Met een chagrijnig gezicht keek Allen zijn broer aan, maar dat hield hij niet lang vol. Nee, zo'n zuurpruim was hij niet, om maar te blijven kniezen. Gebeurd was gebeurd en hey, het was leuk geweest zolang het duurde. Geweldig zelfs! Algauw gleed er weer een lachje over zijn gezicht, omdat het stiekem toch best wel grappig was hoe de gemeenteambtenaar gezucht had en hun eigendomspapieren hoofdschuddend had ingenomen. Tja, wie haalde het dan ook in z'n hoofd om twee zestienjarigen de leiding te geven over een school vol snotneuzen?

Even terug naar het begin: Toen Allen en Charlie van school waren hadden ze eerst een paar weken 'rust' genomen, maar toen de kans om een eigen onderneming te starten voorbij kwam grepen de twee die met vier handen gretig aan. Een onderneming ja. De tweeling werd een zakenduo. Ze hadden gefantaseerd over winkels, uitvindingen of zelfs een schildersbedrijf (met als specialiteit roze muren met glitters). Maar uiteindelijk had het lot hen iets anders aangereikt. Een basisschool bij hen in de buurt, al jaren gerund door een oudere man, tot die plots door een ernstige ziekte geveld werd. En dat had de school bestuursloos achtergelaten. Na een handig staaltje 'verzwijgen van bepaalde waarheden' hadden Allen en Charlie met een prachtige brief de baan gekregen. En toen de docenten erachter kwamen dat ze hier met twee roodharige tieners te maken hadden was het al te laat.

Hoe lang ze het hadden volgehouden? Lang genoeg om gehaat te worden door de docenten die naar hen moesten luisteren en geliefd te zijn onder de kinderen die hun nieuwe hoofdmeesters helemaal tof vonden. Vooral omdat de twee op een koude wintermorgen doodleuk een schaatsuitje aankondigden, in plaats van de saaie en onnodige lessen. Heerlijk. Ook hadden ze allebei een pak op maat laten maken, om zo professioneel over te komen, maar de pretoogjes gaven hen steeds weg. Ach, ze hadden er wel van geleerd. Een hoop fouten gemaakt, maar ook een aantal bijdragen geleverd die daadwerkelijk de kwaliteit van het onderwijs verbeterden. En daarop waren ze trots genoeg. Tot er een bericht kwam dat het bestuur van de stad slecht nieuws had. Er waren regels gebroken, ze hadden dat ene sneeuwballengevecht nooit toe mogen juichen en een ouder had een aanklacht ingediend. Daar ging hun onderneming, daar ging hun vrijheid. Want mama Springs was absoluut niet blij geweest. Zeker niet toen Allen het idee had geopperd dat ze misschien een kinderopvang konden beginnen, als er een startkapitaaltje bijeen geschraapt werd. Nee, nee. Zo zou dat niet gaan. Ze moesten leren dat fouten gevolgen hadden en meer van dat soort gezeur. En de straf die op hun falen stond was: Terug naar de school die ze zo fabelachtig hadden verlaten. Zucht...

Maar de vuurtoren zat zeker niet bij de pakken neer, nee. Allen stapte opgewekt de shuttle uit, met in beide handen een volgestauwde koffer. ''Zo.'' De Starshine sfeer was meteen weer terug. Allen grijnsde breed naar zijn broer. ''Duss, Charles, wat doen we.. Eerst langs Savador?'' vroeg hij dan met twinkelende ogen.

[Voor Charlie en ieder ander willekeurig ander persoon die wel met twee redheads wil babbelen :>]

Eigenlijk was het best spijtig dat ze hun ‘werk’ niet hadden kunnen voortzetten, net toen het leuk begon te worden. Op Starshine had de tweeling de meeste docenten al zodanig weten te treiteren dat ze hen echt waren beginnen te haten en die eigenschap waren ze blijkbaar niet kwijt geraakt op het moment dat ze van school gingen. Misschien was het gewoon hun karakter waar volwassenen zich aan irriteerden, iets dat ze moeilijk zouden kunnen veranderen. Daarbij moest je toch een beetje plezier in het leven hebben, toch? Dat was toch het zinnetje dat Charlie in zijn achterhoofd had gehad toen ze de brief schreven die hun toekomst wel eens zou kunnen bepalen. Als hij eerlijk moest zijn, had de jongen voor een kort moment gevreesd dat het niet zou lukken waardoor hij best verrast was toen ze een brief terugkregen met de mededeling dat ze de school mochten overnemen. Doordat er dringend iemand gezocht werd om de school te runnen, was er niet erg veel poespas aan vooraf gegaan. Gewoon een handtekening en de school was van hen waardoor ze ermee kondne doen wat ze wilden. Geen docenten die konden zeggen dat ze iets niet mochten, want natuurlijk stonden zij met z’n tweeën boven hen en konden ze mensen ontslaan. Dat laatste was niet gebeurd, maar als ze nog langer aan de macht waren geweest, zouden er misschien wel een paar ontslagen gevallen zijn. Charlie moest de docent van geschiedenis gewoon niet, oude zuurpruim dat het was geweest. Gelukkig voor hem had de gemeenteambtenaar optijd een eind aan hun heerschappij gemaakt waardoor het onmogelijk was geweest om mensen te ontslaan, best spijtig eigenlijk.

Het was grappig geweest, al had hun moeder al snel een einde aan hun vrolijkheid gemaakt. De hele preek hadden ze nog aangekund, maar dat ze heel hun idee om een nieuwe zaak te starten helemaal de grond in had geboord was toch iets minder geweest. Ze had hen terug naar school gestuurd, een school waar ze wel terug zouden moeten luisteren naar de docenten en waar ze straffen konden krijgen. Het enige goede daaraan, was dat Savador hen niet meer zou moeten missen en ze Wren misschien terug als bondgenoot konden hebben. Hopelijk was het blauwharige duiveltje nog niet weg, anders zouden ze nieuwe bondgenoten moeten gaan zoeken om het leven op school toch enigszins leuk te maken. Charlie had geen idee of er nog mensen waren die hen nog kenden en misschien mee wilden hebben met het treiteren van docenten, de grenzen opzoeken. Natuurlijk zou hij het meeste waarschijnlijk met Allen uitvoeren, maar een beetje hulp zo nu en dan kon geen kwaad.

Lachend volgde hij zijn broer naar buiten en kwam naast hem tot stilstand terwijl hij zijn blauwe kijkers even om de omgeving liet glijden. Ja, hij had het hier eigenlijk best gemist. Nu zouden ze tenminste terug naar de keukens kunnen sluipen voor extra eten dat ze niet hoefden te betalen. “We zouden hem onze bevindingen kunnen vertellen en eventueel wat tips geven.” Hij grijnsde even bij de gedachte dat ze de hoofdmeester de les konden gaan lezen om daarna met de mededeling te komen dat ze officieel terug naar school gingen gaan. “We zouden Wren ook kunnen gaan zoeken? Eens kijken of ze hier nog rondhuppeld.”

Alle nadelen hadden zo voordelen. Elke wolk een gouden randje. Elk oneervol ontslag betekende een nieuwe kans, een kans op een nieuw avontuur. Allen had gehoopt dat dat avontuur hem naar een geweldig baantje, een innovatief bedrijf zou leiden. Maar mama Springs had het vrij duidelijk gemaakt: Eerst jullie eigen school afmaken voor je ooit nog een kans krijgt om een school te runnen. Nouja, dan leidde dit avontuur hen dus terug naar Starshine, een ervaring rijker en met prachtige verhalen om te vertellen aan de rest.
“We zouden hem onze bevindingen kunnen vertellen en eventueel wat tips geven.” Allen lachde vreugdevol, het was een geweldig vooruitzicht. Hij zag het al helemaal voor zich. Charlie klopte aan, drie keer. Savador deed open, met zijn rattenkop en vieze spiedende slangenogen. En dan begon het plezier pas echt. Ze waren nu immers schoolhoofden onder elkaar. Oh, dat was zeker een veelbelovend idee. Maar er was zo veel meer te doen, hier, op Starshine. In de afgelopen jaren was het wel een tweede thuis geworden, ondanks de vervelende stinkende leraren. En hij had het best gemist. Ja, hij zou niet klagen, terug zijn voelde goed.
Wren opzoeken of Saf stalken...
''Of allebei? We brengen onze zooi naar een kamer, zoeken de huppelende smurf op, nemen d'r mee naar Saf als onze assistente. Of..''
zoals al gezegd, er was genoeg te doen. En dan was kiezen waar je begon altijd lastig.
''Of we halen eerst een paar taarten op in de keuken, om te vieren dat we terug zijn?''
Allen zag het al voor zich. Taart eten, taart gooien, recht in het gezicht van een docent. Precies.

Als het aan hem lag, zouden ze zo nog eens proberen om een eigen zaakje op te richten. Al moesten ze deze keer misschien eens iets anders proberen zoals een opvang voor de kinderen die na schooltijd niet direct naar huis kon of iets dergelijks. Spijtig genoeg hield hun moeder hem momenteel erg scherp in de gaten waardoor ze gedwongen waren om hun school toch op z’n minst af te maken en eventueel verder te studeren. Met de nodige grapjes en de juiste mensen moesten ze dat ene jaartje dat ze nog moesten wel doorkomen, toch? Hopelijk zaten hun collega’s in het vernederen van andere mensen nog op school, anders moesten ze hele nieuwe vrienden gaan maken. Niet dat dat zo’n groot probleem was aangezien ze beide best sociaal waren, maar niet iedereen keurde hun grappen goed en dat was hetgeen dat nog wel eens voor problemen kon zorgen. Alleen de gedachte aan hun bondgenoten, bracht Charlie’s gedachten meteen bij Wren. Zij was diegene geweest die hun taken op zich had genomen toen ze nog niet op deze school zaten en hopelijk had ze het na hun vertrek ook voortgezet. Het duurde dan ook niet lang voor de jongen zijn bevindingen met zijn broer deelde. Het zou een pak leuker zijn moesten ze er nog iemand bij hebben om gedag tegen het schoolhoofd te gaan zeggen, iemand die het leven net zo ervaarde als zij.
De laatste optie die Allen gaf, was echter veel beter dan hetgeen hij gegeven had. Taart gaan stelen in de keuken om dan alles te besmeuren, veel beter om mee te beginnen. Savador zou toch waarschijnlijk heel de dag in zijn kantoor te vinden zijn, dus die kon ook wel even wachten. “Ik stel voor dat we voor optie drie gaan.” Zijn mondhoeken waren omgekruld in een brede grijns terwijl hij Allen bij zijn mouw vast pakte en mee begon te sleuren. “Desnoods gaan we morgen naar Saffie, dan is hij misschien al op de hoogte van onze terugkeer en kan hij koekjes voorzien.” De hoofdmeester die koekjes voorzag voor terugkerende studenten. Edele hoop, maar dromen mocht altijd. “Misschien komen we onderweg nog wel wat leuke mensen tegen, het zou me niets verbazen moesten er veel mensen zijn bijgekomen toen we weg waren.”

Allen kon niet kiezen. Was het beter om hier te zijn of op hun andere, hun éigen school? Nouja, de school was nu niet meer van hen, maar het idee bleef staan. Ooit zouden hun namen gigantisch op een gebouw staan. De Springs school, voor jeugdige zielen, feestelijke lessen en ander levensgenot.
“Ik stel voor dat we voor optie drie gaan.” Allen keek zijn broer aan en grijnsde breed. Het was een tandpasta glimlach, zo eentje die je op de zeldzame tvshows zag, de spelletjes presentatoren. ''Aha, uitstekende keuze, meneer Springs. Optie nummero drie, taarten in actie.'' Daar gingen de gebroeders al. In stevige stappen marcheerden ze naar de kasteeldeuren. Allen's blik was vol trots, geen spoortje schaamte in zijn figuur. Kom op. Starshine zou hem met open armen terug moeten ontvangen, met gejuig zelfs!

“Desnoods gaan we morgen naar Saffie, dan is hij misschien al op de hoogte van onze terugkeer en kan hij koekjes voorzien.” Oehh, koekjes. Hey, misschien hadden de keukendames ook wel wat koekjes klaar liggen. Voedsel, voedsel! “Misschien komen we onderweg nog wel wat leuke mensen tegen, het zou me niets verbazen moesten er veel mensen zijn bijgekomen toen we weg waren.” Dat sowieso! ''We slepen gewoon wat mensen mee en vreten ons vol! Koekjes, taart.. Damn, ik hoop dat Marja er nog werkt, haar appeltaart, mmm.'' Een zucht van genot. Een versnelde pas. De twee waren het kasteel binnen gelopen en Allen zocht meteen bekende figuren op, om mee te nemen met hun terugkomst party. Of natuurlijk toffe gasten die ook wel wat zagen in een heerlijk stukje taart.  ''Wie gaat er mee voor taart? We hebben wat te vieren!''