Delphi was goed genoeg gemotiveerd geweest om zich op te geven voor een missie. Niet zozeer om te laten zien hoe goed ze het deed op school, ook niet omdat het haar aansprak, maar omdat ze het gewoon kon. Ze was al een tijdje nieuwsgierig geweest over hoe een missie in elkaar zat en hoe mensen het zelf vonden. Ze was te verlegen om het te vragen, dus had ze besloten het zelf te ervaren. Van binnen voelde ze de spanning en nervositeit toen ze richting de arena liep, waar de missie zou plaats vinden. Ze had het gebouw alleen van veraf gezien en het had indruk op Delphi gemaakt. Ze had ook gehoord dat er toernooien in werden gehouden, iets wat zijzelf niet zou durven. Haar magie zou daar vast geen schijn van kans hebben en ze was te bang voor dat soort dingen. Ze kon wel gewond raken!
Ze schudde haar hoofd om de vervelende gedachten te verwijderen uit haar hoofd. Ze moest zich concentreren op het nu. Wat ging ze doen? Waar ging ze het doen en met wie. Ze herhaalde alles. Ze moest boeken vangen, ongetemd en gevaarlijk, het was een opdracht geweest van Miss Nanette, een oude, maar vriendelijke vrouw. Het klonk spannend. De boeken waren overal in de arena verstopt en ze was samen met...wie ook al weer? Er was nog een andere naam, Ren? Vren? Iets in die richting. Ze hoopte maar dat het samenwerken goed ging.

Na een tijdje gelopen te hebben torende de Arena als een groot, kolossaal gebouw boven haar uit. Hier ging ze dan. Voor de ingang stond haar partner, ze kon de naam weer herinneren, Wren, dat was het. Het meisje leunde tegen de muur aan, naast haar stond een kist. Vast de kist waar de boeken in moesten als ze ze gepakt hadden. 'Hey. Ik ben Wren. Jij zat toch ook bij de survivalles?' stook het meisje met het blauwe haar meteen van wal. Delphi knikte alleen maar en hield haar mond. 'Dan zijn we in ieder geval goed voorbereid~' Delphi liet alleen maar een flauwe, licht onzekere, glimlach zien.
Een paar seconden later klonk er in de donkere schaduw een knauwend geluid, Wren keerde zich meteen tot Delphi en wees naar de hoek. '.. Zit er daar één?' Delphi knikte weer, een plan was al in haar hoofd opgekomen. 'We maken een net, jij gaat naar die kant en ik deze, vervolgens verstrikken we hem er in.' Delphi zei het zachtjes, om het boek niet te alarmeren. Voorzichtig sloop Delphi in de richting van het geluid, hopend dat Wren hetzelfde zou doen. Dit soort magie was alleen goed als je samenwerkte, en diep van binnen hoopte ze dat Wren dit zou begrijpen.
Uit haar vingers kwamen gouden draden die zich een weg weefden richting Wren toe en een net vormde. Wren zou hetzelfde vanuit haar kant moeten doen, anders werkte het niet. Delphi keek naar Wren en geluidloos telde ze af van vijf naar nul. Vervolgens sprong ze richting het boek om het net op hem te drukken.
Hopend dat het was gelukt stond Delphi op om naar het resultaat te kijken.

[Sorry voor de laatheid.]