. General
_{Naam: Alexander Vanitas
Roepnaam: Alex
Leeftijd: Zijn leeftijd is stopgezet op zijn drieëndertigste en is door de jaren heen de tel kwijt geraakt.
Afkomst: Erd
Magie gebruik: Alexander is opgegroeid in de woestijn en kan daardoor erg goed omgaan met zand, ondanks dat dit een van de moeilijkere vormen is van aarde om te manipuleren is het bij hem hetgeen waar hij het beste mee om kan gaan. Er is niemand die zo goed de fijne korreltjes kan manipuleren als de man, de vloeibaarheid en souplesse waarmee hij het doet geeft hem iets elegants en natuurlijks. Het lijkt net alsof hij een is met het element, wat in sommige opzichten ook zo is.
Natuurlijk kan de man ook andere vormen van aarde manipuleren: rotsen, metalen enzovoorts. Met metalen kan hij erg secuur zijn omdat hij soms kleine details moet aanpassen op een robot. Het enige waar hij vrij ruig mee kan zijn, zijn grote gesteentes. Dit komt ook doordat hij het bloed van een bepaald soort Erdse door zijn lichaam heeft stromen: degene die onmenselijk sterk zijn. Door de jaren heen heeft hij geleerd om de kracht in te houden, maar hij hoeft maar eventjes slordig te zijn en hij kan zo een gebouw kapot maken omdat hij de deur te hard dicht gooit.
Waar de man ook nog in uitblinkt is het voelen van trillingen, het is hetgeen wat hij al heel langst kan en hij is er ook erg goed in geworden. Hij kan de kleinste trillingen aanvoelen en analyseren. Soms denkt men dat hij een ongelofelijk goed zicht heeft, maar eigenlijk voelt hij gewoon via trillingen aan wat er aan de hand is op een bepaalde plek terwijl hij er zelf niks van kan zien.}

. Looks
_{Eerste indruk: Intimiderend
Bouw: Het eerste wat opvalt aan de man is zijn lengte, hij is niet bijzonder hoog maar met zijn 1.89 m komt hij toch boven het gemiddelde. Verder is hij het perfecte voorbeeld van een Erdse: zijn kracht hoeft niet gemeten te worden omdat je het al aan hem kan zijn. Zijn schouders zijn breed, eveneens als zijn armen en het is niet het soort persoon die je zo een, twee, drie uitdaagt. Meer het typ dat je gedwongen wordt uit te dagen vanwege een weddenschap.
Haar: Om de een of andere reden lijkt het haar van Alexander altijd perfect te zitten. Het is niet moeilijk, omdat het vrij kort is, maar er zijn altijd een paar opstandige plukjes die voor zijn voorhoofd hangen - gelukkig zijn deze niet lang genoeg dat ze zijn zicht belemmeren. Toch is het duidelijk te zien dat hij het irritant vindt omdat hij vaak zijn haar weer opnieuw naar achteren strijkt, dit kan de reden zijn waarom het altijd hetzelfde zit.
Ogen: Zodra iemand de ogen ziet van de man zal hij meteen een andere indruk achterlaten. Ze zijn lichtblauw en komen daardoor erg fel over: zijn donkere haar, zijn getinte huid en voornamelijk ook doordat hij een nogal 'grof' gezicht heeft. Zijn kaaklijn is duidelijk aanwezig, eveneens als zijn neus en wenkbrauwen - het zorgt ervoor dat je bijna zijn ogen zou vergeten, waarin vrijwel altijd een vrolijke twinkel te vinden is. Ze zijn vrijwel het enige wat hem een wat zachtere indruk geeft op andere, als ze zijn houding negeren.
Littekens: Alexander heeft vrij veel littekens, de meesten zijn van nadat hij zijn leeftijd heeft stopgezet. De spreuk zorgde er mede voor dat zijn wonden niet meer zo goed herstellen en dit heeft als gevolg dat hij eerder littekens ontwikkeld dan dat een wond helemaal mooi geneest.
Extra: Nvt.
Dierlijke vorm: Een nogal donker gekleurde jaguar die groter is dan anderen.}

. Personality
<sub>Op het eerste gezicht is Alexander een sympathieke man en lijkt het alsof hij het beste met iedereen voor heeft. Hij lijkt een beetje op een allemans vriend omdat hij het beste beentje voor heeft met iedereen; hij helpt anderen graag, protesteert vrijwel nooit en heeft ook nog eens een goed gevoel voor humor - of eigenlijk een heel slecht gevoel omdat hij om bijna alles wel kan lachen.
Dit alles gaat gepaard met een groot hart, hij geeft snel om mensen en bestempeld ze dan ook snel als dierbaren. Door de jaren heen heeft hij echter geleerd dat dit meer narigheid met zich meebrengt dan positiviteit en vandaar dat hij ervoor kiest om mensen niet te 'dichtbij' te laten komen. Natuurlijk zal hij ten alle tijden vriendelijk en beschaafd blijven, maar er is soms toch een zekere afstandelijkheid aanwezig.
Omdat de man altijd een vriendelijke grijns op zijn gelaat heeft kan hij soms nogal verwarrend overkomen: zijn houding mag dan vriendelijk zijn, zijn woorden kunnen toch aardig gemeen zijn. Voornamelijk omdat hij ook het soort persoon is dat anderen overlaad met complimentjes, maar er dan toch zo'n gemene door laat glippen, kan het soms voor wat verwarring zorgen.

De meesten denken dat velen een voorbeeld moeten nemen aan de man omdat hij altijd meer denkt aan anderen dan aan zichzelf, maar dit is een onjuiste stelling. Alexander is eigenlijk erg egoïstisch, maar op zijn eigen manier. Of het te verwijten is aan het feit dat hij weet hoe hij dingen moet bouwen is niet duidelijk, maar de man is ervan overtuigd dat hij overal een oplossing op kan vinden. En meestal groeit het uit tot een ware obsessie: het enige wat hij dan nog kan doen is het vinden van een oplossing voor het probleem.
Dezer dagen gaat het goed met hem wat dat probleem betreft: het enige wat hij wilt is dat Lexie veilig is. In sommige opzichten kan dat ook als een obsessie gezien worden omdat hij erg beschermend is: als hij haar voor maar één minuut uit het oog verliest gaan alle alarmbellen bij hem af. Zo is hij ook bereid om alles te doen om haar veilig te houden en dan ook letterlijk alles, het verraad dat hij geobsedeerd is met haar.</sub>

. Scars of the Past
<sub>Gezondheid: Door de foutieve verouderingsspreuk is Alexander niet zo gezond als hij op het eerste oog lijkt. Hij mag het geluk hebben dat hij niet snel vatbaar was voor ziekte tijdens zijn staat wanneer hij de spreuk uitsprak, maar dit neemt niet weg dat hij alsnog ziek kan worden. Omdat zijn immuunsysteem vrij traag op gang komt dankzij de spreuk kan hij heel gauw heel erg ziek worden, een simpel griepje kan binnen een mum van tijd uitlopen tot een ernstige (en soms levensbedreigende) koorts.

Fysiek: Alexander ziet er verre van legendarisch uit, littekens zijn iets wat bij hem hoort. Omdat het zolang duurt voordat een wond is geheeld bij hem vormt vrijwel ieder wondje een litteken, zo heeft hij veel kleintjes op zijn handen - maar ook veel grote verspreid over zijn lichaam. Er zijn ook littekens die niet te zien zijn en ook niet direct littekens zijn. De schouder van de man is ooit een keer uit de kom geraakt en nooit volledig hersteld, vandaar dat Lexie zijn spieren regelmatig los moet masseren omdat ze anders zo stijf zouden worden dat hij zijn schouder vrijwel niet meer kan bewegen - daarbij kan hij er ook niet veel druk op leggen en zijn arm ook niet al te hoog optillen.

Liefde: Je kunt niet direct zeggen dat hij getraumatiseerd is door de dood van Amélie, maar omdat het zolang duurde voordat hij haar daadwerkelijk los kon laten (wat hij overigens nog steeds niet volledig kan) is zijn beeld van de ideale vrouw een beetje vast blijven hangen. Zo vind hij vrouwen/meisjes in de leeftijdscategorie vijftien tot twintig nog steeds het aantrekkelijkst (voornamelijk het uiterlijk dan).

Obsessie: Het is voor Alexander niet moeilijk om ergens een obsessie mee te krijgen. Zelf mag hij het dan ontkennen, maar zijn acties spreken het tegen. Als hij eenmaal een doel heeft raakt hij ermee geobsedeerd, in zoverre dat hij soms niet meer instaat is om te slapen/eten totdat hij dit heeft voltooid. Hij is instaat om vrijwel alles te doen om het desbetreffende doel te halen, al betekend dat dat hij andere mensen daarvoor pijn moet doen.</sub>

. Fighting Style
_{In eerste instantie komt Alexander niet over als een echte Erdse als het op vechten aankomt, buiten het feit dat hij het liever uit de weggaat is hij ook nog eens erg defensief. Dit komt voornamelijk door zijn conditie en hij het zich dus niet kan veroorloven om nog zo roekeloos te doen zoals de meesten zouden doen. Meestal wacht hij rustig af voordat hij toeslaat. Hij is zo gevorderd in het aanvoelen van de trillingen dat hij instaat is om mensen erg snel te analyseren; de verschillen in druk geven aan wat ze gaan doen enzovoorts.
Vechten over grote afstanden is hij geen fan van, meestal wacht hij tot de ander dichtbij genoeg is zodat hij met zijn vuisten aan de gang kan. Zijn defensie op lange afstanden is formidabel, het lijkt alsof niks door hem heen kan komen - en ook alsof niks hem kan aanraken. Hij is een muur, een ijzersterke die je nog niet om krijgt met de kracht van wel duizend mensen. Echter is het wel zo dat als tegenstander niet naar hem komt, hij ervoor zorgt dat deze naar hem toe komt.}

. Robots
<sub>Door de jaren heen heeft Alexander vele dingen uitgevonden, maar er zijn twee stukken in zijn collecties die hij zijn meesterwerken noemt en dit is niet omdat hij zichzelf geweldig vindt: ze zijn werkelijk uniek en erg revolutionair.

Rex (v. 3.4): Rex is het eerste echte stukje technologie dat hij werkend kreeg, toen der tijd was het een vrij simpele robot - maar door de jaren heen heeft hij hem updates gegeven en hem beter gemaakt. Rex is een soort van mechanische wolf, die de grote heeft van een doorsnee motor. De werking is te vergelijken met die van een motor, maar Rex is meer gebouwd voor lange afstanden omdat Alex vroeger nogal wat afreisde. Daarbij is Rex ook gebouwd voor de meest ruige terreinen, door zijn vier poten is hij erg stabiel - stabieler dan een motor - en is hij zelfs instaat om rotsen te beklimmen door te 'springen'.

Lexie: Lexie is Alexander zijn laatste grote project en zal dit waarschijnlijk ook wel altijd blijven. Echter brengt ze veel problemen met zich mee omdat ze iets heeft wat de meeste robots niet hebben: een eigen wil. Ze is instaat om zelf te bepalen wat ze doen en wanneer ze dat doet en kan dus ook een bevel weigeren. Met deze eigen wil komt ook een persoonlijkheid en deze is vrij opgewekt en kinderlijk: ze is altijd erg blij, maar huilt om de meest belachelijke dingen (dit is dan wel huilen zonder tranen natuurlijk). Dezer dagen dient ze als een soort van assistente voor Alexander en spreekt hem daarom ook aan met U en in sommige gevallen noemt ze hem meester of schepper want ze weet dat ze een robot is en dat ze haar leven te danken heeft aan hem. (Zij het wel zo dat Alexander deze benamingen afkeurt maar ze ze blijft gebruiken). Buiten de rol van assistente zorgt ze ook voor hem, dit komt door de conditie waarin hij zich verkeert. Ze verpleegt hem als hij onwel of ziek is, helpt hem wanneer zijn lichaam het even niet meer ziet zitten - maar koken doet ze niet omdat ze dit niet kan.</sub>

. Extra
_{Één: Gezien Alexander de eerste jaren van zijn leven in de woestijn heeft doorgebracht, er was hier en daar hard gesteente maar zand was er in overvloed, denkt met meestal dat hij dus het liefst zandgebruikt. Echter prefereert de man hard gesteente omdat dit hem een betere bescherming bied.
Twee: De man is geen fan van diepe meren omdat Lexie hier niet voor gebouwd is, de robot kan tegen regen en zandstormen: maar als ze begraven zou worden of geheel ondergedompeld zal er een moment komen waarop de druk te groot wordt en er dus lekkage kan optreden.
Drie: Stiekem heeft hij vrij vaak last van zijn knie maar ontkent dit. Zijn gezondheid en fysieke staat is een uitermate gevoelig onderwerp voor hem en als er opmerkingen worden gemaakt kan hij erg chagrijnig worden.
Vier: De man schijnt iets tegen titels te hebben, of dit komt door Lexie of niet is niet duidelijk gezien hij zijn huidige titel al niet kan uitstaan. Het woord legendarische magiërs keurt hij af omdat naar zijn mening legendes pas worden geboren als deze sterven. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij het niet kan accepteren omdat hij heeft gelogen om dit te krijgen.
Vijf: Alexander blijft tot op de dag van vandaag slecht met spreuken. Zijn uitspraak is door de tijd niet beter geworden, eerder slechter. Articulatie is nooit zijn beste vriend geweest en dit komt voornamelijk omdat hij erg snel kan praten - voornamelijk als hij ergens enthousiast over is. Hij heeft er nooit wat voor gevoeld om dit probleem te verbeteren, maar wetende dat hij 'legendarisch' moet zijn is hij bang dat dit foutje ervoor zal zorgen dat men achter de waarheid zal komen.
Zes: De sterrenhemel is iets wat de man erg fascineert, dit komt voornamelijk omdat hij zich er lang geleden mee moest oriënteren. Hij heeft de hemel op Erd, Nova en Starshine mogen aanschouwen en het verwonderd hem iedere keer als hij het ziet. Het is nooit exact hetzelfde en op iedere planeet is het anders, maar het fijnste vind hij natuurlijk die van Erd omdat dat zijn thuis is en hij met die formatie het bekendst is
Zeven: Ondanks het feit dat de man gevechten liever uit de weggaat, heeft hij wel negen van de tien keer een dikke grijns op zijn gezicht als het hierop uitloopt. Het laat zien dat hij diep van binnen toch een echte Erdse blijft.
Acht: De man kan best goed overweg met een mondharmonica. Omdat het een tijdverdrijf was vroeger tijdens het reizen tegen de verveling heeft hij geleerd om het te spelen, echter bespeeld hij het vrijwel niet meer en is het ook maar de vraag of hij er überhaupt ergens nog eentje heeft liggen.}

. History
Eerste jaren: Alexander werd geboren in een klein dorpje dat grensde aan de woestijn. Omdat er geen water was en de grond daarom dus ook niet vruchtbaar, moest men het hebben van goederen uit andere steden. Per generatie werd er een persoon uitgekozen, vrijwel altijd een man, die voor het vervoer zou zorgen gezien het een helse tocht was die ook dagen duurde. Vanwege verscheidene redenen, voornamelijk omdat het zo gevaarlijk was, koos men vrijwel altijd iemand uit die de beschikking had tot magie. Er waren maar drie gezinnen in het dorpje waarbij magie voorkwam, maar het kon wel eens een generatie overslaan.
Alexander kwam uit een familie die magie in de genen had. Zijn vader was ervan in het bezit en daarbij ook de vervoerder omdat hij de enige in zijn generatie was geweest die er beschikking over had gehad. Hierdoor zag de jongen zijn vader dus niet vaak, maar dit scheen hem niet te deren. De keren dat hij zijn vader te zien kreeg waren geweldig en het zorgde ervoor dat hij enkel de goede kanten van de man kreeg te zien. Er werd een goed rolmodel voor hem neergezet en de jongen wilde net zoals zijn vader zijn. Zo kon het ook niet verholpen worden dat Alexander op jonge leeftijd al begon te vragen of hij mee mocht met zijn vader: de woestijn in. Echter werd het altijd afgekeurd door vrijwel iedereen. Dus kon de jongen enkel op de grens blijven wachtten totdat zijn vader weder zou keren.

Kindertijd: Door de jaren heen werd de gewoonte van Alexander om te wachtten bij de grens steeds minder, dit kwam voornamelijk door het feit dat zijn timing steeds beter scheen te worden. Hij wist vrijwel altijd op welke dag zijn vader weer terugkwam, meestal was dit niet bekend omdat je nooit weet hoelang de reis duurde, maar Alex wist het altijd. Wanneer men hem vroeg hoe hij het wist antwoordde hij altijd dat hij gewoon voelde. Men ging er dus maar vanuit dat de band tussen zoon en vader zo sterk was dat de jongen het vermogen had om aan te voelen wanneer zijn vader in de buurt was. Door het feit dat er niet veel achter werd gezocht concludeerde men dat de jongen geen beschikking had over magie, maar dit was niet erg omdat ze met nog twee andere kinderen gezegend waren door de goden die wel aanleg hadden voor magie: Christopher en Katherine. Gezien Katherine een vrouw was werd uitgesloten dat zij de vervoerder werd en werd Christopher klaargestoomd voor zijn toekomstige taak. Het meisje had dus meer vrijheid en was dus ook het ideale doelwit voor Alex, de jongen vond magie namelijk iets heel interessants en wilde er graag meer over weten – dus ging hij het meisje maar lastigvallen. Deze scheen het echter niet erg te vinden, vond het juist wel fijn dat iemand haar de belangrijkste van de twee scheen te vinden.
De twee kinderen gingen veel met elkaar om. Normale mannenklussen leerde Alexander van de anderen in het dorp, maar van Katherine leerde hij iets veel leukers: vechten. Het meisje leerde de jongen dolgraag wat ze hem kon leren, ze had speciale privé lessen waarmee ze haar magie kon verbeteren – maar sommige dingetjes kon ze hem ook leren. Echter bleek al snel dat Alex niet zo normaal was als hij leek, niemand kon luisteren zoals hij – wat hij liet blijken tijdens meditaties of wanneer hij geblinddoekt was. Hij kon zich prima oriënteren en voelde vrijwel alles. Het feit dat hij goed was in kijken, voelen en luisteren kwam ook naar voren wanneer hij aan het sparren was met Katherine. Voor een Erdse was hij uiterst defensief in het begin, maar er kwam een punt waarop hij omsloeg en niet meer te stoppen was. Dit alles had wel een negatief effect op Katherine: Christopher kon ze nooit verslaan omdat hij betere training kreeg en daarbij dus meer ervaring, maar zelfs Alexander – iemand zonder magie – kon ze niet verslaan. De frustratie borrelde zich steeds meer op, totdat het eruit kwam en op een gevaarlijke manier ook. Ze gebruikte haar magie tijdens het sparren tegen de niets wetende jongen, bedolf hem letterlijk onder grote rotsen. Natuurlijk was heel het dorpje in shock en de moeder van de jongen nog wel het meest. Tevergeefs probeerden ze de rotsen weg te halen, maar het was zelfs teveel voor de twee jonge aard magiërs en de enige ervarene magiër was weg.
Na een paar minuten gaf men het dus ook weer vrij snel op, de jongen was toch niet zo speciaal en veel kon er niet meer gedaan worden. Langzaam drupten de mensen weg, totdat er uiteindelijk twee overbleven: Katherine en de moeder van Alexander. Het meisje verontschuldigde zich tegenover de vrouw, gaf zichzelf de schuld en zei dat ze alles zou doen voor vergiffenis. De reactie van de vrouw was nogal onverwachts: ze aanvaardde de verontschuldiging, maar zei dat ze haar handen niet vuil hoefde te maken voor vergiffenis. Ze kon moeilijk verlangen van een klein meisje om zoiets te doen en het kind wist ook niet beter, net zoals Alexander. Als ze ouder waren geweest had haar zoon misschien gezien hoe gefrustreerd de ander wel niet was en had er een halt toe geroepen kunnen worden – maar ze waren te jong geweest voor dat inzicht. Haar uitspraak zorgde er wel voor dat Katherine uiteindelijk als enige overbleef bij hetgeen wat zij had aangericht, bleef maar hopen op een wonder. Daarbij had zij de rotsen in eerste instantie verplaatst, maar dat was in een aanval van woede en frustratie – het had haar krachten versterkt en nu kon ze geen beweging meer krijgen in het gesteente.
Opnieuw wilde het meisje weer een poging wagen, maar iets zorgde ervoor dat ze verstijfde: een rots schoot uit de hoop, zorgde voor een opening in de berg. En wie kroop er uit dat gat? Alexander, bedolven onder zand en stof. Ongelovig liep het meisje naar hem toe, geloofde het pas toen ze hem recht aankeek. Onder de viezigheid was de jongen ongedeerd, hij had geen schrammetje – enkel op zijn knokkels. Eindelijk kwam de aap uit de mouw: de jongen was een magiër. De reden dat het nooit eerder naar boven was gekomen was vanwege het feit dat zijn uitspraak gewoon belabberd was, waardoor spreuken zijn vaardigheden dus niet complimenteerden. En gezien de mensen in het dorp magie meten aan de hand van spreuken was het dus nooit naar voren gekomen bij Alexander. Natuurlijk was er ook een extra zetje voor nodig om zijn magie nog meer naar voren te laten komen, tot nu toe had hij het enkel op een laag pitje gebruikt en had hij enkel de trillingen opgevangen in de aarde. De benauwde situatie had ervoor gezorgd dat zijn ware potentie eindelijk naar voren was gekomen.

Hierna werd ook Alexander toegevoegd aan het speciale klasje voor magiërs in het dorpje. Hij maakte kennis met Christopher en de twee werden al snel dikke vrienden, maar na het incident was er een bepaalde afstand tussen hem en Katherine gekomen. Soms leek het net alsof ze hem probeerde te vermijden, iets wat de jongen maar niks vond. Om deze reden probeerde hij dus een gesprek met het meisje aan te gaan, wilde weten waarom ze het deed. Pas toen hij haar half gevangen had met behulp van zijn magie kreeg hij de mogelijkheid om me haar te praten, wat alsnog niet soepel ging omdat ze gewoon wegkeek en hem negeerde. Uiteindelijk werd de oorzaak wel duidelijk: Katherine voelde zich te schuldig tegenover hem om met hem te praten, zelfs kijken wilde ze niet. Het was weer eens iets wat Alexander niet snapte: hij was haar juist dankbaar en ze moest trots op zichzelf zijn voor wat ze had gedaan. Als ze hem niet had bedolven onder rotsen dan hadden ze nooit ontdekt dat hij aanleg had voor magie. Het meisje scheen er nog steeds niet blij mee te zijn, maar beloofde hem niet meer te vermijden. Een last viel van zijn schouders af en hij kon zich weer gewoon bezighouden met de lessen.
Ondanks dat Alex later was begonnen met magie, was zijn niveau zo op dat van Chris en dreigde hij deze zelfs voorbij te gaan. Echter verschilden de twee wel enorm van elkaar op magisch gebied: Christopher was meer theoretisch en was de beste met spreuken, waar Alexander meer praktisch was en in de praktijk – gevechten, het bouwen van dingen enzovoorts – scheen. Zo had Alex zelfs de mogelijkheid om metalen te bewerken met zijn magie, iets wat Chris niet kon. Natuurlijk waren er wel grenzen als het op metalen kwam, des te puurder het was des te meer moeite had de jongen ermee en zo waren er ook soorten waar hij niks meer kon omdat ze zo puur waren.

Pubertijd: Langzaam begon de jongen zich te vormen tot een goede aarde magiër. Zijn omgang met magie was speciaal en viel niet te vergelijken met die van Katherine of Christopher. Het grootste verschil was dat het leek alsof hij erom vroeg, alsof hij de aarde vroeg om naar hem te luisteren – terwijl de andere twee het bevolen en gewoon deden wat ze wilden. Dit zorgde voor een natuurlijk effect rondom Alexanders magie kunst; de jongen was een met zijn magie en dus met de aarde onder zijn voeten. Het was te danken aan het feit dat hij op latere leeftijd in aanraking kwam ermee en tot dan toe altijd had geluisterd naar wat de aarde hem vertelde onder zijn voeten, iets wat hij nog steeds deed.
Echter zorgde dit weer voor frustratie, maar dit keer niet bij een meisje – maar bij een jongen: Christopher. De vriendschap was er nog steeds, maar deze verwaterde steeds meer. Opnieuw had Alex niet door wat hij deed met zijn talent, was gewoon blij met het gezelschap van de ander en was te blind om te zien wat hij deze wel niet aandeed. Echter was het verschil in niveau niet het enige wat zorgde voor een vriendschap die langzaam verdween, maar het waren zaken die in het begin nog te oppervlakkig waren. Daarbij was de huidige zaak al genoeg om voor een grote kloof te zorgen: Christopher daagde de ander dagelijks uit en deed zijn uiterste best om hem te verslaan, maar Alex was onverslaanbaar voor hem. De agressieve aanpak, die gepaard ging door een verblinding van woede, hielp hem niet en er kwam een punt waarop hij het liet voor wat het was. Alexander zou hem nooit laten winnen omdat de jongen erg graag in de voetsporen van zijn vader wilde treden.
De dagen kropen voorbij en spoedig zou er een beslissing gemaakt worden over wie nou de opvolger zou worden. Christopher had zich al neergelegd bij zijn verlies, maar faalde erin om zich bij een andere zaak neer te leggen. Als mensen erg hecht zijn kan het niet voorkomen worden dat er gevoelens ontstaan jegens elkaar en dat was het geval voor twee personen in het hechte groepje van drie: Chris vond Kath leuk, die op haar beurt was gevallen voor Alex en Alex was te druk bezig met zichzelf bewijzen om bij dat soort dingen stil te staan. Er was dus spraken van een liefdesdriehoek en daarbij ook een tikkende tijdbom. Een tijdbom die afging wanneer Chris vertelde hoe hij zich voelde tegen Kath, die hem afwees waardoor hij erachter kwam hoe dingen nu precies zaten. Niet alleen had Alexander zijn kans afgepakt om het dorp te verlaten, hij had ook nog eens het meisje van zijn dromen ingepikt. Weer eens verblind door woede confronteerde hij de ander ermee, die zei dat hij het niet snapte. Ze raakten in gevecht en zoals gewoonlijk won Alexander weer, maar het voelde niet aan als een overwinning… Het voelde aan alsof hij verloren had: hij had zijn beste vriend verloren. Chris hoefde hem nooit meer te zien.

Memories of the past .1:

Alexander voelde zich vreselijk vanwege deze kwestie en alsof het nog niet erger kon kwam Kath ook nog naar hem toe. Ze wist dat Chris het hem had verteld en wilde weten wat hij nou precies van plan was. Het antwoord daarop was onveranderd gebleven: hij zou de vervoerder worden en vooral door al dit gedoe was hij des te meer gemotiveerd om dat te doen. Het was weliswaar ontwijkend gedrag, hij zou het dorp kunnen ontvluchtten op die manier, maar hij wist geen andere raad. Echter bood Katherine een oplossing: zij zou Christopher zijn wens vervullen en zou zeggen dat ze had gelogen destijds, om hem jaloers te maken. Het zou ervoor zorgen dat hun vriendschap weer hersteld zou worden. Ze vond dat ze hem dit verschuldigd was omdat ze hem lang geleden bijna het leven had genomen, maar ondanks dit wilde ze alsnog iets ervoor terug: een simpele kus. Er was niets liever wat ze wilde en het zou haar genoeg vreugde geven om de rest van haar leven te spenderen met een persoon waar ze niet van hield. Niet-wetende wat te doen accepteerde hij haar aanbod en vervulde haar wens.
Zoals verwacht was zijn vriendschap met Chris binnen no time weer hersteld, het leek net alsof deze alles was vergeten. Echter kon Alexander het niet vergeten en het zorgde ervoor dat er toch een zekere vervreemding optrad. Chris merkte het niet omdat deze zo blij was dat Kath zijn gevoelens had beantwoord, het maakte hem zelfs niet meer uit dat Alex dus de nieuwe vervoerder werd – de taak kon hem gestolen worden want hij wilde nu gewoon in het dorp blijven zodat hij altijd bij Kath kon zijn.
Ondanks het feit dat hij nu zijn droom kon vervullen en in de voetsporen kon treden van zijn vader voelde de jongeman zich vreselijk. Zijn vriendschap was niet meer hetzelfde en daarbij had hij Katherine ook iets vreselijks aangedaan omdat hij egoïstisch was geweest, echter was het te laat om dit terug te draaien. Het meisje zou een leven gaan leidden wat niks voor haar was, iets wat ze niet wilde en enkel omdat hij iets wilde herstellen – hij wilde iets maken wat niet te lijmen viel. Chris had gelijk: Katherine gaf hem zoveel en het enige wat hij deed was nemen.

Volwassenheid: Het kwam dan ook als een verlossing wanneer hij voor het eerst weg mocht van het dorpje, dan hoefde hij niet indirect geconfronteerd te worden met dit feit. Hij zou de woestijn doorkruizen naar de dichtstbijzijnde stad om daar goederen te ruilen en het dorp weer te voorzien van eten en drinken. Er werd afscheid genomen en zijn vader gaf hem nog een laatste advies: stop nooit in de woestijn, voor niets. Alexander ging er vanuit dat de man het gewoon over mogelijke fata morgana’s had en deed er verder niet moeilijk over.
De reis verliep vlekkeloos en het duurde slechtst een drie dagen voordat hij bij de stad was aangekomen, waar hij kennis maakte met iets nieuws: technologie. Er was niet veel voor nodig om de jonge man verliefd te laten worden op dit, voor hem, nieuwe fenomeen. Het kan ook niet verholpen worden dat hij daarom wat meenam, terug naar het dorp. Zij het zo dat het gewoon troep was, afgedankte onderdelen, maar in Alexander zijn ogen was het meer waard dan puur goud. De meeste mensen vonden het wel grappig, anderen aandoenlijk en sommigen idioot. In het dorp werd er echter niet veel aandacht aan besteed. Natuurlijk probeerde Katherine wel interesse te tonen, maar voor haar ging het ook te ver: ‘troep’ was gewoon niet interessant. Zijn vader drukte hem op het hart niet meer naar technologie om te kijken en gewoon zijn taak te verrichten, maar zijn zoon kon het advies niet aannemen – laat staan waarderen. De mogelijkheden waren eindeloos als het om technologie ging, hij kon dingen zoveel malen efficiënter maken! Daarbij zag het er ook gewoon stoer uit en hij was en bleef een jongen van binnen.
Zoals verwacht kon Alex het niet negeren en probeerde hij steeds meer te leren over de technologie wanneer hij de kans had. Het goud dat hij ontving voor zijn taak spendeerde hij altijd aan boeken, want alles begint bij de theorie. Tijd vinden om te lezen was geen probleem: hij was toch altijd lang onderweg en het was eigenlijk wel een fijn tijdverdrijf. Uiteindelijk kwam er wel het punt waarop hij zijn kennis in de praktijk bracht en langzaam kleine dingetjes begon te maken. In het begin was het meestal decoratief, omdat het geen directe functie had en als het deze had dan werkte het soms niet – maar van je fouten kun je leren. De kleine prulletjes ontwikkelden zich tot grotere effectieve apparaten, echter had hij er zelf nooit wat aan en gezien de mensen in het dorp er niks van moesten hebben ruilde hij zijn uitvindingen voor nieuwe onderdelen waardoor hij weer iets nieuws kon maken. Hierdoor werd de kwaliteit steeds beter en de projecten dus ook steeds grootschaliger. Zijn grootste project in zijn jonge jaren was een vervoersmiddel waardoor hij zijn taken efficiënter kon verrichten – de kameel was gewoon heel erg traag. Zo maakte hij een soort van mechanische wolf, die instaat was om zich voort te bewegen wanneer iemand gas gaf – een soort van motor maar dan geen wielen, maar vier poten. Het was niet perse een revolutioneer iets, maar er waren maar weinig van deze voertuigen te vinden op Erd.
Het leven van de jongeman was erg rooskleurig, maar aan iedere periode komt een eind en zo ook aan deze. De periode hield op vanaf het moment dat hij een vreemdeling vond midden in de woestijn: het was een meisje. Niet-wetende wat hij moest doen bood hij haar een lift aan, terug naar zijn dorp zodat ze daar kon opknappen en hij haar later naar de stad kon brengen. Het meisje stemde hiermee in en de twee keerden samen terug naar het dorp. Velen waren nogal sceptisch wat de vreemdeling betreft, maar zodra Alexander loog dat hij haar mee had genomen vanuit de stad was alles gelijk oké. Het meisje bleek Amélie te heten, buiten de aparte naam – voor de mensen in het dorp dan – had ze ook nog iets anders wat haar apart maakte: haar sneeuwwitte haren. Ze had een getinte huid en bruine ogen, iets wat wel normaal was, maar door haar lichte haarkleur viel ze toch erg op. En opvallen deed ze ook bij Alexander, die haar iets speciaals vond hebben: ze was exotisch. Nog nooit had hij zo iemand gezien, of ontmoet – nog nooit had hij zo’n mooi persoon gezien.
Het plan ging niet door en Amélie besloot in het dorp te blijven omdat ze zich er fijn voelde: de hele bevolking accepteerde haar en ze was erg geliefd. Iedereen was haar vriend, op een persoon na die meer was dan een vriend: Alex. De twee voelden zich overduidelijk tot elkaar aangetrokken, maar durfden het niet te uitten. Alexander was namelijk al in de twintig en Amélie was net pas vijftien, het leeftijdsverschil was niet enorm maar zou nooit goed gekeurd worden in het dorp. Toch kon het niet verholpen worden dat de gevoelens op een gegeven moment teveel werden en ze de meningen van de anderen negeerden. Christopher accepteerde het, maar Katherine pikte het niet en weigerde met de twee om te gaan.
Het duurde niet lang of het nieuws kwam naar boven dat Amélie in verwachting was, iets wat Alex veel zorgen baarde: ze was nog zo jong. Echter verzekerde ze hem ervan dat alles goed zou komen, zolang hij bij haar zijde zou zijn zou alles goed komen. Helaas kon de man niet altijd bij haar zijn door zijn taak die hij alsnog moest vervullen, hij was dus niet altijd bij haar zijde.
Een lange tijd scheen alles goed te gaan, maar op een dag ging het mis. Het viel niet te negeren dat de sfeer nogal schimmig was wanneer de man wederkeerde. Katherine sprak hem vrij snel aan, iets wat hem verbaasde gezien ze hem zolang had vermeden. Ze meldde dat Amélie haar kind ter wereld had gebracht, maar daarvoor de ultieme prijs had betaald. Zoals Alexander al vreesde was Amélie te jong geweest en had de bevallen de tol geëist van haar lichaam. Katherine vroeg of hij haar nog wilde zien, waarop hij een simpele ja antwoordde. Het beeld dat hij te zien kreeg was vreemd: er was geen bloed en Amélie lag er rustig bij alsof ze sliep. Hij verontschuldigde zich dat hij er niet bij was geweest en verweet zich ervan dat ze er daarom nu niet meer was, dat het leven uit haar lichaam was verdwenen. Echter onderbrak Katherine hem om hem te corrigeren, het was niet zijn schuld – maar de hare. Zij was degene die de vrouw had moeten helpen, maar dit niet deed. En al snel kwam de waarheid aan het licht.

Memories of the past .2:

De liefde die hij normaal aan Amélie gaf, schonk hij nu aan zijn dochtertje. Het meisje had donkere haren en ogen en kreeg de naam Alicia. Helaas kon hij haar niet zelfstandig opvoedden omdat hij nog steeds zijn taak moest vervullen, dus vertrouwde hij haar toe aan zijn ouders – maar spendeerde al zijn vrije uren bij haar. Ze was alles voor hem en hij hield zielsveel van haar, maar door deze liefde werd de angst om haar te verliezen ook steeds groter. Vandaar dat hij besloot om haar met zich mee te nemen toen ze vier was: hij was een goede aard magiër geworden en was ervan overtuigd dat hij haar kon beschermen. Dit was niet minder waar, hij kon haar beschermen tegen vrijwel alles – alles wat fysiek was.
Alicia was een voorbeeldig meisje en de ideale dochter: ze was erg slim en was ook nog eens heel erg lief. Zij was alles voor haar vader en hij was ook alles voor haar. Helaas beschikte het meisje niet over magie en was ze dus afhankelijk van haar vader. Toch waren er dingen die aard magie niet kon oplossen: zo werd ze op een dag getroffen door een griep, die steeds erger werd. Blijkbaar had ze een virus opgevangen in de buitenlucht en was er weinig wat eraan gedaan kon worden. Hij smeekte Katherine om iets te doen, maar deze wist zich geen raad omdat ze maar een simpele heler was in het dorp. De man besloot om zijn dochtertje achter te laten in het dorp zodat hij snel naar de stad kon om een medicijn te halen en twijfelde geen tweede keer over dit besluit.
Wanneer hij terugkwam was het echter al te laat. Alicia leefde nog, maar het medicijn werkte niet omdat het virus al te ver gevorderd was. Het meisje zou sterven, net zoals haar moeder en er was niets wat hij eraan kon doen. Katherine bood aan om haar uit haar lijden te verlossen en hij zou er dan ook zeker van zijn dat hij haar een goed afscheid had gegeven. Met moeite stemde hij in.

Memories of the past .3:

Ondanks dat de meesten geen voorstanders waren geweest van zijn acties, hadden ze wel met hem te doen. Het was ook vreemd om Alexander zo te zien: hij was gebroken. Normaal was hij altijd de persoon geweest met een glimlach op zijn gelaat, wist hij iedereen op te beuren en stond hij er ook om bekend om een onbreekbare levenskracht te hebben – maar de persoon die ze nu zagen leek er totaal niet op. Hij verrichtte zijn taak nog, maar verstopte zich voor de wereld zodra hij de kans kreeg. Chris probeerde met hem te praten, eveneens als Kath – maar hij sloot ze buiten. Hij sloot de hele wereld buiten, want de buitenwereld was hard en wreed en hij kon er niet meer tegen. Hij verweet zichzelf dat dit alles wat gebeurd, zijn vader had gelijk gehad: stop nooit voor iets in de woestijn en toch had hij het gedaan; hij was gestopt voor Amélie. De goden hadden hem gestraft voor deze daad door haar van hem af te nemen, maar het was nog niet genoeg: Alicia werd hem ook ontnomen omdat zij afkomstig was van Amélie.
Het was niet zo dat hij zijn emoties wegdronk of een uitvlucht zocht ergens anders in, maar in de steden bezocht hij wel regelmatig de kroeg. Vrouwen die op hem afkwamen wist hij met een simpele blik weg te sturen, een blik die boekdelen sprak. Hij wilde niks te maken hebben met dat uitschot, hij kwam er voor zijn rust. Toch was er een vrouw die niet terugdeinsde door zijn blik, ze ging een gesprek met hem aan – als je het al een gesprek mag noemen. Ze stelde zich voor als Christine en zei dat ze geen intenties had zoals al die anderen, ze wilde gewoon praten – want praten helpt. Echter weigerde de man ook maar een woord aan haar vuil te maken, maar ze scheen het niet erg te vinden en bleef vrolijk met hem praten.
In het begin vond hij het niet erg en verdroeg het: het was waarschijnlijk toch maar een eenmalig iets. Helaas bleef de vrouw hem lastigvallen iedere keer als ze de kans kreeg: dus iedere keer als hij in de desbetreffende stad was. Nu was een oplossing simpel en kon hij gewoon niet meer naar die stad gaan, maar hij moest wel vanwege zijn taak en weigerde deze te verwaarlozen. De vrouw praatte dus regelmatig tegen hem, maar er kwam nooit een woord over zijn lippen – totdat het zijn keel uit begon te hangen natuurlijk, iedereen heeft grenzen. Echter zorgde zijn eerste echte gesprek met de vrouw ervoor dat hij eindelijk een oplossing zou vinden voor zijn probleem: het probleem dat hij zijn geliefden was kwijtgeraakt en naar zijn mening altijd zou kwijtraken omdat de goden hem straften.

Memories of the past .4:

Hij stond er niet lang bij stil en begon gelijk te werken aan zijn nieuwe project. Hij kon Amélie niet maken, eveneens als Alicia – die twee waren met elkaar verbonden en dat moest ook zo blijven. Echter kon hij wel, net zoals Christine had aangeraden, een nieuwe geliefde maken. Een partner was al gelijk afgeschreven; het was in zoveel opzichten verkeerd en daarbij voelde het ook als verraad naar Amélie toe. Dus zou hij een nieuwe dochter voor zichzelf maken, eentje die niet ziek zou kunnen worden en dus niet van hem afgenomen zou kunnen worden.
Velen zouden het beschouwen als iets goeds, want hij sloot zich niet meer af voor de buitenwereld – niet op een directe manier – en hij kreeg weer wat levenslust terug. De man had weer een doel in zijn leven, maar het enige probleem hiermee was dat dit doel steeds meer opeiste; hij werd geobsedeerd. Voor hij het doorhad was het nog maar het enige waar hij zich mee bezighield en hij begon zijn taak als vervoerder te verwaarlozen. Vandaar dat hij op een dag ook besloot om ermee te stoppen en zijn geboortedorp achter zich te laten. Hij geen officieel afscheid, meldde alleen dat hij stopte en verdween dezelfde avond nog. Hij trok de wereld in, opzoek naar de spullen die hij nodig had – de beste spullen natuurlijk. Alles voor zijn dochter.

Onsterfelijkheid: Ondanks het feit dat er ontwikkeling was, stond de tijd niet aan zijn kant. Het duurde hem een jaar om één simpel handje te maken – dat nog niet eens goed functioneerde, als het zo door zou gaan zou hij sterven voordat ze af zou zijn. Hij kon het niet accepteren en ging opzoek naar een manier waarop hij meer tijd kon krijgen, zodat hij zijn nieuwe dochtertje kon afmaken en het liefst ook nog wat tijd met haar kon spenderen. Na wat onderzoek kwam hij hetgeen tegen wat hij nodig had: een spreuk om je leeftijd stil te zetten. Het was echter wel een spreuk voor ervarene magiërs, nou was Alexander geen amateur – maar pure spreuken bleven toch zijn zwakte. Echter verblindde zijn obsessie de man en sprak hij de spreuk over zichzelf uit zonder er verder bij naar te denken; des te sneller hij dit had afgehandeld, des te sneller hij weer aan het werk kon. Na het uitspreken ervan liet hij het voor wat het was, zou wel zien of het werkte. De verschijnselen begonnen zich te tonen al vrij snel: een papiersneetje deed er twee weken over om te helen en zijn blauwe plekken bleven soms wel maanden aanwezig – de man verweet zijn vermoeidheid hiervan en negeerde het.
Pas op zijn vijftigste durfde hij te zeggen dat de spreuk had gewerkt: hij zag er nog steeds uit als een drieëndertig jarige. Echter had hij wel al een verband gelegd tussen het feit dat zijn wonden er zo lang over deden om te helen: hij kon soms wel uren bloedden wat ervoor zorgde dat hij bloedverlies kreeg en daardoor minder efficiënt was. Toen hij terugkeek naar de spreuk realiseerde hij dat hij een grote fout was begaan: niet alleen was zijn articulatie bij sommige woorden foutief geweest, maar hij had ook bepaalde woorden vervangen door anderen en de volgorde door elkaar gehaald. Hij had het simpelweg verprutst. Het was waar dat hij zijn leeftijd stil had gezet en niet meer ouder zou worden, maar er waren meerdere dingen die hij stil had gezet. De wonden heelden zo langzaam omdat hij zijn immuunsysteem had aangetast met de spreuk, wat ook resulteerde in het feit dat een simpel griepje hem, bij wijze van, kon doden als hij er niets tegen deed. Verder was er ook nog iets anders: zijn baardgroei was gestopt, iets wat gelinkt was aan zijn hormonen. De conclusie kwam al snel dat ook zijn hormonen waren aangetast en dat enkel niet te zien was omdat zijn lichaam een soort van vast zat in deze staat. Lang verhaal kort: hij was onvruchtbaar geworden, hij kon geen kinderen meer krijgen en dus nooit een echte familie opbouwen. Hij had er nooit eerder bij stilgestaan, maar wellicht zou hij wel een echte familie gewild hebben op een bepaald punt in zijn leven. Een van vlees en bloed – maar dat ging nu niet meer. Zijn obsessie had ervoor gezorgd dat hij zijn ware droom onbereikbaar had gemaakt. Hij had een onomkeerbare fout gemaakt, want de spreuk opheffen was te gevaarlijk.
De motivatie om zijn kunstmatige dochter te maken werd alleen nog maar groter omdat het nog maar de enige manier was waarop hij zijn droom deels waar kon maken. Hij stortte zich weer volledig op het project, nog meer dan voorheen. Hij reisde vrijwel heel Erd af om de onderdelen te krijgen die hij nodig had en het was het waard: want na velen jaren was hij eindelijk klaar. Lexie was geboren. Alicia was vernoemd naar haar moeder, dus vernoemde hij zijn nieuwe dochter naar hemzelf. Echter klopte het wel nog niet: ze was enkel een leeg omhulsel en kon enkel bewegen op commando. Ze kon ook wat woordjes zeggen, maar die moest hij eerst inspreken waarna zij hem na echode. Ze was een robot en meer niet. Ze was revolutionair voor haar tijd, maar ze was en bleef een robot.

Een tijd lang had hij zich erbij neergelegd, maar wanneer hij iets opving over een bepaald persoon moest hij het wel proberen. Blijkbaar was er een vrouw genaamd Milla Maxwell, de nieuwe Vrouwe der Aarde, die blijkbaar een ‘spirit lord’ was, het enige wat het voor Alex betekende was dat ze spirits op kon roepen: ze kon leven maken, het soort leven dat hij nodig had voor Lexie.
Hij ging opzoek naar haar en wist haar ook te vinden. Zij kon zijn succes betekenen, zij kon hem helpen om zijn droom te verwezenlijken. Wanneer hij haar eindelijk kon spreken draaide hij niet om de zaak heen en vroeg haar om de gunst: of ze leven kon geven aan Lexie. Het was duidelijk dat de vrouw het een vreemd verzoek vond en ze leek totaal niet geraakt te zijn na het aanhoren van zijn verhaal, iets waaruit haar beslissing ook afgeleid kon worden.

Memories of the past .5:

De vrouw bood hem echter wel aan om te blijven, zodat hij kon uitrustten. Het was een aanbod wat hij niet kon afwijzen, gezien het hem toegang verleende tot een grote collectie aan informatie in de vorm van boeken en blauwdrukken – het soort informatie dat hij nergens anders kon vergaren. Milla Maxwell had hem geen oplossing kunnen bieden, maar ze verschafte hem nu wel de mogelijkheid om er alsnog eentje te vinden. Waarom ze hem precies had aangeboden om te blijven wist hij niet, het maakte hem ook niet zoveel uit – het enige wat hem dwarszat was hoe ze destijds naar Lexie had gekeken.
Alexander wijdde zich weer volledig aan Lexie, hij moest en zou een oplossing vinden en door deze nieuwe informatie had hij er weer vertrouwen in gekregen. Ze zou niet eeuwig een lappenpop blijven die hij kon laten bewegen naar zijn wil, nee; ze zou een eigen wil krijgen – hoelang het ook zou duren. Hij had niet voor niets die spreuk over zichzelf uitgesproken, hij had zijn prijs betaald hiervoor en moest nog steeds hetgeen krijgen waar hij in origine voor had betaald.
En na lang onderzoek te hebben gedaan vond hij ook daadwerkelijk iets dat hem mogelijk verder kon helpen: bepaalde zeldzame kristallen op Nova. Ze werden voor vele dingen gebruikt en er waren ook redelijk wat experimenten mee gedaan, allemaal met een negatieve uitkomst en alles was ook vrij duister. Het duistere kantje eraan zorgde er wel voor dat er veel stemmen in zijn hoofd zeiden dat hij het niet moest doen, maar telkens als hij naar de kleine robot keek schreeuwde alles in hem om het te proberen. Wat als het mis zou gaan? Wat als het zijn dood zou betekenen? Een paar jaar terug had hij nog gezegd dat hij het liefste zou sterven tijdens dit proces dan dat hij een lafaard zou zijn; de beslissing was dus genomen.
Naar Nova reizen en een kristal bemachtigen was niet moeilijk: hij wist hoe die wereld werkte omdat hij er deel van uit had gemaakt tijdens het maken van Lexie. Een wereld die altijd hetzelfde blijft, of je je nou bevindt op Erd of op Nova – mensen kunnen soms merkwaardig veel op elkaar lijken qua persoonlijkheid. Het enige probleem was nu nog hoe hij het moest toepassen: het kristal was vrij groot, te groot voor Lexie haar moederbord, maar de vraag kwam dan ook al snel opkijken of hij wel zoveel nodig had. De experimenten waar hij over had gelezen hadden altijd gebruik gemaakt van grote brokken, maar wellicht lag daar wel de eerste fout? Toch bleef hij bang om al zijn werk tot nu toe kapot te maken, want de experimenten waarover hij las gingen enkel over organismen die al leefden. Lexie was een robot en leefde dus niet op dezelfde manier, haar energie voorziening was anders en ze had ook geen echte organen. Vandaar dat hij dus besloot om zijn eigen experimenten te beginnen: besloot om steeds maar kleine stukjes van het kristal te gebruiken en de werking ervan op technologie te bestuderen. Op basis van deze nieuwe gegevens paste hij Lexie aan, telkens als er een error was bij een test robotje zorgde hij ervoor dat deze error niet kon plaatsvinden bij Lexie.
Jaren gingen voorbij en het kristal werd steeds kleiner, tot er nog maar een klein stukje over was: nog maar een kans dus. Omdat er geen zekerheid was of de kristallen nog wel bestonden op Nova, ze waren ook een erg goede energie bron, durfde hij dit stukje niet op te offeren aan een experiment. Het was dus alles en niets: Lexie moest eraan geloven. Na een zorgvuldige installatie en het nemen van heel veel maatregels om er zeker van te zijn dat alles – als het fout zou gaan – soepel zou verlopen, startte hij haar op. Voor het eerst opende de kleine robot haar eigen ogen, waarna ze om zich heen keek. Gespannen keek de man toe, durfde niet te vroeg te juichen. Het feit dat ze niet zo’n goede motoriek had was echter wel een plus punt: het gaf echt aan dat ze zichzelf bestuurde, maar hier nog niet bekend mee was. Echter durfde hij het pas na dag te geloven dat het echt werkte en dus kon hij eindelijk verder werken aan zijn project. Lexie leefde.
Na het installeren van het kristal ging alles vele malen sneller: het was niet zo moeilijk om nieuwe data te installeren die haar instaat stelde om te praten. Haar motoriek moest ze wel nog ontwikkelen, maar dit scheen Alexander niet erg te vinden – hij vond het juist fijn. Zo leerde ze stapje voor stapje wie hij moest zijn tegenover haar: haar papa. Echter zorgde de nieuwe informatie die ze kreeg over de wereld er wel voor dat ze met vragen kwam na verloop van tijd; ze was erg complex en was dus ook instaat om waarom vragen te ontwikkelen. Jaren gingen voorbij en de kinderen werden volwassenen – maar Lexie bleef gewoon nog het kleine meisje dat ze altijd was. Vandaar dat al snel de vraag naar boven kwam waarom zij niet ouder werd, waarom zij niet normaal at zoals anderen enzovoorts. Het waren vragen die Alexander onmogelijk kon beantwoordden, wetende dat hij haar dan de waarheid moest vertellen en dat te riskant was. Emoties zorgden voor een zekere onstabiliteit, die als gevaarlijk bestempeld kon worden. Vandaar dat hij maatregelen begon te nemen en haar intelligentie keer op keer aanpaste, maar ze bleef maar vragen stellen. Toch bleef hij ze vermijden en weigerde hij er een halt toe te roepen: hij was al zover gekomen.

Helaas liep het op een dag uit de hand: het was niet vreemd dat men hun handen wilde leggen op de robot. Ze was revolutionair en de enige in haar soort. En gezien de man weigerde haar blauwdrukken uit te wisselen probeerden men het maar met harde hand af te pakken. Het was een van de redenen waarom hij haar had uitgerust met bepaalde wapens, zodat ze zichzelf ook redelijk zou kunnen verdedigen. Hij kon veel hebben, maar was en bleef menselijk – zijn kwetsbaarheid daarbij opgeteld was hij té menselijk en daardoor dus niet instaat om haar voldoende te beschermen. Dit hield hem er echter niet van om het alsnog altijd te doen en haar te commanderen om niks te doen: papa regelde het wel.
Ieder mens heeft zijn grenzen en Alexander dus ook, grenzen die op een dag overschreden werden. Hij was niet instaat om Lexie te beschermen, faalde hierin door zijn eigen tekortkomingen. Het was echter niet de angst bij de robot die ervoor zorgde dat ze deed wat ze deed: nee het was pure woede. Niemand mocht haar papa pijn doen, niemand en daar zou zij persoonlijk voor zorgen. Een afgrijselijke slachting vond plaatst, aangericht door de kleine meisjes robot – het meisje dat van haar vader hield en alles deed om hem te beschermen, zelfs als dat betekende dat ze de hele straat rood tekende met het bloed van de belagers. “Want niemand komt aan mijn papa,” was hetgeen wat ze met een glimlach had gesproken tegen hem, iets wat zorgde voor een afgrijselijke realisatie.
Hij was hetgeen wat Lexie onstabiel maakte, hij riep gevaarlijke emoties bij haar op. De band die ze hadden betekende teveel voor haar. Natuurlijk was het wat hij had gewild: het had bewezen dat hij Lexie nooit of te nimmer kwijt zou raken, maar de gevaren die het met zich meebracht waren te groots. Wat als haar obsessie met hem, zo kon je het wel noemen na de slachting die ze had aangericht, ervoor zou zorgen dat ze onschuldige mensen pijn zou doen? Hij kon het niet riskeren en nam dus de beslissing om niet alleen haar wapens weg te nemen, maar ook haar herinneringen.

Memories of the past .6:

Na de nodige aanpassingen kon hij haar niet meer opstarten, het was te pijnlijk. Ze zou niet meer de kleine Lexie zijn die ze ooit was; ze was niet meer zijn kleine meid. Ze zou gewoon een robot zijn, die weliswaar een eigen wil had – maar het was niet hetzelfde. Dat zou het nooit zijn.
Opnieuw sloot hij weer eens af van de wereld, werd dag in dag uit geconfronteerd met zijn nieuwe verlies doordat de robot het eerste en laatste was wat hij zag. Weer was een geliefde van hem afgenomen, zij het zo dat hij het nu zelf had gedaan – maar was dat die andere keren ook niet zo geweest? Als hij was gebleven had hij Kath misschien wel kunnen overhalen om Amélie destijds te redden, als hij Alicia niet met zich mee had genomen was ze wellicht nooit ziek geworden en als hij zijn eigen droom niet had geforceerd op Lexie dan had hij dit waarschijnlijk nooit hoeven doen. Keer op keer wisten de goden hem te straffen en hij zou er waarschijnlijk nooit mee wegkomen, dat was zijn verklaring. Directe voldoening zou hij dus nooit kunnen krijgen: goden kun je niet doden, laat staan aanraken. Maar er was wel iets waaruit hij rust kon putten, iets wat ervoor kon zorgen dat hij dit hoofdstuk achter zich kon laten.
De schade die hij aanrichtte kon niet vergeleken worden met hetgeen wat Lexie destijds had gedaan, maar het was genoeg om angst op te wekken. Om degene die dit op zijn of haar geweten had bang te maken, om deze persoon een bericht te sturen. Hij zou komen, hij zou komen en die persoon hetgeen ontnemen wat het meest dierbaar was. In ruil voor hetgeen waartoe ze hem gedwongen hadden; een oog voor een oog.
De angst die hij ze inboezemde begon te werken en al snel werd hem informatie gegeven waarmee hij verder kon. Echter scheen het om een hele organisatie te gaan, al dan niet een sekte. Hij had nooit naar een motief gevraagd, maar het werd hem al snel duidelijk dat deze mensen gestoord waren – in zijn ogen dan. Meestal hadden ze het over een soort van Utopia dat ze probeerden te creëren en dat robots zoals Lexie daarvoor essentieel waren. Het enige wat hij eruit opmaakte was dat iemand een dictatuur wilde opstellen en wie beter als volgers dan robots? Die kon je voorprogrammeren om aan jouw kant te staan, maar om nou duizenden robots zelf aan te sturen was blijkbaar teveel voor het hoofd van deze sekte – dus dan geef je ze maar de mogelijkheid om zichzelf te besturen en kun je simpele orders geven die zij als lamme schapen opvolgen.
Hij vocht letterlijk zijn weg in de organisatie, was er niet eens op uit om ze te stoppen. Het enige wat hij wilde was zijn deel van de ruil en als dat betekende dat hij het leven moest nemen van de leider dan was het maar zo: zonder leider zouden de pionnen waardeloos zijn. Toch vond hij de persoon die hij zocht niet, deze vond hem en nodigde hem uit om te praten. Het was een overduidelijke hinderlaag, maar hij had geen andere keus omdat hij nooit meer zo’n kans zou krijgen.
Zoals verwacht werd hij aangevallen, maar hij was nu al zover ontwikkeld in zijn vechtstijl dat zijn tegenstanders niks meer voorstelden. Echter was er wel iets wat iets voorstelde: de leider, of eigenlijk de leidster. Eindelijk kreeg hij degene te zien die hem dit had aangedaan, maar niemand had hem kunnen waarschuwen voor de identiteit van deze persoon.

Memories of the past .7:

Eindelijk was hij instaat om het hoofdstuk af te sluiten en de kwestie achter zich te laten. Echter baarde de woorden die Christine had uitgesproken over Lexie hem wel zorgen, wat als iemand anders haar in zijn of haar handen zou krijgen? Wellicht was het beter om haar dus bij zich te houden, maar om haar zo levenloos in zijn armen te houden… Dat was onmogelijk voor hem, vandaar dat hij besloot om haar toch weer op te startten. Zoals verwachtte was ze niet meer het kleine meisje dat ze van origine moest zijn: haar emoties waren vrij oppervlakkig, ze was erg realistisch en wist wat ze was. Ze stelde geen vragen, het maakte haar niet uit waarom iets zo was – waarom zij een robot was. In plaats van zijn kunstmatige dochter werd ze een soort van assistente.
Hij besloot om Maxwell op te zoeken en haar hierover te informeren, zij wist vast wel wat ze moest doen. Het was waar dat Christine nu verleden tijd was, maar haar ideeën waren niet vreemd en er waren vast mensen die het zouden idealiseren – er was altijd wel iemand die net wat slimmer was dan de rest en daardoor de leider werd. Als er iemand was die het een halt kon toeroepen dan was het Milla Maxwell, maar zoals een paar jaar geleden bleek zij niet zijn oplossing te zijn: ze was verdwenen. De vrouwe der Aarde was verdwenen en blijkbaar was dit al een erg lange tijd zo. Blijkbaar had de staat het heft zelf in handen genomen en hadden ze Milla gelaten voor wat ze was na haar verdwijnen gezien er geen opvolger was geweest. Opnieuw scheen hij weer terug bij af te zijn, maar wanneer hem werd verteld dat ze voor het laatst was gezien op een andere planeet op een academie – de plek waar blijkbaar alle legendarische magiërs naartoe gingen – had hij zijn oplossing gevonden. Hij kon daar naartoe, naar de andere legendes. Het was de perfecte plek met de ultieme bescherming voor Lexie en het bood hem genoeg tijd om uit te pluizen wat hij nou precies moest doen.
De man loog dat hij de opvolger was en wist de staat hiervan te overtuigen met dank aan zijn ervaring die hij door de jaren heen had gekregen. Daarbij hielp zijn leeftijd ook een heleboel, maar het feit dat er een paar foutjes waren liet hij achterwegen; het kon ervoor zorgen dat ze hem uiteindelijk toch niet meer zouden geloven en hem de titel niet zouden geven. Zo ontving hij de titel van Heer der Aarde, ten onrechte weliswaar, maar wanhopige tijden zorgen voor wanhopige maatregelen.