Normaal had de jongeman een hekel aan regen. Het maakte het altijd zo overbodig veel moeilijker om een beetje rustig te kunnen roken. Dan moest je weer een afgedekt stuk zoeken, voordat je eindelijk je peuk een beetje aan kon krijgen. Deed je aansteker het 9 van de 10 keer ook nog eens niet goed en bleef je als een malloot maar over dat wieltje wrijven met je duim, tot er dan éindelijk eens een vlammetje uit kwam. Vreselijk toch, al die extra moeite.
Maar vandaag had hij het verrassend genoeg redelijk aangenaam gevonden, zo een regenbuitje op een wintermiddag als deze. Het getik gaf een ritme wat een zeker, rustgevende werking op hem uitoefende. Een gevoel wat op dit moment zeker niet onwelkom was. Dat ritme, samen met een peukie terwijl hij droog en overdekt stond, maakte dat hij het tamelijk behaaglijk vond op de plek waar hij nu stond. Buiten, onder het afdakje, vlakbij de ingang van de school, in de frisse buitenlucht, rug tegen een muurtje, prima zo. Wie deed je wat?

Met een zucht blies Rygh een scheut rook naar buiten, om direct daarna zijn lippen weer naar zijn sigaret te brengen. Tijdens het nemen van een nieuwe, zware hijs, staarde de jonge met halfgeopende ogen naar zijn bebloede, kapotte knokkels. Achteraf gezien had hij toch maar beter zijn handschoenen aan kunnen trekken, voordat hij op de jongen los was gegaan. Dat had hem weer wat verwondingen kunnen schelen. Maar ja, dat joch had net zo netjes voor hem gelopen en hij had opeens zo een zin gekregen om hem even lekker voor zijn bek te slaan. Gewoon, even z’n kop verbouwen, omdat hij daar op dat moment zin in had. Als hij ook nog eens z’n handschoenen daarvoor had moeten halen, had het allemaal weer extra moeite gekost. Heen en weer lopen, dat joch zoeken, meer heen en weer lopen tijdens die zoektocht. Dat had het allemaal niet waard geweest. Daarbij waren Rygh zijn knokkels niet zó naar de gallemiezen. In het verleden had hij zat ergere verwondingen opgelopen toen hij een spontaan gevecht begon. Maar bij dit gevecht –afgezien van zijn handen- was dat niet het geval geweest. Het joch was zo vreselijk hard getroffen door de verassing en zijn eerste klap, dat zijn reactievermogen nauwelijks de kans had gekregen om de nodige stoten terug te geven. Hij was meer in de verdediging geschoten. Had zich kleiner gemaakt, rolde zich als een of ander zwak dier op en kroop over de grond, kreunend van de pijn. Dat had er eigenlijk alleen maar voor gezorgd dat Rygh hem harder had gemept. Zo een zielige vertoning als man. Misselijkmakend gewoon.

En toen opeens, had hij geen zin meer. De lol die hij erin had bevonden was net zo spontaan verdwenen, als dat hij was gekomen. Alsof de knop in zijn hoofd omgezet was, had de jongeman zich omgedraaid en was hij weer weggelopen, niemand die hem iets durfde te maken. Het enige wat ze konden doen, was staren en hopen dat hij niet terug zou komen voor hun.
En die jonge, in elkaar getimmerd als een vieze straathond, lag nu waarschijnlijk met het nodige letsel in de ziekenzaal. Jankend, bibberend, of misschien wel buiten bewustzijn. Niet dat het Rygh wat kon schelen. Waarom zou het ook? Zolang het zijn eigen botten niet waren die verkreukeld en gescheurd door zijn huid en spieren bij elkaar gehouden werden, was alles prima, toch?

Met zijn gezicht omhoog gericht blies de jonge de geïnhaleerde rook weer naar buiten, toekijkend naar hoe de rook zwierig oploste in de lucht. De lucht gevuld met vocht en grijze vlekken. Even snoof hij de koude zuurstof op, voordat hij zijn hoofd naar de grond toe draaide en op de grond spuugde, vlak voor iemand zijn voeten. Iemand die hij blijkbaar niet had horen aankomen. Met een doodse blik staarde hij de persoon aan, ondertussen nog een trek van zijn sigaret nemend. Als de persoon slim was, zou hij er geen groot punt van maken en gewoon verder lopen. Áls de persoon slim was.