De patiënt beweerd nog steeds dat hij in staat is om zijn eigen dromen te controleren. Als hij ondervraagt wordt over wat zijn dromen juist gaan, antwoordt hij altijd met een heldere Ik wil een familie, een doel, een vader zijn die ik nooit heb gehad. Ik zou nooit iets laten gebeuren met mijn kinderen, niet zoals... Na die woorden valt hij telkens weer stil en richt zijn blik op de grond. Ik heb hem al vaak gevraagd om zijn verhaal te voltooien omdat ik nooit wist wat hij juist bedoelde, maar het was altijd net alsof hij me niet hoorde.

Hieruit maak ik op dat hij zichzelf altijd laat geloven dat hij zijn dromen kan controleren omdat hij elke nacht last heeft van nachtmerries. Hij wilt zichzelf laten geloven dat hij geen nachtmerries heeft en er dus helemaal niets mis met hem is. Ik heb hem een nacht hier gehouden en zijn hartslag in de gaten gehouden. Het rare is dat hij nooit helemaal lijkt te kunnen slapen en zijn spieren constant zijn aangespannen. Zijn hart klopt pas rustig na half vijf en dan pas lijkt hij echt in slaap te zijn gevallen.

Renly is vooruit gegaan sinds de laatste keer dat hij hier was. Hij lijkt al wat meer te kunnen lachen en verteld me altijd vrolijk hoe zijn dag is geweest. Op deze momenten is het net alsof hij een normale tiener is en er helemaal niets aan de hand is. Na een tijdje wordt het echter pijnlijk duidelijk dat er wel degelijk iets bij hem geknapt is. Zo beweert hij naast de dromen ook dat hij een dokter is en weet hoe hij zorg voor zichzelf moet dragen. Hij heeft mij zelfs een aantal keer verteld dat ik niet meer nodig was en dat hij volgende keer niet meer zou komen. Ondanks die 'bedreiging' staat hij elke dag een half uur te vroeg voor mijn deur.

Eddison interviewen blijft even frustrerend als altijd. Hij houdt ervan om me te vertellen wat hij denkt dat ik wil horen, te doen alsof hij een perfecte jeugd heeft gehad en er nooit problemen zijn geweest. Meestal verteld hij het perfecte leven van iemand in een televisie serie na alsof ik nooit zou uitvinden dat hij het helemaal niet zo'n perfect leven heeft gehad. In zijn verhalen heeft hij altijd een liefdevole moeder en een rechtvaardige vader, zelfs een zus die hem beschermd tegen monsters. De jongen is goed in het omzeilen van dingen waarover hij niet wilt praten en kan ik alleen maar gissen naar hetgeen dat er vroeger allemaal gebeurd is. Als ik er toch nog eens naar durf vragen, blijft hij beweren dat er niets speciaal gebeurd is, op een traumatische ervaring met geweld, vernederd worden in het openbaar en seksuele ervaringen. Als ik hem confronteer met foto's van zijn vader en oom, reageert hij altijd met een mix van gelach en woede.

De jongen was helemaal gebroken toen hij binnen was gebracht in de instelling, een gevaar voor zichzelf zoals de verzorgers zeiden. Toen ze hem vonden, had hij blijkbaar een bebloed mes in zijn handen gehad en was hij net bezig geweest met de mondhoeken van zijn oom open te snijden terwijl zijn vader ineengedoken in een hoekje van de kamer zat. Er werd gezegd dat hij -op het moment dat ze hem betrapten- altijd dezelfde zin herhaalde: I try and I try and you all betray me. We've could had been beautiful.

Op het moment dat hij de nabijheid van de politie had gevoelt, had hij het op een rennen gezet. hij was net bezig met een vuur aan te wakkeren dat alles zou verwoesten, incluis zichzelf. De brandweer kon het vuur net op tijd doven en een paar agenten hadden hem tegen de grond weten te werken. Waar iedereen gedacht had dat hij extreem hard ging tegenstribbelen, bleef hij echter kalm. Ik kan me voorstelen dat Renly er best nietig uitgezien had op dat moment. Hij was amper dertien jaar oud op het moment dat ze hem oppakten en in een instelling staken.

De uitdrukking op zijn gezicht toen ik zei dat zijn oom en vader nog leefde -weliswaar verminkt voor het leven- zal ik nooit vergeten. Het was alsof hij kwaad was op zichzelf dat hij hen niet gewoon direct had afgemaakt. De uitdrukking gleed misschien maar even over zijn gezicht, maar ik had het gezien en het zou me altijd bij blijven. Toen ik vroeg waarom hij twee leden van zijn familie zo toegetakeld had, antwoordde hij met they gave up. They gave up on love, on us. They were ugly refererend naar waarom hij hun gezichten met een mes bewerkt had.

Er is vaak tegen me gezegd dat ik beter uit zijn buurt kan blijven, dat het niet mogelijk is om hem normaal te laten functioneren. Ik heb echter wel hoop en blijf koppig volhouden. Ik zie hem voor mijn ogen veranderen, meer mens dan dier worden. Na een jaar praatte hij met me alsof hij een normale jongen was en ik zijn moeder. Hij vertelde me geweldige verhalen en na zes jaar heb ik hem uiteindelijk stabiel verklaard. Ik kreeg het voor elkaar om mensen te overtuigen om hem naar school te laten gaan zodat hij zijn leven terug kon oppakken. Mijn keuze lag bij een school in Cassia, maar ze stuurden hem liever naar Starshine academy, iets waar ik me bij heb moeten neerleggen.

Misschien ben ik stiekem wel blij dat hij weg is en dat ik niet meer naar hem moet luisteren. Hij zou misschien niet zo snel mensen aanvallen, maar hij is nog altijd wat gek in zijn hoofd en hij lijkt geobsedeerd te zijn door mensen. Zo zou het me niet verbazen als er klachten zouden binnenkomen over het feit dat hij begonnen is met stalken en claimt dat hij een relatie heeft terwijl die mensen hem niet eens fatsoenlijk kennen. De jongen heeft gewoon nooit liefde gehad waardoor hij het gaat zoeken bij anderen, of ze nu willen of niet.