hopend op liefde

het was bijna donker. spirit zat zoals gewoonlijk niet binnen daar had hij naamlijk een hekel aan hij was veel liever allen. spirit zat op een van de met onkruid bedekte pilaren. van zo'n hoge plek kon je bijna alles zien. spirit keek naar de lucht de sterren sierde de kille nacht. de maan was nog nergens te bekennen. dit soort nachten deed hem denken aan zijn vroegere leven voor de zwarte brand. hij kon zich nog herinneren het geschreeuw en gegil van iedereen die weg stierf in de brand . nu heeft hij niemand iedereen was omgekomen tijdens de brand behalve hij. er kwamen nu zo veel herinneringen op hij wouw ze allemaal vergeten. het ligt van de volle maan deden zijn tranen glinsteren. de tranen waren niet van verdriet maar van leid en haat voor zijn pleegouders. hij was zo jong bij de brand hij was net 5. en na de brand is hij vergeten hoe hij van iemand moest houden. hij keek op naar de volle maan "ik hoop ooit de waren te vinden die van mij houd en waar ik van kan houden" hij sloot zijn ogen waar door er weer tranen over zijn wangen rolde. hij werd uit zijn dromen gehaald door een door de maan verligt silhouet van een meisje. hij stond op "wie is daar" zij hij met een kille stem.

De oude ruïnes, een duistere plek. Typishe ple voor duistere magicians. Ze was graag op die plek. Bijna niemand kwam er en als er iemand kwam waren ze altijd lekker stil. Alleen zijn was ze graag maar ze wist allang dat ze niet meer alleen was. Ze had een jongen horen praten en dat gewoon tegen zichzelf. Ze liep richting het geluid af en deed haar capuchon over der hoofd heen. Het bedekte haar kleur van der ogen en ook direct haar haren. Ze ging zo in het maanlicht staan dat de jongen een en al schaduw zou worden. "Beantwoord jij eerst mijn vraag maar voor dat jij gaat vragen stellen" zei ze rustig met een kille stem, duidelijk emotieloos. Iemand had haar rust verstoord. 'Jij bent duidelijk geen dark magician, wat doe je eigenlijks hier als je alleen de rust van anderen komt verstoren?" zei ze zachtjes en nog steed emotieloos. Ze bekeek de jongen. Hij zou duidelijk iets mee moeten hebben gemaakt als je een watermagician zo kill zou kunnen krijgen. ze zuchte diep en ging toen naast de jongen zitten.

spirit ging weer zitten na dat het meisje hem een vraag had gesteld. "ik wil niet vervelend zijn maar jij verstoord mijn rust en ik kom hier omdat het nergens anders zo stil is en deze plek geeft voor mij een vertrouwde kil uitstraling ". zij hij nog killer dan eerst het was zelfs eng hoe emotie loos hij kon zijn soms. na dat het meisje naast hem was komen zitten keek hij kil voor zich uit."dus nu ik antwoord op jou vragen heb gegeven wie ben je ?". zij met een even kille stem als bij zijn antwoord.

Die kilte in zijn stem stond haar wel aan maar het was wel iets te gemeen. "Jij hebt ook geen respect voor andere mensen, jij bent de gene die tegen je zelf begon te praten met ,ik hoop ooit de ware te vinden is die van mij houd en waar ik van kan houden" zei ze en de laaste zin aapte ze na met een wanhopige stem. ze lachte gemeen. "Nou ik vraag me af of je die ooit zou vinden" zei ze nog gemener maar er was een klein vleugje van aardigheid in haar stem die ,als je goed geluisterd had , je kon ondekken. Ze glimlachte toen. "Ik ben richuna, en jij bent zeker die ene watermagician. Ook duidelijk nieuw hier...en volgens mij heb je yuno al onmoet" zei ze rustig. Ze zette haar zonnebril op ook al scheen de zon niet en toen bekeek ze hem even. Niemand kon haar oogkleur door de zonnebril heen zien daarom draagte ze hem eigenlijks ook altijd, behalve als ze alleen was of bij een van haar vrienden. Ze glimlachte toen weer. "Spirit is je naam toch?" vroeg ze zachtjes

spirit keek het meisje vuil aan.'ik ben hier niet de genen die een zonnebril dracht om 12 uur s'nachts" zij hij met een kille en sarcastische stem. na dat het meisje zich voor had gesteld. keek hij verbaast dat ze zijn naam kent." ja ik ben spirit maar hoe ken jij yuno ?". zij hij met een kille stem. hij merkte dat het meisje naar hem keek. hij wilde niet dat ze zijn punt oren zou zien en deed snel zijn capuchon op. hij draaide zij hoofd van richuna af.

"Iedereen kent yuno, het suikerspinnetje. Ze is zo roze dat ze overal opvalt. Maar ze is een aardige meid hoor, ik ken der vooral door haar neefje Yoki, ook een dark magician" zei ze rustig ookal had hij haar enorm vuil aangekeken. "Mischien als ik je iets meer ga mogen mag je weten waarom ik die zonnebril opdraag" zei ze rustig en ze deed haar capichon af. Ze glimlachte kleintjes en ging toen liggen en keek naar de maan. Ze maakte een sliert van het duister en zorgde er voor dat die sliert de capuchon van Spirit afdeed. "Dit maakt heus niet wat uit hoor." zei ze rustig."heb het toch al gezien, het nog verbergen heeft geen zin" ze glimlachde en het was voor het eerst een lieve glimlach. Zonder kilte en niet emotieloos.

spirit keek kil voor zich uit. luisterend naar wat richuna te zegen had." misschien heb je gelijk". toen hij haar aan keek zag hij een lieve glimlach. nu wist hij dat ze niet echt emotieloos was. hij beantwoorde haar lieve glimlach met een kille. hij wist naamlijk niet hoe hij emoties moest tonen. hij probeerde het maar hij kende als enige woede en pijn ." sorry dat ik zo kil over kom". zei hij met een zachte en rustige stem.

"Als er iets erg is gebeurt wordt iedereen kil" zei ze met een rustige stem. ze herinderde zich nog steeds hoe haar moeder haar alleen gelaten had met een man die haar wou vermoorden. ze zuchte diep en deed haar zonnebril toen af. "niet schrikken, aub" zei ze zachtjes en keek toen naar de jongen. Dit deed haar denken aan alles wat er met haar gebeurt was. ze wilde aan niemand het verhaal vertellen waardoor het kwam en niemand kon haar er tot dwingen. Het was iets was van haar was.

spirit keek verbaast naar het richuna en keek haar recht in haar ogen." wat is er dan gebeurt waar door je die ogen hebt" spirit wende zijn blik af en keek weer voor zich uit."maar je hoeft het niet te vertellen als je dat niet wil". hij deed zijn capuchon weer op en ging naast richuna liggen. hij probeerde alle herinneringen te vergeten maar er kwamen er zoveel boven bij een nacht als dit. hij sloot zijn ogen en wachte op een antwoord

"M-met mij ogen is..." zei ze een beetje stotterend en daarna volgde een diepe zucht. "Het is al een hele lange tijd geleden dat dit gebeurt is" zei ze zachtjes en toen begon ze haar verhaal te vertellen

Het was een donkere dag, terwijl iedereen wist dat de zon achter die dikke zwarte rook scheen. Huizen waren verbrand, mensen gilde van paniek. Hun vijandige stam was aangekomen. Ze zat in haar huis een beetje leuk te spelen toen er een man binnen kwam met een mes. Haar moeder kwam de kamer binnen terwijl de man op haar afkwam, ze wist dat het een demoon was. "Mama, help me nou, help me! schreeuwde het kleine meisje angstig maar haar moeder rende er angstig vandoor.ze huilde maar het stopte snel. "ik zweer wraak op je moeder" zei ze met een kille stem . toen de man dat hoorde stak haar neer maar bespaarde haar leven tegelijkertijd.Hij wist dat dit meisje een sterke bondgenoot kon zijn. Zij werdt een van hun, een demoon

De toon waar op ze het vertelde was treurig en ze zei daarna niks meer. Tranen liepen over haar wangen maar ze veegde ze snel weg. ze had niet gehuild sinds dat haar moeder er van door was gegaan. Sindsdien was er maar een ding dat ze wou. Wraak.

spirit was weer gaan zitten en keek kil naar de grond. "wat erg voor je je had dit niet hoeven te vertellen" zij hij met een meelevende kilte in zijn stem. " misschien dat dit helpt ik weet hoe het is om in de steek te worden gelaten door de mensen van wie je houd". spirit kijk naar richuna en toen weer naar de grond. er rolde zwarte tranen over zijn wangen. dit gebeurde er allen als zijn vreselijkste herinnering op kwam borrelen. hij draaide zijn hoofd hij wouw niet dat richuna de zwarte tranen zou zien.

ze hoorde rustig zijn kleine deel van het verhaal aan en de blik die zijn ogen zag spreekte voor haar boekdelen. Ze glimlachte meelevend. Ze legde voorzichtig een hand op zijn schouder. "Wees niet bang voor je emoties" zei ze zachtjes en ze wist dat ze het eigenlijks ook deels tegen haar zelf had. Ze glimlachte er lief bij en gaf hem toen er knuffel. "Als je met me wil praten moet je het zeggen, ik zal altijdtijd maken voor je, oke?" zei ze met een lieve stem waar ze zelf om verbaast was.

spirit liet haar knuffel onbeantwoord maar duwde haar ook niet weg ." bedankt dat zal ik onthouden" de kilte in zijn stem had plaats gemaakt voor verdriet. hij probeerde zo min mogelijk emotie te tonen toen hij haar diep in de ogen keek." bedankt dat je mij in vertrouwen hebt genomen". hij voelde zich nu wel erg schuldig dat hij dat niet durfde. hij wouw alles vergeten en vooral zijn vader. hij kneep zijn ogen stijf dicht als of het het enige was wat hij kon doen op dit moment. maar de duisternis kalmeerde hem niet. hoe meer hij er aan dacht des te beter hij zijn vader herinnerde. spirit trok zijn knieën op en legde zij hoofd op zijn knieën. hij probeerde het gesnik te onderdrukken en de zwarte tranen kwamen weer.

PROFILE MAGICIAN

» Liefde op het eerste gezicht!?

hopend op liefde

hopend op liefde

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen