De vergadering had haar aan het denken gezet. Vooral de speech van Alexander: er waren veel te weinig volbloed Cassianen, mensen die alleen maar Watermagie beheersten. De meesten waren halfbloedjes. De meesten waren niet eens hálf water. Het was jammerlijk, maar ze zou deze zijdelingse methode toe moeten passen. In haar eentje - ze was zowat de enige LM zonder adviseur, hoewel je haar daar niet over hoorde klagen - had ze vrij veel werk; laat staan dat ze hierbij nog de zoektocht naar een opvolger kon hebben. Er waren er zo weinig. En ze kon lastig op Cassia gaan staan met een tentje en een banner: Kovomaka's Next Water Legendary~ en dan wachten tot de meest onbenullige typjes langs waren geweest. Nee. Ze moest wachten tot de persoon in haar buurt kwam, tot ze iemand leerde kennen die aan die criteria voldeed. En daar kon ze wel wat hulp bij gebruiken.

Fealwen was nog maar een paar weken terug in haar oude positie; het had haar vier jaren op Cassia gekost om alles een beetje recht te zetten. Maar het ging nu wel beter dan ooit. Voordat ze hier wegging was ze wellicht LM, maar ze was steeds onzekerder geraakt, steeds verder weggezonken. Ze had het niet meer gekund. De keuze om weg te gaan en de Academy te verlaten was een zware geweest, maar ze had er geen spijt van gehad. Eindelijk was de trouwring van haar vinger en had haar verleden een plaatsje. Ze was terug. Ze kon opnieuw beginnen.

Fealwen liep, samen met haar witte hond Bela, door de gangen. Ze was op weg naar het lokaal van de leraar Watermagie. Als je iemand zocht die je op de hoogte kon houden van het aantal leerlingen met pure watermagie die niet al te belabberd waren voor hun leeftijd, was het toch wel de leraar? Die had overzicht, was er dagelijks bij betrokken. Zij zat bovenin de Toren en stond veel te ver van iedereen af. Dat was wel een nadeel aan die hoge posities; hoe beter je werd, hoe hoger je kwam; je raakte steeds meer vervreemd van de mensen voor wie je er moest zijn. Die harde les had ze geleerd in die jaren undercover in Cassia. Nou ja, undercover. Gewoon je naam niet vertellen. Niemand die aan de kleine vrouw zag dat ze een Legendarische Magician was. En op dat moment had Victoire ook haar positie overgenomen, zodat zij haar leven op de rails kon krijgen.

Fealwen aaide Bela even over zijn kop. Vergeleken met haar 1.50 was de hond enorm, zeker voor een hond had hij een flinke lengte. Het was een lief beest, tot iemand bedreigend deed naar Fealwen toe. Als hij iets was, was het loyaal. Daarom was hij al die decennia ook al bij haar geweest. Een kleine glimlach was zijn beloning, maar ze focuste zich snel weer op de zaken. Aankloppen bij de deur van het lokaal. Fealwen wist dat het een vreemde vraag kon zijn, maar ze ging altijd recht op haar doel af. Ze was vriendelijk en empathisch, maar alleen als ze er reden voor zag. In de meeste omstandigheden koos ze ervoor koel, afstandelijk en vooral heel zakelijk te zijn. Zo ook in deze situatie; ze had niet meer van deze man nodig dan zijn toestemming en dan zou het weer over zijn. Ze hoefde alleen maar een vriendin te zijn als het een niet zakelijke situatie betrof; zo niet nu. Daarom was haar gezichtsuitdrukking neutraal toen ze aanklopte en daarna de deur opende. 'Goedendag,' groette ze hem neutraal. Stak haar hand uit. 'Aangenaam, Calico,' viel ze gelijk naar binnen. Met wat rondvragen kwam je al snel aan een naam. Ze ging er niet vanuit dat hij haar kende; de meeste mensen wisten via haar naam haar reputatie, maar verwachtten niet zo'n vrouwtje erbij. 'Ik kom je om een gunst vragen.'

~OOC: Sorry voor het lange gepraat D: Doe ik met Feal heel snel merk ik. Hopelijk kun je er wat mee! CALICO ONLY

Met een zwaai ging de deur van het klaslokaal open en stapte de jonge leraar naar binnen. Dus hier zou hij de komende tijd les gaan geven. Hij moest toegeven dat het er niet zo slecht uit zag; het was een redelijk ruim lokaal met ramen, een groot gedeelte van de muren was van het zicht onttrokken door de boekenkasten die ervoor stonden en door het hele lokaal stonden potten en kruiken met water, wat natuurlijk een must was voor Water Magiërs. Het lokaal was in ieder geval veel beter dan wat hij gewend was van de vorige school. Niet dat hij er lang had gewerkt, maar lang genoeg om hem de kriebels van routine en vestiging te geven. Gelukkig had hij niet lang daarna kunnen vertrekken. Gilbird hupte op zijn schouder en vloog naar het bureau om daar vervolgens te gaan zitten. Calico volgde zijn kleine gele vogeltje en zette zijn tas op de tafel. Hij had niet veel meegenomen, omdat hij nogal de voorkeur gaf aan praktijk. Theorie boeide hem niet zo veel en bovendien was hij geen held in lezen.

Calico ging zitten op de bureaustoel en legde zijn voeten op het bureau. Ja, dit was wel comfortabel, hier zou hij wel aan kunnen wennen. Hij vouwde zijn handen op zijn buik en sloot zijn ogen. Misschien kon hij wel een klein dutje doen, het was tenslotte een lange reis geweest en veel had hij nu toch niet te doen. Hij moest nog wel lessen voorbereiden, maar dat kon hij later ook nog doen; tijd zat. Girlbird hupte een beetje rond op het bureau en zou toch niet ver weg gaan, dus dommelde Calico met een gerust hart in.

Na een halfuurtje zo gezeten te hebben, werd Calico langzaam weer wakker door de zon die op zijn gezicht scheen. Licht geïrriteerd opende hij zijn ogen en vervloekte de zon in gedachten. Hij was net aan het dromen over zijn schip en bemanning, ze waren nog maar net de haven uit gevaren of hij werd al weer gewekt door die duivelse zon. Gilbird was op zijn in elkaar gevouwen handen in slaap gevallen en er verscheen een glimlachje op Calico’s gezicht. Dat vogeltje was verdorie een van de beste dingen die hij had. Voorzichtig legde Calico zijn dierbare beestje op het bureau, zonder hem te wekken. De kapitein haalde zijn voeten van het bureau en haalde een beetje een verfrommeld blaadje uit zijn tas. Hier had de hoofdmeester een korte planning en leerlingenlijst op genoteerd. Duizend bommen en granaten, dat waren een stuk meer leerlingen dan hij verwacht had. Niet dat het veel uitmaakte; een echte kapitein kon al die landrotten wel aan, maar dit betekende wel dat hij meer lessen moest maken dan hij in eerste instantie gedacht had.

Nog maar net had hij de eerste woorden op papier gezet of er werd al weer aangeklopt. Verstoord keek Calico op, maar de verstoorde uitdrukking verdween al snel toen hij zag wie aangeklopt had. Een –zeker niet lelijke- vrouw stond in de deuropening en groette hem. De leraar stond meteen op en liep naar de vrouw toe. ”Ahoy, me beauty,” groette hij haar terwijl hij een onzichtbare hoed van zijn hoofd haalde en een buiginkje maakte. Girlbird was ondertussen wakker geworden en nestelde zich bovenop Calico’s warrige haar. ”Tot uw dienst,” vervolgde de man terwijl hij haar hand schudde. Zijn handen waren wat ruw, maar hij gaf geen te sterke handdruk, want hij had tenslotte met een dame te maken, ”En met wie heb ik het genoegen?”

OOC:: Geeft toch niet? Juist leuk. :3

Een verstoorde uitdrukking. Hopelijk kwam ze niet te ongelegen, maar het was ook niet zomaar een praatje waarvoor ze langskwam. Fealwen kwam alleen voor business. Ze was misschien wat stijf en te zakelijk, wat veel te goed bij de stereotype Cassiaan paste, maar het was gewoon hoe ze was. Na die eeuwen had ze wel geleerd een beetje gereserveerd te zijn. Je raakte toch bijna iedereen weer kwijt in de loop der jaren, niet? Oh, hij wilde toch tijd voor haar maken. Ahoy? Fealwen trok geen wenkbrauw op, al verbaasde het haar wel. Niet het feit dat er een Cassiaanse piraat was; natuurlijk bestonden die. Ze had er vaak genoeg problemen mee gehad, mensen die klaagden over aanvallen van de piraten en dergelijke. Al waren ze in de tijden voordat ze verdwenen wel wat rustiger geweest. Nu waren er niet meer al te grote problemen met de piraten, hielden ze zich nogal stil. Het enige wat haar echt verbaasde was om deze piraat hier te zien, in deze positie. Sinds wanneer werden deze mensen leraar? Of ze zat er helemaal naast; hij had Ahoy alleen maar als stopwoordje, gebruikte het voor de lol. Net zoals als 'me' in het piratenaccent. Het was te typerend. Het kon toch niet dat iemand dat puur voor de lol deed? Ach, het deed er allemaal niet zo toe. Het was immers niet waarvoor ze kwam. Als ze dat punt wilde bespreken moest ze maar een aparte afspraak maken, niet?

De man maakte een buiging met een zwaai van zijn onzichtbare hoed en een klein vogeltje ging op zijn hoofd zitten. Bela keek er even naar, maar gelukkig was hij geen kat; anders had hij nu gezellig naast het vogeltje gezeten. Voor heel even, dan. Nu besloot de hond dat zoiets kleins niet gevaarlijk was. Hij had alleen nog reservaties over de man, aangezien die nogal vlug en daarom in Bela's ogen gretig op zijn bazin afgelopen kwam. Toen hij echter netjes haar hand schudde en opmerkte dat hij tot haar dienst was, voelde ze de hond ontspannen en naast haar gaan zitten. Fealwen keek niet naar de hond, maar haar houding gaf hem aan dat hij zich goed gedroeg. Feal knikte naar de man ij zijn woorden, accepteerde ze. Met wie had hij genoegen? 'Ik zal je mijn volledige naam besparen,' meldde ze hem droog. 'Fealwen Fel'dan, aangenaam.' De vrouw wist niet of haar naam gelijk een geheugensteuntje voor de man zou zijn, maar ze zou er snel genoeg achterkomen, toch? 'Kan ik binnenkomen?'

Zodra ze daar een antwoord op had, besloot ze gelijk tot de zaken te komen. 'Goed, Calico. Ik zal gelijk vertellen waarom ik hier ben.' Speciaal voor hem? Nah, niet echt. 'Ik vroeg me af wie de leraar Watermagie hier was, aangezien ik, zoals je nu weet, een gunst van hem nodig heb. Na wat rondvragen kom je dan al snel hier,' zei ze, met een korte glimlach om het over te laten komen alsof ze geen stalker was. Ze was hier niet omdat ze niets te doen had. Haar blik werd echter weer snel strak en neutraal, zoals volgens haar gepast was. 'Ik heb besloten te beginnen met zoeken naar een opvolger.' Ze keek even het klaslokaal rond, alsof ze bekeek hoe goed het voor haar doeleinden te gebruiken zou zijn. 'Het kan een lange zoektocht worden, en daarom begin ik nu. Zoals misschien bekend is van Legendarische Magicians is, dat ze niet zoveel tijd hebben. Het is voor mij een betere zet om nu te beginnen met zoeken, in plaats van te wachten op vrije tijd die er niet aan zit te komen en een kans mis te lopen.' Ze keek ondertussen weer naar de man. Haar blik gaf aan dat ze nog heel even aan het woord zou blijven. 'De kans is natuurlijk groot dat ik hier niks vind, maar niet geschoten is altijd mis. Verder heb ik ook niet op de korte termijn een opvolger nodig. Maar zoals ik al zei; het is niet verkeerd om nu te beginnen. En bij die zoektocht zou ik graag je hulp inschakelen, aangezien jij overzicht hebt van de leerlingen met watermagie. Er zijn niet veel pure watermagiërs op deze school, maar ik denk dat jij één van de eersten zou zijn die dat te weten komt.' Fealwen zweeg nu, bleef Calico aankijken. Wat zou zijn mening zijn? Haar langere stilte gaf aan dat hij nu mocht praten. Op de een of andere manier kon ze wel wat autoriteit uitstralen, ook al was ze er nooit goed in geweest. Zolang ze maar in die zakelijke trant bleef zou het wel lukken. Nou, wat zou hij ervan vinden? Haar hand dwaalde af naar Bela's hoofd, dat ze zachtjes begon te aaien. Toch verzachtte er in haar gezicht niets. Daar zou wel wat meer voor nodig zijn.

Als de vrouw al iets liet merken wat ze van zijn accent en achtergrond vond, viel het Calico niet op. Hij maakte zich er totaal niet druk om wat anderen van hem vonden; hij was zoals hij was en bovendien was hij trots op zijn kapiteinschap, dus zag hij niet in waarom hij zijn achtergrond zou verbergen. De meesten werden een beetje angstig zodra ze daar achter kwamen. Wie weet trok hij zo wel zijn zwaard en zou hij hen bedreigen te doden als ze niet hun bezittingen afgaven. Totale onzin natuurlijk. Nou was het wel zo dat hij soms de neiging had uitbundig zijn emoties (nou ja, de meeste) te uiten en eerst te doen en dan pas te denken, maar dat betekende niet dat hij iedereen zou bestelen die hij zag. Oh, tegen stelen had hij niets hoor, dat had hij vaak genoeg gedaan. Maar hij wist best hoe hij zich moest gedragen tussen alle landrotten en soms had hij nog best wel wat manieren.

Nu pas merkte hij de hond op die naast de mysterieuze dame stond. Vergeleken met de vrouw was hij groot en samen zagen ze er wel grappig uit. Al kreeg de hond daardoor ook een grotere en sterkere indruk. Als een echte beschermer van zijn bazin voelde Calico hoe de ogen van de hond hem en Gilbird bekeken. Het vogeltje trok zich er niks van aan en bleef rustig op zijn hoofd zitten; er was meer dan een grote hond voor nodig om hem bang te maken. Ook Calico voelde geen angst voor de hond, al had hij meteen in de gaten dat de vrouw wel degelijk de mening van haar dier op prijs stelde. Al was ze wel duidelijk de baas. Maar voordat Calico er echt over na kon denken leek de hond hem al goedgekeurd te hebben.

”Het is me een genoegen, lady Fealwen,” zei de kapitein nadat de vrouw zich had voorgesteld. Even leek het alsof ze ergens op wachtte, maar Calico had geen flauw idee wat ze bedoelde. ”Aye¹, natuurlijk, kom binnen,” antwoordde de man en hij maakte een uitnodigend gebaar naar zijn bureau, ”Helaas is dit niet mijn cabin, dus kan ik je niets aanbieden. Bovendien ben ik hier zelf nog maar een uurtje geleden voor het eerst dit lokaal binnengestapt.” Nog maar net had hij zijn zin afgemaakt of Fealwen legde al uit waarom ze hier was. Zozo, deze dame wist goed wat ze wilde. Dat stond Calico wel aan. Hij leunde met zijn rug tegen de muur terwijl hij naar het verhaal van de vrouw luisterde. Oh, daar was een korte glimlach. Dat kon ze dus ook, al was het er eentje van korte duur. Een beetje ontspannen mocht ze wel. Een opvolger? Legendarische Magicians? Meteen kwamen er vragen in hem op, maar Fealwen was nog niet uitgepraat. Blijkbaar had ze zijn hulp nodig, omdat hij hier het meeste over de leerlingen met watermagie te weten zou komen. Een kleine grijns verscheen op Calico’s gezicht; iets van deze situatie sprak hem wel aan.

De leraar wachtte nog even voordat hij antwoord gaf. De spanning een beetje opbouwen; beetje plagen. Laten zien dat hij ook wat autoriteit bezat; hij was tenslotte een kapitein. ”Me beauty,” begon hij toen, ”Ik zou je graag helpen. Maar shiver me timers², het klinkt me een beetje raar in de oren. Legendarische Magicians? Wat moet ik me daarbij precies voorstellen? Dat zijn toch piratenverhalen die aan sprogs³ verteld worden? Je moet niet alles geloven, sweetheart.” Calico zweeg even, “Bovendien zal het even duren voordat ik alle leerlingen in kaart gebracht heb,” voegde hij toe. De piraat had werkelijk geen flauw idee. Maar hoe kon hij het dan ook weten? Hij had bijna altijd op zee gezeten en dan krijg je niet veel mee van wat er op het vaste land gebeurt. Af en toe komt er een vaag verhaal langs waaien, maar dat is allemaal via via. Bovendien boeit het de piraten ook niet veel, want het zijn hun zaken en zorgen niet. Ze doen alleen handel op het vaste land en dat is het.

1 = Ja.
2 = Piratenexpressie van shock, verassing of irritatie.
3 = Kinderen.

En daar stond je dan zomaar, ongevraagd, zonder afspraak, in iemands lokaal. Fealwen voelde zich er niet helemaal goed bij, al zag je dat aan geen enkel aspect van haar, gezicht of lichaamstaal. Toen ze ook op zoek was naar Calico's naam, had ze er natuurlijk naar geïnformeerd hoe ze dan wel niet contact op kon nemen met deze heer. Jammerlijk had niemand daar het antwoord op geweten en had ze alleen maar het nummer van zijn lokaal gekregen. En van zijn vertrekken, maar dan viel ze toch een stukje liever hier binnen. Dat maakte het minder persoonlijk: de lokalen waren tenslotte een stuk meer publiek dan zijn eigen kamer. Nee, zijn eigen kamer was iets wat je alleen op afspraak kon betreden in Fealwen's hoofd. Daar kon je niet elk moment van de dag aan komen kloppen. Ze had die regel maar één keer verbroken en dat was toen ze op zoek was gegaan naar Flynn, al bleek die alweer een tijdje weg te zijn. Ze miste de Heer van de Aarde wel.. Ze had het bijzonder goed met hem kunnen vinden, had ook veel overeenkomsten met hem; het mocht alleen niet zo zijn. Goed. Dan verder, Alexander Vanitas was ook geen verkeerde man.

Fealwen lette kort op Bela's reactie, maar zodra de hond had geconcludeerd dat er geen directe dreiging was, kon zij ook weer verder. Het zag er misschien grappig uit, hoe de hond naar het vogeltje staarde; maar je wist het nooit. Dat waardeerde ze wil in Bela, hoe hij haar voor alles wilde beschermen, maar het niet te overdreven deed. De hond observeerde eerst en nam dan pas zijn beslissing; zoals het baasje is, zo is ook de hond, niet?
'Het is een genoegen, Lady Fealwen,' antwoordde de man haar. Vertelde haar dat ze prima naar binnen mocht komen. Mooi. Soms voelde ze zich net een vampier, die toestemming moest vragen om binnen te komen omdat hij anders zou verbranden. Zijzelf verbrandde niet, nou ja, alleen haar gevoel van eigenwaarde. Zodra ze zijn 'Aye' hoorde, klikte het in haar hoofd al over naar: ja, het is echt een piraat. Vooral toen hij zei dat hij haar niets aan kon bieden, omdat het zijn 'cabin' niet was. Ze was nu honderd procent zeker. Haar gezicht, echter, was nog steeds hetzelfde masker dat nauwelijks emotie liet zien. Geen interesse, geen afschuw of vragen. Ze was hier immers ook niet voor de emoties. Zodra ze het lokaal binnen was ging ze op een tafelblad zitten. De stoelen zouden haar nog kleiner maken, plus, ze was geen leerling! Maar om nou te blijven staan. Je wist nooit hoelang dit zou gaan duren. Ze sloeg haar benen over elkaar, zette haar handen wat achter zich neer zodat ze een beetje kon leunen. Bela ging netjes naast de tafel liggen, poten over elkaar en kop erop. Nog steeds zijn ogen open; de hond bleef alert.
'Oh, het spijt me zeer, Calico,' zei Fealwen, toen hij haar vertelde hier zelf nog maar even te zijn. 'Ik zal het onthouden.' Okay, dat was misschien de meest vreemde zin ooit; maar voor Fealwen vormde het een soort van verontschuldiging. Het speet haar; maar nu ze er was zou ze net zo goed door kunnen gaan met haar relaas. Wat ze echter met het onthouden bedoelde, was dat ze zijn gastvrijheid en goede wil zou onthouden, evenals de schuld die ze had aan het storen van deze man. Ze zou het hem terugbetalen, op de een of andere manier. En dat zou vanzelf wel eens een keer komen, niet?

'Me beauty,' begon hij na een stilte. Hopelijk betekende de stilte dat hij haar woorden goed verwerkt had, want dingen twee keer uitleggen was niet helemaal haar ding. Niet als het in één keer te begrijpen was. Ze negeerde de uitspraak, nam eigenlijk aan dat de man dat tegen iedereen zou zeggen. Zo was de stereotype piraat; ze ging er niet vanuit dat het iets zou betekenen. Goed, verder luisteren. Het klonk hem raar in de oren; het waren verhalen, wat moest hij zich bij LM's voorstellen? Fealwen kon nu een lichte glimlach niet onderdrukken; deze was echt, niet geforceerd omdat het goed uit zou komen. Natuurlijk. Piraten zaten op zee; hadden eigen autoriteit, hadden niets te maken met het land. En zij had zich ook niet met hen bemoeid, aangezien er niet teveel problemen meer waren geweest de laatste tijd. De glimlach was niet spottend, maar ze vond het oprecht grappig, misschien zelfs leuk, dat nog nooit iemand van de LM's in hun geheel gehoord had. Dat was nieuw.
Zijn laatste opmerking was wat nuttiger; hij zou alle leerlingen in kaart moeten brengen. Natuurlijk had ze daar rekening mee gehouden, het ging nu juist om het aangaan van een langetermijn samenwerking. Maar daar zou ze nog wel op terugkomen. Eerst de eerste kwestie aanpakken.

'Sommige verhalen mag je wel geloven,' zei de vrouw vriendelijk. 'Als ik zo vrij mag zijn de conclusie te trekken: ik neem aan dat je een piraat bent, te horen aan het taalgebruik?' Ze wachtte even op antwoord. 'Dan snap ik waarom je nog nooit van ons gehoord hebt.' Fealwen ging recht zitten, legde haar handen naast haar benen. 'Legendarische Magicians zijn de beschermers van de planeten. Er zijn er dus zeven, voor iedere planeet één. Er is al sinds het begin van de vredesondertekening van Kovomaka sprake van hun aanwezigheid. Elke Legendarische Magician is de hoogste bestuurder van de planeet, zorgt voor de politieke zaken, maar heeft ook een uitzonderlijke magie, zodat ze de planeet kunnen beschermen. Daarnaast worden alle grootschaalse problemen op planeten door hen aangepakt.' Fealwen hield de uitleg zonder het door te hebben tot 'hen' en 'ze', niet implicerend dat ze er zelf een deel van was. Ze had het nu dan ook over het beste van het beste en nee, ze vond zichzelf niet de beste LM die er was geweest of zou zijn. Niet dat ze daar niet naar zou streven, maar uiteindelijk besliste je omgeving hoe goed je was geweest. 'Iedere LM kiest op termijn een opvolger uit en leidt deze op; deze wordt de volgende LM. Zo gaat de traditie al eeuwen door. Maar aangezien je een piraat bent.. Piraten hebben een eigen leven, eigen regels, eigen autoriteit. Ik snap dat je nooit van LM's gehoord hebt. Maar ik wil je wel vragen alsjeblieft in hen te geloven.' Fealwen drukte gelijk uit dat ze hem niet als minder zag, maar dat ze wel erkend wilde worden. Nou ja, zij niet specifiek, maar de LM's.

Nu was ze even stil, keek naar de man en hoe hij het verhaal op zou nemen. 'Ik ben ook van voor jouw tijd,' voegde ze er glimlachend aan toe. Opnieuw stak ze haar hand naar hem uit, keek hem recht aan. 'Fealwen Eira Downsia Awyr Fel'dan, de huidige Vrouwe van het Water. 215 jaar in leeftijd. Aangenaam.' Ze had er nog niet bij gezegd dat LM's een onsterfelijkheidsspreuk hadden en al dat gedoe, maar dan kon ze net zo goed het grote boek openslaan en nog wel even doorgaan. Vragen mochten vanzelf wel komen. 'Zoals je net gehoord hebt, is het mijn taak een opvolger te zoeken. Ik snap dat het opbouwen van een leerlingenbestand even duurt, maar ik wil graag onze samenwerking vastleggen voordat we ermee beginnen. Natuurlijk is niet al het werk voor jou: ik zal graag helpen.' Feal schraapte haar keel even, merkte dat ze teveel gepraat had. 'Dus ik hoopte dat je mij je hulp wilde lenen,' merkte ze nog op, om haar verhaal een beetje af te sluiten.

OOC: D: Omg sorry voor het lange gepraat. Feal gaat los. Hopelijk kun je er wat mee!

De vrouw nam plaats op een tafelblad en drukte haar spijt uit over het feit dat ze hier nu al was om een gunst te vragen terwijl hij er ook nog maar net was. ”Don’t worry, me lady, het is al goed,” wuifde hij haar verontschuldigingen een beetje aan de kant. Hij waardeerde ze wel hoor, hij zat er gewoon niet mee. Om het verleden kon hij zich totaal niet druk maken en zelfs over de toekomst zat hij regelmatig niet te tobben. Plannen was zo nu en dan wel nodig, zeker als kapitein van een schip, maar hij vond het onnodig om zich zorgen te maken over zaken die buiten zijn macht of controle lagen. Gebeurd was gebeurd en nu was nu, en op dit moment was Fealwen al binnen. Dan konden ze er net zo goed het beste van maken. En het was niet alsof hij het een straf vond om met haar te praten.

Na zijn antwoord leken de situaties wel omgedraaid te zijn. Terwijl hij het serieus meende moest de vrouw juist lachen en leek ze wat speelser te zijn. Calico begreep niet helemaal wat er grappig was aan zijn antwoord, maar Fealwen was wat losser en dat vond hij wel leuk. Waarom was ze toch steeds zo serieus en gespannen, dat was toch nergens voor nodig. Of je nou serieus of ontspannen was; de situatie bleef hetzelfde. Dus kon je er beter wat relaxter mee omgaan, je wist tenslotte  nooit wat er op je pad zou komen. Nee, al die stress die de vrouw had, kende Calico niet eens. Maar hij had dan ook niet dezelfde positie en verantwoordelijkheden als haar, al was hij zich daar op dit moment nog niet bewust van.

Nadat ze het antwoord verwerkt had, gaf de vrouw antwoord. Sommige verhalen mocht hij wel geloven? Bedoelde ze daarmee dat het geen sprookjes waren? Tot zijn grote verrassing vroeg de vrouw of hij een piraat was. ”I sure am,” bevestigde de nog steeds verbaasde Calico de vermoedens van de vrouw. Waarom hij zo verrast was, was hem niet helemaal duidelijk. Hij had die vraag gewoon niet verwacht; het werd zelden aan hem gesteld. Na zijn bevestiging legde ze hem uit wat LM’s waren en waarom ze begreep dat hij nog niet van ze gehoord had. Oké, dit was al een heel stuk duidelijker. Beschermers van de planeten. Het idee stond hem wel aan, want hij zou het niet kunnen verdragen als iemand Cassia met zijn geliefde zeeën iets aan zou doen. Nu werd hem ook duidelijk waarom de vrouw had gepraat over een opvolger. Dat betekende namelijk dat ze zelf een Legendarische Magician was of een eerste stuurman van een van hen.

Zwijgend keek de man haar aan. Hij voelde zich een beetje ongemakkelijk, want hij was zich er bewust van dat hij toch een redelijke vergissing had gemaakt. Aannemend dat ze de waarheid sprak, tenminste. De vrouw onderbrak de stilte door zichzelf opnieuw voor te stellen, dit keer met al haar namen en haar status erbij. Calico maakte zich los van de muur en liep naar de vrouw toe om haar aankondiging te beantwoorden. ”Pace Calico Puroisen Rack’am. Het is me een eer, me lady,” stelde hij zichzelf voor terwijl hij haar hand zo vastpakte dat hij er een zachte kus op kon geven. Dit was voor hem een teken van respect, want als hij gewoon vrouwen aan het versieren was gedroeg hij zich dominant terwijl dit een teken van nederigheid was. Het gewone schudden van de handen was meer een teken van gelijken. ”Mijn dank voor het beschermen van de zeven zeeën,” zei hij gemeend en ook Gilbird tjilpte wat.

Nogmaals bewees de vrouw hoe vastberaden ze haar doel voor ogen had en wilde bereiken en ging verder over een opvolger, wat zou betekenen dat er veel samenwerking zou zijn. Calico ontspande wat en zijn ongemakkelijkheid ebde grotendeels weg. De samenwerking zou geen probleem zijn, het bestand misschien wel. De piraat had geen talent voor het bijhouden van documenten; bijna al zijn kennis, ideeën en plannen zaten in zijn hoofd. Heel af en toe kriebelde hij wat op papier, maar of dit waren plannen voor ver in de toekomst of brieven of notities voor anderen. En zijn handschrift was ook al niet prijswaardig. Maar als hij de informatie maar door kon geven aan Fealwen, maakte het als het goed is niet uit op welke manier hij het zelf bijhield, toch? Zij kon het altijd nog noteren en er een zo groot bestand van maken als ze zelf wilde, maar hij zou het voornamelijk in zijn hoofd doen met eventueel een paar kleine notities. ”In het belang van de toekomst van onze geliefde planeet zou ik graag samenwerken,” aannemend dat Fealwen ook zo veel voelde voor de Waterplaneet, ”Ik denk dat het een tijdje zal duren, al geloof ik dat je daar wel rekening mee hebt gehouden. Het zal lukken, voor een avontuur ben ik altijd in!” aan het eind redelijk enthousiast, zijn uitbundige karakter waarmakend. Ja, een avontuur zou het zeker zijn; zoeken tussen al die leerlingen naar een goede opvolger –de treasure chest-  van de Vrouwe van het Water. Maar vinden zouden ze hem. Of haar.

”Om er meteen vaart achter te zetten kan ik je uitnodigen mijn eerste les bij te wonen. Bij die les ben ik van plan de students in actie te zetten en een soort duel/showdown te laten houden. Geen idee namelijk wat die landrotten kunnen, dus ook nog geen idee waarin ze les moeten hebben en waarin niet. Je bent dus welkom om hier bij te zijn, het zou vast een stap in de goede richting zijn, wouldn’t it?” vertelde hij de vrouw. Of ze kwam of niet was haar eigen keus. Zoals ze al had gezegd had ze het tenslotte erg druk en een beetje observeren kon Calico ook wel, maar haar uitnodigen kon geen kwaad.

OOC:: Sawry, it's quite a flutpost. ._.

Het was best een lang verhaal geweest: maar ja, over het onderwerp van Legendarische Magiërs was je dan ook niet een twee drie klaar. Het was een ingewikkeld iets en hoe en wat precies was zelfs haar nog een raadsel. Zij vertelde nu alleen maar wat zij van Aura had geleerd, en Aura van degenen voor haar. Verhalen verwaterden nogal over de eeuwen, dat merkte je maar al te goed als je haar zo hoorde praten. Ze wist de globale dingen nog wel, de essentie; maar om alle details en dergelijke te herinnen, was een beetje teveel gevraagd. Gelukkig leek Calico daar geen enkel probleem mee te hebben. Het was nog maar de vraag of hij alles zou accepteren natuurlijk en daarom wachtte Feal even af voordat ze zichzelf opnieuw voorstelde. Ze wilde niet te opdringerig klinken, maar een beetje erkenning zou wel fijn zijn.

Ze voelde een gevoel van opluchting toen Calico zich wegduwde van de muur waartegen hij naar haar verhaal had geluisterd en naar haar toekwam. Ze had haar hand naar hem uitgestoken en wachtte op een antwoord. Het klonk misschien als een toneelstukje, een hele vertoning, maar voor haar was dit bloedserieus. Nu waren er ook weinig momenten dat Feal niet bloedserieus was. Pace, zo heette hij dus van voren. Het was een leuke naam, die met een zekere stelligheid uitgesproken kon worden. Het paste bij de man. Fealwen sloeg dan ook de naam op in haar geheugen, omdat dit vast niet de laatste keer zou zijn dat ze met hem te doen had.
Het verbaasde haar enigszins toen hij haar niet de hand schudde, maar zijn lippen er zacht opdrukte. Dit was lang geleden. Een zachte glimlach krulde om haar lippen toen ze op het hoofd van de man neerkeek. In haar tijd - ja, ze had ermee leren leven dat haar tijd heel lang achter iedereen lag - was dit nog heel normaal. Dames groette je met een kus op de hand, mannen werden begroet met een geschudde hand. De dames bogen naar de heren en naar elkaar. Tegenwoordig was dat niet meer zo. Als iemand je al de hand schudde, dan was dat ook het enige wat je ging krijgen. Daarnaast kreeg je nu vaak een knikje. Nog een pluspuntje voor de man, hij beviel haar. Ze zou niet opzien tegen een samenwerking met hem.

Calico scoorde er snel nog een pluspuntje bij door haar te vertellen dat het een eer was en haar te danken voor het beschermen van de zeven zeeën. Moest ze nu verlegen worden? Feal moest zichzelf even streng tegenspreken, zodat ze niet met een domme lach op haar gezicht op die tafel zou zitten. Bela schuurde even met zijn kop tegen haar been, maar omdat hij geen reactie kreeg nam hij aan dat alles goed was. Het leidde haar even af en dat was juist wat ze nodig had; anders had ze hier nog wel even zelfvoldaan kunnen zitten. Het was soms een nadeel dat ze meer zelfvertrouwen had gekregen; het maakte haar ook wat gevoeliger voor complimenten. Aan de andere kant; sinds ze hier terug was, had ze nog niets gehoord. En om nu gecomplimenteerd te worden door iemand die niet eens van haar bestaan had afgeweten.. Het voelde alsof ze daadwerkelijk wat bereikt had in het leven. Het voelde goed.

Ze boog haar hoofd even als antwoord, als een soort van mini-buiging. Zoals het ook zou horen. Hij behandelde haar niet als geen gelijke en zolang hij niet zou doen alsof ze oppermachtig was, had ze daar geen problemen mee, maar zij kon hem dan nog wel erkennen door dit gebaar. Goh, wat kon het sociale toch een doolhof en een spel tegelijk zijn. Maar Fealwen had vandaag geen tijd om zich teveel hierdoor af te laten leiden. De uitleg was eigenlijk al buiten haar planning om geweest, maar hoognodig om de verdere onderhandelingen voort te zetten. Dus, back to business.
Zijn antwoord beviel haar nog meer: hun geliefde planeet beschermen. Zonder zich er bewust van te zijn knikte ze bij die woorden, vol overtuiging. Het was inderdaad hun geliefde planeet en zij zou er alles voor doen om die planeet te beschermen. Zelfs al zou het haar dood zijn. Het zou even duren, maar het was een avontuur. Was dat de insteek van een piraat? Fealwen had het nooit zo bekeken en het viel haar ook vreemd om dit als meer dan een simpele taak van levensbelang te zien. Voor haar was het niet per se een lolletje, maar goed. Als dat was wat nodig was om Calico erbij te betrekken, dan zou zij er geen commentaar op hebben.

'Ik kijk uit naar de samenwerking,' glimlachte Fealwen. 'Bedankt voor de medewerking, het zal mij ontzettend helpen.' Het hele punt was dat Calico al een leerlingenlijst had, van alle mensen die in zijn lessen zouden komen. Hij zou de nieuwelingen het eerst zien en evalueren. Daarnaast was zijn eigen Watermagie niet al te zwak, meende ze te voelen, dus hij had voldoende capaciteit om aan haar eisen te voldoen. Het kon lang duren, maar ze had nu ook nog geen haast. De haast kwam pas als haar eigen leven tot een einde zou komen. En dat was meestal vrij onverwacht.
LM zijn was ook niet alles. Sommige mensen waren erg jaloers op haar, maar ze had dat nooit gesnapt. Het was niet zo dat de positie niets vond; ze had haar gehele leven eraan opgegeven. Maar ze kon zich niet voorstellen dat iedereen begreep wat een enorme overgave deze baan van je eiste. Je moest iedereen die je kende weg zien sterven, continu aanpassen aan nieuwe tijden. Je begon met deze training nog voor je twintig was; er gebeurde daarna nooit meer wat anders. Je was gekozen en je trainde je hart eruit, in allerlei zaken. Daarna waren alleen nog jaren van zorgen voor de planeet, zowel politiek als sociaal. Het was een zwaar beroep, maar zij hield ervan. Ze wist echter niet of iedereen zo geschikt zou zijn. Nee, talent was niet het enige wat belangrijk was. Karakter en motivatie speelden ook een rol; maar dat was haar taak, om daarnaar te kijken. Calico was ingezet voor het puur magische aspect; haar opvolger zou een Cassiaan moeten zijn, het liefst volbloed. Mengelingen waren niet verkeerd, maar Fealwen wenste een overgave voor Cassia. Als je nog roots had op een andere planeet werd dat een beetje lastiger, niet?

Zijn voorstel liet haar opkijken. Even overwoog ze het, was stil. Deelnemen aan de eerste les, zodat ze zelf eens naar de leerlingen kon kijken? 'Prima, ik neem het aanbod graag aan,' besloot ze, knikte resoluut. 'Ik zie de memo tegemoet.' Dat was een prima kans. Hij had de namen, zij wist wat ze zocht. Ze zou zo een beetje kunnen oriënteren. 'Ik zal er tijd voor inruimen in mijn agenda, dus ik zou graag een paar dagen van tevoren willen weten wanneer de les plaatsvindt,' vroeg ze nog wel van hem. Het was niet alsof ze de hele dag alleen maar een beetje uit het raam zat te staren, hoor. Maar goed, dat dacht Calico waarschijnlijk ook niet van haar. 'Zolang ik maar niet aan iedereen hoef te demonstreren dat ik de real deal ben,' zei ze er, als een soort van grap, achteraan. Ze zag het al voor zich. Dat was niet de bedoeling! 'En ik ben ook blij dat jij dat niet van mij geëist hebt, om mijn status te verifiëren.' Ze meende het. Het was nogal een belediging als je met water moest gaan zwaaien om te laten zien wie je was.
Fealwen keek nu even op de klok, om te kijken hoe laat het was. Oh, ze had nog wat tijd over! Hij had sneller met haar plan ingestemd dan ze ingepland had. Daarnaast had ze ook nog wat tijd om te zoeken ingepland voor als hij niet in zijn lokaal zou zijn, maar ook dat was niet nodig geweest. Misschien was het dan wel een slimme zet om wat meer persoonlijke informatie over haar 'bondgenoot' te hebben, niet? Daarom keek ze hem weer aan, vragend. 'Maar, Calico, hoe ben je zo ongeveer op de Academy terecht gekomen?'

Al van af jongs af aan had de piraat van avontuur en verhalen gehouden. Dat was natuurlijk niet heel gek, want piraten vertellen elkaar constant verhalen. Om de tijd te doden en elkaar te laten schrikken of juist te laten lachen. De meeste verhalen waren gebaseerd op legendes, mythes of geruchten en waren dus niet waar. Vroeger had het piraatje de meeste verhalen geloofd en hij had dan ook echt moeten leren om te ontdekken of een verhaal verzonnen was of niet. Toen hij dat een beetje onder de knie had en bovendien wat ouder was, kwam hij erachter dat de meeste fictie waren. Maar naarmate hij steeds meer te maken kreeg met magie, ontdekte de jongen ook dat in elk verhaal wel een kern van waarheid zat. Dit was dan ook een van de redenen waarom hij de vrouw die beweerde een Legendarische Magiër te zijn, geloofde. Dat en ze was vreselijk serieus. De tijd zou leren in hoeverre haar verhaal klopte, maar het kon geen kwaad om haar nu te geloven. De man had geen hekel aan liegen; het hoorde een beetje bij het piratenschap. Maar als iemand hem totaal voor de gek hield kon diegene nog wel eens problemen krijgen.

Niet dat Calico erover nagedacht had, maar er kwam geen commentaar op zijn redelijk ouderwetse manier van voorstellen en begroeten. Hijzelf beschouwde dit helemaal niet als een archaïstisch gebaar en had ook niet echt door dat men dit niet meer deed. Het vaste land was tenslotte een beetje vaag voor hem, maar piraten waren en leefden redelijk ouderwets, dus was het voor hun erg normaal. Tenminste, als ze een vrouw met autoriteit begroetten, wat natuurlijk niet erg vaak voor kwam.

Even leek het alsof de vrouw niet wist hoe ze op zijn dankwoordje moest reageren, maar ze herpakte zichzelf snel en bedankte hem. Calico reageerde met een knikje terug. Het was wel het minste dat hij kon doen als Fealwen inderdaad een Legendarische Magiër was en al zo lang over Cassia had gewaakt. Er viel een korte stilte en Calico liep naar de raamkant van het lokaal waar hij ging staan met zijn handen op zijn rug. Het was nog bewolkt, maar af en toe kwam de zon tussen de wolken tevoorschijn en er leek geen harde wind te zijn. Alleen, dat was het weer hier. Hoe het op Cassia was, wist de man niet. Over een tijdje zou hij weer terugkeren naar de planeet en even rondzeilen met zijn bemanning, als hij toch geen lessen gepland had. Maar voordat dat kon, moest hij de boel hier eerst aan de gang zetten. Zijn gedachten kwamen terug bij het verzoek van Fealwen en hij bedacht zich dat hem een paar dingen nog niet helemaal duidelijk waren. Hij moest dus een leerlingenbestand opstellen, maar waar moest hij op letten? De man kon nu al zeggen dat het hem niet goed zou lukken om op veel dingen tegelijk te letten en ook nog een respectabele les te geven. Hij schraapte zijn keel, ”Wat moet ik eigenlijk noteren van de students? Wat wil je weten, waar moet ik op letten?” begon hij rustig waarna hij zich omdraaide naar zijn gesprekspartner toe, ”Dat zou het voor mij –en voor jou – wat makkelijker maken.”

Ze had zijn voorstel duidelijk niet verwacht, maar reageerde positief en nam het aan. Een scheve glimlach verscheen op Calico’s gezicht. Hij was blij dat ze het had aangenomen; zo liet ze zien dat ze ook zelf dingen wilde ondernemen. Want hoewel hij haar graag hielp en haar verzoek als een uitdaging zag, was hij niet van plan al het werk voor haar te doen alsof hij een matroos was. Niet dat hij dacht dat dat haar bedoeling was, maar dit was een goed bewijs dat ze inderdaad sámenwerkten, en niet de een voor de ander. Wat hem betreft hadden ze een article¹, en daar hield je je dan ook aan. Aandachtig luisterde de kapitein naar de voorwaarden van de vrouw. ”Natuurlijk laat ik het op tijd weten. Al ben ik van plan niet al te lang met deze les te wachten,” begon hij wat serieus met een lage stem, waarna hij meteen een beetje moest lachen om de opmerking van de vrouw over bewijzen wie ze was. ”Harrr, natuurlijk zorg ik dat zo’n demonstratie voor die landrotten niet nodig is!” zei hij nog een beetje nalachend, maar niet spottend,”Dat zou ridiculous zijn, me lady. Ik hoefde ook niet mijn zwaard te trekken om aan te tonen dat ik piraat ben.” Een klein grapje zat er dus ook in, mooi. Fealwen was wat serieus, maar kwam wat meer los; dat kwam wel goed en de samenwerking zag Calico wel zitten.

Hoe hij op de school gekomen was? Calico keek de vrouw even aan met een beetje een verhardende blik in zijn ogen, draaide zich weer om naar het raam en zweeg een tijdje. Hij hield niet zo van confrontaties met zichzelf en de reden dat hij op Starshine was gekomen deed hem nogal voelen als een slechte kapitein. Iets wat hij nooit had willen zijn, maar wat hij toch geworden was, vond hij. Twijfelend dacht hij na over wat hij zou zeggen. Hij was niet zo goed met de waarheid en maar weinigen wisten de echte reden dat hij hier was, maar de man twijfelde er niet over dat Fealwen – of haar hond- iets zou merken als hij de boel bij elkaar zou liegen. ”Ik had geen keus; de omstandigheden dwongen me ertoe,” bromde hij, ”Maar dit is niet de eerste keer dat ik les geef.” Niet te veel informatie en niet te weinig. Misschien zou hij haar ooit wat meer vertellen, als ze elkaar langer kenden. Nu was het te vroeg. Gilbird vond het nu wel saai geworden en vloog van Calico naar de hond van Fealwen, om daar vlak voor op te grond te gaan zitten en hem met een schuin kopje nieuwsgierig aan te kijken. Misschien zou de hond wel wat interessants gaan doen. ”En hoe ben je tot de beslissing gekomen Legendarische Magiër te worden?” vroeg de man in een poging zijn ongemakkelijkheid te verbergen. Sociaal was hij niet altijd zo handig, maar hij deed z’n best.

¹ = een overeenkomst (van gedrag).

OOC:: I said I would, so I did.

Ah, ze had iets over het hoofd gezien. De vrouw had al snel door dat ze wat dingetjes vergeten te zeggen was. Ach, soms was ze ook zo druk bezig. Calico had wel een goede opmerking. Hoe wilde ze dit allemaal hebben? Fealwen had hier gelukkig wel al over nagedacht; ze was altijd zo met dingen bezig, had een compleet plan van aanpak. Jammer dat ze het niet altijd overbracht. 'Ik wil graag namen, leeftijd, magiesoort. Daarnaast zou het fijn zijn om een indicatie van hun niveau te hebben en van hun vordering. Je kan ook hun sterke en zwakke punten noteren, mocht je iets opvallen. Qua magie. Persoonlijkheidsanalyse hoeft niet, dat zou teveel werk worden. Het gaat mij vooral om de magie. Mits er iets erg opvalt, kan het altijd genoteerd worden.' Ze keek even naar Bela, alsof dat haar geheugen op zou frissen. 'Je kan er altijd een nummersysteem van maken, of iets met initialen of iets dergelijks. Het hoeft niet compleet uitgeschreven te zijn, zolang wij beiden de codering maar snappen. Daarnaast hoeft het ook niet een day-to-day journal te zijn. Het is prima als ik de globale ontwikkeling meekrijg.' Het zou sowieso wel helpen als ze bij die les kwam zitten, kon ze het gelijk voor zichzelf bekijken.

Daarom had ze zijn aanbod ook vrij snel aangenomen. Geen gewone les, maar een soort van duel. Het leek haar wel wat. Het was ook lang geleden dat ze naar kinderen had gekeken die watermagie uitvoerden. 'Ik hoop alleen dat mijn aanwezigheid hen niet onder druk zet,' verzuchtte ze. 'We moeten iets anders zeggen dan dat ik voor Opvolgers aan het checken ben.' Ze keek weer naar Calico, met een lichte frons. Daar had ze nog wat minder over nagedacht. 'Ik denk dat het het beste is om te zeggen dat het meer een vriendschappelijk gebaar tussen ons is. Wij zijn natuurlijk beiden van Cassia en je hebt mij uitgenodigd de les bij te wonen om mij kennis te laten maken je manier van lesgeven. Ik kan desnoods nog een kleine demonstratie doen, maar dat prefereer ik niet per se.'
Zijn antwoord op haar kleine grap liet haar lachen. Mooi, ze hoefde niet te bewijzen dat zij het was. Daar had ze zo'n hekel aan. Als mensen gewoon een beetje haar magiesterkte probeerde te voelen, dan kwam je al een eind. 'Ik waardeer het zeer, Calico,' glimlachte ze naar hem. 'Maar is het zo een beetje haalbaar voor jou? Mocht je tegen tijdtekort of andere problemen aanlopen, vertel het mij. Ik zal kijken wat ik voor je kan doen, dan. Het is geen absoluut order wat ik hier geef; het is een samenwerking. Ik verwacht dat je doet wat je kan, maar niet meer dan dat.' Haar blik was nu weer serieus en ze bleef hem aankijken tot ze een antwoord had. Het was niet alsof ze wilde dat hij haar persoonlijke slaaf werd. Het was niet voor niets een samenwerking.

Haar vraag leek hem niet te bevallen en de vrouw nam genoegen met zijn beknopte antwoord. Het was niet alsof ze het per se moest weten. In plaats van op hem richtte ze nu haar aandacht op zijn vogeltje, dat naar Bela toevloog. De hond keek stil naar het diertje, dat hem aanstaarde. Toen legde Bela zijn poten een beetje vooruit, zodat ze aan weerszijden van het vogeltje lachen. Hij rook voorzichtig aan het beestje, wilde toen zijn tong uitsteken om het zachtjes te likken. Het liet haar lachen. Bela was ook zo lekker serieus, zeg.
Oh, een vraag voor haar. Fealwen keek een beetje verbaasd. 'Beslissing.. Het was nooit echt een beslissing,' zei ze, neutraal. Er klonk geen woede of boosheid uit haar stem; het was geen echte beslissing geweest, meer een natuurlijke oorzaak-gevolg verklaring. Maar ze had er ook geen spijt van. 'Op dat moment had ik niets anders, ik ben al op mijn 10e in training gegaan voor LM. Natuurlijk is mijn leeftijd pas later stopgezet,' vertelde ze. 'Het is nooit in mij opgekomen een ander pad te volgen. Ik zal alles geven voor Cassia,' merkte ze op. Tja. Meer was er niet echt te zeggen. Echt veel had ze niet te vertellen over vroeger, niet aan mensen die ze niet echt kende. Daarbij herinnerde ze zich haar kindertijd nauwelijks. En haar angst voor water was iets dat ze liever stil hield. Niemand hoefde dat te weten. 'En voor je het weet sta je in de schoenen van je leermeesteres,' glimlachte ze. 'Het is geen beslissing waar ik ooit spijt van heb gehad, in ieder geval.' Weer keek ze op de klok. Hmm. Misschien werd het tijd om dit af te ronden?

Gelukkig had de vrouw daar duidelijk al wel over nagedacht maar was ze het waarschijnlijk gewoon vergeten te zeggen. Oké, naam, leeftijd en magiesoort was niet lastig. Niveau en vordering zou even duren voordat hij een echte conclusie kon trekken, maar het was te doen. Hij hoefde dus alleen op magie te letten. Mooi zo, want met persoonlijkheden en sociale dingen was hij niet zo goed. Natuurlijk kon hij wel aangeven of een leerling heel brutaal of non-productief was, maar meer dan dat vroeg Feal ook niet van hem. ”Aye aye¹, dat moet lukken,” zei hij al knikkend, terwijl hij even na zat te denken over het systeem dat hij zou gebruiken. Fealwen leek in ieder geval door te hebben dat de piraat niet zo goed was met het bijhouden van bestanden. Ach, het kwam wel goed; hij verzon wel iets.

Duizend bommen en granaten, vroeg ze hem nou om advies? Hij kreeg in ieder geval een fronsende en nadenkende blik toegeworpen, wat duidelijk maakte dat ze het niet wist. ”No offence me lady, maar ik betwijfel of al die matrozen weten wie je bent. Niet omdat ze niet weten wat een Legendarische Magician is, maar omdat ze je gezicht niet kennen,” zei hij terwijl hij haar aankeek, ”Daarbij ben ik ze niet van plan helemaal uit te leggen wat je daar doet. By the devil², dat zijn hun zaken niet en ze doen het er maar mee.” De piraat zweeg en wachtte even af of de Vrouwe van het Water er iets op tegen had.

Een glimlach verscheen op Calico’s gezicht toen Feal moest lachen van zijn antwoord en hem bedankte; het beviel hem dat de situatie iets minder gespannen was. En niet alleen leek het gesprek iets meer ontspannen te lopen, maar ook wat persoonlijker. ”Dat is erg aardig,” bedankte hij de Legendarische Magician, ”Maar ik ben een pirate en heb wel voor grotere uitdagingen gestaan, dus maak je geen zorgen om mij, me beauty,” zei hij met een knipoog. Een samenwerking; gelukkig zag de vrouw het ook zo. ”Aye, dat is ook hoe ik het zie en hetzelfde geldt voor jou; we zijn niet voor niets een team,” zei hij er nog achteraan. Hoewel het misschien een beetje als een grapje klonk, meende hij het wel. Want als ze een article³ hadden, betekende dat ook dat de kapitein haar een beetje onder zijn hoede zou nemen. Niet dat ze niet voor zichzelf kon zorgen, maar dat is nou eenmaal wat goede kapiteins doen en het zat in zijn bloed.

Tot zijn opluchting stelde de vrouw verder geen vragen over zijn verleden. Tijdens de korte stilte die volgde, had Calico zijn aandacht ook op de dieren gericht. Het vogeltje had er totaal geen problemen mee dat de hond dichterbij kwam en hem besnuffelde en bleef hem gewoon aankijken. Toen het echter aanstalten maakte om het vogeltje te likken, vladderde het beestje met zijn vleugeltjes en hupte wat achteruit om vervolgens op te vliegen en op Bela’s kop wat rond te gaan hupsen. Gilbird had wat met hoofden, Calico wist de reden ook niet. Maar het leek er in ieder geval op dat hij de hond mocht, want anders ging hij niet op diens kop zitten.

Fealwen verbrak de stilte door antwoord op zijn vraag te geven. Oh, het was geen beslissing geweest? Calico fronste, maar die frons verdween langzaam maar zeker toen de vrouw haar antwoord verklaarde. De man knikte bij haar woorden over dat het nooit in haar opgekomen was om een ander pad te volgen, want hij begreep dit. Toen ze klaar was kwamen er wel wat vragen in hem op, zoals op welke leeftijd ze onsterfelijk was geworden en hoe dat werkte, maar dit waren niet de vragen die hij besloot te stellen. ”Ik begrijp het,” knikte hij nog eens, om reactie te geven op haar verhaal, ”Maar nu vraag ik mij af waarom het bij jou zo anders ging dan de manier waarop jij nu je opvolger moet kiezen. En hoe hebben andere huidige Legendarische Magicians het geregeld?” vroeg hij, zich de woorden van Fealwen herinnerend dat er voor elke planeet één LM’er was. Calico keek weer naar de vrouw en zag dat ze haar blik op de klok richtte. ”Je bent vrij om te gaan hoor, als je wilt,” vervolgde hij wat zachter.

¹ = ‘You can count on me’ of ‘I’ll take care of it’.
² = Verduiveld.
³ = een overeenkomst (van gedrag).

Goed, dit alles moest lukken? Ze was blij dat ze - naar het idee van Calico zelf - geen onmenselijke eisen aan hem stelde. Mooi. Dit was namelijk best belangrijk voor haar, aangezien het haar eigen werk wat gemakkelijker en daarmee minder tijdrovend zou maken. Het was echt zo, dat je als LM een hoop papierwerk had. Als je het bijhield was het geen probleem natuurlijk, maar soms.. Maar goed dat zij een streng regime voor zichzelf bepaald had en dat ze daar slechts met moeite vanaf week. Fealwen was een echte workaholic, maar dat was vooral omdat ze zo ondertussen wel doorhad dat dat papierwerk toch een belangrijk deel vormde van de regulatie van Cassia. En voor haar planeet had ze alles over. Als je toch al je leven aan je planeet geschonken had, dan waarom de rest niet?

Calico leek het niet helemaal eens te zijn met haar gedachtegang over de les, maar zijn commentaar was iets waar ze wat mee kon. Dat was waar; niet iedereen zou haar zomaar herkennen. Daarbij was het ook zo dat ze het niet hoefden te zeggen. Een glimlach kwam op Fealwens gezicht. Natuurlijk was dat ook een optie. Daarom knikte ze, opgelucht dat er geen uitgebreide uitleg hoefde te komen. 'Dan is dat beslist,' antwoordde ze dan ook simpelweg. Hiermee erkende ze Calico's idee als beter dan haar eigen, maar maakte ze er niet teveel woorden aan vuil. Dat was ook helemaal niet nodig; een goed idee was een goed idee.

Op haar vraag of hij het zo zag zitten allemaal, kreeg ze een positief antwoord. Hij kon het wel aan, zou waarschijnlijk ook niet om hulp vragen. Scheelde haar ook weer gedoe. Ze knikte, dit ging de goede kant op. Dit bezoek was in ieder geval geen tijdverspilling. 'Dank,' antwoordde ze, met iets te oudbollig taalgebruik, op zijn aanbod om ook voor haar klaar te staan. Ze zag het niet als nodig, maar goed. Het idee was al wat. Een knikje verifieerde dit. Wat was ze toch ook lekker kort van stof soms, droogkloot dat ze was. Haar aandacht werd even getrokken naar het vogeltje dat een lik van Bela ontweek door op zijn hoofd te gaan zitten. Bela probeerde te kijken waar het beestje was, maar gaf het al snel op en legde zijn kop rustig op zijn poten. Hij voelde wel dat het diertje op zijn kop rond paradeerde, maar hij leek het niet erg te vinden. Bela keek even naar Fealwen en gaf en korte blaf, als om te laten weten dat hij het er ook mee eens was. Fealwen kreeg een affectieve lach op haar gezicht, eentje die alleen Bela kreeg. Wat een pluizige schat was het ook.

Haar blik op de klok liet haar zien dat de tijd niet zo snel voorbij was gegaan als ze gevreesd had. Hoewel ze wel bijna zou moeten gaan, kon ze de vragen van Calico nog gemakkelijk beantwoorden. Waarom het bij haar zo anders ging om een opvolger te kiezen en hoe iedereen het regelde? Hier moest Feal even over nadenken. 'De huidige LM's doen het op vrijwel dezelfde manier als ik. We zoeken niet zozeer intensief, maar als we een geschikt persoon tegenkomen, vragen we hen of ze onze opvolger willen worden. We hebben vaak meerdere opvolgers, je weet nooit of iedereen zijn keuze door zal zetten. Op het moment heb ik echter geen opvolgers; ik had Mizore, maar zij heeft besloten niet door te zetten.' Ze begon maar met het tweede punt, dat maakte het gemakkelijker. 'Het is, doordat wij allemaal hier op de Academy zijn, wel wat lastiger om meerdere opvolgers te vinden. Daarom hebben sommige LM's er hier één, maar velen hebben ook een opvolger op hun thuis planeet. Ik doe het op de manier die mij het beste uitkomt. Ik kan beter zeggen dat de manier waarop ik gekozen ben afwijkend is van de manier waarop iedereen het altijd doet,' zei ze, niet verder ingaand op de hoe of wat. Dat was een cruciaal deel van haar geschiedenis, en hoewel haar herinneringen vaag waren, had Aura haar veel verteld over hoe ze het kleine meisje aangetroffen had. Dat waren dingen waar ze het liever niet over had. Kendal was een afgesloten onderwerp, maar dat betekende niet dat ze hem niet meer miste. Calico had haar blik op de klok gezien en reageerde erop. 'Ik denk dat het wijs zou zijn als we het gesprek afronden,' bevestigde Fealwen hierna. Ze liet zichzelf van de tafel afglijden, zodat ze weer rechtop stond. 'Ik hoop dat alles duidelijk is en ik ben dankbaar voor de samenwerking die we besloten hebben,' zei Fealwen, deels als een soort korte recap. 'Ik ontvang nog een uitnodiging voor de les en we zullen af en toe bespreken wat je al weet over de leerlingen. Mits je mij wil bereiken: ik ben in Ilma, dat zijn mijn vertrekken op de vierde verdieping van de Toren.' Fealwen stak haar hand uit naar Calico, om afscheid te nemen. 'Het was een genoegen,' zei ze. Ja, deze samenwerking zag ze wel zitten.

Ondanks het feit dat ze best verschillend waren qua karakter, zaten ze wel op één lijn en leek de samenwerking geen groot probleem te worden. Wat natuurlijk erg handig was, want ook al liep hij niet weg voor een sterke woordwisseling, het was niet dat hij niks beters te doen had. Lang niet zo veel als de Vrouwe van het Water natuurlijk, maar hij had wel verantwoordelijkheden. En hij mocht dan wel een piraat zijn, hij was ook kapitein. En die hebben wel degelijk een verantwoordelijkheidsgevoel.

Er kwam geen enthousiaste reactie op zijn woorden dat ze bij hem aan kon kloppen voor hulp, maar ze bedankte hem wel en dat was genoeg om te laten merken dat ze het waardeerde. Calico was niet gek en natuurlijk ging hij er ook niet vanuit dat ze zijn hulp nodig had; ze was niet voor niets een Legendarische Magician. Maar ook dat waren mensen en alle mensen hebben wel eens hulp nodig. En wellicht kon hij wel wat meer voor elkaar krijgen op andere gebieden dan zij. Ach, zo lang ze wist dat het kon, was het goed. Of hijzelf bij haar aan zou kloppen wist hij niet, want om hulp vragen was niet zijn ding. Liever liet hij andere mensen om hulp roepen, maar dat was in andere situaties dan deze. Hij zou in ieder geval onthouden wat de vrouw hem aangeboden had; je wist maar nooit.

De hond van de vrouw was al bijna zo rustig als zijn baasje en gaf verder geen aandacht aan het vogeltje dat op zijn kop aan het paraderen was. De hond blafte naar haar en zij reageerde daarop door een lach te tonen waar de genegenheid vanaf straalde. Het dier moest wel erg belangrijk voor haar zijn om zo’n lach te krijgen. Al kon hij het zich ook goed voorstellen, want met Gilbird had hij ook een speciale band. Niet beter of slechter dan die met zijn bemanning, maar gewoon een totaal andere.

Feal had gelukkig nog de tijd om zijn vragen te beantwoorden. Niet per se intensief zoeken? Dan was het vinden van een goede opvolger dus een proces van járen. Hij betwijfelde of hij het geduld zou hebben, maar gelukkig was dat zijn taak en probleem niet. Zijn wenkbrauwen gingen een beetje omhoog toen hij begreep dat de vrouw al een opvolgster gehad had, maar deze had het blijkbaar opgegeven. Pff, opgeven was voor zwakkelingen. Zet door als je eraan begonnen bent of begin er niet aan als je niet weet of je het kunt. Maar goed, de man nam aan dat Fealwen dit ook niet aan had zien komen, dus oordeelde hij haar daar verder niet over. Dat zorgde er wel voor dat hij beter begreep waarom sommige LM’s meerdere opvolgers hadden. Je kon immers mooi opnieuw beginnen als je enige opvolger het had laten afweten. Calico knikte toen de vrouw klaar was met haar uitleg, als teken dat hij het begreep. Echt iets nuttigs had hij er verder niet op te zeggen, dus hij hield dan ook zijn mond, niet helemaal beseffend dat het een beetje antisociaal overkwam.

Na een korte stilte zei Feal dat het goed zou zijn als ze het gesprek zouden afronden. Ze bedankte hem, herhaalde de belangrijkste punten van hun gesprek en vertelde waar ze te vinden was. Zo, dit had ze duidelijk vaker gedaan. Geen idee waar haar vertrekken precies lagen, maar dat zou hij dan wel uitvinden. Voor nu geen probleem. De piraat schudde de hand die de vrouw hem had toegestoken, ”Aye, ik laat het je weten wanneer ik de les geef en zal een bestandje over de leerlingen bijhouden. Mocht er iets belangrijks zijn, dan geef ik dat door,” Hij dacht even na, ”Ik help graag, geen probleem. Het was mij ook een genoegen en tot ehm.. snel,” grijnsde hij lichtjes, waarna hij zijn onzichtbare hoed weer afnam.

Ze bereidde zich voor om afscheid te nemen van de piraat, voor nu. Hij stond haar wel aan. Ze had vertrouwen in het opmaken van het leerlingenbestand. Calico had immers goed opgelet en haar wat vragen gesteld, waardoor hij zijn wil tot inzet bewezen had. Zij hoopte dat ze aan hem ook duidelijk had kunnen maken wat de bedoeling was.. en vooral dat hij er niet alleen voorstond. Het was misschien haar opdracht die hij aannam, maar zij was niet bepaald de persoon die mensen met een complete taak opzadelde die eigenlijk de hare was. Deels, omdat dat gewoon onbeschoft was en niet kon, maar vooral omdat ze alle zaken het liefst zelf in de hand hield. Zij trok wel aan de touwtjes. Minimaal deligeren, alles zelf oplossen. Dat leek haar altijd de beste oplossingen. Het kostte haar best wat late nachten en ze stond iedere ochtend weer vroeg op om alles zo goed mogelijk af te handelen, maar ze deed niets liever dan haar nut bewijzen voor Cassia. Ze had haar planeet vier jaar in de steek gelaten sinds de laatste keer dat ze aan de macht geweest was en ze was niet van plan dan opnieuw te doen.

Hij knikte, begreep de uitleg van de opvolger in ieder geval op oppervlakkig niveau. 'Ach, Mizore werd ook van mijn voorganger op mij doorgeschoven. Anders weet ik niet of ik haar gekozen had; ze was goed met ijsmagie, zeker, maar verder behoefde ze een enorme training,' verzuchtte Fealwen nog. Dat zou bij haar volgende opvolger ook wel zo zijn, maar ze wilde toch iets meer.. kunnen. Mizore weigerde bijna om andere dingen te leren dan ijsmagie leek het zo af en toe; hoe dan ook, ze was terug naar Cassia en Fealwen zou haar niet meer lastigvallen. Het was tijd om een eigen opvolger te selecteren, dan kon ze tenminste zelf haar criteria stellen. Die van Fealwen waren misschien wel wat.. strenger. Maar ja, LM worden was geen lichte zaak! Ze koos niet met lootjes en random stemmen de volgende leider van haar geliefde planeet!

Goed. Ze begon het gesprek professioneel af te sluiten, want wat was ze daar goed in. Ze had in haar lange leven al veel zakelijke gesprekken gevoerd en was er altijd op gebrand de belangrijkste punten te herhalen. Je wist immers nooit hoe goed je gesprekspartner bij de les geweest was. De reactie van Calico hierop was echter niet verontrustend, ook niet in zijn houding of lichaamstaal. Prima, extra geruststelling voor haar. Hoewel hij een piraat was geweest, vond ze het niet erg met hem in zee te gaan (want in zee). Hij had de taak van leiderschap al eens op zijn schouders gehad en begreep haar waarschijnlijk beter dan de meesten hier. Daarnaast had hij een affiniteit met water en leek hij haar zeker geen zwakke magiër. Nee, Calico was een perfecte partner op het moment. De man luisterde netjes naar haar woorden en deelde zelf nog wat dingen mee. Goed, hij zou voor haar aan de slag gaan, het genoegen was wederzijds. Haar hand werd geschud en Fealwen glimlachte naar hem, boog haar hoofd. 'Ik zal wachten op de uitnodiging,' zei ze. 'Tot snel.' Met die woorden stak ze haar hand uit naar Bela, om te gebaren dat hij mee moest komen. De hond probeerde nog even naar het vogeltje te kijken, maar volgde toen Fealwen toch maar. Zonder baasje was hij nergens, ze waren al zolang samen. Ze opende de deur en liet Bela eruit, keek nog even achterom naar Calico en liep toen ook zelf de gang op. Netjes sloot ze de deur achter zich; hij zou zometeen wel weer les hebben. Goed, deze afspraak kon ze afstrepen. Op naar de volgende.

FIN

OOC: Wiii, had a lot of fun : D Calico is great~ Ik kijk uit naar de les :3 Superteamwork, wooo~ Thankyou!