Dag 6 & Nacht 6 [WOOF]

Dag 6 & Nacht 6

Het zou niet lang meer duren.
Een groot deel van de leerlingen besefte zich dat al. De laatste dag en nacht waren er veel meer mensen vertrokken dan de bedoeling was geweest en waren er keuzes gemaakt die niet meer om te keren waren. De keuze van Aislin om het spel te verlaten, de keuze van de groep om Hero weg te sturen en de keuze van de weerwolven om Allen te bijten en daarmee Wren mee te nemen. Het werd te gek voor woorden, maar het was in ieder geval bijna afgelopen. Óf de wolven zouden op dit punt winnen, of de leerlingen. Renly was de vorige nacht door Allen aangesteld als leider door middel van een bericht op de muren, waar de eigenaar van de herberg erg chagrijnig om werd en het daarom ’s ochtends vroeg liet wegschrobben – Hoewel dat niet erg makkelijk ging. De rode vegen en strepen op de muren en tafels werden weggeveegd, emmers vol met rode vloeistof werden in de toiletten gedumpt. Het leek bijna alsof de weerwolven hier hun maaltijd hadden gehad.

Daar begon de nieuwe dag mee, deze keer niet ruikend naar koffie maar naar verf en terpentine. De lounge was geen fijne plaats meer om te zitten, immers zat alles onder verfspetters en rook het er sterk naar chemicaliën. Het was eigenlijk lang geen fijne plaats meer, het was namelijk de plaats waar het oordeel van de dag geveld werd, waar alle beschuldigingen en verwijtingen heen en weer geworpen werden. Het was de plek waar de groep steeds meer uiteen gevallen was.
De leerlingen werden wegens de werkzaamheden verwezen naar het cafetaria-gedeelte van de herberg, waar ze plaats konden nemen aan tafels en stoelen. Voor het ongemak schotelde de eigenaar ze een paar koppen slecht gebrouwde koffie voor, al was het een vermoeden dat de eigenaar de koffie expres slecht had gemaakt – want tja, het kwam niet elke dag voor dat er op zijn muur gekalkt werd.
Maar nu ze daar zaten met zijn vieren viel de harde waarheid toch op hun schouders: Het was nu alles of niets.

Notes:
Hierbij is Dag 6 begonnen!
Wat je kunt doen in dit topic: Er kan gereflecteerd worden op de vorige nacht en uiteindelijk is het de bedoeling dat de leerlingen met elkaar in discussie gaan en verdenkingen naar elkaar gaan roepen.

Dag 6 zal duren tot zaterdag 6 december! Vergeet niet te stemmen en minstens 1 keer te posten, dit is inmiddels een vereiste om te kunnen blijven.

Veel succes, leerlingen!

Elveria werd al chagrijnig toen ze de gang op kwam om naar de gelagkamer te gaan. De sterke, chemische lucht die er hing liet haar ogen bijna tranen. Echter verschool een klein triomf in haar. Hero was weg samen met Aislin, beide weerwolven. Maar daarnaast waren Allen en Wren ook verdwenen. Allen, de stommerik, de leider. Hij was Cupido geweest en had hemzelf aan Wren gekoppeld. Daarnaast bleek Wren ook nog een weerwolf te zijn. Met die gedachte verzonk Elveria al meteen in een donkere wolk. Het moest over zijn, ze was er klaar mee. De enige persoon waar ze een beetje vertrouwen in had bleek een weerwolf te zijn. Ze was nu veel meer op haar hoede en durfde bijna niemand eigenlijk meer te vertrouwen.
Beneden werd ze naar het cafetaria verwezen en kreeg ze een verschrikkelijke slechte kop koffie in haar handen gedrukt. Ze was de eerste. Elveria verstopte zich bij het raam in een van de weinige comfortabele leunstoelen die er waren en staarde wat voor zich uit. Ze begroette iedereen die binnenkwam maar daar bleef het bij. Ze had geen zin in gesprekken en dacht na over haar stemkeuze van gisteren. Ze had Adrian gekozen. Hij voelde gewoon niet vertrouwd, zelfs na het vertrek van Tári leek hij compleet door te leven, hij maakte zich geen zorgen om haar, alles ging gewoon zijn gangetje. Haar grap van gisteren over het uithongeren pakte hij zelfs positief op. Waarom? Omdat hij 's nachts dan gewoon door kon eten? Hij hoefde zich vast geen zorgen te maken over uithongeren. Nee, ze bleef bij haar keuze. Adrian was nu haar prime-suspect.

Renly had amper geslapen. Hij had nog altijd last van insomnia en hoe langer hij in de herberg moest blijven, hoe erger het werd. De jongen had zijn deken over zijn hoofd getrokken en had in foetus houding liggen tellen, hopend dat de weerwolven zijn kamer gewoon voorbij zouden lopen. Hij zou echt niet weten wat hij moest doen als hij gebeten werd. Hij was er zeker van dat hij niet zo rustig kon vertrekken als de rest midden in de nacht. Ze zouden hem moeten afvoeren en dat zou waarschijnlijk een stuk minder stil gaan dan dat iedereen zou hopen. Gisteren was er dan eindelijk een weerwolf naar huis gestuurd en was er zelfs eentje zelf vertrokken, maar dat wilde helemaal niets zeggen. Wie weet hoeveel weerwolven zich nog schuilhielden onder de weerwolven.

Donkere wallen stonden dan ook onder zijn ogen toen hij nog best vroeg beneden kwam en hij had zijn ogen in eerste instantie tot spleetjes geknepen, maar zijn nog half slapende houding veranderde meteen toen hij nog net de tekst op de muur kon lezen voordat iemand hem met veel geweld naar achteren duwde en duidelijk maakte dat hij niet in de lounge mocht komen. Ze verwezen hem door naar de cafetaria, maar hij leek de woorden niet meer te horen. Het enige waaraan hij kon denken was de tekst die hij nog net had kunnen lezen. Allen was gebeten en het was vrij duidelijk dat de jongen wilde dat hij diens plaats ging innemen. Verdoofd zakte hij langs de muur naar beneden en bleef daar een tijdje voor zich uit staren. Wat moest hij nu doen? Mensen luisterden niet naar hem zoals de meesten wel naar Allen geluisterd hadden. Hij stond waarschijnlijk bij iedereen ondertussen al wel bekend als de gestoorde ginger die het liefst in een hoekje wegdook als het te spannend werd.

Het duurde even voordat de roodharige zich herpakte. Hij moest wel verder gaan, toch? Ze moesten de weerwolven zien buiten te werken en ervoor zorgen dat er niet nog meer mensen gebeten werden en in de kerkers zouden worden opgesloten. Het was voor hun eigen bestwil. Langzaam krabbelde Renly overeind en baande zich een weg naar de cafetaria terwijl hij zijn hevig trillende handen in zijn broekzakken stak. Als dit alles voorbij was ging hij een paar dagen in bed blijven liggen en misschien wat meer naar de schoolpsychiater gaan. Mara was fout geweest, hij was nog niet klaar om een normaal leven te leiden.

Eenmaal in de cafetaria aangekomen, liet hij zich naast het zwartharige meisje op een stoel zakken en sloot zijn handen om de kop koffie die hij gekregen had. Nee hij dronk geen koffie, maar hij had gewoon iets nodig om zich aan vast te klampen. Zelfs zo’n stomme warme kop was al genoeg om ervoor te zorgen dat hij iets of wat kalmer werd en hij zijn trillende handen kon verbergen. Pas toen de twee anderen ook aanwezig waren, schraapte hij zijn keel. “Ik denk dat we maar beter gewoon verder kunnen gaan met wat we elke avond al gedaan hebben: stemmen. Veel meer kunnen we niet doen.” Na die woorden sloeg hij zijn blik terug neer. Hij hield er niet van om alle aandacht te krijgen, dus hij hoopte dat de discussie snel zou beginnen.

Adrian zat met grote kringen rond zijn ogen te staren naar zijn zelfweerspiegeling in de spiegel, kijkend vol afschuw hoe verschrikkelijk hij er wel niet uitzag. Het duurde even voor hij zichzelf aankleedde en zich beneden waagde. Een zucht verliet zijn mond toen hij de stinkende walm van verf al rook tot boven aan de trap. Dus hij had maar simpelweg besloten om zijn neus dicht te knijpen bij wijze van spreken en zo zich beneden te wagen. Er was opeens heel wat minder volk in de ruimte waar hij zich nu bevond. Zijn vermoeide blik ging richting Renly en Elveria om dan zich te wendden tot de muurkunst die Allen er vast had opgeklad. Adrian ging met zijn hand door zijn haar terwijl hij zich neerzette in een van de zetels. Toen Renly zei dat ze moesten stemmen zuchtte Adrian. “Wel, mijn stem staat vast... Elveria, en zoals de vorige keer zij op mij gestemd heeft, zal dit nu ook wel het geval zijn, het lot licht in jouw handen Renly..” zei hij op een zachte toon terwijl zijn blik richting het zwartharige kind ging dat vorige nacht op hem had gestemd, een vleug irritatie flitste door zijn ogen.

Dag 6 & Nacht 6 [WOOF] Pumpkin_kitties___free_avvie_by_georgiapeaches-d4dj2t6

Ike was stilletjes de cafetaria binnengekomen en was stilletjes koffie gaan zetten. Toen de jongen plaats nam aan de houten tafel, een dampende mok koffie in zijn handen, waren al zijn mede overlevers er al. Nou, leuk. Renly, die blijkbaar de nieuwe leider was, nam gelijk het woord. Wat hij zei was niet onbekend voor Ike. Stemmen. Omdat ze niks anders konden doen. Oké dan. Ike vond het prima. Hij liet zijn helder gekleurde ogen langs de tafel schieten, bekeek iedereen even wantrouwig. Ze zagen er allemaal niet uit, en Ike wist dat hij zelf geen uitzondering was. De vorige nacht hadden er blijkbaar drie wolven het pand verlaten, samen met de leider Allen. En nu waren er nog vier mensen over. Was er nog een wolf? Ike wist het niet, maar hij vertrouwde de anderen voor geen cent.

De volgende die sprak was dat wenkbrauw-joch. Hij zei dat hij op Elveria stemde, omdat.... Omdat hij op hem stemde? Serieus? Wat een reden. Vervolgens zei hij dat het aan Renly lag, omdat hij dacht dat Elveria wel weer op wenkbrauw-joch zelf zou stemmen. Um, hallo? Meneer Hiyori was er ook nog. En dat liet de witharige jongen weten door luid te kuchen. Hij keek met opgetrokken wenkbrauw naar Adrian. "Ik ben er ook nog," merkte hij droog op. Onbeleefd joch, die Adrian. Kon niet eens even een tafel rondkijken om daar drie andere hoofden te zien, in plaats van twee. "Ik stem op jou, trouwens. Je vriendinnetje, met wie je onnodig klef stond te doen, is weg en je vind het helemaal niet erg. Je bent niet down, niet boos, niks. Je gaat gewoon door alsof ze niet eens bestond. Lekker vriendje ben jij. Is het omdat je een wolf bent? Omdat jij haar uitgekozen hebt als je hapje? Ik weet het niet, maar ik kan me geen andere reden bedenken waarom het je niks zou schelen dat je liefje weg is. Daarnaast weet jij altijd wel heel goed wat je moet zeggen, met die super coole houding van je. Is het omdat je toch al weet wat er gaat gebeuren? Omdat jij als wolf alle macht hebt en zo mensen één voor één weg kan spelen? Klinkt allemaal nogal verdacht." Hij nam een slok van zijn koffie en zakte weer terug in zijn stoel. Zo. Dat was dan, als Elveria inderdaad op wenkbrauw-joch zou stemmen, twee stemmen tegen hem. Wat zou Renly doen...?

Nacht 6

Er waren veel leerlingen weg, maar er waren ook veel weerwolven weg. Het kon een bittere winst of een zwaar verlies worden voor beide partijen. Eigenlijk maakte het niet uit wie er precies won. Het weerwolven-virus zou niet eeuwig rondgaan en een serum om het virus te verdrijven was in productie en bijna op het punt van voltooiing. De weerwolven zouden toch wel verdreven worden en zouden uiteindelijk niets winnen. Geen maaltijden, geen opkomst van het ras, geen wereldoverheersing, niks. Ze zouden verdwijnen en (hopelijk) geen overlast meer veroorzaken. Alsof ze er nooit waren geweest.
De leerlingen zouden op hun beurt wel íets winnen, of tenminste de leerlingen die nog over waren. Ze zouden niet gebeten worden, maar het spel was te ver gegaan om nog een mooie victorie te bemachtigen. Bijna iedereen was gebeten, hier en daar waren breuken ontstaan, ze zouden waarschijnlijk naar een psycholoog moeten. Het was niet echt te zien als een winst.
De leerlingen zaten voor de laatste keer bij elkaar, nog maar vier mensen over en nog steeds een weerwolf tussen hun. Het was alleen maar stiller geworden en nu ze er met z’n vieren zaten, was er weinig lawaai dat van de groep af kwam. Renly had de leiderschap gekregen en probeerde de groep nog op een goede manier aan te sturen. Ze bleven redelijk nuchter onder de barre omstandigheden en kozen opnieuw een verdachte, de laatste van de lange treurige week.
Met drie stemmen werd Adrian weggestuurd. Hij pakte zijn spullen en verliet de herberg met geen greintje bloed aan zijn handen, want hij was gewoon een leerling.

Aan alles kwam een einde en zo ook aan de nacht die volgde. Toen een zwarte mantel de aarde bedekte in complete duisternis, werd de weerwolf weer wakker. Er glinsterden geen sterren aan de hemel en de maan was niet zichtbaar door het dikke wolkenpak in de lucht. Een kerktoren liet zich op de achtergrond horen en sloeg precies twaalf slagen. Twaalf uur, middernacht, het moment waarin het op alles of niets aan kwam.
De weerwolf sloop door de gangen, klaar om opnieuw toe te slaan. Bloeddorst vloeide door het wezen, het hart wild kloppend vanwege de adrenaline. Elke ader van het wezen snakte naar voedsel, naar bloed en het zou het gaan halen, koste wat het koste.
De weerwolf glipte een kamer in, zijn slachtoffer gekozen, en zette gelijk koers naar het bed waar het figuur opgekruld onder de lakens lag. Zijn bek ging open, tanden glinsterend en mond vol speeksel vanwege de honger. Het wezen tastte toe op het jonge warme vlees van het figuur, tanden scheurend door de huid waardoor bloed vrij kwam en rijkelijk begon te vloeien.
Renly, de jager en de leider werd die nacht gebeten.

Maar Renly was nog niet klaar. Hij mocht dan gebeten zijn, maar hij ging niet vertrekken zonder iemand mee te nemen waarvan hij vermoedde dat het een weerwolf was. Hij nam een keuze gebaseerd op zijn eigen oordeel en stapte op een persoon af die hij mee wilde nemen. Met een mes in zijn hand, meer als dreigement dan als echt een medium om de gekozene mee aan te vallen, ging hij op zijn keuze af en nam degene mee naar de ziekenzaal. Ike, een weerwolf lag daarmee uit het spel.

De enige die nog over was van alle gruwelijkheden die week was de leerling Elveria. Ze had het overleefd, was niet gebeten of verdacht en was de laatste in de herberg. Ze kon met een gerust gevoel de dag doorkomen. Hoewel ze wel alleen was, was het rustig, zorgeloos. Ze hoefde uiteindelijk maar één dag te blijven, want de dag daarna was het serum klaar en werd het aan iedereen toegediend. Alle leerlingen die weerwolven waren geworden, werden terug gebracht naar hun normale menselijke staat. De weerwolven waren daarmee verslagen.

De leerlingen hebben gewonnen!