Kataro had Ephony meegenomen naar het lokaal voor lucht magie. Als iemand wist hoe zij aan vleugels moest komen dan was het Master Akito. Naarmate ze steeds dichterbij kwamen ging Kataro iets langzamer lopen. Uiteindelijk stond hij stil. ''Ephony, ik weet dat ik je had gezegd dat hij je niet zal opeten, maar om eerlijk te bekennen ben ik een beetje bang voor Master Akito. Hij ziet er nou niet bepaald eng uit maar hij is de hele tijd zo koelbloedig en het lijkt altijd of hij bestraffend kijkt. Ik kan daar niet goed tegen'' zei hij zachtjes tegen haar. Ze stonden nog maar op een paar passen afstand van het lokaal. Kataro keek even naar de dichte deur van het lokaal. ''Zou je het erg vinden als ik buiten op je blijf wachten?'' vroeg hij en keek haar even onzeker aan met zijn grote blauwe ogen. ''Ik beloof je dat ik niet weg zal lopen'' voegde hij er vlug aan toe. Zijn schouders hingen wat en hij keek Ephony van zijn blonde lokken schuldbewust aan. Hij vond het ook flauw om haar alleen naar binnen te laten gaan, maar hij was gewoon veel te bang.

Ze liep met haar gebruikelijke, lichte passen naast hem. Er lag een tevrede glimlach sierde haar glimlach terwijl de deur in zicht kwam van het luchtlokaal. Ze keek even om toen ze merkte dat ze voorliep op Kataro, en liet haar ogen even over hem heen glijden. Ook zij stopte en draaide zich om toen hij zijn passen totaal inhoude. Haar wenkbrauwen schoten ongelovig omhoog toen ze zijn zachte stem hoorde. Haar ogen knepen samen, ze vertrouwde het niet helemaal. Zijn ontsnapping van Zalas zat nog in haar geheugen gegrift, en ookal zei hij dat hij niet weg zou lopen. Ze wilde de woede van Deshas niet op haar hals halen, en ze moest Kataro bij zich houden. 'Dit klinkt misschien heel gemeen, maar je gaat mee het lokaal binnen. Ik ga dit niet alleen doen, sorry,' haar stem klonk vastberaden terwijl ze hem aan keek. 'Dan blijf je maar in een hoekje van het lokaal zitten,' zei ze schouderophalend. Ze kon zich niet inleven in zijn angst, hoewel ze zelf genoeg angst had meegemaakt. Hoe kon je nou bang zijn voor master Akito. Okee, ze had hem zelf niet persoonlijk onmoet, maar ze had genoeg verhalen over hem gehoord. 'Je overleefd het wel,' er brak een speelse glimlach op haar mond door en ze pakte zijn pols. Haar andere hand lag op de deurklink die ze naar beneden drukte. 'Kom op, jij bent hier de wijze van ons tweeën,' grapte ze vrolijk naar hem en gaf hem een klein zetje het lokaal binnen zodat hij als eerste naar binnen ging. Ze liep achter hem aan, en sloot de deur achter zich. 'Master Akito?' haar stem galmde door het lokaal terwijl haar ogen haar eigen geluid volgde.

Akito hing zo'n beetje op het plafon. Nou ja, zweefde. Zijn zwarte veren vleugels hielden hem zwevend in de lucht terwijl hij in zijn handen een hele hoop boeken vast had. Vanaf het bord tot aan het plafon was namelijk rondom in het hele lokaal een boekenkast gemaakt die volgestouwd stond met boeken. Er stond ook een trap tegen maar aangezien Akito kon vliegen gebruikte hij die niet vaak. Hij zette net het laatste boek terug op zijn plaats toen hij de deur hoorde gaan. Zijn paarse irissen keken naar beneden. Toen hij de twee leerlingen zag greep hij de trap vast en liet zijn vleugels verdwijnen. Hij zette zijn voeten en handen tegen de zijkant van de trap en gleed naar beneden. Vlak voor de twee leerlingen sprong hij er vanaf en landde op twee voeten op de grond. Hij hoopte maar dat ze hem niet hadden opgemerkt toen hij boven zweefde. ''Kan ik jullie ergens mee helpen?'' vroeg hij kalm terwijl hij een zacht duwtje tegen de trap gaf. De wielen die eronder zaten kwamen in beweging en de trap rolde naar de hoek van het lokaal. Akito streek de haren uit zijn ogen en keek daarna de twee leerlingen kalm aan.

Ze hield even de schouders van Kataro vast, maar nu gleden ze er van af en ging ze naast hem staan. Met een lichte frons keek ze rond in het schijnbaar lege lokaal. Ze wilde zich net tot de jongen naast zich keren toen ze een geluid hoorde boven haar. Ze schrok toen de gedaante plots voor hun neer kwam op de grond en ze keek hem even met grote ogen aan. Al snel herstelde ze zich weer, en haalde diep adem om haar schrik te verbergen. 'Hallo,' sprak ze hees, nog ligtelijk van haar stuk gebracht door zijn plotselinge verschijning. 'U bent master Akito, is het niet?' vroeg ze beleefd. Ze legde haar handen op haar rug en hield ze daar vast, waarna er een hoopvolle blik in haar ogen kwam. 'Ik ben Ephony Duvessa, en dit is Kataro... Kataro,' ze wist zijn achternaam niet, en haperde daardoor in haar zin. Een beetje sullig staarde ze naar hem, ze liet het hier maar bij. Ze glimlachte even bemoedigend naar hem voordat ze haar blik weer op Akito vestigde. Er kwam een onzeker glimlachje op haar mond voordat ze de moed had gevonden verder te gaan. 'Wij.. naja, eigenlijk ik had een vraag. Het zal misschien heel dom klinken, en ik snap het als u ons niet wilt helpen. Het is alleen dat Kataro met het idee kwam, en proberen kan nooi kwaad,' ze beet op haar onderlip en keek hem hoopvol aan waarna ze vlug glimlachte en haar blik van hem af trok. Ze moest werken aan haar zenuwen, zodat ze niet elke keer in een nieuwe situatie de macht zouden krijgen. Haar ogen gleden even vluchtig door het lokaal, langs de boekenkasten. Haar blik werd bijna gretig bij dit te zien, en ze stelde zich voor wat voor boeken er allemaal in zouden kunnen staan.

Akito sloeg zijn armen over elkaar terwijl de leerlinge zichzelf en haar metgezel voorstelde. Toen hij de namen hoorde herinnerde hij het zich weer. Hun dossiers in elk geval. ''Zyrich'' vulde hij voor Ephony de achternaam van Kataro in toen ze daar niet op kon komen. ''Kataro Garmillian Zyrich als ik het me goed herinner'' zei hij waarna hij zijn blik even op Kataro richtte. Akito's stem klonk niet bepaald zwaar. Wel zacht maar niet vrouwelijk. Zijn ogen gingen terug naar Ephony toen ze verder begon te praten. Hij richtte zijn aandacht op haar alsof hij haar nooit had onderbroken. ''Als je me niet verteld wat je vraag is dan kan ik je ook nooit helpen is het niet?'' vroeg Akito rustig. Hij liep naar zijn bureau en verzamelde wat papieren. ''Ik ben leraar Ephony. Leerlingen helpen met problemen is onderdeel van mijn werk. Daarvoor wordt ik betaald'' vervolgde hij terwijl hij de papieren in zijn tas deed en tegen het bureau aan leunde waarna hij zijn mouwen opstroopte tot net onder zijn ellebogen. Van het uiterlijk zou je niet zeggen dat Akito van Puffoon zou komen. Hij was lang en lijkbleek met donkere ogen en haar. Je zou sneller zeggen dat hij van Shadra zou komen. Hij droeg ook altijd een zwarte broek met daarop een trui met lange mouwen die zo donkerblauw was dat hij bijna zwart leek. Meer was het niet. Hij droeg verder geen onnodige sieraden of zelfs maar een ring die erop zou duiden dat hij getrouwd was. Was hij ook niet.

Ze knikte beschamend toen hij de achternaam van Kataro zei en keek eventjes van de grond naar de jongen naast zich. Ze glimlachte verlegen en knikte weer, alsof ze niets meer kon zeggen en niets anders kon doen. Ze volgde hem met haar ogen toen hij verder sprak en de papieren in zijn tas deed. Ze lette niet meer op Kataro en liep een paar passen naar voren terwijl ze hem antwoord gaf. 'Ik weet dat u hier bent om vragen te beantwoorden-,' ze glimlachte schaapachtig, '-maar mijn vraag is geen huiswerkvraag of iets dergelijks,' Ze stond stil, en haar ogen gleden weer langs de boekenkast terwijl ze de goede woorden zocht. Ze draaide zich een kwartslag om en ging half op een van de tafels zitten waarna ze naar haar eigen handen staarde. 'Een hele tijd geleden, ik denk zo'n twee jaar, was ik in de bibliotheek bij mijn huis in de buurt op Puffoon. Ik was op een afdeling beland waar ik normaal nooit zou komen, iets wat - als je het mij vraagt - voor meer ongewonen dingen vraagt te gebeuren. Mijn ogen vielen daar op een boek. Het was een prachtig oud boek, met ledere omslag en fantastische illustraties,' haar ogen gleden dromerig langs de boeken aan de andere kant van het lokaal, alsof het boek waar ze het over had voor haar stond. 'Helaas herinner ik me niet meer de titel van het boek. Maar ik weet nog wel dat wat ik er van las, de meeste dingen ik er niet eens van snapte,' ze grijnsde droogjes, alsof iemand net een slechte grap had verteld en je werd gedwongen om mee te lachen. Haar ogen schoten naar Akito, en even vergeleek ze hem met Savador. Hij had bijna net zo'n lichte huid als hij, hoewel zijn donkere haar een stuk korter was. Ze schudde de onbenullige gedachte van zich af en ging verder met haar verhaal. 'Maar ik kwam bij een hoofdstuk dat me meteen aansprak. In het kort stond er een verhaal over iemand die bij geboorte vleugels had gekregen,' ze haalde even diep adem, beseffend dat ze het kernwoord van haar vraag had laten vallen. 'Het was een prachtig verhaal, gedetailleerd over alles over vleugels. De verschillende vormen, de verschillende gradaties in kracht, soepelheid en snelheid. Het was prachtig omschreven, met geweldige uitleg en illustraties. Het was een persoon met de afkomst van Puffoon, en daardoor greep het me natuurlijk nog meer aan. Maar op de laatste bladzijde van het verhaal stonden een paar zinnen apart. Er stond iets in de zin van, dat de meeste gevleugelde personen er niet mee werden geboren. Ik had altijd al jaloers naar vogels gekeken toen ik klein was,' ze grijnsde even door haar gedachtes. 'En sinds ik dat gelezen had, kan ik het idee niet meer los laten. Ik weet dat het heel dom en egoïstisch klinkt. Maar ik zag laatst heer Deshas, en zijn vleugels. En mijn oude droom werd weer omhoog gehaald,' ze beet op haar lip en keek Akito weer aan. 'Is er een manier om vleugels te krijgen?' fluisterde ze bijna. Ze voelde haar wangen rood worden, eigenlijk schaamde ze zich rot om haar vraag. Ze had haar ogen na haar vraag bijna meteen van hem afgehaald. Wie stelt er nou in godsnaam zoiets aan iemand. Ze frunnikte aan haar zomerjurkje, en besloot dat ze hierna meteen zich zou omkleden. Haar bikini eronder zat niet echt lekker, en ze wilde zich rustig in een jogging broek proppen en bij het haardvuur gaan zitten. Ze durfte haar ogen niet meer op Akito te vestigen totdat hij sprak, bang om zijn reactie.

''Zolang het over lucht magie gaat ben ik bereid te luisteren'' zei Akito kalm toen Ephony bekende dat het geen huiswerk vraag was. Hij luisterde naar haar verhaal. En hij deed dat zonder dat er ook maar iets in zijn blik of houding veranderde. Hij keek haar bijna streng aan terwijl hij luisterde. Het was ook te vergelijken met een bekritiserende blik. Nadat ze haar verhaal gedaan had bleef Akito Ephony even zwijgend aanstaren. ''Dus het zijn vleugels die je wenst te hebben'' herhaalde hij kort. ''Je hebt gelijk als je zegt dat er maar weinig mensen zijn die met vleugels worden geboren. Misschien weet je het niet maar van oorsprong stammen luchtmagiërs af van de Lucht Krijgers. Honderden jaren geleden de enige bewoners van Puffoon. Half mens, half vogel. Wonderbaarlijke wezens die over de kracht beschikte in elk gevleugeld dier te veranderen en zo machtig waren dat zelfs tijd maar een illusie voor hen was. Zij beheerste de tijd en konden duizenden jaren oud worden. In hun menselijke gedaantes enkel te herkennen aan twee vleugels die tussen hun schouderbladen groeide. Jammer genoeg, toen de magiërs vervolgingen begonnen, waren de Lucht Krijgers een van de eerste die vielen. Hun ras is volledig uitgestorven en hun eens zo trotse tempels nu niet meer dan ruïnes. Toch zijn er nakomelingen die maar half de kracht van dit ras nog beschikt. Zij kunnen vleugels laten verschijnen wanneer ze dat willen. Door al het gemengde bloed door de jaren heen zal er geen van dat soort magiërs meer zuiver zijn waardoor enkel hun gave om vleugels op te roepen de flinterdunne schaduw is van de kracht die ze eens bezaten. Maar het is mogelijk om die gave te verkrijgen. Al is dit bijzonder moeilijk, om niet te zeggen pijnlijk'' zei Akito. Hij liep naar de boekenkast en gleed met zijn vingers langs de kaften. ''Heer Deshas is een heel ander verhaal'' zei hij terwijl hij een dik zwart boek uit de kast pakte. Hij zocht de bladzijde op en legde hem op zijn bureau terwijl zijn bleke, slanke vingers langs de vergeelde pagina gleed. ''Heer Deshas had van oorsprong geen vleugels. Maar ook hij heeft ze niet op een pijnloze manier verkregen. Aeir Diabhail, een lucht demon. In zijn geval koning ervan. Een kruising tussen een draak, hagedis en een vleermuis. Met Heer Deshas erbij ook een mens. De Heer is versmolten met deze demon. Ze delen elkaars kracht. Maar de een zal niet langer zonder de ander kunnen. Als ze uit elkaar gehaald worden zullen beiden het niet overleven. Wordt de een gedood dan overleeft de ander het ook niet lang'' vertelde hij terwijl hij las. Daarna keek Akito Ephony weer aan. ''Maar denk goed na over je keuze om vleugels te nemen Ephony. Vleugels tekenen je voor het leven moet je weten. Mensen met een puur hart die niemand kwaad zullen doen enkel uit zelfbescherming zullen vleugels krijgen zo wit als de pas gevallen sneeuw op een ijle winterochtend. Magiërs die vechten maar vaker om anderen te beschermen dan om opzettelijk pijn te doen zullen bijvoorbeeld zilveren of grijze vleugels krijgen. Verder bestaan er ook nog magiërs met zwarte vleugels. Deze....kun je beter niet in de weg lopen, over het algemeen zijn dat mensen die hun leven niet al te zuiver leiden. Je vleugels tonen wie je vanbinnen bent. Ze kunnen niet liegen. Maar als je werkelijk bereid bent om er alles voor te doen om vleugels te krijgen. Dan wil ik je met alle kennis die ik bezit helpen ze te krijgen en je trainen om ze te kunnen gebruiken'' zei hij en keek Ephony recht aan.

Ze frunnikte met haar vingers aan haar jurkje, terwijl ze naar de grond voor haar voeten keek. Ze keek op toen ze zijn vraag hoorde en slikte even. Ze knikte alleen maar beschaamd als antwoord terwijl ze haar blik op hem gericht hield toen hij verder sprak. Zijn verhaal sloot aan bij een stukje verhaal dat ze van Deshas had gehoord. Ze luisterde geïntreseerd, het was altijd leuk om dingen uit de geschiedenis te horen te krijgen. Ze knikte onopvallend haar hoofd toen hij het ovr de Lucht Krijgers had, ze wist wel zoiets, maar niet gedetailleerd. Toen hij naar de boekenkast liep en terug kwam met een boek liep ze naar hem toe. Ze ging naast hem staan en keek naar het boek, terwijl ze zijn vingers volgde die over de bladzijde heen ging. 'Daarom heeft Deshas zijn vleugels. Ik wist dat hij een demonvorm had, maar niet dat hij werkelijk versmolten was met één,' mompelde ze in gedachte terwijl ze naar Akito keek. Ze keek hem gespannen aan toen hij haar waarschuwde en keerde even trug in haar gedachtes. Ze vroeg zich af wat voor kleur zij zelf zou krijgen. Ze fronste toen ze over de zwarte kleur nadacht. 'Maar, die kleur. Dat is toch een heel persoonlijk iets. Zoiets vraag je niet zomaar aan iemand. Dat is net zoals een vreemde vragen of hij zijn diepste geheimen wilt verklappen,' ze fronste. 'Maar aan de andere kant, het is een stukje jij. Het iets waar je trots op kan zijn, niet?' vroeg ze fronsend, waarna haar gezicht ontspande. 'Zijn ze altijd zichtbaar?' vroeg ze zich hardop af terwijl ze in het niets blikte. Ze zuchte, beet op haar onderlip. Ze stond op het punt om een moeilijke keuze te maken. Haar droom vervullen en zich open te stellen voor de wereld, of het laten schieten en zich verborgen houden, het veilige waar ze aan gewend was. 'Kunt u vertellen wat zo'n training dan inhoud? Ik kan me niet helemaal voorstellen dat je door trainen ze kan creëren?' ze was Kataro totaal vergeten, en hoopte onbewust dat hij gewoon rustig bleef en geen plannen had om er tussenuit te knijpen. Ze zuchte, ze kon niet begrijpen dat haar droom eindelijk een behoorlijk vaste vorm had gekregen. Maar ze twijfelde nu behoorlijk.

Akito keek even opzij naar Ephony toen hij haar mompelende woorden over Deshas hoorde. ''Maar dat is duistere magie. Daarvoor moet je naar Master Kale als dat je interesseert'' zei hij tegen haar. Hij knikte even kort toen ze vroeg of de kleur van je vleugels persoonlijk was. ''Uiteraard, ze laten immers zien wie je werkelijk bent. Als je vleugels krijgt zijn ze van nature een soort gebroken witte kleur. Het zijn de keuzes in je leven die je maakt wat bepaald welke kleur je vleugels krijgen'' zei hij. ''Laat mij jou vraag met een andere vraag beantwoorden. Zijn mijn vleugels nu zichtbaar?'' vroeg hij rustig toen ze hem vroeg of de vleugels dan altijd zichtbaar waren. Hij zou haar niet vertellen dat zijn eigen vleugels zo zwart als een maanloze nacht waren. Hij had daar zo zijn redenen voor. Het zou waarschijnlijk beter zijn als Ephony er nooit achter zou komen welke kleur zijn vleugels hadden. ''Je kunt zo ook niet krijgen door te trainen. Dat gebeurd op een heel andere manier. Maar net als een pasgeboren kind moeten je vleugels ook groeien. Ze zullen klein en zwak zijn als je ze krijgt. Ik kan je helpen ze sterker te maken zodat ze genoeg zullen groeien om jouw gewicht te kunnen dragen zodat je ook daadwerkelijk met je vleugels zult kunnen vliegen'' vertelde hij.

Ze schudde haar hoofd met een glimlach. 'Nee, duistere magie is niets voor mij,' sprak ze vrolijk. 'Ik hou het bij u,' grapte ze waarna ze weer in gedachtes verzonk. Het was een groot risico, jezelf zo open te stellen. Hoewel, niet veel mensen weten dan weer dat je karakter gedeeltelijk aan je vleugels te zien is. Het was iets... maar toch ook heel verleidelijk. Ze was nog jong, haar vleugelkleur kon nog alle kanten op. Ze keek op, en lachte schaapachtig naar Akito. 'Nee,' mompelde ze en haar ogen gleden langs de ruimtes langs zijn rug waar zijn vleugels zouden moeten zijn. Ze knikte, en zag zichzelf al met miniscule vleugeltjes op haar rug. Ze grinnikte onbedachtzaam op haar eigen gedachtes en richte zich toen zelfverzekerd op Akito. 'Ik doe het.. ik wil het. Ik zou heel blij zijn als u me zou willen helpen,' haar stem klonk vast, haar gezicht vol zekerheid met een glimlach op haar mond. 'Ik zal klein beginnen, maar ik weet zeker dat het me gaat lukken,' haar stem klonk opgewekt door haar eigen vastberadenheid. Ze drukte zichzelf met haar armen omhoog en ging op de tafel zitten. Haar benen bungelde rustig heen en weer, en haar ogen geleden langs de boekenkast. 'Ik ben jaloers op al uw boeken,' sprak ze zuchtend uit en grijnsde naar Akito. Haar lichaam was plots gevuld met energie door haar besluit. Ze sprong van de tafel af, en lande lichtjes op haar voeten. Ze keek hem vrolijk aan. 'En, wanneer beginnen we? Is er iets wat ik kan voorbereiden of alleen doen?' het liefst wilde ze nu, op dit moment beginnen. Ze was Kataro vergeten, de dreigende woorden van Deshas vergeten dat hij haar wat zou aan doen als hij weg was, want in haar geest galmde alleen die ene gedachte.

Kataro stribbelde hevig tegen toen Ephony hem naar binnen had geduwd. ''De wijze? Ik ben een kind'' riep hij uit op haar woorden. Zodra ze in het lokaal waren was Kataro in elkaar gekrompen als een kleine bange mus terwijl Ephony Master Akito's naam door het lokaal riep. ''Misschien is hij er niet'' probeerde hij en wou al gauw terug lopen naar de deur toen hij het geluid hoorde van iemand die met grote vaart een trap af gleed. Kataro draaide zich om en keek recht in het gezicht van Master Akito. Hij moest wat omhoog kijken want hij was nog altijd kleiner dan de meeste mensen hier op school. Kataro slikte even onhoorbaar en knikte zachtjes toen Akito zijn naam zei. Die man wist zelfs zijn doopnaam. Hoe kon hij dat weten? Kataro had zijn doopnaam Garmillian niet opgegeven in zijn dossier. Hij hield zich afzijdig en bemoeide zich niet met het gesprek tussen Ephony en Akito. Maar dat betekende niet dat hij niet luisterde. Kataro's ogen keken ook even naar de plek waar de vleugels van Master Akito zouden moeten zitten. En hij vroeg zich af welke kleur die dan zouden hebben. Hij liep naar Ephony en trok zachtjes aan haar mouw. ''Ephony, ik moest bij jou blijven weet je nog'' zei hij zacht tegen haar terwijl zijn blik zo af en toe even angstig naar Akito schoot en daarna weer terug naar Ephony.

Akito sloot even zijn ogen en knikte op Ephony's woorden. ''Uitstekend. Zo'n instelling zul je wel nodig hebben overigens'' zei hij nadat hij zijn ogen weer geopend had. Hij sloot het boek en greep naar de ladder. Nu hij zijn vleugels niet kon tonen zou hij op de ouderwetse manier het boek terug moeten zetten. Hij klom met een hand de trap weer op en zette zich af en toe af aan de boekenplanken zodat de ladder verder rolde. Na een tijdje zoeken had hij een lege lek gevonden waar het bek eigenlijk hoorde te staan. Hij had het al bij de verkeerde plaats vandaan gehaald. Waren vast weer leerlingen geweest die wel boeken van hem leenden in de les maar ze op de foute plaats terug zette. Akito keek even naar beneden toen hij Ephony's woorden weer hoorde en bij hem kon er ook een klein glimlachje vanaf. Hij schoof het boek terug op zijn plaats en gleed weer naar beneden door zijn voeten aan wederzijde van de trap te zetten en zich zo naar beneden te laten glijden. ''dat vat ik maar op als een compliment'' antwoordde hij. Zijn blik ging nog even over Kataro maar daarna weer terug naar Ephony. ''Als je wilt kunnen we nu beginnen. Maar we moeten hier wel voor naar Puffoon. Maar als je Heer Deshas al beloofd hebt op zijn broertje te passen, dan is dat iets wat je eerst moet doen'' zei hij tegen haar.

Ze lachte naar Akito en knikte. Haar benen bungelde vrolijk heen en weer, terwijl ze weer naar hem grijnsde toen hij het over haar instelling had. 'Ach, als je op het punt staat dat je lang onderdrukte wens waarvan je dacht dat het voor altijd daarbij zou blijven eindelijk in vervulling kan komen dan is zo'n instelling bijna natuurlijk,' er bleef een lach op haar gezicht hangen. Ze zag zichzelf al voor zich met grote witte vleugels. Ze vroeg zich af hoe ze er uit zou zien, hoe haar moeder het zou vinden. Waarschijnlijk zou ze het niet erg vinden, aangezien ze al altijd van de droom van haar dochter afwist. Ze had het in haar jongere kinderjaren bijna dagelijks herhaald, zodra ze een vogeltje zag begon ze toen ze rond een jaar of vijf was al te rennen en wild met haar armen te zwaaien waarbij ze naar haar moerder riep dat het haar bijna was gelukt om te vliegen. Wat haar vader vond intreseerde haar geen moment, hij mocht zelf maar eens veranderen voordat hij het respect van zijn oudste dochter terug zou krijgen. Haar ogen volgde eerst Akito toen hij de trap op klom om het boek in zijn handen op te ruimen. Maar al gauw verloor ze haar intresse en gingen haar ogen het lokaal door. Haar hoofd draaide met een ruk om toen ze Akito's antwoord hoorde. 'Ik wou dat ik zo'n boeken verzameling had. Het enige wat ik kan doen is de bibliotheek plunderen,' grapte ze terwijl ze schaapachtig een wuivend gebaar maakte en grijnsde. Ze meende het wel zeker, ze was dol op lezen. Verhalen, boeken over verschillende luchttechnieken, geschiedenis. Vooral geschiedenis boeken kon ze verslinden. Niet op zo'n saaie studie manier, maar je kon haar echt aan je lippen laten hangen door een verhaal te vertellen over de geschiedenis van een volk, handelingen, gebruiken of andere dingen. Ze werd uit haar gelukkige gedachte gehaald toen ze plots een rukje aan haar mouw voelde. Lichtelijk verbaasd draaide ze haar hoofd, waarna ze haar blik op Kataro vestigde. Oohja, hij was er ook nog, galmde het beschaamd door haar hoofd. Haar enthousiasme werd nogal geblust toen ze zijn woorden hoorde. Ze onderdrukte haar teleurstelling en glimlachte naar Kataro. Ze knikte lichtelijk toen ze ook de woorden van Akito hoorde. Ze onderdrukte een zucht en legde haar hand op Kataro's schouder waarna ze weer naar hem glimlachte. 'Ik had beloofd om vandaag gezellig met Kataro door te brengen, wat me lichtelijk beveelt werd-,' haar gezicht vertrok even grijnsend toen ze terug dacht aan het moment dat Deshas haar met de dood bedreigde mocht ze Kataro uit haar oog verliezen. '-maar ik vind het niet erg,' stelde ze onbewust Kataro gerust. 'Ik denk dat ik mijn enthousiasme even moet inhouden voor vandaag. Misschien kunnen we een afspraak maken voor een andere keer, gauw?' haar blik waren naar Akito gegaan en ze keek hem bijna smekend aan. Ze wilde haar kans nu niet laten varen.

Akito keek even naar Ephony toen hij haar woorden over zijn boekenverzameling hoorde. ''Als je wilt mag je onder de lessen wel boeken lenen als je klaar bent met je werk. Mits je ze weer terug zet waar je ze vandaan hebt gehaald. Dat is jammer genoeg iets wat bij de meeste leerlingen fout gaat. Deze boeken zijn gesorteerd op magie soort en niveau. Dus beginner of gevorderd. Ik had net weer een boek over duistere magie bij de water boeken staan'' zei hij tegen haar terwijl hij een blik wierp op de boeken. Hij keek even naar Kataro en daarna weer terug naar Ephony. Akito leek even na te denken. ''Als je wilt Kataro, en als het mag van je broer, mag je ons vergezellen. Zo doet Ephony wat haar gevraagd werd en kunnen we toch meteen aan haar vleugels beginnen'' zei hij met zijn blik nu weer op Kataro gevestigd. Akito had geen lessen meer vandaag dus hij had makkelijk alle tijd. Dus hij zou het liever nu doen. Nu wist hij dat hij voldoende tijd had, maar het einde van het jaar kwam eraan en dan was er, vooral voor de leraren, heel veel te doen.

Kataro glimlachte even zwak naar Ephony maar hij zag de teleurstelling in haar ogen. Hij wou wel dat mee kon met Akito maar hij wou niet dat ze problemen kreeg met Deshas. Hij keek naar Akito en verborg zich onbewust half achter Ephony. Van z'n leven zou hij niet meegaan met Akito. Maar hij mocht niet zo egoïstisch zijn. Ephony droomde haar hele leven al van vleugels. Het zou gemeen en oneerlijk zijn als ze door hem moest wachten. Hij zou meegaan, omwille van Ephony. ''Ik denk niet dat broer het een groot probleem zou vinden. Ik moest bij Ephony blijven dus waar zij gaat, ga ik'' zei hij zwakjes tegen Master Akito. Hij had hier geen goed voorgevoel over. Iets aan Master Akito voelde duister. Slecht duister zoals bij Deshas als hij door het lint ging.

Ze keek opgetogen naar Akito waarna haar ogen naar de boekenkast schoten toen hij zei dat ze ze wel mocht lenen onder de les. 'Ik beloof dat ik ze op de goeie plek terug zet dan,' haar gezicht weerspiegelde haar vreugde. Ze merkte dat Akito wat weg kroop achter haar. Ze snapte niet waar hij zo bang voor was, misschien zou ze dat later vragen als ze alleen waren, maar voor nu legde ze beschermend haar arm om hem heen en glimlachte geruststellend naar hem. Zijn antwoord verbaasde haar, ze had eigenlijk verwacht dat hij niet mee wilde. Dan was ze gewoon met hem mee gegaan en een andere dag uitgekozen om met Akito de training te beginnen. Ze gleed van de tafel af en keek naar Kataro. 'Weet je het zeker?' zei ze zo zachtjes dat alleen hij het kon horen. 'Ik ga niet als jij het tegen je zin doet. Dit moment heeft lang op zich laten wachten, en het zal geen probleem zijn om nog wat langer te wachten. Daar ga ik niet dood aan,' zei ze op de zelfde toon met een glimlach. Haar handen lagen op zijn schouders en ze keek hem met een zachte blik aan.

Toen Ephony haar arm om hem heen sloeg voelde Kataro zich iets veiliger. Hij ging zelf op de tafel zitten toen Ephony hem aan keek en vroeg of hij dit wel zeker wist. Hij was te klein om met zijn voeten de grond te raken dus zijn benen bungelde in de lucht heen en weer terwijl Kataro naar zijn schoot keek. ''Nee, dit is je droom. Ik ga mee. Trouwens, met jou erbij hoef ik toch niet bang te zijn?'' vroeg hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Met Ephony erbij was het minder eng dat als hij alleen met Akito was geweest. Daarbij Ephony verdiende die vleugels echt. En Kataro zou niet in de weg staan omdat hij te laf was en te bang voor Master Akito.

Haar glimlach werd breder toen ze Kataro's woorden hoorde. 'Je bent een schat,' grijnsde ze naar hem en liet haar ene hand op zijn schouder rusten. Ze lachte zachtjes om zijn laatste woorden schudde lichtelijk haar hoofd. 'Natuurlijk, één handbeweging en master Akito licht knock out,' sprak ze grappend naar hem en draaide zich toen naar Akito toe. Haar grijns maakte plaats voor een zenuwachtige en opgetogen glimlach. 'We zijn er klaar voor,' betrok ze Kataro in de beslissing. 'Heb ik nog dingen nodig, of iets dergelijks?' vroeg ze twijfelend. Ze had geen flauw idee wat haar te wachten stond, wat ze moest doen en wat er met haar zou gebeuren. Ze leunde tegen de zelfde tafel waar Kataro nu op zat en steunde met haar handen op de tafelrand. Ze voelde de zenuwen in haar omhoog kruipen. Misschien moest ze nog even langs haar moeder als ze op Puffoon waren, maar ze wist niet of daar tijd genoeg voor zou zijn. Ze schudde die gedachte weer van haar af, ze moest haar aandacht erbij houden.

Akito wachtte kalm af tot Kataro en Ephony klaar waren met overleggen. Hij keek naar de grond maar sloeg zijn ogen op naar Ephony toen ze weer tegen hem sprak. Hij knikte eenmaal kalm op haar woorden. ''Op zich heb je niks nodig. Als er dingen zijn die je nog moet doen, doe ze nu dan. Want ik vertrek over precies tien minuten, met of zonder jullie'' zei hij tegen zowel Kataro als Ephony. Hij deed de lades van zijn bureau op slot. Hij pakte de zomerjas die over zijn rugleuning hing en gooide he over zijn schouder terwijl hij het lokaal uit liep. Hij had zelf ook nog wel wat te regelen in die tien minuten voor hij zou vertrekken.

Ze grijnsde naar Akito toen ze zijn bevesteging hoorde. Tien minuten, ze had tien minuten voordat ze eindelijk een begin ging maken aan haar droom. Ze keek hem na toen hij het lokaal uit liep en draaide zich met een brede glimlach op haar gezicht om naar Kataro. 'Moet jij nog wat doen? Eigenlijk wil ik me nog even omkleden. Het lijkt me niet dat ik kan gaan trainen in een bikini en zomer jurkje,' sprak ze droogjes tegen hem terwijl ze het bandje van haar jurkje weer terug op haar schouder hees. Ze pakte hem bij zijn pols en trok hem vrolijk mee het lokaal uit. 'Ik ben benieuwd wat ik eigenlijk moet doen. Had nooit gedacht dat je werkelijk moest traínen ervoor. Ik hoop dat ik het aankan,' sprak ze babbelend haar vreugde hardop uit. Ze keek bedachtzaam voor zich uit, waarna ze haar gedachtes liet varen en weer met een grijns op haar gezicht de trap af liep. Ze ging langzamer lopen en keek naar Kataro. 'Ik ben te enthousiast, niet?' mompelde ze beschaamd en bleef rustig lopen.