Traag gleed zijn licht uitgestrekte vinger over de rand van het glas, wat de kamer met een wonderlijk geluid vulde als van een windorgel. De bloedrode kleur van de wijn walste zacht heen en weer in de gloed van de namiddagzon. De aktetas die hij onder zijn bureau geschoven had zat nog stampvol nakijkwerk, maar hij deed geen enkele poging om de proefwerken eruit te halen, er een nette stapel van te maken en zijn handen uit de mouwen te schudden. Hij had het veel te druk met andere dingen. Het leer van zijn luxe stoel kraakte zacht toen hij naar achteren boog om ontspannen tegen de rugleuning te zitten, zijn ene been over het andere geslagen. Een snuif, een zachte voldane zucht die zijn lippen verliet terwijl hij zijn hoofd met gesloten ogen in zijn nek legde. Met een huivering legde hij het flinke stapeltje briefgeld dat hij langs zijn neusgaten haalde weer neer. Puur genot. En allemaal voor hem. Ja, hij had ze weer binnen voor deze maand. Zijn toebehoren. Ze verdwenen in kassalades van slijterijen, soms onder topjes gestoken van tippelaarsters - maar allemaal voor één doel en dat was niets anders dan zijn gelukzaligheid.
Zijn andere hand streelde met trage halen over het gladde lijf van één van zijn slangen, die als een waakhond naast zijn stoel rustte. De gespleten pupillen roofzuchtig op het raam gefixeerd kwam de anaconda langzaam in beweging en glipte door het raam, die door zijn meester met een achteloze zwiep van zijn hand op een kiertje werd gezet - naar buiten, de broeierige namiddag in. Zodra de zon begon te dalen kwam de drang om te jagen bij zijn dienaren naar boven. Terwijl hij vanuit zijn stoel toekeek hoe het lijf traag over de vensterbank gleed en eindigde in een staartpunt voor hij helemaal uit het zicht verdween, zette Savador het wijnglas aan zijn lippen. Dat had hij misschien beter niet op dat moment kunnen doen, want hij proestte de halve inhoud er weer uit bij een enorme klap tegen zijn deur die het kasteel zowaar op zijn grondvesten liet schudden. Alsof dat nog niet genoeg was, gescheld en opgelaten gekir op de gang. Ja, waarom ook niet? Kom allemaal maar naar de gang van de Hoofdmeester, mensen, de enige apenkooizone op de gehele school.
'Nee!' sneerde hij door de deur heen met zo'n grauwende ruk met zijn hoofd in diezelfde richting dat hij zijn eigen wijnglas bijna over zijn overhemd bonjourde. 'Ik ben bezig!' Gauw stopte hij al zijn poen even weg in zijn portefeuille die hij toch al nauwelijks meer dicht kon krijgen. Stel je voor dat ze met een schouderbeuk binnen kwamen vallen en zijn erg duur verdiende geld voor zijn neus weg snaaiden, om dan uit te geven aan partyslingers en tequila's.
Gemorrel aan het slot, herenschoenen die over de smetteloze vloer schuifelden, een zachte klik. Even later zwaaide alsnog de deur open, al dan niet erg verwelkomend met het nijdige gelaat van de zwartharige man in de kier. 'Ja?' siste hij alsof ze twee kleine onschuldige meisjes waren met blonde vlechtjes en een spikkeljurkje die aan zijn deur kinderpostzegels kwamen verkopen. 'A-ha.' Het kwam er boosaardiger uit dan een leraar aan een leerling hoorde te tonen, maar hij leek er niet eens moeite voor te willen doen om de grimmigheid in zijn stem te verbergen. Met het besef wie er voor zijn neus stonden - of beter gezegd stond, aangezien hij het andere meisje nog niet goed kende - werd de deur verder opengezwaaid en haalde hij zijn neus op bij het zien van de roodharige meid voor zijn neus. Zijn borst had hij vooruit gestoken en hij had zich in zijn volledige lengte en vleermuisachtige signatuur opgericht, alsof hij erop aasde om intimiderend over te komen. Als we daar die roodharige rebel weer eens niet hadden. Kriss van Valnor. Hun laatste confrontatie begon met een discussie en eindigde in een kus - van haar kant, niet de zijne - en was in het geheel awkward genoeg geweest dat zelfs hij haar wekenlang niet aan had gekeken. Voornamelijk ook omdat hij er gratis een knietje in zijn kruis bij had gekregen. Maar hij herinnerde het zich nog. En hij zou het voorlopig ook niet vergeten. De gore brutaliteit. Het onvergeeflijke gebrek aan respect en privacy. Het vuile lef.
De andere meid gaf hem meteen een steek in het hart bij haar aanblik. Het ravenzwarte haar - de saffierblauwe ogen. De blanke huid die 'zij' ook had gehad. Ze moesten hem op de een of andere manier altijd met zijn verleden confronteren.
Hij kende dit soort types wel. Oh ja, hij kende ze door en door. Tienermeisjes die giechelend het laatste blokuur verzuimden om arm in arm de nabijgelegen stad in te duiken en hun tijd te verdoen met shoppen. Stomme grieten die er iedere dag een modeshow van maakten op school, een wedstrijd om zoveel mogelijk make-up op je gezicht te smeren en er zo strak mogelijk bij te lopen, die achterop de opgevoerde brommertjes van hun bier pimpelende vriendjes klommen en die elkaar op het schoolplein toewuifden om vervolgens los te barsten in een kakofonie van nietsdoende roddels. Gerotzooi in openbare toiletten, wankelen op hakjes en zich de hele wereld voelen, o zo slim, zo knap, zo geweldig, zo gebekt, zoveel swag en haters gonna hate. Het gespuis van 'Heb ik een dikke kont hierin?' en 'Eey, ik wil echt niet blijven zitten, hoor. Straks kom ik nog bij allemaal baby's in de klas. En ik heb nog een negen voor vuurmagie nodig. Dat gaat me dus echt nevernooit lukken.
Ik heb een negen voor vuurmagie nodig en een acht voor Literatuur.
We hebben een wonder nodig.
Ik heb *insert willekeurige naam uit het lijstje van 'lekkere jongens', zoals ze dat dan noemden* nodig' - want dat was hoe hun kleine nog serieus zorgeloos vrije, maar melodramatische wereldje eruit zag op die leeftijd. En owee als je commentaar had op hun puberlijke gedrag, of ook maar blijk van afkeuring door liet schemeren. Over skatties, angels, bff en whatnot hoe ze hun vriendinnetjes betitelden mocht ook geen enkel woord gerept worden, mits je een klap op je kaak wilde. Dan was je een schuine zak met geen greintje humor, want ja, in hun ogen was een leraar een oersaaie piet die geen leven had buiten zijn baantje om en alleen maar bezig was met kwesties of het huiswerk wel werd gemaakt, zodat hij des te eerder naar huis kon, naar zijn vrouw die het avondeten al klaar had staan voor hij zich de volgende dag in weer dezelfde routine worp. Geen mens, maar een leraar; een soort gevoelloze, levenloze robot die zijn mond moest houden en les moest geven, maar die meteen op moest komen draven als er weer iets kleins voorviel. Not really. Hij voelde er veel voor om mensen met zo'n instelling over hem vierkant uit te lachen, maar dat deed hij echter niet. Was het simpelweg niet waard. En hij was wijzer dan dat. Gelukkig ook aantrekkelijk genoeg om hier en daar geflirt over zich heen te krijgen, zoals uiterlijk ook het allerbelangrijkste leek en het enige dat schijnbaar telde voor zulke meiden - tot hij met een vinger begon te zwaaien, dan klakten ze er gauw vandoor. En hij twijfelde er op het moment niet aan dat dit precies zulke types waren.
'Als je klaar bent met mijn deur uit zijn scharnieren te rossen als een gorilla met een stormram, zou ik je willen verzoeken om op te biechten wat je nu weer hebt geflikt,' zei hij vreugdeloos, voornamelijk in de richting van Kriss. 'Die cursussen anger management van meneer Cavallo halen ook geen zier uit,' mekkerde hij daarna kleintjes tussen neus en lippen door in zichzelf, zijn mond afkeurend getuit.

Het was niet erg onwaarschijnlijk dat zijn blik meteen naar de she-devil van de twee gleed. Op het feit na dat rood direct in het oog sprong was de diep weggestopte herinnering - of althans, daar had hij met weinig succes op gehoopt - altijd aanwezig als een zeurende, kloppende zweer. Geen ziel had hem ooit zo'n hard knietje gegeven - zelfs Nina niet toen ze in al haar overdrijven vond dat hij 'te ver over de schreef was gegaan' en ook Madeline niet, die hem lang geleden eens goed op zijn plek had gewezen toen hij geprobeerd had te sjoemelen met het geestelijke bewustzijn van het kind van haar en Norwood. Het was totaal onterecht geweest. En het had hem nog eens twee dagen gekost voor hij zonder een schrijdend beknepen gevoel eindelijk weer eens normaal gebruik kon maken van het toilet. Over zijn weekendse afspraakjes in Oak's Field voor zijn gebruikelijke lustontlading die hij noodlottig af had moeten blazen wilde hij niet eens denken. Achterlijk kind.
Om de een of andere reden stond ze daar maar een beetje ploerterig te wezen tot ze het blijkbaar nodig vond haar mondhoeken om te krullen in een glimlach. Eentje die een rij witte kaarsrechte tanden onthulde in plaats van de schots en scheve gele stomprotsen in een naar tabak en alcohol riekende muil. Toch was het bij lange na niet genoeg om ook zijn tandartsgebit te laten tonen. Hij stond in de deuropening zonder ook maar een spiertje te bewegen en staarde haar strak aan, zo lang en humorloos dat het als komisch kon worden ervaren. Natuurlijk bevielen zijn directe woorden haar niet en daar had je het bekende gedraai van de ogen, een tic van ieder puberaal kind. Niets meer dan een plaatsvervangende handeling omdat de betreffende tienersnotvlerk op geen woorden kon komen om terug te kaatsen, maar wel zijn blijk van irritatie wilde tonen. Zijn vraag werd echter wel afgeketst met een bijdehante opmerking, en voor hij er iets tegen kon doen had ze zich al omgedraaid en stond ze op het punt heupwiegend te vertrekken. Voor maandag inroosteren, my ass. Maandag had hij lessen te geven en wijn te drinken en dan ging hij geen tijd verspillen aan onbelangrijke zaken als zij. Zijn goudgele ogen bleven even rusten op het meisje naast haar dat ze zonder blikken of blozen aan haar arm weer meetrok. En zij dan? Had ze de zwartharige meegesleept om aan haar vriendinnetje te laten zien hoe geestig ze wel niet was?
Misschien zou hij ze hebben laten gaan. Oh ja, hij zou ze gewoon hebben laten gaan om ze vervolgens aan het einde van de gang weer tegen te houden door middel van een bulderende muur van vlammen die opeens tussen de voegen omhoog spatte na een simpele vingerknip. Hij nam de moeite niet om ze achterna te benen en terug naar zijn kantoor te loodsen - die werd al voor hem gedaan. De metgezel van van Valnor was nuchter genoeg om de consequenties in te zien die zouden volgen als ze nu, recht voor zijn neus, de benen namen. Maar intimiderend? Hij vond het prima als leerlingen, naïeve bibberige eerstejaartjes bij voorkeur, in hun broek plasten als hij parmantig langs kwam benen gevolgd door een golvende mantel in zijn kielzog, maar het hoefde niet op zo'n apathische toon duidelijk worden gemaakt in zijn bijzijn. Uit half gemaskerde ergernis trok zijn mondhoek zich ietsje op. Sure, laat hem maar weer de boeman zijn. Hij was niet anders gewend.
'Een waar pak van mijn hart dat tenminste één van jullie verstandig is,' zei Savador zuur terwijl hij toekeek hoe de twee meisjes terugkwamen en hij als een cipier van een zwaarbewaakte gevangenis de deur voor hen openhield. Er lag een opvallende nadruk in zijn woorden terwijl zijn hoofd zich richting Kriss draaide om haar een straffe blik toe te werpen. Zijn aandacht fixeerde zich weer op de zwartharige toen ze het durfde te zeuren of er een beetje vaart achter kon worden gezet. Hij negeerde haar vraag straal. In plaats daarvan maakte hij met een ruk van zijn hoofd een 'naar binnen, en heel vlug'-knik in de richting van zijn open kantoor. Alsof hij niet nog meer te doen had.

Now the serpent was more subtil than any beast of the field which the LORD God had made.
And he said unto the woman, Yea, hath God said, Ye shall not eat of every tree of the garden?
And the woman said unto the serpent, We may eat of the fruit of the trees of the garden:
But of the fruit of the tree which is in the midst of the garden, God hath said,
Ye shall not eat of it, neither shall ye touch it, lest ye die.
And the serpent said unto the woman, Ye shall not surely die:
For God doth know that in the day ye eat thereof, then your eyes shall be opened,
and ye shall be as gods, knowing good and evil.
And when the woman saw that the tree was good for food, and that it was pleasant to the eyes,
and a tree to be desired to make one wise, she took of the fruit thereof, and did eat,
and gave also unto her husband with her; and he did eat.

Er zat kennelijk nogal haast achter. Zoveel mogelijkheden. Die ene leuke jongen uit de derdeklas die rond dit tijdstip uit was en die ze voor geen goud wilde missen, voor die blonde sloerie uit de vierde haar voor was en met hem aanpapte. Een uitverkoop in Oak's Field, een kwestie van graaien en afrekenen om de volgende dag de nieuwe ronde van de onofficiële modeshow te lopen. De dag dat de kaartjes voor dat drukbezochte danceconcert verkocht werden, mét korting als je één van de eerste was. Nieuwe make-up die ze uit moesten proberen en waarvoor ze elkaar als proefkonijnen gebruikten. Een doodnormale brug waar ze onder moesten zitten met zojuist ingeslagen zakken chips en energiedrankjes. Zoveel mogelijkheden. Zoveel onzinnigheden. Hij verdiepte zich niet in het moderne leven van de tiener, ohnee - hij verafschuwde dat leven van drieëntwintig jaar geleden zo al genoeg. Het was onmogelijk dat er verbetering in zat. De jeugd was er alleen maar gewelddadiger op geworden, met geen greintje respect voor elkaar. Je hoefde maar iets te doen en daar ging het al van bluh bluh bluh achter je rug om. Alles was olie op het vuur. En zij - zij was precíes zo'n gruwelijk voorbeeld. Zo seductive als haar grote voorbeelden, in die achterlijke R&B videoclips. Dat was ook de enige reden waarom ze haar beide knieën naast zijn dijen had geplant en het gedurfd had om haar lippen op de zijne te drukken. Het was niet uit gevoel of wat dan ook, ze vond hem ronduit een zak en dat wist hij, net als dat hij wist dat hij haar een bemoeizuchtige snol vond. Indruk achterlaten, sexy overkomen, er een competitie van maken om iedere jongen - iedere man zelfs - in verlegenheid te brengen, en dat alles was slechts een schaamtelijk excuus voor experimenteren en het maskeren van grote onzekerheden. Kijk hoe stout ik ben geweest, dat durf ik! Ik heb het al gedaan op m'n veertiende - nah, was niks aan. Inmiddels heb ik al de hele school gehad, maar de hoofdmeester staat nog op m'n lijst. Het kussen is al wel afgevinkt, though. En jij? Wat heb jij gedaan, schijtluis?
Een luide HA! schalde opeens door de gang, en hij kon al wel raden wat voor soort reactie erop volgde. Met geïrriteerd gesloten ogen liet hij het over zich heen komen en hij stond daar kalmpjes in de deuropening aan zijn sikje te draaien, kalmpjes ja, maar ergens ook met de grootste moeite om haar niet allerlei verwensingen toe te blaffen. Ondertussen werd er over hem gesproken alsof hij er niet eens bij stond. Alsof hij iets gruwelijks was, een vliegende eekhoorn met een Quasimodo-bult of zoiets. Houd je in, Savador - het is het niet waard, Savador.
Terwijl de korte zwartharige haar driftige vriendin meesleepte kreeg hij als cadeautje ook meteen te horen wat de reden achter haar haast nu was. Werk. Waarschijnlijk een of ander bijbaantje waar ze na enkele weken werd ontslagen na een besloten vergadering. Bij een visboer of een supermarkt of zoiets burgerlijks. Echt weer iets voor het typische gepeupel. Zijn blik ving die van het kleinere meisje toen hij haar erop betrapte dat ze hem vrij geïntrigeerd aankeek, en hij nam een moment om roerloos terug te staren. Al gauw keek ze weg en het contact van curiositeit werd verbroken.  
'Ik kijk ernaar uit,' zei hij vervolgens sarcastisch op de inhoudsloze woorden die van Valnor hem zo nodig toe moest spuien in het voorbijgaan, nogal vreugdeloos. Er plooide zich een breed verschil uit tussen beide, besefte hij toen hij de twee dames zijn kantoor in volgde. Waar de een kalm en terughoudend was, was de ander intens en vreselijk brutaal. En waar de een meteen rustig op een stoel plaatsnam, kuierde de ander overvloeiend van nieuwsgierigheid rond. Er schoot een zenuwtrekje bij zijn oog toen ze gebruikelijk haar tas met een bons van jewelste op zijn scheurvrije vloer liet kwakken, en dat wilde hij graag zo houden. Zijn hoofd draaide zich over een schouder om de deur achter zich dicht te trekken. Toen hij zich weer omdraaide was hij overspoeld door verlammende ontsteltenis. Van Valnor stond bij één van zijn boekenkasten tegen de wand, met haar rug naar hem toe, maar hij kon het zien. Hij kon een stuk van de beruchte kaft zien, de bordeauxrode rug - en zijn brein maakte zelfs de illusie klaar dat hij dwars door de kaft heen kon kijken, de sierlijke ornamenten om de foto's kon zien, zijn trouwpak, Diva, het altaar, Diva, zijn ja-woord, Diva, de ring die hij om haar vinger schoof, Diva, kinderen en discussies en ruzies en wegvloeiend bloed in sneeuw en Diva, dode blauwe ogen.
Hij hapte naar adem en kwam onmiddellijk op haar af gestoven. Zijn hand schoot naar voren om zich de abrupte snelheid van een slang in de aanval ruw om haar pols te sluiten en haar naar zich toe te draaien. 'WAAR DENK JE DAT JE MEE BEZIG BENT!' schreeuwde hij in haar gezicht. Even leek het erop dat hij haar een mep in haar gezicht zou verkopen, maar in plaats daarvan griste hij met een beverige zucht het album uit haar gretige vingers. In een flits schoten zijn vuurschietende gele ogen vol emoties die haar behalve met oprechte woede ook met ongelovige ontzetting aanstaarden. Pijn en een immens verdriet. Triester dan een parelwitte stervende zwaan die haar kop temidden op een mistig stil meer mistroostig naar het oppervlakte bracht en in de stilte haar vleugels tegen haar lijf vouwde, met sierlijk gebogen hals. Maar ook een hevige razernij en zelfs moordlust, de drang om zijn lange vingers om haar hals te sluiten en haar zijn naam in haar laatste ademtocht smekend uit te laten brengen. Slechts niet meer dan een seconde, maar het was sterk genoeg om een sfeer van ongemakkelijkheid te creëren. Hoe durfde ze. 'Bemoei je nu eindelijk eens niet met mijn LEVEN!' tierde hij erachteraan. Hij draaide haar met een half onderdrukte snik de rug toe en keerde zich met gebogen schouders naar zijn boekenkast, waar hij zocht naar het boek dat geen boek was. Het was eerder een geheime opbergplaats, een soort kist, van binnen uitgehold, maar aan de buitenkant een doodnormaal boek. Dáár hoorde het in te zitten en ook te blijven. Wie had er godverdomme ook aan gezeten? Hoe was het überhaupt hier terecht gekomen, jezus. En hoe haalde ze het in haar lompe domme kop om er zelfs maar naar te kijken. Fucking rat-arsed female cunt. Zijn vingers trilden terwijl hij het album in het boek diep terug schoof, ergens tussen een paar boeken in de rij helemaal achteraan. 'Ga verdomme zitten,' commandeerde hij met een beving in zijn stem toen hij zich omdraaide. 'Ga zitten.' Hij herhaalde het alsof hij zich niet meer kon herinneren dat hij het nog geen zes seconden geleden al had gezegd en wankelde naar zijn bureau, waar hij bleek neerplofte en nog aangedaan hijgde terwijl hij verscheidende documenten naar zich toe begon te trekken, alsof hij zijn handen iets te doen wilde geven. Al om al kwam het sowieso al over alsof hij totaal uit zijn doen was, nietwetend wat hij precies deed of waar hij ook maar was. Zijn nog furieuze blik schoten naar de twee rebellen. Nu was het opeens niet meer zo leuk, hè? Kun je nog lachen? Toe maar. Ik betaal iemand en ik regel iemand en ik laat je door die iemand je mondhoeken net zo lang omlaag beuken tot ze permanent blijven hangen in een misvormde onherkenbare vleeshomp, fucking bitch. Zijn hand had zijn schrijfveer gegrepen, waar hij onophoudelijk putjes in zijn desk mee begon te hameren, bijna op de maat van zijn langzamere, maar nog steeds gejaagde ademhaling. 'Geen woord,' waarschuwde hij alvast sissend, doelend op de situatie. Geen sorry. Geen poging tot goedpraterij. Geen sympathie. Vooral geen sympathie. Hij zou ervan walgen en hij was bang dat hij zich dan echt niet meer in de hand kon houden. Het enige wat ze konden doen was hun smoel houden en deze pas openen wanneer hij dat vroeg. 'En nu wil ik geen idioterie meer,' vervolgde hij langzaam zodra hij wat gekalmeerd was, 'en gaan jullie me rustig vertellen wat er is gebeurd.' Het complete, eerlijke verhaal. Geen gefuck en geen smoesjes. Geen gezeik en al helemaal geen gejank. De MiniHulk kon haar rossige vriendin bedanken voor het over de schreef trekken en nu kregen ze het resultaat over zich heen. Ze waren zuur en dat wisten ze dondersgoed.