Moest het nou? Wren zuchtte diep. Ze wist dat ze beloofd had naar lessen te gaan en lief te zijn enzo, maar, maar... Deze les was gewoon te saai! Het was literatuur niet, dan had ze het nooit gedurfd, maar een soort van- Tja. Ze wist eigenlijk niet wat het was. Zin om naar de titel van de les op het bord te kijken had ze ook niet. Normaal vond ze lessen ook niet interessant, maar als het haar na drie minuten al niet meer boeide kon ze er ook niet veel mee. Het enige wat haar brein nog interesseerde was de snelste manier om hier weg te komen. De meest logische en waarschijnlijk ook beste manier was natuurlijk wachten tot de bel ging, maar dat duurde nog zolang! Dat zou ze echt niet aankunnen, tegen die tijd lag ze al naast haar tafel op de grond. Ze zeiden altijd dat verveling nog nooit iemand vermoordt had, maar ze had geen zin om het uit te testen.
'En, Miss Máraz,' zei de leraar. Wrens blik richtte zich langzaam op naar de man, die bij het bord stond. Hij leek niet door te hebben hoe verschrikkelijk naar ze deze les vond, wilde haar verdorie nog een vraag gaan stellen ook. Ze onderdrukte de neiging met haar ogen te rollen en ging wat rechter zitten. 'Ja?' antwoordde ze, hoewel haar stem niet kon verhullen door wat voor hel ze naar haar eigen idee ging. 'Wat kunt u ons vertellen over de zin van het leven?' Zucht. Meende je dat? Daar waren vast een hele hoop gevatte antwoorden op te geven, niet? Wrens brein had een inzinking, maar kwam toen ineens met een idee. Wat als.. Wat als dit haar escape route was? Was dit haar kans? Eindelijk? Na die verschrikkelijke vijf minuten? Een duivels grijnsje kwam op haar anders wel schattige gezicht toen ze haar plan in actie zette. 'Goh, meneer! U weet dat daar geen simpel antwoord op is,' zei ze, semi-geschrokken. Zag vanuit haar ooghoek dat de deur nog open stond. Easy peasy, dit ging m worden. 'Weet u wat?' Terwijl ze dat zij stond ze op, bewoog zich richting de deur. Stond in de deuropening even stil. Hoe ging ze dit goed brengen? Oh, er liep iemand voorbij! Iemand die vast geen leerling was, want iedereen had les. En dat was juist mooi. 'Ik ga het antwoord even zoeken!' Ze was nu precies bij de deur, net toen de stagiair langsliep. Wren probeerde hem te onderscheppen door een arm in de zijne te haken, glimlachte lief naar de leraar. 'En met een verantwoordelijk persoon erbij kan er niets misgaan!' Ze keek even lief naar de stagiair naast haar. 'Doeg!' Met een te harde klap gooide ze de deur dicht, deed nog een vriendelijk wuifje voor de klas uit haar zicht verdween. 'Snel,' siste ze toen ineens naar de jongen, begon te lopen en probeerde hem mee te krijgen. 'Voordat hij doorheeft dat ik niet terugkom.'

Oh thank god, hij speelde mee. Wren haalde opgelucht adem, wuifde haar klasgenoten gedag. Iedereen staarde haar met open mond aan, vooral toen de jongen ook nog naar ze riep dat niemand zich zorgen hoefde te maken. Een brede grijns was op haar gezicht te zien; kon het beter? Nu leek het ook nog alsof het écht was en het niet helemaal vreemd was. Alsof het zo bedoeld was geweest. Ik ben heel verantwoordelijk. De manier waarop hij het zei maakte haar aan het lachen? Meende hij dat nu? Of ze kreeg straf zodra ze de gang uit waren en hij lapte haar erbij, of ze gingen gewoon een leuke tijd tegemoet na het einde van de gang. Ofzo. Zolang hij het allemaal maar een beetje meende vond ze het prima. Ze hield haar arm stevig door die van hem gehaakt en liep zo snel mogelijk door. Alles voordat de leraar achter hen aankwam.

Nu stopte hij, zorgde dat zij ook moest stoppen. Haalde zijn arm los? Whatever could be the problem? Wren keek hem zo onschuldig mogelijk aan, maar zei geen woord tot ze wist waar hij op zou gaan sturen. Spijbelen? Hij zou het moeten melden. Was inderdaad een stagiair. Wren trok een pruillipje. 'Maar een uitzondering is misschien wel mogelijk,' zei ze, probeerde zo redelijk mogelijk te klinken. Ach, wat. Ze zou nog liever bij Savador op kantoor zitten hiervoor dan dat ze terug naar die les moest. 'Je zou eens moeten weten hoe saai het daar was,' verzuchtte ze vervolgens, keek naar de grond. Alsof het haar echt speet. Zelfs haar glimlach was afwezig, al zou ze dat niet lang meer vol kunnen houden. Wren was geen goede actrice; de emoties waren zo van haar gezicht af te lezen. Zijn antwoord liet haar opkijken; de grijns was ook in een seconde weer terug, wat maar al te goed liet zien dat ze van die vorige paar zinnen niets gemeend had. Oeps. Don't care. De stagiair vond het saai. 'True that,' vond Wren. 'Deze dag is een zwarte dag in mijn leven. Er is NIETS te doen. Niets!' Ze leunde wat opzij, zodat ze met haar schouder tegen de muur aanstond. Focuste even op geluiden, om te kijken of er al iemand aankwam. Nog niet, de kust was nog veilig. Maar ze vreesde nog steeds dat de leraar gillend achter hen aan zou komen, zodra de klas hem ervan overtuigd had dat Wren dit soort dingen nooit meende. Wren zorgde dan gewoon dat ze verdween.

Hij mocht haar nu gebruiken? Wren ging weer recht staan, keek hem uitdagend aan, met één wenkbrauw opgetrokken? 'Oh?' vroeg ze. Ze kon ieder moment weggaan, dat wist hij ook. Maar toen ze hoorde waar hij haar voor wilde gebruiken, vond ze het al minder erg. Gids. Omdat hij verdwaalde. Dat klonk niet al te erg. Plus, hij was ontzettend schattig. Zag er leuk uit. Het was in ieder geval geen persoon waar ze zich voor zou schamen om de dag mee door te brengen. 'Okay,' zuchtte Wren, die met haar ogen draaide. Ze had wel wat betere dingen te doen, maar over het laatste had hij wel gelijk. Wat áls. En je wist het nooit, met van die filosofische gekken. 'Als je dan maar wel een drankje voor me koopt, mocht ik je weer zien. Want dit wordt toch wel een daad uit de goedheid van mijn hart.' Sarcasme? Dat was nog zacht uitgedrukt. Toch was het op de een of andere manier een Wren - signaal dat betekende dat ze je mocht. Tot nu toe. Stel je eens voor. 'Hoe dan ook,' zei Wren, die zonder wat te vragen haar arm weer door de zijne haakte. 'Hoe heet je en waar wil je heen?'

Oh, hij deed mee. Yes. Anders had ze nog teruggemoeten naar die klas en ze had echt geen antwoord op die vraag. Like, moest ze dan de zin van het leven uitleggen? Ze wist zeker dat de zin van haar leven wat anders was dan die van de meesten. Inclusief haar doelen, die waren nogal kortetermijn. Je wist nooit wat er morgen zou gebeuren, dus beter focussen op vandaag! Nu was Wren daar al hard aan bezig. Weglopen uit een les, een random joch aan de haak slaan en hop, er vandoor! Hij zei dat hij haar aan wilde geven bij de hoofdmeester, damn. Je meende- Oh, hij meende het niet! Ze keek hem breed grijnzend aan. Hij was interessant, wie weet had ze nog wel wat aan he.

Ah, geen drankjes. Wren pruilde even, maar haalde toen haar schouders op. 'No problem, dan kom ik wel terug als je gespaard hebt,' vertelde ze hem doodleuk, in het midden latend of ze het nu meende of niet. Als hij het zou doen, prima! Zij was altijd wel in voor een feestje. Even alle rotte dingen vergeten. Daarna vroeg ze naar zijn naam en bestemming, ging weer lopen. Hij liep al vrolijk mee. Wat voor een stagiair moest dat worden, als hij zich zo gedroeg? Ach, ze hoopte maar dat zijn opleiding die persoonlijkheid niet zou verplaatsen met een saaie, die de regeltjes volgde. Zo was hij toch veel leuker. Alain, muzieklokaal. 'Wren, uw gids van vandaag,' antwoordde Wren. 'Zeer aangenaam kennis te maken.' Uit haar mond klonken die woorden altijd zo onnatuurlijk. Ze meende ze, soort van, maar totaal niet op deze manier. Niet zo netjes. Al was het nu even in haar kleine toegedichte rolletje, het voelde vreemd. Dat zou ze liever niet te vaak doen.

Zo begon hun reis door de schoolgangen. Gelukkig liepen er niet al teveel mensen rond, want het moet er vreemd uitgezien hebben. De blauwharige duivel die een stagiair aan de haak geslagen had, spannend! Dat kon vast wel een nieuw verhaal worden. Er waren al genoeg verhalen over haar, en dat de meeste waar waren maakte het niet beter. Ze moest dit maar een beetje voorzichtig doen. 'Daar is het muzieklokaal,' riep ze na een tijdje, wees op een openstaande deur. Nu liet ze zijn arm los, stak haar hand naar hem op in een stopgebaar. 'Ik ga even checken,' zei ze, zonder verdere uitleg. Dat de deur openstond, liet een alarmbelletje bij haar afgaan. Kon nooit iets goeds betekenen. En ja hoor. Als je goed luisterde, hoorde je zacht de klanken van een piano, die op überdempstand stond. Wren ging ervanuit dat Alain naar haar zou luisteren - zelfs al was hij daar de persoon niet voor, Wren ging af en toe graag uit van haar eigen absolutie - en marcheerde prompt naar binnen.

Tweedeklasser. Ze had het kunnen ruiken. Het kleine meisje keek naar het andere meisje achter de piano, die wellicht groter was, maar waarschijnlijk niet zo'n ego had. Wat deed ze in het muzieklokaal waar Wren nú moest zijn? Wat onbeschoft. Ze zat een beetje te pingelen, al klonk het nog niet al te best. Wat nu? Ze moest wel van dit kind afkomen, ze ging niet gezellig kletsen met die interessante jongen terwijl dit wicht erbij zat. Dat was verre van de bedoeling. Wat de bedoeling wel was, daar moest ze nog achterkomen. Maar zij was er sowieso geen deel van. Nog voor Wren beledigende woorden rond ging strooien, gebruikte ze haar Luchtmagie. Tilde haar hand een stukje op en maakte een polsbeweging, waardoor de lucht rond de piano stopte met trillen en zodoende dus ook stopte met muziek doorgeven. Het meisje speelde door, tot ze eindelijk doorhad dat er écht geen geluid meer was. Ze leek te schrikken, keek om naar Wren. Die ondertussen al op haar afgelopen kwam en haar magie weer stopzette. 'Weg.' Het woord kwam resoluut uit haar mond, enigszins dreigend. Het meisje trilde een beetje, liet haar handen op de piano rusten alsof ze bevroren was. Nu ze op de kruk zat was ze even groot als Wren, maar het kwam niet in haar op te gaan staan en te kijken wie er nu qua lengte intimiderender was. Wie er qua persoonlijkheid intimiderender was, dat was wel duidelijk. Wren schudde haar hoofd, deed de pianoklep plots dicht. Het meisje trok net op tijd haar vingers weg. 'Wat zei ik?' Wren zuchtte, schudde met haar hoofd. Geen antwoord. Moest het nu zolang duren? 'Je maakt het alleen maar moeilijk voor jezelf,' vond Wren. Ze deed een stap achteruit, draaide zich om en deed alsof ze weer weg ging lopen. Tot ze het geluid hoorde waar ze op gewacht had; een ademhaling. Een opgeluchte ademhaling. Het meisje dacht dat het gevaar geweken was! Als een bliksemflits draaide Wren zich weer om, pivoteerde op haar voet. 'GAAN!' riep ze, haar gezicht vlak naast het oor van het meisje. Die schrok zich een ongeluk, sprong bijna automatisch op en rende weg, zonder haar tas te pakken. Glinsterden daar nu traantjes in haar ogen? Wat triest! Ze bereikte de deur toen Wren haar tas had gepakt en rustig achter haar aanliep. Het meisje ging door de deuropening, keek even geschrokken naar de stagiair, alsof hij haar moest helpen. Het volgende moment, voor ze iets kon zeggen, leunde Wren door de deuropening en stak haar tas naar haar uit. 'Je vergat iets, meisje,' meldde ze, haar stem zoet en lief. Tenminste, zo goed als ze dat kon; erg goed was ze daar niet in. Daarna richtte ze haar blik op Alain. 'Het muzieklokaal is klaar voor de rondleiding!' Jammer, kreng. Geen hulp voor jou! Het meisje had dat ook door en snikte zachtjes, waarna ze snel begon te lopen. Wren wuifde haar na, gebaarde toen naar Alain dat hij binnen kon komen. 'Opgeruimd staat netjes~'

En wie rende er nu huilend weg? Wren had haar tas nog achter haar aangesmeten, zo lief en schattig als ze kon. Alain zou hier vast niet achter zien dat ze deep down gewoon een bitch was. Het kwam niet door haar ouders of door haar opvoeding, niet door haar vrienden of door trauma's: ze was altijd al zo geweest. En om heel eerlijk te zijn kon het haar nauwelijks schelen. Het beviel haar wel, hoe haar leven op het moment ging. Alleen dat gedoe met haar vader was een domper geweest, maar zolang de man geen lucht kreeg van al het kattekwaad dat zij uithaalde, was er geen probleem. Ze was ook al sterk aan het minderen, maar helemaal niets doen.. dat vergde veel te veel van haar. Wren hield van aandacht, of die nu positief of negatief was, en ze zou alles doen om die te krijgen. Ja, ze zou zelfs gillen tegen een tweedeklasser en die op een uiterst ruwe manier het klaslokaal uitjagen. Geen enkel rot gevoel dat ze daaraan over zou houden.

Het beviel haar dat Alain het meisje recht aankeek, niet beschaamd om de stunt die zij net uitgehaald had. Het leek hem niet te boeien dat iemand in tranen wegrende. Ja, hij zou later een goede leraar worden! Dat zag ze nu al aankomen. Als zij zijn stagebegeleider was, kreeg hij meer dan een tien. Alain kon nu het lokaal binnen en hij liep even rond voor zijn blik op de piano leek te vallen. Ook merkte hij op dat ze gemeen was. Wren keek hem zo onschuldig mogelijk aan, probeerde verward te kijken. 'Ik? Gemeen? Ik zou niet weten waar je die gedachte vandaan hebt!' Kuch. Ze hield de onschuldige blik echter niet lang vol. Het zou de bedrading van haar brein wegschroeien. Ze zweeg even nu, keek hoe de jongen achter de piano ging zitten en begon te spelen. Hoewel zij het ook kon, was hij veel natuurlijker met het instrument dan zij. Zij kón het, dat was iets anders dan het echt bespelen. Haar houding was geforceerd en onnatuurlijk. Ze kon niet snel spelen en helemaal niet zo mooi, haar vingers leken de bolvorminge houding niet te snappen en vooral niet mee te willen werken als ze nootjes moest spelen die wat verder uit elkaar lagen. Nee, goed zou ze er nooit in worden. Vooral het feit dat ze het had moeten leren maakte dat ze er niet zo gek veel plezier uithaalde. Om iemand het goed te zien doen, echter, haalde wel wat interesse in haar naar boven.

Tijd om ernaar te vragen kreeg ze echter nog niet: Alain stelde haar wat vragen. Eerst een beetje plagerig, daarna toch wat serieuzer. Over zichzelf. De zin van jouw leven? Wren keek hem even lachend aan, maar besloot toen dat ze wel wat verder wilde praten met deze jongen. Ze mocht hem wel. 'De zin van mijn leven heb ik nog niet gevonden, anders was ik niet gaan zoeken,' zei ze, om haar ontsnappig coherent te houden. Maar goed, wie probeerde ze nu voor de gek te houden. 'Kort gezegd zou je kunnen stellen dat de zin van mijn leven op het moment is om te proberen door de opleiding te komen terwijl ik Saffie ruïneer en onderweg zoveel mensen kan pesten en voor gek kan zetten,' was haar antwoord. Het was niet echt de zin van het leven, maar het was zeker een antwoord waar zij zich in kon vinden. 'En ja, filosoferen boeit me niet zo,' voegde ze er gelijk aan toe. 'In ieder geval: om wat beter kennis te maken, ik ben dus Wren. Puffoonse met een soort van Vuurmagie aanleg.' Ja, dat was wel een manier om je te beschrijven. De planeet waar je vandaan kwam gaf vaak wel wat aan over je manier van denken en sommige karaktertrekken. Puffoonse mensen stonden misschien niet bekend als opvliegerig zoals zij, maar daar was haar soort van Raziaanse kant dan weer van. En oh ja, een heel klein beetje Duister van haar stomme papa, maar daar wilde ze eigenlijk niet zoveel mee te maken hebben. 'En ik moet zeggen dat jij me een goede stagiair lijkt, zo verantwoordelijk. Op mijn vorige twee scholen ben ik nog nooit zo'n iemand tegen het lijf gelopen,' zei ze, lachend omdat ze hintte op zijn gedrag jegens haar. Meestal waren het van de saaie mensen die haar direct de klas weer in zouden duwen; Alain had dat echter niet gedaan. 'Geen échte broers en zussen,' halfzusje en halfbroer die ze haatte liet ze hierbuiten, 'en een kat als huisdier hier op SSA.' Wre keek even naar de piano, hoe Alains handen zich over de toetsen bewogen. 'Ik ben absoluut dol op lessen skippen, leraren gek maken en een brave leerling zijn,' zei ze als laatste. Wat was de odd one out? 'En, hoe zit het met de zin van jouw leven?' Wren sloeg een toon aan die ze leuk bij zijn melodietje vond klinken, omdat ze deze geleerd had als duet te spelen. Ze had best wel wat klassieke zooi moeten oefenen voordat ze eindelijk door haar training heen was en zelf wat mocht spelen. Ze herinnerde zich deze nog wel; het was wel een leuk deuntje geweest.