De Bokkenburcht was indrukwekkend, dat moest ze ondanks alles toegeven. In vergelijking met wat ze gewend was op Puffoon was het hier druk, gevuld met meer dan alleen studenten. Wat ze van het voedsel gezien had zag er goed uit en ook de wijnkaart (waar ze een blik op had geworpen) was niet al te slecht. Niet dat ze wijn zou drinken – het was niet echt haar drink, zuur druivensap dat het was.
Wat niet zo indrukwekkend was, was het feit dat haar donkerharige-date er nog niet was. De jongen had erop gestaan dat ze op tijd was, en dat was ze (vijf minuten te vroeg zelfs), maar hij was er zelf niet. Hypocrisie. Als ze hem echt een diploma zou moeten geven, zou dit hem zeker een paar minpunten opleveren.
Nu was ze, gelukkig voor hem, nooit serieus geweest over het hele gedoe. Zoals het meeste bij Avarice was haar kalmte aangeleerd en niet echt. Nu ze er zo over nadacht was ze zelfs lichtelijk verrast dat ze het voor elkaar had gekregen om hem niet gewoon een knietje te geven, dat ze zo met hem had meegespeeld.

Hij zag haar voordat zij hem zag, maar toen ze hem zag, bleek dat ze allebei een glimlach droegen die ze niet meenden. Die glimlach speelde om haar lippen terwijl ze op zijn groet reageerde. ‘Ik hoop dat ik je niet te lang heb laten wachten?’
Natuurlijk had ze hem niet laten wachten, hij had haar laten wachten. Maar het spelletje van sarcasme wat ze nu speelden was interessanter dan de waarheid, dus speelde ze het nog even mee. De roos nam ze aan, maar eraan ruiken deed ze niet. In plaats daarvan nam ze weer plaats aan het tafeltje waar ze was gaan zitten toen ze op hem wachtte.
‘Maar nu ik er ben,’ vervolgde ze, ‘Zou je me eindelijk je naam kunnen vertellen?’

Ze was nog nooit met een jongen uitgeweest die ze leuk vond, om eerlijk te zijn. Er was nog nooit een jongen geweest die Avarice had weten te bekoren, slechts jongens die hetzelfde zochten als zij: een korte afleiding van de rest van het leven, een klein beetje plezier in een donker hoekje aan een bar.
Het was echter niet zo dat ze niet van de dates genoot. Ze hield van de gelogen intimiteit, de gesprekken die ze voerde en het woordenspel wat ze speelde. Vaak had zij haar spel gespeeld voordat het spel van de jongen, het fysieke spel, begonnen was en kon ze hem dus verlaten voordat ze ook maar een knoop van haar blouse had losgemaakt.
Puffoonse jongens waren niet slim genoeg voor Avarice. Haar aanname dat dat de standaard was voor mannen in het algemeen was geen slimme - ze zou nog voor nare verrassingen komen te staan.

Dominic. Een naam uit een prentenboek, van een prins op een paard dat meestal wit was. Erg prinselijk was de jongen tot nu toe niet geweest, eerder Robin Hood dan koning Arthur. Zelfs met de bijnaam (een bijnaam die ze niet waardeerde, ze heette niet voor niets Avarice, wraak, ze was geen engel, ze was een zonde) wist hij die indruk niet uit te wissen. Hij was een vagebond, zij was een weggelopen prinses en hoe ze het ook speelden, werken zou het nooit. Dat hij dat even goed wist als zij, maakte het echter alleen maar interessanter.
Ondanks zijn duidelijke desinteresse in haar leven, beantwoordde ze zijn vraag, zachtjes en hees. ‘Wel, lieve Dominic, ik kom van Puffoon en ben mijn peetouders ontvlucht om mijn echte vader te zoeken, die naar ik heb vernomen lesgeeft op deze Academie.’ Of hij haar zou geloven was zijn keuze, maar de glimlach om haar lippen onthulde weinig over of het de waarheid was. Hij onthulde alleen dat ze hier plezier in had, meer plezier dan ze zou moeten hebben. ‘Veel meer is er niet te zeggen, werkelijk.’

Hij was leuker geweest op de avond dat hij haar mond had aangevallen met de zijne, toen hij nog aan haar lippen hing, elk woord in zich opnam. De act was minder leuk te spelen als een van de twee geen aandacht besteedde aan de ander, als een van de twee niet geïnteresseerd was – of dit nu werkelijk zo was of niet.
Zijn huidige gedrag was uitermate frustrerend voor de Puffoonse. Een beetje zorgeloosheid, een tikje desinteresse kon ze nog accepteren, maar ze zat hier niet om compleet genegeerd te worden. Wat voor een toneelstuk ze samen ook speelden, het was niet de bedoeling dat hij interesse verloor; het maakte niet uit of hij deed alsof of niet.
Ze maakte het hem duidelijk ook. Blanke, schone nagels tikten met een kil ritme op de eikenhouten tafel waaraan het paartje zat. Toen ze zijn ogen weer ving, waren haar helderblauwe niet de meest vrolijke. Ontevreden was hoe ze keek, ietwat teleurgesteld. Hij had zoveel potentieel voor haar woordspelingen, haar uitdagingen, maar op dit moment wist ze niet of hij teveel opging in zijn spel of het punt compleet miste.

De aandacht die hij haar gaf negeerde ze echter niet. Een stiltebehandeling gaf je iemand pas als je eenmaal een relatie had, iets wat Avarice niet snel zou laten gebeuren. Tenzij het nodig was hield ze zichzelf liever vrij – het maakte het leven makkelijker.
‘Het lamsrack met de warme salade klinkt als een uitstekende keuze bij de bordeaux.’ besloot ze, afgaand op een van de wijnboeken die ze als kind uit verveling had gelezen. Zelf was ze geen wijndrinker, ging ze liever voor iets sterkers, maar als haar “liefste” het graag wilde, dan offerde ze haar whisky op voor wijn.
De ober knikte en was op zijn weg, ervoor zorgend dat ze hun voedsel zouden krijgen – dat hoopte ze maar, want ze had weinig geduld als het op bediening aankwam.

Het moment dat hij uit het zicht verdwenen was, zweefde haar arm over de tafel naar zijn hand, gleden haar vingers over zijn onderarm. Ze boog zich iets voorover, haar blouse niet hoger of lager opgeknoopt dan gewoonlijk, maar het feit dat ze die paar knoopjes open had gelaten liet op dit moment net genoeg aan de verbeelding over om misschien zijn aandacht vast te houden – wat ze wilde. Ze was ijdel genoeg om van zijn aandacht te genieten, zelfs al was deze niet oprecht.
‘Ik hoop niet,’ begon ze, half fluisterend, half sprekend, ‘Dat je me dwingt om de bordeaux te drinken. Ik ben geen grote liefhebber van wijnen, lief.’ De spottende toevoeging van het koosnaampje was een moeiteloze reactie op de “schat” die hij haar eerder had toegeworpen.

‘Maar,’ Haar vingers verlieten zijn arm via zijn hand, ze leunde weer naar achteren, blies een lok uit haar gezicht alsof er niets gebeurd was. ‘Nu ik wat over mij verteld heb, is het jouw beurt, niet?’

De glimlach die op zijn gezicht verscheen verraste haar – werkelijk. Heel even smolt het ijs in haar ogen, was een klein licht te zien. Haar bloedrode lippen spleten zich onbewust even, onthulden haar witte parels van tanden.
Ze had zijn interesse dan toch weten vast te houden. Of ze had hem teruggewonnen, een van de twee. Het ging erom dat hij weer mee zou spelen, en het leek erop dat hij dat zou doen. De glimlach gleed terug in het halve lachje wat normaal rond haar lippen spookte, het licht in haar ogen liet zich weer vangen in heldere ijskristallen.
Ijskristallen die weerspiegeld werden in de ogen van Dominic. Er was geen vurige passie tussen de twee – nog niet. Er was een glaciaal, glad ijs waarop een van de twee zou kunnen uitglijden en dat zou het moment zijn dat de ander aanviel. Dat viel andere mensen in de Burcht echter niet op, die staarden of naar Dominic’s knappe gezicht of naar Avarice’s bovenlichaam in haar strakke blouse. Als ze iemand zou moeten kiezen waarmee ze er goed uitzag, ja, dan zou de jonge vrouw voor Dominic gaan. Ze verschilden genoeg om geen broer en zus te lijken, maar leken genoeg op elkaar om als een geheel gezien te worden.

Het moment dat hij zijn bleke lippen opentrok leunde ze weer ietwat naar voren, zette ze een elleboog op tafel en leunde haar hand op haar vingers. De blik in haar ogen was oprecht geïnteresseerd, want ondanks haar koelte jegens hem wilde ze meer over hem weten. Geen spel schaak werd ooit gespeeld zonder stukken, en deze eerste beetjes informatie zouden haar pionnen worden – dat hoopte ze, tenminste.
‘Shadra.’ echoode ze glimlachend. ‘Dat verklaart waarom je uit het duister kwam opduiken.’ Het verklaarde, in Avarice’s ogen, ook een hoop van zijn gedrag. Shadranen waren trots voor zover ze wist, trots en zelfingenomen en sluw. Slim, ook. Het waren de types die in boeken slimme antagonisten speelden, de types die voor zichzelf zouden gaan en niet voor een ander in een noodsituatie.
Gelukkig was het niet in Ava opgekomen om Dominic te vertrouwen – daarvoor was ze nog net slim genoeg.

Het volgende snippertje informatie wat ze toegespeeld kreeg was een stuk bruikbaarder – dode moeder, dode zuster. In haar rol als gevoelige date zwakte haar glimlach ietwat af, spookte er iets van medelijden door haar ogen. Niet meer dan een schaduw van het echte spul, maar de schijn was genoeg – dit alles was schijn, niet?
‘Ach, dat spijt me echt.’ reageerde ze zacht, niet verlangend hier dieper op in te gaan. Nog niet, in elk geval. In zijn verleden spitten kon ze later doen, dat hoefde niet in het openbaar. Ze twijfelde eraan of ze hier, in de Bokkenburcht, hem überhaupt aan het praten zou krijgen.
Ze schudde haar hoofd lichtjes, deed haar donkere krullen dansen. ‘Dominic, je brengt me in verlegenheid.’ lachte ze zacht. ‘Nu voel ik me schuldig omdat ik je moet vertellen dat ik ons afspraakje bijna vergeten was. Ik had amper tijd mijn lippen te stiften.’ Dat was een leugen. Ze was het afspraakje vergeten, ja, maar ze had ruim een uur gehad om zich voor te bereiden. Het feit dat ze dat niet gedaan had, was echter een ander verhaal.

Ah, daar kwam het eten al aan. Eerst de wijn, die werd ingeschonken zonder al teveel gedoe (het was immers druk in de Bokkenburcht, ze waren niet de enigen die besloten hadden op een date te gaan) en daarna de twee borden. Over de geur kon de Puffoonse niet klagen en het zag er ook aardig uit. Nu maar hopen dat het een beetje te eten was.
‘Wel,’ glimlachte ze. ‘Eet smakelijk.’