. General
_{Naam: Leroy Jenkins
Roepnaam: Lee
Pseudoniem: Hero
Leeftijd: Achttien
Afkomst: Noord Puffoon
Magie gebruik: De jongen heeft zowel de beschikking over licht- als over luchtmagie. Hij heeft de twee weten te combineren om er kleurrijke neon mee te maken: lucht voor het element en licht voor de kleur. De neon die hij maakt is niet blijvend, maar het kan wel weken tot maanden aanwezig blijven; het ligt eraan hoe stevig hij het maakt. Meestal als hij geconcentreerd bezig is kan het wel een maand blijven zitten, maar als het een simpel spoor is is het binnen een kwartier (of minder) weer verdwenen.
Met zijn lichtmagie is hij ook instaat om een soort van lazer te maken, door verschillende elektronen te dwingen zich in een straal voort te bewegen waardoor dus een lazer ontstaat. Opnieuw ligt het er hier ook maar aan hoe gefocust hij is: meer elektronen is een sterkere straal.
Als laatste is hij ook nog instaat om zich sneller voort te bewegen dan normale mensen dankzij zijn windmagie. Ook kleine bewegingen kan hij sneller maken, wat soms nog wel eens van pas kan komen. Op het gebied van rennen is de jongen nu al zo snel dat hij dichtbij de lichtsnelheid komt, maar hij vermijdt dat toppunt liever in verband met mogelijke gevolgen.}

. Looks
_{Eerste indruk: Ongeïnteresseerd en/of rebels.
Bouw: Eigenlijk heeft de jongen een vrij normale bouw, er is echt niks speciaals aan. Echter behoort hij wel tot de gespierde variant en zijn deze ook erg goed zichtbaar wanneer hij zijn shirt uittrekt, wat iets is dat je óf nooit ziet óf te vaak. Hij doet het niet expres, maar als zijn shirt nat is zal hij er over twijfelen om het uit te trekken.
Haar: Gewoon normaal, kort zwart haar. Wellicht wel een aparte haarkleur kijkende naar zijn afkomst. Misschien dat hij heel diep van binnen nog verwant is aan een of andere Shadraan, maar het deert hem niet genoeg om er ook echt onderzoek naar te doen.
Ogen: Ogen die je bijna niet durft aan te kijken, maar toch houdt hij soms je blik ermee vast door ze in die van jou te boren. De ijsblauwe kijkers zijn bijzonder fel en dan heb ik het niet over de kleur: ze schieten bijna vuur of bliksem op je af. Het is een teken dat hij liever geen contact aangaat met anderen.
Kleding: Meestal draagt hij kleding in vrij donkere tinten, met rood als enige uitzondering. Hij heeft vrijwel altijd een spijkerbroek aan met een simpel shirt en hierover heen wellicht nog een vest of iets dergelijks - het hangt van het weer af. En dan zijn eeuwige paar sneakers, gezien hij maar een paar schoenen heeft.
Extra: De jongen heeft een piercing/oorbel in zijn rechteroor.}

. Personality
<sub>Ondanks dat de meesten mensen denken dat de jongen verwend is omdat hij uit een rijk gezin komt is dit juist het laatste wat hij is. De reden waarom hij nooit ergens om vraagt is omdat hij er altijd gelijk vanuit gaat dat het antwoord 'nee' is, dus doet hij het gewoon. Het geeft wel gelijk aan hoeveel meningen van anderen hem kunnen schelen: hij zegt nog net niet hard op hoe weinig het hem kan schelen. Het is het weinige wat hij aan manieren over heeft gehouden uit zijn jeugd, wat ons op het volgende punt brengt:
De jongen kent manieren, maar past ze vrijwel nooit toe. Hij is wel netjes te noemen, maar dat is ook het enige. Zodra hij zijn mond opentrekt is het wel duidelijk dat het merendeel van zijn woordenschat bestaat uit vuile woorden. Meestal scheld hij, want het is gewoon de enige manier waarin hij zich goed kan uitten (gezien zijn lichaamshouding vrijwel altijd hetzelfde is: ongeïnteresseerd).
Buiten het slechte taalgebruik is de inhoud van zijn zinnen ook niet echt lief, meestal boort hij anderen totaal de grond in als hij de kans krijgt. Echter is het wel zo dat hij niet bluft: als je een grote bek opzet moet je het ook waar kunnen maken - vindt hij dan. Vandaar dat hij ook vaak terugvalt in stilte en gewoon weg kan lopen van een discussie als hij er geen zin meer in heeft. Het is niet zo dat hij zichzelf boven de ander plaatst, maar eerder dat zijn desinteresse zo snel om de hoek komt kijken dat hij het opgeeft.

Toch is er ook een kant van aan deze jongen die regelmatig de kop opsteekt: de kant met losse handjes. Hij weet donders goed dat geweld niet de oplossing is op alles, maar soms kan hij het gewoon niet laten. Zij het ook zo dat deze licht agressieve kant gemakkelijk geprikkeld wordt als men hem te ver pusht. Het komt dan ook wel eens voor dat hij iemand het zwijgen oplegt door deze een harde klap in zijn gezicht te geven.
Als het niet goedschiks kan, moet het maar kwaadschiks.
Ondanks dit denkt de jongen niet alleen maar met zijn spieren, in tegendeel zelfs. Hij zoekt juist eerder een uitweg waarbij hij het mist zijn spierkracht hoeft te gebruiken. Dit gaat echter wel gepaard met zijn ongeïnteresseerde houding. Sommige dingen moeten nou eenmaal gebeuren en zijn motto wat dat betreft is: Als het niet hoeft doe je het niet, als het moet doe je het snel en energiebesparend. Erg ijverig is hij dus niet nee.</sub>

. History
<sub>Eerste jaren: Het verhaal begon vrij onschuldig; een mooie vrouw en een man op zakenreis die elkaar toevallig tegenkwamen. De vrouw had enkel haar uiterlijk en het feit dat de man in haar geïnteresseerd was, was alles voor haar: het was de kans op een goed leven voor haar. Dus ging ze mee met hem naar Puffoon, verliet haar geboorteplaneet zonder er ook maar een tel over na te denken. Op de planeet zelf bleek echter al snel dat de man niet zo welvarend was als hij leek: het huis was mooi en ze kreeg vrijwel alles wat haar hartje begeerde, maar ze leefden dichtbij de grens en wanneer ze de ramen uitkeek kon ze de krottenwijken al snel zien en daarbij ook de mensen die er leefden.
In het begin wilde de vrouw geen kinderen omdat ze bang was dat ze daardoor onaantrekkelijk zou worden en verlaten zou worden; dat ze zou eindigen in zo’n sloppenwijk. Echter hield de man zoveel van haar dat hij zwoor dat nooit te doen, maar alsnog vond de vrouw het geen goed idee. Ze wilde niet hebben dat haar kind zo dichtbij de grens zou opgroeien, ze wilde niet dat hij in aanraking zou komen ermee.

Toch kunnen sommige dingen niet tegen gehouden worden en werd de vrouw toch zwanger. Hun zoontje werd ter wereld gebracht en kreeg de naam Leroy. Het jongetje werd opgegroeid met uiterste zorg, gezien de moeder erg beschermend was en nog steeds niet wilde dat hij in aanraking zou komen met die andere wereld. Het ging een lange tijd goed, maar de aap komt altijd wel uit de mouw.

Kindertijd: Leroy bleek een erg slim kind te zijn. Hij hoorde bij de top vijf in de klas en zou gemakkelijk in de top drie kunnen komen als hij meer zijn best deed. Zijn moeder vertroetelde hem erg graag en compenseerde de leegte die ontstond door de afwezigheid van zijn vader. Ondanks het feit dat zijn moeder erg lief was, kon ze nogal fel uit de hoek komen wanneer hij wat vroeg over de mensen die in een ‘vreemd huis’ leefden. Juist het feit dat ze er zo geheimzinnig over deed prikkelde de nieuwsgierig van de jongen en deze kon het dus ook niet laten om op onderzoek uit te gaan.
Zo ging hij uiteindelijk ook naar de wijk toe en kwam hij al snel in contact met iemand anders, waar hij geluk mee had overigens omdat het ook een volwassene had kunnen zijn die slechte intenties had. Het was een jongetje van ongeveer dezelfde leeftijd die hij tegen het lijf liep. De ander stelde zich niet voor, iets wat Leroy niet begreep omdat hij in een keurige wereld was opgegroeid, maar vroeg gelijk wat hij hier deed. Al snel werd hem duidelijk gemaakt wat voor geluk hij eigenlijk had gehad en het was iets wat het jongetje erg waardeerde, maar het maakte hem ook nieuwsgieriger.
Leroy bleef Trevor opzoeken en inruil voor spullen vertelde de ander hem meer over zijn leven. Al snel kwam de onschuldige jongen achter de harde buitenwereld die niet zo lief was als die altijd voor hem neer was gezet. Het zorgde ervoor dat de jongen een mening vormde over de gang van zaken: het was oneerlijk. Onschuldig als hij was wilde de jongen er verandering in brengen en vandaar dat hij aan een paar klasgenootjes voorstelde om een inzameling te doen, maar deze weigerden hem te helpen. Echter weigerde hij het om het hierbij te laten en deed hij het alsnog, maar het liep al snel uit de hand wanneer de klasgenootjes hem zagen en straften voor zijn onbehoorlijke gedrag. De mensen die Leroy wilde helpen waren in hun ogen niets meer dan vieze kakkerlakken. En als hij zo graag vriendjes met die kakkerlakken wilde zijn, zou hij net zoals ze behandeld worden.
De blauwe plekken en wonden kon hij niet verbergen voor zijn moeder en het duurde ook niet lang of hij vertelde haar alles, hopend dat ze het zou begrijpen. Echter scheen zijn moeder het niet goed te keuren: hij moest niet met die mensen omgaan, het was slecht voor hem en ook nog eens gevaarlijk. Ze verbood hem om Trevor op te zoeken en als hij dat wel zou doen zou hij een groot probleem hebben.

In het begin deed de jongen braaf wat hem verteld werd, hij ging niet meer naar Trevor toe. Echter was dit niet gemakkelijk gezien hij geen vrienden meer had op school: iedereen beschouwde hem daar als een paria vanwege zijn relatie met de arme mensen. Hij werd gedwongen om zichzelf te beschermen, hij werd gedwongen om de rollen om te draaien en voor hij het doorhad had hij anderen pijn gedaan. De angst die hij ze aanjoeg door zorgde ervoor dat hij een blik te zien kreeg die hij nog nooit gezien had, maar het zorgde ook voor een besef: dit was de manier waarop hij dingen kon veranderen. Hij zou ze laten doen wat hij wilde, doormiddel van angst.
De boost in zijn zelfvertrouwen zorgde ervoor dat hij toch weer naar Trevor ging; hij had het gevoel dat niemand hem iets kon maken. Zelfs zijn moeder niet. Het deed hem daarom ook niks toen ze erachter kwam, liet haar gewoon boos worden en het gesnauw over zich heen komen om vervolgens te doen alsof niks was gebeurd. Een tijd lang werkte het, maar zijn ego steeg hem naar het hoofd en wanneer hij zichtbaar niet meer serieus nam ging het mis: hij had de vrouw te ver gepusht.
Hij was nog maar een jongetje, zijn moeder kon hem op fysiek gebied nog de baas zijn en dat gebeurde ook. Natuurlijk kon ze het niet over haar hart krijgen om hem ook echt een klap te geven, maar ze kon er niet meer tegen: ze kon even niet meer naar hem kijken. Dus sloot ze hem op een klein kamertje. De arme ziel gilde de longen uit zijn lijf, smeekte zijn moeder of ze hem eruit kon laten – maar ze liet hem daar gewoon zitten. Pas wanneer het weer helemaal stil was voor ongeveer een uur haalde ze de deur weer van het slot af. Gebroken door de traumatische ervaring hield de jongen zich eerst koest, maar het duurde niet lang of het gebeurde weer en nog een keer en nog een keer en ga zo maar door.
Dit was het moment waarop Leroy in contact kwam met magie. Als je maar hard genoeg gepusht wordt dan komt dat kleine beetje dat je in je hebt snel genoeg naar boven. En omdat het voor de jongen vrijwel altijd aanvoelde alsof hij doodging in die kamer was dat de beste motivatie die je kan krijgen.

Pubertijd: Leroy kreeg al vroeg een groeispurt en werd hiermee ook sterker. Dit bracht met zich mee dat zijn moeder hem niet meer kon opsluiten en hij haar zelfs pijn deed als hij zich verweerde. Natuurlijk was het nooit zijn bedoeling geweest om de vrouw pijn te doen, maar de doodsangst die in hem opkwam zorgde ervoor dat hij dingen deed waar hij later altijd spijt van had.
Zijn vader werd al snel ingeschakeld, een persoon die hem wel de kamer in kon krijgen. En de deur kon hij nog steeds niet kapot maken. Het hield natuurlijk dat hij de ruimte kon verlichten, maar het zorgde er niet voor dat hij niet meer hyperventileerde. Keer op keer kwam hij met natte wangen en rode ogen van het huilen en panikeren het kamertje uit. De communicatie tussen zijn ouders verslechterde, zo erg dat hij zelfs niet eens meer met ze praatte.

Op de middelbare school gebruikte hij echter zijn kracht om respect af te dwingen en natuurlijk ook om zijn frustraties weg te werken. Op fysiek gebied leek hij onoverwinnelijk, bij zijn leeftijdsgenoten dan. Toch wist hij ook altijd van ouderejaars te winnen door gewoon goed na te denken: wie niet sterk is moet slim zijn.
Hij werd al gauw erg bekend op school en daarbij ook bij een bepaald groepje. Dit groepje kwam al snel achter zijn gedachte wat het verschil tussen armen en rijken betreft en het zorgde ervoor dat ze contact met hem opnamen. Eindelijk had hij mensen gevonden met dezelfde gedachtelijn als hij. Een groepje dat bestond uit drie meisjes en nog een andere jongen. Ze maakten hem nog rebelser dan hij al was, leerden hem om afstand te doen van al zijn goede manieren en trainden hem om net zoals hun te worden. Om iemand te worden die het systeem kapot zou maken, iemand die voor chaos zou zorgen: want in zo’n situatie zouden de echte leiders rijzen en zij zouden alles beter maken.
Vandalisme en het in elkaar timmeren van verwende, rijkeluis kinderen was een dagelijkse activiteit. Natuurlijk zorgde deze ego boost er ook voor dat er een heleboel andere dingen bij kwamen kijken: alcohol, drugs en seks. Al snel werden alle idealen vergeten, idealen waar hij eigenlijk naar moest streven. Echter voelde het voor de jongen alsof hij on top of the world stond en het werd hoog nodig tijd dat hij daar vanaf geduwd werd, zodat hij weer terug kon vallen in de realiteit.

Uit wanhoop stuurden zijn ouders hem naar een strenge kostschool, waar enkel jongens waren. Nou dat zorgde er mooi voor dat hij niet meer kon krijgen wat hij wilde, de dingen waar hij zowat verslaafd aan was geraakt. Toch bleef zijn houding hetzelfde en waagde hij het zelfs om in het gezicht van een docent te spugen, maar hier kwam hij niet ongestraft mee weg.
Het opsluiten begon weer en ondanks dat het een verlichtte kamer was, kon hij er alsnog niet tegen. Het geschreeuw en gejank kon door bijna het hele gebouw gehoord worden. Het slaan tegen de deur hielp niet, maar opnieuw was die doodsangst weer eens goed voor iets: zijn andere magie kant wakkerde aan en voor hij het wist had hij de deur opengeslagen met behulp van wind magie. Hij rende weg van de kostschool, ging opzoek naar zijn oude groepje. Hij mocht tijdelijk onderblijven bij een van de meisjes uit de groep. In de tijd daar leerde hij wat beter omgaan met zijn lichtmagie, zodat hij een grote stunt kon opzetten.

Hij trommelde iedereen op en wist zelfs Trevor weer te vinden. Met z’n vijven gingen ze een van de grotere gebouwen helemaal kapot maken, een gebouw dat hoorde bij de overheid. Het zou eens een duidelijke boodschap brengen. Helaas ging het niet helemaal goed en werden ze betrapt, waarna ze allemaal werden opgepakt. De borg werd voor ze allemaal betaald, behalve Trevor. Hij was en bleef arm en zijn familie kon de borg niet betalen. De overige families weigerden voor hem te betalen.
Voor het eerst in jaren praatte de jongen weer eens met zijn ouders, maar het duurde niet lang of er brak een hevige ruzie uit. Zo erg dat Leroy op een gegeven moment zijn magie zelfs gebruikte en zijn moeder hier mee verminkte. De conclusie werd al snel genomen dat hij ver weg gestuurd zou worden, want zijn vader kon dit monster niet meer onder ogen komen. Starshine was de plek waar hij naartoe zou gaan, omdat ze daar volgens de bronnen moesten weten hoe ze met probleem kinderen om moesten gaan en Leroy was één groot probleem.</sub>

. Extra
_{Één: Leroy is claustrofobisch.
Twee: De jongen heeft een hekel aan zijn naam, vandaar dat hij deze ook probeert geheim te houden van anderen. Het bindt hem aan zijn familie; aan zwakke mensen die te blind zijn om te zien dat alles aan deze wereld verkeerd is (hij houdt wel nog steeds van ze hoor).
Drie: Leroy heeft trekjes van agressiviteit, maar dit is nooit officieel bewezen of vastgesteld.
Vier: Zijn voorkeur gaat uit naar zure dingen, zo is hij zelfs instaat om een gewone citroen weg te werken met een stalen gezicht.
Vijf: Leroy heeft er erg veel spijt van wat hij zijn moeder heeft aangedaan en hoopt ooit nog een keer zijn excuses te kunnen maken tegenover haar, maar het lukt hem nog niet eens om het op papier te zetten.
Zes: Ondanks dat hij er erg veel aan werkt is de jongen eigenlijk nog steeds best bang voor het donker, hij probeert er vanaf te komen - maar het zit te diep in hem geworteld.
Zeven: Hij noemt zichzelf Hero omdat hij zich vroeger zag als een soort van held, dezer dagen denkt hij er heel anders over (ziet zichzelf meer als een pion, iets wat hij eigenlijk haat). Toch blijft hij zichzelf zo noemen omdat hij weigert op zijn echte naam terug te vallen en te slecht met namen is om iets nieuws te verzinnen.}