Er was iets verschrikkelijks gebeurd. Het was te ruiken in de lucht en het was te zien aan de huidige staat van de ziekenzaal. Er hing een zoutige ijzerlucht in de zaal, wat afkomstig was van een duidelijke factor: robijnrood bloed dat verspreid over de grond lag. Het spoor van bloed begon bij de deur en eindigde bij één van de bedden, waar een gigantische plas lag. De witte lakens waren rood gevlekt door de vloeistof en het leek alsof iemand compleet leeg gebloed was. Er lag zoveel bloed...
Het leek bijna op een moord-scene. Leek. In werkelijkheid leek het alleen maar alsof er iets verschrikkelijks gebeurd was, alsof iemand hier vermoord was. De waarheid was dat een leerling de zaal in was gekomen met een grote snee in de onderarm. De ader was geraakt, waardoor het bloed in grote hoeveelheden overal was gekomen. Hij zou doodgebloed zijn als August zijn speciale magie niet had gebruikt.

Nu was hij echter opgezadeld met de schoonmaak. De bloederige lakens had hij alweer vervangen, hij was nu druk bezig met het schoonmaken van de marmeren vloeren.
Zijn gezicht was te vergelijken met onweer. Als er één ding was waar hij een hekel aan had, was het wel het schoonmaken na een kritieke situatie. De leerling lag dan wel levend en wel in een bed aan een infuus, maar god, wat had hij een troep gemaakt. Hij kon hem natuurlijk niets verwijten, het bloeden stopte niet zomaar, maar bloed was zo gruwelijk moeilijk te verwijderen. De bloederige lakens zouden niet schoon meer worden en hoe meer hij boende, hoe meer het bloed zich verspreide en de vloer oranje kleurde. Zijn emmer water was al vlug een emmer bloed en zijn mop was felrood tot op het punt dat de spons niets meer dan bloed bezat. August zuchtte geërgerd en liet zijn mop vallen uit ergenis. Hij kon nog beter watermagie gebruiken...
Hij draaide een kraan open en liet het water uit de kraan vloeien. Met soepele bewegingen van zijn armen boog hij het water en liet het voor zich verzamelen in een bol. Hij wachtte tot er genoeg water was voordat hij het water over de vloer liet spoelen. Er lag gelukkig niets op de grond en het interieur stond allemaal op poten, dus daar was geen probleem. Het water spoelde over de vloer en nam al het bloed mee. Er sijpelde ook wat water onder de deur uit, maar dat zou hij later schoonmaken. August maakte wat bewegingen met zijn handen en armen die het golven van de zee mimiekten, waardoor het water over de grond kroop en al het bloed mee nam. Met andere bewegingen dan eerst tilde hij het water weer op en liet het samenkomen in een bol. Het water was niet meer helder, er vloeide nu een rode vloeistof doorheen alsof er rode inkt in het water was gegooid. Langzaam maar voorzichtig liet hij het water in een stroom de wastafel in stromen alsof hij een emmer aan het leeg gooien was.
Hij liet zich niet afleiden toen de deur van de ziekenzaal open ging. 'Ja ja, ik ruim het water buiten zo ook op.' mompelde hij slechts terwijl hij zijn ogen op de waterstroom hield.

SHOUUU~

Spyro had hij al niet meer en echt een idee hebben over het hoe en wat wist hij niet. Buiten was het warm en de vogels vloten, ook deden ze veel hun behoefte. Soms tot ergernis van een leerling die het dan net opving. Pluisjes van de bomen waren in de rondte aan het gaan, met andere woorden een hell weer. “Hmnnn” Klonk een blond harige jongen van achter het bed. In zijn kamer scheen de zon, het gordijn was naar beneden getrokken doordat hij zich in zulke bochten had gewrongen, met het gordijn in de haak gekomen was en gevallen. Zijn ogen waren wat rood opgezet door het gehuil van de laatste nacht.

De laatste keer dat hij bij August was geweest was ondertussen twee jaar geleden, ruim geleden. En de pijnstillers waren een keer op, hij had al een en andere aan paracetamols op maar nog had hij zitten schreeuwen in het kussen van de pijn in zijn rug. “Just work goddamn asperins..!” De stem klonk schor en haperend terwijl hij zich als een bolletje had opgerold. Hij had haast een overdosis aan de pijnstillers maar het werkte eindelijk wel een beetje. Met lichtjes glazige ogen liep hij op de gangen, ergens bang dat hij naar August moest. Het viel gelukkig tussen de lessen, maar om de periode had deze jongen het idee dat hij vermoord werd zo veel pijn had hij in zijn rug. Hij wist waardoor het kwam, hij wist hoe het kwam. Hij wilde alleen dat de pijn minder werd, van die vloek kwam deze jongen toch niet af…
“Mizu..?” Klonk de jongen nadenkend in zichzelf. Er was een grote hoeveelheid water op de gang en het doorweekte z’n stoffen schoenen. Hij bekeek z’n eigen spiegelbeeld in het water waarna hij verbeten weer omhoog keek. Het was toch niet te harden, had de ziekenzaal wateroverbelasting? Maar hoe, het was een helder weer buiten… Maar bovenal, er hing geen briefje. “It just happened?” een van de wenkbrauwen kwamen omhoog terwijl hij even de deur na keek. “Nothing…” Mompelde de jongen terwijl hij met een hand door zn haren ging. Het zat slordig dan normaal, een echte bedhaar kon je zeggen. Zijn hand ging langzaam naar de greep toe van de deur en opende het eerst een beetje voorzichtig. Meer water stroomde naar buiten toe wat Tomme een tong liet uitsteken in de zin van gatver. Een geur versterkte dat nog en hij hield zich groot door een hand voor z’n mond te doen. Deze geur gaf hem veel herinneringen. Vooral wat hij ondertussen al had mee gemaakt met Liam.. Die sukkel wist zich altijd wel ergens mee te verwonden… Keukens vooral!
De geur was sterk en rook naar metaal, de kleur van de bal die August vast had was rood. Wat waarschijnlijk de bron van de geur was. Bloed, kleurrijk rood bloed. De vloer glimde nog mooi na van het water wat er eerder overheen gegaan was, het was anders dan hij ooit gedacht had. Een ziekenzaal waar iemand vermoord kon zijn. “….” De dokter mompelde iets naar hem waar hij zelf enkel maar op slikte en zijn greep op de deurgreep werd wat verstevigd. Het koste hem de grootste moeite al om hier te komen, maar bovenal koste het hem ook veel lip bijten waar wat bloed bij was gekomen, zo erg ondertussen. Zelf had hij amper gereageerd op August en zijn ogen gleden naar de hoek waar hij heen moest, of eerder waar de sloten ondertussen zaten. Zo te zien had August eerder geleerd van de aanvaring. ‘ Why is he here? I can find them myself… so.. shoo..’ Klonk het in zijn gedachten waarna hij z’n ogen weer op August weer liet vallen. Zijn kleding was simpel, hij had een joggingsbroek aan met een sweatshirt erover heen. Het viel niet direct op zijn rug wat toch een hele boel scheelde. Met glazige geel paarsige ogen keek hij weer rond en sloot de deur achter zich. “… Ohayoo..” Besloot hij maar te zeggen als een teken dat hij er was. Hij zou ooit iets moeten zeggen tegen de dokter.