dat Allen al een tijdje naar haar en de wannabe-pruik en het staren was, zat helemaal in haar nopjes met de hand te spelen. Tot Allen een alarmerende vraag stelde. Heel langzaam keek ze zijn richting op, probeerde in te schatten hoe serieus deze vraag was. Ze was er nog lang niet klaar voor haar jarenlange relatie met haar blauwe haren te verbreken.. 'Eh, nee?' antwoordde, probeerde Allens reactie te peilen.

Oh. Hij had een kaal haarstukje. Kaal worden. Hmm. Heel langzaam stond ze op, de stok in haar hand geklemd. 'Nee. Oh, nee. Dat ga je niet doen,' waarschuwde ze hem, wees met de hand naar hem. 'Je gaat dat ding niet op mijn hoofd zetten!' Het meisje stond nu helemaal, maakte zich klaar om te vluchten, mocht dat nodig zijn. Zij ging echt niet rondlopen met dát ding op haar hoofd! Ze schudde haar hoofd, zette een stap achteruit. 'Als je dat gaat doen moet je me eerst tegen de grond krijgen!' En dat was iets wat - in Wrens wereld - nooit zou gebeuren.