Hi

De jongeman balanceerde op een dichtbegroeid rotsblok, wat licht glibberig was door de ochtendnevel die op de takjes en bladeren van de klimop -die de blok overwoekerde- neergestreken was. De dauwdruppen kon je zo tellen, als je daar tijd en zin in had. Kailee had daar tijd voor, maar absoluut geen zin in. Hij plaatste zijn rechter voet voor de linker terwijl hij over een dunne, halfverbrokkelde pilaar liep. Deze was echterwel erg nat, en de blauwharige jongen kon zijn voeten voelen wegglijden. Daarom haaste hij zich snel over de pilaar heen om op een ander, dit maal grotere blok van de ruïne ging staan. Deze was ook minder overwoekerd en minder glad, ook al lag ze onder een oude boog, mooi gedecoreerd, in een oudere stijl, van wanneer, de Middeleeuwen? Misschien, het intereseerde Kai niet zo erg. Van de boog droop nog wat water, die opgevangen werden van de druipende plant boven de boog. De spatjes water landen op de jongen zin gezicht en hij zuchtte. Hij trok zijn lange, onderarmlnge, vingerloze handschoenen wat verder over zijn knokels heen en inspecteerde het skelet patroon. Daarna greep hij de boog vast, al kraakte die wat, en hees zich op om daar in stilte te gaan zitten, kijken naar het uitzicht, naar de natte vlellen die tot op zijn bovenbenen reikten, door de hoge planten en onkruid die tussen het godvergetn gebouw stonden. Zijn ogen focustte zich op een eenzame vleermuis, die heen en weer fladderde. Die was vast in de war, de zon was al op. Kailee zag het beestje zijn righting uitvliegen, en voor hij het besefte knalde het beestje tegen zijn buik. "Hee kleintje," fluisterde hij, en bedaarde het schepseltje van de nacht een beetje. "Rustig maar." Kai liet zijn pull een beetje op-poffen aan zijn buik zodat ee een geïmproviseerd bedje ontstond, waar hij de vleermuis in legde. Hij beschermde hem van de zon. "Slaap jij maar."

~Kit

De blauwe trainingsbroek viel voor een klein deel over zijn schoenen heen. Het mouwloze shirt dat hij droeg was grijs en hing los over zijn broek heen. Zijn blonde haren leken op sommige plekken bruin doordat het vochtig was. Het kwam niet door het rennen, maar door het feit dat hij zijn haren niet droog had gemaakt nadat hij die ochtend zijn haren had gewassen.
Hij keek even over zijn schouder, waarna hij zich helemaal omdraaide en lachend naar Nica keek. Het zwarte geitje liep kalm achter hem aan, alsof het haar helemaal niks kon schelen als hij voor zou lopen en ze hem niet meer kon vinden. Hij maakte zich geen zorgen om haar te verliezen, ze zou hoogstwaarschijnlijk terug gaan naar zijn kamer en dan zou Louis hem aan het einde van de dag een preek geven over hoe goed hij wel niet voor zijn geit had gezorgd. Met een sarcastische toon wel te verstaan.
‘Kom op, kleintje, je bent veel te lui.’ Hij deed het expres, wilde haar kwaad maken, haar opfokken. Hij wist dat hij er spijt van kon krijgen, de horentjes op de kop van het geitje waren immers groter dan eerst en ze waren wel eens waar nog lang niet volgroeid, ze konden meer schade aanrichten dan hij zichzelf aan wilde doen. Hij wilde alleen dat ze door zou lopen, hield haar hoe dan ook liever bij hem in de buurt, hoeveel vertrouwen hij ook had dat ze terug zou komen.
Hij verlangzaamde zijn pas toen hij in de buurt van de ruïnes kwam. Langzamer en langzamer gingen zijn passen, tot hij helemaal stil stond. Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen even, terwijl de ochtendlucht zijn longen binnenstroomde. Zijn ogen gingen pas weer open toen er zacht tegen zijn been werd geduwd. Hij draaide zijn hoofd overdreven langzaam en keek met een grijns naar het kleine geitje naast hem. Haar hangende oortjes bewogen heen en weer terwijl ze hem tegen zijn been bleef duwen, alsof ze probeerde hem op de grond te duwen. Alsof hij in haar ogen een paal was die uit de grond geduwd moest worden. Hij trok zijn wenkbrauwen op en lachte zacht. ‘Wat ben je in hemelsnaam aan het doen?’ Hij legde zijn hand op de kop van het geitje, dat meteen stopte en hem aankeek. Kit grinnikte zacht en hurkte neer. ‘Aandacht tekort?’ Nica duwde een keer kort tegen zijn arm en blaatte een beetje boos. De grijns rond zijn lippen werd breder, al verdween die toen hij iets hoorde. Ook Nica leek iets gehoord te hebben. Het geitje blaatte zacht en drukte de zijkant van haar kop een beetje angstig tegen zijn benen. Hij stond rustig op en tikte het geitje zacht op haar kopje, zodat ze hem volgde.
Het had niet geklonken als iets waar hij zich zorgen om hoefde te maken. Hm, zorgen. Een kleine twinkeling ging door zijn ogen. Tenzij zijn tweelingbroer nu ineens voor hem stond, was er niks om zich zorgen over te maken. Nou ja, Nica.. Dat kleine geitje had echt eens hulp nodig. Het gebeurde zo zelden dat het arme ding niet bang was bij vreemde, dat het bijna zorgwekkend was.
De jongen die hij zag, bevestigde die gedachte. Hij had zich nog nooit zorgen gemaakt over de aanwezigheid van andere leerlingen. Oké, er was er een waarbij hij elke seconde bang was iets verkeerd te zeggen of te doen. Maar hij kon het zichzelf moeilijk kwalijk nemen, hij wilde haar immers niet kwetsen en had er ook weinig behoefte aan een tweede relatie kapot te maken, nog voordat die echt begonnen was.
Hij schudde zijn hoofd onbewust en glimlachte vriendelijk. ‘Goede morgen.’ Zei hij rustig, terwijl hij de afstand naar de jongen nog iets meer verkleinde. Hij knikte naar het geïmproviseerde bedje. ‘Wat heb je daar?’ Nieuwsgierig? Natuurlijk, hij was het. Hij zou het niet willen toegeven, maar hij was de nieuwsgierigheid zelve. Hij leunde tegen een van de brokstukken aan, terwijl zijn rechterhand geruststellend op de kop van Nica lag. Het geitje keek een beetje angstig naar de jongen, maar bleef staan, wat al heel wat was.

Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan dat hij de jongen en zijn geit niet had horen aankomen. Een geit! Die hoor, - en ruik- je toch al kilometers ver?! Kai voelde ogen op hem rusten, een gevoel dat hij niet graag had. Weer beet hij nerveus op zijn onderlip en krulde zijn vingers op in zijn pull, in het stof dat nog overschoot. De vleermuis lag vredig te slapen, en de stem van de leerling achter hem klonk nu in zijn oren. Ook had hij voetstappen gehoord, wat erop wees dat hij de afstand tussen hen verkleind had. Zolang hij maar niet te kort kwam is het goed. Maar uhm, ohja, de stem van de leerling. ‘Goede morgen.’ Kai keek niet naar achteren, maar dat betekende niet dat hij niet luisterde naar hem. ‘Wat heb je daar?’ Nog steeds zweeg Kai, en hij keek nog steeds niet naar achter. Het was een gewoonte van hem om bij alles lijstjes op te stellen. Hij sloot de klank van iemand's stem op in zijn hoofd, in een speciaal 'kast' (zo beelde hij het zich in) waar de naam van de persoon op kwam te staan. Kailee proefde de stem van de jongen, hij vond het een aangenaam geluid, de manier waarop hij woorden uitsprak. De klank verdween in de kast voor de jongen, maar er stond nog geen naam op de kast. Kai had duizende naamloze kasten. Als hij bijvoorbeeld de serveerster van het cafeetje in de buurt had horen praten. Haar klank zat in een kast, haar naam stond er niet op, enkel een beschriving van haar, die onder de plaats stond waar normaal de naam zou staan. 'Serveerster'. Kailee keek nog steeds niet op, hij focustte zich op de zwarte huid van de vleermuis, volgde de lange, dunne vingers en merkte hoe fragiel het beestje was. "Goedemorgen." zei hij, niet zacht, niet luid, niet normaal maar tengenlijk abnormaal. Typisch Kai, eigenlijk. "Maakt het wat uit wat ik hier heb?" antwoorde hij met een wedervraag, en voor het eerst keek hij achterom, in de ogen van de leelring. De blauwharige jongeman nam met zijn ogen een foto van de jongen, die ook in de kast verdween. het blonde haar van de jongeman omkaderde zijn gezicht leuk, zijn haar was eigenlijk best wel leuk. Het zag er schattig uit. Kailee leek nerveus, hij beet op zijn lip en sloot zijn blauwe ogen een tel. Zijn hartslag werd meteen rustiger. "Het is een vleermuis." zei hij, bijna fluisterend. Kailee twijfelde. Hij had een knoop in zijn maag, hij was zo onzeker, hij vertrouwde niet echt veel mensen, en hij drfde niet echt tegen de blonde jongeman te praten, wie weet was hij gemeen. "H .. Hoe heet je? En je .. Geitje?" Hij zwaaide zijn benen, die ieder aan een zeide van de boog gehangen hadden, over naar de kant van de jongen, en wreef in zijn ogen terwijl hij het vleermuisje in zijn pull hield. Uit zijn rugzak nam hij en sigaret, en stak h'm op. "Wil je ook?" bood hij twijfelend aan.

Toen hij de jongen op had gemerkt begroette hij deze. Natuurlijk, dat was in zijn ogen niet meer dan normaal. De vraag wat de jongen had was misschien overbodig geweest, maar zijn nieuwsgierigheid won het meer dan eens van hem. "Goedemorgen." Was de reactie die hij uiteindelijk keek. De stem van de jongen was anders, maar hij negeerde het. Alsof hij mensen kon gaan vooroordelen op hun stem. "Maakt het wat uit wat ik hier heb?" Voor het eerst ontmoette de ogen van de jongen de zijne. Kit glimlachte en schudde zijn hoofd. ‘Nee. Als je me niet wilt vertellen wat het is, zal ik het niet nog eens vragen, ook al zal mijn nieuwsgierigheid er niet kleiner op worden.’ Als de jongen hem niet wilde vertellen wat het was, had hij niet het recht de jongen ertoe te dwingen. Je zou niemand moeten dwingen tot het vertellen van iets. Geen reden voor. Bovendien maakte je er meer vijanden dan vrienden mee.
"Het is een vleermuis." Werd er bijna fluisterend gezegd en Kit keek een beetje verbaasd. Verbaasd over het feit dat de jongen toch zijn mond open getrokken had en hem verteld had wat hij had. Een vleermuis dus.. Oké, dat was apart. Zijn ogen gleden naar de lucht. Het was al licht, wat deed het beestje nog in de open lucht. ‘Is hij van jou?’ Kwam er kalm over zijn lippen, terwijl zijn ogen weer naar de jongen gleden. Het was een logische vraag bij zijn gedachte. Als het beestje van hem was, klonk het al een stuk logischer.
"H .. Hoe heet je? En je .. Geitje?" Kits hoofd kantelde iets toen hij het aarzelen in de stem van de jongen hoorde. Een glimlach trok zijn mondhoeken omhoog en leek bijna geruststellend. ‘Kit is mijn naam. Het geitje heet Nica.’ Nica deed twijfelend een stapje naar voren en blaatte zacht. Het geitje leek niet de enige te zijn die niet zo dol was op nieuwkomers.
Uit zijn rugzak nam de jongen een sigaret en stak die op. "Wil je ook?" Bood hij Kit twijfelend aan. Hij schudde zijn hoofd en stak zijn hand op. ‘Nee, dankjewel.’ Hij rookte niet, was ook niet van plan te gaan roken. Hij had een verslaving teveel gehad al. ‘Wat is je naam?’ Kaatste hij de eerder gestelde vraag terug. Nog steeds was zijn stem rustig en twinkelde zijn ogen een klein beetje.

Kai relaxte een beetje meer, maar was nog steeds op zijn hoede, zijn spieren waren zoals altijd gespannen om op te springen en weg te raken als het nodig zou zijn. ‘Nee. Als je me niet wilt vertellen wat het is, zal ik het niet nog eens vragen, ook al zal mijn nieuwsgierigheid er niet kleiner op worden.’ had de blonde jongen nog gezegd, voordat Kailee hem vertelde over de vleermuis. In plaats van naar de persoon te keken bleven zijn koude blauwe ogen op de gedaante van het zwarte gevleugelde zoogdiertje liggen, en bekeek hoe prachtig het beestje was. Zijn ogen gleden over de aparte ledenmaten, de lange vingers, korte nageltjes in vergelijking met de vingers, naar de botjes, naar het patroon op het leerachtig vel tussen de vingers van de vleermuis. ‘Is hij van jou?’ De blauwharige jongen hief zijn blik nu wel op naar de jongen, alhoewel het niet letterlijk opheffen was, vermits hij hoger zat als de blonde jongen. Hij had meteen door dat de ander eerst op zijn vraag ging antwoorden, dus zweeg Kailee gewoon om te antwoordne op zijn vraag. ‘Kit is mijn naam. Het geitje heet Nica.’ Hij knikte, en stak zijn sigaret aan, het pakje terug stekend in zijn tas vermits Kit ‘Nee, dankjewel.’ geantwoord had. ‘Wat is je naam?’ Kailee duwde zich van de boog af met een lenige sprong en lande met de vleermuis half op zijn hand, half op zijn pull op de grond. "De vleermuis lijkt mij te mogen, dus ik ga h'm waarschijnlijk houden." antwoorde hij op Kit's eerste vraag, waarna hij een trek nam van zijn sigaret en de rook rustig uitblies. "Kit is een leuke naam, de naam van je geit ook. Ik ben Kailee, maar dat klinkt zo .. Meisjes .. Achtig, dus zeg liever Kai ofzo." Kai gaf niet graag complimenten, hij haatte ze eigenlijk, maar goed, andere mensen waren allemaal egoïstisch, niet dat hij dat erg vond, dat was de aard van een mens nu eenmaal. Ze genoten van complimenten en duwde ze bij hen zelfvertrouwen. "Aangenaam kennismaken."

Hij vond het niet nodig de jongen verder te ondervragen over het onbekende voorwerp op diens schoot als die er niks over wilde vertellen. Het was simpel in zijn ogen; als hij iets niet wilde vertellen, wilde hij toch ook niet dat andere door bleven vragen? Dus waarom zou hij dat wel doen? Hij had er helemaal geen reden voor. Hij was dan ook een beetje verbaasd toen de jongen onthulde dat het een vleermuis was. Niet alleen omdat het een vreemd tijdstip was om een vleermuis te zien, maar vooral omdat de jongen vrij duidelijk aangegeven had er niks over te willen zeggen. Hij mocht alleen niet klagen. Zijn nieuwsgierigheid was gestild en hoefde geen moeite te doen om die onder controle te houden.
‘Is hij van jou?’ Vroeg hij de jongen, puur omdat hij het nogal vreemd vond dat een vleermuis op dit uur nog rond.. Vloog.. Min het vliegen dan. Voordat hij antwoord kreeg van de jongen ging hij al verder op de vraag die hem gesteld was, de vraag hoe hij heette. ‘Kit is mijn naam. Het geitje heet Nica.’ Vervolgens sloeg hij de sigaret af. Om tot slot te vragen wat de naam van de jongen was. Het was een aparte volgorde. Een vraag stellen, antwoord geven en opnieuw een vraag stellen, nog voor de eerste beantwoord was. Maar voor zijn doen was het misschien nog niet eens de vreemdste volgorde.
"De vleermuis lijkt mij te mogen, dus ik ga h'm waarschijnlijk houden." Was het antwoord op de eerste vraag die hij gesteld had. Wat duidelijk maakte dat het beestje verdwaald moest zijn geraakt, aangezien het geen eigenaar had die hem op dit tijdstip naar buiten meegenomen had. Een glimlach sierde zijn lippen en hij knikte kort. ‘Dan heeft hij in elk geval iemand die om hem zal geven.’ Zijn ogen twinkelde even.
"Kit is een leuke naam, de naam van je geit ook. Ik ben Kailee, maar dat klinkt zo .. Meisjes .. Achtig, dus zeg liever Kai ofzo." Kit lachte zacht en schudde zijn hoofd. ‘Als je daar vrolijk van wordt zal ik die laatste drie letters zo snel mogelijk vergeten.’ Hij bedankte de jongen niet voor het compliment, was niet zo goed in het in ontvangst nemen van complimenten. Hij kon niet ontkennen dat hij ze graag kreeg, meestal betekende dat immers dat hij iets goed gedaan had, maar het kleine bedankje was een verdomde lastig woord als het om complimenten ging. "Aangenaam kennismaken." Hij knikte. ‘Insgelijks.’ Hij bleef de jongen even zwijgend aankijken, voordat zijn ogen naar Nica gleden en hij zachtjes zei: ‘Ik hoop dat we je rust niet al te veel hebben verstoord?’ Hij keek op, met een beetje een schuldbewuste blik.

Beetje flut

PROFILE MAGICIAN