De laatste tijd was het zo saai geweest op school. Er gebeurde nooit wat interessants, toch niet voor haar. Met haar handen in de zakken van haar zwarte trui slofte z wat rond. Het zwart stak hard af op haar witte haren. Misschien zou ze binnenkort haar haren weer zwart kleuren. Ze was dit wit beu. Ze wilde het trouwens niet eens. Vroeger had ze mooie zwarte lokken, maar door de stress waren die wit geworden. Wit, die kleur, die eigenlijk niet eens een officiële kleur was, stond voor het goede. Lune vond dat ze door het witte haar alleen maar aardiger leek dan dat ze eigenlijk was.

Het had geregend, dat merkte ze aan de grond. Het gras was nat en de aarde net geen modder. Toch schoof het een beetje en ze was blij dat ze haar combat boots aan had. Met stalen tippen natuurlijk. Ze hield van haar kisten. Omdat de meesten niet verwachten dat er staal in de tippen zit, hebben ze meestal spijt van hun 'uitdagingen' als Lune hen eens goed hard tegen de schenen stapte. Ze grinnikte lichtjes bij de gedachten. Er waren al 2 kerels die deze fout gemaakt hadden door stoer proberen te doen.

Lune zuchtte en keek naar de her en der verspreidde bomen over het veld. Het was al duidelijk herfst. Het gras rondom de bomen was bedekt met een laagje felgekleurde blaadjes. Het zou niet zo erg lang meer duren voor al de blaadjes van de bomen waren. Het proces zat ergens in de helft, gokte ze. Weer keek ze eens onderzoekend rond. Er was niemand. De meeste leerlingen zaten waarschijnlijk binnen. Het was vast te koud voor de meesten, want ze moest toegeven, het was nogal frisjes en ze was blij dat ze een trui aan had. Ze zuchtte en slofte naar een boom toe, tevreden dat ze alleen was. Ze klom lenig in de boom en ging op een dikke tak zitten, met haar rug tegen de stam met haar ogen gesloten. ”Oi, niet in slaap vallen~ Ik ben net wakker”, klaagde Grawl. Met een zucht opende ze haar ogen weer. ”Was het niet de bedoeling dat jij op de omgeving let terwijl ik slaap?”, bromde ze. Grawl gromde protesterend in haar hoofd. ”Ik verveel me, je hebt trouwens meer dan genoeg geslapen.” Lune sloot haar ogen weer en negeerde Grawl compleet. Grawl snoof eens en zweeg. Een triomfantelijke grijns verscheen op Lune haar gezicht.

Een laag gegrom maakte haar wakker. Lune zuchtte en vroeg al denkend: ”Wat is er nu weer, hond?” Het duurde even, maar uiteindelijk kreeg ze toch een antwoord. ”Er is iemand in de buurt” Zei Grawl zacht, alsof iemand anders dan Lune hem zou kunnen horen. Wat nogal onmogelijk was, tenzij die persoon gedacht kon lezen, dan bestond er een kans. Lune keek rond. ”Waar?” Vroeg ze weer in gedachten, nu dat er iemand was wilde ze niet dat die persoon ging denken dat ze tegen zichzelf praatte. Grawl grinnikte. ”Jij ging slapen toen ik om gezelschap vroeg, dus zoek het zelf maar uit.”

~Saturi only~

{Het is nogal lang geleden dat ik gepost heb dus moet er weer wat in komen :s}[/b][/b]

Altijd lekker, zo af en toe joggen. Het was een redelijk koude dag. Saturi had dan ook voor vandaag een zwart sportsjack, en een witte jogging broek met een zwarte streep op beide pijpen. Hij had zijn capuchon op, zodat hij de kou minder zou voelen. Saturi was het warme klimaat van Erd gewend, dus had hij het soieso nooit echt op kou. Op zijn rug had hij een kleine rugzak, waar een bidon en zijn Shakuhachi in zat. In de lucht was Gizo, zijn Valk te zien. Bij een boom stopte hij even, en zetten daarna zijn handen even in zijn zij, waarna hij zijn onderbenen in voor 1 optilde. Hierna deed hij twintig push-ups en tien sit-ups. Deze telde hij ook na in het Oost-Raziaans. Gizo was ondertussen op een tak gestreken, en keek hij Saturi zijn oefeningen deed. Hierna was Saturi klaar en keek hij naar zijn valk. "Gizo." zei Saturi. Bij een training moest hij immers ook zijn magie trainen. Gizo wist dat dit een teken was, en rukte een takje los, om hiermee hoog in de lucht te vliegen, waarna hij het takje liet vallen. Saturi keek geconcentreerd naar het takje. "Hinotama!" Toen schoot hij een kleine vuurbal richting het takje. Het takje werd verzwolgen door het vuur. Saturi herhaalde dit, maar nu met twee takjes. En hierna met vier. Bij de laatste oefening miste hij 1. Nee..hoe kan hij deze gemist hebben..hij had deze oegening zo vaak gedaan.. Hij zuchtte, liep naar de boom en gaf hier harde stomp tegen. Er vielen wat takjes en bladeren uit de boom "Chikushō.." zei hij. Hierna deed hij dezelfde oefening nog een keer. Deze keer ging het wel goed. Hij knikte goedkeurend, waarna hij weer verder ging met joggen, richting de andere boom die hij zag. Waar hik dezelfde oefening wou doen. Echter zag hik daar een meisje met wit haar liggen onder de boom. Hij stopte bij de boom. Even wou hij verder gaan met zijn training, verder geen aandacht schenkend aan het meisje. Echter, kwam het meisje hem bekend voor. Ja..dit meisje..hij kende haar! En hoe. Hij was haar leraar voor een tijdje geweest. Hij keek naar het meisje, en schonk haar een lichte glimlach. "Okami..lang niet gezien." Dat was het enige wat ie zei. Meer niet

Omdat ze geen aandacht wilde trekken, verroerde ze zichzelf niet. Het was niet dat ze op 'missie' was en moest uitkijken voor anderen die haar volgenden. Dus wat maakte het uiteindelijk ook uit? Hoewel de persoon in de buurt nogal veel lawaai maakte. Ze hoorde een stem die af en toe iets riep, in een taal die zij niet kende. Maar die stem kende ze wel. Het was zo'n bekende stem, maar ze kon er geen gezicht bij plakken. Ach, misschien was het iemand die ze ooit eens had horen praten toen ze over de gang liep? Dat zal het vast geweest zijn. Ookal wist ze diep vanbinnen dat ze die stem wel wat beter kende, toch negeerde ze het. Opeens zag ze een jongen voor haar staan. Hij was slank maar toch gespierd. De jongen had bruin haar en het gezicht, dat herkende ze uit duizenden. Haar mond viel lichtjes open van verbazing en haar ogen werden groter. Was het.. echt? Was het Saturi? Leefde hij nog? Was hij niet dood? Toen ze opmerkte dat ze hem verbaasd aanstaarde, hervatte ze zich meteen weer en keek snel weer neutraal, met een lichte blos die hard afstak op haar bleke huid van schaamte. Terwijl Saturi glimlachte stond ze op, maar behield afstand tussen hen twee. "Okami..lang niet gezien." Okami.. Lang niet gezien. Was dat het? Was dat alles wat hij haar te zeggen had? Nee, ze was hier niet blij mee. Hij was zo lang weggeweest, had niets van zich laten en ze had zelfs naar hem gezócht en dan was dit alles? Geen verontschuldiging? Een geïrriteerde uitdrukking stond op haar gezicht. ”Oooohhh, boy, now you did it~” Sprak Grawl geamuseerd in haar hoofd alsof hij één of andere commentator was, maar Lune negeerde hem gewoon. Ze had nu even geen tijd voor Grawl.

”Het verbaast me dat je nog leeft, Iwako.” Zei ze bot en geïrriteerd. Goed, ze was pissed op hem, en niet een beetje, maar het kostte haar toch extreem veel moeite om niet te glimlachen en haar armen om hem heen te slaan tot een knuffel. Ze had hem verschrikkelijk gemist, want ja, eigenlijk was hij zeg maar de eerste persoon waar ze een band mee gekregen had. Saturi was de eerste geweest die zich aardig gedroeg tegenover haar. Sinds dat ze hem kende, was haar visie op anderen veranderd. Maar ja, die visie was niet gebleven, want uiteindelijk verraden men je toch. Dan laten ze je in de steek. Ze beet op de binnenkant van haar wang. Ze werd bijna emotioneel van dit weerzien, ze had altijd al gedacht dat hij dood was. Want ze moest toegeven, hij was een belangrijk persoon voor haar geweest en op die korte tijd had ze al heel wat van hem geleerd.

”Was een klein briefje achter laten misschien teveel moeite geweest? Je had me op zijn minst toch iets kunnen laten weten.” Ze spuwde de woorden bijna naar hem uit. Nee, ze was écht niet tevreden. Ze hoorde Grawl geamuseerd grinniken in haar hoofd, wat haar alleen maar geïrriteerder maakte. Maar ze ging de demon geen aandacht schenken, dat was alleen maar wat hij wilde. Useless demon... Het enige wat hij deed was zeuren en haar dwingen mensen te vermoorden voor bloed en zelfs daar hielp hij niet bij, nee, ze moest het maar met haar eigen kracht doen. Goh, wat was ze blij dat ze dat gisteren al gedaan had. Lune sloeg haar armen over elkaar. ”Toen ik merkte dat je er niet was heb ik naar je gezocht. Ik heb zelfs een shuttle genomen!” Ze voelde hoe haar woede zich steeds meer opbouwde. ”ookal merkte ik na één planeet dat het onbegonnen werk was...” Mompelde ze er bijna onverstaanbaar achter. Damn, ze moest oppassen dat ze niet té overstuur en overbezorgd overkwam, hoewel ze gokte dat het daar eigenlijk al te laat voor was. Ze probeerde zich weer wat te ontspannen. ”Waar heb je in godsnaam gezeten?

{ze is net een overbezorgde moeder ofzo o.O}

Was het puur toeval? Dat moest haast wel. Toch interssant hoe sommige dingen konden verlopen. Toeval is een interessant iets, en kan voor je, of tegen je werken. Had Datashi eens gezegd. Iets waar Saturi zich volledig in kon vinden nu. Werkte het echter voor of tegen hem nu? Tot zover tegen..want hij kon duidelijk zien dat ze pissed was, ondanks de knuffel. Dood? Gezocht? Dat was iets wat Saturi achter zijn hoofd deed krabben. Als hij ergens nket tegen kon, dan was het wel schuldgevoel aangepraat krijgen Heeft Okami dat echt gedaan? "Okami..alsjeblieft, ik weet dat je bezorgd bent, maar laat me het uitleggen.." hij maakte een kalmerend gebaar met zijn handen. "Allereerst, ik was niet dood, zeker niet. Er waren dringende zaken waarvoor ik per direct terug moest naar Erd. Een briefje had ik nietachtergelaten omdat ik er vanuit was gegaan dat je het zou denken." Hij keek even naar de boom. " Maar achteraf gezien had ik inderdaad voor de zekerheid een brief moeten achterlaten Okami." Hij keek weer naar Okami, em boog toen diep, waarna hij weer naar zijn oud-leerling keek. "Ik weet dat ik met een sorry die hele zoektocht van jou niet ongedaan kan maken. Daarom hoop ik dat mijn aanwezigheid hier die reis alsnog goed maakt." Het was een hele rits woorden, maar woorden die met zorg gekozen waren. Hij zuchtte. Hij had oprecht spijt. "Hen je nog wat aan mijn trainingen gehad?" Vroeg Saturi in een poging van onderwerp te veranderen.

(Saturi is een noob met mensen xd )

"Okami..alsjeblieft, ik weet dat je bezorgd bent, maar laat me het uitleggen.." Koppig keek ze hem aan. Alsof ze een teleurgestelde moeder was en Saturi een tiener die niet op het afgesproken uur teruggekomen was. "Allereerst, ik was niet dood, zeker niet. Er waren dringende zaken waarvoor ik per direct terug moest naar Erd. Een briefje had ik niet achtergelaten omdat ik er vanuit was gegaan dat je het zou denken." Ze keek naar de grond, probeerde over te komen alsof het haar niets kon schelen, maar toch luisterde ze naar zijn woorden. "Maar achteraf gezien had ik inderdaad voor de zekerheid een brief moeten achterlaten Okami." Toen ze op keek zag ze dat hij diep voor haar boog. Wat verward keek ze hem aan. Waarom boog hij? "Ik weet dat ik met een sorry die hele zoektocht van jou niet ongedaan kan maken. Daarom hoop ik dat mijn aanwezigheid hier die reis alsnog goed maakt." Ze was even stil. Misschien had ze wat overdreven gereageerd. ”Sorry...” Bromde ze. ”Ik overdreef een beetje.” Ze keek even naar de grond, gefrustreerd door haar overdreven reactie. ”En noem me alsjeblieft gewoon Lune, Okami klinkt zo oud. O, en alsjeblieft, je hoeft niet voor mij te buigen...”

"Heb je nog wat aan mijn trainingen gehad?" Ze had wel door dat hij van onderwerp probeerde te veranderen, het was zo plots, maar ze vond het niet erg. Ook zij wilde het liefst over iets anders hebben. Ze zuchtte lichtjes en ontspande zich weer. Ze kraakte haar knokkels en grijnsde. ”Waarom test je zelf niet of ik wat gehad heb aan je trainingen? After all, I guess you're still my teacher, not?” Ze rekte zich uit. ”Of heb je bang om te verliezen?” Vroeg ze plagend. Ze wist dat ze ging verliezen. Tenzij Saturi opeens van vechtstijl zou veranderen, maar dat betwijfelde ze.
Ze keek kort om zich heen. Damn, opeens merkte ze hoe benadeeld ze was door de omgeving. Want iets na de trainingen, toen ze op zoek was gegaan naar Saturi, merkte ze op dat in battle rushen niet haar stijl was, nee, ze was daar niet sterk genoeg voor. Lune moest voorzichtig zijn, ze was eerder een assassin. Ha, hoe zou het komen? Ze grijnsde lichtjes bij die gedachte en even zag ze het beeld van gisteren weer voor zich. Hoe de rijke man haar smeekte om genade, hij lag over de grond te kronkelen. De man was zo zielig, zo zielig dat hij de dood gewoon verdiende.

Ze wist dat ze moest uitkijken en haar instinct het niet laten overnemen. Haar geest moest helder blijven. Ze mocht Saturi niet proberen te vermoorden. Niet alleen omdat het gevaarlijk en beschamend zou zijn, maar ze zou hem dan vast niet meer onder ogen durven te komen. Hoe zou hij reageren als hij wist wat ze deed 's avonds? Zou hij haar haten? Waarschijnlijk. Lune knipperde zichzelf 'wakker', ze moest nu niet afgeleid raken.