This Dance has been Taken

||. Live with a 'Fist First' Philosophy .||

Wat er vanaf dit punt ook mocht gebeuren, ze kon zichzelf niet verwijten dat ze geduldig was geweest. Ze had die godsgruwelijke kerel meer geduld gegeven dan hij ooit verdient had, maar ze had zich sterk gehouden. De koppige, vurige vrouw had zich ongelofelijk goed gehouden, voor zolang het duurde. En ze mocht trots op zichzelf zijn als ze hem verder ongedeerd hiervan weg liet lopen. En hij zou zichzelf dan de gelukkigste man in leven kunnen noemen. Want Casca Darzi had hem gespaard. De manier waarop hij de spot met haar had gedreven, vuile woorden in haar gezicht had gespuwd, messen in haar rug wilde steken, haar fucking polsen had geprobeerd door te branden als een gestoorde! Ja, ze mocht zichzelf wel een klopje op de schouder geven straks. Als ze dit vol hield, in elk geval. Hij maakte het in elk geval niet makkelijker voor haar- maar vooral niet voor zichzelf. Maar, ze zou volhouden. Ze kon dit. Ze ging de uitdaging aan.
Ze had zijn aanval omgedraaid; had de nieuwe poging om haar te kunnen pijnigen naar haar eigen hand gezet. En daar lag hij nu, schreeuwend, pijn voor nu het enige wat door zijn hoofd spookte. Mooi. Rot weg, motherfucker.
Als dit Erd was geweest, had Casca op hem afgestormd en elk orgaan in zijn romp een flinke tik met de punt van haar schoen gegeven, terwijl hij daar zo lag. Ze zou hebben geluisterd naar hoe ze zijn ribben had gebroken met wat simpele klappen en wellicht wat verontrust geweest bij het idee hoe simpel het soms kon gaan, maar haar haat was te vurig geweest om die verontwaardig haar te laten stoppen. Misschien zou ze daarna vlakbij hem op de grond plaats nemen, terwijl ze op d’r gemak een nieuwe peuk op stak, terwijl ze over domme ditjes en datjes zou beginnen, alsof ze al jaren vrienden waren geweest, waarbij hij creperend en jankend weg probeerde te kruipen.
Helaas, dit was nog steeds niet Erd. Helaas, ze mocht hem nog steeds niet zoveel te grazen nemen. Helaas, ze moest nog steeds geduldig zijn. En helaas, hij was nog niet klaar met haar. Zo makkelijk mocht het natuurlijk niet zijn. Maar zij zou verder even niks doen. Zou alleen maar toekijken, met opgeheven kin en armen over elkaar, naar hoe hij over de grond kronkelde, als de miezerige worm die hij was. Gejammer siste uit de worm zijn mond, je zou toch bijna medelijden krijgen. De hele vertoning van hoe die vent, gebroken, verachtend in het stof beet, was gewoon en trieste vertoning. En hij had het allemaal aan zichzelf te danken, bravo! Als haar humoristische bui niet zo de grond in geboord was, had ze nu staan klappen. Misschien zelfs staan juichen. Een kleine, staande ovatie, speciaal voor hem.
Zijn haatvolle blik bleef op haar gericht, terwijl hij de moeite bevocht waarmee hij overeind probeerde te komen. Oh jeetje, hij was echt nog niet klaar met d’r. Maar ze kon niet zeggen dat het angst in haar opwekte. Ze had zat smerige trucjes gezien, had zich er ook bijna net zo vaak weer uit geworsteld. Zo kon hem wel hebben. Het enige waar ze zich écht zorgen over moest maken, was dat ze hem net te hard terug duwde. Maar zolang ze dat onder controle kon houden, zou het allemaal nog redelijk soepeltjes kunnen gaan vanaf dit punt. Ze zou de dans met hem aangaan, voor zolang hij dat wilde –en vooral nog kon. Hij mocht haar leiden, zij zou zijn passen wel beantwoorden, met wat passievere passen terug, die hem uiteindelijk vast wel uit zouden putten. Maar ze zou hem niet meer de rug toekeren om hiervan weg te lopen. Nooit meer zou hij haar rug te zien krijgen. Dat had hij haar wel geleerd.

Hij had overwonnen hoor, eindelijk, hij was overeind! Grote jongen! Hese woorden, gevuld met haat en gal werden haar kant op gegooid, want die had ze nog niet genoeg geproefd vandaag. Meer gedreig en gesis over een onheilspellende toekomst voor haar. Maar hij leek in zijn huidige staat niet erg intimiderend over te komen. Of in elk geval, nog minder. Tot er een bepaalde kronkeling over zijn gelaat kroop. Iets in zijn hoofd leek te knappen, een kink in de kabel van zijn brein, een soort verandering die Casca vaag herkende. Ze had het gezien bij enkele soldaten, die braken onder de druk en de stress en niks meer zagen voorbij het geweld. Dát was angstaanjagend.
Hij stoof door de kamer, waarbij de jonge vrouw in eerste instantie verwacht had dat hij haar bij de strot zou grijpen. Maar nee, niks zo serieus. Nog niet in elk geval. In plaats daarvan richtte hij zich op haar gereedschap en kleine onderdelen, gebroken en kapotgeslagen tegen de grond, maar nog niet hopeloos voor restauratie. Ze kon alleen maar toekijken naar waar zijn gestoorde bui hem nu weer overheen zou trekken. Kijken en luisteren, naar de beledigende woorden die hij haar nogmaals toebeet. Want stel je voor dat er een ongemakkelijke stilte zou vallen! En toen ging hij, gewoon, weg. Verliet de overhoop gegooide kamer opeens. Verward stapte Casca achter hem aan, maar bleef bij de deuropening staan, om zich tegen de deurpost te zetten en om het hoekje te kijken, daar zijn passen verder volgend. Wat ging hij doen?
Maar nu was het eigenlijk heel makkelijk; laat de zooi voor wat het is en loop de andere kant op, laat hem lekker zijn gang aan, wees volwassener en draai je ervan weg. Wat viel hieruit te winnen? Meer opgekropte woede die ze toch niet op hem los kon laten? Toch liet haar trots haar achter hem aanlopen. Haar verstand wist beter, ze was niet dom. Maar ze was te trots. Godverdomme, waarom was ze zo trots!?

Haar achtervolging eindigde in de grote zaal, gevuld door leerlingen, die genoten van hun lunch en de pauze. De beste plek waar hij de show blijkbaar heel graag voort wilde zetten. ‘Komt dat zien komt dat zien, de vernedering van de eeuw!’ Ja, zo ging het er vast aan toe in z’n botten kop. Hoe verder Casca door de volle eetzaal trok, hoe trager haar passen werden, tot ze uiteindelijk tot stilstand kwam. Haar blik gleed van de etende –en opkijkende leerlingen, terug naar haar lieftallige collega, die als een bezetene zijn plan wilde uitvoeren. Een diepe ademhaling, die eindigde als een harde zucht vloog uit haar mond, voordat ze de leerlingen aansprak. “Ik denk dat het beter is voor jullie om maar even afstand te nemen, jongens,” galmde haar kalme stem door de zaal. Als hij dit gestoorde spel echt voort wilde zetten, zou ze het niet toelaten dat leerlingen slachtoffer zouden worden van zijn woedende zwerfaanvallen. Alles behalve dat. “Goed, laten we hier gewoon verder over praten, hmm? Qybah?” Opeens klonk haar stem een stuk minder kalm. Ingehouden woede was eerder het juiste woord voor nu.

OOC: Vervolg op DIT topic.
Ook wil ik hierbij mededelen dat het is toegestaan voor andere mensen om hier te reageren, die naar het komende gevecht willen gaan kijken. Als je gereageerd heb, zit je niet aan het topic vast en ben je niet verplicht om nog een keer te reageren, je bent hier helemaal vrij in. Bedenk echter wel, wanneer je reageert, dat je geen al te grote invloed op het gevecht mag geven, het moet tussen Savador en Casca blijven.

Diverse leerlingen hadden opgekeken bij het harde geluid van de deur die terug tegen zijn stijlen sloeg. Diverse leerlingen keken fronsend naar hem op, beradend, nieuwsgierig, een aantal angstvallig bij de menselijke zwarte wervelwind die door het gangpad tussen de eettafels raasde. Misschien was het van zijn gezicht af te lezen, dat hij op momenten een beetje van zijn eigen padje af was, zoals ze dat dan noemden. Maar terwijl hij door de gangen van de lerarenkamer richting de grote zaal beende, armen vol ijzeren troep en zijn hoofd overstromend van dubbeltongige hersenspinsels, had hij zich iets bedacht. Iets veel beters dan deze zooi op de eerste de beste tafel neergooien, erboven op klimmen en zijn leerlingen toe te spreken in alle furie voor hij een poging deed om die woede te richten op de persoon die het nu het meest verdiende, die het had opgezweept in de eerste plaats. Slechts een symbolische poging om aan te tonen wat voor verdomde rotzooi ze er van had gemaakt, zowel letterlijk als figuurlijk. Vooral figuurlijk. Hoe zwaar ze hem op zijn dak zou krijgen en hoe de angst op kindergezichtjes zou verergeren bij het besef hoe hij ook hen op de manier terecht kon stellen met wat hij nu met hun lieftallige lerares aardemagie van plan was in eerste instantie, dat wandelend vermomd Y-chromosoom.

Want de wereld was als een dreigend oord vol mensenmassa's die allemaal tegen hem waren, kolkend als golven, als een boosaardig universum rondom een enkel toneel waarop een klein en fel schitterend lichtje straalde.. hij zelf. Maar daar hield hij de schijn ook voor zichzelf op: wat een soort demonstratieve spreekbeurt moest zijn over de gewenste normen en waarden en consequenties die volgden als je tegen de haren in streek (die hij zichzelf af zag sluiten met een zoet 'en dát is waarom er niet met je Hoofdmeester te spotten valt, lieve kinderen, niet met deze!'), was in feite niets dan een decor. Zowel hun strijdtoneel als een stuk nietszeggend decor, die alleen diende om haar hierheen te lokken. Hij wist maar half dat ook hij een stuk decor was, de grote reden waarom ze het besluit had genomen om hem achterna te benen, de grote zaal in.

Een zaal vol met leerlingen en collega's die hém zouden zien als de dader, veel eerder dan dat ze bij de vrouw zouden hebben, want dat beeld hadden ze al van hem. Hij kon het er alleen maar erger op maken op die manier. Moest verstandiger zijn. Hersens gebruiken - daar was hij goed in, anders dan Pascha met haar vuisten. En het zou zonde zijn als hij een misstap beging na een leven vol zorgvuldig opgebouwde valse imagootjes en leugens, waarmee hij zich richting de top geworsteld had: van advocaat in spe die alle euvel in de gerechtszaal heel nauwgezet projecteerde op zijn collega's die niets misdaan hadden, naar Hoofdmeester die binnen de schoolmuren een rol op zich had genomen als boeman, en daarbuiten intussen een wel erkend persoon in de media was, geliefd door allen, bewonderd door velen. Hij ging zijn eigen stand-in niet stukslaan, alleen omdat de woede hem zover dreef. Niet om Casca.

Het zweet liep over zijn voorhoofd en prikte in zijn ogen. De pijn die opkwam terwijl hij tussen de tafels liep bonkte in zijn onderrug, waarin de spieren zo nu en dan nog krampachtig samentrokken. Als hij zijn tong over zijn lippen haalde, proefde hij een mengsel van zout en ijzer, al was er geen bloed. Nog niet. Zo sleepte hij zich voort tussen de etende leerlingen, met zijn weggebrande mouw, half gescheurde kraag, armen vol ijzerwaar, verschrikte uitdrukking op zijn gelaat. Als een gewond dier dat net aan de dood was ontkomen.

Beverig liet hij zich op zijn plekje aan de oppertafel waar de leraren zaten neerzakken, zogenoemd 'hopeloos' de indruk proberen te wekkend dat er niets was gebeurd. Door de beweging drong de band van vuur om zijn onderrug en vlak bij zijn stuitje naar binnen, knelde zich om zijn benen als een paar riemen, bezet met gloeiende, binnenwaarts gerichte spijkers. Maar gunde hij de pijn de tijd en de aandacht die het niet verdiende, dan gaf hij Pascha, Casca, de snol - wat haar naam nu ook was - een groot profijt. Daar voelde hij bar weinig voor op het moment. Hij had zich al twee keer laten pakken en dat was genoeg. Finito. Nu ging het doek voor haar neer en de schijnwerpers voor hem aan. Nu was het zijn beurt.

Er was een schaduw over zijn gezicht gevallen nu hij haar bekeek, toekeek hoe ze hem in haar zelfverzekerde Casca-stappen naderde, zijn goudgele ogen als kostbare goudstukken op het donkerste fluweel van de juwelier. En terwijl hij haar door de deuropening zag komen en haar bruine ogen naar hem zag zoeken, hield hij zijn vingertoppen tegen elkaar, concentreerde zich op een bepaald punt en siste iets zachts. Hij liet een bittere grimas door terwijl zijn blik weer omhoog gleed, richting haar gezicht. 'Het spijt me, Casca. Maar je bent een gevaar voor zowel jezelf als voor mij,' reageerde hij met een licht trillende ondertoon in zijn stem, opzettelijk luid, een hand rustend op de metaalstukken voor hem op de tafel. 'We hadden er inderdaad gewoon over kunnen praten voor je me te lijf ging, maar je moet begrijpen dat ik maatregelen moet nemen als je tijdens je werktijd malafide mechanische creaties in elkaar steekt om als gerief te gebruiken voor het zaaien van ontzag en het afdwingen van respect. Ik kan niet anders dan het in mijn bezit houden, voor iedereens bestwil. Ik heb begrip voor je woede, maar for God's sake - je had je om kunnen draaien en weg kunnen lopen, als een volwassen vrouw. Je had kunnen accepteren dat dit echt het beste is voor nu. In plaats daarvan geef je je woede voorrang en volg je me, je bezittingen achterna als een klein ontevreden kind. Ga niet als een wild beest los voor het oog van honderden leerlingen, dear. Val niet terug in je eerdere bestaan, op hoeken van Erdse straten, de trots van je vrouwelijkheid onbeschroomd de kop in drukkend. Een opleiding heb je niet gehad, noch een redelijke opvoeding, dus ik begrijp heel goed dat het extreem moeilijk voor je is om hiermee om te gaan - maar toch. Doe jezelf dat niet aan. Dit gaat werkelijk nergens meer over.'

Zijn luide disputatie had diverse hoofden doen draaien, en het werd opvallend een stuk stiller in de zaal. 'Sommige collega's kunnen niet met hun eigen agressie omgaan,' zei hij met een jammerlijk hoofdschudden tegen een collega die naast hem zat, en terwijl hij dat zei wreef hij met een uitdrukking alsof hij iets tien keer ergers had moeten doorstaan dan een confrontatie met een agressieve werknemer over zijn ontblootte, met roetvlekken ontsierde arm. Zoveel beter dan zichzelf als de agressieve maniak hier in de schijnwerpers te zetten. Zoveel effectiever nu hij voelde hoe de blikken zich onderzoekend op Casca richtten. De slachtofferrol was immers altijd al de rol geweest die hij zich voor het oog van de buitenwereld op zich had genomen.

- Here it is then! Three times hooray voor Actieforum

||. Live with a 'Fist First' Philosophy .||

De sfeer was direct gedaald en bij vele leerlingen stokte de ademhaling toen de twee docenten de grote zaal binnen gestapt waren, waarbij de ene het duidelijk op de ander had gemunt. Of beter gezegd; op hetgeen dat de ander met zich meedroeg. Wat hij daar vasthield was nog steeds van haar en zij wilde dat wat hij als schroot zag graag terug hebben. Daarbij bleef ze een Erdse, die wilde dit probleem opgelost hebben en dat zou ze niet uit gaan stellen. Dit zou goedschiks gaan, of kwaadschiks, waarbij de kans op het laatste het meest waarschijnlijk voelde. Casca kende zichzelf daar te goed voor, maar ze kende ook zijn soort. En zijn soort geloofde niet in goede eindes.
Dat hadden de leerlingen natuurlijk ook gevoeld. Het had niet lang geduurd eer dat het luide gepraat van de vrolijke leerlingen werd gereduceerd tot gespannen gefluister en geroezemoes. De lucht in de hele zaal voelde zwaar op je schouders, je kon voelen dat er iets zou gaan komen. Het viel alleen nog af te wachten bij wie de eerste zet vandaan zou komen. En jongens jongens, de leerlingen wachtten vol spanning af, natuurlijk hopend op een knokpartij.

Voor nu werd dat ze echter nog niet gegund. De vrouw was roekeloos, maar haar vlammen waren nog niet genoeg aangewakkerd om haar handjes te laten wapperen. Niet op een serieuze manier in elk geval. Daarvoor had ze zichzelf teveel gesust, want de zelfkennis ontbrak er bij haar niet aan, ze wist waar ze toe in staat was en ze wist wat haar situatie was. Hij was haar baas en je baas gewoon maar een klap op z’n bek geven mocht niet, foei! Maar dat betekende niet dat ze zomaar over zich heen zou laten lopen. Hij zou het te weten komen hoe vervelend ze kon zijn wanneer ze vond dat haar onrecht was aangedaan. Dan zou hij er wel achter gaan komen dat hij niet de enige tiran op deze school was. Maar haar manier van doen zou hierin heel anders zijn. Hij zou haar nog niet klein krijgen, zeker niet.
Haar armen bleven over elkaar geslagen terwijl hij aan zijn pleidooi begon. Ze probeerde haar houding geen vijandigheid uit te laten stralen, zichzelf daarmee extra rustig te houden, maar haar gezicht bleef bij zijn woorden niet in de plooi. Haar blik ging van verwarring, naar argwaan, waarna hij langzaam uitbloeide in woede en ongeloof. Was hij nou serieus zo een stunt aan het proberen? Was dit het pad waar hij overheen wilde lopen in een poging om haar een hak te zetten? Haar bloed begon ondertussen weer aardig te koken, iets wat makkelijk veroorzaakt werd door glibbers, maar deze vent probeerde het wel érg bont te maken! Een gevaar? Erover praten? Hém te lijf gaan!? Hij draaide en sleutelde aan de waarheid zoals zij dat deed met de metalen onderdelen die hij daar neergesmeten had! Met haar ogen dichtgeknepen en haar hoofd een klein beetje naar de grond gekanteld luisterde de jonge vrouw verder, kon hem enkel nu even niet meer aanzien in de angst dat ze hem anders naar zijn strot zou vliegen. Die neiging vergrootte hij ook alleen maar bij elk vies woord dat hij bij zijn kleine toespraak voegde, maar ze zou niet toegeven, dat nooit! Hoezeer hij haar drang om zijn schedel tegen de muur kapot te slaan ook bleef aansterken, ze hield zich in. Hij was het niet waard om haar controle over te verliezen, niet met zulke stinkstreken in elk geval. Ze moest rationeel blijven –voor zover- en zijn spel meespelen. Hoe slecht ze ook in het spel mocht zijn, ze zou hem niet aanvliegen, ze zou enkel wat van haar eigen tintjes door het spel heen gooien voor een wat krachtiger mengsel. Ze moest het spel zo neer gaan zetten zodat ze een kans had om te winnen. Tot die tijd zou dit niet over zijn. Dit zou niet afgelopen zijn tot zij met enigszins wat tevredenheid weg kon lopen als winnaar.
Diep ademde ze in via haar neus, waarna ze de lucht met een lange, diepe zucht weer naar buiten blies, in een poging om zichzelf te kalmeren. Haar stem mocht geen hint gaan geven waar verraden zou worden hoe ziedend ze eigenlijk was. Het verhaal moest geloofwaardig genoeg over gaan komen dat er weer met scheve koppies naar die worm gekeken werd. Haar ogen opende zich weer en haar blik kwam op haar mannelijke collega terecht, waardoor haar gezicht zich bijna in een vieze uitdrukking vertrok. Maar ze kon zich inhouden, ze hield vol. De jonge vrouw kreeg het voor elkaar om haar gezichtsuitdrukking rustig te houden terwijl ze naar de arm met het verbrandde verband greep. Voorzichtig genoeg haalde ze het verbrandde deel subtiel tevoorschijn, waarbij haar kleine geheimpje onzichtbaar bleef. “Heer Savador, alstublieft, kom met me mee naar de ziekenzaal, want u bent duidelijk nog niet helemaal uzelf, kijk hoe u er nu bij staat! Trillend, uitgeput, verward, u heeft uzelf duidelijk uitgeput in de lerarenkamer. Richt hier nou niet ook zo een chaos aan! Toe, laten we naar de ziekenzaal gaan en de dokter vragen of hij iets heeft tegen uw driftaanvallen, die ook nog eens gevuld zijn met waanbeelden en wartaal. Straks breekt u wéér een aantal tafels en bezeert u uzelf weer in een poging om uw innerlijke demonen dood te branden. De stress is u duidelijk teveel geworden, uw hele lichaam schreeuwt het verlangen naar rust uit! Toe, laten we samen gaan. In deze ruimte brengt u alleen maar de leerlingen in gevaar.” Kijk eens, zij kon ook aardig sleutelen.

⊰ Show me
How the Gods kill ⊱

Nog niet zo lang geleden was Alphard hier op Kovomaka aangekomen en officieel aan zijn stage begonnen. Het was nog maar enkele dagen geleden echter nu al kon hij zijn dagen bestempelen als ‘saai’. Natuurlijk, het was beter dan een situatie waarin de rollen omgedraaid waren en hij op het schoolbankje had moeten zitten luisteren naar wat een leraar je te vertellen had, bovendien had hij nul problemen met DeWitt, maar stagiaire luchtmagie zijn was ook niet alles. Het was overigens niet zo dat hij nou zoveel ervaring had met middelbare scholen op wat voor een manier dan ook. Zijn schooldiploma had een heel andere geschiedenis dan de meeste andere stagiaires of leraren en zou zeker verschillend zijn van de diploma die de kindertjes op StarShine zelf zouden behalen. Een les in een waar schoollokaal had Alphard nooit gevolgd. Een les delen met meer dan twintig medestudenten? Wat? Nee, zijn levensweg was een verdomd vervelend kronkelpad dat af en toe compleet verduisterd werd en dan uit het niets opgehelderd werd door oplichtende wolvenogen. Het aantal verboden vruchten dat hij aan de kant van de weg verorberd had was ontelbaar maar vergiftigend en nu kon hij slangen niet meer van engelen onderscheiden. Uiteindelijk had het zich een weg uit de schaduwen weten te vinden en een rechtere houding aangenomen waardoor het tijden door Erdse woestijnen had gelopen, niet letterlijk natuurlijk. Alphard had, helaas, nog nooit een voet op Erdse bodem gezet, maar metaforisch gezien had het wel zo aangevoeld. Iedere waterloze stap had een mijlpaal aan kracht doch vergeefs geleken met nog zoveel meer zand in zicht. Op dit punt in zijn leven had hij nog steeds geen water, maar het einde van de woestijn kwam langzamerhand dichterbij. Diep van binnen wist hij dat het vanaf daar alleen maar over zou lopen in een grijze leegte, maar in ieder geval zou zijn pad recht zijn en wie wist, zouden zijn broertjes er een betere bestemming voor vinden.

Niets van het bovenstaande was waar Alphard zich nu mee bezig hield. Lusteloos roerde hij door de warme pap van vlees en aardappel terwijl zijn hoofd rustte op zijn vrije hand. Zijn blik stond op oneindig, maar zijn gedachten draaiden rondjes. Hij kon maar geen goede manier vinden om de benodigde sigilen in een perfecte cirkel te plaatsen voor zijn volgende ritueel. Iedere keer als hij dacht het te hebben, vloekte de een met de ander en kon het gevaarlijk uitpakken. Dan veranderde hij er een en realiseerde zich dat dit verdacht veel leek op zijn eerste idee en eigenlijk ook nergens op sloeg. Misschien moest hij er toch maar een veranderen en besluiten Lucifer niet op te roepen als gids in het duister; te onvoorspelbaar.

Wat nog meer onvoorspelbaar was het volgende dat zou gebeuren. En dan had hij het nog niets een over de met kabaal openzwaaiende deur. Sommige leerlingen moesten en zouden nou eenmaal alle aandacht trekken in de eetzaal en voor dat soort onbenulligheden hoefde Alphard niet zo nodig uit zijn hersenspinsels getrokken te worden. Nee, wat hem deed opkijken waren zijn eigen nekharen die overeind sprongen zo gauw de veroorzaker van het lawaai de zaal eenmaal binnenstapte. Niet al te ontdaan verschoven zijn ijsblauw omrande pupillen door zijn ogen om zich tot de deuropening te wenden. En wie kwam daar naar binnenstormen? Fy faen*, het was de hoofdmeester hemzelf. Eerlijk gezegd, wist Alphard vrij weinig van de man anders dan dat hij een Dark magician was die les in vuurmagie gaf en het feit dat hij hem überhaupt al herkende als hoofdmeester zijnde was voor niets meer dan die keer dat Alphard hem zijn kantoor had zien ingaan. Alphard was immers geen praatjesmaker. Roddels hadden de baan naar zijn oren nog niet gevonden.

Maar van alles wat hij had kunnen bedenken was dit toch wel iets anders. Misschien als de man niet zo verzwakt, met zijn verbrande mouwen en gescheurde kraag, de zaal binnen was komen stappen dat het meer in de richting van Alphard’s inbeeldingsvermogen had gezeten. Niet al te grof uitgedrukt, stelde de man eigenlijk niet zoveel voor zo. Opvolger mocht hij zijn, de uitstraling had hij op dit moment niet. Toch was er íets aan de man dat een bekende rilling over Alphard’s ruggengraat had doen lopen. Een rilling die hij vaak had bij het oproepen van Helse creaturen… Het was alsof de slang van Eden hier over de grond kronkelde net na het moment dat God diens poten had ontnomen en had verdoemd voor eeuwig door het stof te moeten bijten; letterlijk. Maar wie hield dat nog voor de gek? Iedereen wist dat slangen tot de meest dodelijke beesten behoorden. Alphard legde zijn handen over elkaar, zijn slanke vingers zich in elkaar vouwend en legde vervolgens zijn kin tot ruste op de rug van zijn handen. De reden van de man’s, Master Savador(?)’s, staat kwam al gauw de hoek om kijken, maar kwam pas tot Alphard’s aandacht op het moment dat ze haar stem verhief en niet alleen de hoofdmeester maar ook de rest van de zaal aansprak.

Afstand nemen? Iets dat verdacht veel leek op een glimlachje kroop over Alphard’s gezicht al stond dat alleen zijn mondhoeken toe. Deze week begon juist interessant te worden, mevrouw. Ja, ze was duidelijk een leraar aan haar leeftijd te lezen. En duidelijk een Earth magician wat Alphard direct kon voelen aan zowaar alles dat hem zich van haar deed afkeren. Haar magie was zwaar en krachtig terwijl die van hem licht en liftend was. Zijn lichaam had een automatische ‘nope’ reactie. Faen*, de Erd was sterk in deze vrouw. Ondanks zijn natuurlijke lucht reactie was hij geïnteresseerd. Een leven op Erd was zijn ultieme droom en deze vrouw vertegenwoordigde dus een deel van diezelfde droom. Bovendien was hij meer Shadraans dan Puffoons in zijn hart dus zijn geest stond er meer voor open.

De hoofdmeester en de lerares leken het niet goed met elkaar te vinden. Het laatste woord dat de vrouw vol ingehouden woede uitspuugde was immers een woord dat Alphard herkende als een scheldwoord. Op de Puffoonse universiteit had hij Erds als extra vak genomen en ondanks dat dát hem niets over Erds scheldgebruik op had gebracht, de enkele Erdse leerlingen hadden hem daar maar al te graag meer geholpen. Alphard’s ogen verplaatsten zich weer terug naar de hoofdmeester die nu op zijn lerarentroon zat en opeens leek hij niet meer het slachtoffer, maar meer een rechter die over het lot van de aarde meesteres zou gaan beslissen. Zo zat hij daar, omringd door zijn leraren jury leden en de rest van de zaal bestond uit de toehoorders. De beschuldigde stond daar in het midden van de gang richting die grote, lange tafel, zonder advocaat, zonder steun.
Alhoewel het in eerste instantie die indruk op Alphard had gewekt, ontwikkelde het gesprek zich meer tot een debat. Eerst leek Savador het support van de zaal te willen winnen door de vrouw, Casca – Miss Casca zeer waarschijnlijk, voor te doen als een agressief beest van een wijf dat door het lint was gegaan voor haar mechanisch speeltje dat ze bovendien had willen gebruiken tegen de mensen van de school. Of het alleen om leerlingen of leraren ging kon Alphard niet opmaken, maar het kwam vrij overtuigend over. De master’s uiterlijke vertoning bewees in ieder geval van een ruige confrontatie en hij had de mechaniek daar in zijn handen. Maar Alphard had de vergelijking met een slang al vrij snel gemaakt en viel daarom niet zo snel voor een listige tong. Het was niet alsof hij van plan was om hier een kant te kiezen, maar de waarheid proberen op te maken uit alleen maar woorden bleef interessant.

Net zoals vele anderen in de zaal, liet Alphard nu zijn blik naar Casca glijden, in afwachting van een tegenwoord. Ze speelde dit spelletje slim en maakte een mooie redding door de man af te schilderen als een wacko die toe was aan niet alleen fysieke rust, maar ook aan mentale rust. De man zelf kon staan als bewijs voor deze stelling. Zijn zweterige voorhoofd, verschrikte uitdrukking en wankele loopje konden allemaal een verwarde mentale toestaan aangeven – Alphard wist daar immers alles vanaf, uit persoonlijke en secundaire ervaring.. Nu keek hij weer terug naar de hoofdmeester, geïnteresseerd naar wat hij hierop te zeggen had.

*Bloody hell, lit; holy devil

PROFILE MAGICIAN