Rustig liep ze de grote zaal in. Haar eerste dag op deze academy.De dag waar ze heel lang op gewacht had. Met een rechte rug liep ze en keek zelfverzekerd rond. Niemand mocht zien dat ze nieuw was hier. Haar katten liepen met haar mee. Ze wist niet zeker of je wel dieren en deze zal mocht maar had ze gewoon mee genomen. Als iemand er iets tegen had dan wordt dat vast wel gezegd dacht ze. Ze ging zitten op een stoel die bij een tafel geschoven was. Rustig keek ze de zaal rond. Veel leerlingen zaten te kletsen. Even telde ze hoeveel stoeltjes er aan haar tafel stonden. Het waren er zes maar natuurlijk konder er nog meer aangeschoven worden.

Ze pakte haar eten en drinken uit de tas en maakte voorzichtig het pakje met sap open. Het was haar wel vaker overkomen dat het anders over haar heen spoot. Ze glimlachde toen het haar gelukt was en dronk het voorzichtig op. Op een duur kreeg ze best wel trek. Ze pakte een broodje uit haar brood trommel en at het op. Weer keek ze om der heen. Ik hoop dat er vanzelf iemand bij me komt zitten. Hb geen zin om iemand aan te spreken want dat gaat waarschijnlijk toch weer fout dacht ze. Ze deed een pluk van der haar achter der oren zodat haar ogen goed zichtbaar waren.

Een van der katten ging op de tafel zitten. Het was een helemaal zwarte kat. "Myra ga nou niet op de tafel zitten" zei ze. terwijl haar witte kat Kay naast Myra kwam zitten. "Ga van de tafel af!"zei ze op een boze toon en toen gingen de katten van de tafel af en op haar schoot liggen.Ze zuchte diep en zette toen de katten op de grond. "er naast is goed maar nu niet even op me schoot"zei ze en glimlachde toen klein

"er naast is goed maar nu niet even op me schoot" hoorde hij haar zeggen en zag dat ze klein glimlachde. Hij had al een tijdje op een afstandje gekeken naar het meisje dat daar zat en vond der wel interessant. Er was iets waardoor hij een band voelde tussen hun twee maar hij wist niet wat. Hij haalde een reep chocolade uit zijn tas en brak een klein stukje af. Hij at het kleine stukje op en bleef nog even toe kijken. Hij zag dat ze twee katten had, een witte en een zwart. Die katten was hij vandaag al wel vaker tegen gekomen met het gevoel of hij werdt achtervolgd door hun. Hij rilde even. Hij was meer een volgen type omdat zijn dierlijke vorm ook een raaf was en kon goed met dieren communiceren maar hij had geen voorkeur op katten. Toch wist hij zeker dat er iets met die katten was dat hem niet zo aanstond. Hij bekeek de katten goed en de katten keken blijkbaar terug en hij wenden snel zijn blik af. Toen had hij zijn besluit maar even genomen.

Hij liep rustig op het meisje af en ging naast der zitten. Hij zat zich te bedenken wat hij zou zeggen maar op het moment kon hij niet bedenken. De katten keken hem weer aan en hij glimlachde ongemakkelijk. Die katten hadden iets tegen hem en daar was die al bijna zeker van. Hij keek toen naar het meisje en glimlachde toen wat minder ongemakkelijk. “Ik ben yoki en wat is joun naam?”vroeg hij aan der. Voor zijn gevoel maakte hij zo een goede indruk op haar zodat ze vrienden kunnen worden. Hij glimlachde tevreden en keek weer naar de katten die hem nog steeds aanstaarde.

Ik ben Yoki en wat is joun naam? Vroeg de jongen aan haar die blijkbaar Yoki heete. Ze glimlachte naar hem. “Mijn naam is Yuno. Leuk om kennis met je te maken Yoki”zei ze erg vrolijk. Ze zag dat hij naar de katten keek en grinnikte toen zachtjes.”De witte is kay en de zwarte is Myra. Ik denk dat ze je wel mogen als ik zo naar hun kijk”zei ze rustig en glimlachde weer naar hem. Ze voelde zich wel prettig bij hem in de buurt. Even keek ze wat der in zijn tas zat en toen ze chocolade zag werden haar ogen groot. “jij hebt chocolade mee!”zei ze en keek hem glimlachend aan met een smekende blik. Ze was dol op chocolade en kon er niet zonder mee. Het was dan ook de eerste keer dat ze geen chocolade mee had en daar voelde ze zich niet erg prettig bij. Zonder chocolade had ze ook niet zoveel lol en was ze altijd zo rustig. Chocolade fleurde haar altijd op. Haar ogen gingen van de chocolade naar Yoki en van Yoki naar de chocolade. Ze zetten haar schattige katten oogjes op en keek hem aan. “alsjeblieft?”zei ze liefelijk en glimlachte schattig.

Wat er ook zou gebeuren ze wou die chocolade. Het kon haar niks schelen wat hij er voor wou zolang ze die chocolade maar kreeg. Ze was niks liever dan chocolade. Nou ja een ding dan. Het proeven van hoe de zoetigheid van de liefde smaakte. Waarschijnlijk zoet maar ze wou weten wat voor zoet. Zoet als chocolade of zoet als cupcakes. Het maakte haar niet uit zolang het zoet was. Weer keek ze van de chocolade terug naar hem en het viel haar op dat hij net zo blauwe ogen had als zijn oom en dat haar oom had gezegd dat het uniek was met zulke hemelsblauwe ogen. Ze had er op deze school wel meerderen mee gezien maar dat interesseerde haar niet. Ze bleef een lange tijd in die ogen kijken tot dat een van de katten voor de jongen ging staan. Het was Myra. Ze siste gemeen naar hem en haalde een klauw naar hem uit. “Myra”siste ze en de kat keek haar aan. Kay ging voor Myra zitten en duwde haar weg. Ze zag dat Myra het opgaf en gleed toen met der ogen over zijn kleding. Plotselings viel haar een medaillon op die hij om zijn nek had. Haar familiesymbool stond er op.

“Je hebt het gestolen! Je hebt het medaillon gestolen van mijn oom een tante!”schreeuwde ze woedend. Ze maakte het medaillon los van zijn nek en stopte het in haar zak. “Gemene dief dat je bent. Verdwijn uit me ogen jij! Voor eeuwig!”schreeuwde ze en tranen liepen over der wangen. Ze was woedend omdat Yoki de medaillon van haar oom en tante had en haar eigen medaillon maar ook die van Yoki begonnen rood te gloeien. De katten keken naar de en miauwde toen te vrede. Dit was beter dan dat kleffe gedoe van net zei Kay in kattentaal tegen Myra die direct daarna bevestigd terug miauwde. Yuno keek naar Yoki en sloeg hem toen in zijn gezicht."waarom heb je het gestolen?" schreeuwde ze en er stroomde nog meer tranen over haar wangen heen.

Hij glimlachte toen hij zag hoe ze om zijn chocolade smeekte. Hij vond het erg schattig om der zo te zien en glunderde helemaal. De kat kwam voor hem zitten en haalde een klauw naar hem uit. Behendig ontweek hij die en keek hij toe hoe de kat weggehaald werd door de witte kat genaamd Kay. Hij zag dat de zwarte kat Myra het opgaf en glimlachde. Toen merkte hij pas dat ze hem bekeek een hij blooste lichtjes. Hij zag dat ze bleef haken met der ogen op het medaillon en keek naar der. Hij zag haar blik veranderen. “Je hebt het gestolen! Je hebt het medaillon gestolen van mijn oom een tante!”schreeuwde ze woedend naar hem en hij keek verbaast. Hij wou iets zeggen maar voor dat die dat kon doen was de medaillon of zijn nek verdwenen. Hij zag dat het meisje het in der zak stopte. “Gemene dief dat je bent. Verdwijn uit me ogen jij! Voor eeuwig!” schreeuwde ze tegen hem en hij zag de tranen over der wangen lopen. Zijn gevoel zei dat ze diep gekwets was toen ze het medaillon zag en keek met medeleven haar aan. waarom heb je het gestolen?" schreeuwde ze en hij zag dat er nog meer tranen over der wangen stroomde.

Hij kon het niet meer aan en knuffelde haar toen. “ik heb het niet gestolen, het is van mijn ouders…Dania Zahn-Gasai en mijn vader Tyro Zahn. Je bent mijn achternichtje”zei hij rustig en hield der stevig tegen hem aan. Niemand hoefde te weten waarom ze verdrietig was maar hij kon haar gevoel wel begrijpen. Hij snapte wat ze gedacht had en aaide haar over der hoofd en streelde met zijn hand langs der wang. Hij wou dat hij haar kon troosten maar hij wist dat hij dat nooit zou kunnen. Niemand had hem getroost toen zijn ouders dood waren omdat ze het te druk hadden met het winnen van de oorlog en ook zo dacht hij dat het bij haar was geweest. Het zou hem niks verbazen als dat zo was. Plotseling bedacht hij zich wat hij moest geven aan haar en had het gelukkig in zijn tas bij zich. Hij mocht het pas openen als hij en zij waren herenigd. Hij pakte zijn tas en haalde het perkament er uit. Hij opende het een las het rustig voor der op maar deed het wel zachtjes

Lieve Yuno en Yoki,
Als het goed is weten jullie dat we nu inmiddels dood zijn. Mischien vermoord of uit ouderdom. Mochten jullie het niet weten dan weten jullie het nu. Ik Dania en Meally hebben besloten om alles aan jullie achter te laten met de voorwaarden dat jullie er allebei SAMEN er voor zorgen. Thuis in de kelder ligt een kistje met wat geld voor jullie. Als het goed is heb jij, Yoki, het wapen in de tas dat van yuno is.
Hij stopte even met lezen en keek in zijn tas. Hij legde het pakketje op tafel voor yuno neer en begon weer te lezen.

Ik hoop dat jullie het goed met elkaar kunnen vinden en goed voor elkaar kunnen zorgen. Liefs, Dania, Meally..Tyro en Jyon.

Hij keek naar yuno in de hoop dat ze rustiger was geworden nu ze alles had gehoord. Hij glimlachde bemoedigend naar der. "het komt wel goed meid" zei hij en knuffelde haar weer.

Yuno hoorde wat de brief te zeggen had. Ze pakte het pakketje en stopte het in haar rugzak. Ze keek naar Yoki met een verdrietige blik. Hij was echt haar achterneefje. Ze had altijd al familie gewild maar nu het er op aan kwam wist ze het nog niet zo zeker. Ze had zich veilig gevoeld in zijn armen. Ze legde haar hoofd op zijn borstkast. “het spijt me neefje..” zei ze rustig. Tranen gingen geluidloos over der wangen. Ze wist niet meer wat ze moest zeggen of doen. Ze voelde de sterke armen van Yoki om haar tere lichaam heen.

Ze zag hem bemoedigend glimlachen naar der maar daardoor hield ze niet op met huilen. Ze keek in zijn ogen. “ sorry” zei ze nog een keer een beetje op een smekende toon. Ze knuffelde hem. Zijn trauma is waarschijnlijk nog erger dan de mijne dacht ze.