Slen zag het meisje knikken, maar dat ze een stap vooruit zou zetten om hem toch de hand te schudden, had hij niet zien aankomen. Het was haastig, maar dat begreep hij wel, een klame, zweterige hand is niet het leukste om te schudden. Het blond meisje deed een stap naar achter, en Slen glimlachte maar gewoon. ''Mint is de naam, Slen. Aangenaam.'' Hij knikte 'deftig' met zijn hoofd. "Insgelijks," Het viel hem op dat ze 'normaal' tegen hem deed, wat hij appreciëerde, beter als van die attentie-trutten die continu praten om aandacht en intresse te krijgen. Zijn gedachten wouden niet toelaten dat hij zelf ook best een attentie-trut is dan, hoe meer aandacht, hoe beter. Oke, dat ook weer niet, maar hij hield wel van aandacht. Mint, hij had haar naam nog nooit eerder gehoord. Natuurlijk niet, hij kende haar nog geen tien minuten, maar gewoon, de naam had hij nog nergens ooit gehoord.

'Wat voor een sport ben je aan het doen?'' Hij keek op, zeker omdat zijn vraag op hetzelfde moment was gekomen als de hare. ''Niet?'' Hij ging eerst naar haar luisteren, voor hij antwoord ging geven. Haar plagende toon deed hem grijnzen. ''Ik sport altijd in mijn zomerjurkjes, de geur van zweet in de stof is simpelweg beter als iedere deodorant die bestaat.'' Hij grinnikte, en knikte instemmend. Haar sarcastische, hoge stem was genoeg om te laten blijken dat ze het niet meende. "Natuurlijk, natuurlijk." De paraplu wees achter haar, en ze zei dat ze strafwerk had. ''De opdracht was het hok schoon te maken en op te ruimen.'' Ze klonk zwaar geïriteerd, en Slen zag al waar dit heen ging gaan. ''Maar veel spullen zijn zwaar en groot, en..'' Yep, hij zat juist, waarschijnlijk ging ze het niet letterlijk vragen, maar toch. ''Ik heb geen idee hoe ik alles verplaatst krijg..'' Bedenkelijke blik in haar ogen. Ze leek een beetje verloren, en hij schudde grijnzend zijn hoofd. "Om je vraag te beantwoorden, ik was aan het lopen," Waarschijnlijk had ze gezien dat hij geen bal of shit bij de hand had, voetballen of basketten zonder voet- of basketbal zou immers best raar zijn. Hij reageerde nog niet op haar verloren gedoe, want ze stelde nog een vraag. ''En jij, ben je al lang bezig?'' Hij haalde zijn schouders op, niet zo lang, eigenlijk. Dacht ze dat hij vergeetachtig was? Die vraag was haar eerste, maar dan iets veranderd. "Nee, maar mijn veter schoot los, en toen zag ik jou," Omdat hij dat raar vond klinken, greens hij voor hij zijn zin 'uitlegde'. "Ik bedoel .. Praten met mensen die je nog niet kent is leuker als sporten," Nu besloot hij wel te denken aan wat zij zei over haar strafwerk. "En beste Mint, als je niet wilt laten opvallen dat je om hulp vraagt, of omdat je te lui bent om alles zelf te doen, doe het dan subtieler," greens de zwartharige jongen, voor hij aan zijn arm krabde. "Enkel omdat je zo goed toneel kunt spelen en zo verloren lijken zal ik je helpen, en natuurlijk om te tonen hoe sympathiek ik ben," Opschepperig, maar op een toon die aangaf dat hij een grap maakte, zei hij dat.
Hij wees naar het hok, en keek vragend naar haar. "Hoe sneller we eraan beginnen, hoe sneller jij weer weg kan van deze plek die je lijkt te haten," plaagde de jongen.

Het lijkt alsof Mint aan het nadenken was, of zo, aan iets wat al gebeurd was, dus zweeg Slen zolang zij er zo uit zag. Niet dat hij dat erg vond, nu had hij tenminste de tijd om even rond te kijken in de gymzaal, die wat leger leek, en daarna kon hij nog eens naar haar kijken, hoe vreemd dat ook klonk, maar om te weten wat voor persoon ze was. Zelf dwaalde zijn gedachtes ook wat af, maar hij bleef vooral haken op het feit dat hij eigenlijk was komen sporten om aan zijn conditie en spieren te werken. Hij sprak zichzelf fel toe dat, als hij niet tegen Mint was gaan praten, hij nog gewoon aan het sporten geweest zou kunnen zijn. Haar giechelige glimlach zal wel een binnenpretje zijn geweest, want ze richtte zich weer op hem toen hij antwoord gaf op haar sarcastische uidrukking. Zou ze altijd sarcastisch zijn? Niet dat het uitmaakte, maar hij hield van sarcasme, het is de beste humor die het is, al zij de beste vriend van zijn vader altijd iets anders. Een klein mannetje was dat, maar wel vriendelijk. "Sarcasme," zei hij dan. "Sarcasme is de ordinairste vorm van humor! Het is niet eens humor."

''Waarom ben je dan überhaupt gaan sporten.'' Wel, die vraag had hij kunnen verwachten, al klonk het meer als een 'mededeling'. Natuurlijk, omdat zij een vrouw was, mocht hij zijn mond nog niet opendoen want daar kwam al een vervolgzin waardoor hij onopvallend met zijn ogen draaide. ''Ik bedoel, je doet het lijken alsof sporten je niet interesseert..'' Opnieuw ging ze haar zin verderzetten zonder dat Slen zijn mond kon opendoen, dus besloot hij, net als de eerste keer, te zwijgen totdat het meisje echt totaal uitgesproken was. ''En toch ben je hier.'' Haar grijns maakte het goed, en hij besloot dat hij nu wél kon antwoorden. "Ik heb niet gezegd dat sporten stom is, het is gewoon minder leuk als praten. Ik sport omdat ik echt nodig mijn conditie moet verbeteren. En als ik het zo doe lijken, alsof het me niet interesseerd, dan doe ik het verkeerd," lachtte hij. "Sporten is wel interessant, hoor, als je het leuk vindt. Dus dààrom ben ik hier,"

Mint glimlachte, misschien omdat ze zich betrapt voelde misschien omdat hij wist wat zij bedoelde. Zou hij het ooit weten? Eigelijk maakte het hem ook niet uit, dus ging hij als een brave jongen naar haar luisteren terwijl ze sprak. ''En hier dacht ik het perfecte slachtoffer te hebben gevonden..'' Dat klonk bitter, maar Slen grijnsde er alleen om. ''Blijkbaar wil vandaag niets gaan zoals ik het wil.'' hoorde hij haar mompelen, maar daar kon hij niet meer op antwoorden omdat ze haar paraplu in haar hand klapte, onderwerp wegduwend, leek het wel. ''O galante Slen, wil je dit uiterst luie meisje helpen met een gunst?'' De toon van haar stem liet hem lachen, en hij knikte. Waarom zou hij ook niet helpen? Dat zou gewoon egoïstisch zijn. Maar irinisch genoeg is Slen juist een egoïst.

Mint liep al naar het hok toe, en Slen volgde haar, op een meter of wat afstand, om niet te kort te lopen, hij wist hoe vervelend dat was, zo'n klever aan je hielen hebben. De blondine plaatste haar paraplu tegen de muur, en hij zag haar een waarschuwende blik op hem richten. ''No touchy.'' Star zei ze het, gelukkig schonk ze hem daarna een glimlach, al besefte Slen al te goed dat die paraplu belangrijk was voor het meisje, iets wat hem zei dat hij echt nooit moest proberen dat ding aan te raken. Waarom zou hij ook, hij loopt niet mer paraplu's rond, gewoon een kap over je hoofd trekken als het regent, of gewoon je haar nat laten worden, he does not really care. 'Het is niet zozeer de plek waar ik een hekel aan heb, het zijn de mensen.. en de geur en kleding.'' antwoorde zij op zijn zin. Hij knikte, al moest hij even over die zin denken. "De mensen, wat grappig," dacht hij met een grijns. Mint draaide haar rug naar hem toe, plaatste haar handen in haar zij, en Slen zag dat ze niet echt geweldig over de toestellen heen kijken kon. Een glimlach kon hij niet onderdrukken, ze was inderdaad niet de grootste, maar zelf was hij voor zijn leeftijd ook niet bijzonder groot. 17 zijn met 1 meter 78, dat vond hij niet echt leuk. Buiten op momenten als deze, want anders wou hij over haar uit torenen. Haar diepe zucht deed hem weer opkijken, en zag dat ze een kast op wielen aan het verschuiven was. En het ballen rek. Het stof op haar handen werd al snel uitgespreid over het stof van haar jurkje. Slen ziet haar een blik op hem werpen, iets wat hem deed vermoeden dat ze wat vragen zou. ''Is er nog iets wat je hiervoor terug wilt?'' Hij haalde zijn schouders op, want hij had er niet eens aan gedacht. ''Ik sta niet graag bij iemand in het krijt.'' Hij keek haar even aan, al dwaalde zijn blik af. "Beuh," Hij dacht even na, maar kon niet op iets komen. "Dat als ik je verveel je vanaf dat we klaar zijn met dit kot, je me negeert ofzo," Wacht, wat had hij nou net gezegt? Meneer Aandachttrekker stelde voor om hem te laten negeren? Slen kon zichzelf wel een mep geven, maar hij zei niets, deed niets dan een verloren bal oprapen om die mooi op het ballen-rek te leggen. Op dat moment was hij zo kwaad dat hij zo'n idioot voorstel gedaan had, dat hij niets zei. In een pijnlijke stilte werkte ze verder, waarbij Slen de grote apparatuur wat verschuift tot ze netjes naast elkaar staan en niet te veel plaats innemen. ''um, ben je al lang op Star academy?'' Hij deed niet de moeite zijn mond open te doen, hij verwachtte al een vervolg. 'Je hoeft niet te antwoorden als je niet wil, we kunnen ook gewoon in stilte werken.'' Het klonk hoopvol, dus keek hij haar verbaasd aan. Waar was ze bang voor? Voor een gesprek, of voor (lastige) vragen? Misschien sprak ze gewoon niet zo graag. "Al even," antwoorde Slen gewoonweg, blijven verschuiven zodat ze meer naar achter toe konden werken in het kot. "We kunne nin stilte werken als jij dat wilt, Mint. Persoonlijk zou ik het ongemakkelijk vinden, maar de keuze is aan jou,"

+ Dankje <3