Vleugels voor Ephony.

Akito liep met stevige passen door de gangen. Ongelofelijk dat hij Ephony had beloofd te helpen met haar vleugels. Nu was hij verplicht zich aan die belofte te houden. Waar had hij met zijn gedachte gezeten? Vleugels vandaag de dag krijgen was gevaarlijk, ook als je wist wat je deed. Daarbij kon hij Kataro ook nog eens op sleeptouw meenemen. Akito zou er niet van opkijken als er iets fout zou gaan vandaag. Hij vroeg er nu gewoon om. ''Ik lijk wel gek dat ik dit doe'' mompelde hij zachtjes terwijl hij het platform opliep. Hij trok zijn leren zomerjas aan maar deed hem niet dicht. Hij leunde tegen de muur aan terwijl hij uit zijn jaszak zijn vingerloze handschoenen pakte en aantrok. Zo af en toe keek hij even naar de ingang van het lanceringplatform om te kijken of Ephony en Kataro er al aankwamen.

Met opgewekte passen liep ze naast Kataro. Er lag een opgewonden glimlach op haar gezicht. Ze was zenuwachtig, en dat was van heel haar lichaam af te lezen. Haar blik gleed naar Kataro, waardoor ze op zijn kruin keek. 'Beloof je bij me te blijven?' vroeg ze hem zachtjes. Deels omdat ze nog steeds de kriebels kreeg van Deshas, deels omdat ze iemand in de buurt wilde hebben die ze kende, aangezien de zenuwen langzaam verandere in een soort angst. Ze wilde haar zenuwen niet aan Kataro overgeven dus richte ze haar blik weer voor zich uit. 'Is dit wel zo'n goed idee?' fluisterde ze zachtjes in het algemeen. Aan de ene kant wilde ze geen antwoord op die vraag, aan de andere kant wilde ze dolgraag gerust gesteld worden. Door haar hele lichaam gingen tegenhaningen. Vrolijkheid, angs, zenuwen, zekerheid. Alles stroomde door haar heen terwijl ze de deuren van de lanceringsplatform in zicht kwamen.

Kataro liep vrolijk naast Ephony. Hij was al net zo opgewekt als zij. Hij keek naar haar op toen ze hem wat vroeg. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht. ''Natuurlijk blijf ik bij je wat dacht jij dan'' zei hij grijnzend tegen haar. Hij keek weer voor zich uit en moest de neiging om te fluiten onderdrukken. Hij keek opnieuw op naar Ephony toen hij haar hoorde fluisteren. ''Natuurlijk...'' begon hij terwijl hij zich omdraaide en achteruit ging lopen voor Ephony. ''Weet je ik had ooit een hele goede vriend op Puffoon wonen. Hij heette Yev en hij kon een heel gaaf trucje. Dan hield hij zijn adem in kijk zo...'' zei hij en blies zijn wangen vol lucht zodat hij een opgeblazen kikker met kleren aan leek. Na een tijdje liet Kataro al die lucht weer ontsnappen, maar niet voordat zijn wangen helemaal rood waren geworden van het adem inhouden. ''...En als hij het dan liet ontsnappen vloog hij de lucht in, alsof hij gelanceerd werd'' lachte Kataro daarna. Misschien dat dit Ephony iets minder zenuwachtig zou maken. Kataro had het heus wel gezien, dat ze gespannen was. Kataro stopte met lachen toen hij tegen iemand aanbotste. Hij keek om en zag dat hij het platform al opgelopen was en nu tegen Master Akito opgebotst was. ''Sorry Master'' zei hij zachtjes terwijl hij zich als een haas half achter Ephony verstopte.

Ze glimlachte opgelucht naar hem toen ze de bevestiging hoorde dat hij bij haar zou blijven. Ze had haar blik weer voor zich uit gericht, maar hij werd weer terug naar Kataro getrokken toen hij antwoord gaf op haar zenuwachtige vraag. Er kwam automatische een glimlach op haar gezicht bij het zien van zijn vrolijkheid, waardoor haar gedachtes even weg werden genomen van de knoop in haar maag. Ook haar lach klonk eventjes door de gangen bij de laatste zinnen van Kataro. 'Dan moet hij zijn balanspunt van de luchtmagie waarschijnlijk rond zijn longen gehad hebben,' sprak ze grijnzend tegen Kataro. 'En dan moet hij hele krachtige longen gehad hebben,' grinnikte ze terwijl ze het beeld van een weg vliegend jongetje voor zich zag. Haar blik werd getrokken door master Akito die in het zicht was gekomen, en haar zenuwachtige glimlach keerde weer terug. 'Kataro pas...' probeerde ze hem nog te waarschuwen waarna ze zacht grinnikend een hand op zijn kruin legde toen hij achter haar schoof. 'Hallo master,' richte ze zich nu op Akito. 'We zijn er klaar voor,' sprak ze terwijl haar twijfelingen steeds groter werden.

Akito stond kalm met zijn armen over elkaar geslagen te wachten terwijl hij Kataro en Ephony het platform op zag komen lopen. Hij rolde kalm met zijn ogen toen Kataro achteruit liep en even later tegen hem opbotste. ''Het is verstandiger om voor je te kijken als je ergens heen moet meneer Zyrich'' zei hij op rustige toon toen Kataro zich verontschuldigde en zich vervolgens gauw achter Ephony verstopte. Hij keek daarna naar Ephony die hem begroette. Hij knikte haar toe als vorm van begroeting en duwde zichzelf van de muur af. Uit zijn broekzak viste hij de sleutels van zijn eigen shuttle. Hij liep ernaartoe en opende de deur waarna hij aan de kant stapte voor Ephony en Kataro zodat zij er eerst in konden.

Kataro had overdreven geknikt op Ephony's conclusie dat Yev hele krachtige longen moest hebben gehad. ''Hij kon schreeuwen als de beste. Als Yev zijn mond open trok zou je hem op Nova nog kunnen horen'' had hij lachend gezegd. Ephony's waarschuwing was ook net iets te laat gekomen.
Nu keek Kataro met angstige ogen naar Master Akito. ''Ja meneer'' zei hij kleintjes toen Akito hem zei beter op te moeten letten waar hij liep. Hij trok Ephony zachtjes aan haar hand mee als persoonlijke bescherming tegen Akito toen hij naar een shuttle liep en die opende. ''Is die van u?'' vroeg Kataro met veel bewondering terwijl hij zijn hoofd in zijn nek legde om omhoog te kunnen kijken. Zonder verder vragen te stellen schoot Kataro snel langs Akito de shuttle in. Hij ging op een stoel naast het raam zitten en keek even naar buiten waarna hij wachtte op Ephony tot die ook de shuttle in kwam.

Ze moest een grijns onderdrukken toen Akito rustig Kataro erop duidelijk maakte dat hij beter voor zich uit kon kijken terwijl hij liep. Hoewel ze met Kataro te doen had, was zijn reactie op de botsing lichtelijk amuserend geweest. Hoe gauw hij achter haar was geschoten en een verontschuldiging had gemompeld. Gewillig pakte ze Kataro's had vast toen hij haar mee trok, de kleine glimlach nog steeds op haar mond. Haar ogen gleden geïntreseerd over de shuttle waarna ze even stil stond om hem beter te kunnen bekijken. Ze had de zelfde vraag willen stellen als Kataro nu deed, hield hierbij haar mond omdat het anders wel erg stom stond als zij hem nog eens zou stellen. Voorzichtig stapte ze in, bukte even zodat ze haar hoofd niet zou stoten en ging zenuwachtig naast Kataro zitten. Door die zelfde zenuwen plukte ze aan haar shirt, waarna ze langs Kataro heen naar buiten keek, gewoon om haar blik ergens op te kunnen richten. Ze beet op haar onderlip en richte haar blik weer naar voren. 'Wat is het eerste wat we moeten gaan doen?' vroeg ze aan Akito, doelend op de blijkbare training die nodig was.

''Ja, die is van mij'' antwoordde hij kalm op Kataro's vraag over de shuttle. Akito hield niet van die openbare shuttle's die bij elke planeet een stop maakte. Het duurde hem dan te lang voor hij thuis was. Vooral als hij er maar heel even moest zijn. Daarbij hoefde hij nu niet op shuttle tijden te wachten maar kon hij vertrekken wanneer hij dat zelf wou. Akito stapte zelf ook in en drukte op een knopje naast de deur waardoor het trappetje automatisch inschoof en de deur zich sloot. Akito ging in de bestuurdersstoel zitten en startte de shuttle waarna hij zijn eigen veiligheidsgrodel om deed. Hij hoorde de vraag van Ephony achter zich. ''Als eerste lijkt het me dat we ervoor gaan zorgen dat die vleugels sterk genoeg worden zodat ze je kunnen dragen. Daarna kun je pas beginnen met leren vliegen'' antwoordde hij simpel terwijl hij opsteeg met de shuttle.

Kataro zat een beetje onderuit gezakt in zijn stoel. Aan alles was te zien dat hij zich zwaar verveelde. Hij haatte lange shuttle reizen. Nu was Puffoon niet zo ongelofelijk ver. Maar voor Kataro was alles veel te ver als je er niet binnen een flits kon zijn. Hij kon niet wachten tot hij net zoals Deshas kon verdwijnen in schaduw of mist. Zo ging het reizen tien keer sneller. Hij trok even ongeduldig aan Ephony's mouw. ''Zijn we er nu al?'' vroeg hij zachtjes aan haar om zijn ongeduldigheid niet aan Akito te laten merken. Hij liet een diepe zucht horen terwijl hij weer naar buiten keek. Waarom konden ze nou niet sneller gaan dan dit?

Het kriebelende gevoel in haar maag werd sterker op het moment dat de deur zich sloot en Akito plaats nam in de bestuurdersstoel. Haar aandacht werd weer gefocust op Akito toen hij haar antwoord gaf op haar vraag. 'Okee... spannend,' mompelde ze het laatste wat meer tegen zichzelf. 'Ik wil u nog bedanken dat u dit voor me wilt doen. Het betekend ontzettend veel voor me,' klonk haar stem kleintjes waarbij ze verlegen aan haar shirt plukte om vervolgens een snelle blik naar Akito te werpen. Ze was blij dat even later Kataro haar aandacht opeisde. Ze keek met een vertederd glimlachje naar hem toen ze zijn verveelde houding zag. 'Ik denk dat het niet meer zo lang duurt, Kataro,' antwoorde ze hem geruststellend hoewel ze niet echt wist of haar eigen woorden de waarheid waren. Ze legde even grijnsend een hand op zijn hoofd toen ze hem hoorde zuchtten, om vervolgens zelf langs Kataro heen uit het raam te kijken.

Akito antwoordde niet op Ephony's dankbetuiging. Ondertussen kwam de luchtplaneet Puffoon al in zicht. Puffoon was heel anders dan Shadra waar Akito zelf woonde. Hij was wel geboren op Puffoon maar was zelf weggegaan om op Shadra een nieuw leven te beginnen. Hij was al in geen jaren meer op Puffoon geweest. Behendig manoeuvreerde Akito zijn shuttle tussen de andere door naar een vrije plaats om te landen. Dat was een van de dingen die hij totaal niet miste aan Puffoon. De drukte. Het noorden van Puffoon, waar hij vandaan kwam, was het rijkst in tegenstelling tot het zuidelijke deel dat vrij arm was. Zodra hij geland was zette hij de motor af. 'We zijn er' zei hij zonder zich om te draaien naar Kataro en Ephony. Hij drukte op een knop naast zijn stuur. De deur ging automatisch open en het trappetje werd weer uit geschoven. De frisse lucht van Puffoon kwam hem door de open deur al tegemoet waaien.

Ze voelde haar hart steeds sneller kloppen, maar deze keer verdrukte het enthousiasme en de vreugde haar zenuwen. Met een brede lag die haar tanden bloot legde was ze half over Kataro heen gebogen om alles door het raampje te kunnen zien toen Puffoon in het zicht kwam. Ze was hier al bijna een jaar niet meer geweest, en was blij om de oh zo bekende omgevingen weer te kunnen zien. Ze was niet vaak in het zuiden geweest, maar wist wel hoe de grote grens tussen noord en zuid eruit zagen. Zonder te kijken draaide ze weer terug, knipte de gordel los en stond binnen die zelfde seconden al naast haar stoel. Na even Akito en Kataro aangekeken te hebben met die zelfde kinderlijke vreugde sprong ze zowat de shuttle uit. Buiten haalde ze diep adem totdat haar longen niet verder wilde bollen en sloot voor een moment haar ogen om te genieten van de wind die langs haar huid streelde en haar haar speels mee nam. Als dit alles achter de rug was, en ze misschien tijd en energie over zou hebben zou ze langs haar moeder gaan bedacht ze zich terwijl ze haar adem liet ontsnappen in een bijna onhoorbare en gelukzalige zucht. Haar vader hoefde ze zo nodig niet te zien. Op haar hielen draaide ze zich zwierig om waarbij ze haar handen achter haar rug in elkaar sloeg. 'Ik ben er klaar voor master,' grijnsde ze naar Akito.

Kataro was zachtjes tegen Ephony aangekropen toen ze haar hand op zijn hoofd had gelegd en even leek het of hij in slaap was gevallen. Hij schrok op toen de shuttle plotseling tot stilstand kwam. Gauw maakte ook Kataro zijn gordel los en sprong zowat van zijn stoel, blij dat hij eindelijk niet langer stil hoefde te zitten. Hij sprong met twee treden tegelijk het trappetje af en belande op twee voeten naast Ephony. De frisse wind van Puffoon maakte hem weer helemaal wakker terwijl zijn blik nieuwschierig over het terein ging. 'Het is hier wel veel veranderd' zei hij zachtjes en ergens ook wat beteuterd. Maar wat had hij anders kunnen verwachten? Natuurlijk zouden dingen niet driehonderd jaar lang hetzelfde blijven.

Akito maakte zijn gordel ook los en liep achter de twee leerlingen aan. Buiten liet hij het trappetje weer inschuiven en zorgde hij ervoor dat de shuttle op slot was. 'Dichtbij blijven. Vooral in grote steden als deze raak je snel de weg kwijt. Voor jouw vleugels, Ephony, moeten we naar een zuidelijker deel van Puffoon. Daar zijn de oude luchttempels. Ik had hier afgesproken met iemand die ons daarheen kan brengen' zei Akito kalm. Daarna zette hij zijn benen in beweging. Met een stevige pas manoeuvreerde hij tussen alle mensen door die haast hadden of om een andere reden snel het platform over moesten steken. Akito verdween een groot gebouw in dat grensde aan het platform. Het leek allemaal nog het meeste op een station. Overal waren kleine winkeltjes en opnieuw rennende mensen. Maar behalve dat was er ook wat luchtverkeer. Niet veel. Maar er waren een aantal mensen die over hen heen vlogen. Zonder op of om te kijken liep Akito dwars door de menigte heen, zo af en toe uitwijkend voor tegenliggers. Maar over het algemeen waren het de andere mensen die voor Akito uitweken. Als een rots in de branding baande Akito zich een weg door de mensen alsof hij niet anders gewend was dat mensen voor hem aan de kant gingen. Toen ze eindelijk het station door waren stond er buiten een zwarte limousine tussen een aantal andere auto's te wachten. Tegen het portier stond een man in een pak en een chauffeurs pet op te wachten. Hij keek op toen hij Akito waarschijnlijk vanuit zijn ooghoeken had zien naderen. 'Goededag Meneer. Het is goed om u weer eens te zien' zei de man met een vage glimlach. Akito knikte hem beleefd gedag. Zij het ietwat ongemakkelijk. De chauffeur opende ondertussen het portier van de achterbank zodat Ephony, Kataro en Akito in konden stappen. Akito gebaarde kort naar de ''auto''. 'Stap maar in' zei hij zacht tegen de twee en wachtte op hen voor hij zelf instapte.

Bij het horen van Kataro's woorden keek ze wat gefronst om zich heen. Zoveel viel dat wel mee, en ze stond op het punt om te zeggen wat ze dacht totdat het moment bij haar door drong. 'Wat wil je dan, slaapkop,' grijnsde ze naar hem waarbij ze haar hand vrolijk door zijn haar haalde. Na honderde jaren niet in de buitenwereld te zijn geweest kon je ontzettend veel verwachten, als je het haar vroeg. Ze richtte haar blik, nu een stuk serieuser, op Akito toen hij tegen haar sprak waarop ze als antwoord een knikje gaf. 'Kom gekkie,' ze pakte snel Kataro's hand vast voordat hij weer achter zou blijven en trok hem mee, waarbij ze met alle macht zich zo dicht mogelijk bij Akito wilde houden om hem niet in de drukte te verliezen. Toch bleef haar blik af en toe haken op de omgeving, gewoon omdat ze er zo lang niet meer geweest was. Met grote verbazing bleef ze met een ruk staan toen ze de zwarte limousine zag staan. Haar mond zakte een stukje open, terwijl haar ogen van de voorkant totaan de achterkant van de auto gleden. 'Allemachtig...' mompelde ze zachtjes in haar volle verbazing. Ze liet Kataro los en liep wat ongemakkelijk naar de auto toen Akito hen toewees. Ze kroop naar binnen, ging onhandig op de duur beklede stoelen/banken zitten, ze wist niet hoe ze ze moest noemen. Met een wat stijve houding bleef ze doodstil zitten, alsof ze iets zou kapot maken op het moment dat ze maar een vinger zou bewegen.

Kataro keek Ephony even aan toen ze haar hand door zijn haar haalde. Wat had iedereen toch met zijn haar? Broer moest er altijd doorheen gaan, Ephony, Zalas. Maar hij liet zich wel door Ephony meetrekken toen Master Akito met flinke pas begon te lopen. Hij struikelde meerdere malen haast over zijn eigen voeten om hem en Ephony bij te kunnen houden. Maar toen ze eindelijk halt hielden, werden ook Kataro's ogen groter. Al gauw verscheen er een brede grijns op zijn gelaat bij het idee dat hij in zo'n mooie auto zou mogen zitten. Hij huppelde haast achter Ephony aan en ging naast haar zitten. Ze achterbank zat verassend comfortabel. Kataro had wel over dit soort auto's gehoord maar had er nog nooit in eentje gereden. In tegenstelling tot Ephony keek Kataro nieuwsgierig de auto rond. Hij schommelde een beetje met zijn benen en kon niet wachten tot ze zouden gaan rijden. 'Bent u rijk Master? Dat u zo'n mooie auto heeft en een chauffeur?' vroeg Kataro plompverloren aan Akito.

Zodra Ephony en Kataro waren ingestapt ging Akito zelf ook zitten. Zijn chauffeur deed het portier achter hem dicht. Akito was op de bank tegenover Ephony en Kataro gaan zitten. Hij drukte een knopje aan de zijkant van de deur in en het tussenscherm wat de chauffeur van zijn inzittende afsneed ging een stukje naar beneden. 'Je weet waar je zijn moet, rijden maar' zei hij kalm tegen de man. De tikte, als teken dat hij het begrepen had, even zijn pet aan en startte toen de motor van de auto. Akito schoof het scherm terug omhoog en keek Kataro even aan toen hij zijn vraag hoorde. Het was eigenlijk best grappig om die twee naast elkaar te zien zitten. Ephony, bang en ineen gedoken als een klein musje, angstig om iets kapot te maken. En dan Kataro die overal van volle teugen leek te genieten en zichtbaar maar moeilijk overal vanaf kon blijven. Dat, of hij was gewoon weer overenthousiast.
'Mijn ouders bezaten wel wat geld ja en een paar huizen. Het is een van de redenen dat ik hier niet meer kom tenzij het hoogst noodzakkelijk is' zei hij. Akito's ouders leefde niet meer. Ze waren op vroege leeftijd gestorven en hadden hem alles nagelaten. En zijn familie bezat niet de meest zuiverste mensen. Er zaten wel een aantal slimme oplichters in zijn familie. Zo kwamen ze aan al dat geld. Op die manier, en door een aantal daden die zijn voorvaderen op hun geweten hadden, was Akito in het bezit van een paar huizen op verscheidene planeten. Maar hij vertelde dat aan niemand. Akito wou maar weinig met zijn verleden te maken hebben. Zelf was hij ook niet de zuiverste, maar hij kon er gewoon niet meer tegen. Daarom was hij, zelfs op school, nogal in zichzelf gekeerd. Niemand hoefde te weten wie hij precies was.

Ephony kreeg het bijna spaans benauwt toen de vrolijke vraag over Kataro's lippen kwam, waarbij ze een haast geschokte blik op hem wierp. Haar eerste neiging was om haar hand voor zijn mond de slaan en zich tegenover master Akito te verontschuldigen. Maar toen hij rustig op Kataro's vraag antwoord gaf ontspande haar handen weer op haar schoot, die eerst krampachtig tot halve vuistjes waren geknepen. 'Zou ik mogen vragen wat de eerste oefeningen zijn die we... ik bedoel ik moet gaan doen?' de vraag kwam zachtjes, waarbij haar blik op haar handen was gericht en ze haar wangen een tintje donkerder voelde worden. Ze wist niet of het nu leek alsof ze te veel dwang op Akito legde, maar ze was gewoon nieuwschierig naar hoe alles zou gaan verlopen. En misschien kon ze zich alvast voorbereiden. Het zachte gezoem in de auto gaf aan dat het reed, maar het regelmatige geluid kalmeerde Ephony niet. Haar blik kroop langzaam omhoog, om Akito snel even aan te kijken na haar vraag en vervolgens weer zenuwachtig naar beneden gericht te houden. Het was inderdaad een mooie auto, een dure dat zeker. Maar hoewel Ephony zelf gewend was aan de rijkheid thuis, was dit moment alles behalve gewoontjes. De zenuwen gierde door haar lijf alsof het haar bloed was en het een normaal onderdeel van haar lichaam was. Ze hoopte met alles dat ze gauw bij hun bestemming aankwamen en ze konden beginnen.

Nadat Akito antwoord had gegeven op zijn vraag had Kataro er bijna een ''Waarom'' achter willen plaatsen. Maar de haast geschokte blik van Ephony eerder liet hem zijn mond houden. Hij zakte wat onderuit in de auto. Zijn ongeduld begon weer met hem te spelen. Kataro haatte het om te moeten wachten. Hij keek een beetje verveeld uit het raam terwijl hij Ephony's vraag aan Master Akito maar met een half oor aanhoorde. Dat vond hij eigenlijk nog zo interessant meer. Hij keek liever naar het voorbij schietende landschap.

Akito had zijn blik naar buiten gericht maar keek Ephony weer aan bij het horen van haar vraag. 'Misschien kun je dat maar beter even afwachten' zei hij kalm waarna hij weer naar buiten keek. Hij hoorde dat de chauffeur zachtjes de radio had aangezet. Akito luisterde er niet eens naar. Zijn blik was naar buiten gericht naar alles wat langs schoot.
Langzaamaan veranderde het landschap. Van mooie grote villa's naar kleine armoedige huizen. Ze naderde steeds meer het zuiden van Puffoon. De luchttempels waren immers in het zuiden. Vroeger was heel Puffoon gelijk en was er geen rijke en arme kant. Maar toen werden er in het noorden mijnen ontdekt waardoor ze staal en andere metalen konden maken. Hierdoor ging het noorden flink vooruit terwijl hij zuiden achterbleef. Nu probeerde het zuiden die achterstaan op het noorden in te halen in de vorm van toerisme. Vandaar dat sommige tempels toehankelijk waren. Echter, de tempel waar zij naar op weg waren was dat niet. Niet voor iedereen in elk geval. Akito's grootvader had het ooit nog eens opgekocht. En nu hadden ze daar mooi profijt van. Onderaan de voet van een berg hield de wagen stil. 'We zijn er' zei Akito kalm. Even later werd de deur voor hen open gedaan en stapte Akito uit. 'Het is niet ver lopen vanaf hier. De tempel is maar een kwartiertje de berg op' zei hij tegen Ephony en Kataro.

Bij Akito's antwoord knikte ze alleen maar met neergeslagen blik, waarna ze zich probeerde te ontspannen. Evenals Kataro probeerde ze naar buiten te kijken. Het veranderende landschap strok haar aandacht, aangezien ze deze beelden op haar thuis planeet niet gewend was. Zij zelf kwam uit het noorden, niet overdreven rijk maar met een goede som geld in de familie. Door haar observatie vergat ze voor een moment waarom ze in de auto zat, waar ze heen gingen en voor wat voor doel. Toen de auto langzamer ging rijden en uiteindelijk stopte kwamen de zenuwen gelijk weer terug. Haar blik werd op Akito gevestigd toen hij sprak, waarna ze de auto uitstapte. Misschien zou de wandeling haar helpen haar gedachtes op een rijtje te kunnen zetten. Met een glimlach naar Kataro, die niet geheel krachtig overkwam, liep ze achter Akito aan.

Kataro keek verschrikt op toen Akito melde dat ze er waren. Hij had zo met zijn eigen gedachten gezeten dat hij het niet eens doorgehad had. Gauw klom hij uit de auto en liep naar Ephony. Hij pakte zachtjes haar hand vast en keek haar met een schaapachtige grijns aan. Hij trok haar een beetje mee zodat ze wel een stapje sneller moest lopen. 'Nog even en dan heb je je eigen set vleugels' glimlachte hij naar haar met de grote, brede grijns die eigenlijk altijd wel op zijn gezicht aanwezig was.

Akito was naar de voet van de berg gelopen. Daar wachtte hij kalm op Ephony en Kataro. Toen ze hem een beetje ingehaald hadden liep hij weer verder. Het eerste deel was simpel. Het waren niet meer dan brede trappen en vlakke grond die schuin omhoog gingen. Maar na tien minuten werden de traptreden steeds smaller en zaten er ook kapotte treden tussen. Het werd ook steeds moeizamer om de trap te beklimmen.
Na ongeveer een kwartier kwamen ze bij een gigantische tempel. De oostelijke torens waren niks anders dan ruïnes. Maar de rest was nog aardig intact. Akito nam de tijd niet om te rusten maar liep over de verlaten binnenplaats. De laatste sporen van een zwaar gevecht waren nog te zien. Gesloopte paden en bankjes of omgevallen bomen. Hij bleef even stilstaan voor een grote houten dubbele deur. Daar pas wachtte hij op Ephony en Kataro. 'We gaan nu een tempel in die meer dan driehonderd jaar oud is dus raak niks aan' zei hij op waarschuwende toon. Daarna duwde hij met veel moeite de krakende deur open.

Ephony's zenuwachtigheid verdween eventjes toen ze plots Kataro's hand in de hare voelde. Ze keek glimlachend op de jongen neer, waarna haar mondhoeken verder omhoog krulde en de pretlichtjes weer terug kwamen in haar grijsblauwe ogen. 'Eindelijk,' verzuchtte ze als enige antwoord op zijn woorden. Hoe verder ze liepen hoe grimmiger Ephony's gezicht ging staan. De tredes leken alsmaar door te gaan, geen einde aan te komen. Als het niet zo'n belangrijk doel was, was ze allang omgekeerd en terug naar de auto gehobbelt. Met een wat versnelde ademhaling door de inspanningen die het traplopen had geëist stond ze nu eventjes uit te puffen bij de groten deur. Haar ogen gleden erover heen, waarbij ze onwillekeurig slikte. Ze knikte alleen maar naar Akito, als teken dat ze hem had begrepen. Achter hem aan liep ze de tempel binnen met langzame en behoedzame passen, alsof elk geluidje iets kapot zou maken. Ze wilde zo gauw mogelijk beginnen, maar vroeg zich af wat ze hier deden.

PROFILE MAGICIAN

» theorie vleugels
» Vleugels verkrijgen.
» Ephony ~
» Met Ephony.
» vliegen? met mijn vleugels?

Vleugels voor Ephony.

Vleugels voor Ephony.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen