Diep in gedachten verzonken staarde Jace naar het rimpelende theeoppervlak(?). De wonden waren walgelijk geweest, en Saturi had er afschuwelijk uit gezien. Naast haar voelde ze Bree bewegen ‘Impliceer je nu dat Jace een van de wolven kan zijn?’ Geschrokken keek ze op bij deze woorden. Verdacht iemand haar ervan om een weerwolf te zijn? Ze bewoog haar mond, kreeg geen woord uit haar keel en besloot het even tot haar door te laten dringen. Wren hield daar echter geen rekening mee. Ze viel enorm op haar uit, schreeuwde van alles in haar gezicht. En het enige wat Jacey deed was proberen in de kussens te verdwijnen. "Ik-Ik ben geen weerwolf!" Riep ze schel uit, proberend haarzelf te verdedigen. Gelukkig was niet iedereen het eens met deze conclusie, een jongen - Rennie? - stelde voor om allemaal hun dierlijke vormen te noemen, waardoor ze ontdekte dat ze niet de enige wolf was. En steeds meer mensen leken te besluiten dat het een slechte reden was om haar te verdenken.
Ze wilde vragen wie dan de wolf kon zijn, ze wilde niet in onzekerheid wachten tot iemand vrijwillig naar voren zou stappen, om toe te geven dat hij een weerwolf was. Dat zou echter niet gebeuren, dat wist ze wel zeker. Jacey wilde vragen wat ze nou moesten doen, maar wist niet goed hoe de rest daar op zou reageren. Uiteindelijk kwam het er op neer dat het meisje bijna de hele conversatie haar mond hield.

<sub>Mensen boden aan om wat eten te gaan regelen, anderen begonnen verder te speculeren over zaken en hij zat daar maar. Hij ving de woorden wel op, maar het scheen allemaal niet echt aan te komen. Een theorie werd opgezet over dierlijke vormen, waarna iedereen werd gevraagd om deze te openbaren – maar net zoals Aislin had hij geen idee wat de zijne eigenlijk was. Daarbij viel hij nu ook niet echt op op het moment en kon hij gewoon zwijgend blijven zitten, maar hij kwam uiteindelijk toch in beweging.
Het begon bij een pannenkoek, maar voor hij het doorhad zat hij ze gewoon gedachteloos in zijn mond te proppen. Het was niet perse zo dat hij honger had, maar in zijn gedachtes kon hij geen uitvlucht vinden van deze situatie dus dan moest hij het maar zoeken bij eten.

De schelle stem van het blauwe kreng (ahaha, dat rijmt) zorgde ervoor dat hij opkeek. Hij rechtte zijn rug, maakte zijn wangen leeg door een grote brok door te slikken en analyseerde de situatie eindelijk. Langzaam hief hij zijn hand op, wees naar twee mensen: een blonde jongen en een witharig meisje. ‘Hey, klefferds,’ bracht hij met een opgeheven stem uit, ‘Dierlijke vorm mag er dan los van staan, maar veranderingen in gedrag lijkt me niet.’ Hij liet zijn hand zakken, keek om zich heen en zocht naar blikken van anderen die naar hem keken: ‘We weten allemaal dat mevrouw wit niet het type is voor dat soort handelingen – zelfs ik zie dat nog aan haar.’ Zijn blik werd weer gericht op de twee: ‘Het dierlijke instinct neemt het gewoon over… De wolf in haar… De lust, de onstilbare honger…’ Daarna haalde hij zijn schouders op. ‘En ja die blonde doet het bijna in zijn broek, zegt mij genoeg – jullie niet?’

OOC; Don't mind me, lag een beetje achter :'D</sub>

Ik was een beetje naar achter geschoven omdat iedereen zat te discussiëren en mijn hoofd stond op ontploffen. Had nog snel een pannenkoek meegegraaid en was daarmee naar een tafeltje vanachter gegaan. Ik zat alles van een afstandje gade te slaan. Zag mensen praten maar zat te ver om door te hebben waar ze het over hadden. Het boeide me niet echt. Ik wou hier weg, maar ik durfde niet naar buiten, want wat als ik dan 's avonds niet meer naar binnen kon? Dan was ik zéker niet veilig voor de wolven in Oak's Field.
Mijn pannenkoek was op, dus ik stond op om een nieuwe te halen. Net als ik één ging nemen, sprong iemand op tafel en nam een pannenkoek. Ik zuchtte even en keek op wie het was die me ervan weerhield mijn eten te nemen. Allen. Was die niet aangesteld als leider? Goed, hij zou waarschijnlijk een speech ofzo geven. Ik liet het zuchten en zeuren maar achterwege en schoof een beetje naar achter zodat ik hem wat beter kon zien. 'We moeten iemand wegsturen, das duidelijk.' Wegsturen? Alsof dat zou helpen. Dan kon je net zo goed iederéén wegsturen, want elk van ons kon een wolf zijn. 'Er zijn wolven vormen onder ons, namelijk Jace en Tommie. Er zijn de klefferiken, like, get a room. Maar ook mensen die wel erg stil zijn, willen jullie de wolven soms niet wegjagen?!' Hij keek veelbetekend naar mij. Nou, sorry dat niet iedereen zo graag op tafels springt en door de kamer schreeuwt als jij, dude.
Hij legde uit hoe we allemaal op iemand moesten stemmen en dan ons strookje in de hoed moesten steken. Wel, goed dan. Ik deed maar mee. Het enige probleem was dat ik niet echt aan het opletten was, dus ik keek gewoon even rond naar wat anderen schreven en kopieerde maar een naam. Zoveel maakte het toch niet uit, right?

"Man is wolf to Man"

Wel, Allen nam de leiding eindelijk over. Het was dan toch een goed idee geweest om een leider uit te kiezen: met dat over-en-weer geschreeuw kwamen ze geen spat verder, zeker als iedereen vond dat hun eigen mening de beste was. Of als mensen zo onbesluitvaardig waren als het maar kon, dat hielp ook niemand. Natuurlijk was het naar om je vrienden te verdenken, of om vreemden te verdenken, maar kom op, in deze situatie vond zelfs Bree het rationeel om wat wantrouwig te zijn.
En wantrouwig was ze, meer dan gewoonlijk. Het mocht niet heel erg duidelijk zijn, zo rond mensen die ze inmiddels vertrouwde (Allen en Wren waren goede voetballers, Kaoru was het soort jongen dat haar aan Charles deed denken en hel, Aislin had haar gered van permanente littekens veroorzaakt door brandwonden, natuurlijk vertrouwde ze haar), maar haar brein werkte overuren. Wie gedroeg zich anders dan normaal, wie gedroeg zich zo normaal dat het eng was, wie wilde ze vertrouwen en wie kon ze vertrouwen?

Wie ze wilde vertrouwen wist ze wel, maar wie ze kon vertrouwen, wel, alleen zichzelf op dit moment. Natuurlijk, ze deelde een deken met Aislin en ze at Kaoru’s pannenkoeken, staarde hongerig naar de sandwiches die Ike had helpen maken, maar dat betekende niet dat de gedachte dat iedereen hier een weerwolf was niet in haar achterhoofd spookte.
Aubree was echter nog niet bereid om op een van haar vrienden te stemmen, daarvoor was de situatie nog niet ernstig genoeg. Nee, er was een persoon die zich compleet anders gedroeg dan normaal en daar zou haar eerste stem naar gaan – en het was niet een van haar vrienden.
Vlug schreef ze de naam van de persoon op wie ze stemde op een briefje en mikte het zonder theatraal gedoe in de hoed.

Nacht 2

Wie wist dat Halloween zó echt kon worden?
Vrijwel niemand had dit kunnen voorzien, een incident waarin weerwolven zich over de planeet verspreidden. De enige weerwolven die normaal rond liepen, waren degenen met een pluizig pak, de kwaliteit lager dan acceptabel, vacht dat het meest leek op plastic en een masker dat veel weg had van het hoofd van een veel te grote puppy. Het waren geen enge weerwolven en het enige wat zij deden, was snoep vragen aan de deuren van de bewoners. Ze beten niet, krabden niet, deden geen vlieg kwaad - afgezien van de barman die ze wellicht naar buiten moest schoppen vanwege overlast door dronkenschap.
Deze weerwolven, die zich tussen de leerlingen bevonden, waren echt. Ze vroegen niet om snoep, ze hapten zonder te vragen in een ledemaat. Ze liepen niet onschuldig rond, ze slopen met hun vieze klauwen, hun gele tanden en hun bloeddoorlopen ogen, op zoek naar een prooi. Voor eens waren de weerwolven geen slecht geklede leerlingen, maar echte bloedlustige wezens. Wie had dit kunnen voorzien? Niemand.

De leerlingen bleken na de eerste nacht diep geschokt te zijn dat één van hen was gebeten, maar ze pakten zich snel op. Niets doen zou tijdsverspilling zijn en niets doen zou betekenen dat anderen wellicht gebeten zouden worden, wat velen zich al wel beseften. Ze raapten hun moed weer bijeen en kwamen met plannen, theorieën, verwijtingen, de lounge werd voor een moment weer de chaos die zo typerend was voor de groep. Een stem-systeem vloeide voort uit hun discussies en de leider Allen nam het voortouw, suste de groep en bracht zijn beslissing naar voren. En ze wisten het allemaal: de leider had de zwaarste stem.
Papiertjes ritselden, veren en potloden krasten, en uiteindelijk was de stem van Allen de luidste in de kamer. De groep kwam op één naam uit. Zij was volgens de groep het meest verdacht in deze zaak. Het was jammer maar noodzakelijk, dus uiteindelijk moesten ze Tári wegsturen.
Naderhand, echter, bleek dat ze een normale leerling was.

De nacht brak al snel aan en daarmee was het ook tijd om naar bed te gaan. De leerlingen sloten hun ogen en zakten met angst en adrenaline in hun aderen toch in slaap, koers naar dromenland gezet waar er geen weerwolven waren. Of wel.
De ziener kon echter niet stil blijven en sloop uit bed. De nare gevoelens bleven de tiener bekruipen en de eerste nacht was toch gebleken dat wat inzicht wellicht nodig was. Bang om ook gepakt te worden - en daardoor behoorlijk behoedzaam - sloop de ziener in stilte over de hal, licht rillend van de nachtelijke kou. Het was echter niet lang, het bezoekje aan de leerling, want de ziener wilde immers ook niet gepakt worden. Met een hart kloppend als dat van een konijn viel de ziener weer in slaap.

Opnieuw werd er een feest gehouden door de weerwolven. Immers was de honger van een weerwolf nauwelijks te stillen en zou de bloedlust nooit vervagen, kolkend in de aderen en bloed van de wolf. De weerwolven waren weer wakker en oh, ze zouden hun feestmaal hebben. Opnieuw schuifelden de weerwolven over de gangen, ademhaling hijgend met een haast giftige geur. Zwarte silhouetten kropen over de muur, schaduwen die zich met de weerwolven verplaatsten. Een deur ging langzaam open, meer zachte stappen klonken over de houten vloer. De schaduwen gingen richting het slachtoffer wie oh zo ongelukkig was om het slachtoffer te worden van die nacht.
En zo viel Aubree die nacht, een simpele leerling.

Notes

Het is de tweede nacht! Dit betekent dat iedereen nu slaapt en dat de speciale rollen hun keuzes hebben gemaakt.
Helaas, Aubree, het eind is aangebroken. Je zal met spoed naar de ziekenzaal worden gestuurd.
Je kunt nog reageren op de tweede nacht, maar dit is niet noodzakelijk. Je kunt het als aanvulling doen, dat een leerling Aubree vindt of iets dergelijks. Het is alleen niet de bedoeling dat er weer massaal wordt gepost en het is zeer zeker niet de bedoeling dat de leerling de weerwolven ontdekt: dit is de taak van de ziener.

Over Aubree als slachtoffer: Ze is uiteraard niet opgegeten, maar ze is wel gebeten. Je mag bepalen wat de ernst van de beet is en of er meerdere zijn of niet.

Beschouw vandaag en morgen als een rustdag. 6 november gaan we immers verder met Dag 3! Ik zal weer duidelijk beschrijven wat de bedoeling is, dus maak je daar geen zorgen over.

En veel succes met het vinden van de weerwolven~

"Man is wolf to Man"

Well fuck a doodle-daisy.
Het deed fucking veel pijn, dat was het eerste. Ze zeggen altijd dat oppervlakkige wonden minder pijn doen dan diepe wonden, maar de mensen die dat zeggen zijn leugenaars. Ze scheppen de valse verwachting dat het minder pijn zal doen, dat je gewoon nog kan functioneren terwijl je langzaam bloed verliest, maar nee, dat is niet hoe de wereld in elkaar zat en niet hoe haar zenuwen werkten.
Het deed pijn en daarmee basta. De diepte had er niets mee te maken: de bijtwond in haar kuit brandde, degene achterop haar dij vlamde. De stukken witte lakens die ze om de wond had gewikkeld waren smerig donkerbruin, bewijs dat ze al langer dan een uur bloedde. Geloof me, ze had geprobeerd zichzelf te fixen, maar ondanks haar diepe slaap (waarvan ze inmiddels vermoedde dat deel bewusteloosheid geweest was) had ze geen energie. Ze kon niks behalve zichzelf naar buiten slepen.

Wel, ja, ze kon weggaan. Het bloed drupte langzaam naar beneden terwijl ze de trap afsloop, de geur van ontbijt in haar neus maar geen gegrom in haar maag. Nog niet. Ze moest wegkomen zolang het nog kon, niet? Gewoon naar de ziekenzaal gaan, zich laten behandelen en hopen dat August net zo rationeel was als de keer dat ze met brandwonden binnen was gelopen.

Gebeten. Ik kom zelf wel naar school. Heb niks gezien. Maak je geen zorgen over mij.
- Bree

Op een gele notepad had ze haar berichtje gekrabbeld, waarna ze begeleid door een medewerker de deur uit stommelde. Hiep hoi, nog een nacht op de ziekenzaal.

Goodnight, sweet prince ~