✿ ;; Sweetest Scent.

_{Closed!! :: Miss Oriël
Was deze wonderschone tuin er altijd al geweest? In zijn tijd als student hier, was hij er nog nooit geweest. Wat jammer. Waarschijnlijk had hij de schoonheid van deze tuin vroeger niet waarderen als de 'wilde' tiener die hij toen was, maar toch was het jammer dat hij deze tuin niet eerder ontdekt had. De zoete geur van allerlei verschillende bloemen maakte hem rustig en de felgekleurde bloemen brachten een glimlach op zijn gezicht.

De kersverse docent had eerder op de middag het kasteel verlaten om een wandeling te maken over het terrein en zijn geheugen op te frissen en had toen ook de kassen bezocht. En van het een kwam het ander, en uiteindelijk had Lancelot Kaede samen met zijn trouwe fret Silbe (die op Lancelots schouder geklommen was en meegegaan was) zijn wandeling gestaakt om deze tuin eens te gaan bekijken. Het was rustig aangezien het voor leerlingen een gewone schoolles was. Lancelots lessen waren echter nog niet begonnen, dus kon hij gaan en staan waar hij wilde. Silbe leek de tuin ook leuk te vinden. Het spierwitte diertje, dat momenteel op Lancelots schouder stond, keek met zijn zwarte oogjes enthousiast rond. Met zijn nieuwsgierige aard kon het beest waarschijnlijk niet wachten tot Lancelot hem zou laten weten dat hij zelf wat rond mocht neuzen.

Dat knikje kreeg het dier dan ook. Zonder te treuzelen klom hij langs Lancelots zij naar beneden en verdween het in één van de bloemenbedden. Een zacht lachje rolde over Lancelots lippen terwijl hij zijn huisdier nakeek. Hoewel Lancelot niet in staat was met Silbe te praten (hij was niet bepaald de beste in het leren van nieuwe talen), was de band tussen baas en dier toch sterk. En dat was maar goed ook, want naast nieuwsgierig hield Silbe ook zeer veel van grappen en grollen. Iemand moest hem in bedwang houden...

Lancelot draaide zich weg van het bloemenbed om zijn wandeling door de tuin voort te zetten, maar bleef staan toen hij een onbekende vrouw zag. Het verbaasde hem niet dat hij haar niet kende, maar daar verandering in brengen kon nooit kwaad. Met een glimlach om zijn lippen begroette hij haar daarom. "Goedemorgen, ma'am! Ook deze tuin aan het bewonderen?"}

Zo met haar ogen gesloten klonk de tuin net als de laagvlakten van Puffoon. De vogels, de zoete geur van de bloemen en de lichte bries die de hitte van de zomer dragelijk maakte. Oriël zat haast als een standbeeld op het bankje onder de boom. Maar haar geest dwaalde. Ze verkende elke centimeter van het terrein. Elke kleine grasspriet. Elke nerf in de bast van de bomen in het bos. Ze voelde de ruwe stenen van het kasteel, hoorde het zachte gefluister van mensen die door de gangen liepen. Het gekras van een potloodpunt op papier, het flakkeren van een kaars. In deze staat van bewustzijn kon Oriël alles horen, zien voelen en ruiken zonder haar ogen echt open te hoeven doen of de tuin fysiek te verlaten. Een test van haar vermogens, om het elke dag een stap verder te verzetten. Een detail extra, een zucht erbij. Lang bleef ze op die manier zitten. Haar lichaam aanwezig, maar haar geest weg. Ze had geen besef van tijd meer. Hoe lang zat ze hier al? een uur, misschien twee. Maakte het uit?

Een stem. Zacht en laag. Geen vrouw, geen leerling. Langzaam opende Oriël haar ogen. Ze keek naar haar in elkaar gevouwen handen op haar schoot terwijl haar geest langzaam terug keerde naar haar lichaam. Daarna keek ze op naar de eigenaar van de stem. Uit automatisme zochten haar ogen, twee diepe poelen waarin je elke kleur blauw kon zien rond kolken, naar die van haar gesprekspartner. Een man, jonger dan dat zij was maar te oud om een leerling te zijn zoals ze aan zijn stem al gehoord had. Hij had een uiterlijk wat voor veel mensen als ''ruig'' zou overkomen. Maar voor Oriël was het vertrouwd. 'Dat is ook een manier om het te noemen Lancelot,' sprak ze zacht maar met een kleine glimlach. Ze was inderdaad aan het bewonderen, maar niet alleen de tuin. Oriël stond op van het bankje en voelde nu pas hoe stijf haar ledematen aanvoelden. Ze moest langer gezeten hebben dan ze aanvankelijk had gedacht. Ze keek de man voor haar even doordringend aan. 'Je moet binnenkort je moeder bellen. Ze wil weten of je nieuwe baan bevalt,' sprak ze daarna. Het klonk zacht en afwezig maar hard genoeg voor Lancelot om haar te verstaan. Daarna leek Oriëls blik wat helderder te worden. 'Sorry, zal ik je alleen laten?' vroeg ze. Misschien zat hij helemaal niet te wachten op gezelschap. Kwam hij hier juist om even alleen te zijn.

_{Ze zag er... interessant uit. Als hij gevraagd zou worden deze mevrouw te omschrijven, zou interessant het woord zijn dat hij zou gebruiken. Ze keek op en haar heldere ogen vonden de zijne. Even leek hij weg te zinken in die diepe poelen, maar nee. Hij was er nog. De vrouw was iets ouder dan hem en waarschijnlijk ook een docent. Dat was goed, hij had nog amper docenten ontmoet sinds zijn komst en het was waarschijnlijk wel handig zijn collega's te leren kennen.

Ze sprak met een zachte stem en zei dat hij het 'zo kon noemen'. Een fronsje verscheen, maar toen zijn naam erachter geplakt werd verdiepte deze. Hij kon zich niet herinneren dat hij zijn naam aan haar verteld had, of haar überhaupt ooit ontmoet te hebben, maar achter zijn naam had ze met gemak kunnen komen. Een nieuw gezicht, een docent, waarschijnlijk wisten de docenten het wel wanneer er nieuwe docenten kwamen. Niks dat hem dus verbaasde. Nee, haar volgende woorden deden dat. Zijn... moeder? Wat verbaasd krabbelde Lance aan zijn kin, verwarring duidelijk in zijn ogen. Hij had zijn ma inderdaad al een tijdje niet gebeld, maar hoe kon zij dat dan weten...? Haar blik leek plotseling helder te worden, hoewel Lancelot dat niet doorhad omdat hij hard aan het nadenken was of hij deze dame misschien wél al ontmoet had, en toen vervolgens verteld had over zijn ma. Toen ze vroeg of hij liever alleen wilde zijn, verdween de verwarring echter. "Ah, nee hoor!" zij hij en een beleefde glimlach verscheen om zijn lippen. "En, bedankt... Denk ik? Ik heb haar inderdaad een tijdje niet gebeld. Ze is zeer nieuwsgierig, was in de wolken toen ze hoorde dat ik deze baan gekregen had." Een lachje rolde over zijn lippen en warmte vulde zijn ogen even. "Oh, en zeg maar Lance. Met wie heb ik het genoegen?"

Hij leek plotseling door te hebben dat hij degene was die haar gestoord had. Misschien vroeg zij alleen uit beleefdheid of hij alleen wilde zijn, en wilde zij eigenlijk alleen zijn. Lancelot kon het goed begrijpen dat iemand naar deze tuin zou komen om even rust te nemen en dus geen zin hadden in iemand die zonder pardon zomaar 'hallo' zei. "Sorry," zei hij daarom schaapachtig, "Stoor ik? Wilde u misschien even wat tijd voor uzelf?"}

PROFILE MAGICIAN