De dag kon voor Dion bijna niet erger. Hij weigerde het echter te zeggen. Hij ging zichzelf geen bad omen geven.
Na een lichte zoektocht was het Dion eindelijk gelukt om zijn nieuwe beverblijfplaats te vinden. Het was op zijn minst goed afgelegen van de rest van het gebouw, dus hij verwachten niet dat het echt druk op de trappenhal zou zijn hier.

Eenmaal binnen sloot hij de deur achter zich. Hij zetten zijn koffer weg en ging als eerste zijn handen wassen. Al waren de kamers niet al te ranzig of smerig. Dion zou het zo niet kunnen laten. Uit zijn tas haalde hij zijn schoonmaak middelen en begon zijn kamers schoon te maken.

Alles werd systematisch af gedaan en schoon gemaakt. De ruimtes roken al snel naar schoonmaak middel, maar het was wel schoon en bacterie vrij. Halverwege had Dion de deur open gezet om zichzelf niet te vergassen en ook zodat de deur goed kon drogen.
Zelf was hij te druk bezig met schoonmaken en alles goed af te doen en weg te zetten dat hij het niet door had dat er iemand was. Pas als er iets gezegd werd of er geluid zou zijn zou hij reageren.

~x~Ik hoop dat je er wat mee kunt ^w^ Dion gaat waarschijnlijk van haar schrikken xD ~x~

(Sorry voor het SUPER late antwoord. Greetings from Scotland! )

Hier moest ze hem tegenkomen, weer moest ze een gebouw in en ze hoopte maar dat de weg naar zijn kamer een beetje begaanbaar was voor haar. Eenmaal bij de buitendoorgang aangekomen keek ze met een wat twijfelachtige blik naar boven, bestudeerde de buitenkant van het gebouw kort, en duwde daarna met haar neus de deur zachtjes open, waarna ze naar binnen draafde. Het werd haar al snel duidelijk dat de kamer der licht zich niet op de begane grond bevond, maar dat ze zichzelf een trap op moest werken. Een klein zuchtje ontsnapte uit haar bek, maar zonder al te veel irritatie werkte ze zich naar boven. Voor mensenbenen was het perfect afgesteld, maar als een hondachtige moest je snelle kleine stapjes maken en je rug vreemd krommen om jezelf naar boven te krijgen. Ze was blij dat ze boven was gekomen, en keek om zich heen. Het viel haar meteen op dat het hier enorm netjes was, alles om haar heen was brandschoon. De vloer glom en er lag geen enkel vuiltje op, totdat Eleanor er uiteindelijk overheen stapte. Ze kon het niet tegengaan dat ze eventuele haren of wat grond achterliet. Hopelijk zouden de mensen die dit schoon moesten maken haar niet te vuil aankijken wanneer ze ze tegen kwam...

Zichzelf verbazend over de kunstwerken die opgesteld waren, liep ze richting de kamer waar Dion zich bevond. Op dat moment reisde een geur haar kant op en prikte in haar neus wanneer ze inademde. Wat was dat voor scherpe, onnatuurlijke geur? Ze stopte met haar passen, om stil te staan met één van haar voorpoten gebogen opgetild, terwijl ze de geur beter in zich op probeerde te nemen. Nee, ze kon deze geur nergens aan linken, het was niet als iets wat ze eerder in haar leven geroken had. Haar nieuwsgierigheid bracht haar voort en bij de deur van de kamer der licht stopte ze weer, om niet naar binnen te stormen en eventuele bewoners te laten schrikken. De zachte kussentjes onder haar grote harige poten zorgde ervoor dat ze geruisloos naar binnen kon lopen over de gladde vloer. Alleen het tikken van haar nagels zou te horen zijn, maar dan moest je heel goed luisteren. Haar entree in de kamer bleef echter niet stil en sierlijk, want de overheersende geur zorgde ervoor dat ze een luide nies liet horen, en ze van de plotselinge spiersamentrekkingen bijna uitgleed. Ze kon zich nog net herstellen en het voorkomen dat ze met haar neus tegen de grond zou klappen. Nu pas zag ze Dion zitten, snoof lichtjes en schudde haar vacht weer in positie.

''Het spijt me...'' verontschuldigde ze zich, voor het niet zo gracieuze binnenkomen van het moment ervoor. Ze liet zichzelf zachtjes door haar voorpoten zakken om een buiging te maken voor Dion, uit respect voor haar nieuwe Legendarische magiër. ''Mijn naam is Eleanor, uw adviseur. Deze taak zal mij nieuw zijn maar ik hoop dat ik hem goed kan vervullen...'' zei ze, terwijl een ietwat zenuwachtig gevoel haar bekroop. Als ze alles maar goed deed. Ze had geen idee wat haar allemaal te wachten stond met deze taak.. Ze hoopte maar dat deze legendarische magiër dat zou begrijpen en haar lichtelijk kon begeleiden totdat ze zeker genoeg van zichzelf was om het touw in eigen poten te nemen. Pfft.. het kwam wel goed. Adem in en adem uit. Eerst maar het antwoord afwachten van de magiër voor haar, dan zou ze er binnenkort snel genoeg achter komen wat voor persoon hij was.

Dion was met zijn hoofd bij het schoonmaken. Met zijn ogen stond hij op alles gefixeerd om te zien of hij het zelf wel goed af deed. Zijn ogen gaven lichtjes licht en waren wat lichter geworden dan zijn normale hazelnoot bruine ogen. Tijdens het schoonmaken had hij zijn latex handschoentjes aan in plaats van zijn stoffen handschoentjes.
Hoe verder hij kwam met het schoonmaken van zijn kamers, hoe fijner hij zich begon te voelen in de ruimte. Hij lied niks ontsnappen aan zijn schoonmaken en deed ook zijn eigen spullen die hij mee had genomen af of maakte die zelfs volledig schoon voor hij ze in de kamer neer zetten. Langzaam begon het een beetje uit te zien naar een kamer waar ook daadwerkelijk iemand woonde.

Dion was eigenlijk net klaar met alles schoon maken en was op de bank gaan zitten om wat uit te rusten. Hij lied zichzelf licht ontspannen en ademde een keer diep in. Al was het slecht voor je longen, Dion hield van de schoonmaak geur. Het gaf aan dat het schoner was. Kort sloot hij zijn ogen om zichzelf even rust te gunnen toen hij ineens een nies hoorde. Zijn ogen schoten open en keken afkeurend naar dat wat net nieste. Toen hij nog eens zag dat het een dier was ook nog keek hij er naar alsof het iets vies was.
Hij kon het niet helpen, maar dieren waren nu eenmaal vies. Ook al waren ze net in bad geweest, ze waren en bleven vies in zijn ogen. Toen het dier zich ook nog voorstelde als zijn adviseur dacht hij kort dat hij een hartverzakking zou krijgen. Hij moest samen gaan werken met dit ding? Hij zou met dit in de buurt moeten zijn? Wat hadden de andere legendarische dan? Bij de gedachten alleen al kreeg hij een rilling van afschuw.

"Ah." Klonk hij niet erg blij en afstandelijk. "Mijn naam is Dion." Zei hij stijfjes. Hij kon de bacteriën en bacillen en al het vuil wat het dier achter had gelaten op zijn vloer zien. Zo kalm mogelijk probeerde hij op te staan en pakte zijn schoonmaak doek weer. "Excuseer mij over het feit dat ik vergeten was dat ik een adviseur zou krijgen." Sprak hij zakelijk. "Maar ik persoonlijk ben niet erg gesteld dieren, en aan gezien u mijn adviseur bent zal ik het maar gelijk duidelijk maken. Ik heb smet vrees, en dat kan zo nu en dan in een nog al hoge vorm optreden." Hij was er niet geheel beschaamd over dat hij het had, maar het rond lopen roepen deed hij ook weer niet. Het liefst hield hij het geheim of on opgemerkt, maar hij had nog wel begrip voor de andere waar hij mee moest samen werken waardoor hij het Eleanor maar gelijk vertelde.
"Now if you don't mind, zou je alsjeblieft op de gang willen staan dat ik het hier weer schoon kan maken?" Dion stond een meter of twee van haar vandaan en wilde niet echt dichter in de buurt van haar komen.

De legendarische magican reageerde niet bepaald zoals ze gehoopt had. De eerste die ze tegen was gekomen was Jareth, die een zeer vriendelijk en zorgzaam persoon was geweest in de tijd die ze met hem had doorgebracht. Misschien had ze door hem te hoge verwachtingen geschapen. De licht magican leek niet al te enthousiast over haar aankomst en het feit dat de twee zouden gaan samenwerken. Hij stelde zich stijfjes voor als Dion en besteedde verder niet veel aandacht aan haar. De zenuwachtigheid en nieuwsgierigheid ebden langzaam weg en teleurstelling nam de plaats van hen in. Een naar gevoel borrelde op in haar borstkas terwijl ze de bewegingen van het persoon volgde en zijn lichaamstaal probeerde te lezen. Haar dikke pluizige staart zakte langzaam naar beneden en zwiepte gespannen langzaam heen en weer.  Zijn volgende woorden raakten haar echter een stuk harder. Eerst maakte hij duidelijk en sprak hij koeltjes over dat hij was vergeten dat hij een adviseur zou krijgen.

Eleanor draaide een oor twijfelachtig naar achteren. Ten eerste; hoe kon hij het niet weten, elke legendarische magiër kreeg toch een adviseur aangewezen, of in dit geval eerder andersom, en ten tweede; hoe kon hij vergeten dat zij bij hem op bezoek zou komen? Voor haar was het een van de belangrijkste dagen in haar leven, voor hem leek het allemaal geen ruk uit te maken. Dat deed zeer. Maar wat er daarna kwam was in haar ogen helemaal belachelijk. Eerst vertelde hij haar dat hij niet gesteld was op dieren, en vroeg haar daarna naar de gang te gaan zodat hij de ruimte opnieuw kon schoonmaken, of desinfecteren, of wat hij ook aan het doen was met die enorm chemische stinkende rommel waarmee hij werkte.

Eleanor reageerde niet meteen, het leek of ze een paar seconden verstijfd was, maar ze probeerde de situatie te begrijpen, wat ze duidelijk niet deed. Ze geloofde haar ogen en oren niet, en vroeg zich af of dit een zieke grap of iets dergelijks was. Het kon dat je niet hield van dieren, maar hij moest toch weten dat adviseurs altijd dieren waren, of in ieder geval niet menselijk? En hoe kon hij zo respectloos tegen haar spreken? Zij had haar vertrouwde wereld en omgeving verlaten en was hier tenslotte gekomen om haar leven te wijden aan hém. Maar als deze Dion echt zo was zoals hij zich hier voordeed, dan wist ze zeker dat ze het niet lang vol zou houden. Het liefste vertrok ze weer uit dit gebouw, zei ze Jareth en Ragna gedag en trok ze zich weer terug in de bossen van Nova. Toch was dat niet haar wens. Het had haar zoveel bedenkingstijd en moeite gekost om haar verleden achter haar te laten, haar thuisgebied te verlaten en een enorme ommekeer in haar leven te maken, dat wilde ze niet weer terug moeten draaien.

Er gingen nieuwe gevoelens door het hoofd van de hondachtige. Verdriet en teleurstelling verdraaiden zich tot woede en afgrijzen. Ze fronste en snoof minachtend als antwoord op wat Dion tegen haar gezegd had. Het was zo onzinnig wat hij gezegd had. Voor een dier was ze juist ontzettend netjes en schoon. (tenzij je de enkele schedels die ze met zich mee droeg als smerig bestempelde, wat Dion vast en zeker zou doen) En daarbij waren mensen ook niet de meest frisse wezens met hun enge kale huid, waardoor ze elke dag tienduizenden huidschilfers verloren, of hun poriën die vol talg zaten en nog niet te spreken over alle lichaamsgeuren die ze produceerden. Ze haalde haar neus op bij de gedachten. ''Weet je wat je kan doen, met je smetvrees, meneer latex handschoen??'' gromde ze geïrriteerd met haar lippen lichtjes opgetild, wat haar witte hoektanden ontblootte. Bijna had ze de neiging om vooruit te stappen en zijn spullen om te gooien, maar zoals hij geen stap dichterbij haar wilde zetten, zo hoefde zij dat ook absoluut niet. ''Je kan ook lekker zelf een nieuwe adviseur gaan zoeken. Misschien is een naaktcavia wat voor je.'' snoof ze afkeurend. Voor ook maar zijn reactie af te wachten keerde ze haar achterkant naar hem toe en stapte met licht opgeheven hoofd de kamer uit. Eenmaal buiten geloofde ze zowat niet wat ze zojuist gezegd had - ze was anders altijd enorm vriendelijk tegen iedereen- maar ze kon zich niet inhouden. De frisse lucht stroomde haar longen binnen en friste haar gedachten lichtjes op. Ze stapte verder de gang door. Ze zou niet terug gaan, niet naar achteren kijken. Als Dion nog achter haar aan zou komen en zijn oprechte excuses zou aanbieden, misschien had hij dan nog een kans. En anders stapte ze stug door, linea recta terug naar buiten, om nooit meer terug te keren naar de kamers van licht.

Dion zijn blik werd meer verbaast bij de woorden van het dier. Zijn eerste woorden naar zijn adviseur waren duidelijk niet de beste geweest. Voor hem was het dier nog al onverwachts langs gekomen. Doordat hij hier nog maar net was en nog niet gesetteld was had hij nog niet over zijn adviseur nagedacht.
De onverwachte nies, het zien van een dier en de vermoeidheid van al het schoonmaken hadden zijn oordeel beïnvloed.

Bij het zien hoe het beest terug reageerde en weg lied wist hij dat dit slecht nieuws was. Dion zijn ogen werden wit en zijn handen gloeide op. Hij zou een paar meter voor het dier een elektrische muur maken en een orb, ter grote van een voetbal, er voor laten zweven. "Het was niet mijn bedoeling je weg te jagen. Kunnen we rustig praten?" Kwam Dion's stem uit de orb. Dion zelf liep de gang op en deed de deur achter hem dicht om zijn kamer maar in deze staat te behouden.
Met zijn handen op en iets lichtgevend stond hij op de gang te wachten, hopend dat Eleanor om zou keren terug naar hem toe. "Ik wilde niet respectloos overkomen." Wel hield hij de elektrische muur op in de hoop haar eventueel om te kunnen praten, maar als het wezen haar besluit had gemaakt zou hij het daar bij houden en haar laten gaan. Hij ging niets of niemand dwingen.

~x~ Sorry dat het zo laat en klein is. ik had nog al moeite met hier op te reageren. Ik hoop dat je er voldoende mee kunt ~x~

(Ja ik had ook mega moeite met m'n laatste post. Vandaar dat ik er 3 maanden over deed X'D)

Toen gebeurde er toch iets wat Eleanor niet verwacht had. Verwacht had ze, dat Dion niet achter haar aan kwam rennen en dat voordat hij haar terug kon halen, ze al uit zijn zicht was verdwenen. Maar voor haar verscheen een muur gemaakt van elektriciteit waardoor ze haar pas abrupt moest onderbreken om niet met haar snuit er recht tegenaan te stormen. Haar staart boog zich wantrouwend tussen haar achterpoten en haar oren bewogen zich snel naar achteren totdat ze plat tegen haar nek aan lagen. Wat moest dit betekenen? Wilde hij haar op deze manier tegenhouden? Wat zou er gebeurd zijn als ze er wel tegenaan geknald was, had ze dan een elektrische schok gekregen of was het een andere soort energie? Haar haren gingen rechtop staan toen ze ook nog tegen de grote orb van licht aan keek. Enkele seconden had ze de zware neiging om naar de bal te happen, maar dit kon ze gelukkig onderdrukken. Zo was ze niet, de frustratie in haar kop wakkerde altijd snel agressie aan, maar ze sloot haar ogen, ademde in en uit, en probeerde de situatie positiever te bekijken en in ieder geval af te wachten wat er zou gebeuren, en wat Dion haar zou zeggen.

Ze schrok even wanneer Dion zijn stem uit de orb vandaan kwam. Zijzelf kon ook een kleine lichtbron oproepen, maar veel kon ze er niet mee. Ze kon het lichtjes sturen of het volgde haar aangezien zijzelf de energiebron was, maar dit was haar helemaal nieuw. Niet dat ze ooit zo iemand als haar tegen was gekomen, iemand die ook beschikte over krachten zoals zij. Voor zover ze het zelf wist was ze opgegroeid tussen doodnormale wezens. Uit de orb kwam de stem van Dion die haar probeerde te vertellen dat het niet zijn bedoeling was om haar weg te jagen, en of ze konden praten. Het dier snoof lichtjes, haar frustratieniveau lichtjes rijzend, maar weer was het te onderdrukken. Wanneer ze met haar grote oren en vlijmscherpe gehoor de voetstappen oppikte die vanaf de andere kant van de gang vandaan kwamen, draaide ze zich om en keek recht tegen Dion aan. Ze inspecteerde hem kort, eigenlijk had ze hem nog helemaal niet bekeken wanneer ze net bij hem in de kamer was. Wanneer hij weer begon te praten focuste ze haar ogen meteen op zijn gezicht. Hij sprak naar haar dat hij niet respectloos over had willen komen. Pft pft, serieus? Haar recht in het gezicht zeggen dat hij niet gesteld was op dieren, om haar vervolgens zijn kamer uit te sturen. De voor haar kwetsende woorden galmden weer door haar kop heen.

Dit liet haar weer achterom kijken, alsof ze er lichtjes over nadacht om op een of andere manier door de muur heen te breken en te verdwijnen zoals ze dat eerst van plan was. Maar ze keerde zich weer tot de legendarische magiër. ''Dat is je dan niet echt gelukt, of wel soms?'' zei ze met een licht geïrriteerde grom in haar anders zo vriendelijke stem. Haar dikke wollige staart bewoog zich onrustig heen en weer en de lange vacht streelde langs haar achterste poten. Ze zuchtte. Oké, oké, het was wel duidelijk dat ze gefrustreerd was, en de magiër zou dat zonder twijfel weten. Als ze zo doorging zouden ze echter nooit een gesprek aan kunnen gaan. Ze schudde alle gedachten en emoties uit haar kop en besloot zichzelf te laten zitten. Zo liet ze hem tenminste blijken dat ze ervoor was om een gesprek te hebben in plaats van weg te rennen. Met haar ogen neergeslagen keek ze naar de grond, nu leek ze weer meer verdrietig dan woedend. Haar gezicht stond alsof ze in lichtjes wilde laten blijken dat het haar speet van haar wangedrag de laatste paar minuten. Maar daarna keek ze op en keek Dion aan, haar ogen oranjerood als de opgaande zon. Ze sprak echter niet. Ze gaf Dion de kans om zich proper te verontschuldigen, zich wellicht opnieuw voor te stellen, of haar te vertellen wat haar taak zou zijn, mocht hij willen samenwerken met een smerig beest als zij.