Dag 3 & Nacht 3 [WOOF]

Het ene moment zat hij nog rustig koekjesijs te eten op de bank en het andere moment waren mensen al weer druk aan het discussiëren. Niet goed wetend wat hij moest doen omdat hij niet tegen ruzie kan, bleef hij een beetje awkward met zijn lepel spelen terwijl hij naar iedereen luisterde. Allerlei mensen mengden zich in het gesprek, ook mensen die zich normaal afzijdig hielden, en Kaoru raakte ervan in de war. Normaal ging hij dan sporten en lichamelijk bezig zijn, maar hij kon hier niet zomaar naar buiten, dus moest hij iets anders verzinnen. Rondjes rennen door de kamer was ook zo stom, dus dat viel af. Toen zag hij Thayeline opstaan en naar de keuken lopen en bedacht hij dat hij daar ook wel iets kon gaan doen. Bezig zijn en toch de boel in de gaten houden en bijblijven, want dit keer had hij geen afzuigkap nodig. En mochten er echte beschuldigingen, suggesties of ideeën komen, kon hij altijd nog zijn mening geven. Dus stond hij op van de bank en wandelde naar de keuken, waar hij vervolgens wat kastjes opentrok opzoek naar ingrediënten. Want Kaoru ging koekjes bakken. Nadat hij de benodigdheden voor het beslag in een kom had gegooid begon hij te kneden. Met de hand, want zo kon hij wat actiever bezig zijn en hoefde hij geen lawaai te maken. Thayeline was ondertussen klaar met het zetten van koffie en thee en was de keuken uit. Maar nou had hij niemand meer in de buurt die hij kon vragen om samen de vormpjes te maken. Wacht, Ike zou vast wel willen; ze waren tenslotte het pannenkoekenbakteam van gister! Dus wandelde de jongen met zijn handen vol bloem in de richting waar hij Ike had zien verdwijnen. Alleen had hij geen flauw idee waar zijn bakgenoot uithing, dus gooide hij zijn vraag maar de hele gang door. ”Ike, kom je koekjes bakken in de keuken?” weerkaatsten de wanden. Als de jongen het gehoord had kwam hij vanzelf wel en Kao besloot alvast terug te gaan. Deeg kon je niet goed genoeg kneden.

Want als je gefrustreerd en in de war bent ga je koekjes bakken.

Esmira ging huilen, bijna. Score! Dan hield ze tenminste haar mond. En die Adrian, die een beetje volwassen probeerde te zijn. Ach, door hem hield het kind wel haar kop. Wren had alleen maar gezegd dat ze vandaag wel durfde te praten en dat dat knap was. En dan zat zij te gillen dat ze haar niet moest beschuldigen? Do you wanna look guilty? Cause that's how you get yourself looking guilty. Hoe dan ook, Wren had geen interesse meer in haar. Mensen die zo snel gingen huilen, daar had ze toch geen boodschap aan zeg.
Pff, Ike knapte. Zielig, zielig. Hij was toch geen bottengevecht waard geweest, dan. Wren glimlachte toen hij haar uitmaakte voor Drama Queen. 'Bedankt,' zei ze, nam het als een compliment. Daarna stormde de jongen de kamer uit. Gilde om theorieën, maar gaf er zelf geen. Jammer hoor. Ga maar even afkoelen. Paris Hilton volgde dat voorbeeld ook en liep naar de keuken. Jeez, met wat een stelletje zaten ze hier opgescheept! Dat sprak dan wel weer voor Adrian, hij bleef tenminste staan, ondanks het gegeven commentaar. Wren zuchtte terwijl er nog meer plannen afgekeurd werden. Wat een outright drama dit. Het hielp allemaal niet zo. En waarom had Jacey weer een samenvatting nodig?
'Dus even voor de duidelijkheid. We gaan vallen maken waarvan de wolven dan, zoals Allen zei, al van zullen weten dat die er zijn of gaan we door met stemmen? Of gaan we nu iedereens tanden checken op bloederige resten?' Ze rolde even met haar ogen. 'Misschien moeten we gewoon iedereen laten stemmen gebaseerd op wat hij of zij zelf vindt, zonder dat we gaan overleggen. We komen er toch nooit uit.' Dan maar geen overleg, iedereen ging in situaties zoals deze toch wel voor zichzelf. Ieder voor zich; dat was wat mensen deden in the face of danger. En zij was zeker geen uitzondering.

- who you gonna call? -

De keuken was vanaf de ochtend vroeg al haar plek om zich afgezonderd te houden geweest. Even had ze niemand willen zien of aanspreken, de sociale had zich terug getrokken voor heel wat uren, zeker voor háár doen. Ze zag het eventjes niet meer zitten. Ondanks dat ze een prima nachtrust achter de rug had gehad, voelde ze zich toch al de hele dag belabberd, ziek en uitgeput. Het meisje werd belaagd door woede die zo overheerste in haar gevoel dat ze er misselijk van was, al vanaf de ochtend, op het moment dat ze het nieuws had gehoord. Aubree was gebeten. Aúbree, van alle mensen! Het stille meisje die zich meestal liever op de achtergrond bevond en vanaf dat punt graag de dingen een beetje in de gaten hield. Ze viel meestal niet veel op, maar blijkbaar was ze opvallend genoeg geweest om uitgeschakeld te worden. Die gore wolven… En ze bevonden zich dus nog steeds onder hen. De extrovert had even geen zin in sociaal contact.
De keuken was Aislin haar veilige, rustige haven geweest, waar ze iedereen had genegeerd die binnen kwam. Zo had ze voor enkele uren daar zitten nadenken, terwijl ze haar frustraties wegvrat en poging deed om haar woede te sussen. Maar veel hielp het niet, ze zat vast. Ze bleef in rondjes lopen en haar eigen gedachten leken haar vijand te zijn. Dit ging niet zo, alleen kwam ze er niet uit. Niet terwijl ze zich zo voelde in elk geval.
Iemand trad haar veilige haven in, het was niet de eerste keer geweest dat dat was gebeurd, maar nu keek Aislin toch even op, naar Kaoru. Benodigdheden werden bij elkaar geschraapt die maar één opbrengst konden betekenen; koekjes. Bedachtzaam tuitte Aislin haar lippen, waarna ze langzaam opstond en wat dichter naar Kaoru toe stapte. Dat zielige gedoe zou haar niet gaan helpen, bezigheidstherapie zou een betere methode zijn. Ze was meer een doener. “Ik eh, wil ook wel helpen?” Haar woorden waren wat zachter dan normaalgesproken, maar gingen ondanks de situatie toch nog gepaard met een klein glimlachje. Haar eerste van vandaag.

Hij had wat geopperd wat niet in dank werd afgenomen had hij al door. Hero vond het maar niets en was er dus op tegen in gegaan. Tomme vond het toch wat kwalijk en trok erdoor een frons en bekeek hem bezorgd. Al snel ging zijn hoofd van links naar rechts en wuifde die topic dan maar weg. Dan geen plannen meer van hem. Het was enkel een idee geweest om dat plannetje door te zetten maar dat was dus niet goed.
Hij besloot een nieuwe kop koffie te nemen, maar iemand stond hem al in weg. Hij stond van het idee af toen hij echter nog meer mensen zag staan in de keuken. Hij was er niet goed mee geweest, contact hebben met andere door zijn verleden. Wat spijtig was voor hem. Hij pakte een glas water bij de badkamer en liep weer terug naar Esmira die had zitten huilen en gaf haar het glas. “ Rustig drinken.” Zei hij er enkel bij en liep alweer weg.
Hij wist zich geen raad meer met de situatie die er nu was. Wat moest hij doen, hoe moest hij doen.. De gevoelens in hem maakte het soms enkel nog erger. Hij was gespannen, nerveus en hij was alles behalve blij of vrolijk. Hij was bang, bang dat hij gebeten werd of bang voor lichamelijk contact. Zelfs het handje schudden zat er niet meer in bij hem. Zodoende ging hij op een stoel zitten met een hand onder zijn hoofd. “ Wat moeten we doen over deze situatie…” Zei hij zachtjes en keek naar het zooitje ongeregeld.

Niet lang nadat de jongen weg was geweest om Ike te roepen en weer in de keuken het deeg stond te kneden, benaderde Aislin hem. Ze wilde ook wel helpen. Kaoru glimlachte vriendelijk naar haar, want hij wist dat het meisje er last van had dat haar goede vriendin Aubree gebeten was. ”Tuurlijk mag je helpen Ais! Graag zelfs,” nam hij haar aanbod blij aan. Met anderen koekjes bakken was veel leuker dan alleen. ”Ook creatieve bezigheidstherapie nodig?” knipoogde hij om zijn kleine grapje duidelijk te maken, ”Ik ben bijna klaar met het kneden van het deeg en dan kunnen we vormpjes maken enzo. Pak jij alvast de deegroller?”

Hij wilde Aislin het werk met de deegroller laten doen, dus toen het deeg klaar was stapte hij aan de kant om haar de ruimte te geven. De jongen leunde tegen het aanrecht, ”Vreselijk hè, dat Bree is gebeten,” zei hij wat zacht, ”We zullen die wolven krijgen!” Kaoru vroeg zich af of de mensen die wolven waren wel wisten wie ze beten, tijdens hun gedaanteverandering. Hij kon zich niet voorstellen een goede vriend(in) te bijten, dat zou je dan toch niet doen? Dus misschien was dat wel iets om op te letten en waren de wolven dan ook geen goede vrienden met hun slachtoffers. Of misschien wel, maar waren ze gewoon niet bij bewustzijn. Hij zuchtte, wat was het toch lastig! Ze wisten ook zo weinig.

Toen schoten hem de beschuldigingen over Jacey van gister te binnen. Ongetwijfeld waren er nog wat mensen die haar verdacht vonden. ”Hé guys,” begon hij, hard genoeg zodat ook mensen buiten de keuken hem konden horen, ”Ik denk eigenlijk niet dat Jacey een wolf is. Juíst omdat ze zo slecht slaapt. Het lijkt mij logischer dat mensen die wolf zijn redelijk rustig slapen, omdat ze wéten dat ze niet opgegeten zullen worden. Mensen die geen wolf zijn liggen de hele nacht met angst in hun bed.” Hij zweeg, niet wetend hoe de groep zijn opmerking op zou vatten, maar hij wilde het gewoon even kwijt. Jacey leek hem echt onschuldig en er was niks erger dan nog een leerlinge wegsturen, toch..?

OOC:: Sawry, maar omdat morgen al de laatste dag is en we al moeten stemmen dacht ik; er moet wat gebeuren. Dus.. :}

Thayeline bleef na zijn boze woorden maar blabberen over bewijs en hoe er een gewone leerling weggestuurd was. Pff, gisteren stemde ze zonder commentaar te leveren mee, truttebol. Maar hij had ook Tari opgeschreven, dus dat was nog te vergeven. Het was gewoon dat ze zo vreemd deed. En hij had het gewoon niet zo op typjes als Thayeline, stil en zoet. Dat ook. Daarbij kwam ze zelf ook niet echt met bewijzen of ook maar opties. Dus dat was vreemd.

Esmira én Adrian hadden wat gehoord, maar zo zacht dat ze er geen info uit konden halen. Een compleet nutteloze mededeling die hij alleen onder de noemer ondoordacht en dom of wolf kon scharen. Zucht. Mensen noemden Wren een dramaqueen omdat ze Esmira zat te jennen. True, maar was dat nou echt noemenswaardig? Tomme noemde zijn naam als prank master, lol, zijn faam ging blijkbaar de hele school rond. Maar wat Hero zei klopte. Het had helemaal geen zin. Kom op, er waren twee mensen gebeten en hij wist niet precies hoe, maar een val zou hen niet redden. ''Bedankt voor de eervolle vermelding, maar hij daar heeft gelijk denk ik.'' Gister nog had hij exact hetzelfde gezegd, tegen Ais en Bree. ''Nouja, niet het deel van dat ik een wolf ben, maar over de vallen dan. Laten we gewoon de dader wegsturen..'' Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.

Hij hoorde Kaoru's stem naar buiten zweven en wierp een blik op de witharige pluizebol, door een gebrek aan haarverzorging. Hij grinnikte zachtjes, maar kon zich wel vinden in wat Kaoru zei. ''Ahw, Jacey mist haar Koichi gewoon heel erg, dat is het vast.'' Zijn woorden waren plagend, maar de glimlach die hij haar zond was welgemeend. ''Kao, schiet es op met die koekjes, we hebben wat happynes nodig hier!''

[Ik heb heel veel geskipt, maar alsnog te veel woorden OTL]

Mensen gingen koekjes maken en iedereen flipte uit; dat was wel een beetje Wrens samenvatting van het hele gedoe. Ze werd er een beetje moe van, vooral ook omdat de zenuwen aan haar bleven vreten. Zolang het dag was, ging het allemaal prima. Daarna.. werd het nacht en zou ze bang worden, bang om wakker te worden met hondenkwijl in haar haren en een wolf die aan haar keel aan het vreten was. Bah. Ze hield een rilling in; het maakte haar zo ongemakkelijk. Nu ze Esmira genoeg had gepest, bleef Wren even stil. Luisterde naar alle dingen die de rest nog uit te kramen had. Jacey was geen wolf, omdat ze goed geslapen had? Dat was nogal wat om te zeggen van Kaoru. Je kon het twee kanten op redeneren. Maar misschien had hij wel een punt.. En kon ze het net zo goed testen. Tja, in dit geval was het zo dat je alleen onschuldig bewezen kon worden als je werd gebeten door een weerwolf en dat was een situatie die iedereen wilde vermijden. Gewoon de dader wegsturen.. Ze was het met Allen eens, vooral omdat hij haar idee supporte, maar het was allemaal wel wat gemakkelijk gezegd. Hoe moest je dat nou weer doen? Iemand aankijken en dan beslissen: ja. Jij bent hondsdol. Wegwezen. Nee, voor nu ging ze gewoon op haar instinct af - wie boeide nu dat ze het dan af en toe fout had - en ging ze voor dat stille, zoetsappige meisje. Haar interesse in Esmira was ze al kwijt; als ze een wolf was, was ze zeker niet degene met het meeste lef en dat boeide Wren niet meer. Dus dan voor iemand die een bebloede vloer geen goed bewijs vond en daarnaast een muis was als dier; sneaky sneaky. Wie weet was ze wel een wolfmuis. Haha. Nee, maar Wren voelde zich niet helemaal comfortabel als ze zag hoe heftig het stille meisje op Allen reageerde. Alsof ze zich aangevallen voelde, terwijl de jongen haar niet aanviel. Verdacht.

Nacht 3

Drie leerlingen waren inmiddels terug naar school gestuurd, twee gebeten leerlingen en één weggestuurd door verdenking, al bleek diegene toch geen weerwolf te zijn.
Het was lastig voor de leerlingen om de juiste beslissingen te nemen, immers wist niemand wie er vertrouwd kon worden en wie er aan het liegen was. Op basis van oordeel en redenatie werden er namen gekozen, niet met gehele zekerheid natuurlijk, maar dan nog: wat wisten ze wél zeker?
Twee leerlingen stonden echter gelijk en werden evenveel verdacht. Het leek wellicht een erg moeilijk iets om de knoop door te hakken, maar waarom de knoop doorhakken als de verdenkingen er toch al waren? Vloog de ene er deze keer uit, dan was de andere de volgende dag wellicht ook weg. En wie wist, misschien waren de beredeneringen wel goed en waren ze allebei weerwolven?
Zo werden de twee meest verdachte personen weg gestuurd: Jacey, een simpele leerling en Thayeline, de heks.

Met die twee personen weg brachten de leerlingen hun dag weer door zoals gewoonlijk en viel de nacht al snel weer. Inmiddels deden de leerlingen ook maar iets, sommigen gingen vroeger naar bed, anderen probeerden de hele nacht op te blijven. Niet met succes, want uiteindelijk vielen alle leerlingen in een vermoeide slaap.
De ziener was echter nog niet klaar. De ziener moest en zou de weerwolven vinden, wat de reden was dat zijn/haar deur weer open ging en er met veel gesluip een kamer binnen werd gedrongen. De ziener zag wat hij/zij wilde zien en trippelde terug naar de slaapkamer, niet van plan om nog langer op te blijven. Immers konden de weerwolven hem/haar wellicht onderweg pakken. De weerwolven waren echter nog láng niet klaar.

De volgende ochtend viel zwaar voor de meesten. De weerwolven hadden opnieuw een maaltijd uitgekozen en deze keer was de arme Kaoru het slachtoffer van hun honger, degene met de meeste inzicht over de situatie. Met die ene bloedstollende nacht was de ziener uit het veld verdwenen.

Notes:
Het is de derde nacht! Dit betekent dat iedereen nu slaapt en dat de speciale rollen hun keuzes hebben gemaakt.
Helaas, Kaoru, het eind is aangebroken. Je zal met spoed naar de ziekenzaal worden gestuurd.
Je kunt nog reageren op de derde nacht, maar dit is niet noodzakelijk. Je kunt het als aanvulling doen, dat een leerling Kaoru vindt of iets dergelijks. Het is alleen niet de bedoeling dat er weer massaal wordt gepost en het is zeer zeker niet de bedoeling dat de leerling de weerwolven ontdekt.

Over Kaoru als slachtoffer: Hij is uiteraard niet opgegeten, maar hij is wel gebeten. Je mag bepalen wat de ernst van de beet is en of er meerdere zijn of niet.

Beschouw vandaag en morgen als een rustdag. 13 november gaan we immers verder met Dag 4! Ik zal weer duidelijk beschrijven wat de bedoeling is, dus maak je daar geen zorgen over.
En het spijt mij zeer voor de laatheid!

Sleep tight, don't let the werewolves bite~

Wat een onrust en angst was er ontstaan toen ontdekt was dat er weerwolven waren. Iedereen was opeens verdacht en beschuldigingen werden alle kanten op geslingerd. Allemaal waren ze bang, zo ook hijzelf, maar hij had besloten wat te ondernemen. Iedere nacht, laat genoeg dat iedereen sliep maar vroeg genoeg (dacht hij) om geen weerwolven tegen te komen, was hij opgestaan en had even rondgeslopen. Een kamer binnen gekeken, om erachter te komen welke rol iemand in deze (té) spannende, enge en zenuwslopende situatie speelde. De angst gierde door zijn lichaam wanneer hij op zijn tenen door de gang sloop, maar hij wist dat als hij niks zou doen het nog erger zou worden. Een beetje inzicht was nodig en hij wilde zijn vrienden uit deze situatie helpen. Bovendien was passief afwachten niks voor hem, want slapen kon hij toch niet. Dus spiekte hij elke nacht bij iemand om het hoekje, hopend op wat meer informatie.

Een paar nachten was het hem gelukt om weer veilig in zijn bedje te kruipen en de nacht te doorstaan, maar de derde nacht niet. Nog maar net was hij terug van zijn kleine onderneming, die overigens wel als heel groot voelde, en bedaarde zijn bonkende hart toen hij in bed lag of hij viel van de vermoeidheid in slaap. Zoveel spanning in één dag en een stukje nacht vreet energie en kan een mens niet aan. Dezelfde nachtmerrie -die waarschijnlijk ook veel andere leerlingen hier hadden- kwam terug, alleen veel sterker dan de vorige keer. Bijna levensecht. Bezweet en betraand schoot hij dan ook geschrokken overeind, maar zijn wakkere toestand was niet veel beter dan die in zijn droom. Zijn ogen werden groot toen hij het bloed op het bed zag. Menstruatie was uitgesloten, dus dat kon nu maar één ding betekenen: hij was gebeten door weerwolven. Langzaam begon zijn brein te werken en vertelde hem dat hij uit bed moest, op naar school. Hoe langer hij hier bleef, hoe meer hij een gevaar werd voor zijn vrienden. Voorzichtig stapte hij uit bed, maar zodra hij stond schoot de pijn door zijn been; de plek waar hij gebeten was. In een reflex ging hij weer op het bed zitten, maar toen hij achterover leunde op zijn armen schoot ook daar de pijn doorheen. Blijkbaar hij was ook al in zijn arm gebeten, stomme weerwolven. Ga nou wèhèg! ging het door zijn hoofd en zichzelf overtuigend dat hij in deze situatie toch niet meer van nut was voor zijn vrienden, trok hij -langzaam- zijn trui en schoenen aan.

Met moeite bewoog hij zich vooruit, maar het lukte hem om beneden te komen. Er waren nog wat koekjes over van gisteravond en hij legde deze op tafel neer met een briefje waarop Sorry geschreven stond. Zijn gezicht vertrok van de pijn en met gemengde gevoelens van verdriet en woede verliet hij de herberg.

Oh the drama.

PROFILE MAGICIAN

» Dag 5 & Nacht 5 [WOOF]
» Dag 4 & Nacht 4 [WOOF]
» Dag 6 & Nacht 6 [WOOF]
» Dag 1 & Nacht 1 [WOOF]
» Dag 2 & Nacht 2 [WOOF]

Dag 3 & Nacht 3 [WOOF]

Dag 3 & Nacht 3 [WOOF]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen