Het was vroeg in de ochtend en zwijgzaam kwam Fwinn langzaam overeind terwijl hij even door zijn haren wreef. Hij zweeg even en staarde in het zelfde zwarte scherm als hij iedere ochtend deed. Hij zuchtte even en legde zijn hand tegen zijn voorhoofd. Het gevoel alsof zijn hoofd iedere ochtend lichter werd deed hem niet goed voelen. Het was alsof zijn hersenen aan het afsterven waren, vermoedde hij. Hij grinnikte even bij de onnozele gedachten. Een kerel van achttien jaar waarvan de hersenen kapot gingen. Hij was een Sathandiai, een befaamde familie. Hij zou niet zomaar hersenschade oplopen. Echter was het lichte gevoel in zijn hoofd niet te ontkennen en de vraag wat het was deed hem steeds vaker belagen. Hij sloot zijn ogen in een ergerlijke trek toen hij zwijgzaam zijn bed uit klom en zijn kleding aantrok. Hij had een zwarte spijkerbroek aangetrokken en een daarboven een paarse blouse. Hij kamde zijn haren rustig terwijl hij het in zijn gebruikelijke positie bracht. Hij poetste zijn tanden alsof hij het altijd al had gedaan, zonder enige moeite met zijn blindheid. Hij had vandaag de blinddate. Waarom had hij zich ingeschreven? Hij kon het zich niet meer herinneren. Het was gebeurd voor hij het doorhad en de brief had hij niet kunnen lezen. Een willekeurig persoon had het onder dwang verteld wat er in stond. Hij stond op en voelde langs zijn kast en tastte de texturen af van de kleding aan de kapstok en tilde het colbertje van de haak af. Hij voelde langs de boord tot hij de eerste knoop en het gat tegen kwam. Behendig haalde hij het door elkaar heen. Zonder een woord te zeggen liep hij zwijgzaam de slaapkamer uit en liep de trappen af. Het was buiten en hij zag voldoende contouren om zich te navigeren naar het jagershuisje aan de andere kant van het grasveld. Hij liep zonder angst recht er op af en de personen die er liepen ontweek hij zonder moeite. Hij keek even naar de contouren van het schoolgebouw, maar wederom zag hij niet de tijd. Hij zuchtte even en vermoedde aan de hoeveelheid licht en zijn gevoel dat hij nog ruim op tijd was. En dat klopte, want tegen de tijd dat hij bij de jagershuisje stond had hij nog vijf minuten de tijd. Er stonden twee paarden en hij strekte zijn hand even naar het paard om het over de neusbrug te aaien. Hij glimlachte zachtjes op het moment dat het paard wat snoof. ‘Het is in orde.’ Sprak hij zachtjes en wreef over de kaak van het edele dier. Ineens hoorde hij voetstappen naderen en lokaliseerde zijn oren een persoon. Zijn glimlach verdween langzaam en werd weer serieus. Hij keek even naar de persoon en zweeg even. Hij wist op te maken dat het een meisje was en hij glimlachte zachtjes. Hij zweeg even en keek haar richting in, maar de juiste persoon wist donders goed aan de lege ogen die niet eens je recht in de ogen keken op te merken dat hij blind was. Fwinn leunde wat tegen het oude hek en zijn ogen waren op haar gericht. ‘Ik vermoed dat jij mijn blind date bent?’ sprak hij toen met een neutrale toon in zijn stem en keek haar aan.