Waarzeggerij les: Runen level 1

Het was praktisch een vast interieur geworden. Een groot kleed op de grond en grote kussens in een kring eromheen. Het bouwde mee aan de sfeer en ze vond het prettiger lesgeven zo. Ze zat zo meer op gelijke hoogte met de leerlingen en in zo'n besloten kring kon ze beter zien waar studenten moeite mee hadden en kon ze hen beter helpen. Misschien vonden het ze kinderachtig, maar dat kon Oriël niks schelen. Dit was haar manier van lesgeven. Ze keek het lokaal nog even rond. Veel meer te doen dan de runenstenen klaarleggen had ze niet. Ze liep naar haar bureau en haalde uit de lade een grote zwarte leren buidel. Ze liep zelf naar een van de kussens en legde de bundel naast zich neer. Vervolgens trok ze haar schoenen uit en zette die achter zich waarna ze in lotushouding op het kussen ging zitten. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op haar ademhaling. Ze had een relatief grote klas vandaag. Daar moest ze zich zelf ook op voorbereiden. Hoe lang ze er had gezeten wist ze niet. Ze voelde dan ook eerder dat er iemand anders voor de deur stond dan dat er op de deur geklopt werd. 'Hij is open. Schoenen uit alsjeblieft,' sprak ze met haar ogen nog steeds gesloten.

Aangemelde leerlingen voor deze les:
- Earia Izard
- Lillian Waters
- William Ventura
- Rick
- Slen

robb stark

A little spark may burst into a flame

Normaliter zou ze zo vroeg in de morgen zijn opgestaan met een humeur van hier tot Cassia, dat enkel weg zou gaan als je haar met rust liet en haar haar ding liet doen, maar vandaag was dat iets anders. Ze had deze nacht wel degelijk lekker geslapen, in haar nieuwe bed, in haar nieuwe slaapzaal en haar nieuwe thuis. Met een diepe gaap en zacht geneurie, liep ze door de badkamer heen, haar tanden poetsend. Ze besteedde het ’s morgens vroeg zeker een half uur aan haar voorbereiding. Niet dat ze zoveel te doen had, veel make-up smeerde ze niet op haar gezicht, het was enkel een beetje mascara dat haar ogen een beetje groter diende te maken, maar voor de rest deed ze enkel de gewoonlijke dingen, tanden poetsen, gezicht wassen en dan haar haren kammen en krullen zoals ze, ze altijd gekruld had. In vandaag had ze best zin. Haar enige les was waarzeggerij, iets waar ze best wel wat interesse in kon hebben. Het benieuwde haar welke les dat ze zouden krijgen en wat ze al allemaal gedaan hadden, sowieso dat ze daar nog wat bijles in moest krijgen. Ze liep vast achter op alle andere kinderen die hier al sinds hun twaalfde mee te maken hadden gekregen. Toch leek het haar een leuk vak, beter dan de water lessen in ieder geval. Die zouden hier vast een hel worden, maar ze moest eraan deelnemen. Dat had haar mentor haar verplicht, ze moest het volhouden, het blijven proberen. Zachtjes slaakte ze een zucht, alsof het ooit vloeiend zou gaan om een vloeibare stof uit haar lichaam te krijgen. No way dat dat met gemak zou gaan en als het haar ooit zonder problemen zou lukken, dan zou ze vast binnen een paar seconden flauw vallen omdat het haar teveel energie gekost had. Het was een sarcastische grinnik die vervolgens haar mond verliet, waarna ze haar mond uitspoelde en afveegde aan de handdoek. Haar krullen waren al gemaakt en met een corrigerend oog keek ze even naar haar tanden, die gelukkig nog redelijk wit leken te zijn. Ze poetste ze iedere morgen en avond, soms nog eens tussen de middag als ze vond dat ze uit haar mond begon te stinken en daar had ze mooie tanden aan overgehouden. Met kalme passen liep ze de slaapzaal uit, nog even een blik werpend op de dichte deuren waarachter nog leerlingen lagen te slapen. Ze waren nog te moe om op te staan, sommigen hadden geen les voor deze morgen, sommigen gingen gewoon niet of hadden besloten zich te verslapen – althans, dat kon je niet bepaald besluiten, maar volgens Lillian was het je eigen schuld als je je versliep. Ze hadden een wekker moeten hebben, of iets of iemand dat hen wakker maakt. Of gewoon niet zo lang opblijven, dat hielp ook wel eens. Energiek liep ze met een tas in haar handen, waarin haar spullen voor de dag zaten, door de gangen. Haar helderblauwe ogen keken rond, ze was nog niet zo bekend in deze gangen en dus ging het altijd wat lastiger om de klas te vinden. Gelukkig was ze op tijd de slaapzaal uit gegaan, dus zich haasten hoefde ze niet. Eindelijk kwam ze dan ook aan bij de plek waar ze moest zijn en voor de deur bleef ze even twijfelend staan. Was dit wel de juiste plek? Twijfelend hield ze haar hand in een gebalde vuist omhoog, op het punt staand om te kloppen, totdat een stem vanachter de deur haar deed opschrikken. 'Hij is open. Schoenen uit alsjeblieft,'.
Het had er vast hilarisch uitgezien hoe ze daar zo stond, voor de deur met haar hand nog steeds opgestoken, klaar om te beginnen met kloppen. Haar mond half open en een verbijsterde blik in haar ogen. Hoe wist haar leraar dat ze al voor de deur stond? Dat was gewoon raar, nee, het was eng! Heel eng! Ze opende voorzichtig en zachtjes de deur en merkte haar lerares op. De naam van haar lerares lag op haar tong, maar ze kon hem niet meer ophalen. Wie weet stelde haar lerares haarzelf wel gewoon voor, dan hoefde ze het niet te vragen. ”Goedendag, mevrouw.” Zei ze vriendelijk, waarna ze haar tas ergens tegen een muur aan dumpte en haar schoenen rustig uit deed, om ze vervolgens bij haar tas terug neer te zetten en even haar blik over de ruimte heen liet glijden. De vrouw zat met gesloten ogen op een kleed, vast de plek waar iedereen zou gaan zitten, in een cirkel. Ze wist niet precies wat ze ervan moest vinden, maar besloot om gewoon te gaan zitten, het twijfelen waar ze moest zitten was ook snel voorbij toen ze gewoon ergens ging zitten, naast de mevrouw, omdat het vast raar en asociaal zou uitzien als ze het verst van haar weg ging zitten. Door de verwarring dat de vrouw haar gewoon al had aan voelen komen toen ze voor de deur stond, was ze vergeten haarzelf voor te stellen. Een hand deed ze al zeker niet uitsteken naar de vrouw, vooral niet door haar koude aanvoeling, maar aan de ene kant ook niet omdat ze bezig leek te zijn. Ze zou haar hand vast niet zien – misschien voelde ze hem wel aankomen en kon ze blindelings haar hand schudde, maar dan zou ze zich vast kapot schrikken bij de aanraking ervan. Zachtjes bleef ze zitten, even een snelle blik werpende op de deur. Was ze te vroeg? Of waren de andere leerlingen gewoon laat? Ze had gehoopt dat er tenminste één leerling was, maar helaas bleek ze de allereerste te zijn. Naja, wat kon je eraan doen? Niks. Ze moest er maar mee leven om nog even een paar minuten, of hoe lang het nog zou duren, naast de docent te blijven zitten. Wachtend tot de les zou beginnen, liet ze haar blik over de figuren glijden die voor hen lagen. Wat waren het? Ging de les hierover? Enthousiasme over wat het was gleed door haar heen, maar een vraag stellen durfde ze gewoon weg niet.

Lillian Neverland

Ineens hoorde hij een enorm kabaal van rechts van zijn bed komen. Hij deed zijn ogen open zag de wekker afgaan en besefte dat het tijd was om uit bed te komen. hij waste zichzelf en trok zijn kleren aan. Hij keek op de klok en zag dat het al een stuk later was dan hij dacht. 'Dan maar een ontbijt voor onder weg' dacht hij. Hij pakte een broodje die hij de avond ervoor al had gemaakt uit de koelkast en rende richting het klas lokaal. Al rennend vroeg hij zichzelf nog af waar het lokaal ook al weer was. Uiteindelijk zag hij iemand een lokaal binnen lopen. 'Als iemand het weet waar ik moest wezen dan was het vast wel een van de docenten'dacht hij. Hij liep richting het lokaal deed de deur los en zag zijn docent zitten met een ander meisje. Het lokaal was bezaaid met kussens waar men waarschijnlijk dus op moest zitten. Een tas met een paar schoenen tegen de muur en iedereen in het lokaal had geen schoenen aan. Dan moest hij er ook maar aan geloven. hij trok zijn schoenen uit en zetten zijn tas met schoenen bij de andere tas neer. Hij slikt zijn laatste hap van zijn broodje weg hij loopt richting de kussens. 'Mogge' zegt hij met een nuchter en plat accent en ploft naast het meisje neer en gaat in de kleermakers houding zitten. Hij kijkt nog eens om hem heen en bedenkt zich dan er wel wat weinig mensen zitten. 'achja' denkt hij 'ik zal toch wel vroeger zijn dan ik dacht'

Slen

What's so special abou studying? Every problem has an answer. How hard can it be?

Het minst erge wat je kon zeggen was dat de jongeman een extreem lelijk woord mompelde toen een kabaal afging. Hij zag er uit als een zombie, negeerde het alarm door zijn hoofd onder zijn kussen te steken, maar dat lukte niet. Hij sloeg de deken met een diepe zucht van zich af, en met halfgesloten ogen mepte hij het alarm af. Hij was véél te laat gaan slapen, en drie uurtjes slaap was te weinig voor hem, echt veel te weinig. Slen poetste snel zijn tanden, en keek in de spiegel. Damn hij zag er begaaid uit, en snel haalde hij zijn handen door zijn haar, tot het ongeveer weer leuk viel, gooide een paar handen koud water in zijn gezicht, tot hij er wat fris uitzag, en grijnsde naar zijn spiegelbeeld. Hij vond van zichzelf dat hij er zo wel goed uitzag, en een brutale schittering sprong in zijn ogen. Met een snelle haal nam hij zijn tandenborstel en haalde die over zijn tanden, zodat die weer mooi blonken. "Draai je kussen vannacht om, sukkel, dan slaap je beter," spraken zijn gedachten hem streng toe. De jongen nam een handdoek en depte het water dat nog op zijn gezicht glom af, waarna hij breed glimlachend het badkamertje verliet, om zich aan te kleden. Hij gritste een zwarte broeh uit z'n lade, en trok die aan, haalde zijn riem door de gespen en trok die daarna stevig aan. Zo voelde hij zich magerder, al was hij een magere jongeman. Een wit shirt, en zijn pull. Voorzichtig nam hij zijn schoenen onder de kast uit, trok die aan, maar voor hij de veters strikte, bedacht hij dat hij kousen aan moest, dus deed hij die snel aan. Dáárna deed hij zijn schoenen aan. Nog snel pakte hij zijn eventuele spullen die hij 'nodig' zou hebbe,; Portefeuille en geld. Hij stopte snel iets kleins om te ontbijten in zijn mond, waarna hij zijn kamer verliet.

Nadat hij door de gangen gezwerfd had, klopte hij aan bij de juiste deur. 'Hij is open. Schoenen uit alsjeblieft,' Slen haalde de klink naar onder, en stapte binnen, waar de leerkracht op een kleed zat. Hij knikte haar toe, en hurkte op zijn veter los te maken. "Goedemorgen, mevrouw," Zijn schoenen dropte hij, samen met zijn tas (waar portefeuille met geld inzat) tegen de muur, waarna hij voorzichtig naar het kleed liep. Er zat al een meisje dat hij herkende.
Hij en zij waren een keertje gebotst, zijn fout. Hij glimlachte naar haar, en nam plaats naast haar. Met een vragende blik keek hij naar het midden van de circkel, en sloot daarna even zijn ogen. Hij was doodmoe, en zijn ogen sluiten kon toch wel even, tot de rest er was ..?

Ochtenden waren veel meer Earia haar ding dan avonden. Ze was een typisch ochtendmens. Vroeg eruit, dan had je het meeste aan je dag. En dan was je de drukte van de school voor, zodat je op het laatste moment niet onnodig hoefde te stressen over of je wel op tijd zou komen. Het jonge meisje zat dan ook met een tevreden glimlach rustig door een boek te bladeren in de eetzaal, terwijl haar medestudenten nerveus op en neer aan het rennen waren om de eerste bel maar voor te kunnen zijn. Blij dat ze dat deel van haar ochtend al een tijdje achter de rug had. Plannen was heilig op school. En hieruit bleek dat er genoeg zondenaars waren.
Met een klap sloeg ze het boek dicht, het bladzijdenummer dat ze als laatste had gelezen in haar geheugen gekerfd. Vanaf dat nummer zou ze na school weer verder gaan. Of wellicht, als het toegelaten werd door haar medeleerlingen, tijdens de pauze. Maar tot die tijd, zou het even opletten en zwoegen worden in een aantal lessen. Tijd om te vertrekken. Met haar gevulde tas over haar schouder geslagen stapte het meisje tussen de kibbelende en knorrige leerlingen door, een routine waar ze al aardig gewent aan was geraakt.

In Earia haar planning stond aangegeven dat ze haar dag zou beginnen met een lesje waarzeggerij. En wetende welke stof ze in het vak vandaag gingen behandelen, kon ze niet ontkennen dat ze zin had in de les. Als ware boekenwurm interesseerde runen en de vertalingen ervan het meisje natuurlijk enorm. Om de waarde en de betekenissen van deze tekens de leren kennen was iets waar ze zich bijzonder op kon verheugen. Het ontrafelde mysteries en kon onduidelijkheden ophelderen. Zeker geen slecht vooruitzicht.
Met een klein, vriendelijk glimlachje opgesteld stapte Earia het bekende lokaal in, wat sinds haar laatste komst de nodige reconstructie had ondergaan. En de veranderingen deden het lokaal zeker ten goeden! De nieuwe opstelling liet het allemaal een stuk mooier zien en zorgde voor een wat betere sfeer. Alsof het allemaal wat beter en gemakkelijker door de kamer kon stromen. Ze voelde zich erdoor beter op haar gemakt.
Zoals anderen voor haar gedaan hadden, trok Earia haar schoenen uit, legde ze het paar samen met haar tas aan de kant en sloot ze zich bij de rest in de kring aan. In de kleermakerszit belandde Earia op één van de kussens. “Goedemorgen, Miss,” begroette het meisje de lerares. Met een vriendelijke glimlach en een knikje maakte ze haar begroeting af. Nieuwsgierig, maar zo subtiel nodig om niet onbeleefd te lijken, liet ze vervolgens haar blik langs de andere leerlingen glijden. Eens kijken met wie ze de les zou gaan volgen. Allemaal wel onbekende gezichten… Gezichten die haar niet geheel onvriendelijk leken. En, op een uitzondering of twee, vielen slaperige hoofdjes in het lokaal haar nog wel mee. Of nou, bij wat ze gewend was in ieder geval. Het zou zo –hopelijk- in elk geval niet een al te groot gaapfestijn worden, zoals dat was bij de meeste eerste paar lessen van de dag.

Hij wilde niet te laat komen. Will had nog een afspraak gehad in de ziekenzaal, voor een kleine checkup en nieuwe pijnstillers. Er was echter een ongevalletje voor hem geweest, door die vervelende vissen, en daardoor was hij later. Hopelijk was het nog niet te laat! Zo snel als hij kon haastte hij zich door de gangen, maar het wilde allemaal niet zo lukken. Het was de laatste tijd alleen maar beter met hem aan het gaan, tot hij en Ike aangevallen werden door die rotvissen. Ike was vergiftigd, maar er gelukkig weer bovenop aan het komen; Will was niet geraakt door de beesten, maar had wel magie moeten gebruiken om de laatste te vermoorden.
No big deal for a magician, huh? Wel voor Will. Je kon al aan zijn uiterlijk zien dat het niet helemaal goed zat met zijn gezondheid. Een blind oog, opgezette aderen over zijn gehele linkerhelft; haren zo wit en stro-achtig dat ze bijna dood waren, een huid zo dun als papier. Zijn huid was bleek en zijn gehele uitstraling was er één van een fragiel en breekbaar persoon. Het verhaal erachter vertelde hij liever niet, wilde mensen niet te dichtbij laten komen. Ze vonden hem toch alleen maar een creep, waarom zou hij hen zijn verhaal vertellen? Het veranderde toch niets.

De jongen haastte zich verder, naar het lokaal voor Waarzeggerij. Al ging hij niet naar veel lessen, vanwege de vele rust die hij nodig had om te genezen, hij had wel graag bij deze les willen zijn. Het interesseerde hem erg en vooral runen leken hem de moeite waard om te leren. Daarom had hij zich ingeschreven, met toestemming van de schooldokter natuurlijk. Als hij nu maar niet te laat kwam.. Will vond het juiste lokaal, stopte even om op adem te komen en deed toen voorzichtig de deur open. Verschillende leerlingen zaten al in een cirkel op de vloer, zonder schoenen aan. Hij deed de zijne ook maar uit en legde zijn tas bij de andere schoenen en tassen op de grond. Daarna ging hij op zoek naar een leeg plekje. Eerst liep hij echter naar Miss Oriël toe. 'Hallo, Miss. Het spijt me dat ik zo laat ben. Ik had nog een afspraak met August,' legde hij uit. Om niet nog langer te onderbreken ging hij maar snel zitten, in kleermakerszit - wat een ongemakkelijke houding, als hij dit te lang moest doen ging hij echt pijn hebben - en keek naar de grond. Hij keek niet echt naar zijn medeleerlingen; had al gezien dat hij hen allemaal niet kende en wilde niet dat ze zijn gezicht teveel zouden zien.

De eerste leerling die binnen kwam lopen was een meisje met donker haar en vrijwel net zulke felle blauwe ogen als Oriël. De vrouw met het korte paars blauwe haar opende haar ogen en liet haar blik die van de ander ontmoeten. Oriël keek bijna nooit verder dan de ogen van een persoon. Als je haar later had gevraagd om een beschrijving van de leerlingen die deze dag haar les bij zouden wonen dan kon ze je dat niet vertellen op misschien een paar uitzonderlijke details na. Maar toch kon ze in een oogopslag alles van haar leerlingen te weten komen. Letterlijk. Een van Oriëls meest gebruikte divinatie methoden was Oculomantie. Een blik in je ogen en ze wist je diepst bewaarde geheimen. Er waren manieren om je ertegen te wapenen. Maar de meeste mensen wisten niet eens dat ze het deed, laat staan dat ze wisten hoe ze zich ertegen moesten beschermen. Diezelfde ogen volgde nu het meisje en hoe zij naar een van de kussens liep nadat ze haar schoenen had uitgetrokken en haar tas tegen de muur had gezet. Niet lang daarna druppelde ook de andere leerlingen binnen. Ze knikte hen een voor een gedag. Twee jongens die ze nog niet eerder in de les had gehad. Daarna kwam er een bekend gezicht binnen lopen. Earia, het meisje dat van Oriël al eens eerder bijlessen had gekregen om haar gaven beter te kunnen ontwikkelen. Ze wachtte even tot het meisje ook zat en keek toen de kring leerlingen rond. Er was nog een kussen onbezet. 'Goedemorgen Lillian. Goedemorgen Rick. Goedemorgen Slen. Goedemorgen Earia,' begon ze kalm terwijl ze elk van hen aankeek bij het noemen van hun naam. 'En goedemorgen William,' sprak ze ten slotte waarna de deur open ging en ook de laatste leerling die deel zou nemen aan de les binnen kwam. Hij verontschuldigde zich dat hij zo laat was. August, die naam deed een herinnering ontwaken. Hij was de schooldokter. Oriëls blauwe ogen boorde zich haast in die van William. 'Als de les je teveel wordt wil ik graag dat je je rust neemt William,' zei ze hem uiteindelijk.

Haar ogen maakte zich los van hem. 'Goed,' zei ze, haar stem wat algemener en zakelijker. 'Welkom. Voor de nieuwe leerlingen in mijn les, ik ben Oriël Tá Suíl. Jullie krijgen vandaag les over runen, hun betekenissen en hun magische krachten. Deze les heet level een met een reden. Voor de studenten onder jullie die met succes de les van vandaag afronden kunnen door naar level twee, daarin zal meer geavanceerde technieken worden behandeld voor krachtiger resultaat. Maar dat is iets voor later. Laten we ons eerst concentreren op deze les. Ten eerste iets over Runen. Het woord betekend geheimen en fluisteren. Het zijn beschermende tekens, energieversterkers. Het runenschrift heeft een eigen alfabet wat we de futhark noemen. Het oorspronkelijke schrift bestaat uit vierentwintig tekens. Wij gaan ermet vijfentwintig werken. Elk teken heeft zijn eigen naam en betekenis. Ga niet te licht om met deze magie. Dit zijn oerkrachten waar we vandaag mee gaan werken. Als je ze niet onder controle hebt gaan ze een eigen leven leiden en wie ze voor slechte doeleinden probeert te gebruiken zullen ze zich tegen keren. Jullie zijn gewaarschuwd. De eerste runen waar we mee gaan beginnen zijn Feoh, Ur en Thorn,' begon Oriël haar les en legde drie hagelwitte stenen met zwarte tekens in het midden van de cirkel zodat iedereen ze goed kon zien. De eerste, Feoh, legde ze apart van de rest. 'Feoh of Fehu staat voor bezit en welvaren. Historisch gezien staat hij voor vee. Want wie veel vee had vroeger, was rijk,' legde ze uit waarna ze de volgende steen apart legde. 'Dit is Ur of Uruz. Hij staat voor uitdaging. Hij staat bekend als de rune van overgang. De dood van het oude en de geboorte van het nieuwe. En tot slot hebben we Thorn of Thurizas. Hij adviseert ons om voorzichtig met de dingen in het leven om te gaan. Het nadenken over acties voordat we ze uitvoeren,' eindigde Oriël haar uitleg. Ze keek de kring even rond. 'Aan de hand van deze informatie. Kunnen jullie mij vertellen waar je Feoh, Ur en Thorn voor zou kunnen gebruiken?' vroeg ze aan haar studenten.

Rick krabde een keer achter zij hoofd want hij had geen flauw idee wat je met die stenen kon doen. Die namen onthouden was geen punt maar wat er mee te doen dat was de grote vraag. "je kan er mee proberen te sjoelen maar dat zal wel niet het juiste gebruik zijn" zei hij droog terwijl hij er nog een keer over peinsde wat het correcte gebruik nou zo wezen. Hij was wel geïnteresseerd wat het juiste gebruik zou zijn maar hij kon geen link leggen met de betekenis en met wat het zou uit moeten halen in de wereld. "Oftewel ik heb geen flauw idee wat we er mee kunnen doen" zei hij er nog vlug achteraan om Mevrouw Oriël niet te kwetsen maar ja het was wel het enige waar hij de stenen voor zou kunnen gebruiken.

Edit Master Savador:
Rick, ik heb je een tijd geleden een PB gestuurd of je je accountnaam wilde veranderen in Rick. Misschien heb je hier overheen gekeken? Ik zou je willen verzoeken om het alsnog te veranderen. Je gebruikersnaam is namelijk ook de naam van je karakter. Je kunt dit gewoon zelf doen door naar je profiel te gaan. Mocht je nog vragen hebben dan hoor ik het wel.

Hij was te laat, damn. De lerares leek het echter niet zo erg te vinden; ze keek hem diep in de ogen, vroeg hem de les te verlaten mocht hij het niet volhouden. Dankbaar knikte hij naar haar, keek in haar ogen. Het was vreemd; ze leek hem al door te hebben voor hij het zelf helemaal wist. Ergens was het eng, maar voor Will was het vreemd geruststellend. Hij haatte het dat mensen zagen dat er iets was, het wilden weten. Hij wilde het niet vertellen. Juist het idee dat deze vrouw het allemaal al leek te weten gaf hem het idee dat hij zichzelf kon zijn. Dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Natuurlijk zou ze niet alles weten, dan zou ze zijn medische dossiers door moeten lezen. Die er nauwelijks waren. Nee, hij kon hier rustig zitten en zijn tijd nemen. Magie bleef voor hem een gevoelig punt. Het was voor hem moeilijk om magie te gebruiken op een normaal niveau, aangezien dat hem lichamelijk brak. Maar een beetje met runen gooien, dat zou misschien nog wel goedkomen?

De lerares stelde zichzelf voor. Will wist eigenlijk de namen van zijn klasgenoten niet eens, maar het interesseerde hem ook niet. Hij was niet zo sociaal, had geen behoefte aan oppervlakkige vrienden. Als hij mensen in zijn leven toe wilde laten, moest hij echt iets aan ze hebben. Hen alles toe kunnen vertrouwen. Hij had zijn zusje en dan was het goed, toch? Meer kon hij niet doen. Meer durfde hij niet aan.
Miss Oriël trok nu zijn aandacht door de uitleg te beginnen. Hij knikte een beetje, als teken dat hij de ernst van deze krachten begreep. Uit de stenen zelf resoneerde al kracht, Oriël had ze waarschijnlijk wel vaker gebruikt. Haar eigen magie zou immers ook niet niets zijn. Toen ze de drie stenen echter voorstelde en neerlegde, kon hij nergens op komen. Waar je die drie stenen voor zou kunnen gebruiken? Samen? Apart? Je kon er de toekomst mee voorspellen, toch? 'Misschien kun je deze stenen gebruiken om te kijken of er bijvoorbeeld aan je geadviseerd wordt een uitdaging aan te gaan, of dat je welvaart te wachten staat?' vroeg hij, zachtjes. Om eerlijk te zijn wist hij helemaal niets van runen, maar proberen kon altijd wel, toch?

S l e n M î N ö v é

'Goedemorgen Lillian. Goedemorgen Rick. Goedemorgen Slen. Goedemorgen Earia,' De dame keek iedereen één voor één aan bij het noemen van de naam. 'En goedemorgen William,' Slen keek even om, naar een jongen die iets later binnen gekomen was. De jongen zei iets, maar Slen had niet helemaal geluisterd, vermits zijn hij meer zijn aandacht op Miss Oriël gevestigt had.

Miss Oriël stelde zich voor als Oriël Tá Suíl, en Slen knikte met zijn hoofd, besloot om de naam te onthouden, ook al zou hij haar nooit met haar volledige naam ~~(mogen)~~ aanspreken. Hij kende zijn klasgenoten niet, hij kende hen namen niet, en had daar op dit moment geen probleem mee. Ook al had Miss Oriël iedereen begroet, de namen was hij al lang vergeten. Hij keek even van gezicht tot gezicht, alles in zich opnemend, maar luisterde daarna naar de lerares, die weer sprak en een hele uitleg gaf over de runen. Feoh, Ur en Thorn, zo heette de eerste drie Runen. Miss Oriël legde drie witte stenen met warte tekens op in het midden, die Slen aandachtig bekeek. Hij had meer zin in deze les dan dat hij toegeven wou. De dame legde een steen apart, stelde hem voor als Feoh of Fehu, die symbool stond voor bezit en welvaren, en historisch gezien voor vee, wie veel vee had was rijk. De volgende steen die ze apart legde heette Ur of Uruz. Hij stond voor uitdaging, als de rune van de overgang. En tot slotte legde Oriël Thorn of Thurizas apart. Ze legde uit dat hij adviseert om voorzichtig met dingen in het leven om te gaan, om na te denken over dingen voordat we ze uitvoeren. Slen's aandacht werd terug naar de vrouw gehaald toen ze vroeg waar ze de runen voor konden gebruiken. Hij keek naar de witharige laatkomer, die iets zei, maar Slen beet gewoon even op zijn lip voor hij wou spreken, omdat hij echt niets van runen wist en niet superdom lijken wou. "Kun je misschien met Feoh zien wie behoefte of nood aan rijkdom heeft?" vroeg hij met zachtere stem dan normaal. "En Ur om een overgang te maken naar een beter persoon?" Hij formuleerde al zijn zinnen in vragen, zodat hij een simpele 'nee' of 'ja' met uitleg kon krijgen. Als je het mededelend zei kwam het zo sullig over als je fout zat. "En Thorn zou je misschien kunnen gebruiken om te zien hoe 'fragiel' iemand is, en om te zien hoe voorzichtig je met die persoon om moet gaan?" Hij wist het niet, dus stelde hij dit maar voor, om daarna naar de stenen te staren.

I'm an angel with a shotgun, shotgun, shotgun
An angel with a shotgun, shotgun, shotgun

Niks leek aan de lerares voorbij te gaan, wat ook wel te verwachten viel. Haar zintuigen stonden weer op scherp en zonder moeite leek ze op te kunnen vangen wanneer de laatste leerling binnen zou komen, zijn aanwezigheid al bevestigend nog voordat hij het lokaal binnen was gestapt. Waarzeggerij bleef toch een merkwaardig iets.
De les begon en enkele stenen werden voor gelegd. Stenen met mysterieuze symbolen, die Earia haar nieuwsgierigheid direct wisten te prikkelen. Ze leek de symbolen vaag te kunnen herkennen, uit boeken die ze gelezen had, in een ver verleden, maar de namen en betekenissen bleven ver weg uit haar hoofd. Zó een goed geheugen had ze helaas niet. Gelukkig volgde de uitleg erbij, die enkele opheldering verzorgde. Namen en betekenissen werden genoemd, enkel de gaves die de runen gaven, bleef een vraagstuk. Een vraagstuk die de leerlingen mochten beantwoorden. De eerste opmerking vloog er al uit, wat eerder als een grap behandeld werd. Een lichte frons en een flauw glimlachje bekleedde Earia haar gezicht. Typisch.
Meer antwoorden volgde. Antwoorden die meer vragend en voorzichtig klonken. Ze was in elk geval niet alleen in haar onzekerheid. Haar medestudenten leken ook niet zeker te zijn over hun antwoorden, die met twijfel toegespeeld werden. Dat gaf vreemd genoeg wat meer zekerheid voor haarzelf. Dat maakte het proberen in elk geval wat makkelijker. En nu moest ze graven…
Ze had een klein beetje kennis opgedaan over Runen en hun betekenis, een aardige tijd terug. Toen had ze wat over de symbolen gelezen uit een klein boekje, die je bijna in je zak kon steken. Maar dat was allemaal te ver terug, waardoor haar geheugen nogal troebel zag. De namen en verhalen die eraan hingen klonken ergens bekend, maar het was in haar hoofd nog te vaag om echt de kloppende informatie te kunnen vinden. Dat zou dus een gokje worden. Ze zou haar onzekere antwoord tussen de rest moeten gooien.
“Was… het niet zo dat Uruz iets van extra kracht kon geven? Ook als in extra uithoudingsvermogen?” trad het bleke meisje voorzichtig op. Ze meende zich iets te herinneren dat het ook iets met geluk te maken had, maar daar durfde ze zich niet aan te wagen. Ze moest verder graven. “Feoh… had geloof ik iets te maken met geluk en balans.” Dat was gewoon een werkelijk schot uit het donker. Het verhaal over vee die eraan hing had haar een klein beetje op weg geholpen, maar duidelijk nog niet goed genoeg. “En Thorn… had iets duisters. Iets tegen je vijanden, je strijd- en wilskracht aanwakkeren. Maar ik ben van geen van allen echt zeker.” Goed, dat had ze met de nodige moeite eruit gekregen. Nu maar afwachten of ze ook maar een klein beetje in de goede richting zat.

De meeste leerlingen begonnen meteen met brainstormen over haar vraag. Rick had al snel een antwoord klaar. Ondanks dat zijn antwoord misschien een beetje bijdehand klonk moest Oriël inwendig glimlachen. Hij dacht op z'n minst na over haar vraag. William scheen ook iets te hebben om toe te voegen. Ze knikte naar hem maar bleef nog even stil. Eerst eens zien wat de rest te zeggen had. Haar aandacht ging naar Slen toen ook hij antwoord gaf, zij het een beetje zacht en twijfelachtig. 'Je hoeft je niet onzeker te voelen. Er zijn geen foute antwoorden,' sprak ze hem bemoedigend toe. Ze wilde mensen aansporen om na te denken en Earia leek meteen op Slen door te gaan. Oriël kon het niet helpen. Nu brak de kleine glimlach echt door. Ze had Earia graag in de les. Het meisje was een goede studente en wist altijd veel over de onderwerpen. 'Ik hoor veel gelijkgestemde antwoorden. Ja, je kan de stenen gebruiken om vragen te stellen. Maar vragen stellen is gevaarlijk als je niet weet wat de stenen doen. Ook als je jezelf niet in een benarde situatie bevind kunnen de stenen uitkomst bieden. Ik heb een paar zakjes met runenstenen voor jullie om mee te werken. Voor jullie eerste opdracht zoeken jullie Feoh, Ur en Thorn uit de zak. Vervolgens gaan jullie op papier een situatie bedenken waarin je een of meer van de stenen kan gebruiken. Denk aan het helpen van iemand in nood of een lastige situatie waar je zelf uit moet zien te komen. Wie iets op papier heeft mag bij mij een simulatie komen doen om te oefenen met de stenen. Neem het oefenen serieus. Aan het einde komt een test. Wie die test haalt krijgt een eigen zakje met runen en mag deze ook gebruiken. Wie de test haalt mag daarna ook door naar level twee. Als je niet slaagt vandaag kan je de test altijd opnieuw doen. Dan kan je een afspraak maken na de les,' vertelde Oriël. Ze stond op van het kussen en liep naar het bureau waar ze vijf buideltjes met runenstenen had klaar liggen. Ze pakte ze van het bureau en deelde ze uit aan de leerlingen. Tenslotte tekende ze de runen nog in het groot op het bord. De kleine stenen van haar eigen set ruimde ze weer op. 'Jullie mogen beginnen,' zei ze.

(Hier nog even de afbeelding van Feoh, Ur en Thorn)

Wow, dit was echt lastig. De andere twee mensen kwamen nog met ideeën en die van het witharige meisje klonken echt heel goed. De stenen waren om vragen aan te stellen en dan uitweg te bieden, goed. Tot zover klonk het begrijpelijk. Je moest wel weten hoe ze werkten; anders was het gevaarlijk? Hmm, dat trok hem dan toch wat minder. Hij hoopte maar dat Oriël er rekening mee had gehouden dat de leerlingen hier waarschijnlijk geen ervaring mee hadden. Hij kreeg een bundeltje met runestenen en de opdracht een situatie uit te schrijven waarin hij ze kon gebruiken. En dan naar Oriël gaan om de situatie uit te beelden en de stenen te gooien, plus interpretatie? Dat maakte hij er een eind uit op. Het klonk nog best lastig. Daarom keek de jongen ook even twijfelachtig naar het zakje dat voor hem lag. Okay. Pen en papier?

Zodra Will pen en papier had, begon hij al wat dingen neer te krabbelen. Vaak kwamen ideeën uit vorige doodles, dus hij kon maar beter wat op papier hebben. Iemand helpen. Uithoudingsvermogen; extra geluk en balans; strijdlust aanwakkeren. Als dat het een eind was, dan kon hij er misschien nog wat mee. De situatie die hij zich voor de geest haalde was degene waarin hij zijn zusje mee gesleept had, weg van thuis. Toen had hij al die stenen wel kunnen gebruiken, niet? Adrenaline deed de truc gelukkig ook wel, dus dat was geen probleem geweest. Nou ja, strompelend midden in de nacht weg proberen te komen met je half slapende zusje aan de hand. Ze had bijna nog hem moeten dragen. Hij was echt de slechtste broer ooit.
Will zuchtte zachtjes bij die herinnering en beet even op zijn droge lip, voordat hij verder ging met schrijven. Hij vond dat je dit prima zou kunnen gebruiken als je iemand dus ergens weg moest krijgen; stel dat er een kast omviel. Extra geluk en balans sprak voor zich, dat kon je in iedere situatie wel gebruiken. Uithoudingsvermogen en strijdlust waren echt voor zo'n moment, dat iemand aangevallen werd en je ging helpen. Dat klonk wel goed. Het denken en schrijven duurde wel, hij was al goed een kwartier bezig voordat hij zijn uiteindelijke scenario op papier had gezet. Zou dit goed zijn? Hij besloot naar Oriël te gaan. Voordat hij iets probeerde, had hij nog een belangrijkere vraag.

Voorzichtig stond hij op, zorgde ervoor dat zijn lichaam minimale inspanning moest leveren. Hij voelde zich nog steeds rot. Naar het bureau van Oriël, zijn vraag stellen. 'Miss, zou dit een goed scenario zijn?' Hij schoof het papier naar haar toe. Zodra hij een antwoord terug had, keek hij even om zich heen om te checken of iedereen een beetje afgedwaald was en hem niet zou horen. Hij gaf het niet al te graag toe, het was onzinnig om hier te zijn als je.. je magie niet uit kon oefenen. Het was pijnlijk. Hij wilde het liefst dat mensen zo min mogelijk over hem wisten, dat voorkwam de meeste pijn. 'Miss, ik moet nog wel iets zeggen. Als deze simulatie veel magie afstraalt of mijn magie wat gaat eisen, dan vrees ik dat ik dit niet kan.' Hij keek erg verdrietig toen hij dat zei, teleurgesteld. 'Het spijt me, ik had gehoopt dat ik in een theorieles zou komen. Dat zou geen probleem zijn,' gaf hij aan, hield zijn stem laag. Hij had het zo gehoopt, maar hij wilde het risico niet lopen; Oriël wilde ook geen lokaal dat onder het bloed zat, toch? De jongen staarde naar zijn voeten, durfde even niet meer naar de lerares te kijken. Het zou hem niet verbazen als ze hem weg zou sturen.

PROFILE MAGICIAN

» Les: Runen level 1 [Liam]
» Bijles: Runen level 1 || Syrax
» Bijlessen waarzeggerij
» Fusion les - Waarzeggerij || Woudmagie
» Inschrijven Waarzeggerij lessen

Waarzeggerij les: Runen level 1

Waarzeggerij les: Runen level 1

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen