Roses are red

Een dag volgestampt met lessen, waarna hij uren in de bibliotheek had gezeten om spreuken en theorieën naar binnen te stampen. Het was saai, het was zwaar. Maar hij slikte gewoon nog een pil, bracht zijn knagende nachtmerries tot rust, onderdrukte de gevoelens en de honger.

Toen de bibliotheek sloot had hij het bijna niet door. Hoewel Dominic niet de standaard nerd was, was hij iemand die streefde naar perfectie voor zichzelf. Falen was iets wat hij zichzelf dagen kwalijk nam. Dus deed hij het niet. Nadat hij de bibliotheek had verlaten begaf hij zich naar buiten. De gillende kinderstemmen die hij hier en daar hoorde maakten hem gek. Buiten hing tenminste een stilte.

Het was zo'n acht uur 's avonds, in de schemering vlak voor het volledig donker was. Hij zou gemakkelijk zijn pad kunnen verlichten, maar dat deed hij niet. Nee, liever had hij de duisternis, waarin het maanlicht zijn enige hulp was. Dominic bevond zich in de tuin, die normaal gesproken gevuld was met afschuwelijk zoet ruikende bloemen. Maar gelukkig gaf de herfst hem genoegdoening, de rozen verlepten, de blaadjes werden slap en bruin. Schoonheid was slechts tijdelijk, dood en duisternis was altijd het resultaat.

En nu hij hier was, omgeven door duisternis, kon hij het niet laten. ''Virtutem Lunae.'' En daar kwam het, het witte maanlicht dat op zijn opgestoken arm af danste.

[Eerste post gereserveerd voorrrr Rose

]

Met het puntje van haar tong over haar volle rode lippen uitgestoken probeerde Rose een vlecht te maken die op één kant van haar schouder zou blijven hangen. Ze was bijna klaar, maar Axel was vervelend aan het piepen. Haar babyratje had schijnbaar weer eens honger. Rose durfde ook te verwedden dat het beest zin had in een nachtelijke wandeling, iets wat Rose absoluut niet zag zitten. Het meisje met het lange rode haar en smaragdgroene ogen wierp een blik in de spiegel toen ze zag dat haar haren eindelijk klaar waren. De vlecht hing netjes over één schouder zoals ze het gewenst had en kwam tot vlak onder haar borst. Ingewikkelde haarstijlen maken deed ze altijd als ze in de avond even een beetje vrij had. Zo vond ze de ingewikkelde knot die ze dan bovenop haar hoofd vestigde ook wel een leuke bezigheid, maar meestal droeg ze haar haren gewoon los over haar schouders. Zonder vlecht zouden haar haren tot net boven haar buik komen. Haar pony viel netjes tot op haar wenkbrauwen en haar lange wimpers reikten tot net niet aan haar wenkbrauwen. Als ze naar boven zou kijken, zouden haar wimpers beginnen te kleven en daar had ze geen zin in. De glans in haar ogen viel extra op door het licht dat zich weerkaatste in haar ogen. Rose deed het licht uit, pakte Axel van de wastafel af en besloot toen om hem zijn zin te geven en naar buiten te lopen. Ze had vanuit haar positie al door het raam kunnen zien dat de volle maan scheen en eigenlijk had ze ook wel zin in een nachtwandeling. Ze deed slechts een flinterdun vestje over haar topje aan. Ze had toch een strakke jeans, dus meer had ze niet nodig. Bovendien waren ze nog half in de zomer, dus zo koud zou het toch niet zijn? Met een lichte glimlach liep Rose door naar de gang. Gelukkig had ze een eigen kamer. Het was nu ook weer niet zo laat, maar zo zou ze in elk geval geen geïrriteerde reacties krijgen als ze even naar buiten wilde. Ze wist dat de regel was dat ze niet te lang buiten mochten blijven, maar regels waren er toch om overtreden te worden? Een lichte glimlach gleed opnieuw langs haar lippen toen ze soepel om iemand heen liep. Deze had haar dankzij haar lichte passen niet in de gaten. De sukkel.

Het volle maanlicht scheen op haar ontblote nek en werd weerkaatst in de groene ogen van Rose. Ze boog zich licht voorover en voelde aan het gras, maar zo te zien viel de vochtigheid wel mee. Haar ballerina's, welke deels wegzakten in het gras, bewogen zich soepel over de egale ondergrond. Rose snoof de nachtelijke geuren diep in. Ondanks het maanlicht was het redelijk donker, maar Rose voelde er niks voor om haar krachten te gebruiken om de nachtelijke tocht wat draaglijker te maken. Axel vond het zo te zien ook wel fijn in het donker, dus liet ze het gewoon voor wat het was. Opnieuw glimlachte het meisje, maar ze keek behoedzaam opzij toen ze een geluid hoorde. Het gestalte van een jongen verscheen in haar kielzog en Rose kneep haar ogen samen om na te gaan of ze dat wel goed gezien had. Toen ze zich ervan verzekerd had dat het hier om een jongen ging, begon ze hem te achtervolgen. Ze had toch niets beters te doen. Ze maakte naar Axel een gebaar dat hij stil moest zijn. Deze kon zich niet in haar haren verbergen omdat ze nu een vlecht had welke sierlijk over één van haar schouders hing, dus ging op haar andere vrije schouder zitten. Ook hij keek nieuwsgierig naar de gestalte. Het duurde even voor Rose zich besefte dat ze zich in een tuin bevonden en ze keek naar de jongen die iets zei, waarna er wit maanlicht van zijn arm af danste. 'Wauw,' mompelde ze. 'Dat moet je me ook eens leren,' zei ze iets harder tegen de jongen, waarna ze glimlachend naar voren kwam en haar armen over elkaar sloeg. 'Rose, aangenaam,' stelde ze zichzelf maar meteen voor om dat gedoe alvast achterwege te hebben.

OOC: Rose voelt zich hartstikke bad ass om in het donker naar buiten te gaan, niet wetend dat het maar acht uur is... xD

Hij hoorde een stem, maar draaide zich niet naar het geluid toe. Een lieftallig meisje dat smeekte om een lesje in deze wonderbaarlijke magie. Hij had wel wat beters te doen, namelijk het afronden van deze spreuk. Daarna kwam het gebabbel en gezeur wel aan de orde. ''Mond dicht,'' commandeerde hij kortaf, waarna zijn aandacht voor Rose weer wegebde.
Zacht fluisterend handelde hij de stappen af, tot zijn aderen zacht paparsblauw gloeiden. Dominic hief zijn hand met gestrekte vingers uit, keek met glanzende ogen naar de boom zo'n tien meter verderop. ''Tenebrae lunae fulmine.''Uit zijn hand schoten schichten van dezelfde paarsblauwe tint, die op de boom afsuisden en met akelige precisie een dikke tak doormidden kliefden. Het werkte. Hij had de theorie van maanmagie uitvoerig bestudeerd en had na dagen onderzoek en kleine testjes een mix tussen twee spreuken gemaakt. En het werkte. Een arrogante glimlach van trots toonde zijn overwinnaars gevoel, maar die gleed algauw van zijn lippen toen hij zich weer naar Rose toe draaide.

''Scuzi, Rosalinde, deze spreuk vergt een zekere mate van focus.'' Hij veegde zijn zachte zwarte haren opzij om zijn gezicht te tonen, iets wat de meeste meisjes wel waardeerden aangezien hij behoorlijk knap was. Als je van lijkbleek en zelfs ietwat te mager hield dan. Toch was het vooral zijn blik vol mysterie en intelligentie die meisjes betoverde. ''Mijn naam is Dominic, maar of het echt zo aangenaam wordt kan ik nog niet beloven.'' Het was een zachte fluistering, zacht, maar met een onmiskenbare dreiging erin. Hij wilde spelen, maar niet de saaie lieve spelletjes vol geflirt die de meeste pubers uitvoerden, nee liever iets extremer. ''Denk je dat je dat aan kunt, Rosa?'' Hij knipoogde, alvorens hij zijn hand naar voren bracht om de hare te pakken.

[Scuzi = sorry]

Een wenkbrauw schoot omhoog bij Rose toen er werd gecommandeerd dat ze haar mond moest houden. Haar sympathie en de nieuwsgierigheid naar de jongen verdween meteen en Rose sloeg haar armen nijdig over elkaar heen. Hij had het recht niet om haar te commanderen en dat zou ze hem laten weten ook. Hij kon het beter gewoon netjes vragen. Zij was echter niet de persoon die iemand meteen hard aanpakte en dus liet ze haar boze houding maar varen. Bovendien loog ze zichzelf voor als ze zei dat ze niet nieuwsgierig was, want dat was ze wel. Haar blik volgde de houding van de jongen terwijl hij zijn spreuk verder toelichtte. Ze spitste haar oren, probeerde zich op de spreuk te concentreren, maar kon nauwelijks opmerken waar het vandaan kwam. Ze was dan ook nog maar net op deze school begonnen en ondanks dat ze al wat Duistere magie van haar niet om haar gevende vader had geleerd, wist ze nog niet alles. Daar zou deze school spoedig verandering in brengen. Rose kreeg een gemene glimlach bij het idee hoe ze haar ouders voor al die miserabele jaren dat ze haar verjaardagen expres hadden genegeerd kon laten boeten. Ze dachten dat ze een braaf meisje wie die alles deed wat haar opgedragen werd, maar dat was ze niet. Nee, verre van. De echte reden dat ze zich op deze school bevond was om zowel haar magie bij te schaven als haar ouders op latere leeftijd een goed lesje te kunnen leren. Haar blik ging weer opzij toen ze de jongen hoorde praten. Ha, dat leek er meer op. 'Excuses aanvaard,' zei ze met een zoet stemmetje. Ze haalde opnieuw haar wenkbrauw op toen hij zijn ravenzwarte haren opzij schoof en daarmee een gezicht onthulde die zo knap was dat zelfs Rose even niks meer wist te zeggen. Het was vooral zijn blik die haar aandacht het meeste trok en Rose moest moeite doen om niet te laten blijken hoe knap ze hem wel niet vond. Ze sloeg haar armen daarom over elkaar heen om zichzelf een houding te geven en luisterde zogenaamd niet geïnteresseerd naar wat hij te zeggen had. Oh boy, hij was wel mysterieus, zeg. Ook zag hij er lichtelijk gevaarlijk uit, iets wat Rose stiekem nog wat meer aantrok. Wat had je nou aan al die goedzakken? Juist, helemaal niks. Ze grijnsde toen ze zijn vraag hoorde.

Haar gesloten houding ging langzaam over naar een open houding terwijl ze naar hem luisterde en haar hand werd daardoor nu vastgepakt. Hij had een aangename warme hand en Rose richtte haar groenige ogen op hem. 'Mijn naam is Rose,' sprak ze luid en duidelijk tegen hem, maar haar volle lippen werden gedwongen in een glimlach. Het was nogal moeilijk om haar ware aard hier op school te onderdrukken. In feite was ze gewoon een bitch die vriendelijk deed om te krijgen wat ze wilde. Het enige waar ze écht om gaf was haar babyratje Axel. Voor de rest was ze redelijk snel beledigd, wraakzuchtig en snel opvliegerig. En deze jongen paste wel goed in het plaatje bij haar. Ja, hij was niet zo'n goedzak als al die anderen hier. 'Ik denk het wel,' sprak ze met een stem alsof ze lichtelijk bang was, maar deze werd echter van de baan geveegd door een glimlach die volgde. Langzaam kwam ze dichterbij, legde haar hand zachtjes op één van zijn - gespierd aanvoelende - schouder en zorgde dat hun neuzen op slechts enkele centimeters verwijderd waren. 'Show me what you've got,' bracht ze daarna glimlachend uit. Ze kon niet ontkennen dat de geur die hij met zich droeg aangenaam rook. Ze kon ook niet ontkennen dat dat knipoogje van Dominic haar hart even sneller had doen slaan. Ze was echter niet het type dat gauw verliefd werd en ze dacht dat het alleen was omdat hij zo knap was dat haar hart heel even sneller sloeg dan normaal. Want ze kon het niet ontkennen: hij was extreem knap. Maar waar wilde deze extreem knappe jongen naartoe? Hij leek haar niet iemand die van simpele flirtspelletjes hield. Ze zou gewoon afwachten en eventueel het spelletje meespelen. Een beetje wild doen kon immers geen kwaad, wel dan?

PROFILE MAGICIAN

» [One Shot] Tears Into Roses
» Black Roses ║ Rhys
» It's your blood that's red like roses || Jareth
» Roses are red, my hair is blond, we just met and your name is Revon
» [Valentine Event] Cupids Roses

Roses are red

Roses are red

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen