Viktor rende door de gangen langs de lokalen. Voor hem uit schoot een witte varaan. Viktor had hem laatst gevonden. Het dier was hem achtervolgd en bij Viktor gebleven. Eerst had hij het irritant gevonden. Maar Viktor was het beest wel leuk gaan vinden. Hij had hem zelfs een naam gegeven. Maar nu deed hij lastig. Het was nog maar een jonge varaan en waarschijnlijk wou hij enkel spelen. Maar Viktor zat hem nu wel door de halve school achterna. Uiteindelijk was het beest het lokaal water magie ingeschoten. Viktor bleef in de deuropening staan. Het lokaal was op de vissen en andere waterwezens in het aquarium na leeg. Viktor zag de varaan al snel op een van de tafels zitten. ''Veye, kom hier'' siste hij op een dwingende toon. Het eigenwijze beest sprong van de tafel en liep naar het bureau. Voor het bureau bleef hij uitdagend staan van 'kom me maar halen dan'. Viktor zuchtte even en sloop toen voorzichtig dichterbij. Toen het nog een klein stukje was sprong hij onverwachts op de varaan af. Veye was net niet snel genoeg een een potje worstelen tussen hem en Viktor was begonnen. Viktor deed moeite hem vast te houden en Veye deed moeite om los te komen. Maar beide hielden plotseling op toen ze iets hoorde bij de deur. Tegelijk keken zowel Viktor als Veye om naar de deuropening.

Shong plukte verlegen aan de bloemblaadjes van het boeket bloemen dat hij in zijn handen hield tijdens het lopen. Het waren Cassiaanse nachtbloemknopjes, die een helderblauw licht verspreidden in het donker. Hij had ze voor Mèadraid gekocht maar had ze nog niet durven af te geven. Hij had zelfs expres een omweg genomen om niet langs de ziekenzaal te hoeven. Stel nou dat ze het niet mooi vond? Waarschijnlijk zou ze het prachtig vinden, maar hij was nu eenmaal een beetje onzeker van zichzelf. Altijd al geweest. Zijn blik was nog peinzend op de bloemen gericht terwijl hij zijn lokaal binnenkwam. Pas toen hij vlak bij zijn bureau was om de bloemen tijdelijk in een vaas te zetten zodat ze niet zouden verwelken, merkte hij Viktor en het dier dat hij in zijn handen had pas op waardoor hij zich te pletter schrok. Hij kon nog net voorkomen dat hij achterover viel van schrik en met zijn hoofd tegen het glas van het aquarium zou knallen. 'Ooh!' riep Shong verdwaasd uit terwijl hij met een rood hoofd van schaamte gauw een vaas pakte en de bloemen erin deed om zichzelf een houding te geven. 'Ik had u niet gezien, jongen.' Er gleed een brede vriendelijke glimlach op zijn gelaat toen hij zag dat het beest dat Viktor in zijn greep hield een varaan was. 'Wat een mooi beestje. Is die van u?' vroeg Shong interesse-tonend terwijl hij de vaas met nachtbloemknopjes op de hoek van zijn bureau zette.

Viktor herkende het kleine gestalte van Master Shong direct maar kennelijk had de leraar zelf iets anders aan zijn hoofd zodat hij Viktor over het hoofd zag. Viktor en Veye keken elkaar tegelijkertijd even aan toen Shong hen niet opmerkte. Maar Viktor richtte zijn gif groene ogen weer op Shong toen hij bijna achterover viel van de schrik toen hij eindelijk gezien werd. Hij zei niets op zijn woorden dat Shong hem niet had opgemerkt. Viktors blik ging weer naar de witte varaan toen Shong vroeg of die van hem was. Om het eerdere compliment leek de varaan ongelofelijk veel trots uit te stralen. ''Ja, hij is sinds kort van mij. Ik heb hem ergens gevonden en hij bleef maar achter me aanlopen. Hij wil alleen nog niet zo goed luisteren'' zei Viktor. Op die woorden kreeg had een ferme tik van de staart van Veye tegen zijn wang aan. Viktor liet hem daardoor los en Veye schoot ervandoor. ''Veye! Dat is vals'' siste Viktor kwaad tegen de varaan terwijl hij overeind kwam en over zijn wang wreef die langzaamaan rood kleurde. Bij de s-klanken leek Viktor zelf een beetje te slissen als een slang of ander reptiel. Hij keek Veye aan alsof hij hem kon vermoorden en opdienen als avondmaal. Hier schrok de varaan wel van en kroop weg in een hoekje. Hij had het enkel als spel gezien.

Shong keek breed glimlachend van Viktor naar de varaan en weer terug. Dat kon nog maar net, doordat hij met zijn kleine gestalte alleen met zijn hoofd en nek boven zijn bureau uittorende zolang hij stond. 'Maar dat is ook meer dan logisch, nietwaar? Het lijkt me nog een erg jong beestje,' reageerde hij vriendelijk op Viktors woorden. Shongs glimlach gleed even van zijn gezicht en maakte plaats voor lichte ontzetting toen de varaan zich met een tik van zijn staart tegen Viktors wang uit zijn greep kon loswurmen en er het volgende moment vandoor schoot. Maar hij kwam vanachter zijn bureau vandaan toen Viktor met een dodelijke blik naar het bange beest bleef kijken, zodat het in een hoekje kroop. Shong liep behoedzaam op Veye af zodat hij niet onverwachts weer weg zou schieten en pakte hem voorzichtig op. Met een kleine glimlach hield hij de varaan in zijn armen en tegen zijn borst geklemd terwijl hij hem gerust probeerde te stellen door zacht met een hand over de gladde witte huid te strijken. Al was Veye nog jong, horizontaal was hij aardig groot in Shongs geval, waardoor de varaan zijn lange staart haast niet kwijtkon om Shongs kleine schouders. 'Met beleid,' wees hij Viktor er met een goedbedoelde glimlach op terwijl hij hem zijn dier weer overhandigde. 'Kwam u ook nog mogelijk ergens anders voor dan het achterna zitten van uw huisdier?' vroeg Shong opgewekt waarna hij weer terug naar zijn bureau waggelde.

Viktor bleef staan toen Shong een poging waagde om Veye te pakken. Hij bleef toekijken hoe de varaan rustig werd in zijn armen en gewillig meeging. Hij nam Veye weer over van Shong toen hij hem terug gaf samen met een goede raad. Normaal gesproken had Viktor dan verveeld met zijn ogen gerold, maar nu niet. Veye kroop meteen onder zijn zwarte lokken haar door en ging in zijn nek liggen. Nu kon het nog. Veye was nog jong en had een lichaamslengte van 40 centimeter, zijn staart nog niet meegerekend. Maar hij kon 80 centimeter tot een meter worden, en dan kon hij echt niet meer in Viktors nek liggen. Veye duwde zijn kop even tegen Viktors wang aan terwijl hij even met zijn staart over de rode plek op zijn wang streek. Alsof hij zich wou verontschuldigen voor de tik. Om aan te geven dat Viktor niet boos was haalde hij uit zijn broekzak een doosje met daarin dode insecten. Hij maakte het open en gaf Veye er een paar waarna hij het doosje weer dicht deed en terug in zijn broekzak liet verdwijnen. Viktors groene ogen keken weer naar Shong toen hij vroeg of hij hier ook nog voor iets anders kwam. ''Niet niet echt....'' begon hij maar bleef halverwege zijn zin haken. ''Ik heb van Phoenix gehoord dat u met hem gesproken had. En hij zei dat het misschien geen kwaad kon eens met u te praten'' gaf Viktor daarna eerlijk toe. Het was niet waarom hij hier was. Maar hij moest er ineens aan denken toen Shong het vroeg. En als Viktor Phoenix daar nou een plezier mee deed, dan zou hij het wel proberen.

Shong stopte vlak bij zijn bureau en draaide zijn gezicht met een veelbetekende glimlach naar Viktor toe na het horen van zijn reden. 'Gaat u zitten, meneer Nathair,' verwees hij hem er kalm op terwijl hij terug naar het begin van zijn lokaal liep om de deur te sluiten. Hij liep daarna weer terug en klom op zijn stoel om bovenop de stapel boeken te zitten die als verhoging diende. 'Ik weet dat het allemaal niet zo soepel is gegaan tussen ons in de lessen, wel dan? Geef toe; u vond het leuk mij uit te dagen. Dat is ook hartstikke leuk, maar daar zijn de lessen niet voor. Maar dat wist u zelf ongetwijfeld ook en het is al een tijd geleden, dus laten we dat voor nu vergeten en kijken naar uw momentele beeld van uzelf,' begon Shong met een kleine glimlach. Hij vouwde zijn kleine handen ineen en vervolgde: 'Meneer Vexai heeft inderdaad met mij over u gesproken. Over uw gedrag en een beetje wat u heeft doorgemaakt, maar ook over dat u uzelf mogelijk kunt verbeteren. Ik dacht dat ik daar wel een helpende rol in kon spelen, als u dat zelf tenminste ook wenst.' Over zijn bureau bleef Shong Viktor met een vriendelijke uitdrukking op zijn gelaat afwachtend aankijken.

Viktor pakte er een stoel bij toen Shong hem zei te gaan zitten. Veye sprong uit zijn nek op zijn schoot en legde zijn staart over zijn ogen. Viktor trok zijn vest uit en legde dat zachtjes over de varaan heen. Varanen scholen vaak in holen wist hij dus Veye had gewoon behoefte aan een soort donker hol. Tevreden ging de witte varaan onder zijn vest op zijn schoot gemakkelijk liggen. Viktor keek weer naar Shong die plaats had genomen achter zijn bureau en was begonnen met praten. ''Ik ben niet echt gewend aan zoveel vriendelijkheid'' zei hij haast als tegenargument op Shongs woorden. Zelfs van thuis uit had Viktor nooit te maken gehad met vriendelijke mensen. Hij wist echt niet hoe hij met vriendelijkheid om zou moeten gaan. Vriendelijkheid kwam hem te dicht in de buurt van goede eigenschappen zoals onder andere liefde. Vandaar dat hij dat soort mensen ook meteen afblafte. Om het zo ver mogelijk uit zijn buurt te houden. Onder het vest streken zijn vingers zacht over Veye's rug. ''Ik weet niet of het wel enig nut zal hebben om te veranderen. Met deze instelling overleef ik de gevangenis. En daar ga ik geheid naar terug. Ik heb het ze zelf horen zeggen'' zei Viktor zacht zonder Shong aan te kijken. Hier op school zou het geen kwaad kunnen anders te zijn. Maar daarbuiten waren ze keihard. En als je daar niet op voorbereid was hield je het niet lang vol.

De glimlach gleed van Shongs gelaat en hij begon wat verlegen met zijn vingers te spelen toen Viktor hem zei zoveel vriendelijkheid niet gewend te zijn, alsof hij het haast afkeurde. 'Excuses,' verontschuldigde hij zich zacht. 'Maar ik kan u toch ook moeilijk als een tiran behandelen, wel dan? Op die manier bent u al een te lange tijd behandeld, neem ik aan.' Zijn zwarte ogen keken Viktor schichtig vanover zijn handen aan. 'Maar mijn jongen, juist wel!' riep Shong plotseling uit alsof alle zekerheid langzaam zijn lichaam weer binnenstroomde op Viktors volgende woorden. 'Als uw begeleiders zien dat u verandert bent, zelf het initiatief daarvoor genomen hebt, dan zullen ze automatisch hogere verwachtingen van u krijgen. Zelfs al met een criminele achtergrond. Kijk eens naar medeleerlingen om u heen, zelfs leraren. Een aantal daarvan hebben ook geen braaf verleden, maar zie hoe hoog zij het kunnen schoppen. En u kunt het nog veel hoger schoppen dan dat, zolang u het zelf ook wilt en er open voor staat.' Nadat hij uitgesproken was, keek Shong Viktor met een brede glimlach aan, die hij wat verminderde bij de gedachte dat hij zich daar niet echt thuis bij voelde.

Van Viktor hoefde Shong echt zijn excuses niet aan te bieden. Hij was nou eenmaal vriendelijk van aard punt. Maar Viktor keek wel op toen hij zijn woorden hoorde. Hij was werkelijk de eerste die dat zei. Genoeg anderen zouden hem wel zo behandelen. Gewoon om het domme feit dat hij zich zo gedroeg. Viktors was niet machtsbelust zoals Savador. Hij haatte gewoon alles en iedereen om hem heen. Nee, niet alles. Diva niet. En Phoenix haatte hij ook niet. Maar met die twee hield het ook wel op. Shongs volgende woorden lieten Viktor nadenken. Ergens had de man wel een punt als hij het zo zei. Er borrelde lichtjes iets in hem. Hoop was het niet te noemen, maar het kwam wel heel dicht in de buurt. Viktor keek Shong weer recht in zijn ogen. Zijn gedachten gingen naar Savador toen hij zei dat zelfs een aantal leraren hier een crimineel verleden hadden. ''Sommige leraren zijn nog steeds niet helemaal zuiver'' mompelde hij terwijl hij nu dacht aan Kale. De geruchten die over die man te ronde gingen. Viktor keek even uit het raam. ''Misschien heeft u wel gelijk'' begon hij zacht.

Shong bleef Viktor met een glimlach die steeds meer verzwakte aankijken, en richtte zijn blik uiteindelijk op de vaas met bloemen op de hoek van zijn bureau. Hij zou geen antwoorden gaan eisen, maar Viktor alle tijd geven om rustig na te denken en te antwoorden. Ze hoefden geen felle discussie te beginnen met rappe tegenargumenten voor elkaars antwoord. Daar zouden ze beiden niets mee bereiken. Zijn zwarte ogen keken even later weer naar Viktor op toen hij uiteindelijk weer sprak. 'Daar moet ik u gelijk in geven, helaas. Zo haatuitsluitend is deze school jammerlijk genoeg nog niet,' sprak Shong zacht als reactie op Viktors woorden. Hij had volkomen gelijk. Ook hijzelf kon er zo een aantal van zijn collega's opnoemen die niet bepaald de vredelievendste waren. 'Natuurlijk heb ik gelijk. Ik ga u geen leugens voorschotelen, meneer Nathair,' vervolgde hij kalm terwijl hij vanuit één van zijn bureaulades wat schoteltjes haalde met verschillende kleuren substanties erin. 'Misschien moet u gewoon maar eens proberen om uzelf in te houden en wat spontaner over te komen. Begroet eens wat leerlingen terwijl u op weg bent naar uw les, praat met leraren die de pik op u lijken te hebben waardoor u zich onbegrepen voelt, vraag waarom ze zich zo tegenover u opstellen en wees wat behulpzaam. Daar hoeft u echt niet veel moeite voor te doen. Eén begroeting of één klein klusje per dag is al meer dan voldoende voor een beginstap. U kunt dat steeds een beetje vermeerden wanneer u denkt erin te vordenen. En u zult bovenal zien dat het echt werkt.' Shong had ondertussen een grote kan met kokendheet water naast de schoteltjes op zijn bureau gezet, tezamen met twee glazen kopjes. 'Eventueel kunt u eens een boek doornemen over sociale ontwikkeling. Er staan meer handige tips in vermeld dan u waarschijnlijk denkt. Ook thee?' Met zijn handen haalde hij een kleine scheut water uit de kan en liet dat al zwevend door de vloeistoffen in de schotels gaan voor hij het keurig zonder te morsen in de kopjes terecht liet komen, waaruit meteen dampslierten omhoog kringelden. Shong overhandigde Viktor een kopje en schoof de zijne even aan de kant om alles weer terug op zijn plaats te zetten.

Viktor luisterde zwijgend naar Shongs woorden over wat hij kon doen om zichzelf te verbeteren. Het klonk allemaal zo simpel als hij het zo zei. Voor hem was het ook simpel om zo iets te doen. Voor Viktor lag dat wat anders. ''Als u het zo zegt klinkt het allemaal zo makkelijk'' zei hij zacht. Viktor had gewoon echt moeite om anderen alleen maar te begroeten. Hij had niet eens de kans om te weigeren toen Shong hem vroeg of hij thee wou. Hij nam het daarom maar uit beleefdheid aan. Viktor keek even naar de vloeistof in zijn kopje. Hij voelde de warme stoom oprijzen. Viktor was geen theedrinker. Angelika dronk dat altijd. Viktor legde zijn hand over het kopje. Als hij ergens niet aan wou denken was het Angelika. De hand die zich om het kopje sloot spande zich aan bij al die gedachte aan vroeger. Ineens voelde Viktor een scherpe pijn door zijn hand gaan en voelde de hete thee over zijn hand stromen samen met zijn warme kleverige bloed. De scherven van het kopje lagen op de grond. Veye was ervan geschrokken en van Viktors schoot gesprongen. Viktor keek even naar de sneeën in zijn handpalm. Het donkerrode bloed stak scherp af tegen zijn lijkbleke huid. ''Sorry'' zei Viktor zacht terwijl hij opstond en de scherven van het gebroken kopje verzamelde. Hij druppelde bloed op de grond maar lette daar niet echt op. Hij legde de scherven van het kopje op een tafel. ''Soms ken ik mijn eigen kracht niet echt'' verontschuldigde hij zich.

Shong had zijn aandacht nu voornamelijk gericht op het wegzetten van de schotels en de kan met water. Hij keek weer even naar Viktor bij het horen van zijn zachte woorden. 'In feite is het ook makkelijk. En dat zeg ik niet omdat ik er zelf toevallig nauwelijks problemen mee heb, maar omdat het een standvast feit is. Alleen kan dat eenvoudige punt bereiken op uw weg ernaartoe belemmerd worden door zoveel andere dingen tegelijk, wat het zo moeilijk maakt. Zie het als obstakels die u moet proberen zien te overwinnen,' antwoordde hij kalm waarna hij de lade van zijn bureau weer dichtschoof. 'Filosofie is een groot iets, jongen. Maar een filosofische kijk op het leven kan het allemaal zo makkelijk en eenvoudig maken,' sprak Shong zacht over zijn eigen uitleg en oplossingen. Hij vouwde zijn kleine handen onder zijn kin ineen en keek Viktor even een tijd zwijgend aan. Zonder een glimlach op zijn gezicht, maar ook zonder enige norsigheid. Hij schrok met grote ogen op toen er een geluid van brekend glas de stilte verscheurde. Met ontzag staarde hij naar het bloed dat met de hete thee werd vermengd op Viktors polsen en daarna naar de scherven op de vloer. 'Grote Neptunus, jongen toch!' Shong struikelde bijna in zijn haast toen hij zich van zijn stoel liet glijden. Uit de waterzak om zijn heup haalde hij in zwevende slierten wat water uit om de wond te spoelen en daarna het bloed te vermengen met het water om het bloeden te proberen te stoppen. Daarna knielde hij neer zodat hij op ongeveer gelijke hoogte met zijn hand zat. Met zijn vrije hand oefende hij druk op de snijwond uit om het overtollige bloed op te vangen, daarna hield hij Viktors hand recht omhoog om het snel en handig te verbinden. 'Excuses, u zult het in de ziekenzaal beter moeten laten behandelen,' zei Shong zacht toen hij weer opstond. Hij keek even met een wat ernstige blik naar Viktor op voor hij weer wat onzeker achter zijn bureau ging zitten.

Filosofie. Viktor besefte dat Shong nu meer als èèn van zijn psychiaters klonk dan hij zelf waarschijnlijk door had. Maar Viktors gedachte schoten al gauw verder door. Hij stond het zwijgend toe dat Shong zijn hand verbond. Normaal gesproken had hij zijn hand ruw weggetrokken als iemand zoiets had geprobeerd. Maar nu was hij te afwezig met zijn gedachte om het op te merken. Hij hoorde wel Shongs woorden nog. Maar Viktor was niet bepaald van plan om naar de ziekenzaal te gaan. Viktor staarde nu naar beneden waardoor zijn ogen schuilgingen achter zijn lange zwarte plukken haar. ''Mag ik u misschien iets vragen?'' vroeg Viktor plotseling zachtjes. Hij keek Shong weer aan en even, hèèl even, was zijn gebruikelijke kille blik weg. De haat leek even verdwenen te zijn uit zijn ogen. Maar na die enkele seconde rees die muur om hem heen weer op en trok Viktor zich weer terug. Zich opnieuw verschuilend achter die veilige muur van haat. ''Mag ik vragen hoe de opvoeding bij u thuis was?'' vroeg hij kalm. Het was nogal een persoonlijke vraag dat wel. Maar Viktor wou vergelijken. Met zijn jeugd, en die van Shong. Wedden, dat die compleet anders zouden zijn. Het zou hem wel vertellen waarom Shong dan altijd zo opgewekt en vrolijk was. Maar misschien ook niet. Viktor dacht even aan Kataro. Als broertje van Deshas zou je denken dat hij net zo haatdragend is als zijn broer. Of in elk geval minstens in iets op hem moet lijken. Maar Deshas en Kataro waren beiden als yin en yang. Hoe kun je toch zo opgewekt en vrolijk blijven als je zo'n leven als Kataro had. Als je zo'n broer als Deshas had.

Shong was weer van zijn stoel geschoven om de stapel boeken goed recht onder elkaar te schuiven voor hij weer plaatsnam op de verhoging. 'Natuurlijk mag dat,' reageerde hij kalm op Viktors vraag, nog een beetje overvallen door het plotselinge incident van daarnet. Hij wiebelde even heen en weer op het hoogste boek tot hij goed zat op de harde kaft. Daarna omsloot hij zijn dampende theekopje met beide handen en keek Viktor weer aan. Hij nam een klein voorzichtig sipje, maar scheurde zijn blik niet van de jongen af. Hij had immers de piepkleine en absurd korte verandering in zijn ogen gezien. Shong zette kalm zijn theekopje met een zachte tik neer op zijn bureau bij het horen van Viktors vraag en staarde in de bruinige vloeistof. 'Mijn ouders waren beide gestorven voor ik er ook maar enig besef van kon hebben dat ze voorgoed weg waren. Achja, wat men een natuurlijke dood kon noemen. Ze waren opzettelijk vergiftigd op een toostfeest. Ik was vier. Daarna heeft mijn oudere broer me opgevoed met een staalhard regelement die in het huis gold, alles keurig en netjes volgens de tradities van Cassia. En geloof me of niet, die kunnen behoorlijk zwaar zijn. Mijn broer is anders, ziet u. Niet zoals ik. Hij was behoorlijk veranderd na het overlijden van onze ouders. Losse handjes enzo..' Shong zette het kopje weer aan zijn lippen. Zijn handen trilden lichtjes terwijl hij dat deed. 'Maar een dondersteen in huis betekent een nodig belang aan een zonnetje in huis, nietwaar? En ik leek er de geschikte kandidaat voor te zijn.' Shong toverde een geforceerde glimlach op zijn gezicht terwijl hij het theekopje weer op het bureau neerzette.

Viktor leunde licht tegen de tafel achter hem terwijl hij naar Shong luisterde. Al met al was hij verbaasd. Het klonk allemaal toch bekender dan hij had gedacht. Alleen had Shong anders gehandeld dan Viktor gedaan zou hebben. Viktor wendde zijn blik weer even af. Het leek alsof hij iets wou zeggen maar daar heel veel moeite voor moest doen. Uiteindelijk zuchtte hij zacht. ''Ik ken dat, een familie lid met losse handjes'' begon hij toen zacht. Na die zin wist hij dat hij niet meer terug kon. Voor het eerst sinds jaren vertelde Viktor iets over zijn verleden. Iets wat tot nu toe alleen maar veilig weggeborgen had gelegen en slechts enkelen van het bestaan wisten. ''Ik had ooit nog een half zus. Zij was twee jaar ouder dan ik en had een andere vader. Mijn moeder scheidde van haar vader en trouwde met de mijne. Maar die man moest niets van andermans kinderen hebben. Hij haatte mijn half zus. Vermoordde haar zelfs. Onbewust maar toch vermoord. Ik groeide dus verder op als enig kind. Niet dat het veel uitmaakte. Ik was ook dood voor mijn vader. In het begin was dat nog niet zo erg. Ik was een klein kind en wist niet beter, maar naarmate ik ouder werd begon ik het wel te zien. Dat mijn vader steeds vaker dronken thuiskwam. Dat mijn moeder altijd onder de blauwe plekken zat soms zelfs erger dan dat. Ik was tien geloof ik dat me had verstopt in de bijkeuken. Stiekem een snoepje nemen, gewoon dat wat kinderen doen. Toen hoorde ik in de kamer naast de bijkeuken de stemmen van m'n ouders. Ik kon onopgemerkt door een kier gluren. Ik kon nog net zien hoe mijn vader mijn moeder doodsloeg. Ik heb de hele nacht in de bijkeuken gezeten. Ik durfde niet meer naar buiten. Maar daarna bestond ik ineens wel weer voor mijn vader. Ik moest nu al zijn klusjes opknappen. Maar van mij kon hij ook niet afblijven met zijn alcoholistische poten''.
Viktor moest even stoppen om zijn woede niet de overhand te laten nemen. Zijn handen hadden zich tot vuisten gebald en zijn ademhaling was zwaarder en sneller. Viktor dwong zichzelf meer tot rust te komen voor hij verder ging. ''Vijf jaar geleden werd het me teveel. Toen ben ik weggerend. Hij schreeuwde me nog dat ik niet meer terug hoefde te komen. Dat was ik ook niet meer van plan. Ik ben over straat gaan zwerven toen. Zo leerde ik Angelika kennen. Zij hoorde bij een bende criminelen. Stelen, moorden, dat soort dingen. Maar ze namen me wel op. Drie jaar later geloof ik kwam Phoenix ook bij die bende. Ik was heel erg gestelt geraakt op Angelika. Ze was een vriendin, een moeder en een zus voor me tegelijkertijd. Daarom kwam het nogal hard aan toen Angelika de groep verried. Van Zein, de leider om hem zo maar te noemen, kreeg ik de opdracht Angelika uit te schakelen. Ik heb haar zelf door haar rug geschoten tijdens een belangrijke roof. Toen werden Phoenix en ik opgepakt'' vervolgde hij. Na dat verhaal bleef Viktor zwijgen.

De gedwongen glimlach op Shongs gezicht gleed langzaam weer van zijn gelaat af. Met een wat moeilijke blik in zijn gitzwarte ogen begon hij nadenkend zijn duimen om elkaar heen te draaien. Hij keek zwijgend weer op toen hij Viktor een zache zucht hoorde slaken, waarna hij tot zijn verassing iets losliet over zijn eigen verleden. Dat was een enige vordering te noemen. Hij was al niet zo gesloten meer tegenover hem dat hij feiten uit zijn verleden verzweeg. Maar hij zou geen dwang op hem uitoefenen om meer uit hem te krijgen. Gewoon alles zijn gangetje. Viktor maakte wel uit wat hij zelf kon vertellen en wat niet. Shongs handen zochten de theekop weer op terwijl hij zwijgend en aandachtig luisterde naar Viktors verhaal. Hij sloeg zijn ogen neer toen hij even pauzeerde midden in zijn verhaal. Waarschijnlijk om zijn woede onder controle te houden om daarna de rode draad weer op te pakken. Dat was op te merken aan zijn gebalde vuisten en zijn versnelde ademhaling. 'Dat is een heel verleden, jongen,' was het eerste wat Shong zacht zei nadat Viktor was uitgesproken. 'Die dingen gebeuren, en helaas is niet alles in het leven vermijdbaar. U hebt het al op jongere leeftijd evenaard, dat is misschien nog wel het moeilijkste van alles. Het moet verwerkt worden. Dat is een heel proces.' Hij nam een klein slokje van zijn thee. De opgewekte uitdrukking op Shongs gezicht was er even niet meer, maar had plaatsgemaakt voor lichte teleurstelling. Hoe het innerlijk van iemand die net zo zorgenloos en openhartig door het leven kon gaan als de meeste andere leeftijdgenoten, zó in de war kon worden geschopt.