Met sierlijke stappen stapte ze rond, enkel als ze liep kon je al zien dat ze lenig was. Met een vluchtige blik keek ze een keer rond haar gebied. De gras boog lichtjes voor de wind, die net aan kwam spelen, en glimde mooi mee door de zon. Het was een mooie aanblik, een kale aanblik, maar het had wel iets. Verder op kwam er prompt een boom omhoog, zeer alleen. Dus, besloot ze spontaan, ging ze die boom maar vergezellen. Met een verende pas liep ze weer door. De wind maakte wild gebruik van haar haren om het los te gooien en er mee te spelen. Af en toe gleed haar hand over haar voorhoofd om de korte plukken boven in weg te vegen, of ze achter haar oor te proppen als ze daar nog net paste. Eenmaal bij de boom aangekomen, na een korte 4 minuten gelopen te hebben, liet ze zich door haar knieën zakken en knoopte zichzelf in kleermaker zit. Ze zat in de schaduw van de boom en streek met haar vingers door het gras. De meeste waagte het aan gras te plukken, de idioten. Veels te egoïstisch, dat waren ze. Met een diepe inhalering liet ze zich achterover zakken en staarde omhoog naar de takken van de bomen, met als versiersels hun bladeren die vrolijk mee ritselden in de wind. Een gekraak liet haar een wenkbrauw optrekken en vervolgens knepen haar ogen dicht toen er een stofwolk van gedroogde modder naar beneden dwarrelde. Ze kwam weer omhoog en spuugte speeksel vermengd met stof uit terwijl ze in haar ogen wreef. ‘Getver,’ Klonk het mopperend. Met een flink geïrriteerde blik keek ze omhoog. Gelijk ontspande haar voorhoofd en verdwenen de diepe rimpels bij het zien wat ze daar zag. Op de laagste tak, die toch nog zo'n ander halve meter hoog was, zat een groot reptielachtig dier. Gelijk verscheen er een brede grijns. ‘Ené!’ Natuurlijk, die was hier ook! Waarom had ze daar nog niet eerder aangedacht? Ené werd overal naar toe gesleept waar haar zuster heen ging. Ené had zo te zien behoorlijk in de modder liggen rollen, heel zijn lichaam zat nog onder. ‘Ben je dan eindelijk ontsnapt aan Eef?’ Ze grijnsde vrolijk en in een soepele beweging sprong ze weer overeind. Een lach verliet haar keel en ze sprong opzij toen Ené een poging deed tot het nog meer strooien van zand en stof over haar heen. ‘Bedankt, dat had ik nou net nodig.’ Klonk het sarcastisch. Toen het kleine monster opeens zijn vleugels spreide en zich klaar maakte voor een duikvlucht draaide ze zich gelijk om en rende net weg toen ze het dier door de lucht heen hoorde zoefen. Ze gierde het uit toen het kleine ding, wat veel sneller was, tegen haar op botste en met deze klap haar onderuit haalde. Lachend bleef ze liggen terwijl het dier het zich gemakkelijk maakte en de restanten van de modder aan háár afveegde. ‘Ja.. ik hou ook van jou,’ Klonk het sarcastisch & lachend.


Eeeeefonie?

Met een diepe zucht zette ze haar passen voort, terwijl haar ogen zoekend over het terein schoten. Niet over de grond, daar moest je niet zoeken als je een draakje die een lengte van kop tot staart van ongeveer twee meter zocht. Nee, de grond was de laatste plek waar ze zou zitten in haar uurtje die ze niet bestede met haar baasje. Haar ogen schoten door het bladeren en zochten tussen de takken. Ze liep, na een keer haastig om gekeken te hebben om te kijken of er geen leraar in de buurt was, door het hek het terein af en schoot om de muur. Met snelle, haastige passen zocht ze voort, terwijl haar persoonlijke rugzakje op haar rug bungelde. Ené wìst dat het haar wekelijkste beurt was om weer eens goed gecontroleerd te woorden, dacht ze chagerijnig terwijl haar passen naar marcherend toe gingen. Ze stond stil, hield haar hand boven haar ogen om de zon eruit te houden en keek om zich heen. Een kort, hoog fluitje was te horen als teken voor het draakje en ze vervolgde haar pad weer. Toen ze na een paar minuten chagerijnig naar haar voeten te hebben gestaard terwijl ze liep weer omhoog keek merkte ze dat ze op een groot grasveld was gekomen. Ze keek op toen ze een zachte echo van een stem hoorde, een stem die ze maar al te goed kende. Haar wenkbrauwen fronste zich bij deze herkenning, niet uit frustratie maar uit ontwetendheid. Wat dééd die stem hier? Ze hervatte haar lopen, nu minder zoekend omdat haar aandacht uitging naar de stem. Ze zag iemand opspringen, een lach weerkaatste over het veld en de mondhoeken van Ephony vormde een grijns toen ze een klein wezentje achter de persoon aan zag vliegen. Ze versnelde haar lopen tot een klein sukkeldrafje en rende naar de twee toe. Haar passen waren licht, en ze probeerde geluidloos te rennen totdat ze een paar meter voor het duo stil stond. Het was een komisch gezicht, Aislin en daar boven op Ené die duidelijk bezig was met haar eigen schoonmaak. Haar grijns ging over naar een lach die hardop te horen was toen ze de woorden van haar jongere zusje hoorde. Ze bleef lachend staan, en stak haar handen in haar zij terwijl ze de twee gade sloeg. 'Ené ontloopt haar maandelijkse bijwerkbeurt,' zei ze grijnzend, en haar lach kwam weer terug toen het hoofd van Ené omhoog schoot bij het horen van haar stem en haar verschrikt aankeek. Nog voordat het diertje tot een totaal besef kwam schoot Ephony naar voren en greep Ené nog net bij haar staart beet. 'Nee, je bent me nu al twee dagen aan het ontlopen, kleintje,' zei ze lachend terwijl ze het diertje tegen zich aan trok en liefkozend een aai over haar nog met moder bedekte rug gaf. Ze keerde haar aandacht naar haar zusje, die nog op de grond lag. Meteen kwam ze weer tot het besef dat ze haar totaal niet had verwacht, en haar blik gleed onderzoekend over haar heen. 'Wat, inmoedersnaam doe jij hier?' zei ze met ongeloof in haar stem, terwijl ze probeerde Ené in bedwang te houden in haar armen. Er kwam een vermaakte grijns op haar gezicht toen ze de restanten van het vuil van het lichaampje van Ené op haar zusje zag liggen. Ze had kunnen verwachten dat de aanwezigheid van Aislin als eerste door Ené ontdekt zou woorden en ze glimlachte naar het diertje in haar armen die haar nu sip aankeek. Ze kriebelde het onder haar kin voordat ze haar aandacht weer op Aislin vestigde. 'Heeft mama je gestuurd ofzo?' vroeg ze bevelend, bang voor het controleschap van haar moeder. Echt weer iets voor haar om haar zusje te sturen om te kijken of alles goed ging.

Ze had in eerste instantie niks door, lag natuurlijk uitgerekend met haar gezicht de andere kant op terwijl ze op haar buik lag. Haar borstkas veerde op en neer door de hevige lachstuipen terwijl Ené nog steeds over haar rug heen schuurde. ‘Hou op!’ Klaagde ze nu toch uiteindelijk, ook al klonk het niet gemeend door de lach die er door heen gemengd zat. Een gil verliet opeens haar keel en spastisch schoot ze opzij toen Ené perongelijk met een nagel in haar middel prikte. ‘Nee, Ené!’ Opnieuw lag ze weer slap van het lachen. Verbaasd tilde ze haar hoofd op en draaide deze met een ruk om toen ze een stem hoorde die maar van één iemand afkomstig kon zijn, haar enige echte Efonie. Met grote verbaasde ogen keek ze haar enkele tellen aan, tot dat er prompt weer een vrolijke grijns verscheen. ‘Laat ik daar nou alle begrip voor hebben,’ Reageerde ze weer lachend op Eef. Wie wil er dan ook een maandelijkse controleer beurt van haar zus? Met een schuin hoofd keek ze over haar schouder om richting Ené die uit het niets gestopt was met zijn karwei en opkeek naar haar baasje. Een bulderende lach verliet opnieuw haar keel toen ze Ephony haar actie zag om Ené gevangen te nemen, jammer genoeg lukte deze ook nog. Veel liever had ze gezien hoe Eef mopperend achter Ené had aangezeten. Ze krabbelde weer overeind en veegde een gedeelte van het gedroogde zand af. ‘Goed werk hoor, Ené. Je hebt het toch nog 2 dagen volgehouden.’ Grijnsde ze richting de kleine draak. Nu pas richtte ze haar aandacht op Efonie die haar ook aan keek. Toen ze de eerste en beste vraag hoorde van Eef, die in haar oren vreselijk arrogant klonk, trok ze geërgerd een wenkbrauw op. Besloot er toen niet op in te gaan en haalde onverschillig haar schouders op. Als haar zus zo'n houding tegenover haar aan ging nemen, ging zij mooi ook niks meer loslaten. Stom kind. Haar blik zakte weg naar Ené, een aanblik die haar humeur gelijk weer opkrikte. Grijnzend bleef ze ernaar kijken, geamuseerd toeziend hoe het wezen zich los probeerde te rukken uit Efonie haar knellende armen die stevig om haar heen gewikkeld lagen.Gelukkig zag ze hierdoor, totaal afgeleid door Ené, niet de vreselijk grijns die omhoog kroop op haar zus' gezicht. Gelijk verscheen diezelfde frons, van nog geen enkele secondes geleden, weer op haar voorhoofd toen ze Eefs haar belachelijke vraag hoorde. ‘Ja, daarom ben ik hier. Ik kom vragen of je je wel netjes gedraagd Efonie.’ Haar ogen rolde weg en opnieuw vestigde ze haar blik in de ogen van Eef, behoorlijk geïrriteerd. ‘Natuurlijk ben ik daarom niet hier! Maar wat leuk om te horen dat je zo over me denkt.’ Zeer logisch, als je kleine zusje pas in het vierde jaar er op uitgestuurd wordt om te kijken of alles wel goed gaat. Uit het niets veranderde haar blik opeens. Van pure ergenis naar vreselijke opwinding die enkel uit haar ogen te lezen was. ‘Het was nogal onverwachts.. Mama kon haar ogen niet geloven!’ Ze grijnsde nu weer breed. ‘Moet je kijken,’ Ze rechte haar schouders en richtte haar blik voor haar op de grond. Ademde een keer diep in en stak toen haar hand uit, hield hem parallel aan de grond. Een doodse stilte volgde, er gebeurde niks. Tot opeens.. Het gras in een kleine cirkel onder haar hand begon opeens te groeien. Met haar hand maakte ze een trekende, zuigende beweging omhoog en het gras bewoog zich vloeibaar mee. Alsof het elastisch was, vloeibaar haast. Met een draaiende beweging naar buiten van haar hand verbrak ze de magie en bekeek het resultaat. De uitgerekte grassprieten, die nu zo'n 20 centimeter waren, lagen slap op de grond. Niet sterk genoeg om hun eigen gewicht te dragen. Duidelijk beheerste ze het nog niet goed, totaal niet zelf. Ze slaakte een zucht, maar toen ze weer opkeek glimlachte ze weer. ‘Dáárom ben ik hier.’

Ze zuchte eventjes geïrriteerd door het gespartel en het gemurmel van Ené die nog steeds uit haar greep los probeerde te komen. Ze keek haar lieftallige draakje streng aan, en schudde lichtjes haar hoofd zonder haar blik los te laten. De blik in de ogen van Ené werd van opstandig naar teleurgesteld, totdat ze geërgerd haar blik af draaide en van haar weg keek. Ze kon het niet laten een lichte grijns van vermaak op haar gezicht te krijgen, en richte haar aandacht weer op haar zusje. Ze rolde lichtjes met haar ogen bij het horen van de sarcastische opmerking van haar zusje en ging er verder niet op in, ze had nu geen zin in ruzie. Haar ogen hielden het gezicht van haar zusje vast, terwijl ze probeerde te ontdekken waar de plotselinge opwelling van enthausiasme vandaan kwam. Ze hield haar scherp in de gaten terwijl ze elke beweging van haar zusje zag. Haar mond zakte open toen ze de onnatuurlijke bewegingen in het gras zag, die blijkbaar door Aislin werden veroorzaakt. Haar ogen, gevuld met verbazing keken nu naar de slappe grassprietjes die nu bijna drie keer zo lang waren. Haar ogen bleven er een paar seconden naar staren, terwijl ze probeerde te beseffen wat er aan de hand was. Toen kreeg ze pas het besef dat haar mond een stukje open hing en met een ruk sloot ze hem, terwijl haar ogen naar die van haar zusje schoten. Een stel bruine ogen keken haar vreugdevol aan, terwijl haar geest het moment nog steeds niet helemaal besefte. TOen kwam er langzaam een brede grijns op haar gezicht. Ze schudde ongelovig met haar hoofd, terwijl haar grijns uitmonde in een lichte lach. 'Lin, dat... dat is geweldig,' riep ze bijna uit en keek haar zus met twinkelende ogen aan. Haar aandacht was totaal niet meer bij Ené gericht, die nu haar kans zag en wild begon te spartelen. Net op het moment dat ze naar haar zusje toe wilde rennen om haar te omhelzen kreeg Ené haar kans en schoot uit haar houdgreep. Ze had net een paar stappen gezet, en werd verast door de plotselinge uitbraak van het draakje. Ze struikelde en stak haar armen naar voren, waarbij Ené gelijk haar vleugels uitklapte en hem peerde. Nog net wist ze haar evenwicht te bewaren en ze stond met een beteuterd gezicht het draakje na te kijken dat nu met volle vaart terug naar de boom scheerde. Daar verdween het met een luid geritsel in de hoogste takken, en liet niet meer van zich horen. Een vermoeide, diep geïrriteerde zuch was te horen terwijl haar armen slapjes langs haar lichaam hingen. Ze schudde haar hoofd en ging toen door met wat ze eigenlijk van plan was te doen. Ze richte haar aandacht weer op haar zus, en lachte naar haar. 'Ik vind het hartstikke cool!' vrolijk rende ze naar haar toe en sloeg haar armen om haar schouders. Na een stevige, bijna wurgende omhelzing liet ze haar zusje weer los en legde haar handen op haar schouders. Ze keek haar glunderend aan, liet haar blik even over haar zusje glijden alsof ze haar voor het eerst zag. Toen kwam er een lichte frons op haar gezicht. 'Maar... Mama is lucht, ik ben lucht. Is papa dan van de natuur?' sprak ze nadenkend, en half vragend aan haar zusje. Ze had nooit geweten dat haar vader echt magie had. Nu ze er aan dacht, herinnerde ze zich vage momenten van magie van haar vader. Hopelijk zou de magie bij Aislin verder ontwikkeld zijn dan bij haar vader.