Ongeduldig tikte de man met zijn vingers op de toog terwijl hij de aandacht van de barman probeerde te trekken. Het was net alsof de barman hem expres negeerde, misschien omdat er al vier lege glazen voor zijn neus stonden. Het zou niet eerlijk zijn moest die man nu denken dat hij ze allemaal had opgedronken, want dat was niet zo. Misschien waren er twee glazen van hem, maar die andere twee hadden luie mensen gewoon voor zijn neus op de toog gezet, net naast de glazen die hij had leeggedronken. Beau kon er nog niet dronken uitzien, zeker niet na maar twee biertjes. Meestal was er wel een fles of twee wodka nodig om hem echt aan het wankelen te brengen en nog een paar biertjes om ervoor te zorgen dat hij al helemaal niet meer op zijn benen kon staan zonder steun. De man was al een jaar of twee wel elke dag in een kroeg te vinden waardoor hij zijn grens langzaam verder had gelegd waardoor hij al tegen beter tegen de drank kon dan de meeste mensen. Eigenlijk was het best slecht dat ik me nu in een kroeg bevond. Ik was de school nog niet eens gaan verkennen en de rugzak waar een paar van mijn bezittingen in zaten, lag gewoon naast mijn kruk. Beau had zelfs het geduld niet gehad om toch even langs zijn kamer te gaan om zijn spullen af te zetten. Technisch gezien was dat de chauffeur van de shuttle zijn schuld aangezien deze het verboden had om te drinken of te eten in het voertuig waardoor hij het toch een aantal uren zonder drank had moeten doen. Dit ging zeker nog ene probleem worden als hij eenman zou beginnen met les geven, maar hij zou er wel een oplossing voor kunnen bedenken. Desnoods goot hij een scheut vodka in zijn koffie en zette hij die op het bureau zodat hij soms eens een slok zou kunnen nemen zonder dat het direct duidelijk was dat hij alcohol aan het drinken was. Zoiets was waarschijnlijk verboden en als leerlingen wisten dat hij die regel aan zijn laars lapte, zouden ze dat zelf waarschijnlijk ook wel gaan doen.

Even werd zijn aandacht getrokken door een persoon die naast hem kwam staan en geïnteresseerd liet hij zijn blauwe kijkers even over de vrouw heen glijden. Ze straalde iets mystiek uit, het soort mystiek dat een van zijn vroegere klanten ook had uitgestraald. De vrouw had toendertijd niet willen zeggen wat ze voor werk deed, maar hij vermoedde dat het iets te maken had met het paranormale en alles daarrond. Toen de vrouw naast hem het wel voor elkaar leek te krijgen om de aandacht van de barman te trekken, gaf Beau zijn bestelling ook snel door voordat de barman hem weer zou kunnen negeren en een tevreden glimlach verscheen om zijn lippen toen de vier lege glazen werden weggehaald en er een vol in de plaats kwam. “Wat zou je ervan zeggen dat ik dit rondje betaal?” Vragend keek hij de blonde vrouw even aan terwijl er een vriendelijke glimlach rond zijn lippen heen kroop. Niet dat het veel zin had om echt vriendelijk te zijn aangezien hij straks alles toch zou gaan verpesten, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet mocht proberen. “Beau Lefèvre, ik kom kunst-les geven aan de school hier.” Het was geen geheim dat hij die onbenullige zielen wat bij kwam brengen over de schoonheid van kunst. Beleefd als hij dan ook was, stak Beau zijn hand uit en wachtte op een reactie.

Sinds de vrouw er blijkbaar niets op tegen had dat hij staarde, bleef hij haar ook maar gewoon uitvoerig bekijken totdat hij elk detail in zijn hoofd geprint had. Beau was altijd al iemand geweest die er niet voor terugdeinsde om zijn ogen eens goed de kost te geven, zeker niet als er wat alcohol in zijn systeem zat. Pas toen zij wel de aandacht van de barman leek te kunnen trekken, wende hij zijn blik af om zijn bestelling er ook snel tussendoor te gooien. Als hij nu niets bestelde, was de kans groot dat hij ook nooit iets ging krijgen.
Het antwoord dat Beau kreeg op zijn voorstel om te betalen, zorgde ervoor dat hij even van zijn stuk gebracht was. Dit was de eerste keer dat iemand er ook echt een fatsoenlijk antwoord op gaf, eentje dat hem dwong om ook nog eens te antwoorden, waarvoor een simpele glimlach niet voldoende was. De man kneep zijn ogen even tot spleetjes voordat hij zijn mondhoeken tot een grijns liet omhoog krullen. “Momenteel verwacht ik er niets voor terug. Misschien vraag ik straks of je me naar huis doet als ik stomdronken ben, al is de kans best klein dat er dan nog een fatsoenlijk woord over mijn lippen rolt.” De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn ogen voordat hij zijn glas vastpakte en een slok nam.

Na wat gedronken te hebben, stelde Beau zich toch maar voor met zijn functie er direct bij. Het leek hem beleeft om zich voor te stellen en als hij geluk had, had hij er misschien nog een rondleiding door de school bij. Een glimlachje verscheen dan ook op zijn gezicht toen gezegd werd dat de ander ook docent was, mooi. Daarbij verklaarde het waarzeggerij gedeelte ook wel wat, de mysterieuze sfeer die om haar heen ging bijvoorbeeld. “Ook docent hmn? Zou je me ooit eens een rondleiding willen geven, voordat ik nog verloren loop daar?” Ooit, niet vanavond. Vanavond wilden hij even al zijn problemen weg kunnen drinken zonder dat hij ook maar op iets moest letten. Goed dat hij morgen geen les moest gaan geven, dan zouden de leerlingen gelachen hebben en al dat geroezemoes zou zeker geen goed doen aan zijn kater.

[flut D=]