First assembly of the Fellowship

The Fellowship of the Bookworm
So many books, so little time

Afwezig gleed haar hand over de kaft van het boek. Nannete had gemerkt dat er een aantal boekenliefhebbers in haar literatuurlessen te vinden waren en had die kans meteen aangegrepen; Een boekenclub. Ze startte een boekenclub! Nouja, zo klonk het net alsof zij alles bepaalde. En dat was absoluut niet het geval. Het was een groepsproject en daarmee had het ook een semi-democratische uitvoering. Nannete was eindverantwoordelijke, logischerwijs. Wie zou er een tiener vertrouwen om netjes met materiaal om te gaan? Nou, de schoolleiding in ieder geval niet, weer een minpuntje voor hen. Maar er zat niets anders op. Dus de normale schoolreglementen zoals 'geen voeten op tafel' zou zij in acht nemen. Aangezien ze hier met de stuudjes, nerds en in ieder geval enigszins opgevoede mensen te maken had zou dat wel loslopen.

Dit was hun eerste bijeenkomst en de namen op de inschrijving beloofden een grote opkomst. Relatief dan. Acht leerlingen hadden aangegeven er graag bij te willen zijn. Dus had ze een knus hoekje gekozen met een ovalen eikenhouten tafel gekozen met daaromheen redelijk luxe zitstoelen, verzameld uit de bibliotheek.Het was na sluitingstijd van diezelfde bibliotheek, maar Nannete had uiteraard de sleutel. Hier zouden ze verzamelen, onder de goudgele gloed van de lampen en badend in de warmte van de haardvuren, terwijl buiten de gure wind en regen hoogtij voerden.

Iedereen had de instructie gekregen hun lievelingsboek indien mogelijk mee te nemen (of in ieder geval een goed boek, waar ze van genoten hadden). Dat leek haar een gepaste manier om kennis te maken. Voor haar lag een oud boek, de oranje-gele cover versleten van de vele malen dat ze het gelezen had, stiekem onder haar dekens als kind of later, wanneer haar kinderen eindelijk in slaap gevallen waren voor hun middagdutje. Er kleefden vele herinneringen aan en mede daardoor was het haar meest gekoesterde boek, dat ze elk jaar wel las. Ze was zeer benieuwd wat de anderen te bieden hadden.

Wanneer iedereen zat begon ze; "Hallo allemaal, wat fijn jullie te zien. Even een herinnering dat de normale fatsoensregels nog steeds gelden en dat we alles hier netjes moeten houden. Ik stel voor dat we eerst een namenrondje doen, waarbij iedereen wat over zichzelf en zijn literaire voorkeuren verteld."
"Mijn naam is Nannete Whiteman, ik ben 64, bijna 65 eigenlijk. Voordat ik les ben gaan geven ben ik actief geweest als recensent, maar ook als bibliothecaresse. Ook heb ik een aantal jaren geholpen een stadsarchief vorm te geven in mijn thuisstad. Genoeg ervaring dus, maar wat wil je ook met mijn leeftijd.'' Luchtig lachtte de vrouw haar tanden bloot. Ze was oma for the love of god, had absoluut geen illusies over haar ouderdom. ''Mijn hobbies zijn toneel, literatuur en in de keuken staan. Mijn favoriete genres gaan in op psychologische aspecten van de geest, zoals bijvoorbeeld 1984 dat prachtig deed, of belichten menselijke relaties en hoe die veranderen. Nou, dat was het wel zo'n beetje, ik geef jou het woord,'' gaf ze aan aan degene die rechts van haar zat.

------------
De volgende bookworms zijn van harte uitgenodigd voor de bijeenkomst, met indien mogelijk hun lievelingsboek bij zich:

Miss Nannete
Ike Hyori
William Ventura
Adrian Nessuno
Jake Patreus
Earia Izard
Kumo Kagemine
Aubree Kingston
Skyler Mithez

Het was best wel spannend; zo vaak was hij niet onder de mensen, tenminste niet vrijwillig. Maar dit had hij niet kunnen weerstaan. Het was een boekenclub! Ze gingen praten over boeken, boeken aaien, houden van boeken. Zo kon hij ook nog eens nieuwe verhalen leren kennen. Hij was een beetje zenuwachtig, maar eigenlijk had hij er ook weer zoveel zin in dat hij toch veel te vroeg weg wilde gaan. Oh, zoveel tweestrijd. William telde de uren naar de meeting een beetje af, maar uiteindelijk was het dan toch zo ver. Tijd om te gaan.

Hij trok zijn oude vest aan om hem warm te houden en pakte zijn kapot gelezen Shakespeare-boek op, waarna hij het stevig tegen zich aanklemde. Dat boek was zijn hele leven zowat bij hem geweest. Hij had het ook gekregen van zijn zusje, de enige die hem gesteund had. Hij kon dan ook niets anders doen dan glimlachen als hij naar het boek keek. Hij bitter hij sommige van zijn herinneringen ook ervaarde, er zat altijd dat zonnestraaltje in dat alles weer beter maakte.
Al snel kwam hij bij de bibiliotheek aan, waar hij gewoon naar binnen kon lopen. Iedereen was al weg, omdat het officieel na sluitingstijd was geweest natuurlijk. Daarom was het makkelijk om Miss Nannete te vinden, die een knus hoekje gecreëerd had om in te zitten. Rustig kwam hij aangelopen, enigszins gespannen. Dit was onzin; zo eng kon het niet zijn. Toch was hij bang voor de reactie van mensen op zijn uiterlijk. Niemand had ooit gezegd dat hij oh zo knap was en tja, hij moest ze daar wel gelijk in geven.

'Goedenavond, Miss,' groette hij de oudere vrouw beleefd, waarna hij plaatsnam in de stoel rechts van haar. Hij twijfelde even, slikte. 'Miss, is het goed als ik mijn capuchon ophoud? Het is vanwege.. mijn conditie. Andere mensen kunnen..' Hij slikte even, bleef naar de grond kijken. Het bleef naar om te zeggen dat je er niet uitzag. 'Schrikken?' Het klonk twijfelachtig, deels angstig en wanhopig. Het was niet alsof hij er iets aan kon doen. Miss Nannete had nu ook al wel een glimp opgevangen van zijn prachthoofd. Hij was weer stil, legde het boek op zijn schoot neer. De anderen zouden zo wel komen en dan zouden ze beginnen.

Miss Nannete begon zich voor te stellen zodra mensen binnengedruppeld waren. Een namenrondje? Okay, logisch. Netjes luisterde hij naar de lerares, die kort vertelde over zichzelf. Ze had haar hele leven al met boeken gewerkt, zo bleek. Ook vertelde ze wat over haar hobbies en toen kreeg hij ineens het woord. 'Eh.. Ik ben William Ventura. Ik zit in het zesde jaar op de Academy. Mijn hobbies zijn lezen en muziek luisteren. Ik heb mijn favoriete boek meegenomen, het verzamelde werk van Shakespeare.' Hij liet het boek even kort zien en dacht toen weer na. Wat moest hij verder zeggen? 'Voor de rest houd ik van klassieke literatuur, zoals Dante's Komedie,' gaf hij aan. 'En eh, dat was het.' Beurt aan de volgende!

Adrian kon het niet ontkennen dat hij niet vaak onder de mensen kwam, de enigste momenten dat hij dat wel deed was puur toeval, omdat er mensen tegen hem begonnen te spreken. Maar nu had hij toch uiteindelijk de grote stap kunnen nemen en had hij zichzelf ingeschreven voor een boekenclub, op school. Een best grote stap voor deze jongen die het niet al te leuk vond om in contact te komen met veel mensen, hoe graag hij het ook wilde proberen. Een zucht verliet zijn mond toen hij een paar boeken in zijn handen geklemd had. Miss Nanette had gevraagd om een favoriet boek mee te nemen en hij kon maar niet kiezen. In het ene boek had hij een geweldig horrorverhaal vast van een reeks waar zelfs hij begon bij te bibberen en te beven, soms zelfs te kokhalzen van de té gedetailleerde gore stukjes. In zijn andere hand had hij een verhaal vast over primitieve mensen, een meer informatief boek dat toch een prachtig verhaal vertelde over hoe de mensen uiteindelijk zich op één plek settelend. Uiteindelijk koos hij voor het horrorboek en vertrok hij richting de bijeenkomst.

Het boek tegen zijn borstkas geklemd, zijn blauwe en groene oog op de grond gericht, hij had zijn haar uit zijn ogen gedaan deze keer, om toch een beetje beter over te komen. Zijn blik ging richting de bibliotheek, hij was er. Nerveus keek hij binnen, er was al iemand samen met de leerkracht en hij zuchtte zachtjes. Hij stapte langzaam binnen en richtte zich met zijn tweekleurige ogen richting de leerkracht. Uit zijn broekzak haalde hij zijn bril en hij zette deze haast meteen op. “Goedenavond Miss,” groette hij Miss Nanette op een beleefde toon terwijl hij zichzelf neerzette naast de jongen die er al was.

Uiteindelijk waren er toch al heel wat leerlingen, wat dus in Adrian’s ogen betekende dat iedereen er was. Want de voorstelronde begon. Toen Miss Nanette en de jongen die blijkbaar William heette zichzelf hadden voorgesteld, besloot Adrian dit ook maar te doen. “Ehm... Goedenavond iedereen, ik ben... Adrian Nessuno. Ik ben 17 jaar en mijn hobbies zijn... Lezen, schrijven en koken,” vreemde hobbies vond hij zelf, maar hij vond het leuk, dus voor hem deerde het niet wat een andere persoon van hem dacht. Want iedereen in deze zaal deelde een ding met elkaar van hobbies, namelijk lezen. Daarvoor was hij hier, voor te lezen, zijn gedachte over een boek te delen met anderen. "Ik hou van thrillerboeken, literatuur, informatieve teksten. Ik lees van alles en nog wat, heb ik van mijn jeugd meegekregen. Mijn favoriete boek is: 'Het boek van Vuur' van James Clemens van de reeks verboden en verbannen, een horrorverhaal." zei hij met een licht onvaste stem, waarvan je kon opmaken dat hij duidelijk een beetje nerveus was.

First assembly of the Fellowship Wigflip-ds

In haar vingers klemde ze de verfrommelde paperback van de Odyssee in zijn originele versie en het schrift wat ze op haar dertiende gekocht had, waarin ze het stuk inmiddels drie keer vertaald had – elke keer een beetje beter, hoewel ze nog steeds niet tevreden was met haar werk. Dat zou ze waarschijnlijk ook nooit zijn, maar het was niet langer een werk wat ze wilde afmaken, meer een werk wat ze deed als ze zichzelf af moest leiden van gedachten die destructief zouden kunnen zijn, gedachten die haar naar diepten konden trekken waar zelfs haar sirene-zelf niet durfde te treden.
Ze had nog een ander boek bij zich, diep weggestoken in de schooltas die ze bijna 24/7 rondsjouwde. Haar schoolboeken zaten er ook in, maar diep weggestoken tussen haar duistere theorie en een boek over Erdse kunst was een bundel oorlogsgedichten te vinden, geschreven door een gedesillusioneerde Puffoonse ex-soldaat. Ze was pas halverwege het boek en moest nog wennen aan de moderne poëzie die zo sterk contrasteerde met de epische poëzie van Homerus, Vergilius en Juvenalis die ze zo gewend was.

Vanavond ging ze echter beiden niet lezen, vandaag ging ze erover praten. Ja, ze had zich voor nóg een club opgegeven. Dit keer hoefde ze hem echter niet te leiden of te organiseren en stonden de leden zelfs onder leiding van een lerares, dus zo zwaar als de Argonauts zou het niet zijn. Bovendien gingen ze boeken bespreken en hell, dat was gewoon leuk. Ja, mocht ze ook een hobby hebben naast voetbal en haar vrienden in check houden? Goed. Want die had ze – lezen.
Ze zat twee plaatsen van de oudere dame die ze kende als Miss Nannete verwijderd, naast een blonde jongen. Net zoals de jongen die naast de blonde jongen zat had ze een vest met capuchon aan, maar de hare hing los en onthulde een t-shirt met de ietwat grove tekst Oedipus: the original mofo erop geprint. Ook had ze haar capuchon niet op, zoals de jongen wel had.
Hij begon echter met een heldere stem te spreken en het witharige meisje luisterde met de interesse waarmee ze ook al haar lessen volgde. William hield van Shakespeare en ze had niet het idee dat het toeval was dat zijn naam gelijk was aan die van de grote schrijver. Ze had in hem een medestander over klassieke literatuur (als ze socialer zou zijn, zou ze hem na de bijeenkomst vragen of hij nog suggesties had omdat ze nieuwe klassiekers wilde lezen, maar dat was ze niet en dat zou ze dus ook niet doen) en dat was een opluchting. Als ze hier allemaal zusters met een wisselende spijkerbroek had aangetroffen, was ze waarschijnlijk opgestaan en niet meer teruggekomen.

De blonde jongen naast zich introduceerde zich als Adrian Nessuno en hield van thrillers. Ze luisterde beleefd, maar kende het boek waar hij over sprak niet – het klonk in elk geval niet als haar ding, hoewel het misschien wel het soort boek zou zijn wat ze op een verveelde zomermiddag in haar hangmat uit kon lezen, kanttekeningen makend waar het verhaal haar deed denken aan andere boeken. Een leuke bezigheid, maar het was niet haar favoriete soort boek.
En toen was de beurt aan haar. Ze haalde adem, keek de kring ietwat onzeker rond en begon toen maar. ‘Ik ben Aubree Kingston. Ik eh, ben vierdeklasser en aanvoerder van de Argonauts. Ik heb niet echt hobby’s naast voetbal en lezen, maar ik speel viool en vertaal graag werken uit dode talen naar de voertaal.’
Haar vingers met de slordig gelakte zwarte nagels klemden zich dichter om haar boek en schrift. ‘Ik heb de Odyssee van Homerus bij me in zijn originele vorm en twee van mijn eigen vertalingen. Ik ben bezig aan een derde.’ Haar ogen vestigden zich uiteindelijk op Nannete in plaats van op de grond. ‘Ik lees heel veel klassieke literatuur en poëzie, zowel modern als klassiek. Verder houd ik van Lovecraft’s werken en mythologische geschiedenis.’
Ze beet op haar lippen, klaar met haar verhaal, verschoof haar blik van Nannete naar de persoon aan haar rechterkant. Nu jij, leken haar paarse ogen te fluisteren.

Joepie, boeken. Een boekenclub. Natuurlijk had Ike zich ook opgegeven, boekenfan als hij was. Dus daar liep hij nu dan; een boek tegen zijn borst geduwd en een onzekere frons op zijn gelaat. Hij wist de locatie en de tijd, alleen wist hij niet precies wie er allemaal zou komen. Hopelijk geen vervelende mensen. Ike kennende was dat echter nogal lastig, aangezien zijn 'vervelend'-lijstje groter was dan zijn 'niet vervelend'-lijstje. Maar goed, dat deed er niet toe.

Hoewel de bibliotheek rond dit uur al gesloten had moeten zijn, stond de deur open en dus wist Ike dat hij op het goede adres was. Hij had niet gek opgekeken als hij de tijd of plek compleet verkeerd had gehad. De laatste tijd vergat hij nog wel eens wat... Het duurde niet lang voordat hij de anderen gevonden had. Niet de eerste, ook niet de laatste. Top. Twee van de drie leerlingen kende Ike al, wat op zich wel goed was. Alhoewel, de laatste keer dat hij William gezien had, waren ze aangevallen door agressieve, giftige vissen en de laatste keer dat Ike Aubree gezien had, had hij haar mode advies gegeven. Oh god. De jongen bleef even een paar passen van de tafel staan, waarna hij met een knikje plaats nam op de stoel aan Aubree's rechterkant.

Toen iedereen aanwezig was, begon Miss Nannete haar praatje. Ze stelde zichzelf voor, waarna ze aan andere leerlingen het woord gaf. Eerst was William, toen het joch dat Ike niet kende en toen Aubree. Aangezien niemand anders na hen ging, kuchte Ike kort om aan te geven dat hij wel zijn praatje wilde doen. "Um, ik ben Ike Hiyori, zestien jaar. Mijn hobbies zijn eh," ja, wat waren zijn hobbies eigenlijk. Spijbelen, kip eten... "- lezen -" origineel, "- b-bos wandelingen maken en vioo-- dat was het. Ik heb een Novaans sprookjesboek meegenomen, omdat ik de achterliggende gedachten en het symbolisme van de sprookjes zeer mooi vond. Ik lees graag fictie, geschiedenisboeken en autobiografieën." Zo, hij vond het wel goed. Had al meer dan genoeg over zichzelf verteld. Next, please.

Wat was er nou beter om een regenachtige avond te spenderen onder het genot van een goed boek? Volgens Earia niet veel. Het was toch heerlijk om je achter een raam te verstoppen, terwijl je met je ogen over de hypnotiserende woorden gleed en je warm gehouden werd door een kop thee? Voor de witharige was er geen tijdsverdrijving beter dan dat. Ze gunde het zichzelf dan ook vaak genoeg als beloning wanneer ze een dag hard werken achter de rug had. Zo gaf ze zichzelf dan ook weer genoeg ruimte en rust om de volgende dag verder te gaan met haar arbeiden. Het hield de boel in haar hoofd in balans.
Maar deze avond zou ze niet alleen zijn met haar boek. Het zou een gedeeld avondje zijn, een soort groepsdate. Maar haar boek mocht voor deze avond wel mee, die zou ze niet eenzaam achterlaten in een donkere kamer. Ze zou hem meenemen naar een afspraakje waar ze zich zeker wel op verheugd had. Een afspraakje met de andere leden van de nieuw opgerichte boekenclub. Zij zouden de personen zijn waar ze haar aandacht op zou gaan richten en verdelen, waarna ze dezelfde hoeveelheid aan aandacht mocht verwachten voor haar en haar meegenomen boek. En ze had er zin in. Het meisje was zeer benieuwd naar wat voor een boeken haar medeleden mee hadden genomen en wat ze erover te vertellen hadden. Ze zou zich in elk geval laten verrassen.

Bij de bibliotheek aangekomen liet het meisje zich leiden naar de verlichtte plaats, waardoor ze uitkwam bij de zitplaats waar de eerste bijeenkomst vandaag zou plaatsvinden. Het zag er in elk geval gezellig uit, dus daar kon het niet mis gaan.
Snel voegde het meisje zich bij de rest van het nieuwe clubje en keek ze de verzameling aan mensen rond. De meeste leken nogal nerveus en onzeker over de bijeenkomst te zijn, alsof ze elk moment opgevreten konden worden. Oh jeetje, het ijs moest duidelijk nog gebroken worden, want zelfs toen ze mochten beginnen met hun voorstelronde waren de verhalen redelijk kort en direct. Hmm, misschien kon zij er zelf wat aan veranderen door wat ruimer met haar woordengebruik te zijn. Wellicht dat mensen er iets uit op zouden pikken? Zij zou het in elk geval geen probleem vinden. Van nature was het meisje dan niet zo een grote prater, maar met boeken vond ze het niet zo een probleem. Ze zou in elk geval een poging wagen om zich open naar de rest te stellen.
En toen het haar beurt was vlogen de woorden er soepeler dan verwacht uit. “Mijn naam is Earia Izard en ik ben zesdejaars. Afgezien van lezen zijn mijn hobby’s yoga en kristallen maken en vormen met mijn lichtmagie. Mijn favoriete boek hebben ze hier helaas niet liggen, anders had ik Legendes van Cassia meegenomen voor vandaag. Het boek is meer een bundel aan verschillende verhalen over iconische personen uit de geschiedenis -en mythische wezens die ooit deel van Cassia uitmaakte, maar die al een aantal eeuwen niet meer gezien zijn. Maar ook worden er theorieën in uitgelegd over hoe sommige delen van Cassia tot stand zijn gekomen. Zoals vreemde rotsformaties, een plek van de oceaan ter westen waar alle schepen lijken te verdwijnen en nooit meer terug zijn gevonden. Maar die heb ik vandaag helaas dus niet mee kunnen nemen. In plaats daarvan heb ik een psychologisch boek meegenomen; The War of Art.” Voor even bleef het meisje stil en bedacht ze of ze ook wat over haar andere boek moest vertellen. Uiteindelijk besloot ze daar maar stil over te blijven, ze wilde zichzelf niet meteen in de eerste ronde stil praten. Ze moest straks ook nog wat te vertellen hebben.
“Verder lees ik eigenlijk vrijwel alles, ik ben niet zo kieskeurig als het gaat om boeken. Dus als jullie nog echte must reads hebben laat ik me graag aanraden. Hoewel ik wat minder van de romans ben en ik me de laatste tijd wat meer richt op psychologie –en anatomieboeken, wat ik dan als referentie gebruik voor persoonlijke onderzoeken. Ook lees ik buiten school graag over verschillende manieren van magiegebruik, dus dat is waar ik me zoal mee bezig houd.” Pfoe, oké, ze vond zo wel dat ze redelijk wat gepraat had. Haar uitleg was in elk geval uitgebreid geweest en ze kwam –voor zichzelf- niet bepaald onzeker over in haar woorden. Misschien dat de anderen er een voorbeeld in zouden zien. Ze hoopte het in elk geval, ze wilde graag uitgebreidere verhalen horen over hun meegebrachte boeken!

Ze had, op aanraden van haar ouders -oké, meer gedwongen maar toch- zich uitgebreid geïnformeerd over de verschillende clubs die ze hier hadden. Ze vonden dat ze meer moest gaan socialiseren, en ze moest er ééntje uitkiezen. De meeste zagen er nou niet zo heel leuk uit, maar een boekenclub? Dat kon ze gewoon niet weerstaan; Ze hadden instructies gekregen om naar de bibliotheek te gaan en hun lievelingsboek mee te nemen, wat wel een uitdaging was voor haar. Iets uitkiezen van haar lange lijst? Vooral omdat ze vooral series las. Uiteindelijk had ze moeten besluiten om er een aantal mee te nemen. ze had de volksverhalen van Puffoon, met onder andere het verhaal dat ze er zelf aan toegevoegd had en dat haar moeder haar altijd vertelde. Dat was het verhaal van de eerste lucht magiër, en ze had lang gezocht om het ergens op papier te vinden, maar nergens had ze het kunnen vinden. Maar de legendes van Puffoon was een dik boek, met een grote lichtblauwe kaft. Het was al eeuwen in de familie, steeds meegegeven aan het oudste kind op de twaalfde verjaardag. En nu was het boek van haar. Het tweede boek dat ze meegenomen had was ook erg dik, en best wel oud. Het bevatte de bekendste volksverhalen van de andere planeten. En het derde boek was niet zozeer een écht gedrukt boek. Het was haar eigen schetsboek, waar ze haar verhalen in neerschreef. Ze wist niet of ze het zou tonen, want het was eigenlijk best privé. Ergens was het een dagboek, waarin ze haar gedachten neerschreef in verhalenvorm.

Ze kwam aan in de bibliotheek en keek om zich heen. waar waren ze? Op het eerste zicht zag ze ze nergens, en ergens begon ze bang te worden dat ze zich vergist had van datum. Maar na even heen en weer gelopen te hebben zag ze de rest, op een best wel gezellige plaats in het licht. Ze hoorde haar hart bonken in haar keel als ze naar het groepje toeliep. Er waren vijf andere leerlingen en dan de leerkracht.. Miss Nannette, neen? Was dat haar naam niet? ze had hem vaag ergens gehoord maar wist niet zeker of het juist was. Het blauwharige meisje liep ietwat verlegen naar het groepje toe en ging zitten, zo dicht bij de leerkracht als mogelijk was. Ze herschikte even haar diadeem met de konijnen-oren en vroeg zich stiekem af waarom ze hem in godsnaam opgezet had. Straks vonden ze hem nog vreemd.. Maar de diadeem was haar kenmerk, en het was al erg genoeg dat ze hem niet op mocht zetten tijdens schooluren. Ze legde de drie boeken voor haar, net op het moment dat de vrouw begon te spreken. Iedereen moest zich voorstellen. En inderdaad, het was Miss Nannette die de bijeenkomst leidde. De eerste die begon was een jongen, die zich voorstelde als William en in het zesde jaar zat. hij had iets meegenomen van Shakespeare, dat ze ooit wel gelezen had maar niet echt een fan van was. De volgende was Adrian, die 17 was en één of andere thriller meegebracht had. Daarna kwam een meisje die Aubree bleek te heten en het werk van Homerus bij zich had, Odyssee, iets wat ze zelf ook wel leuk vond. Ze vertelde dat ze bezig was aan een vertaling, en Bunny maakte een notitie tegen zichzelf dat ze eens moed moest gaan verzamelen om met die Aubree te gaan spreken, misschien kon ze haar wat bijbrengen want dat had haar ook altijd wel geïnteresseerd. De volgende was Ike, die de sprookjes van Nova meegebracht had, en dan Earia, een zesdejaars die zich wel erg uitgebreid voorstelde.

Nu was het haar beurt. Bunny haalde diep adem, veegde haar blauw haar uit haar ogen en keek de rest aan. ze was de jongste hier, dat was zeker. "Ik ben Bunny Magation, en ik ben eerstejaars." Even haalde ze diep adem terwijl haar blauwe ogen nerveus over de groep gleden. "Mijn hobby's zijn lezen"- goede start- "Rennen, luchtmagie oefenen en.. schrijven. ik kon niet echt kiezen wat mijn lievelingsboek was, want zo veel boeken zijn geweldig, dus heb ik er.. Drie meegenomen." Hoe meer ze zei hoe vlotter het ging en hoe meer zelfvertrouwen ze kreeg. "Het eerste boek dat ik meegebracht heb is de volksverhalen van Puffoon. Het is al eeuwen in de familie, en ik kreeg het voor mijn 12de verjaardag, vlak voor ik naar hier kwam. Er is ook een extra verhaal aan toegevoegd, dat ik nergens op papier kon vinden.." Ze toonde ietwat aarzelend de blauw-witte kaft van het boek. Als haar magie sterker geweest was had ze het kunnen laten vliegen maar daar moest ze zich nu te hard voor concentreren. "Het tweede zijn de bekendste volksverhalen van de andere planeten.. En het derde is niet echt een gedrukt boek, dat zijn mijn eigen.. Verhalen.." Ze keek de groep opnieuw rond en haalde opnieuw diep adem. "Dat was het wel.."

~Ik mocht nog posten, right? (a)

PROFILE MAGICIAN