✭ General ✭
He's just a boy afraid of the world
afraid of the thing he's become
Naam: Ike Hiyori
Leeftijd: Zestien jaar
Geslacht: Mannelijk
Seksualiteit: Hetero
Thuisplaneet: Shadra (geboren op Nova)
Magie: Licht & Duister
Dierlijke vorm: Konijn
Leerjaar: Vierde
Mentorklas: Geen

✭ Persoonlijkheid ✭
Ike is een opvallend persoon. En toch ook weer niet. Hij staart vaak chagrijnig voor zich uit en zijn koptelefoon is dan ook bijna altijd over zijn oren te vinden. De zestienjarige is onbeleefd. Dit komt doordat hij recht door zee is en niet om een feit of mening heen lult. Als hij je irritant vindt of als het hem geen bal kan schelen wat je zegt, laat hij dit weten. En meestal met een aantal scheldwoorden ertussen door ook. Vrij weinig vindt hij dan ook interessant en vaak deelt hij dit snauwend mee. Basically, hij is een onbeleefde, ongeïnteresseerde chagrijn. Of dat is het beeld dat je op het eerste gezicht van de jongen zou hebben. Zodra je de Novaan beter leert kennen, leer je echter dat dit reuze meevalt. Het duurt even voordat je echt bevriend met de jongen raakt: In negen van de tien gevallen zal hij je irritant vinden ('No, I hate that guy. But he's okay anyway. But I still hate him.'), maar zodra Ike ook doorheeft dat hij je een vriend kan noemen, veranderen een aantal dingen compleet. Zijn oprechtheid zal niet verdwijnen, maar hoewel dit vaak als negatief wordt gezien, kan het ook ontzettend positief zijn. Hij schaamt zich niet voor een compliment. Als hij respect voor je heeft, laat hij dit weten, en je laten stikken? Nooit. Hoewel hij misschien wel zegt dat hij een hekel aan je heeft, kan hij zeer over protective worden. Hij kan al snel agressief uit de hoek komen zodra er een nare opmerking over je wordt gemaakt en zou alles doen je op te beuren als je down bent. Hoewel hij misschien wel een zak is, is hij toch ook wel een schatje die er altijd voor zijn vrienden is.

Ook iets opvallends aan Ike is zijn talent voor het niet opmerken van sarcasme. Je kunt hem gemakkelijk het harnas in jagen, omdat hij sarcasme drie van de vier keer simpelweg gewoon niet door heeft. Hij reageert altijd verkeerd als er hij gepranked word (hoewel dit heel leuk is voor desbetreffende pranker) en het komt maar zelden voor dat Ike een goede comeback maakt. Hij is awkward in de omgang, en al helemaal in de omgang met meisjes, hoewel dit naarmate hij ze beter kent steeds minder word. Als hij een meisje als vriendin beschouwd, is zijn gedrag net zoals tegen jongens, maar dan wat softer. Hij is nog steeds tactloos met wat hij wanneer zegt, maar op de een of andere manier maakt hij dit goed door ook hele lieve, enigszins onverwachtste dingen te zeggen.

Ike heeft echter vaak last van stemmingswisselingen. Het ene moment valt hij wel mee, is hij aanspreekbaar, het andere moment snauwt hij naar je omdat je alleen maar naar hem kijkt. Hij doet vaak roekeloze dingen en hoewel hij weet dat hij ze niet moet doen, blijft hij ermee doorgaan. Al meerdere keren heeft de jongen zichzelf hiermee diep in de problemen gekregen. De reden voor dit gedrag (en de stemmingswisselingen) is de stem in zijn hoofd, die constant aanwezig is en tegen hem fluistert. Het ene moment is de stem maar zacht en amper merkbaar, maar andere keren is de stem zo luid dat Ike bang is dat zijn hoofd uit elkaar splijt. De stem beveelt hem haast dingen te doen, bedreigt de jongen tot het punt waar hij die dingen dan ook doet, zoals de kat van de buren vergiftigen of dingen stelen. Hoewel hij zo min mogelijk naar de stem probeert te luisteren, en zijn moeder hem verteld heeft niet over de stem te spreken, is het soms flink lastig. Wat die stem is? Het is de demon, die in zijn tengere lichaam opgesloten zit.

Iets wat je niet van deze grumpy-face zou verwachten, is zijn liefde voor boeken en zijn talent voor het bespelen van de viool. Hij spendeert graag zijn tijd in de bibliotheek en heeft ook zeer veel boeken gelezen. Hierdoor is zijn kennis en woordenschat ook zeer groot; iets wat je van hem niet echt zou verwachten. Vioolspelen is ook een echte passie, hoewel hij dit voor zichzelf houdt. Waarom weet hij zelf ook niet, maar spelen als iemand anders erbij is vindt hij onprettig en het resulteert dan ook vaak in hem schreeuwend en snauwend de ander wegjagen. Ook gaat hij graag naar het bos, waar hij koppig wilde muizen en eekhoorns trucjes probeert te leren.


✭ Uiterlijk ✭
Built: Hoewel je het niet ziet door de kleding die hij draagt, is Ike te dun en te klein voor zijn leeftijd. Hij heeft een tenger lichaam met maar weinig spiermasse, maar slap is hij niet echt. Sterk kan je het ook niet noemen, maar als hij dan toch in een knokpartij verzeild raakt, bedriegt zijn uiterlijk. Rake klappen kan hij wel geven, maar een echte talentvolle vechter is Ike zeker niet.

Face: Ike heeft grote, cyaan-kleurige ogen, een kleine neus en dunne, bleke lippen. Zijn grijnst licht zijn hele gezicht op en ontbloot twee rijen tanden die net iets schermer dan het gemiddelde gebit zijn. De jongen heeft enigszins last van zomersproeten, maar dit valt nauwelijks op. Zijn grote ogen tonen vaak duidelijk de emoties die door hem heen gaan, hoe hard hij ook zijn best doet zijn gezicht emotieloos te houden. De uitdrukking die echter meestal aanwezig is, is een chagrijnige.

Hair: Ike heeft witte, dikke plukken haar die over het algemeen naar beneden vallen. Met hier en daar een krulletje heeft hij eigenlijk zeer simpel haar. De puntjes in zijn nek komen tot iets verder achter zijn oren en al een lange tijd geleden heeft hij het kammen en doen van zijn haar opgegeven. Nu valt het gewoon in wilde plukken langs en voor zijn gezicht, hoewel hij er zelf geen problemen mee heeft.

Skin: Zelfs in de zomer is Ike bleek. Bruin worden is iets wat zijn huid weigert te doen, maar heel erg veel maakt dat de jongen niet echt uit. Hij heeft enigszins last van zomersproeten, hoewel die onder zijn lagen kleding vaak verborgen blijven. Zijn huid is egaal en, hoewel de jongen zeer roekeloze dingen gedaan heeft, heeft hij geen littekens.

Clothes: Vaak gaat de zestienjarige gekleed in een slobbervest, spijkerbroek en grote gympen. Ook zijn cyaan-kleurige koptelefoon (die met zijn ogen matcht!) is niet te missen. Laagjes en een paar maten te grote kleding is helemaal Ike's ding. Hoewel kleding hem niet veel interesseert, zorgt hij er wel altijd dat hij er toonbaar uitziet. Hoewel zijn gebruikelijke outfit meer geschikt is voor de winter, heeft hij ook zeer vaak zijn vest en lange broek aan in de zomer. In een korte broek zul je hem niet gauw zien, maar in een zwarte v-hals of een zwart en cyaan gekleurde top zul je hem wel zien als het écht te warm wordt.


✭ Geschiedenis ✭
Ike is geboren in een Novaans dorp gevestigd in een dal diep in de bergen. Het dal huisde nog twee anderen dorpen en het contact tussen de drie dorpen was zeer goed. De inwoners van het dal leefden allemaal nog op ouderwetse wijzen, omdat de moderne ideeën en producten het dal nog niet bereikt hadden. Ook magie was schaars: Naast de drie Tovenaren, waarvan er in elk dorp één woonde, beschikten maar enkele dorpelingen tot magie. Ike’s ouders waren daar beide een van. Niemand was verrast om te zien dat meneer en mevrouw tot magie beschikten omdat ze beide van krachtige magiërs afstamden. Het was ook geen verrassing te zien dat de twee een koppel werden; ze werden samen door de Tovenaar uit hun dorp getraind en leken van jongs af aan al close te zijn.

Het dorp werd op het moment van Ike’s geboorte echter geteisterd door een gruwelijk Shadraans wezen, vrijgelaten op Nova om chaos te creëren. Het wezen leek de bergen echter prettiger te vinden en verdween dus tussen de besneeuwde bergtoppen. Al snel kwam het wezen achter de aanwezigheid van de dorpen, wat gunstig voor het beest was (want eten) en zeer ongunstig voor de dorpelingen. Het eerste wat het wezen deed was alle wegen die uit het dal leidden vernietigen, waardoor de dorpelingen als ratten in een val zaten. Ze konden niks anders doen dan in angst afwachten… Niemand in een van de dorpen dacht aan voortplanting, niemand had genoeg hoop dat hun kind zou overleven. Ook Ike’s ouders niet; toen mevrouw er achter kwam dat ze zwanger was, was het nogal een schok. Ze besloot het kind echter te houden en die keuze startte een nog zwaardere periode.

Omdat het koppel een van de weinige magiërs waren, werden ze goed beschermd door de andere dorpelingen. Ze kregen hulp en een veilige schuilplaats, alles zodat ze zo lang mogelijk konden overleven.

Negen maanden later was het dan zo ver: mevrouw ging bevallen. De bevalling was zwaar en duurde lang en een grote schok volgde: Ze was niet zwanger geweest van één kind, maar van een heuse tweeling! Twee prachtige baby’tjes: gezond en met bolle, rode wangetjes en in staat heel hard te huilen. De kinderen kregen de namen Ike en Edgar, “he laughs” en “fortune”. Meneer en Mevrouw waren dolgelukkig, ondanks de oh zo slechte timing van de geboorte.

Alsof de goden deze tweeling als een teken gezien hadden, verminderde het aantal aanvallen van het Shadraanse monster. Het wezen trok zich dieper terug in de bergen en liet de dorpelingen met rust. Deze dorpelingen durfden weer hoop te hebben en zagen de tweeling als reddende engelen. Al snel was het hele dorp dol op de twee luide, dikke baby’s en niet alleen het ene dorp, ook de twee nabijgelegen dorpen luisterden graag naar verhalen over de kinderen.

Ondertussen waren de drie Tovenaren samengekomen en zaten zij diep in hun huizen aan een spreuk te werken. Met z’n drieën zouden de Tovenaren genoeg kracht hebben het wezen te verslaan, maar de zoektocht naar de juiste spreuk was lang en zwaar. Niemand zag de Tovenaren nog veel terwijl ze dag in dag uit aan een spreuk werkte die sterk genoeg zou zijn deze demoon uit de weg te werken.

Een half jaar na de geboorte van de tweeling gebeurde het vreselijkste echter: Het wezen viel het dal wederom aan en had dit keer zijn zinnen gezet op de gelukkige familie met de tweeling waarvan het dorp zo hield. De muren die de dorpelingen gebouwd had  waren geen partij voor het monster en zonder moeite baande het zich een weg door het dorp. Iedereen die het probeerde te stoppen, werd genadeloos gedood. De arme dorpelingen konden niks anders doen dan in horror toekijken hoe het wezen de stevige muren van het huis waarin de tweeling en hun ouders woonden zonder pardon verwoestte. Het wezen greep naar binnen en de eerste wat zijn klauwen te pakken kregen was paps. Zich verzettend tegen de greep van het wezen riep hij tegen zijn vrouw dat ze weg moest zien te komen, maar het was al te laat. Een tweede klauw greep de moeder en gooide haar zo de wijd opengesperde bek van het wezen in, achter haar geliefde aan. De kinderen waren nu alleen; beide huilden ze hard omdat ze wisten dat er iets ontzettend mis was. Het gehuil zou voor altijd gegrift staan in het geheugen van de toekijkende dorpelingen…

Het wezen greep wederom naar beneden en uit de brokstukken van wat voorheen een huis was, haalde het een kleine, krijsende baby. Kleine Edgar werd zonder ooit het leven geproefd te kunnen hebben het keelgat van het monster in gegooid. De honger van het wezen was echter nog steeds niet gestild, en voor de vierde keer haalde het uit naar de wrakstukken om er de laatste levende ziel uit te vissen. Het wezen bracht de baby naar zijn bek en net toen het zijn kaken wilde sluiten en het kind op wilde slokken, stormden de Tovenaren naar buiten.

De spreuk was klaar en er werd geen seconden verspild. Het wezen moest nu weg; ze konden het niet permitteren nog meer slachtoffers te laten vallen. Met succes voerden de Tovenaren de spreuk uit, maar er gebeurde iets dat niemand aan had kunnen zien komen. De hoop brengende spreuk veranderde in een gruwelijke vloek. De spreuk was namelijk zo dat het monster opgezogen zou worden in een object, om dan goed verborgen en beveiligd weggestopt te worden. In plaats van een object, werd het wezen echter in de kleine Ike opgezogen, omdat hij het dichtstbijzijnde iets was. In gruwel keken de Tovenaren toe hoe de jongen het wezen absorbeerde, niet in staat de spreuk nu nog terug te draaien.

Het monster was verdwenen, maar er werd geen feest gevierd. Er werd gerouwd om de familie die het dorp die dag verloren was. Ook kleine Ike werd beschouwd als dood, want niks kon de baby nu nog redden of helen. Niet lang na deze gebeurtenis werd Ike weggestuurd om op een andere planeet op te groeien. De gelukkigen waren een Shadraans koppel die geen kinderen konden krijgen. Zij werden verteld dat het kind nooit mocht weten van wat er in hem opgesloten zat en dat anderen er ook niet achter mochten komen dat hij niet helemaal normaal was. Alle info die de Tovenaren over het wezen kon vinden werd vernietigd; ze gingen zelfs zo ver dat ze de gedachten van mensen wisten, want als Ike ooit achter zijn geheim zou komen, dan bestond er een kans dat de demoon vrij kon komen en wederom de planeten kon teisteren.

De jongen groeide in zijn nieuwe gezin gelukkig op. Hoewel hij wist dat hij geadopteerd was en Novaans bloed had, wisten zijn ouders zijn geheim met succes verborgen te houden. Ike werd verteld dat hij niks moest zeggen over de stemmen die hij hoorde en dat zijn beschikking tot de duistere magie kwam doordat hij zo zijn hele leven op Shadra geleefd had. Zijn ouders focusten zich op het ontwikkelen van Ike’s talenten, zodat hij te druk was om lastige vragen te stellen. Eén ding waar ze hem echter niet van konden weerhouden was lezen; al van jongs af aan had de jongen een grote liefde getoond voor alles wat geschreven stond, en hoewel zijn ouders hem ervan probeerden te weerhouden, bang dat hij iets over het wezen zou lezen, gaven ze het na een paar jaar op. Ze moesten er maar op vertrouwen dat de Tovenaren hun werk goed gedaan hadden en dat er inderdaad geen informatie meer te vinden was over het monster.

Toen de jongen oud genoeg was, werd hij naar Starshine gestuurd om zijn magie verder te ontwikkelen. Zijn Shadraanse ouders vonden het eng in het begin, omdat ze nu niet meer wisten met wie hun zoon sprak en wat hun zoon deed, maar toch lieten ze hem gaan. Hij was een slimme jongen en ze wilden zijn talenten niet belemmeren door hun overprotective gedrag, hoe terecht dat ook was. Sindsdien zit Ike op Starshine Academy, momenteel in zijn vierde jaar. Hij weet nog steeds niks af van zijn verleden, en het is maar de vraag of hij er ooit achter zal komen…