Gefluit galmde door de kamer heen terwijl de man een poging deed om deze op te ruimen. Hij kon amper ergens staan zonder dat hij iets hoorde breken en dat was meestal wel het moment dat het duidelijk werd dat hij eens een keer moest opruimen. Harvey wilde wedden dat de kamers van andere leraren er een stuk properder uitzagen dan die van hem. Niet dat hij zijn boxers of iets dergelijks liet rondslingeren. Op elke vierkante meter was er wel een onafgemaakt apparaatje te vinden en schroeven lagen verspreid over heel de kamer. In elk hoekje of gaatje was wel iets te vinden en wonder boven wonder vond de man wel altijd alles dat hij nodig had terug. Soms moest hij wel een uur of twee zoeken, maar hij vond het altijd. Er waren verschillende mensen die al een paar keer gezegd hadden dat hij eens wat meer zou moeten opruimen en een andere plaats zou moeten zoeken om als werkplaats in te richten dan zijn woonplaats. Op dit moment was dat dus zijn kamer, op Erd was zijn hele huis een werkplaats geweest. Hij vond het gewoon leuk om dingen in zijn vrije tijd te maken en aangezien hij eigenlijk amper dingen afmaakte en altijd aan iets nieuws begon, lag zijn omgeving altijd vol met onafgemaakte dingetjes. Harvey had zich wel voorgenomen om het atelier vrij te houden, maar hij had zo het gevoel dat hij in het lokaal beter zou kunnen werken dan in zijn kamer waardoor het waarschijnlijk niet erg lang zou duren voordat de helft naar daar verhuisde.

Na een zachte ‘bonk’ volgde al snel wat gevloek in zijn thuistaal terwijl hij met een grimas op zijn gezicht over zijn hoofd heen wreef en iets voorzichtiger onder de tafel uit kroop. Een van de onderdeeltjes was onder de tafel gerold en hij had het er gewoon onderuit willen halen. Blijkbaar had hij dus iets te snel willen rechtstaan waardoor hij zijn hoofd gestoten had. Een tweede vlaag van scheldwoorden verliet zijn lippen toen hij het onderdeel terug liet vallen en zag dat het onder de deur door rolde. Oh geweldig, kon hij nog onhandiger zijn? Zichzelf nog altijd zachtjes vervloekend opende hij de deur om het onderdeel op te rapen... en bevroor. Het gedempte geschreeuw dat van de kamer iets verderop kwam, klonk niet echt goed en langzaam liep hij die kant uit om daarna voor de deur te blijven staan. Nu hij wat dichterbij stond, klonk het geschreeuw ook een heel stuk erger. Het leek net alsof er daarbinnen iemand gemarteld werd en na kort getwijfeld te hebben, klopte hij toch op de deur. De reactie die hij kreeg maakte duidelijk dat hij beter gewoon kon oprotten en ieder ander mens zou dat waarschijnlijk ook gedaan hebben. Nu was Harvey niet echt zoals ieder ander mens. Anderen hadden al vaak opgemerkt dat hij was apart was en dat feitje zorgde ervoor dat hij de deur toch opende en zijn hoofd naar binnen stak. “Sorry dat ik stoor, maar…” Hij was begonnen met het verzinnen van een goed excuus, maar de woorden stierven gewoon op zijn lippen toen hij de arm van de vrouw zag. Met grote ogen bleef hij kijken en het duurde toch een paar minuten voordat hij zijn lichtbruine kijkers van de metalen arm afgescheurd kreeg. “Heb je daar misschien hulp bij nodig? Het lijkt niet echt te werken, wel?” No shit Sherlock. Als hetgeen –wat dat ook was- wat ze wilde doen wel zou werken zou ze waarschijnlijk niet zo hard geschreeuwd hebben van de pijn.

De man was nog nooit iemand tegengekomen wiens armen volledig van metaal gemaakt waren waardoor hij zijn ogen er gewoon niet ergens anders op kon richten. Elke persoon die zichzelf een uitvinder noemde, zou gewoon blijven staren en proberen te achterhalen hoe het in godsnaam mogelijk was om een arm uit metaal te maken die ook nog eens functioneerde als een echte arm. Hij kende de vrouw niet persoonlijk, maar hij had haar al wel door de gangen zien lopen en had eens staan toekijken toen ze les aan het geven was. Al die keren had hij nooit gedacht dat haar armen uit metaal gemaakt waren aangezien ze zo gewoon niet bewoog. Elke robot die hij ooit gemaakt had, bewoog wat haperend dus dit kon je bijna een droom noemen die uitkwam.
Die ‘droom’ werd echter al snel stuk geprikt toen er weer tegen hem geschreeuwd werd en met moeite wist hij zijn bruine kijkers naar het gezicht van de vrouw te verplaatsen. Ok, het was dus duidelijk dat ze hulp nodig had, wist hij ook wel. Het had hem alleen een best goed idee geleken om te vragen of ze überhaupt hulp nodig had of dat ze het liefst zelf zou willen oplossen. Niet dat het ernaar uitzag dat ze zelf wel verder kon aan het geschreeuw en gevloek van daarstraks te horen, maar sommige mensen waren ook gewoon te trots om hulp aan te nemen. Deze vrouw was dat duidelijk niet.

Wat aarzelend zette hij een paar passen naar voren toen hij gewenkt werd –net alsof hij een of ander klein kind was dat iets verkeerds had gedaan. Een twintigtal centimeter van haar af bleef hij staan en luisterde naar de woordenstroom die uit haar mond kwam. De neiging om haar te onderbreken en zich voor te stellen was groot, maar hij kreeg er gewoon geen woord tussen waardoor hij dat idee maar snel liet varen. Later zou daar nog wel genoeg tijd voor zijn. Zijn ogen werden groot toen duidelijk werd wat er van hem verwacht werd en hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar er kwam gewoon geen woord over zijn lippen. Zijn donkere kijkers gleden vluchtig over het pincet heen voordat hij zijn aandacht weer op de vrouw richtte. Nee, dit meende ze niet of wel? Ze klonk niet echt alsof ze een grapje maakte en de toon waarop ze het zei klonk best serieus. Harvey boog voorover van zodra ze naar iets in haar arm wees en hij beet zachtjes op de binnenkant van zijn kaak toen hij het kleine ding tussen al die draadjes zag. Oh geez, dat moest hij er dus gaan uithalen. De bedreiging op het einde van de uitleg, zorgde ervoor dat zijn blik terug naar haar gezicht gleed en iets of wat onzeker pakte hij het pincet vast. Hij kon het gewoon niet maken om nu weg te lopen terwijl het wel duidelijk was dat ze hulp nodig had.

Zijn rechterhand trilde lichtjes toen hij zijn bril van zijn neus afhaalde en deze in zijn haren zette. Zijn rechterhand was nooit echt erg vast geweest terwijl zijn linker helemaal niet bewoog toen hij het pincet fatsoenlijk vastpakte en nog wat meer voorover boog zodat hij de schroef kon zien. Voor een laatste keer richtte hij zijn donkere kijkers op het gezicht van de ander voordat de schroef zijn onverdeelde aandacht kreeg. Ok, dit ging lukken, dit moest lukken. Harvey zat er namelijk niet echt op de wachten om klappen te krijgen. Voorzichtig liet hij het pincet zakken om daarna meteen terug te trekken omdat hij bijna een zenuw had geraakt. “Sorry, het spijt me, maar je maakt me gewoon nerveus.” Zijn stem klonk klagend en hij ademde diep in voordat hij een tweede poging waagde. Deze keer kwam hij wel voorbij een aantal zenuwen zonder er eentje te raken en hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Nog een beetje verder, klein beetje en dat kon hij de schroef pakken. De binnenkant van zijn kaak was ondertussen al helemaal kapot gebeten op het moment dat hij het ding beet pakte en het voorzichtig naar boven haalde. Een opgeluchte zucht verliet zijn lippen toen hij het kleine schroefje samen met de pincet op tafel legde. “Dacht je nu echt serieus dat je het in je eentje voor elkaar zou krijgen om dat ding eruit te halen zonder jezelf pijn te doen? Je had ook gewoon iemand kunnen roepen in plaats van jezelf zoveel pijn te doen, weet je?” Nee, hij kon het niet laten om haar even de les te spellen. Het was gewoon dom geweest om te denken dat ze in haar eentje zo’n klein ding uit haar arm kon halen en het was zijn plicht om zijn afkeuring te laten blijken. Nu nee, misschien niet zijn plicht, maar hij vond het op de een of andere manier wel belangrijk.

Het was een wonder geweest dat hij niet een van de draadjes in de metalen arm geraakt doordat hij zo nerveus was. De man voelde gewoon hoe zweet langs zijn gezicht rolde, maar hij had nu geen tijd om het weg te vegen. Goed, rustig blijven nu. Als hij zich nu ging opjagen, zou hij de schroef er zeker niet uitkrijgen en was de kans groter dat hij iets ging raken dat hij beter niet kon raken. Haar geschreeuw en het feit dat hij zeker niet anders mocht raken, was genoeg informatie om te concluderen dat die draadjes waarschijnlijk een soort van zenuwen waren, anders zou ze helemaal niet gevoeld kunnen hebben en zou ze het zelfs misschien wel voor elkaar gekregen hebben.
Het was maar goed dat hij al eerder ingewikkelde dingen in elkaar gestoken had en wist wanneer hij zich juist moest terugtrekken omdat hij anders iets kon raken dat alles naar de knoppen zou kunnen helpen. Dat waren de momenten dat hij zijn adem inhield en pas merkte dat hij gespannen was op het moment dat zijn lichaam naar lucht verlangde. Ook nu blies hij eerst uit voordat hij een tweede poging waagde, probeerde zich op zijn ademhaling te concentreren om rustig te blijven. Als hij zich op de vrouw zou moeten controleren, zouden ze zenuwen en nervositeit alleen maar toe nemen en die twee dingen kon hij nu missen als kiespijn.

Diepe rimpels waren in zijn voorhoofd verschenen, een teken dat hij zich concentreerde en alles even buiten probeerde te sluiten. Als er nu iemand de kamer zou binnenkomen en zou beginnen te schreeuwen, zou hij er niets van merken. Door de jaren heen had hij het zichzelf geleerd om dingen buiten te sluiten en zich van niets iets aan te trekken. Harvey liet zijn tong over zijn droge lippen glijden om ze terug vochtig te maken op het moment dat de uiteindes van de pincet zich om het kleine ding heen sloten. Goed, nu moest hij alleen nog zijn arm terugtrekken en het zou gedaan zijn. Zijn adem had even in zijn keel gestokt toen hij op het einde toch bijna een van de zenuwen geraakt had, maar hij had zich net op tijd weten te herpakken en de schroef werd er –zonder iets te raken- uitgehaald.
Alles was goed verlopen en een normaal mens zou het gewoon hebben laten zitten en zijn weggelopen, maar Harvey kon het gewoon niet laten om de vrouw er toch op te wijzen dat ze de schroef nooit zonder hulp uit haar arm gekregen zou hebben. Als ze gewoon de eerste keer al hulp zou zijn gaan halen, zou ze zichzelf nooit zoveel pijn gedaan hebben en zou ze nu waarschijnlijk een stuk minder nijdig zijn. Well, misschien was ze toch een stuk minder nijdig geweest als hij zijn mond dicht gehouden had, maar zoals vaak gebeurde bedacht hij zich zoiets pas als het al te laat was.

De man kromp lichtelijk in elkaar toen er naar hem geschreeuwd werd en klemde zijn vingers om de zoom van zijn shirt heen zodat ze een stuk minder hard trilden. Zijn donkere kijkers hadden zich op de grond gericht en hij probeerde zich zo klein mogelijk te maken. Niet dat het erg moeilijk was om zich klein te maken aangezien hij sowieso niet een van de grootsten was, maar op dit moment zou hij gewoon door de grond willen zakken. Hij zou het wel kunnen, zichzelf door de grond laten zakken, maar dan zou hij een paar verdiepingen naar beneden vallen en waarschijnlijk wel een aantal botten in zijn lijf breken. Alhoewel, als hij het zo bekeek klonk het breken van botten aangenamer dan de toorn van mevrouw over zich heen te krijgen.
Vanaf het moment dat zij naar voren begon te lopen, zette hij automatisch dezelfde hoeveelheid stappen achteruit totdat hij de muur in zijn rug voelde. “Z…zo bedoelde ik het niet.” Jawel, zo had hij het eigenlijk wel bedoelt, maar dit leek niet het gepaste moment om dat toe te geven. “Maar de schroef is er nu uit, t..toch? Ik heb nog dingen te doen.” Een subtiele manier om te laten merken dat hij wegwilde, dat hij gewoonweg bang van haar had op dit moment. Zijn vingers hadden de zoom van zijn shirt in de tussentijd al losgelaten zodat hij zijn armen omhoog zou kunnen brengen en zijn gezicht kon beschermen moest ze ineens gaan uithalen. Niet dat hij stond te springen om een klap van een ijzeren vuist te krijgen, hij bereidde zich er alleen maar op voor. “Je hoeft niet meteen zo te reageren.” Nog een opmerking, al klonk zijn stem iets hoger en zachter dan daarstraks.