Met een zucht liep Liam door de gangen heen terug naar het literatuur lokaal. Eigenlijk hoefde hij daar door deze dag niet meer te zijn, maar omdat hij weer zo lekker eigenwijs bezig was geweest had Miss Nannete besloten hem na te laten komen. Fair is fair, hij had er zelf voor gekozen. Toen ze hem verteld had dat hij na zijn lessen terug naar haar moest komen had hij ook alleen maal simpel zijn schouders opgehaald en 'oke' gezegd. Het had toch geen zin om daar moeilijk over te gaan doen, daarbij was nablijven niet zo'n ramp. Het enige nadeel voor hem nu was dat hij iets minder tijd met Shou door kon brengen. Hij zou waarschijnlijk ook erger op zijn kop krijgen van Shou als hij dit te horen kreeg dan wat Nannete nu voor hem in petto had als nablijven.

eenmaal aangekomen bij de deur klopte hij kort waarna hij het lokaal binnen kwam. "Nannete? Ik en er... zoals afgesproken." Zei hij niet al te vrolijk, maar ook niet al te enthousiast. Met een diepe zucht haalde hij zijn meloen geprinte tas van zijn schouder af. "Dus, moet ik nog iets doen of moet ik op een stoel gaan zitten en puntjes op het plafond gaan zitten tellen?" vroeg hij verveeld. In zijn leven had hij tot nu toe nog niet echt iets fatsoenlijks gedaan of hoeven doen bij het nablijven.
Kon aan de leeftijd liggen, doordat hij al niet meer naar een echte school was geweest sinds zijn 9e en tot zijn 12e naar een gevangenis school, maar hij verwachten eigenlijk niks van het hele nablijven.

~x~ Sorry dat hij een beetje klein is maar ik probeer er wel genoeg inhoud in te zetten dat we wel gewoon door kunnen gaan ^w^ Als je er niks mee kunt mag je altijd me een berichtje sturen! ~x~

Een half uur, dat was de adempauze die ze had na haar laatste les. Nannete probeerde zichzelf een beetje op te peppen, de ramen stonden open om de benauwde lucht van kinderzweet te verdrijven. Verschrikkelijk, zo'n klas vol leerlingen die niet goed genoeg geleerd hadden voor hun toets. Bij elke vraag had ze een nieuwe vlaag van gezucht en gesteun door het lokaal horen gaan. En dat terwijl ze de stof toch heel duidelijk had gemaakt. Tja, de meesten waren niet geïnteresseerd in boeken of geschiedenis, dat was maar saai. Enkel praktijklessen magie wisten hun aandacht vast te houden, toveren, hoplakee, een nieuwe spreuk waarmee je weer een normale taak kon vergemakkelijken. Soms was het beter als je eens echt hard voor iets moest werken, aldus de oude vrouw. Toch had zelfs haar poging om een leuk praktijk element aan de les toe te voegen bar weinig opgeleverd. De helft kwam niet opdagen, de aanwezigen waren zo respectloos als wat. Ze claimde niet de waarheid in pacht te hebben, maar na zo veel jaren had je toch wel een hoop aspecten van het leven gezien. En ze wist dat algauw een nieuwe generatie jongeren orde in de chaos van het heelal zou proberen te scheppen, zij zouden de toekomst bepalen. Daarom was ze ook les gaan geven, om een verschil te maken op haar oude dag.

Daarom had ze Liam ook gedecideerd gemeld dat hij na zijn laatste uur weer in dit lokaal verwacht werd. Stipt op tijd, kwam hij te laat of liet hij niet met zich redeneren dan zou ze hem linea recta naar de hoofdmeester sturen met een uitschrijving voor haar klas en een verzoek om disciplinaire straf. Maar ze meende het zelf wel aan te kunnen met een uurtje één op één tijd met de jongen.

Van nutteloos nietsdoen hield ze niet, dus in een bejaardentehuis zou je haar niet gauw terug vinden. Dus ook Liam zou er niet gemakkelijk vanaf komen met een beetje uit z'n neus eten. ''Goedemiddag, Liam,'' sprak ze afgemeten, zonder warmte, maar ook weer niet hatelijk. Vriendelijkheid had hij nog niet verdiend. ''Ga zitten.'' Hij leek er geen zin in te hebben, en tja, zij evenmin. Maar het moest nou eenmaal, hij had het er zelf naar gemaakt. De meeste jonkies in het docentenvak zouden deze kans aangrijpen om de slechtste vraag ooit te stellen: Waarom denk je dat je hier bent? Een kind dwingen om met horten en stoten zijn eigen fouten aan te wijzen was een nodeloos gedoe. ''Ik heb je na laten komen omdat je houding in de klas me niet beviel. Als je een les bij mij volgt verwacht ik respect. Je hoeft me niet aardig te vinden, maar je dient wel te luisteren naar wat ik zeg.'' Ze keek hem kalm aan, dacht even na. ''Ik ben van plan je een schrijfopdracht te geven, het mag over een literatuur werk wat je hebt gelezen of over een stelling. Enig idee waarover je graag zou schrijven?'' Op haar gemakje begon Nannete een stuk perkament en veer te pakken, benieuwd of Liam ook nu nog zo opstandig zou blijven.

Liam staarde haar rustig terug aan, Wachtend op wat zou gebeuren. Bij het 'ga zitten' rolde hij met zijn ogen en moest de drang in houden om geen 'woef' terug te zeggen. Hij plofte neer bij een van de voorste bankjes. Met armen over elkaar geslagen leunde hij tegen de rugleuning aan en keek haar rustig aan terwijl hij luisterde. Een licht geïrriteerde zucht kwam van hem vandaan. "Dat is waar u fout zit. Ik luisterde naar u woorden. Ik gedroeg me er voor mijn eigen redenen niet naar." prak hij op een nette toon terug. "Ik heb u nooit ongelijk gegeven. Ik snap waarom je mij naar voren wilde zetten maar die paar tafels maakt niet uit, niet voor u, wel voor mij." Met een rustige maar serieuze blik staarde hij met zijn donkerbruine ogen naar die van Nannete.

Bij het horen van de opdracht die ze hem gaf duurde het niet lang voor Liam wist welk boek. Al verwachten mensen het niet van hem, maar hij hield van lezen en las ook een flink stuk af. Een van zijn slechte gewoontes was dat als hij ergens een boek zag liggen die hij niet kende en hij het wilde hebben of lezen, dan stal hij die meestal. Wat hem dus heeft laten resulteren in een eigen kleine bibliotheek thuis.
"Als de keuze vrij is dan neem ik het boek dat ik vorige week las. Het is een fantasie verhaal over slaven met hoe ze zijn ontsnapt en daarna weer verder probeerde te leven." Dat onderwerp had Liam zijn aandacht de laatste tijd nog al snel, sinds hij in de zelfde situatie zat.
Rustig keek hij toe met hoe Nannete een stuk perkament en de veer pakte. Zijn ogen gingen gelijk naar de hand toe die hij eerder die dag in haar les verbrand had. Zachtjes bewoog hij zijn vingers wat en voelde het verbrande huid trekken en prikken. Hij had nog geen kans gehad om langs de ziekenzaal te gaan er voor, of thuis iemand te vragen hem te genezen.
De brandwond was de hele dag al vervelend en pijnlijk bij het schrijven, dus hij wist dat het schrijven niet makkelijk zou gaan. "Hoe lang moet het worden?" Vroeg hij daarna en keek Nannete weer terug aan en ging goed aan de tafel zitten. Al had hij niet zo'n zin in het extra werk, alles beter dan niks doen hier nu.

~x~ Ik weet niet of ik een titel en/of schrijver of zo moet verzinnen of dit zo ook goed is? o3o vind het nog al lastig >~< ~x~

Nannete begon zich behoorlijk te irriteren aan de jongeman, terwijl ze normaal toch een geduldig persoon was. Dat is waar U fout zit? Waar haalde hij het lef vandaan.. Wat dacht hij hiermee te bereiken? Vond hij het grappig? Was dit een grap? Kon hij het gewoon niet laten om de opstandige rebel te spelen? Voelde hij zich slim, nu hij wederom een opmerking terug maakte? Verwachtte hij een applausje? Of was Liam daadwerkelijk zo'n wijsneuzerige mierenneuker, die ieder woord wat je zei letterlijk nam. Bijna had Nannete een woordenboek uit de kast getrokken en op tafel gesmeten. Hier, de definitie van luisteren: horen wat er gezegd wordt, gericht waarnemen met het oor. Of een commando, bevel of aanwijzing opvolgen. Luisteren, snertjoch!


Maar, oud en wijs als ze was, hield ze zich in. Geen confrontatie aangaan wanneer je je emoties mee zou laten spelen. Daarom wachtte ze eerst even tot ze weer helder nadacht en sprak hem dan op kalme, zakelijke toon toe. Hieraan was te zien dat ze geen spelletjes speelde, geen softie was. Nee, ze zou niet zwichten voor zijn retoriek, zou niet halfhartig toestaan dat hij deze houding volhield. Hij kreeg een keuze, een laatste kans, maar het was menens. Nannete chagrijnig maken was lastig, maar met zulk gedrag kwam je aardig ver. "Hou maar op met dat respectloze rebelse gedoe, want daar hou ik niet van. Bij je piepjonge gymleraar kan je het misschien maken om deze toon aan te slaan, maar hier werkt het anders. Je hebt twee keuzes: Luisteren en dus doen wat ik zeg, respect opbrengen en je fatsoenlijk gedragen, dan ontvang ik je met plezier in de les. Of jezelf met onmiddellijke ingang uitschrijven van mijn vak. Het is aan jou. Denk maar goed na over je keuze, het heeft geen haast, je zit hier toch nog wel even." Was dit te streng? Volgens Nannete niet. Niemand had er wat aan als een leerling zich zo gedroeg in de les. Daarom eiste ze een andere houding van hem. Graag of niet. Literatuur was niet het populairste vak, maar ze verloor liever een leerling dan dat de rest onder zijn aanwezigheid moest lijden.

Haar lessen waren voor iedereen die wilde leren, luisteren, opletten. Je hoefde geen genie te zijn, geen nerd, enkel een normale, positieve werkhouding was al voldoende voor haar goedkeuring.
Ze deponeerde de schrijfbenodigdheden op zijn tafeltje, met een perkament vel. "Geen minimum, als je klaar denkt t zijn laat je het zien, dan zal ik het beoordelen. Succes.'' Ze sloeg zelf een boek open en begon te lezen.

Liam trok loom een wenkbrauw op bij haar woorden. Het was dat hij zich inhield anders zou je hem allang hebben horen grinniken. Al had ze het al de hele tijd over dat hij naar haar moest luisteren, maar andersom bleek er geen gehoor te zijn. De blik en de pauze die er was geweest na zijn woorden die terug spraken op de haren wist hij al genoeg. In zijn ervaring was het niet meer zo moeilijk om te merken wanneer je de gevoeligste staren raakte. Stiltes, vuisten maken of klemmen, spullen harder neerleggen, en dat soort dingen.

Met al zijn reacties en tegen spreek zinnen terug in slikkend plofte hij neer bij een tafel en keek met een wat verveelde blik naar de schrijf spullen. Klaar denk te zijn? zei hij in zijn hoofd en keek haar wat neutraal aan. Ze dacht blijkbaar dat ze nu controle of wat dan ook over hem had, maar zo snel gaf hij zich niet gewonnen. Hij kon het vak gerust missen, dus waarom zou hij zich nu ineens aan haar woorden en regeltjes houden. Hij zou niks belangrijks missen.

Hij pakte de veer vast en voelde de brandwond al weer prikken. Doordat hij in de andere lessen wel met rechts had geschreven had hij nu een beetje genoeg van die pijn in zijn hand en pakte de veer over met links. Hij wist dat Alba niet wilde dat hij met links schreef, ondanks dat dat zijn dominante hand was, maar daar gooide hij nu zijn pet naar. Dat zou thuis pas een probleem worden als hij er achter kwam.
Met links begon hij rustig en normaal te schrijven over het boek. Hij schreef er de basis dingen van op en vervolgens een samenvatting met waar het over gaat, wat er gebeurde en wat het einde was.
Nadat hij dat klaar was legde hij de veer neer en stond op om naar haar toe te gaan. Hij hiel het perkament uit naar haar toe en keek haar echt in haar ogen aan. "Ik denk klaar te zijn." Zei hij met nadruk op 'Denk', door de woorden die ze eerder had gezegd.

De jongeman begon te schrijven, met links merkte ze op. Dat was anders dan de les, maar geen probleem natuurlijk, zo lang zijn handschrift leesbaar bleef. Terwijl de jongen stevig door pende stond Nannete op en verliet kort het lokaal om naar het kabinet erachter te gaan. Daar opende ze een klein ehbo doosje, waar ze een verzachtend verband uit haalde. Ze wist niet zeker of Liam ervoor open zou staan, maar ze wilde hem in ieder geval hulp bieden.

De vrouw legde het rolletje verband op de hoek van zijn tafel, zwijgend, en ging weer zitten aan haar bureau. Ze haalde nog een schrijf setje tevoorschijn en begon na te kijken, waardoor een tijdlang enkel het zachte gekras van veren op perkament weerklonk. Het was een rustgevend geluid, vond Nannete, en bijna was ze vergeten waarom deze jongen het verdiende hier te zitten.
Zijn arrogante, o zo gevatte woorden brachten dat gevoel echter gauw weer terug. Dacht hij nou echt dat dit hem zou helpen? Dit puberale gedrag, het was een fase, maar geen goede. Dit was iets waarmee hij zijn eigen ontwikkeling enkel in de weg zat, door overal maar tegen in te gaan, blindelings. Ze glimlachte kalm, nam het vel over en legde dat voor haar neer. ‘Ik zal het even bekijken, Liam, misschien is het een goed plan als je je wonde voorzichtig inbindt en straks bij August langs gaat.’ Handen waren kwetsbare onderdelen van het menselijk lichaam, een ontsteking kon verstrekkende gevolgen hebben. En ondanks de goede gezondheidszorg van tegenwoordig zou ze liever geen risico nemen.

De vrouw doopte haar veer in de dieprode inkt die ze voor nakijken gebruikte en begon te lezen. Af en toe streepte ze iets aan of schreef ze een opmerking op, ongemerkt af en toe hoofdschuddend. ‘Hmm, je taalgebruik is redelijk goed, Liam, het boek is qua niveau ook op orde, maar je opbouw is dat van een boekverslag, niet van een essay.’ Ze stond op om naast hem te komen staan, zodat ze het aan kon wijzen terwijl ze vertelde. ‘Een samenvatting van het boek is onnodig, het onthullen van de afloop heeft geen plaats in een essay. Je had veel dieper in kunnen gaan op bijvoorbeeld de onderliggende thema’s en de terugkerende elementen. Het getal drie bijvoorbeeld, dat je kunt vinden in de drie slavenhandelaren die op zoek zijn naar de ontsnapte slaven, is getallensymboliek. Het verwijst naar de heilige drie-eenheid, maar zoals je in het boek hebt gezien zijn de drie mannen absoluut geen heiligen, hoewel ze hun gedrag met het Christelijk geloof goed proberen te praten. Dit laat je dus dieper nadenken over hoe geloof een rol speelt in onmenselijk gedrag, maar het getal drie komt nog wel vaker voor in het boek. Enig idee wat het daar zou kunnen betekenen?’ Dat was een hele lecture, maar absoluut niet bedoeld om hem de grond in te boren. Nee, ergens hoopte Nannete dat dit Liam zou motiveren om dieper na te denken, dat hij zich misschien zou realiseren dat literatuur niet alleen onzin was.

Liam was met links begonnen aan zijn werk begonnen. Al snel zat hij met zijn gedachten terug toen hij het boek aan het lezen was en de belangrijke dingen in het boek. Zijn concentratie was zo goed, dat hij niet eens merkte dat Nannete het lokaal uit was geweest, of het rolletje dat ze op zijn tafel had gelegd.
Zijn gedachten zaten voor een redelijke tijd alleen maar bij zijn schrijfwerk.

Nadat hij klaar was en het aan Miss Nannete gaf wachten hij geduldig tot ze klaar was met het controleren er van. Ondanks dat hij met links had geschreven, was het goed leesbaar. Misschien zelfs wel beter leesbaar dan met rechts.

Bij haar opmerking dat hij zijn hand maar beter kon verbinden en naar de schoolarts gaan knikte hij kort. Ook keek hij even rond om te zien waar een ehbo kistje of iets was, maar zag het rolletje al op zijn tafel liggen. Ergens verbaast dat hij het niet opgemerkt had keek hij er even naar, maar bracht al snel zijn aandacht terug naar haar toe. "Ik verbind het zo wel. Zei hij met een knikje waarna hij kort naar zijn verbrande hand keek.

Liam keek licht verbaast op toen Nannete naast hem kwam staan en hij niet naast haar geroepen werd, iets wat hij gewoon was. Licht verbaast keek hij haar aan, maar zijn aandacht ging al snel naar zijn werk waar hij commentaar op kreeg.
Met een nadenkende blik bekeek hij de stukken die ze aan wees en zei.

Bij haar vraag keek hij wat fronzen naar het werk en haalde het boek nogmaals terug in zijn hoofd. "uhm... Nee, sorry. Geen idee."  Zei hij eerlijk en keek haar nog nadenkend aan. In zijn leven had hij nooit echt veel van geloof of iets mee gekregen. Ook verbanden leggen was hij op die manier niet goed in.
"Maar, uhm... Als dit geen Essay is... wat dan wel?"  Vroeg hij dood serieus. Sinds hij maar tot zijn 9e op een gewone school had gezeten en tot zijn 12e in een gevangenis school, had hij nooit echt van een essay gehoord. Hij had er dit maar van gemaakt in de hoop dat het goed was, maar dat was het dus blijkbaar niet.

Nannete was pas enkele jaren werkzaam als docente, maar ze genoot intens van het vak. Bijna elk aspect ervan paste perfect bij haar huidige wensen in een baan, wat het perfect maakte. Daarom snapte ze ook niet waarom niet meer mensen dit deden, op hun oude dag les geven. Hier op Starshine was ze omgeven door jonkies, mannen en vrouwen die vers van de docentenopleiding kwamen gestuiterd. Niets mis mee natuurlijk, maar ze miste het contact met een leeftijdsgenoot wel, gewoon iemand die ongeveer in dezelfde levensfase zat, waar partnerschap en kinderen krijgen al lang gevaren schepen waren. Maar we dwalen af van de kern van het verhaal, net zoals de vrouw bijna dreigde te doen in haar uitleg aan Liam. Ze vond het werkelijk waar prachtig om toelichting te geven bij literatuurkwesties als getallensymboliek, maar daarin school dan wel het gevaar dat ze er in één keer te diep op in ging en de aandacht van haar studenten verloor.

Gelukkig leek Liam het allemaal redelijk te volgen. Dat hij zelf geen voorbeeld wist te noemen was geen ramp, absoluut niet. Dat vertelde ze hem dan ook gauw, voordat het leek alsof dit allemaal al bekende stof was. ‘Geen probleem, jongen, er komt spoedig een les aan waar we dieper op symboliek ingaan, dus als het onderwerp je trekt zou je je boek nog eens kunnen bekijken en daarna die les bij kunnen wonen, dan zul je plotseling merken dat je opeens een stuk meer verwijzingen uit de tekst kan vissen.’ Oeps, daar vergat ze bijna dat ze de jongeman daarstraks nog voor het blok had gezet, met de keuze of hij literatuur bleef volgen en zich netjes zou gedragen of dat hij niet meer welkom zou zijn bij haar lessen. Tja, hij had zo te zien uitstekend zijn best gedaan op zijn schrijfwerk, dus haar boosheid was ook alweer een stuk verder weggezakt. Hopelijk zou dit zo door zetten, dan zou ze hem met liefde in haar lessen tolereren, zelfs als hij af en toe last had van een uitbarstinkje of een vlammende rebelse opmerking moest maken. Als ze maar wist dat zijn intenties goed waren.

‘Goeie vraag, het verschil ligt nogal subtiel en ook redelijk subjectief, dus ik zal je mijn visie erop vertellen. Wat jij geschreven hebt zou ik eerder classificeren als een boekbespreking, wat de volgende elementen bevat, ik zal het even opschrijven voor het overzicht.’ Ze verliet haar plek naast zijn tafeltje en liep naar het krijtbord, waar ze het volgende lijstje maakte.

Boekbespreking:
-Feiten over boek
-Inhoud
-Einde van verhaal
-Mening

‘Het lijkt op zich redelijk op een recensie, behalve dat het einde verklappen daarin eigenlijk als een doodszonde wordt beschouwd.’ Met een licht meewarige glimlach keek Nannete richting de jongen, terugdenkend aan haar jongere jaren, waarin ze haar eerste recensies geschreven had. Ah, de goede oude tijd. ‘Wat ik in een essay graag zie is meer thematiek en symboliek en minder focus op de zogenaamde oppervlakkige inhoud, dus wat er letterlijk in het boek gebeurd. Daar zal ik het maar even bij laten, voordat dit in een soort les verandert.  Tenzij je nog vragen hebt natuurlijk.’ Ze legde het velletje beschreven papier op zijn tafel neer voor het geval dat hij het mee wilde nemen. ‘Anders zijn we wat mij betreft klaar en mag je gaan.’

Liam keek Nannete rustig aan terwijl ze hem uitnodigde voor haar andere les. Ergens vond hij het vreemd sinds ze eerder zei dat hij of braaf moest zijn of haar les moest verlaten. Al snel kwam hij op de conclusie dat ze een vrij gemakkelijke leraar was. Waarschijnlijk eentje die wel wat dingen door de vinger zou zien en met goed werk het maar verzuchten of zo.
Niet dat hem het wat boeide. Hij wilde gewoon de lessen mee doen, dat was het probleem niet. Alleen daar waar het probleem op was gekomen was iets wat hij niet snel los zou laten.

Toen hij haar vroeg wat het wel was kreeg hij een uitgebreide uitleg over hoe het een boekverslag was en door welke onderdelen het een boekverslag was. Zo nu en dan knikte hij dat hij het begreep terwijl zijn ogen tussen haar en zijn werk gingen.
Dat ze uitlegde over de essay was hij ook erg blij mee en sloeg het op in zijn hoofd.

Nadat ze hem weer vrij lied gaf hij een knikje. "Okay, dank je wel." zei hij rustig en liep naar de tafel toe om zijn spullen te pakken en het rolletje verband.
"Dank je wel voor de uitleg, en dat je me op zijn minst werk hebt gegeven. Zei hij terwijl hij zijn hand begon te verbinden. "Ik wil graag naar je andere lessen ook komen. Ik lees graag en heb er geen hekel aan, echter..." En zijn ogen gingen naar haar toe en keken haar serieus aan. "Maakt niet uit welke les of zo. Ik wil niemand achter me hebben zitten. Daarom zit ik altijd achteraan. Als u wilt dat ik meer naar voren kom, zult u er voor moeten zorgen dat er niemand achter mij komt te zitten. Zo niet, verhuis ik weer gewoon naar achter aan in het lokaal."

~x~Sorry dat het zo laat is, maar mijn Decembermaand was echt belachelijk druk T^T ~x~