Who am I? Who can I be?

Phoenix zat op het dak van de school. Hier zat hij de laatste tijd wel vaker als hij de leerlingen beter kon ontlopen. Hij staarde voor zich uit terwijl hij de capuchon van zijn rode trui ver over zijn hoofd trok als bescherming tegen de zon. Hij hield wel van de zon omdat ze het element vuur met zich meedroeg, zijn element. Maar op dagen als vandaag was ze hem veel te fel. Phoenix voelde zich verward. Aan de ene kant was hij kalm, rustig, alert. Maar aan de andere kant doodsbang. Hij had geprobeerd zichzelf te verbeteren, zijn verleden achter zich te laten. Hij had geprobeerd opnieuw te beginnen met een goed leven. Maar het had moeilijker gebleken dan hij voor mogelijk had kunnen houden. Hij had een sterke terugval gehad, zo sterk dat hij tegen een leerling was uitgevallen. En niet zo zachtzinnig ook. Hij had zich nog net in kunnen houden om de leerling niet te slaan. In plaats daarvan had hij tegen de muur geramd met zijn vuist. Dat bracht zijn blik onbewust naar zijn geschaafde knokkels waarvan er eentje bloedde.

Op de liederen van vogels en de geluiden van de natuur na, werd de stilte verbroken door een voorzichtige hoge toon. Even later klonk het nog een keer achter elkaar op verschillende toonhoogtes, alsof er naar een juiste toon werd gezocht. Daarna zwelde er een vlot muziekstuk van een fluitachtig instrument op dat hoog over het schoolterrein en de boomkruinen weerklonk. Shong bevond zich hoog boven Phoenix in de lucht in een zwevende luchtbel. Hij zat in kleermakerszit en in zijn handen hield hij een tinwhistle, waarvan het mondstuk tegen zijn lippen rustte terwijl zijn vingers in een rap tempo over de toongaatjes gleden. Dat deed hij tegenwoordig wel vaker, tegen de namiddag in de volle zon de natuur en de dieren tevreden te stellen met een al net zo vredig muziekstuk. Doordat Shong zijn ogen gesloten had en helemaal opging in de melodie, had hij nauwelijks gemerkt dat hij gezelschap had gekregen.

(https://www.youtube.com/watch?v=SvtBXMoXxgE)

Phoenix werd met een klap uit zijn overpeinzingen gehaald door een plotseling muziekstuk dat boven hem vandaan kwam. Met een ruk keek hij omhoog waardoor zijn capuchon van zijn hoofd viel. Hij moest met dichtgeknepen ogen en een hand boven zijn ogen kijken voor hij ook maar iets kon zien. Uiteindelijk herkende hij vaag Master Shong, leraar water magie. Zijn tegenpool. Gek dat Phoenix dat niet gevoeld had. Aan de andere kant, hij was zo diep in gedachte geweest dat hij het waarschijnlijk niet eens had gemerkt als iemand naast hem een kanon had afgeschoten. Alleen de knal had hem terug nar de werkelijkheid gebracht. Toen het lied was afgelopen besloot Phoenix toch maar bekend te maken dat hij er ook zat. Hij probeerde een manier te bedenken om het voorzichtig te brengen maar dat wou niet echt lukken. ''Pardon maar, wat doet u daarboven?'' vroeg hij uiteindelijk toch maar luid aan Shong. Hij hoopte maar dat hij het hoorde. Maar, als Phoenix Shongs muziek kon horen dan moest Shong zijn geroep toch ook kunnen horen?

Na het lied liet Shong de fluit zakken en tuurde over de toppen van de bomen naar het verwilderde landschap in de verte. Hij liet het instrument warempel bijna uit zijn handen vallen toen hij zich wezenloos schrok door een luid geroep. Door de doorzichtige wand van de luchtbel heen wierp hij een blik naar beneden. Hij zat op een grote hoogte, dus moest hij zijn ogen tot spleetjes knijpen om te kunnen zien wie daar op het dak van de school zat. Toen hij beter keek zag hij dat het één van de stagiaires was, als hij het goed had de stagiaire van vuurmagie. Alleen de naam kwam niet in hem op. Ondanks dat Shong de jongen nog niet persoonlijk kende, zwaaide hij hem vrolijk toe. Een moment later liet hij de luchtbel langzaam maar zeker dalen, tot hij ongeveer op gelijke hoogte was als de jongen. 'Ik breng wat harmonie in de natuur,' antwoordde Shong terwijl hij glimlachend de tinwhistle omhoog hield. 'En u? Het dak biedt een rustgevende plek om u even van alle drukte buiten te sluiten, maar zou u de gezelligheid niet opzoeken?' Shong keek weer naar het landschap in de verte waar hij zo van hield terwijl hij zijn vraag stelde.

Phoenix bleef naar de luchtbel kijken tot die op gelijke hoogte was. Daarna richtte hij net als Shong zijn blik ook op het landschap in de verte. ''Ik weet niet zo zeker of het wel verstandig voor mij is om de gezelligheid op te zoeken'' zei hij zacht op Shongs vraag. Phoenix hoopte hiermee niet zijn angst prijs te hebben gegeven. Hij kon zichzelf niet meer vertrouwen. Wie weet wat hij zou doen als hij nu terug zou gaan. Nee, eerst moest hij tot rust komen. Zijn gedachte ordenen. En misschien...
Phoenix telde in gedachte. Hij had nog drie pillen. Over vijf dagen zou hij pas nieuwe krijgen. Als hij zuinig deed hield hij het waarschijnlijk wel vol. Onbewust tastte hij naar zijn broekzak. Met een hand voelde hij de strip rode pilletjes en drukte er eentje uit. Hij stopte het pilletje snel in zijn mond en slikte hem in èèn keer door. Meestal deed hij dat met water, maar dat had hij nu niet bij de hand. Die pilletjes hielpen hem zijn woede te beheersen. Het waren medicijnen maar werkte hetzelfde als drugs. Ze waren net zo verslavend.
''U kunt goed spelen'' zei Phoenix daarna en keek Shong even aan. Maar al gauw richtte hij zijn blik weer op het landschap.

'Natuurlijk wel!' riep Shong breed glimlachend uit op Phoenix' woorden. Hij zweeg daarna, maar keek weer op toen hij zacht geritsel hoorde. Hij zag nog net wat Phoenix naar zijn mond bracht. 'Maar mijn beste jongen! U moet niet.. nee.' Shong drukte de hand waarmee Phoenix de pil vast had gehad omlaag, ten teken dat hij het weer zo snel mogelijk weg moest stoppen. Maar hij had er al één geslikt. 'Ik vrees dat ik vermoed welke pillen dat zijn en welke functie ze hebben. Maar weet u, er zijn zoveel andere manieren om uw rust te bewaren en woede uit te bannen. Zoals..' Shong haalde met gesloten ogen diep adem door zijn neus en hield de wijsvingers en duimen van beide handen tegen elkaar zodat hij nu in een soort lotushouding zat. 'Vilenta.' Hij keek Phoenix glimlachend aan zodra hij zijn ogen weer opende. 'U kunt het vergelijken met Cassiaanse yoga. Hierbij komt altijd wel water bij te pas. Zoals deze luchtbel-methode. U denkt toch niet dat ik zo goed kan spelen als ik niet omgeven werd door een dunne laag water? Het kalmeert de geest en roept concentratie en rust op. Maar behalve dit zijn er nog zoveel andere methodes in de Vilenta. Zou u ook eens moeten proberen.' Shong schonk Phoenix een vriendelijke glimlach toen hij zei dat hij goed kon spelen. 'Danku. Het zit in mijn familie dat we van jongs af aan al een instrument voor het leven moeten kiezen. Uw naam was meneer Vexai, als ik me dat goed herinner, niet?' Shongs pikzwarte ogen bleven Phoenix afwachtend maar opgewekt aankijken.

Phoenix had Shong even aangekeken toen hij zijn hand naar beneden duwde. ''Mijn oncontroleerbare woede is iets uit een verleden. En die pillen helpe me ertegen te vechten'' zei hij zacht. Hij keek met lichte ontzag in zijn ogen toen Shong in een lotushouding zat. ''Ik weet niet of ik dat wel kan hoor'' zei hij. Bij yoga moest hij meteen denken aan liggen op je buik met je benen in je nek. Daar waren zijn ledematen, die altijd stijf van de spanning stonden, niet op gemaakt. ''Bovendien ben ik niet zo gek op water. Het is zo koud en onvast. Het voelt zo doods, voor mij dan tenminste'' mompelde hij zacht. Vuur was ook onvast maar dat was toch anders. Vuur ademde, vuur leefde. In vuur zat een grote kracht. Een moeilijk te temmen kracht. Dat zou in water vast ook zitten. Maar water wenste dat niet te tonen aan Phoenix. Hij keek geïnteresseerd naar Shong toen hij vertelde dat het in zijn familie zat, dat ze van jongs af aan al een instrument moesten kiezen. ''Mijn ouders lette nooit op me. Ik zwierf meer door de straten dan dat ik op school was. Zo heb ik Viktor leren kennen. We kwamen in dezelfde....kringen terecht. Het is een wonder dat ik mijn diploma heb weten te halen...'' zei Phoenix maar zweeg abrupt. Alsof hij net verder wou vertellen. Dit werd hem wat te persoonlijk. Daar was hij slecht mee, als dingen persoonlijk werden.

'Pillen als die soort helpen u ook aan een verslaving,' zei Shong op een wat afkeurende toon. De strenge blik in zijn ogen verdween even later meteen weer. 'Dat kunt u wel!' wuifde hij zacht lachend Phoenix' twijfelende woorden weg op zijn lotushouding. Maar zijn gezicht betrok toen hij Phoenix' volgende woorden hoorde. Over dat water koud en doods was. Het riep een uitdrukking op zijn gezicht op die zei alsof hij op het punt stond om in huilen uit te barsten. Water beledigen was net iets als zijn familie belachelijk maken. 'O,' zei Shong alleen maar op een bedroefde toon. Hij vouwde zijn handen ineen en liet zijn duimen peinzend om elkaar heen draaien. Dat deed hij wel vaker als hij nadacht, of net een situatie meemaakte waarbij hij niet goed wist wat te doen. Shong keek even later alweer met een grote glimlach op toen Phoenix wat over zijn eigen verleden vertelde. 'En nu zit u hier, als stagiaire op één van de welvarendste academies in Kovomaka. Dat is zo, nietwaar? Ik ben niet voor niets helemaal hierheen gekomen vanuit Cassia om les te geven in de magiekunsten van het water. Dit hier is voor velen hun tweede thuis te noemen.' Shong keek met een kleine glimlach in het felle licht van de zon. Zijn duimen waren inmiddels gestopt met om elkaar heen te draaien, en zijn handen rustten nu roerloos tegen zijn buik.

Phoenix had direct spijt van zijn woorden toen hij de uitdrukking op Shongs gezicht zag. ''Ik wou u niet beledigen. Het is alleen dat water nou eenmaal mijn tegenpool is. Het onthuld zijn geheimen niet aan me. Het leeft niet als ik het aanraak, dat is wat ik bedoel. Maar dat heeft meer met mij te maken dan met water'' zei hij onhandig op een verontschuldigende toon. Hij wou hem niet beledigen. Hij wou alleen maar zeggen dat water bij hem gewoon vloeibaar bleef en waarschijnlijk nooit iets anders zou doen. Toen Shong uitgesproken was werd Phoenix' uitdrukking weer somberder. ''Dat is toeval. En een heel gelukkig toeval. Voor ik hier stagiaire mocht zijn zat ik in een gevangenis. Nadat ik met school klaar was heb ik eerst mijn vliegbrevet gehaald zodat ik zelf een shuttle mocht besturen en toen ben ik zwart gaan handelen. Viktor zat toen al in dat hele circuit. We zijn uiteindelijk bij een grote kraak op Shadra gepakt. We zijn beide naar een jeugdgevangenis gebracht al was dat meer omdat ik Viktor dichtbij wilde houden. Ga nu niet verkeerd over me denken, ik wil veranderen. Daarom ben ik hier. We kregen van de rechter de keuze. Of terug naar je celblok of proberen op het goede pad te komen. Omdat ik mijn school al gehad had vroegen ze me wat ik als vervolg opleiding van plan was. Ik had daar nog geen moment over nagedacht maar ik riep wel meteen leraar. Misschien zodat ik andere kon helpen niet dezelfde fouten als ik te maken. Misschien omdat ik Viktor op die manier kon helpen'' vertelde hij. Zijn stem klonk de hele tijd zacht.

Shong keek met een ruk op toen hij Phoenix' verontschuldiging hoorde. 'Ah! Nee nee nee!' wuifde hij direct zijn woorden weer weg. 'Het is niet erg. Alles behalve. Ik begrijp u wel. Ik heb zoiets met de magie van Shadra. Veel te donker. Veel te luguber.' Hij slaakte een zachte zucht. In ieder geval was hij opgelucht dat Phoenix het niet zo bedoelde als hij had gedacht. Shong luisterde zwijgend naar de rest wat Phoenix nog te vertellen had, maar zijn opgewekte uitdrukking verminderde drastisch met de seconde. Dat leek alles behalve op een leuke jeugd. Hij wist er moeilijk wat positiefs op te antwoorden. Zijn duimen begonnen alweer langzaam om elkaar heen te draaien. 'Ach,' begon Shong zacht. 'Wat is nu toeval? Mijn jongen, iedereen maakt fouten. Maar die zijn er om vergeven te worden, niet? En u heeft mazzel het tot stagiaire te hebben geschopt. Dat is een beginstap naar het beroep als leraar. De meeste mensen in gevangenschap krijgen nog niet eens de kans - want zeg nu zelf, welke werkgever neemt nu een ex-gevangene aan? Het lot heeft het voor u bepaald dat u uzelf moet verbeteren. En dat gebeurt ook, vertrouw op mijn woorden. Spoedig zal meneer Nathair dezelfde kans moeten krijgen, daar geloof ik in. Het is dan enkel de vraag of hij die kans ook grijpt. Maar daarvoor bent u hier, nietwaar? Om uzelf en meneer Nathair op het juiste pad te behouden.' Shong scheurde zijn turende blik van de heuvels in de verte los en schonk Phoenix een hartelijke glimlach.

Phoenix toonde een licht geforceerd glimlachje toen Shong zijn verontschuldiging weg wuifde en begreep waar hij het over had. Maar hij staarde weer voor zich uit toen hij naar Shongs andere woorden luisterde. Opnieuw verscheen er een glimlach op zijn gelaat, iets groter deze keer. ''Dank u voor die vriendelijke woorden. Hoe houd u het vol om altijd zo positief te blijven denken?'' vroeg Phoenix terwijl zijn rode ogen, die haast de kleur van opgloeiende kolen hadden nu, Shong aankeken. Maar die glimlach verdween al snel weer toen Shong over Viktor begon. ''Viktor heeft het niet makkelijk gehad. Ik weet niet of hij ooit zou kunnen veranderen. Ik praat niet over zijn verleden, dat moet hij zelf doen, maar iets in Viktors verleden heeft ervoor gezorgd dat er een klik in zijn hoofd is omgezet. Iets waardoor hij is zoals hij nu is. Hij denkt dat hij met haat liefde kan uitsluiten. Want liefde zorgt voor pijn. Tenminste dat zijn zijn opvattingen over het leven. Weet u wat Nathair betekend? Het is oud- Shadraans weet u. Het betekend grof weg slang. En ik vrees dat als Viktor niet gauw hulp krijgt, dat hij dat zal blijven ook'' zei Phoenix. Zijn stem klonk lichtelijk bezorgd. Hij zweeg weer een tijdje, starend naar de horizon. Maar daarna ging hij wat rechter zitten. ''Kunt u nog eens laten zien hoe u dat yoga ding deed, met uw benen?'' vroeg hij daarna en keek Shong weer aan.

Shongs glimlach verbreedde zich automatisch toen hij ook een glimlachje op Phoenix' gelaat kon ontdekken. 'Wel..,' begon hij zacht toen Phoenix hem vroeg hoe hij het volhield altijd positief te blijven denken. 'Op een school als deze.. met zoveel onvriendelijke en harteloze personen.. dan moet er toch zeker wel iemand zijn die de positiviteit verspreidt door zonnig te blijven denken?' Hij schonk Phoenix weer een vriendelijke glimlach terwijl hij dat zei. 'Meneer Nathair heeft een ondoordringbare muur om zich heen gebouwd. Enkel u en de andere, waarschijnlijk, schaarse personen die dicht bij hem staan kunnen daar doorheen. Maar zelfs u kan niet verderkomen dan dat. Ziet u, u ben al door de muur heengedrongen, maar nog niet door de barrière die meneer Nathair als dubbele afsluiting van de buitenwereld heeft. En om daar door heen te komen en meneer Nathair te bereiken en te kunnen begrijpen, is liefde voor nodig. Precies datgene wat hij buitensluit,' legde Shong zacht uit. Zijn duimen draaiden minder snel om elkaar heen. 'Ik weet dat hij het hoogst waarschijnlijk niet snel uit zichzelf zal doen, maar meneer Nathair is altijd welkom om bij me langs te komen en een praatje te maken. Ik ben graag een vertrouwingspersoon voor alle leerlingen die het moeilijk hebben of hebben gehad,' voegde hij er met een kleine glimlach aan toe. Shongs zwarte ogen zochten de rode ogen als kolen van Phoenix weer op toen hij vroeg of hij de Vilenta-methode weer kon laten zien. 'Oh, dit?' Hij ging glimlachend in kleermakerszit in zijn luchtbel zitten, en hield de wijsvingers en duimen van zijn beide handen weer tegen elkaar.

''Daar heeft u een punt'' gaf Phoenix toe toen Shong hem zei dat op deze school minstens iemand moest zijn die wel vriendelijk was in plaats van die eeuwige haat van sommige magicans hier. ''Viktor heeft veel dierbaren verloren moet u weten. Al vanaf zijn kindertijd. Het punt is alleen dat ik hem als een soort broer zie. Ik geef echt om hem maar Viktor wil dat niet inzien. Ik hoop echt dat op een dag het iemand anders lukt dat door te laten dringen. Tot zolang kan ik hem alleen maar steunen en helpen dat het beter gaat'' zei hij. Phoenix keek toe hoe Shong weer de Vilenta houding aannam. Hij voelde de spierpijn in zijn benen al door er alleen maar naar te kijken. Met veel gesjor aan zijn benen lukte het Phoenix met pijn en moeite om in een lotushouding te zitten. Maar voor iemand als Phoenix die al zijn spieren altijd aangespannen had deed het veel pijn. Maar ja, als je je nooit kon ontspannen. ''Hier ga ik morgen last van krijgen'' zei Phoenix half grinnikend.

Shong wierp even zwijgend een blik opzij toen Phoenix zacht verderging over Viktor. 'U kunt niet meer doen dan uw best, meneer Vexai. Dat is de eerste gouden regel die iedereen die hier ook maar ter wereld komt zich eigenlijk direct in zou moeten prenten. Men kan niet meer doen dan het beste wat men kan bereiken. Het bespaard voor ieders zoveel verdriet en onbegrip, zolang de regel centraal staat in gedachten. En dat is helaas niet het geval bij de meeste zielen in Kovomaka,' sprak hij zacht. Zijn zwarte ogen fixeerden zich weer op de ongerepte natuur aan de horizon. 'Meneer Nathair is daar een voorbeeld van. Die jongen bemoeilijkt het zich zo erg, maar hij lijkt door de omgekeerde bril te kijken waardoor hij het idee krijgt dat mensen het hém juist bemoeilijken. Lang niet altijd, moet ik erbij zeggen. Maar vaak wel.' Shong streek zwijgend met een hand over de rand van de luchtbel. Het knapte niet, maar namen de contouren van zijn hand aan. 'Als hij enkel die bril eens af kon zetten..,' voegde hij er met een zachte zucht aan toe. 'Dan kon hij zien hoeveel mensen er aan zijn kant stonden, die het niet direct laten zien maar hem juist datgene willen gunnen wat de lege plek in zijn hart compleet zal vullen. Ze hebben de sleutel in de vorm van liefde om door zijn barrière heen te kunnen komen. Maar de glazen van de bril keren dat ware beeld om, ziet u. Waardoor hij het buitensluit. Geef uzelf daarom niet de schuld. Wellicht kan meneer Nathair door een klein gaatje in zijn bril al glimpen van de waarheid opvangen, en ziet hij u diep van binnen ook als een broer. Hij moet enkel nog verder uit zijn schulp kruipen, die brilglazen breken. Dat gaat onwijs veel moeite voor hem kosten, dat weet ik nu al.' Shong sloeg zijn nadenkende blik even ten hemel. Hij richtte die het volgende moment weer op Phoenix en onderdrukte een zachte lach bij het zien van zijn gesjor aan zijn benen. 'Hoe vaker u het doet, hoe eenvoudiger het zal worden,' voegde hij er achteraf met een brede glimlach wel als advies aan toe.

PROFILE MAGICIAN