-----

De opleiding drilde haar. Werkelijk, al het werk dat ze op haar schoot geworpen kreeg, wat ze tussen stage door ook nog eens af moest werken, het was gekkenwerk! Leerlingen observaties, eigen evaluaties en formulieren over hoe ze andere stagiaires tips kon geven. Haar bureau lag ondergesneeuwd! En wekelijks leek er een dikker pak op te komen, terwijl ze nog niet eens écht begonnen was! Dingen over dat ze haar uren goed bij moest houden, dat ze om de zoveel tijd een gesprek moest voeren met haar stagebegeleider, papieren voor een afspraak voor controle, van haar stagedocent, etc. etc. Hoeveel bossen hadden ze op Gren gekapt om al dit papierwerk af te kunnen werken?
Maar dat was niet waar het papierwerk mee eindigde. Haar opleiding was natuurlijk niet de enige die haar onder wilde sneeuwen. Haar stagebegeleider, Miss Eres, moest haar natuurlijk ook briefings geven over lessen die op de planning staan. Voor vandaag had ze ook weer een nieuw pak papier daarvoor op de mat gekregen. ‘Healing Voice,’ waarbij een licht, Novaans tintje zat. Eén van de eerste lessen die ze zou gaan bijwonen. Dus ze kon maar beter weer op tijd bij het lokaal aan komen.

De route die ze tussen het lokaal en haar kamer af moest leggen begon langzaam iets bekender te voelen. Sowieso begon Maryce iets meer aan het ritme te wennen en werd het steeds makkelijker om haar dag in te plannen, zelfs nu ze zo ondergesneeuwd werd met papierwerk voor haar opleiding.
Met de briefing ook voor deze les weer netjes meegenomen arriveerde Maryce bij het lokaal. Netjes, zoals altijd, klopte de jonge vrouw eerst twee keer kort op te deur, voordat ze de ruimte binnen stapte. Ze was naast Miss Eres de eerste, weer. Gelukkig. Als ze dit vol kon houden, kon ze ongemakkelijkheden voor zichzelf uit de weg gaan. Want een stagiaire die later aankwam dan leerlingen, dat kon echt niet! “Goeiedag, Miss Eres!” begroette ze haar begeleidster.

-----

Met vriendelijkheid werd ze begroet door haar stagebegeleidster, die zich vervolgens verontschuldigde voor de plotse wending waarin Maryce zich moest bevinden vandaag. De verontschuldiging werd gevolgd door iets wat haar zogenaamd gerust zou moeten stellen, waar Maryce met een zachte glimlach op in ging. “Ik moet het toch op een bepaalde manier leren.” Haar toon werd vriendelijk gesproken, maar vanbinnen liep de jonge vrouw zich er alweer over op te vreten. Ze had begeleiding en inwerking nodig, niet eens lap excuus waar ze niks mee kon. Van sorry kon ze niks kopen. Maar ze liet zichzelf als een sereen standbeeld zien en verrekte geen spier van de irritaties die ze voelde. Gewoon glimlachen en het maar nemen zoals het was, meer kon ze er ook niet aan doen. Of tenminste, voor nu in elk geval nog niet. Geniepige acties zouden later vast wel in haar op komen, daar had ze tijd genoeg voor. Wie weet kwam ze wel op iets creatiefs tijdens haar poging om les te geven. Ideeën kwamen op de gekste momenten in je op.
De les begon, dus Maryce nam braafjes plaats om naar de introductie van de lerares te luisteren. Met een glimlachje knikte de jongedame naar de leerlinge toen haar naam geadresseerd werd, beleefd als ze was. Toen de uitleg over het onderwerp van de les begon verdween de glimlach van haar gezicht, maar haar blik bleef enigszins nog vriendelijk –en openheid uitstralen. Tijdens de uitleg schreef Maryce enkele steekwoorden op, als een brave leerlinge. Achter die steekwoorden zou ze later dan nog wat meer uitleg toevoegen, iets wat ervoor zou zorgen dat als ze het over een paar dagen terug zou lezen, het nog steeds kon begrijpen en ervan kon leren. De steekwoorden gingen echter niet over de inhoud van de vaardigheid, maar wat daarnaast kwam kijken. De methodes die gebruikt werden tijdens de uitleg, gebaren die gemaakt werden, hoe de nadruk op sommige woorden gelegd werd, verdere interactie met de lesvolgers, etc. Dat was van belang voor Maryce, de inhoud over de vaardigheid zelf zat al in haar hoofd. Of nou ja, voor zover. Ze kende de stof redelijk goed, ze had zich immers wat ingelezen voordat de schooldag was begonnen. Ze zou de theorie niet zo op kunnen hoesten als de lerares, zo goed had ze het nou ook weer niet tot zich genomen, maar het zou vast goed genoeg zijn. Voor zo een lesje waar ze de boel enkel bij hoefde te wonen zou het meer dan genoeg moeten zijn, niet? Maar dit was geen lesje waar ze enkel de zaken bij zou wonen. Blijkbaar mocht ze ook vragen beantwoorden. Nou, wat een eer. Met wat snelle bewegingen haalde de roodharige haar pen over het papier om een woord te onderstrepen, waarbij ze wat van haar irritaties eruit probeerde te duwen.
De leerlinge werd aan haar lot overgelaten en moest bewijzen dat de uitleg duidelijk genoeg was geweest. En dat moest Maryce voor haar stageopdrachten observeren en bijhouden. Ze begon met het schrijven en het afmaken van enkele aantekenpunten, maar stopte abrupt toen er een vraag haar kant opgespeeld werd. Haar pen bleef op het papier stilstaan, haar ogen bleven op het onafgemaakte woord hangen. Nátuurlijk werd er een vraag aan haar gesteld! Het kostte haar even een moment voordat ze zichzelf weer bij elkaar had geraapt en ze met een stralende, open glimlach de leerlinge aan kon kijken. Open en toegankelijk, ze moest open en toegankelijk lijken voor leerlingen. En dat betekende ook dat ze netjes vragen aan ze moest kunnen beantwoorden. Haar pen werd naast haar aantekeningen gelegd terwijl haar stem in een vriendelijke toon sprak. “Maar natuurlijk. Ga je gang, gebruik wat je nodig hebt.” Was het niet logisch dat ze dat gewoon mocht doen? Ze zat hier bij een muziekles, wat dacht ze dat er anders van haar verwacht zou worden? Ah, maar daar volgde nog een vraag. Het kind kon er maar geen genoeg van krijgen, aandacht. Haar ogen draaide zich kort naar haar stagebegeleidster, zonder dat ze haar hoofd erbij meedraaide. Later zou ze wel aan haar aantekeningen toevoegen dat haar lesmethode hierbij niet zo goed leek uit te pakken. Later, nadat ze mevrouw de nodige toelichting had gegeven.
Met grote, harde passen liep Maryce naar de piano toe, waar ze aan de zijkant bleef staan, gezicht naar de leerlinge gericht. “Bij het spelen van de melodie gaat het om de lichtenergie in de trillingen te laten geleiden. Als de energie in de trillingen zit kan je het effect toepassen en gebeurt de rest bijna als vanzelf. Dus, als je de melodie een beetje onder de knie denkt te hebben kan je dat proberen.” Haar uitleg was niet helemaal van punt A tot en met Z, maar de kleine spuitelf mocht zelf ook wel wat denkwerk verrichten. Ze zou het niet helemaal voor haar uitkauwen.